Αφιέρωμα για τόν Οικουμενισμό
Ανατομια του Οικουμενισμου
Ο Οικουμενισμός είναι κοινόν όνομα δια τους ψευδοχριστιανισμούς, δια τάς ψευδοεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του ευρίσκεται ή καρδιά όλων των ευρωπαϊκών ούμανισμών (ανθρωπισμών), με επικεφαλής τον Παπισμόν. Όλοι δε αυτοί οί ψευδοχριστιανισμοί, ολαι αί ψευδοεκκλησίαι, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία αίρεσις παραπλεύρως εις την αλλην αίρεσιν.
Το κοινόν εύαγγελικόν όνομα των είναι ή παναίρεσις. Διατί; Διότι εις το διάστημα της Ιστορίας οι διάφορες αιρέσεις ηρνούντο ή παρεμόρφωνον ιδιώματα τίνα του Θεανθρώπου καί Κυρίου Ιησού, αί δε ευρωπαϊκοί αύται αιρέσεις απομακρύνουν ολόκληρο τον Θεάνθρωπο καί εις την θέσιν του τοποθετούν τον Ευρωπαίο ανθρώπων. Εδώ δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ του Παπισμού, Προτεσταντισμού, Οικουμενισμού καί άλλων αιρέσεων, ων το όνομα «λεγεών».
Το Ορθόδοξων δόγμα, μάλλον το πανδόγμα περί της Εκκλησίας, απερρίφθη καί αντικατεστάθη δια του λατινικού αιρετικού πανδόγματος περί του πρωτείου καί του αλάθητου του πάπα, δηλαδή του άνθρωπου. Εξ αυτής δε της παναιρέσεως έγεννήθησαν καί γεννώνται συνεχώς αλλαι αιρέσεις: το Filioque, ή αποβολή της Επικλήσεως, τα άζυμα, ή εισαγωγή της κτιστής χάριτος, το καθαρτήριο πυρ, το θησαυροφυλάκιο των περισσών έργων, ή μηχανοποιημένη διδασκαλία περί της σωτηρίας καί ως εκ τούτου μηχανοποιημένη διδασκαλία περί της ζωής, ο παποκαισαρισμός, ή Ιερά Έξέτασις, τα συγχωροχάρτια, ό φόνος του αμαρτωλού δια την αμαρτία, ό ιησουϊτισμός, ή σχολαστική, ή καζουϊστική θεολογία, ό μοναρχισμός, ό κοινωνικός ατομικισμός διαφόρων ειδών... 'Ο Προτεσταντισμός; Είναι το πλέον πιστόν τέκνον του Παπισμού, το οποίων δια της ορθολογιστικής σχολαστικής του πίπτει δια μέσου των αιώνων από την μίαν αίρεσιν εις την άλλη αίρεσιν καί πνίγεται συνεχώς εις τα διάφορα δηλητήρια των αιρετικών πλανών του. Προς τούτοις, ή παπιστική υψηλοφροσύνη καί ή «αλάθητος» αφροσύνη βασιλεύει απολυταρχικός καί ερημώνει τάς ψυχάς των πιστών του. Κατ' αρχήν έκαστος Προτεστάντης είναι ένας ανεξάρτητος πάπας εις όλα τα ζητήματα της πίστεως. Τούτο δε πάντοτε οδηγεί από τον ένα πνευματικόν θάνατον εις τον άλλον τέλος αυτού του «άποθνήσκειν» δεν υπάρχει, καθ' ότι ό αριθμός των πνευματικών θανάτων του ανθρώπου είναι αναρίθμητος .Αφού ούτως έχουν τα πράγματα, τότε δια τον παπιστικόν - προτεσταντικόν οικουμενισμόν με την ψευδοεκκλησίαν του καί τον ψευδοχριστιανισμόν του δεν υπάρχει διέξοδος από το άδιέξοδόν του, άνευ ολόψυχου μετανοίας ενώπιον του Θεανθρώπου Χρίστου καί της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας Του. Ή μετάνοια είναι το φάρμακο δια έκαστη αμαρτία, φάρμακο δοθέν εις τον άνθρωπο από τον μό-νον Φιλάνθρωπο.
"Άνευ της μετανοίας καί εισδοχής εις την αληθινή Εκκλησία του Χρίστου είναι άφύσικον καί αδιανόητων να ομιλεί τις περί της ενώσεως «των Εκκλησιών», περί του διαλόγου της αγάπης, περί της διακοινωνία. Το σπουδαιότερο όλων είναι να γίνει τις «σύσσωμος» του Θεανθρωπίνου σώματος της Εκκλησίας του Χρίστου καί δια τούτου κοινωνός της ψυχής της Εκκλησίας, του Αγίου Πνεύματος, καί κληρονόμος όλων των αιωνίων αγαθών του Θεανθρώπου.
Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου