Ζει ο … βασιλιάς Δαυίδ;
«Διότι καυχιέται και θαυμάζεται από τους ομοίους του ο αμαρτωλός για όσα επιθυμεί και απολαμβάνει η διεφθαρμένη ψυχή του, ενώ θα έπρεπε να ντρέπεται και να μην υπερηφανεύεται, ενώ, επιπλέον, μακαρίζεται από τους ομοίους του ο συστηματικά και χωρίς καμία τύψη της συνείδησής του εργαζόμενος την αδικία»… «Θα μετέλθει κάθε ασυνειδησία, διότι είπε μέσα στην καρδιά του. Έχει ξεχάσει, λησμόνησε ο Θεός. Δεν ενδιαφέρεται, έστρεψε αλλού το πρόσωπό του, για να μη βλέπει πλέον τίποτα». [ψαλμός 9 (στ.24, 32)].
Ποιος ήταν, αλήθεια, ο Βασιλιάς Δαυίδ; Μια μυθική προσωπικότητα, μια ιστορική χαρισματική μορφή, ένας αληθινός προφήτης της Παλαιάς Διαθήκης;;; Άσχετα από την απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα, το άκουσμα του ονόματος του προφήτη και βασιλιά Δαυϊδ είναι μεγαλειώδες, προκαλώντας, ακόμα και σήμερα, μια αίσθηση δέους έναντι της ευφυούς αυτής πνευματικής και ηγετικής ιστορικής φυσιογνωμίας…
Ιστορικά, ο Δαβίδ, [Δαυίδ ή Δαυείδ] αναγνωρίζεται ως μια αναμφισβήτητα σημαντική, προσωπικότητα, με ιδιαίτερα χαρίσματα, ξεκινώντας από τη νεαρή του ηλικία, την πορεία της ζωής του ως ποιμένας (βοσκός), ως ποιητής και μουσικός, ως στρατιωτικός διοικητής, ως προφήτης και τέλος, ως βασιλιάς. Ο Δαβίδ ήταν ο δεύτερος κατά σειρά βασιλιάς του Ισραήλ μετά τον Σαούλ, αναγνωρίζεται ως ο πιο ένδοξος απ’ όλους και ήταν αυτός ο οποίος ανακήρυξε ως πρωτεύουσα των Ισραηλιτών την πόλη της Ιερουσαλήμ.
Βασίλευσε για σαράντα (40) έτη, επτά (7) από τα οποία στη Χεβρώνα και άλλα τριάντα τρία (33) στην Ιερουσαλήμ, πιθανότατα απ’ το έτος 1012 π.Χ. μέχρι το έτος 972 π.Χ. ή κατά άλλους ιστορικούς υπολογισμούς από το έτος 1033 π.Χ έως το έτος 993 π.Χ. ή από το έτος 1077 π.Χ. έως το έτος 1037 π.Χ.
Ο Δαβίδ είχε εβραϊκή καταγωγή, με τόπο γέννησης τη Βηθλεέμ. Η εβραϊκή ερμηνεία του ονόματός του σημαίνει «αγαπημένος» ή «αγαπητός», ενώ στη Βίβλο περιγράφεται ως μικρός στο ανάστημα και με ιδιαίτερα όμορφη εμφάνιση, ξανθός, με σπινθηροβόλο βλέμμα κι ωραίο πρόσωπο.
Ο ίδιος, στα πλαίσια του βίου του, απέκτησε πολλές συζύγους διαδοχικά, αλλά και παλλακίδες και απέκτησε πολλά τέκνα, γιούς και κόρες. Μεταξύ των συζύγων του ήταν και η Βηθσαβεέ (Βηρσαβεέ) η χήρα του Ουρία, με την οποία απέκτησε τον μετέπειτα βασιλιά Σολομώντα.
Στα πλαίσια της ζωής του, ο Δαβίδ διακατεχόταν από μεγάλη πίστη και αφοσίωση στο Θεό, αλλά, παρόλα αυτά, διέπραξε, ως άνθρωπος, ιδιαίτερα αξιόμεμπτες πράξεις, μεταξύ των οποίων, συγκαταλέγονται η εξόντωση των επτά (7) απογόνων του βασιλιά Σαούλ και η θανάτωση, με δολοπλοκία, του συζύγου της Βηθσαβεέ Ουρία, τον οποίο ο ίδιος ο Δαυίδ έστειλε στον πόλεμο, στην πρώτη γραμμή της μάχης, μεθοδεύοντας ουσιαστικά την σίγουρη θανάτωσή του.
Ο προφήτης Νάθαν, ο οποίος ήταν ο πνευματικός πατέρας και δάσκαλος του Βασιλιά Δαβίδ, μέσω της θείας φώτισης, διέβλεψε ότι ο Δαβίδ επρόκειτο να παραβεί ατυχώς το θέλημα του Θεού και να πέσει στο αμάρτημα της μοιχείας. Ο προφήτης Νάθαν, παρόλο που έσπευσε να αναγγείλει στον Βασιλιά τον κίνδυνο που διέτρεχε…, δυστυχώς, όμως, δεν κατόρθωσε έγκαιρα να τον αποτρέψει από την τέλεση της συγκεκριμένης αμαρτωλής πράξης. Ο Νάθαν, ωστόσο, άσκησε αυστηρό έλεγχο στον Δαβίδ, ο οποίος, στη συνέχεια, όχι απλά μεταμελήθηκε, αλλά και μετανόησε για όλες τις αμαρτωλές πράξεις του, χωρίς, όμως, να μπορέσει να εμποδίσει την πραγμάτωση των αρνητικών συνεπειών αυτών των πράξεων, οι οποίες διαδοχικά έπληξαν τον μετέπειτα βίο του, με ιδιαίτερα επώδυνες για τον ίδιο και τα τέκνα του συνέπειες, που τον συνέτριψαν ψυχολογικά ως άνθρωπο, όπως στην περίπτωση του τρίτου γιού του Αβεσσαλώμ, ο οποίος επαναστάτησε εναντίον του με σκοπό να καταστεί ο ίδιος βασιλιάς καταλήγοντας σε θλιβερό τέλος…
Ο βίος του βασιλιά Δαβίδ, πέραν από τις όποιες λανθασμένες επιλογές και πράξεις του, αποδεικνύει το χαρισματικό, συλλογιστικό πνεύμα, την στρατιωτική και πολιτική ευφυϊα του, αλλά και τις μεγάλες ηθικές αρετές, οι οποίες τον διέκριναν και οι οποίες πήγαζαν, αναμφισβήτητα, από την ακλόνητη πίστη του προς το Θεό, μια πίστη, η οποία τον καθοδήγησε καταλυτικά σε όλη του τη ζωή.
Η πίστη του ενισχύθηκε, μάλιστα, πιο πολύ προς το τέλος του βίου του, όπου, πέραν των συνεχιζόμενων πολεμικών συγκρούσεων, βρέθηκε αντιμέτωπος με μια ακόμα επώδυνη οικογενειακή αντιπαράθεση στα πλαίσια της διεκδίκησης της διαδοχής στο θρόνο του Ισραήλ, όταν ο τέταρτος γιος του Αδωνίας, μετά το θάνατο των τριών (3) μεγαλύτερων αδερφών του, όντας, κατά τη σειρά διαδοχής, ο νόμιμος, πλέον, διάδοχος του θρόνου, προσπάθησε να τον αποσπάσει από τον μικρότερο αδερφό του Σολομώντα, τον οποίο προόριζε για διάδοχό του ο Δαβίδ. Αυτό, όμως, αποτράπηκε, χάρη στην ευφυή παρέμβαση του προφήτη Νάθαν ο οποίος έπεισε τον Δαβίδ να χρήσει επίσημα συμβασιλέα και διάδοχό του τον μικρότερο γιό του Σολομώντα….
Ο Δαβίδ ήταν προικισμένος με πολλές αρετές, οι οποίες τον διέκριναν από την παιδική του ακόμα ηλικία. Αγαπούσε ιδιαίτερα τη μουσική, ήταν ικανός κιθαρωδός, ενώ κατασκεύασε και νέα μουσικά λατρευτικά όργανα. Κυρίως, όμως, συνέθεσε ύμνους και συνέταξε 73 ψαλμούς, οι οποίοι, μέχρι και σήμερα, αποτελούν αναγνωρισμένο τμήμα του Χριστιανισμού, του Ιουδαϊσμού, αλλά και του Ισλαμισμού.
Ο Βασιλιάς Δαβιδ υπήρξε πρόγονος του Ιησού. Ο Ιησούς γεννήθηκε από τη βασιλική γραμμή του Δαβίδ ως ο προειπωμένος Μεσσίας. Γι’ αυτό, ακριβώς, ο Ιησούς Χριστός καλείται και «Υιός Δαβίδ» (Ματθαίος 9,27. 12,23. 15,22. 21,9. Μάρκος 10,47-48. 12,35. Λουκάς 18,38. 20,41).
Κατά τον Ευαγγελιστή Λουκά, ο άγγελος Γαβριήλ ανέφερε στη Θεοτόκο Μαρία, σχετικά με το θεϊκό τέκνο που κυοφορούσε: «Aυτός θα είναι μεγάλος, και Γιος του Yψίστου θα ονομαστεί. Kαι θα του δώσει ο Kύριος ο Θεός το θρόνο του Δαβίδ του προπάτορά του» (Λουκάς 1,32).
Ο απόστολος Παύλος αναφέρει ότι ο Ιησούς Χριστός «παίρνοντας ανθρώπινη φύση, ήρθε στον κόσμο από το γένος του Δαβίδ» (Ρωμαίους 1,3), ενώ ο Ευαγγελιστής Ιωάννης αναφέρει ότι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός λέει: «Eγώ είμαι η ρίζα και το γένος του Δαβίδ, το αστέρι το λαμπρό, το πρωινό» (Ρωμαίους 1,3, Αποκάλυψη 22,16). Η ιστορία του Δαβίδ περιγράφεται στα βιβλία Α’ Βασιλειών (κεφ. 16-30), Β’ Βασιλειών (κεφ. 1-24), Γ’ Βασιλειών (κεφ. 1-2,12) και Α’ Παραλειπομένων (κεφ. 11-29).
Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Δαβίδ, στις 26 Δεκεμβρίου ή την πρώτη Κυριακή μετά τις 26 Δεκεμβρίου μαζί με τον Ιωσήφ τον Μνηστήρα της Θεοτόκου Μαρίας και τον Ιάκωβο τον Αδελφόθεο. Ακόμα η μνήμη του τιμάται και την Κυριακή προ της Γεννήσεως του Χριστού.
Το βιβλίο των ψαλμών μαζί με τα βιβλία Ιώβ – Παροιμιών – Άσμα Ασμάτων – Εκκλησιαστή – Σοφία Σειράχ και Σοφία Σολομώντος αποτελούν τα Ποιητικά – Διδακτικά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης.
Η λέξη «ψαλμός» προέρχεται από το ρήμα «ψάλλω» που σημαίνει υμνώ μελωδικά τον Θεό, προσφέρω στον Θεό λατρεία με ύμνους μελωδικούς, τραγουδώ με άσματα τον Θεό, λατρεύω τον Κύριο υμνώντας Αυτόν με ψαλμωδίες.
Το βιβλίο των Ψαλμών πήρε το όνομα του από το περιεχόμενο του που είναι μια συλλογή από 150 ψαλμούς.
Συγγραφέας – δημιουργός των περισσότερων ψαλμών, όπως προαναφέρθηκε, είναι ο Προφήτης και Βασιλιάς Δαυίδ, ενώ ψαλμούς έχουν επίσης γράψει ο Ασάφ, οι υιοί Κορέ και ένας άγνωστος συγγραφέας.
Πιο συγκεκριμένα, συγγραφέας του μισού βιβλίου των ψαλμών είναι ο προφήτης και βασιλιάς Δαβὶδ, στον οποίο αποδίδονται 73 ψαλμοί, ενώ το άλλο μισό το έχουν γράψει ο Άσαφ (12 ψαλμοί), οι υιοὶ Κορὲ (11 ψαλμοί), ο Σολομώντας (2 ψαλμούς, τους 72 και 127), ο Μωυσής (1 ψαλμό, τον 90ο), ο Αϊμάν (1 ψαλμό), ο Εθάν (1 ψαλμό, τον 89ο), ενώ οι υπόλοιποι πενήντα (50) ψαλμοί είναι ανώνυμου δημιουργού.
Χρονικό διάστημα συγγραφής των ψαλμών του Δαυίδ θεωρείται το διάστημα μεταξύ των ετών 1005 π.Χ. έως 966 π.Χ. ενώ οι υπόλοιποι ψαλμοί έχουν γραφεί σε διάφορες εποχές.
Οι ψαλμοί, πρέπει να επισημανθεί ότι, ομαδοποιούνται σε διάφορες κατηγορίες.
– Γενικά διακρίνονται σε δοξολογικούς, ευχαριστίας, πένθους, μετανοίας, διδακτικούς, μεσσιακούς και εσχατολικούς.
– Με βάση το είδος τους διακρίνονται σε Ύμνους, σε συλλογικές και ατομικές Δεήσεις, σε Δοξολογίες και σε μεικτά είδη.
– Με βάση τη θεματολογία του περιεχομένου τους κατηγοριοποιούνται σε θεματικές κατηγορίες, οι κυριότερες των οποίων είναι: Ψαλμοί εμπιστοσύνης, Ψαλμοί ευχαριστίας, Ψαλμοί δοξολογίας, Ψαλμοί μετάνοιας και ομολογίας, Ψαλμός ελέους, Ψαλμός πόνου, Ψαλμοί για προστασία, Θρήνος, Μεσσιανικοί ψαλμοί / προφητικοί για τον Μεσσία, Θεοκρατικοί ψαλμοί / αναφέρονται στην κυριαρχία του Θεού, Ιστορικοί ψαλμοί, Ψαλμοί των Αναβαθμών, Πρωινή προσευχή, Προσευχές, Μακαρισμοί, Στοχασμοί, Πολεμικά θούρια, Πολεμικό εμβατήριο, Ψαλμοί κατάρας, Ψαλμοί ακροστιχίδας-αλφαβητικοί, Ψαλμοί που αρχίζουν και τελειώνουν με το “αλληλούια”.
Στην Ορθόδοξη Παράδοση, οι ψαλμοί (οι οποίοι συμπεριλαμβάνονται στο γνωστό «Ψαλτήριον» της Εκκλησίας) θεωρούνται και αναγνωρίζονται ως θεόπνευστα κείμενα και ως έργο του Αγίου Πνεύματος. Το «Ψαλτήριον» χωρίζεται σε πέντε (5) μέρη, σε συσχέτιση με την Πεντάτευχο του Μωσαϊκού νόμου. Κάθε ψαλμός αναφέρεται σε πολλά θέματα, ενσωματώνοντας στα νοήματά του μια πνευματική ερμηνεία «αναγωγική» από το ορατό στο πνευματικό στοιχείο, γεγονός το οποίο επεσήμαναν οι Πατέρες της Εκκλησίας.
Η Εκκλησία μας, άλλωστε, από τους πρώτους αιώνες της Ορθόδοξης Λατρείας, χρησιμοποίησε το «Ψαλτήριον» για να υμνήσει τον Θεό, στις κοινές συνάξεις των πιστών, που γίνονταν στους «οίκους του Κυρίου», δηλαδή στους Ιερούς Ναούς.
Κατά το Μέγα Αθανάσιο «Κάθε Ψαλμός έχει λεχθεί και έχει συνταχθεί από το Άγιο Πνεύμα, ώστε, να ανακαλύπτουμε σε αυτούς τα σκιρτήματα της ψυχής μας … και να μας υπενθυμίζουν τις εσωτερικές παρεκτροπές μας και να μας παρακινούν σε διόρθωση».
Ο Μέγας Βασίλειος τονίζει ότι μέσα στους ψαλμούς κρύβεται η ανάπαυση από τους καθημερινούς κόπους, μια ανάπαυση που φθάνει στο εσωτερικό της ψυχή μας, μια ανάπαυση που μας ανανεώνει, μας εμπνέει, μας ενδυναμώνει.
Πιο συγκεκριμένα, ο Μέγας Βασίλειος αναφέρει: «Ὁ ψαλμός αποκοιμίζει την αγριότητα της ψυχής…..είναι η γαλήνη των ψυχών μας· μας δίνει σαν ένα βραβείο την ειρήνη, με το να καθησυχάζει την ταραχή και τα κύματα των λογισμών μας. Διότι καταπραΰνει το θυμό της ψυχής και χαλιναγωγεί την κλίση του ανθρώπου προς την ασωτία και την ακολασία….Ο Ψαλμός είναι συνβοηθός της φιλίας, ένωση των χωρισμένων, μέσο για τη συμφιλίωση των εχθρευομένων. Μας δίνει και το μέγιστο από όλα τα αγαθά, μας δίνει την αγάπη. Εκδιώχνει τους δαίμονες και προσκαλεί την βοήθεια των Αγγέλων. Είναι όπλο εναντίον των νυκτερινών φόβων μας και ανάπαυση από τους καθημερινούς κόπους».
Από το σύνολο των 150 ψαλμών, ιδιαίτερα γνωστός και με μεγάλη χρήση είναι ο πεντηκοστός (Ν΄) Ψαλμός, ο οποίος αποκαλείται και Ψαλμός της μετανοίας, αφού αποτελεί την εξομολόγηση του Δαυΐδ προς τον Θεό και θερμή ικεσία «εκ καρδίας», να τον συγχωρέσει για το διπλό και βαρύτατο ανόμημά του (του φόνου δηλαδή και της μοιχείας) στο οποίο υπέπεσε από ανθρώπινη αδυναμία.
Ο Ψαλμός αυτός απαγγέλλεται σε πολλές Ακολουθίες, καθώς και μετά την Ανάγνωση του Ευαγγελίου του Όρθρου. Την Κυριακή ψάλλεται μετά την Ανάγνωση του Εωθινού Ευαγγελίου, την ώρα που οι πιστοί ασπάζονται το Ιερό Ευαγγέλιο. Εκφράζει τα απευθυνόμενα προς τον Θεό αισθήματα κάθε ανθρώπινης ψυχής που είτε υπέπεσε – όπως ο Δαυΐδ – σε κάποιο βαρύ παράπτωμα, είτε, λόγω αμέλειας και αδιαφορίας, κρατείται δεσμευμένη στους γήινους, υλικούς λογισμούς και ζητάει το Θείο έλεος για να συνέλθει και να επιστρέψει στο «πρωτόκτιστον κάλλος».
Οι ψαλμοί – όπως και κάθε ύμνος της Εκκλησίας –, αναγνωρίζονται, όπως προαναφέρθηκε, ότι είναι Θεόπνευστοι, υπό την έννοια ότι συντάχθηκαν με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή με την Θεία συνεργία. Απευθύνονται προς τον Δημιουργό και συντελεστή όλων των αγαθών και αρετών, τον μόνο αληθινό Θεό και υμνούν την μεγαλοπρέπεια και την δόξα του.
Ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης αναφέρει ότι ο προφήτης Δαβίδ «βρίσκεται σε όλους τους δρόμους της ζωής και συναναστρέφεται πρόσφορα με όλες τις πνευματικές ηλικίες…».
Η διαχρονικότητα των νοημάτων των ψαλμών, αποτελεί ένα κοινά παραδεκτό γεγονός, μέχρι και σήμερα, κυρίως, λόγω της ιδιότητάς τους να δημιουργούν συναισθήματα λυτρωτικής εσωτερικής αγαλλίασης και ηρεμίας, ψυχικής και πνευματικής ενδυνάμωσης, ακόμα και στον πιο δύσπιστο αναγνώστη ή «ουδέτερο» μελετητή!!!
Μέσα από το νόημα των ψαλμών καταδεικνύεται το μεγαλείο της Θείας Παρουσίας, η σοφία της Θεϊκής Δημιουργίας, οι συγκλονιστικές αλήθειες του καθημερινού ανθρώπινου βίου όλων των εποχών, όλων των ιστορικών συγκυριών, η πάλη ενάντια στην αμαρτία και τα πάθη, η ελπίδα, η Θεία βοήθεια, πρόνοια και συνεχή παρουσία, η δικαιοσύνη, η μετάνοια, η ανάπαυση και η λύτρωση της ανθρώπινης ψυχής, η πνευματική ενότητα του συναισθήματος της λογικής και της ανθρώπινης θέλησης μέσα από τη θετική σχέση του ανθρώπου με το Δημιουργό του. Γι’ αυτό, ακριβώς, αποτέλεσαν και αποτελούν αντικείμενο βαθύτατης μελέτης από όλες τις Χριστιανικές Ομολογίες, αλλά και από έτερες θρησκείες.
Μια ενδεικτική αναφορά ορισμένων χωρίων από το Ψαλτήριο, βασισμένη η αναφορά αυτή, ως προς την σύγχρονη λεκτική της διατύπωση, στην κορυφαία ερμηνευτική απόδοση του Ψαλτηρίου από τον Ορθόδοξο Θεολόγο και Πανεπιστημιακό Δάσκαλο Παν.Ν.Τρεμπέλα, δίνει τη δυνατότητα, όχι μόνο στον μελετητή, αλλά και στον απλό αναγνώστη να εμβαθύνει νοηματικά και να συνειδητοποιήσει τη διαχρονική δυναμική των νοημάτων που εμπεριέχονται στους ψαλμούς.
«Γι’ αυτό οι ασεβείς δε θα σταθούν όρθιοι και με το μέτωπο ψηλά, αλλά θα πέσουν κάτω ντροπιασμένοι και συντετριμμένοι, όταν ο θεός θα κάνει την κρίση του. Ούτε οι αμαρτωλοί θα παρευρεθούν στην ένδοξη και μακάρια σύναξη και ομήγυρη των δικαίων».[ ψαλμός 1 (στ.5)].
«Συνεπώς και στις δύσκολες αυτές του παρόντος στιγμές δεν έχασα το θάρρος και την ειρήνη μου, αλλά, μολονότι με έχουν κυκλώσει τόσοι εχθροί, κοιμήθηκα κατά τη νύχτα ήσυχος και έπεσα σε ύπνο ήρεμο και βαθύ. Σηκώθηκα το πρωϊ γεμάτος θάρρος και ελπίδα, διότι ο Κύριος θα με βοηθήσει και θα με προστατεύσει». «Όχι. δεν θα φοβηθώ από αναρίθμητα πλήθη λαού, που με έχουν κυκλώσει και από κάθε διεύθυνση επιτίθενται όλοι μαζί κατ’εμού» [ψαλμός 3 (στ.6,7)].
«Προσφέρετε ως θυσία όχι ζώα και υλικές προσφορές, αλλά δικαιοσύνη και αγαθότητα και στηρίξατε ολόκληρη την ελπίδα και πεποίθησή σας στον Κύριο… «Γέμισες την καρδιά μου από ευφροσύνη, την οποία δεν δοκιμάζουν οι αντίπαλοί μου, μολονότι είναι γεμάτοι από καρπό σίτου, οίνου και ελαίου». [ψαλμός 4 (στ.6,8)].
«Διότι Εσύ δεν είσαι ο Θεός που θέλεις την ανομία και αδικία, την οποία μίσησα και εγώ ο ίδιος, ενώ την εργάζονται οι εχθροί και οι διώκτες μου. Ούτε για μια στιγμή θα παραμείνει πλησίον σου ως οικείος και φίλος σου, όποιος πονηρεύεται και μηχανεύεται το κακό»… «Και θα ευφρανθούν τότε όλοι όσοι ελπίζουν σε Σένα, διότι θα δουν, ότι εισακούς την προσευχή καθενός που στηρίζει την πεποίθησή του σε Σένα και ματαιώνεις τις επιβουλές όσων μισούν τους εκλεκτούς σου». [ψαλμός 5 (στ.5,12)].
«Διότι καυχιέται και θαυμάζεται από τους ομοίους του ο αμαρτωλός για όσα επιθυμεί και απολαμβάνει η διεφθαρμένη ψυχή του, ενώ θα έπρεπε να ντρέπεται και να μην υπερηφανεύεται, ενώ, επιπλέον, μακαρίζεται από τους ομοίους του ο συστηματικά και χωρίς καμία τύψη της συνείδησής του εργαζόμενος την αδικία»… «Θα μετέλθει κάθε ασυνειδησία, διότι είπε μέσα στην καρδιά του. Έχει ξεχάσει, λησμόνησε ο Θεός. Δεν ενδιαφέρεται, έστρεψε αλλού το πρόσωπό του, για να μη βλέπει πλέον τίποτα». [ψαλμός 9 (στ.24, 32)].
«Ο Κύριος εξετάζει και διαχωρίζει με ακρίβεια και χωρίς την παραμικρή πλάνη το δίκαιο και τον ασεβή άνθρωπο. Όποιος, ωστόσο, αγαπά την αδικία και όχι από αδυναμία, αλλά από έρωτα προς αυτήν ενεργεί το κακό, αυτός μισεί και βλάπτει μόνο τον εαυτό του». [ψαλμός 10 (στ.5)]
«Δώσε μου φωτισμό και θάρρος ελπίδας, για να μην πει καυχόμενος και υπερηφανευόμενος ο εχθρός μου. Τον κατανίκησα και υπερίσχυσα αυτού. Αυτοί, που τώρα με θλίβουν θα σκιρτήσουν από αγαλλίαση, εάν κλονισθώ και ανατραπώ». [ψαλμός 12 (στ.5)].
«Και τόσο πολύ διαδόθηκε το κακό, ώστε δεν υπάρχει κανείς που να πράττει το αγαθόν, δεν υπάρχει ούτε ένας». [ψαλμός 13 (στ.1 τελ.εδ.)].
«Διότι μόνο στη γενιά των δικαίων παραμένει ο Κύριος, αφήνοντας έρημους και απροστάτευτους τους αρνούμενους αυτόν». [ψαλμός 14 (στ.5, τελ.εδ.)].
«Με επισκέφθηκες κατά τη νύκτα, όταν κατάμονος και σε ησυχία συγκέντρωνα τον νου μου στις αδικίας και στις επιβουλές των εχθρών μου και στον σάλο των περιπετειών και κινδύνων μου. Με άφησες στο πυρ των δοκιμασιών και των βασανιστικών αυτών σκέψεων σαν σε άλλο χωνευτήριο να δοκιμασθώ και δεν βρέθηκε μέσα μου σκέψη άδικη και εμπαθής». [ψαλμός 16 (στ.3, εδ.2,3)].
«Να, αυξήθηκαν σε μεγάλο πλήθος οι εχθροί μου και χωρίς εγώ να τους βλάψω σε τίποτα, με μισούν άδικα». [ψαλμός 24 (στ.19)].
«Μη με παραδώσεις αιχμάλωτο στις άσπλαχνες ψυχές αυτών, που με θλίβουν, διότι σηκώθηκαν, στρεφόμενοι εναντίον μου, μάρτυρες άδικα κατηγορούντες με και οι κυριαρχούμενοι από την αδικία άνθρωποι με κατηγόρησαν με ψέματα χάριν του εαυτού τους και των άδικων συμφερόντων τους». [ψαλμός 26 (στ.12)].
«Πολλές είναι οι θλίψεις, που θα δοκιμάσουν στον βίο τους οι δίκαιοι άνθρωποι και από όλες αυτές θα τους γλυτώσει ο Κύριος». [ψαλμός 33 (στ.20)].
«Χωρίς λόγο, με συκοφαντικές και εξοντωτικές κατηγορίες περιύβρισαν και κακολόγησαν την ψυχή μου»… «Η δική μου, όμως, ψυχή δε θα χαρεί με κακεντρέχεια για την καταστροφή τους, αλλά θα πλημμυρίσει από αγαλλίαση για την προστασία του Κυρίου, θα χαρεί και θα δοκιμάσει μεγάλη τέρψη για την σωτηρία την οποία μου χάρισε»… «Όταν ανακρινόταν η σε βάρος μου κατηγορία, σηκώθηκαν στρεφόμενοι εναντίον μου, μάρτυρες ασυνείδητοι και συκοφάντες και για εκείνα για τα οποία δεν είχαν ιδέα, με ρωτούσαν με επιμονή, με σκοπό να με φέρουν σε σύγχυση και να με περιπλέξουν»… «Διασκορπίσθηκαν από τον Θεό και διαλύθηκαν. Και όμως δεν μετανόησαν και δεν αισθάνθηκαν κανένα κέντημα και νυγμό συμπάθειας στα στήθη τους υπέρ εμού»… «Είναι πολύ δόλιοι και ασυνείδητοι. Διότι, ενώ σε μένα μιλούν με γλώσσα ειρηνική και φιλική, μέσα τους όμως και ιδιαίτερα, λόγω της οργής και του μίσους, που υπέκρυπταν εναντίον μου, σκεπτόντουσαν και επινοούσαν σχέδια δολερά».[ψαλμός 34 (στ.7 εδ.2, στ.9, στ.11, στ.15 εδ.3,4, στ.20)].
«Λέει στον εαυτόν και από τα βάθη της ψυχής του έχει λάβει απόφαση ο παράνομος, ώστε να αμαρτήσει. Δεν υπάρχει φόβος Θεού εμπρός του, και δεν έχει προ των οφθαλμών του το κριτήριο, με βάση το οποίο θα κληθεί να δώσει λόγο για τις πράξεις του»… «και όχι μόνο κατά την ημέρα, αλλά και κατά την νύχτα, όταν βρίσκεται στο κρεβάτι του, αντί να σκέπτεται τον Θεό και να ζητά το έλεός του για τις παραβάσεις της ημέρας, διαλογίζεται και σχεδιάζει αδικία και ανομία κατά του πλησίον. Βρέθηκε εμπρός, παρών πάντοτε και πρωτοστατώντας σε κάθε δρόμο πονηρό. Και η πώρωσή του έφθασε σε τέτοιο σημείο, ώστε να μην αποτροπιάζεται την κακία και να μην τη χορταίνει ποτέ». [ψαλμός 35 (στ.2, 5)].
«Φανέρωσε προς τον Κύριο, με κάθε εμπιστοσύνη, το δρόμο και τις επιδιώξεις και ανάγκες της ζωής σου και έλπιζε σε αυτόν και αυτός θα πραγματοποιήσει εκείνα που ζητάς και χρειάζεται»… «Παύσε να οργίζεσαι και ν ’αγανακτείς βλέποντας την ευτυχία των αμαρτωλών και άφησε κάθε θυμό, ακόμη και εκείνον ο οποίος είναι δυνατόν να διεγείρεται δικαιολογημένα μέσα σου, όταν βλέπεις τους ασεβείς, λόγω της ευτυχίας τους, ν’ αποθρασύνονται. Πρόσεξε, μήπως παρασυρθείς από ζήλεια, ώστε και συ να αρχίσεις να πονηρεύεσαι, όπως και εκείνοι»… «Μη ζηλεύεις την ευτυχία του αμαρτωλού. Περίμενε, και λίγος καιρός θα παρέλθει ακόμα και ο αμαρτωλός αυτός, που τώρα ευτυχεί, δεν θα υπάρχει και θα αναζητήσεις τον τόπο, τον οποίο κατείχε περίβλεπτος και δεν θα τον βρεις»… «Τι σημασία έχει, εάν οι αμαρτωλοί πρόσκαιρα πλουτίζουν; Το λίγο που έχει ο δίκαιος, είναι πολύ προτιμότερο και πολύ καλύτερο γι’ αυτόν, απ’ ότι ο πολύς πλούτος των αμαρτωλών»… «Θα βρεθεί στην ανάγκη να δανεισθεί ο χθες βαθύπλουτος αμαρτωλός και δεν θα μπορέσει, λόγω της πλήρους ανέχειάς του, να εξοφλήσει το χρέος του, ο δίκαιος όμως θα συμπαθεί και θα ελεεί τους στερούμενους και πτωχούς, αλλά και θα έχει πάντοτε, ώστε να είναι σε θέση να δίνει και να συντρέχει αυτούς»… «Από το στόμα του δικαίου θα ακούγεται σοφία, διότι θα βγαίνουν πάντοτε από αυτό τα όσα αυτός από τη μελέτη του νόμου διδάσκεται, καθώς και η γλώσσα του θα εκφράζει πάντοτε τα ορθά και τα εμπνεόμενα από την αλήθεια και την ευθεία κρίση»… «Παρακολουθεί και παραμονεύει ο αμαρτωλός τον δίκαιο λαμβάνοντας πλήρη γνώση των κινήσεων και των ενεργειών αυτού και αναζητά να βρει ευκαιρία για να τον θανατώσει». [ψαλμός 36 (στ.5, 8, 10, 16, 21, 30, 32)].
«Έγιναν για μένα άρτος και μοναδική τροφή μου νύχτα και μέρα τα δάκρυα που χύνω συνεχώς, όταν, εν μέσω της δυστυχίας μου, μου λένε μερικοί. Που είναι ο Θεός σου; Γιατί δε σπεύδει τώρα να σε βοηθήσει;» [ψαλμός 41 (στ.4)].
«Θα ευφρανθεί ο δίκαιος, όταν δει τη θεία αυτή εκδίκηση. Και θα ρεύσει τόσο άφθονο από την εκδίκηση αυτή το αίμα του αμαρτωλού, ώστε ο δίκαιος θα νίψει τα χέρια του μέσα σε αυτό. Θα λάβει, δηλαδή, ο δίκαιος πλήρη ικανοποίηση από τον Κύριο για τις γενόμενες σε βάρος του αδικίες»… «Και θα πει τότε κάθε άνθρωπος. Πράγματι, υπάρχει καρπός και αμοιβή στον δίκαιο για την αρετή του. Υπάρχει, όντως, Θεός, ο οποίος κρίνει τους αδίκους κριτές στη γη». [ψαλμός 57 (στ.11,12)].
«Αλλά ούτε στον πλούτο να βασίζεστε. Μη στηρίζετε τις ελπίδες σας στην αδικία και μην ποθείτε τις αρπαγές, μέσω των οποίων, συνήθως, συσσωρεύονται τα μεγάλα πλούτη. Και εάν δείτε να ρέει, ενώπιών σας, σαν ποτάμι ο πλούτος, μην προσκολλάτε σε αυτόν την καρδιά σας και μη φθονείτε την εφήμερη λάμψη του». [ψαλμός 61 (στ.11)].
«Ενθυμήθηκα τον Θεό και συλλογιζόμενος, ότι ο Κύριος είναι μέγας και έχει τη δυνατότητα να λύσει τις συμφορές μου, εμφράνθηκα. Όσες φορές, όμως, συγκέντρωσα τη σκέψη μου και μελέτησα ο ίδιος τις δοκιμασίες του βίου μου, ολιγοψύχησε το πνεύμα μου και μελαγχόλησα». [ψαλμός 76 (στ.4)].
«Προς τον Κύριο, πολλές φορές, κατά το παρελθόν, όταν θλιβόμουν, φώναξα, μέσω των απευθυνόμενων προς αυτόν προσευχών μου και με άκουσε. Κύριε, όπως και άλλοτε, έτσι και τώρα λύτρωσε την ψυχή μου από χείλη άδικα και συκοφαντικά και από γλώσσα πλέκουσα δόλους». «Προσπαθώ να συνεννοηθώ με ανθρώπους, οι οποίοι μισούν την ειρήνη, είμαι ειρηνικός προς αυτούς. Αλλά μάταια, όταν τους μιλώ, με πολεμούν άδικα και χωρίς αφορμή». [ψαλμός 119 (στ.1, 2, 7)].
«Εάν δεν οικοδομήσει τον οίκο ο ίδιος ο Κύριος, μάταια κόπιασαν οι οικοδομούντες αυτόν. Εάν δεν φυλάξει την πόλη ο ίδιος ο Κύριος, μάταια ξαγρύπνησαν οι φύλακες και οι φρουροί αυτής». [ψαλμός 126 (στ.1)].
«Κατά τη διάρκεια της νύχτας προσευχόμενοι, υψώστε τα χέρια σας, στρεφόμενοι προς τα ευρισκόμενα μέσα στο ναό άγια των αγίων και υμνείστε τον Κύριο». [ψαλμός 133 (στ.2)].
«Κύριε… εισάκουσέ με στο όνομα της δικαιοσύνης σου, η οποία απαιτεί την προστασία κάθε αθώου έναντι αυτών που τον αδικούν». [ψαλμός 142 (στ.1, εδ.2)].
Κατόπιν όλων αυτών, ποιος θα μπορούσε με βεβαιότητα να απαντήσει στ’ ακόλουθα ερωτήματα;
Σε ποια εποχή γράφθηκαν και ποια εποχή αφορούν οι ψαλμοί του Δαβίδ;;;
Ποια αλήθεια του ανθρώπινου βίου δεν επαληθεύεται μέχρι και σήμερα;;;
ΝΑΤΑΣΑ ΚΟΝΤΟΛΕΤΑ
(ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ – ΠΟΙΗΤΡΙΑ – ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ)
(Κάτοχος τίτλων μεταπτυχιακής ειδίκευσης στην Οργάνωση, Ηγεσία και Διοίκηση της Εκπαίδευσης, στην Εκπαίδευση Ενηλίκων, στην Δια Βίου και Εξ ‘ αποστάσεως εκπαίδευση, στην εξειδικευμένη Μετάφραση και αγγλική νομική ορολογία, στη Διοίκηση Προσωπικού, στη Ναυτιλιακή Διοίκηση και Ασφάλεια, στην Κανονιστική Συμμόρφωση Οικονομικών Δραστηριοτήτων, στο Εργατικό Δίκαιο, στην Εγκληματολογική Ψυχολογία και στην Ορθόδοξη Θεολογία και Ζωή.)
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου