Αφιέρωμα για τόν Οικουμενισμό
Ραβέννα. Πανηγυρίζουν τον ξεσχισμένο χιτώνα του Κυρίου
Στο επίκεντρο των συζητήσεων των πιστών μελών της Εκκλησίας ευρίσκεται ή βυζαντινή Θεία Λειτουργία, πού έτέλεσε ό οικουμενικός πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος στο βυζαντινό ναό του Αγίου Απολλινάριου της Ραβέννας στην Ιταλία, κατά την οποία όχι μόνον παρίστατο καί συμπροσηύχοντο αιρετικοί καί έτερόθρησκοι, παπικοί δηλαδή καί Μουσουλμάνοι, αλλά καί κοινώνησαν της τελεσθείσης Θείας Ευχαριστίας πολλοί εκ των παπικών. Πραγματοποιήθηκε έτσι υπό τα όμματα πολλών αυτόπτων καί αυτήκοων μαρτύρων, πού παρακολούθησαν τα τελούμενα στην τηλεόραση ή από πολλού επιδιωκόμενη καί συζητούμενη Intercommunio ή συμμετοχή δηλαδή των διηρημένων Χριστιανών στο κοινό ποτήριο, ή οποία όμως μέχρι τώρα, τουλάχιστο στα λόγια, εθεωρείτο ως ό τελικός στόχος της πορείας προς την ενότητα μετά την υπέρβαση των θεολογικών διαφορών καί την επίτευξη της ενότητας στην πίστη. Φαίνεται ότι οι θεολογικές διαφορές επιλύθηκαν, ό θεολογικός διάλογος ολοκληρώθηκε, ό Παπισμός εγκατέλειψε τίς πάμπολλες αιρέσεις τους καί τίς αποκήρυξε, ή ενότητα στην πίστη αποκαταστάθηκε, ό αρραφος χιτών του Κυρίου δεν είναι πια σχισμένος, καί όλοι εμείς δεν πήραμε είδηση, για να πανηγυρίσουμε καί να συνεορτάσουμε το γεγονός. Δυστυχώς δεν έγινε κάτι τέτοιο· οι θεολογικές διαφορές παραμένουν ακέραιες καί αβυσσαλέες, ό χιτώνας του Χρίστου είναι καταξεσχισμένος ακόμη· απλώς αγνοείται καί εγκαταλείπεται ή μέχρι τώρα παράδοση των Αγίων Πατέρων, αλλά καί οί σύγχρονες διακηρύξεις στα πλαίσια των διαχριστιανικών σχέσεων, σύμφωνα με τίς όποιες θεωρείται ως θεμελιώδης έκκλησιολογική προϋπόθεση «ότι ή βεβαιότης της Ευχαριστίας απορρέει εκ της ορθοδοξίας της πίστεως, ως καί ότι ή βεβαιότης της Ευχαριστίας κατοχυροί την ορθοδοξία της πίστεως.
Εν τη έννοια ταύτη υπήρξε άστασίαστος εις την άδιαίρετον Εκκλησία ή κανονική αρχή, καθ" ην ή άποκατάστασις της εκκλησιαστικής κοινωνίας δεν είναι έκκλησιολογικώς δυνατή άνευ προγενεστέρας αποκαταστάσεως της ένότητος εν τη ορθή πίστη, ήτοι εν τη πίστη εκείνη, ή οποία διέσωσε Quod ubique quod semper quod ab omnibus creditum est Ο κατά την επιγραμματικήν διακήρυξιν Βικέντιου του εκ Λειρίνης» (Δαμάσκηνου Παπανδρέου, Μητροπολίτου Ελβετίας, Ορθοδοξία καί Κόσμος, Κατερίνη 1993, σελ. 359-360). Συμπεραίνων ό μητροπολίτης Ελβετίας την
σχετική σύγχρονη ορθόδοξη προβληματική, εκτός, των ανωτέρω Λεχθέντων, επιλέγει: «Ούτως, ή άποκατάστασις της εκκλησιαστικής κοινωνίας θα είναι ό καρπός της διαπιστωθείσης η κατορθωθείσης ενότητας της πίστεως καί όχι απλή προϋπόθεσης αυτής» (Αυτόθι, σελ. 364).Κατορθώθηκε λοιπόν ή ενότητα στην πίστη, ώστε να συμμετέχουν οί πιστοί στο κοινό ποτήριο; Μέχρι τώρα είχαμε μεμονωμένα παρόμοια περιστατικά, πού οφείλονταν σε προσωπικές επιλογές καί στάσεις καί σε αδυναμία των ορθοδόξων ιερέων κατά την ώρα της μεταδόσεως της Θείας Ευχαριστίας να ελέγξουν καί να διαπιστώσουν την ταυτότητα των προσερχόμενων. Πρέπει να σημειώσουμε εν προκειμένω ότι κάθε κα-νονική παράβαση δημιουργεί στη συνέχεια προϋποθέσεις για άλλες κανονικές παραβάσεις· αν αφήσουμε να αθετούνται οι ιεροί Κανόνες σε κάποιο θέμα, θα διευκολύνουμε στη συνέχεια μεγαλύτερες παραβάσεις· αν ξηλώσουμε καί σχίσουμε ένα ρούχο καί δεν φροντίσουμε να το μπαλώσουμε, στη συνέχεια «μείζον το ρήγμα γίνεται». "Αν τηρούσαμε τους κανόνες της Εκκλησίας, πού απαγορεύουν την συμπροσευχή με τους αιρετικούς, το «τάς θύρας τάς θύρας εν σοφία πρόσχωμεν» καί το «τα αγία της άγίοις» της Θείας Λειτουργίας, πού απαιτούν την παρουσία μόνον πιστών μελών κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας εντός του ναού, ως καί τα «μη τις των Κατηχουμένων» καί «όσοι πιστοί», πού επιβάλλουν άπαρεγκλίτως την παρουσία μόνον ' Ορθοδόξων πιστών, δεν θα φθάναμε στο απαράδεκτο σημείο να προβληματιζόμαστε ποιος από τους προσερχόμενους είναι Ορθόδοξος, παπικός ή προτεστάντης, καί να επιρρίπτουμε τώρα αδίκως καί υποκριτικός την ευθύνη στον διάκο, πού δεν πρόσεξε ότι πολλοί από τους προσελθόντες να κοινωνήσουν στη Ραβέννα ήσαν παπικοί, για να ειδοποιήσει σχετικώς τον πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο καί τον αρχιεπίσκοπο Αλβανίας κ. Αναστάσιο, πού δεν γνώριζαν δήθεν τι γινόταν, καί επομένως δεν έχουν καμία ευθύνη. Μακάρι να είχαν οί διάκονοι καί οί πρεσβύτεροι κάποια συμμετοχή καί ευθύνη στα οικουμενιστικά δρώμενα πού σχεδιάζουν οί πατριάρχες, οί αρχιεπίσκοποι καί οί επίσκοποι μόνον. Θα ήταν πολύ διαφορετική ή κατάσταση.
Με την επίσημη πάντως καί πανηγυρική τέλεση της Θείας Λειτουργίας σε ναό της δικαιοδοσίας μάλιστα των αιρετικών ή Intercommunio πού συντελέστηκε, αποκτά άλλο χαρακτήρα, γιατί επετράπη από τον πρώτον τη τάξει μεταξύ των Ορθοδόξων πατριαρχών καί άρχιεπισκόπων, τον οικουμενικό πατριάρχη, ό οποίος μάλιστα κατά πανορθόδοξη παραδοχή καί συναίνεση έχει την συντονιστική ευθύνη καί την πρωτοβουλία στις διορθόδοξες καί διαχριστιανικές σχέσεις. Ποιος τώρα θα παρεμποδίσει τους παπικούς, πού έχουν μάλιστα καί την έγκριση του Βατικανού καί την παρότρυνση, να κοινωνούν σε ορθοδόξους ναούς, καί ποιος θα ελέγξει λατινόφρονες καί φιλοπαπικούς ορθοδόξους κληρικούς καί λαϊκούς, πού μεταδίδουν την Θ. Ευχαριστία σε έτερόδοξους ή μετέχουν της Θ. Ευχαριστίας των λατίνων;
Ή δύναμη καί ή επίδραση της εικόνος είναι τεράστια Το παράδειγμα του πατριάρχου καί του αρχιεπισκόπου Αλβανίας, κοινωνούντων τους αιρετικούς παπικούς, παρά τίς διαφορές στην πίστη, ανοίγει ένα νέο ρηξικέλευθο καί επικίνδυνο δρόμο στις διαχριστιανικές σχέσεις, πού δεν τόλμησαν να τον διανοηθούν καί να τον βαδίσουν ούτε οί τολμηρότεροι από τους οικουμενιστές, οί πατριάρχες Μελέτιος Μεταξάκης καί Άθηναγόρας. Καί ό δρόμος αυτός σημαίνει ότι ισοπεδώνονται συγκρητιστικά τα πάν-τα, δεν υπάρχει πλέον ή έννοια της αιρέσεως καί της πλάνης, ούτε επομένως διάκριση μεταξύ Ορθοδόξων καί αιρετικών, ότι οί Άγιοι Πατέρες πού συνεκρότησαν συνόδους καί κατεδίκασαν τους αιρετικούς έκαναν λάθος καί πρέπει να τους συγχωρήσει ό Θεός, ότι παρά τίς αντιδράσεις ορισμένων «φανατικών» καί «ακραίων», πού εξακολουθούν να προβάλλουν την Παράδοση, ή ένωση των εκκλησιών θα επιβληθεί ως πράξη, χωρίς επίλυση των θεολογικών διαφορών. Ό πολύς κόσμος δεν καταλαβαίνει τίς θεολογικές διαφορές καί επικροτεί τα γινόμενα Θα απομονωθούν οί συντηρητικοί καί οί παραδοσιακοί. Ήδη το καλοκαίρι του 2001 σε όμιλο παπικών της Σύρου, πού έπεσκέφθη τον οικουμενικό πατριάρχη, δηλώθηκε, όπως πανηγυρικά έγραψε ή «Καθολική» των εν Ελλάδι Ουνιτών, ότι ή ένωση έχει ήδη στην πράξη πραγματοποιηθεί. Αυτό άλλωστε είναι το μοντέλο ενότητας πού πραγματοποίησαν οί Ουνίτες· κρατούμε τίς διαφορές στην πίστη καί στην λατρεία, αλλά προχωρούμε στην ένωση με τον πάπα
Ή Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία ή Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως, έχει αποκτήσει ανά τους αιώνες καί ασκεί μέγα κύρος καί μέγα γόητρο. Κατέστη παγκόσμιο, οικουμενικό κέντρο, το οποίο κατηύθυνε την οικουμένη σε παραδειγματική ενότητα στηριζόμενη στην ακριβή καί απαρέγκλιτη τήρηση των αποστολικών παραδόσεων, των πατερικών δογμάτων καί των ιερών κανόνων: «Των Αποστόλων το κήρυγμα καί των Πατέρων τα δόγματα τη Εκκλησία μίαν την πίστιν έκράτυνε». Ή συμπεριφορά των Αγίων Πατέρων της Α' εν Νίκαια Οικουμενικής Συνόδου, απέναντι στον Αρειο, σφράγισε την μετέπειτα συμπεριφορά της απέναντι όλων των άλλων αιρετικών, ιδιαίτερα απέναντι του Παπισμού με τίς δεκάδες των αιρέσεων καί των πλανών. Ό πατριάρχης Αλεξανδρείας Πέτρος, σύμφωνα με το συναξάρι της Κυριακής των Πατέρων, είδε επί του θυσιαστηρίου τον Χριστό ως βρέφος να φορεί ξεσχισμένο χιτώνα, καί όταν τον ρώτησε «τις σου τον χιτώνα, Σώτερ, διείλε», επήρε την πικραμένη απάντηση ότι δράστης ήταν ό αιρετικός Άρειος. Ό πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Αλέξανδρος δίσταζε να συλλειτουργήσει καί να συγκοινωνήσει με τον Άρειο, παρά την υποκριτική του μετάνοια καί ζητούσε από τον Θεό λύση στην αγωνία του. Ό Πα-πισμός διήρεσε τον χριστιανικό κόσμο κατ' αρχήν με το σχίσμα του 1054 καί κατόπιν στη Δύση τον 16ο αιώνα, προκαλώντας την προτεσταντική Μεταρρύθμιση. Καμία άλλη χριστιανική ομολογία δεν ξέσχισε τόσο τον χιτώνα του Χριστού, όσο ό Παπισμός. Άλλαξε ή Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως την γραμμή των Πατέρων; Δεν είναι ίδια με την Μεγάλη Εκκλησία των Οικουμενικών Συνόδων, των Γρηγορίων, των Χρυσοστόμων, των Μαξίμων, των Φωτίων, των Παλαμάδων, των Μάρκων Ευγενικών, των Σχολαρίων, των Κολλυβάδων;
Πρωτοπρεσβύτερος ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ
Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής
του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου