Υποταγή στον Γέροντα Εφραίμ και η κουρά του Φραγκίσκου
Στην Επιστολή 37η του Γέροντος Ιωσήφ μαθαίνουμε ότι τελικά βρήκαν κάποιον Απλοϊκό και ευλαβή Γέροντα, Ονόματι ' Εφραίμ, ο οποίος τους έδωσε ευλογία ν' αγωνίζωνται, όσο μπορούν, και να εξομολογούνται σε όποιον Πνευματικό Αναπαύονται.
Ο Αγαθός εκείνος και αληθινός ησυχαστής π. Εφραίμ, μετά από δοκιμασία ενός έτους έδωσε την ευλογία του και το 1924 εκάρη ο δόκιμος Φραγκίσκος μεγαλόσχημος μοναχός. Του έδωσε το όνομα Ιωσήφ.Ο Γέροντας Εφραίμ, ασκείτο στα Κατουνάκια από την νεότητα του. Η Καλύβη του ήτο πιο κάτω από το Ησυχαστήριο της Αδελφότητος των Δανιηλέων, αφιερωμένη στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Η Χάρις του Θεού πού σαν σμίλη κατεργάζεται τον ακατέργαστο «βράχο», την ψυχή του, επέφερε με τον καιρό και τους αγλαούς καρπούς των αρετών. Έτσι ο Γέροντας διακρινόταν για την ακτημοσύνη του, διότι ως υψιπέτης αετός «πετούσε» προς τα ψηλά, ενώ «την πάσαν ελπίδα του» είχε αποθέσει στην παντοδύναμο και Φιλάνθρωπο δεξιά του Υψίστου. Η λιτότητα του στην Ενδυμασία, στην παρασκευή φαγητού στην αντιμετώπιση των αναγκών της καλύβης του έδειχνε ότι δεν είχε αυτός ο άνθρωπος μέλημα το πως θα φάγη, θα κοιμηθή και πως θα ενδυθή. Αληθινά γι' αυτόν τον ασκήτη η προσευχή κατείχε πρωτεύουσα θέσι στην καρδιά και την ζωή του και όλες οι επίγειες ενασχολήσεις ελάχιστα η καθόλου δεν τον ενοχλούσαν. Ακόμη για την καλοσύνη του και την απλότητα του είχαν να διηγούνται οι τότε πατέρες της Ερήμου.
Το βασικό του Εργόχειρο ήτο βαρελάς. Ποτέ δεν αρνήθηκε να φτιάξη η να επισκευάση το βαρέλι κάποιου. Όσο «φορτωμένος» και να ήτο από παραγγελίες, δεχόταν και άλλες αδιαμαρτύρητα με αποτέλεσμα, ενίοτε να δουλεύη μέρα-νύκτα εις βάρος των πνευματικών του καθηκόντων. Το πιο θαυμαστό ήτο ότι δεν ζητούσε χρήματα από κανέναν. Έπαιρνε ότι του έδιναν, ότι η καλοσύνη του κάθε «πελάτη» και η συμβουλή της καρδίας του τον προέτρεπε να δώση. Επειδή ήτο άριστος στο Εργόχειρο αυτό, άκουσαν για την τέχνη του και άνθρωποι από τα γειτονικά χωριά της Χαλκιδικής και έστελναν κι αυτοί παραγγελίες. Επειδή δεν ήτο λάτρης του χρυσού αλλά του Χριστού έπεσε θύμα αγρίας εκμεταλλεύσεως εκ μέρους των κοσμικών ανθρώπων. Εάν, για παράδειγμα, εκείνη την εποχή η κατασκευή ενός βαρελιού μετρίου μεγέθους κόστιζε 1000 δρχ. Οι κοσμικοί, επειδή τον ήξεραν ότι ήτο απλούς και ποτέ δεν παζάρευε, του έδιναν 50-100 δρχ και του έλεγαν: «Αϊντε, Γέρο Εφραίμ, καλά είναι αυτά τα χρήματα». Εκείνος απαντούσε: «Ναι, ναι, καλά είναι, παιδί μου και σ'ευχαριστώ πολύ».
Ο πατήρ Αρσένιος, πού ζούσε εκεί ως δεύτερος υποτακτικός και με δύο γεροντάδες στο κεφάλι του, τον Γέροντα Εφραίμ και τον π. Ιωσήφ, όπως μου έλεγε, έβλεπε αυτή την αδικία και δυσανασχετούσε η ψυχή του. Ενώ ως πιο δραστήριος και αποφασιστικός ο π. Ιωσήφ τον κάλεσε και του είπε του π. Αρσενίου ότι αυτό το εργόχειρο δεν τους αφήνει περιθώρια για ησυχαστικό πρόγραμμα και ότι ο Γέροντας τους θα πεθάνη από υπερκόπωσι Εξ αίτιας της ασυμβίβαστης καλωσύνης και αυτουσίας του. «Λοιπόν, πάτερ Αρσένιε, θα κάνουμε πρώτα προσευχή του είπε ο π. Ιωσήφ, και ύστερα θα ρωτήσουμε τον Γέροντα αν σύμφωνη ν' αναχωρήσουμε όλοι μαζί σε άλλους ησυχαστικώτερους τόπους για ν' απαλλάξουμε κι αυτόν απ' αυτή την μέριμνα». Ετσι και έκαναν.
Μετά από λίγες ημέρες ανεκοίνωσαν τον λογισμό τους στον Γέροντα. Εκείνος σαν να τον παρακινούσε κάποια άλλη δύναμις μέσα του, δεν έφερε καμμιά αντίρρησι στην επιθυμία τους. Μάλιστα, επειδή τους αγαπούσε και έβλεπε ότι αυτό το εργόχειρο του θα τους στέρηση των ασκητικών τους πόθων και ενατενίσεων, τους έδωσε με χαρά την ευλογία του να βρουν κατάλληλο τόπο για να επιδοθούν στα έργα της υψοποιού προσευχής και μετανοίας.
Στην Σκήτη του Αγίου Βασιλείου
Η Σκήτη του Αγίου Βασιλείου είναι στις απόκρημνες κορυφές, μετά τα Κατουνάκια και δεξιά του μονοπατιού πού οδηγεί από την Αγία Άννα προς την Λαύρα. Πλησίον του τόπου πού λέγεται «Σταυρός», απ' οπού ξεκινά άλλο μονοπάτι για την κορυφή του ΑθΩΝΟΣ, εκεί κοντά άλλο μονοπάτι προς τα δεξιά οδηγεί στην Σκήτη αυτή.
Ένα πρωινό επιβιβάζοντας το Γεροντάκι σ' ένα μουλάρι και συγκεντρώνοντας σε τσουβάλια τα λίγα πράγματα τους ανεχώρησαν γι' αυτή την ερημική Σκήτη. Βρήκαν έρημα ημιερειπωμένα καλυβάκια, τα οποία με την άδεια του Δικαίου τα παρέλαβαν. Ένα μικρό κελί το μετέτρεψαν σε Εκκλησάκι του Τιμίου Προδρόμου τον αρχηγό του μοναχικού πολιτεύματος. Έκαναν τις πλέον αναγκαίες επιδιορθώσεις στα κελιά τους και επεδόθησαν στους ασκητικούς τους αγώνες. Διατηρούσαν πολύ στενές πνευματικές σχέσεις με τον Γέροντα τους, τον π. Εφραίμ, και συχνά τον επεσκέπτοντο, του εξωμολογούντο τα κρυπτά των καρδιών τους και τον ενημέρωναν με τα αγώνα και τα προβλήματα τους πού είχαν από τα πάθη τους και τις επιθέσεις των δαιμόνων.
Ο Αγαθός εκείνος Γέροντας τους, μετά την μετοίκησί του στ' απόκρημνα εκείνα βράχια, απαλλάχθηκε πλέον οριστικά από το κοπιαστικό εργόχειρο πού έκαμε στο Κελί του Ευαγγελισμού. Έκτοτε αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής του στην πνευματική εργασία
και την αδιάλειπτη προσευχή ευχαριστώντας με ευγνωμοσύνη τους Π υποτακτικούς του, τους οποίους αποκαλούσε Αγγέλους.
Η Υπερκόπωσης, οι άμετρες νηστείες, Αγρυπνίες και σκληραγωγίες κατέβαλαν τόσο το οστράκινο σκεύος της ψυχής του, ώστε καθήμενος στο σκαμνάκι του, τον επισκεπτόταν ο κακός κλέπτης, ο ύπνος, με αποτέλεσμα να μη μπορή να αποτελειώση τα κομποσχοίνια πού έκανε πρωτύτερα. Μέχρι τα τελευταία του δεν εννοούσε να απουσιάση από τις κοινές λατρευτικές συνάξεις του Κυριακού.
Εκείνο τον καιρό ζούσε στην σκήτη του Αγίου Βασιλείου και ο μοναχός Ματθαίος, ο οποίος κατόπιν, στην περίοδο των διαταραχών της Εκκλησίας με το θέμα του ημερολογίου, κατέβηκε στην Αθήνα και έγινε Επίσκοπος και Αρχηγός της παρατάξεως των λεγομένων Ματθαιϊκών. Μετά την ακολουθία της Κυριακής στην οποία παρευρίσκοντο υποχρεωτικά όλοι οι πατέρες της Σκήτης, ο μοναχός Ματθαίος τους έκαμε και το κυριακάτικο κήρυγμα. Κάποια ημέρα είπε: «Αδελφοί, οι ημέραι εκολοβώθησαν. . .».
Ακούοντας εκείνη την ημέρα το κήρυγμα ο Γέροντας Εφραίμ, επέστρεψε χαρούμενος στο σπίτι και είπε στους υποτακτικούς του: «Μωρέ μπράβο στον π. Ματθαίο σήμερα μου έλυσε την απορία. Γι'αυτό σήμερα δεν «βγάζω» πολλά κομποσχοίνια, όπως πρώτα. Εκολοβώθησαν οι ημέρες...». Και ο π. Αρσένιος του απήντησε με την δική του απλότητα: «Όχι, Γέροντα, δεν είναι αυτό καταβλήθηκες και ενώ θέλεις να προσεύχεσαι, αποκοιμιέσαι». Αλλά Γέροντας του επέμενε: «Όχι, οι νύκτες έγιναν μικρότερες, το είπε ο π. Ματθαίος».
Μέσα σ' αυτή την ευλογημένη απλοϊκή ζωή πέρασε τα χρόνια του ο Γέροντας τους. Πριν αναχώρηση για τα αθέατα κάλλη του παραδείσου, προείδε τον θάνατο του. Όντας προετοιμασμένος και αγιασμένος, έδωσε την ευχή του και τις τελευταίες συμβουλές του στους δύο υποτακτικούς του κι έτσι παρέδωκε την ψυχή του στην αγκάλη του Χριστού τον οποίον πόθησε από την νεότητα του.
Ελεύθεροι οι δύο νεαροί Ασκητές
Ο π. Αρσένιος ως παλαιότερος στην κουρά είναι τώρα ο διάδοχος του κοιμηθέντος π. Εφραίμ και Γέροντας του επομένου μοναχού Ιωσήφ, κατά την αγιορείτικη άγραφη νομοθεσία. αλλά ο απλούς στον νου και την καρδιά π. Αρσένιος δεν είναι στολισμένος από τον Θεό με τέτοιο χάρισμα. Το γνώριζε ο ίδιος και τώρα πού ήλθε η ώρα του να αναδειχθή, κατά το ανθρώπινο, να γίνη Γέροντας και ν' απόκτηση νέους υποτακτικούς πού θα τον υπακούουν, αρνείται αυτή την τιμή. Εκάλεσε, λοιπόν, τον π. Ιωσήφ και του είπε: «Αδελφέ, όπως γνωρίζεις, εγώ δεν μπορώ να πάρω πρωτοβουλίες γι'αυτό, σε παρακαλώ, ανάλαβε εσύ την ευθύνη για την ζωή και τα προβλήματα μας κι εγώ, σου υπόσχομαι, θα σου κάνω τελεία υπακοή».
Δεν νικήθηκε από τον λογισμό της φιλοδοξίας, παρότι αυτοδικαίως του επεβάλλετο τώρα η θέσις του Γέροντος του Κελσίου τους. Δεν υπελόγισε την διαφορά ηλικίας 10 ετών πού είχε από τον π. Ιωσήφ, εφ' όσον ήτο μεγαλύτερος και παλαιότερος ως μεγαλόσχημος στο όρος. Προέκρινε τον νεώτερο μοναχό, διότι διέβλεπε ότι αυτός είχε περισσότερα πνευματικά και ηγετικά χαρίσματα και μόνος του τον προώθησε στην Ανάληψι του υπευθύνου έργου διακυβερνήσεως του Κελσίου και της δίκης του πνευματικής προκοπής.
Ο μοναχός Ιωσήφ έδειξε κι αυτός την πρέπουσα υπακοή και ταπείνωσι στον παραδελφό και συνασκητή του ο π. Αρσένιο. Δέχθηκε να λάβη την πρωτοβουλία για την επί γης διαβίωσί τους. Κατά το γραφικόν, τοποθετήθηκε ο λύχνος επί την λυχνίαν, και φάνηκαν τα πολλά χαρίσματα του, τα οποία αξιοποίησε για το καλό της ψυχής του και των νέων εκείνων, πού ήλθαν κοντά του και του υποτάχθηκαν. Όλους τους μοναχούς της συνοδείας του τους ονόμαζε πνευματικά του παιδιά, ενώ το π. Αρσένιο, τον αποκαλούσε παραδελφό και συνασκητή του. Στις συνάξεις των μοναχών του πού έκαμε συχνά, τον π. Αρσένιο τον είχε στα δεξιά του και του απένειμε τιμές Γέροντος.
ΜΟΝΑΧΟΥ π. ΙΩΣΗΦ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ
Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ
ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ 2000
Αναρτήσεις
1 σχόλια :
Να είστε πάντα ευλογημένοι.
Δημοσίευση σχολίου