20. Εγκώμιον εις Μαξίμον καὶ περὶ τού ποίας δεί άγεσθαι γυναίκας.

Ιωάννης Χρυσόστομος

Ελληνική Πατρολογία Τόμος 51

20 .Εγκώμιον εις Μαξίμον καὶ περὶ τοῦ ποίας δεῖ ἄγεσθαι γυναῖκας.

αʹ. Ὅτι μὲν ἀπελείφθην  ὑμῶν  τῇ παρελθούσῃ συνάξει, ἤλγησα· ὅτι δὲ πλουσιωτέρας ἀπελαύσατε τραπέζης, ἥσθην. Ὁ γὰρ μετ' ἐμοῦ τὸν ζυγὸν ἕλκων, τήν τε αὔλακα  πρώην  ἡμῖν  ἀνέτεμε,  καὶ  τὰ σπέρματα κατέβαλε  δαψιλεῖ  γλώττῃ,  καὶ  μετὰ πολλῆς  τῆς  ἐπιμελείας  ἐγεώργησε  τὰς  ὑμετέρας  ψυχάς.  Εἴδετε  γλῶτταν ἐκκεκαθαρμένην,  ἠκούσατε λόγον  ἀποτετορνευμένον,  ἀπελαύσατε ὕδατος ἁλλομένου εἰς  ζωὴν  αἰώνιον,  εἴδετε  πηγὴν  ποταμοὺς  ἀφιεῖσαν  χρυσίου  καθαροῦ.  Λέγεταί  τις ποταμὸς χρυσίου ψήγματα φέρειν τοῖς περιοικοῦσιν αὐτὸν ἀνθρώποις, οὐ τῆς φύσεως τῶν ὑδάτων τὸ χρυσίον τικτούσης, ἀλλ' ἐπειδὴ τοῦ ποταμοῦ τὰς πηγὰς ἐν μεταλλικοῖς ὄρεσι διέρχεσθαι  συνέβη, δι' ἐκείνων  τῶν  ὀρέων  ὁ ποταμὸς  ῥέων  καὶ τὴν  χρυσῖτιν παρασύρων  γῆν,  θησαυρὸς  τοῖς  παροικοῦσι  γίνεται,   ἐσχεδιασμένον   παρέχων   τὸν πλοῦτον.  Τοῦτον καὶ ὁ διδάσκαλος οὗτος ἐμιμήσατο πρώην  τὸν ποταμὸν,  ὥσπερ διὰ μεταλλικῶν  ὀρέων, τῶν Γραφῶν ῥέων, καὶ τὰ χρυσίου παντὸς τιμιώτερα νοήματα ταῖς ὑμετέραις  κομίζων  ψυχαῖς.  Καὶ οἶδα  μὲν  ὅτι  πτωχότερα  τὰ  ἡμέτερα  ὑμῖν  φαίνεται σήμερον. Ὁ γὰρ πενιχρᾶς  ἀπολαύων  τραπέζης διηνεκῶς,  ἂν εὐπορωτέρας μεταξύ που τινὸς  ἐπιτύχῃ,  εἶτα  πρὸς τὴν  ἑαυτοῦ  πάλιν  ἐπανέλθῃ,  μᾶλλον  αὐτῆς  κατόψεται  τὴν πενίαν. Οὐ μὴν διὰ τοῦτο ὀκνηρότερον ἀποδύσομαι. Ἴστε γὰρ, Παύλῳ μαθητευθέντες, καὶ χορτάζεσθαι καὶ πεινᾷν, καὶ περισσεύειν καὶ ὑστερεῖσθαι, καὶ τοὺς πλουσίους θαυμάζειν, καὶ τοὺς πένητας  μὴ διαπτύειν.  Καὶ καθάπερ οἱ φίλοινοι  καὶ οἱ φιλοπόται ἀσπάζονται μὲν τὸν ἀμείνω οἶνον, οὐ μὴν δὲ τοῦ καταδεεστέρου καταφρονοῦσιν· οὕτω δὴ καὶ ὑμεῖς περὶ τὴν  τῶν  θείων  λογίων  ἀκρόασιν μεμηνότες,  ἀποδέχεσθε μὲν τοὺς σοφωτέρους  τῶν  διδασκάλων,  καὶ τοῖς  εὐτελεστέροις  δὲ οὐ τὴν  τυχοῦσαν  παρέχετε σπουδὴν   καὶ   προθυμίαν.   Οἱ  μὲν   γὰρ   χαῦνοι   καὶ   διαλελυμένοι,   καὶ   πρὸς   τὴν πολυτελεστέραν  ναυτιῶσι  τράπεζαν· οἱ δὲ διεγηγερμένοι  καὶ νήφοντες,  καὶ πεινῶντες καὶ  διψῶντες   τὴν  δικαιοσύνην,   καὶ  πρὸς  τὴν  πενεστέραν  μετὰ  πολλῆς   τρέχουσι προθυμίας. Καὶ ὅτι οὐ κολακεία τὰ ῥήματα, ἀπὸ τῆς πρώην ὑμῖν διαλέξεως  γενομένης τοῦτο ἐδείξατε μάλιστα. Ἐπειδὴ γὰρ πολλοὺς περὶ γάμων λόγους ἐποιούμεθα πρὸς ὑμᾶς, δεικνύντες   ὅτι  μοιχεία  τις  ἀπηρτισμένη   τὸ  ἐκβάλλειν   γυναῖκας,   ἢ  ἐκβεβλημένας λαμβάνειν,   ζώντων    ἔτι   τῶν   προτέρων   ἀνδρῶν,   καὶ   τὸν   τοῦ   Χριστοῦ  νόμον ἀναγινώσκοντες τὸν λέγοντα, ὅτι Ὃ ἀπολελυμένην  γαμήσας μοιχᾶται, καὶ ὁ ἀπολύων γυναῖκα, παρεκτὸς λόγου πορνείας, ποιεῖ αὐτὴν μοιχευθῆναι, πολλοὺς εἶδον κάτω κύπτοντας,  τὸ πρόσωπον τύπτοντας,  καὶ οὐδὲ ἀνανεῦσαι δυναμένους·  τότε δὴ καὶ εἰς τὸν οὐρανὸν ἀναβλέψας εἶπον· Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς, ὅτι οὐκ εἰς νεκρὰς ἀκοὰς ἐνηχοῦμεν, ἀλλ'  ἐπιλαμβάνεται  τῆς διανοίας  τῶν  ἀκουόντων  τὰ λεγόμενα  μετὰ πολλῆς  τῆς σφοδρότητος.  Ἄμεινον  μὲν  γὰρ μηδ'  ὅλως  ἁμαρτεῖν·  οὐ μικρὸν  δὲ εἰς  σωτηρίας λόγον,  κατοδυνηθῆναι,   καὶ  καταγνῶναι  τὸν  ἁμαρτάνοντα   τῆς  ἑαυτοῦ  ψυχῆς,  καὶ μαστίξαι   τὸ   συνειδὸς   μετὰ   πολλῆς   τῆς   ἀκριβείας·   ἡ   γὰρ   τοιαύτη   κατάγνωσις δικαιοσύνης  ἐστὶ μέρος, καὶ ὅλως  ἐπὶ τὸ μηκέτι ἁμαρτάνειν  ἄγουσα. ∆ιὰ τοῦτο καὶ ὁ Παῦλος λυπήσας τοὺς ἡμαρτηκότας ἔχαιρεν, οὐχ ὅτι ἐλύπησεν, ἀλλ' ὅτι τῇ λύπῃ διώρθωσεν. Ἐχάρην γὰρ, φησὶν, οὐχ ὅτι ἐλυπήθητε, ἀλλ' ὅτι ἐλυπήθητε εἰς μετάνοιαν· ἡ γὰρ κατὰ Θεὸν λύπη μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον κατεργάζεται. Εἴτε γὰρ ὑπὲρ τῶν  οἰκείων,  εἴτε  ὑπὲρ τῶν  ἀλλοτρίων  τότε  ἁμαρτημάτων  ἠλγήσατε,  μυρίων  εἴητε ἐπαίνων  ἄξιοι. Ὅτε γὰρ ὑπὲρ τῶν  ἀλλοτρίων  ἀλγήσει  τις, ἀποστολικὰ  ἀποδείκνυται σπλάγχνα, καὶ τὸν ἅγιον ἐκεῖνον μιμεῖται τὸν λέγοντα· Τίς ἀσθενεῖ, καὶ οὐκ ἀσθενῶ; τίς σκανδαλίζεται, καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι; Ὅτε δὲ ὑπὲρ τῶν οἰκείων δηχθῇ, τήν τε ἐπὶ τοῖς ἤδη τολμηθεῖσι κόλασιν ἔσβεσε, καὶ πρὸς τὰ μέλλοντα  ἑαυτὸν ἀσφαλέστερον διὰ τῆς λύπης  ταύτης  ἐποίησε.  ∆ιὰ  ταῦτα  κἀγὼ  κύπτοντας  ὁρῶν,  καὶ  στενάζοντας,  καὶ  τὸ πρόσωπον τύπτοντας, ἔχαιρον τὸν ἀπὸ τῆς λύπης ταύτης ἐννοῶν καρπόν. ∆ιὰ τοῦτο καὶ σήμερον περὶ τῆς αὐτῆς ὑμῖν ὑποθέσεως διαλέξομαι· ὥστε τοὺς βουλομένους εἰς γάμον ἐλθεῖν, πολλὴν ὑπὲρ τοῦ πράγματος τούτου ποιεῖσθαι πρόνοιαν. Εἰ γὰρ οἰκίας ὠνεῖσθαι μέλλοντες  καὶ  οἰκέτας,  περιεργαζόμεθα  καὶ  πολυπραγμονοῦμεν τούς  τε  πωλοῦντας, τούς τε ἔμπροσθεν κτησαμένους, αὐτῶν  τῶν  πωλουμένων τῶν  μὲν τὴν  κατασκευὴν, τῶν  δὲ  καὶ  τὴν  τοῦ  σώματος  ἕξιν,  καὶ  τὴν  τῆς  ψυχῆς  προαίρεσιν· πολλῷ  μᾶλλον γυναῖκας  μέλλοντας  ἄγεσθαι, πρόνοιαν  τοσαύτην  καὶ πολλῷ  πλείονα  ἐπιδείκνυσθαι χρή.  Οἰκίαν  μὲν  γὰρ  φαύλην   οὖσαν  ἀποδόσθαι  πάλιν  ἔξεστι,  καὶ  οἰκέτην  σκαιὸν φανέντα  ἀποδοῦναι  τῷ πεπρακότι  πάλιν  ἀφίεται·  γυναῖκα  δὲ λαμβάνοντα  ἀποδοῦναι πάλιν τοῖς ἐκδεδωκόσιν οὐκ ἔνι, ἀλλὰ ἀνάγκη πᾶσα διὰ τέλους ἔνδον ἔχειν, ἢ πονηρὰν οὖσαν ἐκβάλλοντα,  μοιχείᾳ ἁλίσκεσθαι κατὰ τοὺς τοῦ Θεοῦ νόμους. Ὅταν οὖν μέλλῃς λαμβάνειν γυναῖκα, μὴ τοὺς ἔξωθεν ἀναγίνωσκε νόμους μόνον, ἀλλὰ καὶ πρὸ ἐκείνων, τοὺς παρ' ἡμῖν κειμένους· κατὰ γὰρ τούτους, οὐ κατ' ἐκείνους σοι μέλλει κρίνειν κατὰ τὴν  ἡμέραν  ἐκείνην   ὁ  Θεός· κἀκεῖνοι  μὲν  παροφθέντες,   εἰς  χρήματα  τὴν  ζημίαν πολλάκις  ἤνεγκαν,  οὗτοι  δὲ  τοῦτο  παθόντες  τῇ  ψυχῇ  τὰς  ἀπαραιτήτους  ἐπάγουσι τιμωρίας καὶ τὸ πῦρ ἐκεῖνο τὸ ἄσβεστον.

βʹ. Σὺ δὲ ὅταν μέλλῃς ἄγεσθαι γυναῖκα, πρὸς μὲν τοὺς ἔξω νομικοὺς μετὰ πολλῆς τρέχεις τῆς σπουδῆς, καὶ παρακαθήμενος αὐτοῖς, μετὰ πάσης ἀκριβείας ἐξετάζεις, τί μὲν ἔσται, ἐὰν ἄπαις τελευτήσῃ ἡ γυνὴ, τί δὲ ἐὰν ἔχουσα παῖδα, τί δὲ ἐὰν δύο καὶ τρεῖς, καὶ πῶς μὲν ἔχουσα πατέρα, πῶς δὲ οὐκ ἔχουσα τοῖς ἑαυτῆς χρήσεται πράγμασι, καὶ τί μὲν εἰς τοὺς ἀδελφοὺς  ἥξει τοῦ κλήρου, τί δὲ εἰς τὸν συνοικοῦντα, καὶ πότε κύριος ἔσται τοῦ παντὸς, μηδένα μηδὲν ἀφεῖναι  τῶν ἐκείνης παρασπάσασθαι μέρος, καὶ πότε τοῦ  παντὸς  ἐκπεσεῖται·  καὶ  πολλὰ  ἕτερα  τοιαῦτα  πολυπραγμονεῖς  παρ' ἐκείνων  καὶ ζητεῖς,  πάντα  περιιὼν   καὶ  περισκοπῶν,  ὅπως  ἐκ  μηδενὸς  γένηται  τρόπου  τι  τῶν γυναικὸς  πραγμάτων  εἴς  τινα  τῶν  ἐκείνῃ  προσηκόντων  ἐλθεῖν· καίτοι,  ὅπερ ἔφθην εἰπὼν, εἰ καί τι συμβαίη τῶν ἀδοκήτων, ἐν χρήμασιν ἔσται τὰ τῆς ζημίας, ἀλλ' ὅμως οὐκ ἀνέχῃ  τούτων  οὐδὲν παριδεῖν. Πῶς οὖν οὐκ ἄτοπον, χρημάτων  μὲν ἡμῖν ἀπόλλυσθαι μελλόντων, τοσαύτην σπουδὴν ἐπιδείκνυσθαι, ὑπὲρ δὲ ψυχῆς ὄντος ἡμῖν τοῦ κινδύνου καὶ τῶν  εὐθυνῶν  τῶν  ἐκεῖ, μηδένα  ποιεῖσθαι  λόγον,  δέον  πρὸ τῶν  ἄλλων  πάντων ταῦτα  ζητεῖν  καὶ περιεργάζεσθαι καὶ πολυπραγμονεῖν; ∆ιὸ παραινῶ  καὶ συμβουλεύω τοὺς μέλλοντας  ἄγεσθαι γυναῖκας, πρὸς τὸν μακάριον Παῦλον ἀπαντᾷν,  καὶ τοὺς παρ' αὐτῷ κειμένους περὶ γάμων ἀναγινώσκειν  νόμους, καὶ μαθόντας πρότερον, τί κελεύει ποιεῖν, ὅταν πονηρὰ καὶ ὕπουλος, καὶ μέθης ἐλάττων, καὶ λοίδορος, καὶ ἀνοίας γέμουσα, καὶ ὁτιοῦν ἄλλο τοιοῦτον ἐλάττωμα  ἔχουσα τύχῃ γυνὴ, οὕτω διαλέγεσθαι περὶ γάμου. Ἂν  μὲν  γὰρ  ἴδῃς  ὅτι  σοι δίδωσιν  ἐξουσίαν  ἓν  τούτων  εὑρόντα  τῶν  ἐλαττωμάτων ἐκβάλλειν μὲν ἐκείνην, εἰσάγειν δὲ ἑτέραν, ὡς παντὸς ἀπηλλαγμένος  κινδύνου θάῤῥει· ἂν δὲ τοῦτο μὲν οὐκ ἐπιτρέπῃ, κελεύῃ δὲ πλὴν  πορνείας πάντα τὰ ἄλλα ἐλαττώματα ἔχουσαν στέργειν  καὶ ἔνδον  κατέχειν,  οὕτως  ἀσφάλισαι ἑαυτὸν,  ὡς μέλλων  ἅπασαν φέρειν  τῆς γυναικὸς  τὴν  πονηρίαν.  Εἰ δὲ βαρὺ τοῦτο  καὶ φορτικὸν,  πάντα  ποίει  καὶ πραγματεύου, ὥστε χρηστὴν καὶ ἐπιεικῆ καὶ πειθήνιον  γυναῖκα λαβεῖν, εἰδὼς ὅτι δυοῖν ἀνάγκη θάτερον, ἢ πονηρὰν λαβόντα γυναῖκα φέρειν αὐτῆς τὴν ἐπάχθειαν, ἢ τοῦτο μὴ βουλόμενον, ἐκβαλόντα μοιχείᾳ ἁλίσκεσθαι. Ὁ γὰρ ἐκβάλλων  γυναῖκα, φησὶ, παρεκτὸς λόγου  πορνείας,  ποιεῖ αὐτὴν  μοιχευθῆναι·  καὶ ὁ ἀπολελυμένην  γαμῶν  μοιχᾶται.  Ἂν ταῦτα  πρὸ  τοῦ  γάμου  καλῶς  ὦμεν  διεσκεμμένοι  καὶ  τοὺς  νόμους  τούτους  εἰδότες, πολλὴν  ποιησόμεθα  σπουδὴν,  ὥστε ἐξ ἀρχῆς  εὔρυθμόν  τινα  καὶ συμβαίνουσαν  τοῖς ἡμετέροις  τρόποις  γυναῖκα  λαβεῖν·  τοιαύτην  δὲ  λαβόντες  οὐ  τοῦτο  καρπωσόμεθα μόνον, ὅτι οὐδέποτε αὐτὴν ἐκβαλοῦμεν, ἄλλ' ὅτι καὶ μετὰ πολλῆς  αὐτὴν ἀγαπήσομεν τῆς σφοδρότητος, καὶ μεθ' ὅσης ὁ Παῦλος ἐκέλευσεν. Εἰπὼν γὰρ, Οἱ ἄνδρες, ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας, οὐκ ἔστη μέχρι τούτου μόνον, ἀλλὰ καὶ μέτρον ἡμῖν ἔδωκεν ἀγάπης, Καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν  Ἐκκλησίαν. Καὶ πῶς  ἠγάπησεν  ὁ Χριστός; εἰπέ μοι. Ὅτι παρέδωκεν  ἑαυτὸν  ὑπὲρ  αὐτῆς.  Ὥστε κἂν  ἀποθανεῖν  ὑπὲρ  τῶν  γυναικῶν   δέῃ,  μὴ παραιτήσῃ. Εἰ γὰρ ὁ ∆εσπότης τὴν δούλην  οὕτως ἠγάπησεν, ὡς καὶ ἑαυτὸν ἐπιδοῦναι ὑπὲρ αὐτῆς, πολλῷ μᾶλλον σὲ τὴν ὁμόδουλον οὕτως ἀγαπᾷν χρή. Ἀλλ' ἴδωμεν μή ποτε τὸ κάλλος τῆς νύμφης ἐπεσπάσατο τὸν νυμφίον, καὶ ἡ ἀρετὴ τῆς ψυχῆς. Οὐκ ἔστι τοῦτο εἰπεῖν. Ὅτι γὰρ δυσειδὴς ἦν καὶ ἀκάθαρτος, ἄκουσον τῶν ἑξῆς. Εἰπὼν γὰρ, Παρέδωκεν ἑαυτὸν  ὑπὲρ αὐτῆς, ἐπήγαγεν,  Ἵνα ἁγιάσῃ αὐτὴν  καθαρίσας τῷ λουτρῷ  τοῦ ὕδατος. Εἰπὼν δὲ, Καθαρίσας αὐτὴν, ἔδειξεν ἀκάθαρτον οὖσαν ἔμπροσθεν καὶ ἐναγῆ, καὶ οὐχ ὡς ἔτυχεν,  ἀλλὰ  τὴν  ἐσχάτην  ἀκαθαρσίαν·  κνίσσῃ γὰρ καὶ καπνῷ  καὶ  λύθρῳ  καὶ αἵμασι, καὶ μυρίαις ἑτέραις τοιαύταις κατεῤῥυποῦτο κηλῖσιν. Ἀλλ' ὅμως οὐκ ἐβδελύξατο τὴν ἀμορφίαν, ἀλλὰ μετέβαλε τὴν ἀηδίαν, μετέπλασε, μετεῤῥύθμισεν, ἀφῆκε τὰ ἡμαρτημένα.   Τοῦτον   καὶ   σὺ  μίμησαι.  Κἂν  μυρία   ἁμάρτῃ   ἡ  συνοικοῦσα  εἰς   σὲ ἁμαρτήματα,  πάντα  ἄφες  καὶ  συγχώρησον·  κἂν  λάβῃς  δύστροπον,  μεταῤῥύθμισον ἐπιεικείᾳ  καὶ πραότητι, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς τὴν Ἐκκλησίαν. Οὐ γὰρ τὴν ἀκαθαρσίαν αὐτῆς μόνον ἀπέσμηξεν, ἀλλὰ καὶ τὸ γῆρας ἀπέξυσε, τὸν παλαιὸν ἀποδύσας ἄνθρωπον, τὸν ἐκ τῶν ἁμαρτημάτων  συγκείμενον. Καὶ τοῦτο αὐτὸς αἰνιττόμενος  πάλιν ὁ Παῦλος ἔλεγεν· Ἵνα παραστήσῃ αὐτὴν  ἑαυτῷ ἔνδοξον  τὴν  Ἐκκλησίαν, μὴ ἔχουσαν σπῖλον  ἢ ῥυτίδα· οὐ γὰρ καλὴν μόνον ἐποίησεν, ἀλλὰ καὶ νέαν, οὐ κατὰ τὴν τοῦ σώματος φύσιν, ἀλλὰ κατὰ τὴν τῆς προαιρέσεως ἕξιν. Καὶ οὐ τοῦτο μόνον ἐστὶ θαυμαστὸν, ὅτι λαβὼν ἄμορφον  καὶ δυσειδῆ καὶ αἰσχρὰν καὶ γεγηρακυῖαν,  οὔτε ἐβδελύξατο  τὴν  ἀμορφίαν, ἀλλὰ καὶ εἰς θάνατον ἑαυτὸν παρέδωκε, καὶ μετεῤῥύθμισεν αὐτὴν εἰς κάλλος ἀμήχανον· ἀλλ' ὅτι καὶ μετὰ τοῦτο πολλάκις ῥυπουμένην, κηλιδουμένην  ὁρῶν, οὐκ ἐκβάλλει, οὐδ' ἀποῤῥήγνυσιν  ἑαυτοῦ, ἀλλὰ  καὶ μένει  θεραπεύων  καὶ διορθούμενος.  Πόσοι γὰρ, εἰπέ μοι, μετὰ τὸ πιστεῦσαι ἥμαρτον; ἀλλ' ὅμως αὐτοὺς οὐκ ἐβδελύξατο· οἷον, ὁ παρὰ Κορινθίοις πεπορνευκὼς  μέλος τῆς Ἐκκλησίας ἦν· ἀλλ' οὐκ ἐξέκοψε τὸ μέλος, ἀλλὰ διώρθωσεν. Ἡ Γαλατῶν Ἐκκλησία ἅπασα ἀπεσκίρτησε, καὶ πρὸς ἰουδαϊσμὸν κατέπεσεν· ἀλλ' ὅμως οὐδὲ ἐκείνην  ἐξέβαλεν, ἀλλὰ διὰ τοῦ Παύλου θεραπεύσας αὐτὴν,  ἐπὶ τὴν προτέραν  ἐπανήγαγε  συγγένειαν.  Ὥσπερ οὖν ἐν τοῖς σώμασι τοῖς ἡμετέροις, ἐπειδὰν γένηται νόσημα, οὐ τὸ μέλος ἐκκόπτομεν, ἀλλὰ τὸ νόσημα ἀπελαύνομεν·  οὕτω καὶ ἐπὶ τῆς γυναικὸς ποιῶμεν. Ἐὰν γένηταί τις ἐν αὐτῇ πονηρία, μὴ τὴν γυναῖκα ἐκβάλῃς, ἀλλὰ τὴν κακίαν ἀπέλασον. Καίτοι γυναῖκα  μὲν διορθώσασθαι δυνατὸν,  μέλος δὲ πολλάκις πεπηρωμένον   θεραπεῦσαι  οὐκ  ἔνι·  ἀλλ'  ὅμως  εἰδότες  αὐτοῦ  τὴν  πήρωσιν  οὖσαν ἀνίατον,   οὐδὲ  οὕτως  ἐκκόπτομεν·  ἀλλὰ  καὶ  πόδα  διεστραμμένον   ἔχοντες   πολλοὶ πολλάκις,  καὶ  σκέλος  χωλὸν,   καὶ  χεῖρα  ξηρὰν  καὶ  νενεκρωμένην,   καὶ  ὀφθαλμὸν ἐσβεσμένον, οὔτε τὸν ὀφθαλμὸν  ἐξορύττουσιν, οὔτε τὸ σκέλος ἐκκόπτουσιν, οὔτε τὴν χεῖρα ἀποτέμνουσιν, ἀλλ' ὁρῶντες οὔτε κέρδος ἐγγινόμενον ἐξ αὐτῶν τι τῷ σώματι, καὶ πολλὴν  τοῖς λοιποῖς μέλεσιν αἰσχύνην, μένουσιν αὐτὰ ἔχοντες  διὰ τὴν πρὸς τὰ λοιπὰ συμπάθειαν.  Πῶς οὖν οὐκ ἄτοπον, ἔνθα μὲν ἀνίατος  ἡ διόρθωσις, καὶ κέρδος οὐδὲν, τοσαύτην ποιεῖσθαι πρόνοιαν· ἔνθα δὲ χρησταὶ ἐλπίδες, καὶ πολλὴ ἡ μεταβολὴ, ἀπαγορεύειν  τὴν θεραπείαν; Τὰ μὲν γὰρ τῇ φύσει πηρωθέντα  ἀδύνατον  ἀνακτήσασθαι πάλιν, τὴν δὲ προαίρεσιν διεστραμμένην δυνατὸν μεταῤῥυθμίσαι.

γʹ. Εἰ δὲ καὶ αὐτὴν  λέγοις  ἀνίατα νοσεῖν, καὶ πολλῆς  ἐπιμελείας  τυχοῦσαν  τῷ οἰκείῳ  κεχρῆσθαι  τρόπῳ,  οὐδὲ  οὕτως  αὐτὴν  ἐκβλητέον·  οὔτε  γὰρ  τὸ  μέλος  ἀνίατα νοσοῦν ἐκκόπτεται. Μέλος δὲ καὶ αὕτη σόν· Ἔσονται γὰρ, φησὶν, οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν. Καὶ ἐπὶ  μὲν  τοῦ  μέλους,  οὐδὲν  ἔσται κέρδος  ἡμῖν  τῆς  θεραπείας,  ἐπειδὰν  ὑπὸ  τῆς ἀῤῥωστίας ἀδιόρθωτον φθάσῃ γενέσθαι· ἐπὶ δὲ τῆς γυναικὸς, κἂν ἀνίατα μένῃ νοσοῦσα, πολὺς ἡμῖν ὁ μισθὸς ἀποκείσεται διδάσκουσι, παιδαγωγοῦσι. Κἂν μηδὲν ἐκείνη παρὰ τῆς ἡμετέρας  διδασκαλίας  κερδαίνῃ,  τῆς  γοῦν  ὑπομονῆς  πολὺν  παρὰ  τοῦ  Θεοῦ ληψόμεθα τὸν μισθὸν, ὅτι διὰ τὸν ἐκείνου φόβον τοσαύτην ὑπομονὴν ἐπεδειξάμεθα, καὶ τὴν κακίαν αὐτῆς πράως ἠνέγκαμεν, καὶ τὸ μέλος ἡμῶν ἐκρατήσαμεν. Μέλος γὰρ ἡμῶν ἀναγκαῖον  ἡ γυνή· καὶ διὰ τοῦτο αὐτὴν μάλιστα δεῖ φιλεῖν.  Ὅπερ οὖν καὶ αὐτὸ τοῦτο διδάσκων  πάλιν  ὁ Παῦλος ἔλεγεν· Οὕτως ὀφείλουσιν  οἱ ἄνδρες  ἀγαπᾷν  τὰς ἑαυτῶν γυναῖκας  ὡς τὰ ἑαυτῶν  σώματα. Οὐδεὶς γάρ ποτε τὴν  ἑαυτοῦ  σάρκα ἐμίσησεν, ἀλλ' ἐκτρέφει καὶ θάλπει αὐτὴν, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς τὴν Ἐκκλησίαν· ὅτι μέλη ἐσμὲν τοῦ σώματος αὐτοῦ, ἐκ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ, καὶ ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοῦ. Καθάπερ γὰρ ἡ Εὔα, φησὶν, ἀπὸ τῆς πλευρᾶς τοῦ Ἀδὰμ γέγονεν, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐκ τῆς πλευρᾶς τοῦ Χριστοῦ. Τοῦτο γάρ ἐστιν, Ἐκ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ, καὶ ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοῦ. Ἀλλ' ὅτι μὲν ἡ Εὔα ἐκ τῆς  πλευρᾶς  αὐτοῦ  τοῦ  Ἀδὰμ γέγονεν,  ἅπαντες  ἴσμεν,  καὶ  σαφῶς  ἡ  Γραφὴ τοῦτο εἴρηκεν,  ὅτι ἐπέβαλεν  ἔκστασιν ἐπ' αὐτὸν,  καὶ ἔλαβε  μίαν  τῶν  πλευρῶν  αὐτοῦ, καὶ ᾠκοδόμησε τὴν γυναῖκα· ὅτι δὲ καὶ ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ τῆς πλευρᾶς τοῦ Χριστοῦ συνέστη, πόθεν ἔχοι τις ἂν ἀποδεῖξαι; Καὶ τοῦτο ἡ Γραφὴ δείκνυσιν. Ἐπειδὴ γὰρ ὁ Χριστὸς εἰς τὸν σταυρὸν  ἀνηνέχθη,  καὶ  προσηλώθη,  καὶ  ἀπέθανε,  Προσελθὼν  εἷς  τῶν  στρατιωτῶν ἔνυξεν αὐτοῦ τὴν πλευρὰν, καὶ ἐξῆλθεν αἷμα καὶ ὕδωρ· καὶ ἐξ ἐκείνου τοῦ αἵματος καὶ τοῦ ὕδατος ἡ Ἐκκλησία ἅπασα συνέστηκε. Καὶ μαρτυρεῖ αὐτὸς λέγων,  ὅτι Ἐὰν μή τις ἀναγεννηθῇ  ἐξ ὕδατος  καὶ  πνεύματος,  οὐ δύναται  εἰσελθεῖν  εἰς  τὴν  βασιλείαν  τῶν οὐρανῶν.   Τὸ  δὲ  αἷμα,  πνεῦμα   λέγει.   Καὶ  γεννώμεθα   μὲν   διὰ  τοῦ  ὕδατος   τοῦ βαπτίσματος, τρεφόμεθα δὲ διὰ τοῦ αἵματος. Ὁρᾷς πῶς ἐκ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ ἐσμεν, καὶ ἐκ  τῶν  ὀστέων  αὐτοῦ,  ἀπὸ  τοῦ  αἵματος  ἐκείνου  καὶ  τοῦ  ὕδατος  τικτόμενοι   καὶ τρεφόμενοι;  Καὶ καθάπερ, τοῦ Ἀδὰμ καθεύδοντος,  ἡ γυνὴ  κατεσκευάζετο, οὕτω, τοῦ Χριστοῦ ἀποθανόντος,  ἡ Ἐκκλησία διεπλάττετο  ἐκ τῆς πλευρᾶς αὐτοῦ. Οὐ διὰ τοῦτο δὲ μόνον  χρὴ  φιλεῖν   τὴν  γυναῖκα,  ὅτι  μέλος  ἡμῶν  ἐστι,  καὶ  ἐξ  ἡμῶν  ἔσχε  τὴν  τῆς δημιουργίας  ἀρχήν·  ἀλλ' ὅτι  καὶ  νόμον  ὑπὲρ  αὐτοῦ  τούτου  τέθεικεν  ὁ Θεὸς, οὕτω λέγων· Ἀντὶ τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα, καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν. ∆ιὰ γὰρ τοῦτο καὶ τοῦτον  ἡμῖν ὁ Παῦλος ἀνέγνω  τὸν νόμον,  ἵνα πανταχόθεν  ἡμᾶς πρὸς τὸν ἔρωτα  συνελάσῃ τοῦτον.  Καὶ σκόπει σοφίαν  ἀποστολικήν·  οὔτε γὰρ ἀπὸ τῶν  θείων νόμων, οὔτε ἀπὸ τῶν ἀνθρωπίνων μόνον, εἰς τὴν ἀγάπην ἡμᾶς ἐνάγει τῶν γυναικῶν, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τούτων  καὶ ἀπ' ἐκείνων  ἐναλλάξας  ἀμφότερα ταῦτα τίθησιν· ἵνα ὁ μὲν ὑψηλότερος καὶ φιλοσοφώτερος  ἀπὸ τῶν ἄνωθεν,  ὁ δὲ ἀσθενὴς ἀπὸ τῶν κάτωθεν  καὶ τῶν τῆς φύσεως εἰς φίλτρον  ἐνάγηται. ∆ιὰ τοῦτο ἀρχόμενος μὲν ἀπὸ τῶν τοῦ Χριστοῦ κατορθωμάτων, τὴν παραίνεσιν εἰσάγει οὕτω λέγων· Ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν Ἐκκλησίαν· εἶτα πάλιν ἀπὸ τῶν ἀνθρωπίνων· Οὕτως ὀφείλουσιν οἱ ἄνδρες ἀγαπᾷν  τὰς ἑαυτῶν  γυναῖκας,  ὡς τὰ ἑαυτῶν  σώματα· εἶτα πάλιν  ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ· ὅτι μέλη ἐσμὲν ἐκ τοῦ σώματος αὐτοῦ, καὶ ἐκ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ, καὶ ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοῦ· εἶτα πάλιν ἀπὸ τῶν ἀνθρωπίνων· Ἀντὶ τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα, καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν 51.230 γυναῖκα  αὐτοῦ· καὶ τὸν νόμον ἀναγνοὺς  τοῦτόν φησι· Τὸ μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστί. Πῶς μέγα ἐστίν; εἰπέ  μοι.  Ὅτι  τὸν  ἅπαντα  θαλαμευομένη   ἡ  κόρη  χρόνον,  μηδέποτε  τὸν  νυμφίον ἑωρακυῖα, ἀπὸ τῆς πρώτης ἡμέρας οὕτω ποθεῖ καὶ στέργει ὡς σῶμα οἰκεῖον· πάλιν  ὁ ἀνὴρ,  ἣν  οὐδέποτε  εἶδεν,  ἧς  οὐδέποτε  τῆς  ἐν  λόγῳ  ἐκοινώνησε  συνουσίας, ταύτην κἀκεῖνος ἀπὸ τῆς πρώτης ἡμέρας ἁπάντων  προτίθησι, καὶ τῶν φίλων, καὶ τῶν οἰκείων, καὶ  τῶν   γεννησαμένων  αὐτῶν.   Οἱ  γονεῖς   πάλιν,   ἂν   μὲν   ἐξ  ἑτέρας  ὑποθέσεως ἀφαιρεθῶσι   χρήματα,   δάκνονται,   ἀλγοῦσιν,   εἰς   δικαστήριον   τοὺς   ἀφελομένους ἕλκουσιν·  ἀνθρώπῳ   δὲ  πολλάκις   μηδέποτε   ὀφθέντι,   μηδὲ  γνωρισθέντι,   καὶ  τὴν θυγατέρα τὴν ἑαυτῶν καὶ προῖκα χρημάτων  πολλῶν  ἐγχειρίζουσι. Καὶ χαίρουσι τοῦτο ποιοῦντες,  καὶ οὐχ ἡγοῦνται  ζημίαν εἶναι  τὸ γινόμενον·  ἀλλ' ὁρῶντες  τὴν θυγατέρα ἀπαγομένην,   οὐ   συνηθείας   μέμνηνται,   οὐκ   ἀλγοῦσιν,   οὐ   δάκνονται,   ἀλλὰ   καὶ εὐχαριστοῦσι, καὶ εὐχῆς  ἔργον  εἶναι  νομίζουσι τὸ καὶ τὴν  θυγατέρα  ἰδεῖν  τῆς οἰκίας ἐξαγομένην,  καὶ πολλὰ μετ' ἐκείνης χρήματα. Ταῦτα οὖν ἅπαντα ἐννοήσας ὁ Παῦλος, ὅτι τοὺς γονεῖς ἀφέντες ἀμφότεροι ἀλλήλοις συνδεσμοῦνται, καὶ χρόνου τοσούτου συνηθείας  ἡ τότε συντυχία  τυραννικωτέρα  γίνεται,  καὶ συνιδὼν,  ὅτι οὐκ ἔστι τοῦτο ἀνθρώπινον,  ἀλλ' ὁ Θεὸς τοὺς ἔρωτας τούτους ἐγκατέσπειρε, καὶ τοὺς ἐκδιδόντας  καὶ τοὺς ἐκδιδομένους  μετὰ χαρᾶς τοῦτο ποιεῖν  παρεσκεύασε, φησίν· Τὸ μυστήριον τοῦτο μέγα  ἐστί. Καὶ καθάπερ  ἐπὶ  τῶν  παίδων,  τὸ παιδίον  τεχθὲν  ἀπὸ τῆς  ὄψεως  εὐθέως ἐπίσταται τοὺς γονεῖς οὐ φθεγγόμενον· οὕτω δὴ καὶ νυμφίος καὶ νύμφη, οὐδενὸς συνάγοντος, οὐδενὸς παραινοῦντος καὶ συμβουλεύοντος, ἀπὸ τῆς ὄψεως ἀλλήλοις συμπλέκονται. Εἶτα ἰδὼν ὅτι καὶ ἐπὶ τοῦ Χριστοῦ τοῦτο ἐγένετο, καὶ ἐπὶ τῆς Ἐκκλησίας μάλιστα, ἐξεπλάγη  καὶ ἐθαύμασε. Πῶς οὖν ἐπὶ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας τοῦτο ἐγένετο; Καθάπερ ὁ νυμφίος  τὸν πατέρα ἀφεὶς πρὸς τὴν νύμφην  ἔρχεται, οὕτω καὶ ὁ Χριστὸς τὸν πατρικὸν θρόνον ἀφεὶς πρὸς τὴν νύμφην  ἦλθεν· οὐχ ἡμᾶς ἄνω ἐκάλεσεν, ἀλλ' αὐτὸς πρὸς ἡμᾶς παρεγένετο. Ὅταν δὲ ἀκούσῃς ὅτι ἀφῆκε, μὴ μετάστασιν νοήσῃς, ἀλλὰ συγκατάβασιν· καὶ γὰρ καὶ μεθ' ἡμῶν ὢν, μετὰ τοῦ Πατρὸς ἦν. ∆ιὰ τοῦτό φησι· Τὸ μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστί. Μέγα μέν ἐστι καὶ ἐπὶ ἀνθρώπων  γινόμενον· ὅταν δὲ ἴδω εἰς τὸν Χριστὸν καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν αὐτὸ συμβαῖνον, τότε ἐκπλήττομαι, τότε θαυμάζω. ∆ιὰ τοῦτο  εἰπὼν,  Τὸ μυστήριον  τοῦτο  μέγα  ἐστὶν,  ἐπήγαγεν· Ἐγὼ δὲ λέγω,  εἰς  τὸν Χριστὸν, καὶ εἰς τὴν  Ἐκκλησίαν. Εἰδὼς τοίνυν  ἡλίκον  μυστήριόν ἐστιν ὁ γάμος, καὶ ἡλίκου  πράγματος  τύπος,  μὴ  ἁπλῶς,  μηδὲ  ὡς  ἔτυχε  περὶ  τούτου  βουλεύου,  μηδὲ χρημάτων  εὐπορίαν  ζήτει  μέλλων  ἄγεσθαι  νύμφην.  Οὐ γὰρ  καπηλείαν,  ἀλλὰ  βίου κοινωνίαν εἶναι. τὸν γάμον δεῖ νομίζειν.

δʹ. Καὶ γὰρ πολλῶν  ἤκουσα λεγόντων,  Ὁ δεῖνα εὐπορώτερος γέγονεν  ἀπὸ τοῦ γάμου, πένης  ὤν· ἐπειδὴ  γυναῖκα  εὔπορον  ἔλαβε, πλουτεῖ  καὶ τρυφᾷ  νῦν.  Τί λέγεις, ἄνθρωπε; ἀπὸ γυναικὸς κερδαίνειν ἐπιθυμεῖς, καὶ οὐκ αἰσχύνῃ, οὐδὲ ἐρυθριᾷς; οὐδὲ εἰς  τὴν  γῆν  καταδύῃ  τοιούτους  κερδῶν  ἐπιζητῶν   τρόπους;  καὶ  ποῦ  ταῦτα  ἀνδρὸς  τὰ ῥήματα;  Γυναικὸς  ἕν  ἐστι  μόνον,   τὰ  συλλεγόμενα   διαφυλάττειν,  τὰς  προσόδους διατηρεῖν,  τῆς οἰκίας  ἐπιμελεῖσθαι·  καὶ γὰρ διὰ τοῦτο  αὐτὴν  ἔδωκεν  ὁ Θεὸς, ἵνα  ἐν τούτοις  ἡμῖν  βοηθῇ  μετὰ  τῶν  ἄλλων   ἁπάντων.   Ἐπειδὴ  γὰρ  τὸν  βίον  τὸν   ἡμέτερον  δύο ταῦτα  συγκροτεῖν  εἴωθε,  τὰ πολιτικὰ  καὶ  ἰδιωτικὰ  πράγματα,  διελὼν ἀμφότερα ταῦτα ὁ Θεὸς, ταύτῃ μὲν τὴν τῆς οἰκίας προστασίαν ἀπένειμε, τοῖς δὲ ἀνδράσι τὰ τῆς πόλεως ἅπαντα πράγματα, τά τε ἐπὶ τῆς ἀγορᾶς, δικαστήρια, βουλευτήρια, στρατηγίας, τὰ ἄλλα  πάντα. Οὐ δύναται  ἀκοντίσαι  δόρυ, οὐδὲ ἀφεῖναι  βέλος ἡ γυνή· ἀλλ' ἠλακάτην  δύναται  λαβεῖν,  καὶ ἱστὸν  ὑφᾶναι,  καὶ τὰ ἄλλα  πάντα  τὰ κατὰ  τὴν οἰκίαν  διαθεῖναι   καλῶς.  Οὐ δύναται  γνώμην   εἰσηγήσασθαι  ἐν  βουλευτηρίῳ·  ἀλλὰ δύναται γνώμην  εἰσηγήσασθαι ἐν οἰκίᾳ, καὶ πολλάκις  ἅπερ συνεῖδεν ὁ ἀνὴρ τῶν κατὰ τὴν  οἰκίαν,  βέλτιον  αὕτη  συνεῖδεν.  Οὐ δύναται  τὰ  δημόσια διαθεῖναι  καλῶς·  ἀλλὰ δύναται παιδία διαθρέψαι καλῶς, τὸ κεφάλαιον  τῶν κτημάτων· δύναται θεραπαινίδων κακουργίας συνιδεῖν, καὶ σωφροσύνης ἐπιμεληθῆναι  τῶν  διακονουμένων, τὴν ἄλλην ἅπασαν  τῷ  συνοικοῦντι   παρέχειν   ἄδειαν,   καὶ  πάσης  αὐτὸν   τοιαύτης   ἀπαλλάξαι φροντίδος ἐν οἴκοις, ταμιείων, ἐριουργίας, ἀρίστου παρασκευῆς, ἱματίων εὐσχημοσύνης, τῶν ἄλλων ἁπάντων ἐπιμελουμένη, ἅπερ ἀνδρὶ οὔτε εὐπρεπὲς, οὔτε εὔκολον μεταχειρίσασθαί ποτε, κἂν μυρία φιλονεικῇ.  Καὶ γὰρ καὶ τοῦτο τῆς τοῦ Θεοῦ φιλοτιμίας καὶ σοφίας ἔργον, τὸν ἐν τοῖς μείζοσι χρήσιμον, ἐν τοῖς ἐλάττοσι καταδεέστερον καὶ ἄχρηστον  εἶναι,  ἵνα  ἀναγκαία  γένηται  τῆς  γυναικὸς  ἡ χρεία.  Εἰ γὰρ ἐν  ἀμφοτέροις ἐποίησε τὸν  ἄνδρα  ἐπιτήδειον  εἶναι,  εὐκαταφρόνητον   ἂν  τὸ τῶν  γυναικῶν  ἐγένετο γένος· πάλιν, εἰ τὸ μεῖζον καὶ χρησιμώτερον ἐπέτρεψε τῇ γυναικὶ, πολλῆς ἂν ἐνέπλησε τὰς γυναῖκας  τῆς ἀπονοίας.  ∆ιὰ τοῦτο  οὔτε ἀμφότερα  ἑνὶ  ἔδωκεν,  ἵνα  μὴ τὸ ἕτερον ἐλαττωθῇ γένος, καὶ περιττὸν εἶναι δοκῇ· οὔτε ἐξίσης ἀμφότερα ἑκατέρῳ διένειμεν, ἵνα μὴ πάλιν  ἐκ τῆς ἰσοτιμίας μάχη τις γένηται  καὶ φιλονεικία,  τῆς αὐτῆς προεδρίας τοῖς ἀνδράσι φιλονεικουσῶν ἀξιοῦσθαι τῶν γυναικῶν· ἀλλ' ὁμοῦ καὶ τῆς εἰρήνης προνοῶν, καὶ τὴν πρέπουσαν ἑκάστῳ τάξιν διατηρῶν,  εἰς δύο ταῦτα διελὼν  ἡμῶν τὴν ζωὴν, τὸ μὲν  ἀναγκαιότερον  καὶ  χρησιμώτερον  τῷ  ἀνδρὶ,  τὸ  δὲ  ἔλαττον  καὶ  καταδεέστερον δέδωκε τῇ γυναικί· ἵν' ὁ μὲν διὰ τὸ ἀναγκαῖον  τῆς χρείας περισπούδαστος ἡμῖν ᾖ, ἡ δὲ διὰ τὸ καταδεέστερον τῆς διακονίας  μὴ κατεξανιστᾶται  τοῦ συνοικοῦντος.  Ταῦτ' οὖν ἅπαντες εἰδότες, ἓν μόνον ζητῶμεν, ψυχῆς ἀρετὴν καὶ εὐγένειαν  τρόπων, ἵνα εἰρήνης ἀπολαύωμεν,  ἵνα  ἐντρυφῶμεν ἐν  ὁμονοίᾳ  καὶ  ἀγάπῃ  διηνεκεῖ.  Ὁ μὲν  γὰρ εὔπορον λαβὼν  γυναῖκα,  δέσποιναν  μᾶλλον  ἔλαβεν  ἢ  γυναῖκα.  Εἰ γὰρ,  καὶ  χωρὶς  τούτου, φρονήματός εἰσιν αἱ γυναῖκες ἐμπεπλησμέναι, καὶ πρὸς δόξης ἔρωτα εὐέμπτωτοι, ἂν καὶ ταύτην  προσλάβωσι τὴν προσθήκην, πῶς ἔσονται φορηταὶ τοῖς συνοικοῦσιν αὐταῖς; Ὁ δὲ ὁμότιμον ἢ πενεστέραν λαβὼν γυναῖκα, βοηθὸν καὶ σύμμαχον ἔλαβε, καὶ πάντα εἰς τὴν οἰκίαν εἰσήγαγε τὰ ἀγαθά. Ἡ γὰρ τῆς πενίας ἀνάγκη θεραπεύειν αὐτὴν μετὰ πολλῆς τῆς ἐπιμελείας ἀναπείθει τὸν ἄνδρα, καὶ πάντα εἴκειν καὶ πείθεσθαι, καὶ ἔριδος μὲν, καὶ μάχης, καὶ ἀπονοίας, καὶ ὕβρεως πᾶσαν ἀναιρεῖ πρόφασιν· εἰρήνης δὲ, καὶ ὁμονοίας, καὶ ἀγάπης, καὶ συμφωνίας  γίνεται  σύνδεσμος. Μὴ τοίνυν  τοῦτο ζητῶμεν  ὅπως χρήματα ἔχωμεν,  ἀλλ'  ὅπως  εἰρήνην,  ὅπως  ἡδονῆς  ἀπολαύωμεν·  διὰ  τοῦτο  γάμος,  οὐχ  ἵνα πολέμου καὶ μάχης τὰς οἰκίας ἐμπιπλῶμεν,  οὐχ ἵνα ἔρεις καὶ φιλονεικίας  ἔχωμεν, οὐχ ἵνα πρὸς ἀλλήλους διαστασιάζωμεν, καὶ ἀβίωτον τὸν βίον ποιῶμεν, ἀλλὰ ἵνα βοηθείας ἀπολαύωμεν,   καὶ   λιμένα   ἔχωμεν   καὶ     καταφυγὴν,   καὶ   παραμυθίαν   τῶν ἐπικειμένων   κακῶν,  ἵνα  μεθ'  ἡδονῆς  τῇ  γυναικὶ  διαλεγώμεθα.  Πόσοι πλουτοῦντες, γυναῖκας  λαβόντες  εὐπόρους, τὴν οὐσίαν αὐξήσαντες, τὴν  ἡδονὴν  καὶ τὴν  ὁμόνοιαν κατέλυσαν,  καθημερινὰς  μάχας  ἐπὶ  τῆς  τραπέζης  ποιούμενοι,  φιλονεικίας  ἔχοντες; πόσοι πένητες πενεστέρας λαβόντες, εἰρήνης ἀπολαύουσι, καὶ μετ' εὐφροσύνης πολλῆς τὸν ἥλιον τοῦτον βλέπουσιν οἱ δὲ εὔποροι, πανταχόθεν  αὐτοῖς περικειμένης τρυφῆς, διὰ τὰς  γυναῖκας  ηὔξαντο  πολλάκις  ἀποθανεῖν,  καὶ  τῆς  παρούσης  ἀπαλλαγῆναι   ζωῆς; οὕτως  οὐδὲν  χρημάτων  ὄφελος,  ὅταν  ψυχῆς  μὴ ἐπιτυγχάνωμεν ἀγαθῆς.  Καὶ τί  χρὴ λέγειν   περὶ  εἰρήνης  καὶ  ὁμονοίας;  Καὶ γὰρ  εἰς  αὐτὴν  τῶν  χρημάτων   τὴν  κτῆσιν πολλάκις  τὸ πλουσιωτέραν  λαβεῖν  ἡμᾶς παρέβλαψεν.  Ὅταν γὰρ εἰς τὸν τῆς προικὸς λόγον  ἅπασαν τὴν  περιουσίαν  ἐπιδοὺς,  εἶτα  ἀώρου συμβάντος  θανάτου,  καταβαλεῖν παρὰ   τῶν   κηδεστῶν   ἀναγκάζηται    τὴν   προῖκα   ἅπασαν·   καθάπερ   οἱ   ναυάγιον ὑπομένοντες  ἐπὶ τῆς θαλάσσης τὸ σῶμα διασώζουσι μόνον, οὕτω δὴ καὶ οὗτος, μετὰ πολλὰς φιλονεικίας,  καὶ μάχας, καὶ ὕβρεις, καὶ δικαστήρια, μόλις τὸ σῶμα ἐλεύθερον ἔχων  ἐξέρχεται. Καὶ καθάπερ οἱ τῶν ἐμπόρων ἄπληστοι, μυρίων τὴν ναῦν  πλήσαντες φορτίων,  καὶ  πλέον  τῆς  δυνάμεως  τὸν  ὄγκον  ἐπιθέντες,  κατέδυσαν  τὸ σκάφος, καὶ πάντα  ἀπώλεσαν·  οὕτω  δὴ  καὶ  οὗτοι  τοὺς  ὑπερόγκους  ἀγόμενοι  γάμους,  μείζονα πολλάκις δόξαντες περιβαλέσθαι οὐσίαν διὰ τῆς γυναικὸς, καὶ τῆς οὔσης ἐξέπεσον· καὶ ὥσπερ ἐκεῖ κύματος ἐμβολὴ βραχεῖα ἐμπεσοῦσα βαπτίζει τὸ σκάφος, οὕτω καὶ ἐνταῦθα θάνατος ἄωρος προσπεσὼν μετὰ τῆς γυναικὸς καὶ πάντα τὰ ὄντα αὐτοῦ ἀφείλετο.

εʹ. Ταῦτ'  οὖν  ἅπαντα  ἐννοοῦντες,  μὴ  χρήματα  περισκοπῶμεν,  ἀλλὰ  τρόπων ἐπιείκειαν, καὶ σεμνότητα καὶ σωφροσύνην. Γυνὴ γὰρ σώφρων, καὶ ἐπιεικὴς καὶ μετρία, κἂν πένης ᾖ, τὴν πενίαν  πλούτου βέλτιον διαθεῖναι  δυνήσεται· ὥσπερ ἡ διεφθαρμένη, καὶ  ἀκόλαστος,  καὶ  φίλερις,  κἂν  μυρίους  εὕρῃ θησαυροὺς  ἔνδον  κειμένους,  ἀνέμου παντὸς τάχιον αὐτοὺς ἐκφυσήσασα, καὶ συμφοραῖς μυρίαις μετὰ τῆς πενίας περιβάλλει τὸν  ἄνδρα.  Μὴ τοίνυν  πλοῦτον  ζητῶμεν,  ἀλλὰ  τὴν  χρησομένην  καλῶς  τοῖς  οὖσι. Πρότερον μάθε, τίς ἡ τοῦ γάμου αἰτία, καὶ τίνος ἕνεκεν εἰς τὸν βίον εἰσενήνεκται  τὸν ἡμέτερον, καὶ μηδὲν πλέον  ἀπαίτει. Τίς οὖν ἡ τοῦ γάμου πρόφασις, καὶ τίνος  ἕνεκεν ἔδωκεν αὐτὸν ὁ Θεός; Ἄκουσον τοῦ Παύλου λέγοντος· ∆ιὰ δὲ τὰς πορνείας ἕκαστος τὴν ἑαυτοῦ  γυναῖκα  ἐχέτω  Οὐκ εἶπε,  ∆ιὰ δὲ τὴν  τῆς  πενίας  ἀπαλλαγὴν,  ἢ ∆ιὰ τὴν  τῆς εὐπορίας κτῆσιν· ἀλλὰ τί; Ἵνα πορνείας  φύγωμεν,  ἵνα τὴν ἐπιθυμίαν  καταστείλωμεν, ἵνα  σωφροσύνῃ  συζήσωμεν, ἵνα  εὐαρεστήσωμεν  Θεῷ, τῇ οἰκείᾳ  ἀρκούμενοι  γαμετῇ. Τοῦτο τοῦ γάμου τὸ δῶρον, οὗτος ὁ καρπὸς, τοῦτο τὸ κέρδος. Μὴ τοίνυν  τὰ μείζονα ἀφεὶς, τὰ ἐλάττονα  ζήτει· πολὺ γὰρ σωφροσύνης ἐλάττων  ὁ πλοῦτος. ∆ι' ἓν γὰρ τοῦτο μόνον χρὴ λαμβάνειν γυναῖκα, ἵνα τὴν ἁμαρτίαν φύγωμεν, ἵνα πορνείας ἁπάσης ἀπαλλαγῶμεν·  πρὸς τοῦτο χρὴ τὸν γάμον καθίστασθαι πάντα, ἵνα εἰς σωφροσύνην ἡμῖν συμπράττῃ· ἔσται δὲ τοῦτο, ἐὰν τοιαύτας ἀγώμεθα νύμφας, αἳ πολλὴν  μὲν εὐλάβειαν, πολλὴν δὲ σωφροσύνην, πολλὴν δὲ ἐπιείκειαν ἡμῖν εἰσαγαγεῖν δύνανται. Ἡ μὲν γὰρ τοῦ σώματος εὐμορφία, ὅταν μὴ συνεζευγμένην  ἔχῃ τὴν τῆς ψυχῆς ἀρετὴν, καὶ εἴκοσι καὶ τριάκοντα  ἡμέρας  δυνήσεται  τὸν  ἄνδρα  ἑλεῖν,  περαιτέρω  δὲ  οὐ  προβήσεται,  ἀλλὰ δείξασα τὴν  κακίαν,  ἅπαν  καταλύσει  τὸ φίλτρον·  αἱ δὲ τῷ κάλλει   τῆς ψυχῆς καταλάμπουσαι, ὅσῳπερ ἂν ὁ χρόνος προΐῃ, καὶ πεῖραν τῆς οἰκείας εὐγενείας παρέχωσι, τοσούτῳ μάλιστα θερμότερον  τοῖς οἰκείοις  ἀνδράσι ποιοῦσι τὸν ἔρωτα, καὶ τὴν πρὸς αὐτὸν  ἐξάπτουσιν  ἀγάπην.  Τούτου δὲ ὄντος,  καὶ φιλίας  μεταξὺ κειμένης  θερμῆς καὶ γνησίας, ἅπαν ἐλαύνεται  πορνείας  εἶδος, καὶ οὐδὲ ἔννοιά  τις ἀκολασίας τῷ φιλοῦντι τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκά ποτε ἐμπεσεῖται, ἀλλὰ μένει διηνεκῶς τὴν ἑαυτοῦ στέργων καὶ διὰ τῆς  σωφροσύνης  τὸν  Θεὸν ἐπισπώμενος  εἰς  τὴν  τῆς  οἰκίας  ἁπάσης εὔνοιάν  τε  καὶ προστασίαν. Οὕτως ἐλάμβανον οἱ γενναῖοι τῶν παλαιῶν ἀνδρῶν γυναῖκας, ψυχῆς εὐγένειαν  ἐπιζητοῦντες,  καὶ  οὐκ  εὐπορίαν  χρημάτων.  Καὶ ὅτι  τοῦτό  ἐστιν  ἀληθὲς, παραδείγματος  ἕνεκεν,  ἑνὸς ἐπιμνησθήσομαι  γάμου· Καὶ Ἀβραὰμ πρεσβύτερος ἦν καὶ προβεβηκὼς ἡμερῶν, φησὶ, καὶ εἶπε τῷ παιδὶ αὐτοῦ τῷ πρεσβυτέρῳ τῆς οἰκίας αὐτοῦ, τῷ ἄρχοντι τῶν αὐτοῦ πάντων·  Θὲς τὴν χεῖρά σου ὑπὸ τὸν μηρόν μου, καὶ ἐξορκιῶ σε Κύριον τὸν Θεὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ἵνα μὴ λάβῃς γυναῖκα τῷ υἱῷ μου Ἰσαὰκ ἀπὸ τῶν θυγατέρων τῶν Χαναναίων, μεθ' ὧν ἐγὼ οἰκῶ μετ' αὐτῶν, ἀλλ' εἰς τὴν γῆν μου οὗ ἐγεννήθην,  πορεύσῃ, καὶ εἰς τὴν φυλήν  μου, καὶ λήψῃ  γυναῖκα  τῷ υἱῷ μου ἐκεῖθεν. Εἶδες τοῦ  δικαίου  τὴν  ἀρετὴν,  πόσην  ὑπὲρ  γάμου  πρόνοιαν  ἐποιήσατο;  Οὐ γὰρ  δὴ μαστρωποὺς καλέσας γυναῖκας, καθάπερ οἱ νῦν, οὐδὲ προμνηστρίας, οὐδὲ γραΐδια μυθεύοντα, ἀλλὰ τὸν οἰκέτην τὸν ἑαυτοῦ, τούτῳ τὸ πρᾶγμα ἐνεχείρισεν· ὃ καὶ αὐτὸ τῆς εὐλαβείας  τοῦ  πατριάρχου  μέγιστόν  ἐστι  σημεῖον,  ὅτι  τοιοῦτον   κατεσκεύασε  τὸν οἰκέτην, ὡς καὶ τοιούτου πράγματος νομίσαι ἀξιόπιστον εἶναι διάκονον. Εἶτα γυναῖκα ζητεῖ, οὐκ εὔπορον, οὐδὲ εὔμορφον, ἀλλ' εὐγενῆ τοῖς τρόποις, καὶ διὰ τοῦτο τοσαύτην ὁδὸν ἀποδημίας προπέμπει. Ὅρα δὲ καὶ τοῦ οἰκέτου τὴν εὐγνωμοσύνην· οὐδὲ γὰρ εἶπε, Τί  ποτε  τοῦτό  ἐστιν;  ἔθνη   τοσαῦτα  πλησίον   ἡμῶν,  εὐπόρων   ἀνδρῶν   θυγατέρες τοσαῦται,  ἐπισήμων   καὶ  περιφανῶν·   σὺ  δὲ  εἰς  μακρὰν  οὕτω  πέμπεις   γῆν,  πρὸς ἀνθρώπους  ἀγνῶτας·  τίνι διαλέξομαι; τίς με εἴσεται; τί δὲ, ἂν δόλον μοι ῥάψωσιν, ἂν ἀπάτην  ἐργάσωνται; οὐδὲν γὰρ οὕτως  εὐεπιχείρητον,  ὡς ξένος. Οὐδὲν τούτων  εἶπεν, ἀλλὰ ταῦτα ἅπαντα παριδὼν, ὃ μάλιστά ἐστιν ὑπιδέσθαι, τοῦτο ὑπείδετο, ἀπὸ μὲν τοῦ μηδὲν ἐκείνῳ ἀντειπεῖν  τὴν ὑπακοὴν ἐπιδεικνύμενος,  ἀπὸ δὲ τοῦ μόνον ἐκεῖνο ἐρέσθαι, ὃ μάλιστα πάντων ζητῆσαι ἔδει, τὴν σύνεσιν τὴν αὐτοῦ καὶ πρόνοιαν δηλῶν. Τί ποτ' οὖν ἐστι τοῦτο; καὶ τί τὸν δεσπότην ἤρετο τὸν ἑαυτοῦ; Ἐὰν δὲ μὴ βουληθῇ, φησὶν, ἡ γυνὴ πορευθῆναι  μετ' ἐμοῦ, ἀποστρέψω  τὸν  υἱόν  σου εἰς  τὴν  γῆν,  ὅθεν  ἐξῆλθες;  Εἶτα ὁ Ἀβραάμ· Μὴ ἀποστρέψῃς τὸν υἱόν μου ἐκεῖ. Κύριος ὁ Θεὸς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὃς ἔλαβέ με ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός μου, καὶ ἐκ τῆς γῆς, ἧς ἐγεννήθην,  ὃς ἐλάλησέ μοι καὶ ὤμοσέ μοι λέγων· Σοὶ δώσω τὴν γῆν ταύτην καὶ τῷ σπέρματί σου, αὐτὸς ἀποστελεῖ τὸν ἄγγελον αὐτοῦ ἔμπροσθέν σου, καὶ κατευοδώσει τὴν ὁδόν σου. Ὁρᾷς πίστιν ἀνδρός; Οὐ παρεκάλεσε  φίλους,  ἢ συγγενεῖς,  οὐκ  ἄλλον  οὐδένα,  ἀλλὰ  τὸν  Θεὸν ἔδωκεν  αὐτῷ μεσίτην  καὶ συνοδοιπόρον.  Εἶτα βουλόμενος  παραθαρσῦναι  τὸν  οἰκέτην,  οὐχ  ἁπλῶς εἶπε, Κύριος ὁ Θεὸς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ἀλλὰ προστίθησιν, Ὃς ἔλαβέ με ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός μου. Ἀναμνήσθητι, φησὶ, πῶς τοσαύτην ἤλθομεν ἀποδημίαν, πῶς τὴν οἰκείαν ἀφέντες  ἐπὶ τῆς ἀλλοτρίας πλείονος  ἀπελαύσαμεν εὐημερίας, πῶς τὰ ἀδύνατα γέγονε δυνατά. Οὐ τοῦτο δὲ μόνον βουλόμενος δηλῶσαι ἔλεγεν, Ὃς ἔλαβέ με ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός μου, ἀλλ' ὅτι καὶ ὀφειλέτην  ἔχει τὸν Θεόν. Χρεώστης, φησὶν, ἡμῖν ἐστιν· αὐτὸς εἶπε, Σοὶ δώσω τὴν γῆν ταύτην καὶ τῷ σπέρματί σου. Ὥστε εἰ καὶ ἡμεῖς ἀνάξιοι,  διὰ γοῦν  τὴν  ὑπόσχεσιν  αὐτὸς τὴν  ἑαυτοῦ, καὶ ἵνα  αὐτὴν  εἰς τέλος  ἀγάγῃ, συμπαρέσται, καὶ ἐξευμαριεῖ τὰ προκείμενα ἅπαντα, καὶ τέλος ἐπιθήσει τούτου οὗπερ εὐχόμεθα. Ταῦτα εἰπὼν ἔπεμψε τὸν παῖδα. Εἶτα ἐλθὼν ἐκεῖνος εἰς τὴν χώραν ἐκείνην, οὐ  προσῆλθέ  τινι  τῶν  τὴν  πόλιν  οἰκούντων,  οὐ  διελέχθη  ἀνθρώποις,  οὐκ  ἐκάλεσε γυναῖκας· ἀλλ' ὅρα πῶς καὶ ἐκεῖνος πιστὸς ὢν, τὸν μεσίτην, ὃν ἔλαβεν, αὐτὸν κατεῖχεν, αὐτῷ διελέγετο  μόνῳ, καὶ στὰς ηὔξατο, φησὶ, Καὶ εἶπε, Κύριε ὁ Θεὸς τοῦ κυρίου μου Ἀβραὰμ, εὐόδωσον  ἐναντίον  μου σήμερον· καὶ οὐκ εἶπε, Κύριε ὁ Θεός μου, ἀλλὰ  τί; Κύριε ὁ Θεὸς τοῦ κυρίου μου Ἀβραάμ. Εἰ καὶ ἐγὼ εὐτελὴς  καὶ ἀπεῤῥιμμένος,  φησὶν, ἀλλὰ τὸν δεσπότην προβάλλομαι τὸν ἐμόν· οὐ γὰρ ἐμαυτῷ, ἀλλ' ἐκείνῳ διακονῶν ἥκω· ἐκείνου τοίνυν αἰδεσθεὶς τὴν ἀρετὴν, συγκατάπραξόν μοι τὸ προκείμενον ἅπαν.ςʹ. Εἶτα ἵνα μὴ νομίσῃς ὅτι ὡς χρέος ἀπαιτεῖ, ἄκουσον καὶ τῶν ἑξῆς· Καὶ ποίησον ἔλεος μετὰ τοῦ κυρίου μου Ἀβραάμ. Κἂν μυρία ὦμεν, φησὶ, κατωρθωκότες,  ἀξιοῦμεν χάριτι σωθῆναι, καὶ ἀπὸ φιλανθρωπίας τοῦτο λαβεῖν, οὐκ ἐξ ὀφειλῆς τινος καὶ χρέους. Τί τοίνυν  βούλει· Ἰδοὺ ἕστηκα, φησὶν, ἐπὶ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος· αἱ δὲ θυγατέρες τῶν οἰκούντων  τὴν  πόλιν  ἐκπορεύονται  ἀντλῆσαι  ὕδωρ· καὶ ἔσται ἡ παρθένος, ᾗ ἂν ἐγὼ εἴπω, Ἐπίκλινόν μοι τὴν ὑδρίαν σου, ἵνα πίω, καὶ εἴπῃ, Πίε καὶ σὺ, καὶ τὰς καμήλους σου ποτιῶ, ἕως ἂν παύσωνται πᾶσαι πίνουσαι, ταύτην ἡτοίμασας τῷ παιδί σου Ἰσαὰκ, καὶ ἐν τούτῳ γνώσομαι ὅτι ἐποίησας ἔλεος τῷ κυρίῳ μου Ἀβραάμ. Ὅρα σοφίαν οἰκέτου, οἷον τίθησι  σημεῖον.  Οὐκ εἶπεν,  Ἐάν  τινα  ἴδω  ἐπὶ  ἡμιόνων   φερομένην,   ἐπὶ  ὀχήματος ὀχουμένην,  εὐνούχων  δὲ ἐσμὸν ἐπισυρομένην, πολλὴν  ἔχουσαν θεραπείαν, εὔμορφον καὶ ἀπολάμπουσαν κατὰ τὴν τοῦ σώματος ὥραν, ταύτην ἡτοίμασας τῷ παιδί σου· ἀλλὰ τί; Ἧ ἂν ἐγὼ εἴπω· Ἐπίκλινόν  μοι τὴν ὑδρίαν σου, ἵνα πίω. Τί ποιεῖς, ἄνθρωπε; οὕτως εὐτελῆ γυναῖκα τῷ δεσπότῃ σου ζητεῖς, ὑδροφοροῦσαν, καί σοι διαλεχθῆναι  δυναμένην; Ναὶ, φησίν·  οὐ γὰρ ἔπεμψέ  με χρημάτων  εὐπορίαν,  οὐδὲ γένους  λαμπρότητα,  ἀλλὰ ψυχῆς   εὐγένειαν    ἐπιζητήσοντα.   Πολλαὶ   πολλάκις    τῶν   ὑδροφορουσῶν   τούτων ὁλόκληρον  ἔχουσιν  ἀρετὴν,  ἄλλαι  δὲ  ἐν  οἴκοις  λαμπροῖς  καθήμεναι,  πάντων   εἰσὶ χείρους  καὶ φαυλότεραι.  Εἶτα καὶ πόθεν  τοῦτο,  ὅτι ἐνάρετός  ἐστιν ἡ γυνή;  Ἀπὸ τοῦ σημείου, φησὶν, οὗ εἶπε. Καὶ ποῖον τοῦτο τὸ σημεῖον ἀρετῆς; Μέγιστον καὶ ἀναμφισβήτητον.  Φιλοξενίας  γὰρ τοῦτο  μέγα  σημεῖόν  ἐστιν, ὥστε πᾶσαν παρασχεῖν ἀπόδειξιν.  Ὃ τοίνυν  λέγει  τοιοῦτόν  ἐστιν,  εἰ  καὶ  μὴ  ταῦτα  φθέγγεται   τὰ  ῥήματα· Ἐκείνην ζητῶ τὴν παρθένον, ἥτις οὕτω φιλόξενός  ἐστιν, ὡς πᾶσαν παρασχεῖν ἐν οἷς ἂν δύνηται  θεραπείαν. Καὶ οὐχ ἁπλῶς τοῦτο ἐζήτει· ἀλλ' ἐπειδὴ τοιαύτης οἰκίας ἦν, ἐν ᾗ μάλιστα  τὰ  τῆς  φιλοξενίας   ἤνθει  κατορθώματα,  τοῦτο  πρὸ  τῶν  ἄλλων   ἐζήτησεν, ὁμότροπον τοῖς ἑαυτοῦ δεσπόταις λαβεῖν. Εἰς οἰκίαν αὐτὴν μέλλομεν, φησὶν εἰσαγαγεῖν, ξένοις 51.235 ἀνεῳγμένην·  ἵνα μὴ πόλεμος ᾖ καὶ μάχη, τοῦ ἀνδρὸς προϊεμένου τὰ ὄντα, καὶ  τὸν  πατέρα  μιμουμένου,  καὶ  τοὺς  ξένους  ὑποδεχομένου·  ταύτης  δὲ σμικρολογουμένης τε καὶ μὴ ἀνεχούσης, καὶ κωλυούσης, ὃ πολλάκις ἐν πολλαῖς οἰκίαις εἴωθε γίνεσθαι· ἐντεῦθεν ἤδη βούλομαι μαθεῖν εἰ φιλόξενός ἐστι· καὶ γὰρ ἐντεῦθεν ἡμῖν ἅπαντα γέγονε τὰ ἀγαθά. Οὕτω τὸν νυμφίον  ἐκτήσατο ὁ δεσπότης ὁ ἐμός· οὕτω πατὴρ ἐγένετο,  μόσχον ἔθυσε, καὶ παιδίον  ἔλαβεν,  ἄλευρα ἔφυρε, καὶ κατὰ τὸ πλῆθος  τῶν ἄστρων τοὺς ἐκγόνους αὐτῷ ὑπέσχετο δώσειν ὁ Θεός. Ἐπεὶ οὖν ἐντεῦθεν  ἡμῖν καὶ τῇ οἰκίᾳ ἅπαντα γέγονε τὰ ἀγαθὰ, τοῦτο πρὸ τῶν ἄλλων  ἐπιζητῶ. Μὴ γὰρ τοῦτο ἴδωμεν, ὅτι ὕδωρ ἐπεζήτησεν, ἀλλ' ἐκεῖνο σκοπήσωμεν, ὅτι σφόδρα φιλοξένου ψυχῆς, μὴ μόνον δοῦναι  τὸ αἰτηθὲν,  ἀλλὰ  καὶ πλέον  ὧν ᾔτησε παρασχεῖν. Καὶ ἐγένετο,  φησὶ, πρὸ τοῦ συντελέσαι αὐτὸν λαλοῦντα, ἰδοὺ Ῥεβέκκα ἐξεπορεύετο, καὶ τὸ προφητικὸν ἐκεῖνο ἐπληροῦτο· Ἔτι λαλοῦντός  σου ἐρῶ, Ἰδοὺ πάρειμι. Τοιαῦται τῶν γενναίων ἀνδρῶν αἱ εὐχαί· πρὸ τοῦ τέλους  πείθουσι  τὸν  Θεὸν ἐπινεῦσαι  τοῖς  λεγομένοις.  Καὶ σὺ τοίνυν, ἐπειδὰν μέλλῃς γυναῖκα ἄγεσθαι, μὴ πρὸς ἀνθρώπους καταφύγης, μηδὲ πρὸς γυναῖκας ἐμπορευομένας  τὰς ἀλλοτρίας  συμφορὰς, καὶ ζητούσας ἓν μόνον,  ὅπως αὐταὶ μισθὸν λάβωσιν· ἀλλὰ κατάφυγε  ἐπὶ τὸν Θεόν. Οὐκ ἐπαισχύνεταί  σου γενέσθαι νυμφαγωγός. Αὐτὸς ὑπέσχετο καὶ εἶπε· Ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν.  Καὶ μὴ λέγε,  Πῶς δύναμαι  τὸν  Θεὸν ἰδεῖν;  μὴ γὰρ ἀφεῖναί  μοι  φωνὴν ἔχει, καὶ διαλεχθῆναι  φανερῶς, ἵνα προσελθὼν ἐρωτήσω; Ἀπίστου ταῦτα ψυχῆς. Καὶ γὰρ ὀξέως καὶ χωρὶς φωνῆς  πάντα, ὅσα ἂν θέλῃ, δύναται κατασκευάζειν ὁ Θεός· ὃ δὴ καὶ ἐπὶ τούτου γέγονεν.  Οὐδὲ γὰρ φωνὴν  ἤκουσεν, οὐδὲ ὄψιν τινὰ εἶδεν· ἀλλ' ἐπὶ πηγῇ ἑστὼς ηὔξατο, καὶ ταχέως  ἐπέτυχεν.  Ἐγένετο γὰρ πρὶν ἢ συντελέσαι λαλοῦντα αὐτὸν, φησὶ, Ῥεβέκκα ἐξεπορεύετο ἡ τεχθεῖσα Βαθουὴλ τῷ υἱῷ Μελχᾶς, ἔχουσα τὴν ὑδρίαν ἐπὶ τῶν ὤμων· ἡ δὲ παρθένος ἦν καλὴ τῇ ὄψει σφόδρα, παρθένος ἦν, ἀνὴρ οὐκ ἔγνω αὐτήν. Τί μοι λέγεις τὴν εὐμορφίαν τοῦ σώματος; Ἵνα μάθῃς τὴν ὑπερβολὴν τῆς σωφροσύνης, ἵνα μάθῃς τὸ κάλλος τὸ ἐν τῇ ψυχῇ. Θαυμαστὸν μὲν γὰρ τὸ σωφρονεῖν· πολλῷ  δὲ θαυμαστότερον, ὅταν μετ' εὐμορφίας τοῦτο γίνηται.  ∆ιὰ τοῦτο καὶ περὶ τοῦ Ἰωσὴφ μέλλων  ἡμῖν διηγεῖσθαι καὶ τῆς ἐκείνου σωφροσύνης, πρότερον τὴν εὐμορφίαν τοῦ σώματος τέθεικεν, εἰπών· Καλὸς ἦν τῷ εἴδει, καὶ ὡραῖος τῇ ὄψει σφόδρα· καὶ τότε τὴν σωφροσύνην αὐτοῦ διηγήσατο δεικνὺς, ὅτι τὸ κάλλος αὐτὸν εἰς ἀσέλγειαν οὐ προήγαγεν. Οὔτε γὰρ τὸ κάλλος πορνείας αἴτιον, οὔτε ἡ ἀμορφία σωφροσύνης πάντως. Πολλαὶ γὰρ κατὰ τὴν ὥραν τοῦ σώματος λάμψασαι, μειζόνως  κατὰ τὴν σωφροσύνην ἔλαμψαν·  ἄλλαι  πάλιν  αἰσχραὶ  καὶ  δυσειδεῖς  οὖσαι,  αἰσχρότεραι  κατὰ  τὴν  ψυχὴν ἐγένοντο,   μυρίαις  ῥυπωθεῖσαι   πορνείαις.   Οὐ  γὰρ  ἡ  φύσις  τοῦ  σώματος,  ἀλλ'  ἡ προαίρεσις τῆς ψυχῆς καὶ τούτου κἀκείνου αἰτία.

ζʹ. Οὐχ ἁπλῶς  δὲ δεύτερον  αὐτὴν  παρθένον  εἶπεν.  Εἰπὼν  γὰρ, Παρθένος ἦν, ἐπήγαγε· Παρθένος ἦν, ἀνὴρ οὐκ ἔγνω  αὐτήν. Ἐπειδὴ γὰρ πολλαὶ  παρθένων  τὸ σῶμα ἀδιάφθορον   τηροῦσαι,  τὴν   ψυχὴν   πολλῆς   ἀκολασίας  πληροῦσι,  καλλωπιζόμεναι, μυρίους   πανταχόθεν   ἐπισπώμεναι  ἐραστὰς,  καὶ  τοὺς  τῶν  νέων  ὀφθαλμοὺς ἀναπτεροῦσιν, ἐνέδρας τιθεῖσαι καὶ βάραθρα, δεικνὺς ὁ Μωϋσῆς ὅτι οὐκ αὐτὴ τοιαύτη, ἀλλ' ἑκατέρωθεν ἦν παρθένος, ἀπό τε σώματος, ἀπό τε ψυχῆς, φησὶ, Παρθένος ἦν, ἀνὴρ οὐκ ἔγνω  αὐτήν. Καίτοι γε πολλὰς  εἶχεν  ἀφορμὰς τοῦ γνωρισθῆναι  ἀνδράσι· πρῶτον μὲν,  τὸ  κάλλος  τοῦ  σώματος· δεύτερον  δὲ, ὁ τῆς  διακονίας  τρόπος.  Εἰ μὲν  γὰρ  ἐν θαλάμῳ   διηνεκῶς   ἐκάθητο,  καθάπερ  αἱ  νῦν   παρθένοι,  καὶ  μηδέποτε  εἰς  ἀγορὰν ἐνέβαλεν,  μηδὲ  ἐξῄει  τὴν  οἰκίαν  τὴν  πατρῴαν,  οὐδὲν  τοσοῦτον  ἦν  εἰς  ἐγκώμιον λέγεσθαι  περὶ  αὐτῆς,  ὅτι  ἀνὴρ  οὐκ  ἔγνω  αὐτήν.  Ὅταν  δὲ  ἴδῃς  αὐτὴν  εἰς  ἀγορὰν ἐξιοῦσαν,  καθ'  ἑκάστην  ἡμέραν  ὑδροφορεῖν  ἀναγκαζομένην,   καὶ  ἅπαξ  καὶ  δὶς  καὶ πολλάκις, εἶτα μηδενὶ γνώριμον  οὖσαν ἀνδρὶ, τότε μάλιστα αὐτῆς δυνήσῃ κατιδεῖν  τὸ ἐγκώμιον. Εἰ γὰρ ὀλιγάκις  εἰς ἀγορὰν παραβάλλουσα παρθένος, καὶ δυσειδὴς οὖσα καὶ ἄμορφος, πολλῶν  ἑπομένων θεραπαινίδων,  ἀπὸ τῶν ἐξόδων τούτων διεφθάρη τὸ ἦθος πολλάκις·  ἡ καθ' ἑκάστην ἡμέραν  ἐκ τῆς πατρῴας  οἰκίας  ἐξιοῦσα μόνη, καὶ οὐκ εἰς ἀγορὰν  ἁπλῶς,  ἀλλ'  εἰς  τὴν  πηγὴν  ἀπαντῶσα  καὶ  ὑδρευομένη,  ἔνθα  πολλοὺς  καὶ ἑτέρους συνιέναι ἀνάγκη, πῶς οὐκ ἂν εἴη μυρίων ἀξία θαυμάτων, οὔτε ἀπὸ τῶν ἐξόδων τῶν  συνεχῶν,  οὔτε  ἀπὸ τῆς  κατὰ  τὴν  ὄψιν  εὐμορφίας,  οὔτε  ἀπὸ τοῦ  πλήθους  τῶν παραγινομένων, οὔτε ἄλλοθεν οὐδαμόθεν διαφθαρεῖσα τὸ ἦθος, ἀλλὰ τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχὴν  ἀδιάφθορος  μείνασα, καὶ τὴν  σωφροσύνην  τῶν  ἐν γυναικωνίτιδι καθημένων ἀκριβέστερον διατηρήσασα, καὶ τοιαύτη φανεῖσα, οἵαν ὁ Παῦλος ἐπιζητεῖ λέγων, Ἵνα ᾖ ἁγία  σώματι καὶ πνεύματι;  Καταβᾶσα τοίνυν  ἐπὶ τὴν  πηγὴν  ἔπλησε τὴν  ὑδρίαν  τοῦ ὕδατος,  καὶ  ἀνέβη· καὶ  ἔδραμεν  ὁ παῖς  εἰς  συνάντησιν  αὐτῆς,  καὶ  εἶπε· Πότισόν με μικρὸν ἐκ τῆς ὑδρίας σου. Ἡ δὲ εἶπε· Πίε, κύριε· καὶ ἔσπευσε, καὶ καθεῖλε τὴν ὑδρίαν ἐπὶ τὸν  βραχίονα  αὐτῆς,  καὶ  ἐπότισεν  αὐτὸν  ἕως  ἐπαύσατο  πίνων·  καὶ  εἶπε·  Καὶ ταῖς καμήλοις σου ὑδρεύσομαι, ἕως ἂν πᾶσαι πίωσι. Καὶ ἔσπευσε καὶ ἐξεκένωσε τὴν ὑδρίαν  εἰς τὸ ποτιστήριον,  καὶ ἔδραμεν ἐπὶ τὸ φρέαρ ἀντλῆσαι  καὶ ὑδρεύσασθαι πάσαις ταῖς καμήλοις. Πολλὴ μὲν τῆς γυναικὸς ἡ φιλοξενία, πολλὴ δὲ ἡ σωφροσύνη, καὶ ἀμφότερα ταῦτα καὶ ἀφ' ὧν ἐποίησε, καὶ ἀφ' ὧν εἶπε, μάλιστα ἔστι καταμαθεῖν. Εἶδες πῶς οὔτε ἡ σωφροσύνη τὴν φιλοξενίαν ἐλυμήνατο, οὔτε ἡ φιλοξενία  τὴν σωφροσύνην διέφθειρε; Τὸ μὲν γὰρ μὴ προτέραν ἐπιδραμεῖν, μηδὲ προσειπεῖν τὸν ἄνδρα, σωφροσύνης ἦν· τὸ δὲ αἰτηθεῖσαν  μὴ  ἀνανεῦσαι,  μηδὲ  ἀρνήσασθαι, φιλοξενίας  καὶ  φιλανθρωπίας πολλῆς. Ὥσπερ γὰρ εἰ προτέρα  προσέδραμε, καὶ  μηδὲν  εἰπόντι  διελέχθη,  ἰταμότητος  ἦν  καὶ ἀναισχυντίας· οὕτως, εἰ παρακαλέσαντα διεκρούσατο, ὠμότητος  ἦν καὶ ἀπανθρωπίας. Νῦν  δὲ  οὐδέτερον   τούτων   ἐποίησεν·  οὔτε  διὰ  τὴν  σωφροσύνην   τὴν  φιλοξενίαν ἐλυμήνατο, οὐδ' αὖ πάλιν διὰ τὴν φιλοξενίαν  τὸ τῆς σωφροσύνης ἐγκώμιον ὑπετέμετο, ἀλλ' ὁλόκληρον  ἑκατέραν ἐπεδείξατο  τὴν ἀρετὴν, τῷ μὲν ἀναμεῖναι  τὴν αἴτησιν τὴν σωφροσύνην  ἐπιδεικνυμένη,  τῷ  δὲ παρασχεῖν  μετὰ τὴν  αἴτησιν  τὴν  φιλοξενίαν τὴν ἄφατον.  Καὶ γὰρ ἀφάτου  φιλοξενίας  ἦν, τὸ μὴ μόνον  ὅπερ ᾔτησε δοῦναι,  ἀλλὰ  καὶ πλέον τι παρασχεῖν τῶν αἰτηθέντων.  Εἰ δὲ ὕδωρ ἦν τὸ διδόμενον, τούτου κυρία ἦν τότε. Τοὺς δὲ φιλοξένους  οὐκ ἀπὸ τῆς πολυτελείας  τῶν διδομένων,  ἀλλ' ἀπὸ τῆς δυνάμεως, ἧς παρέχουσι, κρίνειν  εἰώθασιν· ἐπεὶ καὶ τὸν ποτήριον  δόντα ψυχροῦ  ὁ Θεὸς ἐπῄνεσε, καὶ τὴν δύο λεπτὰ καταβαλοῦσαν πάντων  πλέον καταβεβληκέναι  ἔφη, ἐπειδὴ πάντα,  ἅπερ  εἶχε,  τότε  κατέβαλεν.  Οὕτω  καὶ  αὕτη  τούτοις  τὸν  γενναῖον   ἐκεῖνον ἐξένισεν, ὧν οὐδὲν εἶχε πλέον αὐτῷ παρασχεῖν. Οὐχ ἁπλῶς δὲ πρόσκειται τὸ, Ἔσπευσε, καὶ ἔδραμε, καὶ ὅσα τοιαῦτα, ἀλλ' ἵνα μάθῃς τὴν προθυμίαν, μεθ' ἧς ἐποίει τὸ πρᾶγμα, οὐκ ἄκουσα, οὐδὲ ἀναγκαζομένη,  οὐδὲ δυσχεραίνουσα, οὐδὲ ἀγανακτοῦσα. Καὶ ὅτι οὐ μικρὸν τοῦτό ἐστι, πολλάκις  παριόντα  τινὰ στῆναι μικρὸν ᾐτήσαμεν δᾷδα κατέχοντα, ἵνα ἅψωμεν, ἢ ὕδωρ βαστάζοντα, ὥστε ἀποπιεῖν, καὶ οὐκ ἠνέσχετο, ἀλλ' ἐδυσχέρανεν· ἐκείνη  δὲ  οὐ  μόνον  ἀπέκλινεν   αὐτῷ  τὴν  ὑδρίαν,  ἀλλὰ  καὶ  ταῖς  καμήλοις  πάσαις ὑδρεύσατο, πόνον τοσοῦτον ἀνασχομένη, καὶ τὴν ἀπὸ τοῦ σώματος λειτουργίαν  εἰς τὴν φιλοξενίαν εἰσενεγκοῦσα μετὰ πολλῆς προσηνείας· οὐ γὰρ τὸ ποιῆσαι μόνον, ἀλλὰ καὶ τὸ προθύμως, δείκνυσιν  αὐτῆς τὴν ἀρετήν· κύριον καλεῖ ἄνθρωπον  ἀγνῶτα  καὶ τότε φανέντα  πρῶτον. Καὶ καθάπερ ὁ κηδεστὴς αὐτῆς Ἀβραὰμ οὐκ ἠρώτα τοὺς παριόντας, Τίνες  τέ  ἐστε,  καὶ  πόθεν;  καὶ  ποῦ  πορεύεσθε;  καὶ  πόθεν  ἥκατε;  ἀλλ'  ἁπλῶς  τὴν φιλοξενίαν ἐκαρποῦτο· οὕτω  καὶ αὕτη  οὐκ εἶπε, Τίς εἶ, καὶ πόθεν,  καὶ τίνος  ἕνεκεν παραγέγονας;  ἀλλὰ  καρπωσαμένη  τὴν  εὐπορίαν  τῆς  φιλοξενίας,   τὰ  περιττὰ  πάντα ἀφῆκε. Καὶ γὰρ οἱ μαργαρίτας ὠνούμενοι,  καὶ χρυσίον λαμβάνοντες,  ἓν τοῦτο ζητοῦσι μόνον,   ὅπως   κερδαίνοιεν    ἀπὸ   τῶν   ἐχόντων    τὰ   χρήματα,   οὐχ   ὅπως   αὐτοὺς περιεργάσοιντο· καὶ αὕτη τοῦτο μόνον ζητεῖ, ὅπως δέξηται τὸν τῆς φιλοξενίας  καρπὸν, ὅπως λάβοι τὸν μισθὸν ἀπηρτισμένον. Ἤδει τοῦτο σαφῶς, ὅτι ὁ ξένος μάλιστα πάντων αἰσχύνεται· διὰ τοῦτο δεῖται πολλῆς τῆς φιλοφροσύνης, καὶ ἀπεριεργάστου τῆς σωφροσύνης· ἂν τοίνυν  μέλλωμεν  αὐτὸν  περιεργάζεσθαι καὶ πολυπραγμονεῖν,  ὀκνεῖ καὶ ἀναδύεται, καὶ ἀηδῶς προσέρχεται. ∆ιὰ τοῦτο οὐδὲ αὕτη τοῦτο ἐποίησεν ἐπὶ τούτου, οὐδὲ ἐπὶ τῶν ξένων ὁ κηδεστὴς ὁ ταύτης, ἵνα μὴ τὴν θήραν ἀποσοβήσῃ· ἀλλ' ἐθεράπευε τοὺς  παριόντας  μόνον,  καὶ  καρπούμενος  δι' αὐτῶν  ὅπερ  ἐβούλετο,  οὕτως  αὐτοὺς ἐξέπεμπε.

ηʹ. ∆ιὰ τοῦτο καὶ ἀγγέλους ποτὲ ὑπεδέξατο· ὡς εἴ γε περιειργάζετο, ἠλαττώθη ἂν αὐτῷ ὁ ἐπικείμενος  μισθός. Καὶ γὰρ θαυμάζομεν  αὐτὸν, οὐχ ὅτι ἀγγέλους  ὑπεδέξατο, ἀλλ' ὅτι ἀγνοῶν ὑπεδέξατο. Εἰ μὲν γὰρ εἰδὼς ἐθεράπευσεν, οὐδὲν θαυμαστὸν ἐποίει, τῆς ἀξίας τῶν ὑποδεχθέντων καὶ τὸν σφόδρα λίθινον  καὶ ἀπηνῆ καταναγκαζούσης φιλάνθρωπον γενέσθαι καὶ ἥμερον· τὸ δὲ θαυμαστὸν τοῦτο ἦν, ὅτι ὁδίτας τινὰς αὐτοὺς εἶναι  νομίζων,  τοσαύτην ἐπ' αὐτοῖς ἐπεδείξατο  τὴν θεραπείαν. Τοσαύτη καὶ αὕτη ἦν· οὐκ οἶδεν τίς ἦν, οὐδὲ ἐπὶ τί παρεγένετο, οὐδὲ ὅτι αὐτὴν μνηστευσόμενος ἦλθεν, ἀλλὰ ξένον  τινὰ  καὶ ὁδοιπόρον  ἐνόμισε. ∆ιὰ τοῦτο  μείζων  αὐτῇ  ὁ μισθὸς τῆς  φιλοξενίας ἐγίνετο, ὅτι τὸν οὐδαμόθεν ὄντα γνώριμον  μετὰ τοσαύτης ὑπεδέξατο εὐνοίας, ὁμοῦ καὶ τὴν σωφροσύνην διατηροῦσα. Οὐδὲ γὰρ ἀναισχύντως,  οὐδὲ ἰταμῶς, οὔτε ἀναγκάζουσα, οὔτε ὀργιζομένη, ἀλλὰ μετὰ τῆς προσηκούσης σεμνότητος τοῦτο ἐποίει. Τοῦτο γὰρ αὐτὸ ᾐνίξατο  ὁ Μωϋσῆς λέγων·  Ὁ δὲ ἄνθρωπος  κατεμάνθανεν αὐτὴν,  καὶ παρεσιώπα τοῦ γνῶναι,  εἰ εὐώδωσε Κύριος τὴν ὁδὸν αὐτοῦ. Τί ἐστι, Κατεμάνθανεν αὐτήν; Καὶ σχῆμα, καὶ βάδισμα, καὶ βλέμμα, καὶ ῥῆμα, καὶ πάντα ἀκριβῶς ἐξήταζεν, ἀπὸ τῶν τοῦ σώματος  κινημάτων  τὴν  ἕξιν  τῆς  ψυχῆς  καταμανθάνων. Καὶ οὐδὲ τούτοις  ἠρκέσθη μόνον,  ἀλλὰ  δευτέραν  προσάγει πεῖραν. Ἐπειδὴ γὰρ ἐπότισεν  αὐτὸν,  οὐκ ἔστη μέχρι τούτου, ἀλλ' εἶπεν αὐτῇ, Τίνος θυγάτηρ εἶ, ἀνάγγειλόν μοι, καὶ εἰ ἔστι παρὰ τῷ πατρί σου τόπος τοῦ καταλῦσαι; Τί οὖν ἐκείνη; Ἀνεξικάκως καὶ πράως καὶ τὸν πατέρα εἶπε, καὶ οὐκ ἠγανάκτησε, λέγουσα· Σὺ δέ τις εἶ ὁ πολυπραγμονῶν, καὶ ζητῶν, καὶ τὴν οἰκίαν περιεργαζόμενος;  ἀλλὰ  τί;  Θυγάτηρ  Βαθουήλ  εἰμι  ἐγὼ  υἱοῦ  Μελχᾶς,  ὃν  ἔτεκεν  τῷ Ναχώρ· καὶ ἄχυρα καὶ χορτάσματα πολλὰ παρ' ἡμῖν, καὶ τόπος τοῦ καταλῦσαι. Ὥσπερ ἐπὶ τοῦ ὕδατος, πλέον  ὧν ᾔτησεν ἔδωκεν· ὁ μὲν γὰρ πιεῖν  ᾔτησε μόνον, ἡ δὲ καὶ τὰς καμήλους  ὑπέσχετο  ποτίζειν,  καὶ  ἐπότισεν·  οὕτω  καὶ  ἐνταῦθα·  αὐτὸς  τόπον  ᾔτησε μόνον,  ἡ δὲ καὶ ἄχυρα καὶ χορτάσματα  καὶ ἄλλα  πολλὰ,  διὰ τούτων  πάντων  αὐτὸν ἐκκαλουμένη, καὶ πρὸς τὴν οἰκίαν ἕλκουσα, ἵνα τὸν τῆς φιλοξενίας  καρπώσηται μισθόν. Ταῦτα  δὲ  μὴ  παρέργως  μηδὲ  ἁπλῶς   ἀκούωμεν,   ἀλλ'  ἡμᾶς  αὐτοὺς  καθ'  ἑαυτοὺς ἐννοοῦντες, καὶ τούτοις παραβάλλοντες, οὕτως εἰσόμεθα τὴν ἀρετὴν τῆς γυναικός. Πολλάκις  γοῦν  γνωρίμους  τινὰς  καὶ  ἐπιτηδείους  ὑποδεχόμενοι  δυσχεραίνομεν,  κἂν μίαν ἢ δευτέραν ἡμέραν ἐνδιατρίψωσι, βαρυνόμεθα· αὕτη δὲ τὸν ἀγνῶτα καὶ ξένον μετὰ πολλῆς  εἰς  τὴν  οἰκίαν  εἷλκε  τῆς  προθυμίας,  καὶ  ταῦτα  οὐκ  αὐτῷ  μόνον,  ἀλλὰ  καὶ καμήλοις τοσαύταις μέλλουσα παρέξειν τὴν θεραπείαν. Ἐπειδὴ δὲ εἰσῆλθε, σκόπει ἐντεῦθεν  μᾶλλον αὐτοῦ τὴν σύνεσιν. Ὡς γὰρ παρέθηκε φαγεῖν αὐτῷ ἄρτους, φησίν· Οὐ μὴ φάγω, ἕως ὅτου λαλήσω τὰ ῥήματά μου. Εἶδες πῶς ἦν ἐγρηγορὼς καὶ νήφων;  Εἶτα, ἐπειδὴ εἰπεῖν ἐπέτρεψαν, ἴδωμεν πῶς αὐτοῖς διαλέγεται. Ἆρα ταῦτα εἶπε πρὸς αὐτοὺς τὰ ῥήματα, ὅτι δεσπότην  ἔχοι περιφανῆ  καὶ λαμπρὸν,  παρὰ πάντων  τιμώμενον,  πολλῆς παρὰ τῶν ἐγχωρίων  προεδρίας ἀπολαύοντα; καίτοι γε εἴπερ ἐβούλετο ταῦτα εἰπεῖν, οὐκ ἂν ἠπόρησε· καὶ γὰρ ἐν τάξει βασιλέως αὐτὸν οἱ ἐπιχώριοι  ἐτίμων.  Ἀλλ' ὅμως οὐδὲν τούτων   εἶπεν,   ἀλλὰ   τὰ  ἀνθρώπινα   ταῦτα  ἀφεὶς,   ἀπὸ  τῆς  ἄνωθεν   αὐτὸν   ῥοπῆς ἐκόσμησεν  οὕτω  λέγων·  Παῖς Ἀβραὰμ ἐγώ  εἰμι·  Κύριος εὐλόγησε  τὸν  κύριόν  μου σφόδρα, καὶ ὑψώθη, καὶ ἔδωκεν αὐτῷ πρόβατα, καὶ μόσχους, καὶ χρυσίον, καὶ ἀργύριον. Τὸν πλοῦτον  εἶπεν, οὐχ ἵνα εὔπορον δείξῃ ὄντα, ἀλλ' ἵνα φιλόθεον·  οὐ γὰρ ἀπὸ τοῦ κεκτῆσθαι, ἀλλ' ἀπὸ τοῦ παρὰ Θεοῦ ταῦτα αὐτὸν εἰληφέναι  ἐγκωμιάσαι βούλεται· εἶτα περὶ τοῦ νυμφίου  διαλεγόμενος· Καὶ ἔτεκε Σάῤῥα, ἡ γυνὴ τοῦ κυρίου μου, υἱὸν ἕνα τῷ κυρίῳ μου μετὰ τὸ γηρᾶσαι αὐτόν. Ἐνταῦθά μοι καὶ τὸν τρόπον τῶν ὠδίνων  ᾐνίξατο, δεικνὺς ὅτι καὶ ὁ τόκος ἀπὸ τῆς τοῦ Θεοῦ γέγονε προνοίας τῆς πρὸς ἐκεῖνον, οὐ κατὰ φύσεως ἀκολουθίαν.  Καὶ σὺ τοίνυν  ἄν τε νυμφίον,  ἄν τε νύμφην  ἐπιζητῇς, ταῦτα πρὸ τῶν ἄλλων  ζήτει, εἰ θεοφιλής  ἐστιν, εἰ πολλῆς ἄνωθεν  ἀπολαύει τῆς εὐνοίας. Ἂν γὰρ ἐκεῖνα ᾖ, καὶ τὰ ἄλλα ἕπεται· τούτων δὲ οὐκ ὄντων, κἂν μετὰ πολλῆς τῆς ἀδείας αὐτοῖς ὑπάρχῃ τὰ βιωτικὰ, κέρδος οὐδέν. Εἶτα ἵνα μὴ λέγωσι, Τίνος οὖν ἕνεκεν οὐδεμίαν τῶν ἐπιχωρίων   ἔλαβε  γυναικῶν;  Ὥρκισέ με, φησὶ,  λέγων·  Οὐ λήψῃ  τῷ  υἱῷ  μου γυναῖκα  ἀπὸ  τῶν  θυγατέρων  τῶν  Χαναναίων,  ἀλλ' εἰς  τὸν  οἶκον  τοῦ  πατρός  μου πορεύσῃ, καὶ εἰς τὴν φυλήν μου, καὶ λήψῃ γυναῖκα τῷ υἱῷ μου. Ἀλλ' ἵνα μὴ πᾶσαν τὴν ἱστορίαν εἰς μέσον φέροντες παρενοχλεῖν  δόξωμεν, ἐπὶ τὸ τέλος ἴωμεν. Ἐπειδὴ γὰρ εἶπε, πῶς ἐπὶ τῆς πηγῆς ἔστη, πῶς ᾔτησε τὴν κόρην, πῶς ἔδωκεν ἐκείνη πλέον τῆς αἰτήσεως, πῶς  ὁ  Θεὸς μεσίτης  ἐγένετο,  καὶ  πάντα  μετὰ  ἀκριβείας  ἀπαγγείλας,  κατέλυσεν  ἐν τούτοις τὸν λόγον. Ταῦτα ἅπαντα ἀκούσαντες ἐκεῖνοι, οὐκέτι λοιπὸν ἀμφέβαλον, οὐδὲν ἠμέλησαν, ἀλλ' ὥσπερ τοῦ Θεοῦ τὴν ψυχὴν αὐτῶν εἰς τοῦτο κινήσαντος, εὐθέως αὐτῷ καθωμολόγησαν   τὴν   θυγατέρα.   Καὶ  ἀποκριθεὶς   Λάβαν  καὶ   Βαθουὴλ   εἶπον·   Τὸ πρόσταγμα τοῦτο παρὰ Θεοῦ ἐξῆλθεν·  οὐ δυνησόμεθα οὖν σοι ἀντειπεῖν  κακόν· ἰδοὺ Ῥεβέκκα, λαβὼν ἀπότρεχε, καὶ ἔσται γυνὴ τῷ κυρίῳ σου, καθάπερ ἐλάλησε Κύριος. Τίς οὐκ ἂν ἐκπλαγείη; τίς οὐκ ἂν θαυμάσειεν, ὅσα καὶ ἡλίκα κωλύματα ἐν βραχείᾳ καιροῦ ῥοπῇ ἀνῃρεῖτο; Καὶ γὰρ τὸ ξένον εἶναι, καὶ οἰκέτην, καὶ ἀγνῶτα, καὶ πολὺ τῆς ὁδοῦ τὸ διάστημα, καὶ τὸ μηδὲ τὸν κηδεστὴν, μηδὲ τὸν νυμφίον,  μήτε ἄλλον  τινὰ τῶν ἐκείνῃ προσηκόντων  γνωρίζεσθαι,  καὶ καθ' ἑαυτὸ  τούτων  ἕκαστον ἱκανὸν  ἦν  κωλῦσαι  τὸν γάμον·  ἀλλ'  ὅμως  οὐδὲν  ἐκώλυσεν,  ἀλλὰ  πάντα  ταῦτα  ἐξηυμαρίζετο  καὶ  καθάπερ γνωρίμῳ  καὶ πλησίον οἰκοῦντι,  καὶ ἐκ πρώτης ἡμέρας συναναστραφέντι,  οὕτως αὐτῷ θαῤῥοῦντες ἐνεχείριζον  τὴν νύμφην· τὸ δὲ αἴτιον, ὁ Θεὸς ἦν ἐν μέσῳ. Ὥσπερ γὰρ ὅταν χωρὶς  αὐτοῦ  τι  ποιῶμεν,  κἂν  ἅπαντα  ᾖ λεῖα  καὶ ῥᾴδια, βάραθρα καὶ κρημνοὺς  καὶ μυρίας  ἐν  αὐτοῖς  ἀποτυχίας  εὑρίσκομεν·  οὕτως  ὅταν  παρῇ  καὶ  συνεφάπτηται,  κἂν ἁπάντων  ἀπορώτερα ᾖ τὰ προκείμενα, ἅπαντα λεῖα καὶ ῥᾴδια γίνεται. Μηδὲν οὖν μήτε ποιῶμεν, μήτε λέγωμεν, πρὶν ἢ τὸν Θεὸν καλέσαι καὶ παρακαλέσαι συνεφάψασθαι τῶν ἐν χερσὶν ἡμῖν ἁπάντων, καθάπερ οὖν καὶ οὗτος ἐποίησεν.

θʹ. Ἀλλ' ἴδωμεν,  ἐπειδὴ αὐτὴν  ἔλαβε, ποίῳ τρόπῳ τὸν γάμον ἐπετέλεσεν.  Ἆρα κύμβαλα καὶ σύριγγας καὶ χοροὺς καὶ τύμπανα  καὶ αὐλοὺς καὶ τὴν ἄλλην  ἐπεσύρατο φαντασίαν;  Οὐδὲν τούτων,  ἀλλὰ  μόνην  λαβὼν  οὕτως  ἀπῄει, τὸν ἄγγελον  ἔχων  μεθ' ἑαυτοῦ  παραπέμποντα  αὐτὴν  καὶ  συνοδοιποροῦντα,  ὃν  ὁ δεσπότης  αὐτοῦ  τὸν  Θεὸν ἱκέτευσεν αὐτῷ συναποστεῖλαι  ἐκ τῆς οἰκίας ἐξερχομένῳ.  Καὶ ἤγετο λοιπὸν  ἡ νύμφη αὐλῶν  μὲν καὶ κιθάρας καὶ τῶν  ἄλλων  τῶν  τοιούτων  οὐδενὸς  ἀκούσασα, μυρίας δὲ παρὰ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τὴν  κεφαλὴν  τὰς εὐλογίας  ἔχουσα, στέφανον  διαδήματος  παντὸς λαμπρότερον.   Ἤγετο   οὐ   χρυσᾶ   περιβεβλημένη   ἱμάτια,   ἀλλὰ   σωφροσύνην   καὶ εὐλάβειαν,  καὶ φιλοξενίαν,  καὶ τὴν ἄλλην  ἅπασαν ἀρετήν. Ἤγετο οὐκ ἐπὶ ὀχήματος καταστέγου, οὐδὲ ἐπὶ ἄλλης τινὸς φαντασίας τοιαύτης, ἀλλ' ἐπὶ τῆς καμήλου καθημένη. Μετὰ γὰρ τῆς ἀρετῆς τῆς ἐν τῇ ψυχῇ, καὶ τὰ σώματα ταῖς παρθένοις τὸ παλαιὸν πολλῆς μετεῖχε  τῆς  εὐεξίας.  Οὐ γὰρ  οὕτως  αὐτὰς  ἔτρεφον  αἱ  μητέρες,  καθάπερ  τὰς  νῦν, βαλανείοις   πυκνοῖς,  μύρων  ἀλοιφαῖς,  ἐπιτρίμμασι  σκιαγραφίας,  μαλακοῖς  ἱματίοις, ἑτέροις μυρίοις διαφθείρουσαι τρόποις, καὶ τοῦ δέοντος μαλακωτέρας ποιοῦσαι, ἀλλ' εἰς ἅπασαν αὐτὰς ἤγαγον ἐκεῖναι σκληραγωγίαν. ∆ιὰ τοῦτο αὐταῖς καὶ τοῦ σώματος ἡ ὥρα σφόδρα ἦν εὐανθὴς καὶ γνησία, ἅτε φυσική τις  οὖσα, ἀλλ' οὐ χειροποίητος, οὔτε ἐπιτετηδευμένη.  ∆ιὰ τοῦτο καὶ ὑγείας ἀπέλαυον καθαρᾶς, καὶ κάλλος αὐταῖς ἀμήχανον ἦν, οὐδεμιᾶς ἀῤῥωστίας ἐνοχλούσης τῷ σώματι, ἀλλὰ πάσης βλακείας ἐκβεβλημένης. Οἱ γὰρ πόνοι  καὶ αἱ ταλαιπωρίαι  καὶ τὸ ἐν ἅπασιν αὐτουργεῖν  βλακείαν  μὲν ἀπήλαυνε πᾶσαν,  εὐρωστίαν  δὲ  καὶ  ὑγείαν  μετὰ  πολλῆς  παρεῖχε  τῆς  ἀσφαλείας.  ∆ιὸ  δὴ  καὶ ποθεινότεραι  τοῖς ἀνδράσιν  ἦσαν, καὶ μᾶλλον  ἐπέραστοι· οὐ γὰρ δὴ τὸ σῶμα μόνον, ἀλλὰ  καὶ  τὴν  ψυχὴν  τούτοις  βελτίω  καὶ  σωφρονεστέραν  κατειργάσαντο.  Καθημένη τοίνυν   ἐπὶ  τῆς  καμήλου  καὶ  φθάσασα  εἰς  τὴν  χώραν,  πρὶν  αὐτὴν  ἐλθεῖν   ἐγγὺς, ἀναβλέψασα εἶδε τοῖς ὀφθαλμοῖς  τὸν Ἰσαὰκ, καὶ κατεπήδησεν ἀπὸ τῆς καμήλου. Εἶδες ἰσχύν; εἶδες εὐεξίαν; Κατεπήδησεν ἀπὸ τῆς καμήλου. Οὕτως αὐταῖς ῥώμη πολλὴ μετὰ σωφροσύνης ἦν. Καὶ εἶπε τῷ παιδί· Τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ὁ πορευόμενος ἐν τῷ πεδίῳ;  Εἶπε δὲ ὁ παῖς· Ὁ κύριός μου. Εἶτα λαβοῦσα τὸ θέριστρον  περιεβάλετο.  Ὅρα πανταχοῦ   τὴν   σωφροσύνην   αὐτῆς  μαρτυρουμένην,   πῶς  ἦν  αἰσχυντηρὰ,   πῶς  ἦν αἰδέσιμος. Καὶ ἔλαβεν  αὐτὴν  ὁ Ἰσαὰκ, καὶ ἐγένετο  αὐτῷ  εἰς  γυναῖκα  καὶ ἠγάπησεν αὐτὴν, καὶ παρεκλήθη περὶ Σάῤῥας τῆς μητρὸς αὐτοῦ. Οὐχ ἁπλῶς δὲ ταῦτα εἴρηται, ὅτι ἠγάπησεν αὐτὴν, καὶ παρεκλήθη περὶ τῆς Σάῤῥας τῆς μητρὸς αὐτοῦ, ἀλλ' ἵνα μάθῃς τοῦ φίλτρου  καὶ τῆς ἀγάπης τὰς ὑποθέσεις, ἃς οἴκοθεν ἔχουσα ἦλθεν  ἡ γυνή. Τίς γὰρ τὴν τοιαύτην οὐκ ἂν ἠγάπησε, τὴν οὕτω σώφρονα, τὴν οὕτω κοσμίαν, τὴν οὕτω φιλόξενον καὶ φιλάνθρωπον καὶ ἥμερον, τὴν ἀνδρείαν μὲν κατὰ τὴν ψυχὴν, ῥωμαλέαν δὲ κατὰ τὸ σῶμα; Ταῦτα εἶπον, οὐχ ἵνα ἀκούσητε, οὐδ' ἵνα ἀκούσαντες ἐπαινέσητε μόνον, ἀλλ' ἵνα καὶ ζηλώσητε. Καὶ πατέρες μὲν, τὴν πρόνοιαν τοῦ πατριάρχου μιμεῖσθε, ἣν ἐποιεῖτο περὶ τοῦ  λαβεῖν  γυναῖκα  ἄπλαστον,  οὐ  χρήματα  ἐπιζητήσας,  οὐ  γένους  λαμπρότητα,  οὐ σώματος κάλλος, οὐκ ἄλλο οὐδὲν, ἀλλὰ ψυχῆς εὐγένειαν  μόνον· μητέρες δὲ, οὕτω τὰς ἑαυτῶν ἀνατρέφετε θυγατέρας. Οἱ δὲ ἄγεσθαι αὐτὰς μέλλοντες νυμφίοι, μετὰ τοσαύτης αὐτὰς ἄγετε κοσμιότητος, χορείας μὲν καὶ γέλωτας καὶ ῥήματα αἰσχρὰ, καὶ σύριγγας καὶ αὐλοὺς, καὶ τὴν διαβολικὴν φαντασίαν, καὶ τὰ ἄλλα πάντα τὰ τοιαῦτα ἐξορίζοντες, τὸν Θεὸν δὲ ἀεὶ παρακαλοῦντες μεσίτην γενέσθαι τῶν πραττομένων  ἁπάντων. Ἂν γὰρ οὕτω τὰ καθ' ἑαυτοὺς οἰκονομήσωμεν,  οὐκ ἀποστάσιον ἔσται ποτὲ, οὐ μοιχείας  ὑποψία, οὐ ζηλοτυπίας  πρόφασις, οὐ μάχη καὶ ἔρις, ἀλλὰ πολλῆς  μὲν ἀπολαυσόμεθα τῆς εἰρήνης, πολλῆς δὲ τῆς ὁμονοίας· ταύτης δὲ οὔσης, καὶ αἱ ἄλλαι πάντως ἕψονται ἀρεταί. Ὥσπερ γὰρ, γυναικὸς  πρὸς ἄνδρα στασιαζούσης, οὐδὲν ὑγιὲς ἔσται ἐπὶ τῆς οἰκίας, κἂν ἅπαντα τὰ ἄλλα  κατὰ ῥοῦν φέρηται  πράγματα· οὕτως  ὁμονοούσης  καὶ εἰρηνευούσης,  οὐδὲν ἔσται ἀηδὲς, κἂν μυρίοι χειμῶνες  καθ' ἑκάστην τίκτωνται  τὴν  ἡμέραν. Ἂν οὕτως  οἱ γάμοι   γένωνται,   καὶ  τὰ  παιδία   μετὰ  πολλῆς   τῆς  εὐκολίας   εἰς  ἀρετὴν   ἀγαγεῖν δυνησόμεθα.  Ὅταν  γὰρ  ἡ  μήτηρ  οὕτως  ᾖ  κοσμία, καὶ  σώφρων,  καὶ  πᾶσαν  ἀρετὴν κεκτημένη,  πάντως  καὶ τὸν  ἄνδρα ἑλεῖν  δυνήσεται  καὶ χειρώσασθαι τῷ  περὶ αὐτὴν πόθῳ· ἑλοῦσα δὲ αὐτὸν,  μετὰ πολλῆς  ἕξει τῆς  προθυμίας  βοηθοῦντα  πρὸς τὴν  τῶν παίδων ἐπιμέλειαν, καὶ τὸν Θεὸν οὕτως ἐπισπάσεται πρὸς τὴν αὐτὴν ταύτην πρόνοιαν· ἐκείνου δὲ συνεφαπτομένου  τῆς καλῆς ταύτης οἰκονομίας, καὶ τὰς ψυχὰς τῶν παίδων ἀσκοῦντος,  οὐδὲν  ἀηδὲς  ἔσται  λοιπὸν,  ἀλλὰ  καὶ  τὰ  τῆς  οἰκίας  εὖ διακείσεται,  τῶν ἀρχόντων οὕτω διακειμένων· καὶ μετὰ τῆς οἰκίας οὕτως ἕκαστος δυνήσεται, τῆς ἑαυτοῦ γυναικὸς  λέγω,  καὶ παίδων  καὶ οἰκετῶν,  καὶ τὸν ἐνταῦθα  μετὰ ἀδείας ἁπάσης διανύσαι βίον, καὶ εἰς τὴν τῶν οὐρανῶν βασιλείαν εἰσελθεῖν· ἧς γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἐπιτυχεῖν,  χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μεθ'  οὗ τῷ Πατρὶ δόξα, καὶ κράτος, σὺν τῷ ἁγίῳ καὶ ζωοποιῷ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.  

Πρώτη  εισαγωγή και δημοσίευση  κειμένων  απο την Ελληνική Πατρολογία Ιωάννου Χρυσοστόμου (Τόμοι 47 έως 64)  στό Ορθόδοξο Διαδίκτυο

Η ψηφοποίηση κειμένων ,αναρτήσεων και εικόνων έγινε απο τόν Ν.Β.Β

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο

©ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net/

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: