19. Είς το γυνὴ δέδεται νόμω, ἐφ' όσον χρόνον ζή ὁ ἀνὴρ αὐτής·

Ιωάννης Χρυσόστομος

Ελληνική Πατρολογία Τόμος 51

19. Είς το γυνὴ δέδεται νόμῳ, ἐφ' ὅσον χρόνον ζῇ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς· ἐὰν δὲ κοιμηθῇ, ἐλευθέρα ἐστὶν ᾧ θέλει γαμηθῆναι, μόνον ἐν Κυρίῳ. Μακαριωτέρα δέ ἐστιν, ἐὰν οὕτω μείνῃ.

αʹ. Περὶ γάμου πρώην ἡμῖν ὁ μακάριος Παῦλος ἐνομοθέτει, καὶ τῶν τοῦ γάμου δικαιωμάτων,  Κορινθίοις οὕτω  γράφων  καὶ λέγων·  Περὶ δὲ ὧν  ἐγράψατέ  μοι, καλὸν ἀνθρώπῳ  γυναικὸς  μὴ ἅπτεσθαι· διὰ  δὲ τὰς  πορνείας  ἕκαστος τὴν  ἑαυτοῦ  γυναῖκα ἐχέτω, καὶ ἑκάστη τὸν ἴδιον ἄνδρα ἐχέτω, ∆ιὰ τοῦτο καὶ ἡμεῖς τὴν διάλεξιν ἅπασαν εἰς ταῦτα τὰ ῥήματα ἀναλώσαμεν. Οὐκοῦν ἀνάγκη καὶ σήμερον περὶ τῆς αὐτῆς ὑμῖν ὑποθέσεως διαλεχθῆναι  πάλιν, ἐπειδὴ καὶ σήμερον περὶ τῶν αὐτῶν ὁ αὐτὸς διαλέγεται Παῦλος. Καὶ γὰρ ἠκούσατε αὐτοῦ βοῶντος καὶ λέγοντος· Γυνὴ δέδεται νόμῳ, ἐφ' ὅσον χρόνον  ζῇ  ὁ  ἀνὴρ  αὐτῆς·  ἐὰν  δὲ  κοιμηθῇ  ὁ  ἀνὴρ  αὐτῆς,  ἐλευθέρα  ἐστὶν  ᾧ  θέλει γαμηθῆναι, μόνον ἐν Κυρίῳ.Μακαριωτέρα δέ ἐστιν, ἐὰν οὕτω μείνῃ κατὰ τὴν ἐμὴν γνώμην· δοκῶ δὲ κἀγὼ Πνεῦμα Θεοῦ ἔχειν Ἑψώμεθα τοίνυν  αὐτῷ καὶ σήμερον, καὶ περὶ ταύτης διαλεξώμεθα τῆς  ὑποθέσεως· ἀκολουθοῦντες  γὰρ Παύλῳ, δι' αὐτοῦ  πάντως  τῷ  Χριστῷ ἑψόμεθα, ἐπειδὴ  καὶ οὗτος οὐχ ἑαυτῷ, ἀλλ' ἐκείνῳ  ἀκολουθῶν,  πάντα  ἔγραφε. Καὶ γὰρ οὐ τὸ τυχὸν  πρᾶγμα γάμος εὖ διακείμενος,  ὥσπερ οὖν μυρίων  συμφορῶν  ὑπόθεσις γίνεται τοῖς οὐκ εἰς δέον αὐτῷ χρωμένοις. Ὥσπερ γὰρ βοηθός ἐστιν ἡ γυνὴ, οὕτω πολλάκις καὶ ἐπίβουλος  γίνεται.  Ὥσπερ οὖν λιμήν  ἐστιν ὁ γάμος, οὕτω καὶ ναυάγιον,  οὐ παρὰ τὴν οἰκείαν φύσιν, ἀλλὰ παρὰ τὴν γνώμην  τῶν κακῶς αὐτῷ χρησαμένων. Ὁ μὲν γὰρ κατὰ τοὺς  προσήκοντας  αὐτὸν  ἐπιτελῶν,  νόμους,  τῶν  ἀπὸ  τῆς  ἀγορᾶς  καὶ  πάντων  τῶν πανταχοῦ  κακῶν παραμυθίαν τινὰ καὶ ἀπαλλαγὴν  εὑρίσκει τὴν οἰκίαν, καὶ τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα· ὁ δὲ ἁπλῶς καὶ ὡς ἔτυχε τὸ πρᾶγμα μεταχειριζόμενος,  κἂν πολλῆς ἐπὶ τῆς  ἀγορᾶς  ἀπολαύσῃ  γαλήνης,  σκοπέλους  καὶ  σπιλάδας  εἰσελθὼν  εἰς  τὴν  οἰκίαν ὄψεται. Ἐπεὶ οὖν οὐ περὶ τῶν τυχόντων  ἡμῖν ὁ κίνδυνος, ἀναγκαῖον μετὰ ἀκριβείας τοῖς λεγομένοις   προσέχειν,  καὶ  τὸν  μέλλοντα  γυναῖκα  ἄγεσθαι,  μετὰ  τῶν  τοῦ  Παύλου νόμων, μᾶλλον δὲ μετὰ τῶν τοῦ Χριστοῦ νόμων τοῦτο ποιεῖν. Οἶδα μὲν οὖν ὅτι πολλοῖς εἶναι δοκεῖ καινὸν  καὶ παράδοξον τὸ λεγόμενον· πλὴν  οὐ διὰ τοῦτο σιγήσομαι, ἀλλὰ πρῶτον  τὸν νόμον  ὑμῖν ἀναγνοὺς,  οὕτω τὴν δοκοῦσαν ἀντινομίαν λῦσαι πειράσομαι. Τίς οὖν ἐστιν ὁ νόμος, ὃν ὁ Παῦλος ἡμῖν ἔθηκε; Γυνὴ, φησὶ, δέδεται νόμῳ. Οὐκοῦν οὐ δεῖ ἀποσχίζεσθαι  ζῶντος  τοῦ  ἀνδρὸς,  οὐδὲ  ἕτερον  ἐπεισάγειν  νυμφίον,  οὐδὲ  δευτέροις ὁμιλεῖν γάμοις. Καὶ ὅρα πῶς μετὰ ἀκριβείας καὶ αὐτῇ τῶν λέξεων τῇ φύσει κέχρηται. Οὐ γὰρ εἶπε, Συνοικείτω  τῷ ἀνδρὶ, ἐφ' ὅσον χρόνον  ζῇ· ἀλλὰ τί; Γυνὴ δέδεται νόμῳ, ἐφ' ὅσον χρόνον  ζῇ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς· ὥστε κἂν βιβλίον  ἀποστασίου δῷ, καὶ τὴν οἰκίαν ἀφῇ, κἂν πρὸς ἄλλον ἀπέλθῃ, τῷ νόμῳ δέδεται, καὶ μοιχαλίς ἐστιν ἡ τοιαύτη. Ἐὰν τοίνυν  ὁ ἀνὴρ   ἐκβαλεῖν   βούληται   τὴν   γυναῖκα,   ἢ   ἡ   γυνὴ   τὸν   ἄνδρα   ἀφεῖναι,   ταύτης ἀναμιμνησκέσθω  τῆς  ῥήσεως, καὶ  τὸν  Παῦλον  νομιζέτω  παρεῖναι  καὶ  καταδιώκειν αὐτὴν βοῶντα καὶ λέγοντα, Γυνὴ δέδεται νόμῳ. Καθάπερ γὰρ οἱ δραπετεύοντες οἰκέται, κἂν τὴν  οἰκίαν  ἀφῶσι  τὴν  δεσποτικὴν,  τὴν  ἅλυσιν  ἔχουσιν  ἐπισυρομένην· οὕτω  καὶ γυναῖκες,   κἂν  τοὺς  ἄνδρας  ἀφῶσι,  τὸν  νόμον  ἔχουσι  καταδικάζοντα   ἀντὶ   ἁλύσεως, κατηγοροῦντα μοιχείαν, κατηγοροῦντα τῶν λαμβανόντων, καὶ λέγοντα· Περίεστιν ὁ ἀνὴρ ἔτι, καὶ μοιχεία τὸ γινόμενόν  ἐστι Γυνὴ γὰρ δέδεται νόμῳ, ἐφ' ὅσον χρόνον  ζῇ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς. Καὶ πᾶς ὁ ἀπολελυμένην  γαμῶν  μοιχᾶται.  Καὶ πότε, φησὶν, ἐξέσται αὐτῇ δευτέροις ὁμιλῆσαι γάμοις; Πότε; Ὅταν τῆς ἁλύσεως ἀπαλλαγῇ,  ὅταν ὁ ἀνὴρ τελευτήσῃ. Τοῦτο γοῦν δηλῶν, οὐ προσέθηκεν, ὅτι Ἐὰν τελευτήσῃ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς, ἐλευθέρα  ἐστὸν ᾧ θέλει  γαμηθῆναι,  ἀλλ',  Ἐὰν κοιμηθῇ, μονονουχὶ  παραμυθούμενος τὴν ἐν χηρείᾳ, καὶ πείθων μένειν ἐπὶ τῷ προτέρῳ, καὶ μὴ δεύτερον εἰσαγαγεῖν νυμφίον.Οὐκ ἐτελεύτησέ σου ὁ ἀνὴρ, ἀλλὰ καθεύδει. Τίς καθεύδοντα οὐκ ἀναμένει; ∆ιὰ τοῦτό φησιν Ἐὰν δὲ κοιμηθῇ, ἐλευθέρα ἐστὶν ᾧ θέλει γαμηθῆναι· οὐκ εἶπε, Γαμείσθω, ἵνα  μὴ δόξῃ βιάζεσθαι καὶ  ἀναγκάζειν· οὔτε  ἐκώλυσε  βουλομένην  ὁμιλεῖν  δευτέρῳ γάμῳ, οὔτε μὴ θέλουσαν προετρέψατο, ἀλλὰ τὸν νόμον ἀνέγνω εἰπὼν, Ἐλευθέρα ἐστὶν ᾧ θέλει  γαμηθῆναι.  Ἐλευθέραν δὲ αὐτὴν  μετὰ τὴν  τοῦ ἀνδρὸς τελευτὴν  γεγενῆσθαι λέγων,   ἔδειξεν   ὅτι  πρὸ  τούτου   δούλη  ἦν,  ζῶντος   ἐκείνου·  δούλη   δὲ  οὖσα  καὶ ὑποκειμένη   τῷ  νόμῳ,  κἂν  μυριάκις   βιβλίον   ἀποστασίου  λάβῃ,  τῷ  τῆς  μοιχείας ἁλίσκεται  νόμῳ.  Οἰκέταις μὲν γὰρ ἔξεστι δεσπότας ἀμείβειν  ζῶντας· γυναικὶ  δὲ οὐκ ἔξεστιν ἄνδρας ἀμείβειν, ζῶντος τοῦ ἀνδρός· ἐπεὶ τὸ πρᾶγμα μοιχεία ἐστί. Μὴ γάρ μοι τοὺς παρὰ τοῖς ἔξωθεν  κειμένους  νόμους ἀναγνῷς,  τοὺς κελεύοντας  διδόναι  βιβλίον ἀποστασίου, καὶ ἀφίστασθαι. Οὐ γὰρ δὴ κατὰ τούτους σοι μέλλει κρίνειν τοὺς νόμους ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ, ἀλλὰ καθ' οὓς αὐτὸς ἔθηκε. Καὶ οἱ τῶν ἔξωθεν δὲ νόμοι οὐχ ἁπλῶς,  οὐδὲ προηγουμένως  τοῦτο τεθείκασιν,  ἀλλὰ  καὶ αὐτοὶ κολάζουσι τὸ πρᾶγμα· ὥστε καὶ αὐτόθεν  δείκνυται,  ὅτι ἀηδῶς πρὸς ταύτην  ἔχουσι τὴν ἁμαρτίαν.  Τὴν γοῦν αἰτίαν τοῦ ἀποστασίου γινομένην  γυμνὴν  καὶ ἔρημον χρημάτων  ἐκβάλλουσι, καὶ ὅθεν ἂν γένηται τῆς διαλύσεως ἡ πρόφασις, καὶ τῇ ζημίᾳ τῆς οὐσίας τοῦτον κολάζουσιν· οὐκ ἂν οὖν τοῦτο ποιήσαντες ἐπῄνουν τὸ γινόμενον.

βʹ. Τί οὖν καὶ Μωϋσῆς; Τοῦτο ἔπραττε  κἀκεῖνος  διὰ τὴν  αὐτὴν  αἰτίαν.  Σὺ δὲ ἄκουε τοῦ Χριστοῦ λέγοντος,  ὅτι Ἐὰν μὴ περισσεύσῃ ἡ δικαιοσύνη  ὑμῶν  πλέον  τῶν γραμματέων  καὶ Φαρισαίων, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.  Ἄκουε αὐτοῦ πάλιν λέγοντος, Ὁ ἀπολύων τὴν γυναῖκα αὐτοῦ παρεκτὸς λόγου πορνείας, ποιεῖ αὐτὴν μοιχευθῆναι, καὶ ὁ ἀπολελυμένην γαμῶν μοιχᾶται. ∆ιὰ τοῦτο ἦλθεν ὁ μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, διὰ τοῦτο δούλου μορφὴν ἔλαβε, διὰ τοῦτο τὸ αἷμα ἐξέχεε τὸ τίμιον, τὸν θάνατον  κατέλυσε,  τὴν  ἁμαρτίαν  ἔσβεσε, δαψιλεστέραν  τὴν  τοῦ  Πνεύματος  ἔδωκε χάριν,   ἵνα   πρὸς   μείζονά   σε  ἀγάγῃ   φιλοσοφίαν.    Ἄλλως   δὲ,   οὐδὲ   ὁ   Μωϋσῆς προηγουμένως τοῦτο ἐνομοθέτησεν, ἀλλ' ἀναγκαζόμενος συγκαταβῆναι τῇ τῶν νομοθετουμένων ἀσθενείᾳ.  Ἐπειδὴ γὰρ  πρὸς  φόνους  ἦσαν ἕτοιμοι,  καὶ  συγγενικῶν αἱμάτων  τὰς οἰκίας ἐπλήρουν, καὶ οὔτε τῶν οἰκείων,  οὔτε τῶν ἀλλοτρίων  ἐφείδοντο· ἵνα μὴ κατασφάττωσι  τὰς γυναῖκας  ἔνδον, ἃς ἂν ἀηδῶς ἔχωσιν, ἐκέλευσεν ἐκβαλεῖν, μεῖζον ἀναιρῶν  κακὸν τὴν περὶ τὰς σφαγὰς εὐκολίαν. Ὅτι γὰρ μιαιφόνοι  τινὲς ἦσαν, ἄκουε αὐτῶν τῶν προφητῶν λεγόντων· Οἰκοδομοῦντες Σιὼν ἐν αἵματι, καὶ Ἱερουσαλὴμ ἐν ἀδικίαις· καὶ πάλιν,  Αἵματα ἐφ' αἵμασι μίσγουσι·  καὶ πάλιν,  Αἱ χεῖρες ὑμῶν αἵματος πλήρεις. Ὅτι δὲ οὐ κατὰ τῶν  ἀλλοτρίων  μόνον, ἀλλὰ καὶ κατὰ τῶν  οἰκείων ἐμαίνοντο,  καὶ τοῦτο δηλῶν  ὁ Προφήτης ἔλεγε· Καὶ ἔθυσαν τοὺς υἱοὺς αὐτῶν  καὶ τὰς θυγατέρας αὐτῶν τοῖς δαιμονίοις. Οἱ δὲ παίδων αὐτῶν μὴ φεισάμενοι, οὐκ ἂν ἐφείσαντο γυναικῶν.  Ἵν' οὖν μὴ τοῦτο γένηται,  τοῦτο ἐπέτρεψε. ∆ιὰ τοῦτο καὶ ὁ Χριστὸς τοῖς Ἰουδαίοις  ἐρωτῶσι  καὶ λέγουσι, Πῶς Μωϋσῆς ἐπέτρεψε  δοῦναι  βιβλίον  ἀποστασίου; δεικνὺς ὅτι οὐκ ἀντινομοθετῶν αὐτῷ ταῦτα ἔγραφεν, οὕτω πώς φησι· Μωϋσῆς πρὸς τὴν σκληροκαρδίαν ὑμῶν εἶπεν, ἀπ' ἀρχῆς δὲ οὐ γέγονεν  οὕτως· ἀλλ' ὁ ποιήσας ἐξ ἀρχῆς ἄῤῥεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς.Εἰ καλὸν τοῦτο ἦν, φησὶν, οὐκ ἂν ἕνα ἄνδρα ἐποίησε καὶ μίαν γυναῖκα, ἀλλὰ ἕνα ποιήσας τὸν Ἀδὰμ, δύο ἂν ἐποίησε τὰς γυναῖκας, εἴ γε ἐβούλετο τὴν μὲν ἐκβαλεῖν, τὴν δὲ εἰσαγαγεῖν· νῦν  δὲ διὰ τοῦ τρόπου τῆς δημιουργίας  τὸν νόμον  εἰσήγαγεν,  ὃν ἐγὼ γράφω  νῦν.  Ποῖον δὴ τοῦτον; Τὸ τὴν  κληρωθεῖσαν  ἐξ ἀρχῆς γυναῖκα,  ταύτην  ἔχειν διαπαντός·  οὗτος  ἐκείνου  παλαιότερος  ὁ  νόμος,  καὶ  τοσοῦτον,  ὅσον  ὁ  Ἀδὰμ  τοῦ Μωϋσέως. Ὥστε οὐ  καινοτομῶ  νῦν  ἐγὼ,  οὐδὲ  ξένα  ἐπεισφέρω  δόγματα,  ἀλλὰ  τοῦ Μωϋσέως  πρεσβύτερα  καὶ  ἀρχαιότερα.  Ἄξιον   δὲ  καὶ  αὐτὸν   τὸν  νόμον   ἀκοῦσαι Μωϋσέως, ὃν περὶ τούτου ἔθηκεν. Ἐάν τις γυναῖκα λάβῃ, φησὶ, καὶ συνοικήσῃ αὐτῇ, καὶ ἔσται, ἐὰν  μὴ εὕρῃ χάριν  ἐναντίον  αὐτοῦ, ὅτι  εὗρεν  ἐν  αὐτῇ  ἀσχημοσύνης  πρᾶγμα, γράψει αὐτῇ βιβλίον ἀποστασίου, καὶ δώσει αὐτῇ εἰς τὰς χεῖρας αὐτῆς. Ὅρα· οὐκ εἶπε, Γραψάτω, καὶ δότω· ἀλλὰ τί; Γράψει αὐτῇ βιβλίον ἀποστασίου, καὶ δώσει αὐτῇ εἰς τὰς χεῖρας αὐτῆς. Πολὺ δὲ τούτου κἀκείνου τὸ μέσον· τὸ μὲν γὰρ εἰπεῖν, Γραψάτω, καὶ δότω, κελεύοντος  καὶ ἐπιτάττοντος·  τὸ δὲ εἰπεῖν,  Γράψει βιβλίον  ἀποστασίου, καὶ δώσει εἰς τὰς χεῖρας αὐτῆς, τὸ γεγενημένον ἀπαγγέλλοντος, οὐκ οἴκοθεν τὸν νόμον εἰσάγοντος. Ἐὰν οὖν τις, φησὶν, ἐκβάλῃ τὴν γυναῖκα, καὶ ἀποστείλῃ αὐτὴν ἐκ τῆς οἰκίας αὐτοῦ, καὶ ἀπελθοῦσα γένηται  ἀνδρὶ ἑτέρῳ, καὶ μισήσῃ αὐτὴν  καὶ ὁ ἀνὴρ ὁ ἔσχατος, καὶ γράψῃ αὐτῇ βιβλίον ἀποστασίου, καὶ δώσῃ εἰς τὰς χεῖρας αὐτῆς, καὶ ἐξαποστείλῃ αὐτὴν ἐκ τῆς οἰκίας αὐτοῦ, ἢ ἀποθάνῃ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς, ὃς ἔλαβεν αὐτὴν ἑαυτῷ γυναῖκα, οὐ δυνήσεται ὁ ἀνὴρ ὁ πρότερον ἐξαποστείλας αὐτὴν ἐπαναστρέψαι καὶ λαβεῖν αὐτὴν ἑαυτῷ γυναῖκα. Εἶτα ἐνδεικνύμενος, ὅτι οὐκ ἐπαινεῖ τὸ γεγενημένον,  οὐδὲ γάμον εἶναι νομίζει, ἀλλὰ διὰ τὴν ἀσθένειαν αὐτῶν  συγκαταβαίνει,  εἰπὼν,  Οὐ δυνήσεται  ὁ ἀνὴρ ὁ πρότερος λαβεῖν αὐτὴν ἑαυτῷ γυναῖκα, ἐπήγαγε, Μετὰ τὸ μιανθῆναι  αὐτὴν, ἐμφαίνων  διὰ τοῦ τρόπου τῆς λέξεως, ὅτι ὁ δεύτερος γάμος, ζῶντος  τοῦ προτέρου ἀνδρὸς  γενόμενος,  μίασμα μᾶλλόν  ἐστιν, ἢ γάμος. ∆ιὰ τοῦτο οὐκ εἶπε, Μετὰ τὸ γαμηθῆναι αὐτήν. Ὁρᾷς ὅτι συνῳδὰ τῷ Χριστῷ φθέγγεται; Εἶτα καὶ τὴν αἰτίαν  προσέθηκεν, Ὅτι βδέλυγμά ἐστιν ἐναντίον  τοῦ Θεοῦ. Καὶ Μωϋσῆς μὲν οὕτως· ὁ δὲ προφήτης Μαλαχίας σαφέστερον πολλῷ τοῦ Μωϋσέως αὐτὸ τοῦτο ἐνδείκνυται,  μᾶλλον δὲ οὐ Μαλαχίας, ἀλλ' ὁ Θεὸς διὰ τοῦ Μαλαχίου, λέγων  οὕτως· Εἰ ἄξιον ἐπιβλέψαι εἰς θυσίαν ὑμῶν; ἢ λαβεῖν δεκτὸν ἐκ τῶν χειρῶν ὑμῶν; εἶτα εἰπόντος, Τίνος ἕνεκεν, φησὶ, γυναῖκα  ἐκ  νεότητός  σου ἐγκατέλιπες; καὶ δεικνὺς  ἡλίκον ἐστὶ κακὸν, καὶ ἀποστερῶν πάσης συγγνώμης  τὸν τοῦτο ποιήσαντα, διὰ τῶν ἑξῆς τὴν κατηγορίαν αὔξει, ἐπάγων οὕτω καὶ λέγων· Καὶ αὕτη κοινωνός σου, καὶ γυνὴ διαθήκης σου, καὶ  ἐγκατάλειμμα  πνεύματός  σου, καὶ  οὐκ  ἄλλος  ἐποίησεν.  Ὅρα πόσα τίθησι δικαιώματα·  πρῶτον τὸ τῆς ἡλικίας, Γυνὴ νεότητός  σου· εἶτα τὸ ἀναγκαῖον,  Καὶ αὕτη κοινωνός σου· εἶτα τὸν τῆς δημιουργίας τρόπον, Ἐγκατάλειμμα πνεύματός σου.

γʹ. Πρὸς τούτοις ἅπασιν, ὃ πάντων τούτων μεῖζον ἦν, τὸ τοῦ ποιήσαντος ἀξίωμα. Τοῦτο γάρ ἐστι τὸ, Οὐκ ἄλλος  ἐποίησεν. Οὐκ ἔχεις, φησὶν,  εἰπεῖν,  ὅτι σὲ μὲν ὁ Θεὸς ἐποίησεν, ἐκείνην δὲ οὐχ ὁ Θεὸς, ἀλλ' ἄλλος τις ἐκείνου καταδεέστερος· ἀλλ' εἷς καὶ ὁ αὐτὸς  ἀμφοτέρους  εἰς  τὸ  εἶναι  παραγαγών· ὥστε  εἰ  καὶ  μηδὲν  ἕτερον,  τοῦτο  γοῦν αἰδεσθεὶς,  φύλαττε   τὴν  πρὸς  αὐτὴν  ἀγάπην.  Εἰ  γὰρ  δούλοις  πολλάκις   τοῖς  πρὸς ἀλλήλους  στασιάζουσιν ὑπόθεσις τοῦτο γεγένηται,  τὸ δεῖν λέγω  τοὺς ἀμφοτέρους ἑνὶ καὶ τῷ αὐτῷ δουλεῦσαι δεσπότῃ, πολλῷ μᾶλλον ἐφ' ἡμῶν τοῦτο γίνεσθαι χρὴ, ὅταν καὶ δημιουργὸν καὶ δεσπότην τὸν αὐτὸν ἔχωμεν οἱ ἀμφότεροι. Εἶδες πῶς καὶ ἐν τῇ Παλαιᾷ  ἀρχὰς καὶ προοίμια λοιπὸν  ἐλάμβανε τῆς καινῆς φιλοσοφίας  τὰ προστάγματα; Ἐπειδὴ γὰρ  πολὺν  ἐνετράφησαν   τῷ  νόμῳ  χρόνον,  καὶ  πρὸς  τὰ  τελειότερα  παραγγέλματα ὁδεύειν ὤφειλον,  καὶ πρὸς τὸ τέλος λοιπὸν  ἀπήντα αὐτοῖς τὰ τῆς πολιτείας,  μετὰ τοῦ προσήκοντος καιροῦ λοιπὸν ἐπὶ ταύτην ἄγει τὴν φιλοσοφίαν αὐτοὺς ὁ προφήτης. Πειθώμεθα τοίνυν  τῷ καλῷ τούτῳ  νόμῳ, καὶ πάσης αἰσχύνης  ἑαυτοὺς ἀπαλλάξωμεν καὶ μήτε τὰς ἑαυτῶν  ἐκβάλωμεν,  μήτε τὰς ὑπὸ ἑτέρων  ἐκβληθείσας δεχώμεθα.  Ποίῳ γὰρ  ὄψει  προσώπῳ  τὸν  ἄνδρα  τῆς  γυναικός;  ποίοις  ὀφθαλμοῖς   τοὺς  φίλους  τοὺς ἐκείνου,  τοὺς οἰκέτας; Εἰ γὰρ τελευτήσαντος  τοῦ συνοικοῦντος,  τὴν  γυναῖκά  τις τὴν ἐκείνου λαβὼν, εἶτα τὴν εἰκόνα μόνην ἀνακειμένην  ἰδὼν, ἔπαθέ τι καὶ ἐδυσχέρανεν, ὡς ζῶντα τὸν ἄνδρα ὁρῶν τῆς αὐτῷ συνοικούσης, ποῖον βιώσεται βίον; πῶς οἴκαδε εἰσελεύσεται; μετὰ ποίας γνώμης, μετὰ ποίων ὀφθαλμῶν  ὄψεται τὴν ἐκείνου γυναῖκα τὴν αὑτοῦ; Μᾶλλον δὲ οὐδὲ ἐκείνου, οὔτε αὑτοῦ δικαίως ἄν τις τὴν τοιαύτην προσείποι· ἡ γὰρ μοιχαλὶς οὐδενός ἐστι γυνή. Καὶ γὰρ τὰς πρὸς ἐκεῖνον συνθήκας ἐπάτησε, καὶ πρὸς σὲ μετὰ τῶν προσηκόντων νόμων οὐκ ἦλθε.Πόσης οὐκ ἂν εἴη παρανοίας,  πρᾶγμα τοσούτων  γέμον  κακῶν  εἰς τὴν  οἰκίαν εἰσαγαγεῖν; Μὴ γὰρ σπάνις ἐστὶ γυναικῶν;  Τίνος ἕνεκεν, πολλῶν  οὐσῶν, ἃς μετὰ τῶν προσηκόντων νόμων καὶ μετὰ καθαροῦ συνειδότος λαμβάνειν ἔξεστιν, ἐπὶ τὰς κεκωλυμένας  τρέχομεν, τὰς οἰκίας ἀνατρέποντες,  καὶ πολέμους ἐμφυλίους  εἰσάγοντες, καὶ  πανταχόθεν   ἔχθραν  ἑαυτοῖς  παρασκευάζοντες,  μυρίων  κατηγόρων   ἀνοίγοντες στόματα, καὶ  τὴν  ζωὴν  τὴν  ἑαυτῶν  καταισχύνοντες,  καὶ, τὸ  πάντων  χαλεπώτατον, ἀπαραίτητον ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως συνάγοντες ἑαυτοῖς κόλασιν; Τί γὰρ ἐροῦμεν τότε τῷ μέλλοντι  κρίνειν ἡμᾶς, ὅταν τὸν νόμον παρενεγκὼν  εἰς μέσον καὶ ἀναγνοὺς  εἴποι· Ἐκέλευσα ἀπολελυμένην  γυναῖκα μὴ λαμβάνειν, εἰπὼν ὅτι μοιχεία τὸ πρᾶγμά ἐστι. Πῶς οὖν   ἐτόλμησας   ἐπὶ   κεκωλυμένον    γάμον   ἐλθεῖν;   Τί   ἐροῦμεν,   καὶ   τί ἀποκρινούμεθα; Οὐ γὰρ δεῖ τοὺς παρὰ τῶν ἔξωθεν κειμένους νόμους ἐκεῖ προβαλέσθαι, ἀλλ' ἀνάγκη  σιγῶντας  καὶ δεδεμένους  εἰς τὸ τῆς  γεέννης  ἀπάγεσθαι  πῦρ μετὰ τῶν μοιχῶν καὶ τῶν τοὺς ἀλλοτρίους ἀδικησάντων γάμους· ὅ τε γὰρ ἀπολύσας χωρὶς αἰτίας, τῆς ἐπὶ πορνείᾳ, ὅ τε ἐκβεβλημένην γαμῶν, τοῦ ἀνδρὸς ζῶντος, ὁμοίως μετὰ τῆς ἐκβληθείσης  κολάζονται.   ∆ιὸ  παρακαλῶ,  καὶ  δέομαι  καὶ  ἀντιβολῶ,   μήτε  ἄνδρας ἐκβάλλειν   γυναῖκας,   μήτε  γυναῖκας   ἄνδρας   ἀφιέναι,   ἀλλ'  ἀκούειν   τοῦ  Παύλου λέγοντος· Γυνὴ δέδεται νόμῳ, ἐφ' ὅσον χρόνον ζῇ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς· ἐὰν δὲ κοιμηθῇ ὁ ἀνὴρ, ἐλευθέρα ἐστὶν ᾧ θέλει γαμηθῆναι,  μόνον ἐν Κυρίῳ. Ποίαν γὰρ ἔχοιεν συγγνώμην  οἱ, τοῦ Παύλου καὶ δεύτερον ἐπιτρέποντος γάμον μετὰ τὴν τελευτὴν τοῦ συνοικοῦντος, καὶ τοσαύτην  παρέχοντος  ἄδειαν,  πρὸ  τῆς  τελευτῆς  τολμῶντες   τοῦτο  ποιεῖν;  τίνος  ἂν τύχοιεν  ἀπολογίας,  ἢ  οὗτοι  οἱ  ζώντων  τῶν  ἀνδρῶν  τὰς  γυναῖκας  λαμβάνοντες,  ἢ ἐκεῖνοι οἱ πρὸς τὰς πανδήμους ἀπερχόμενοι πόρνας; Καὶ γὰρ καὶ ἐκεῖνο μοιχείας ἕτερον εἶδος, τὸν γυναῖκα  ἔχοντα  ἔνδον,  πόρναις γυναιξὶν  ὁμιλεῖν.  Ὥσπερ γὰρ ἡ τὸν ἄνδρα ἔχουσα γυνὴ, κἂν οἰκέτῃ κἂν ἐλευθέρῳ τινὶ γυναῖκα  μὴ ἔχοντι  ἑαυτὴν ἐκδῷ, τοῖς τῆς μοιχείας ἁλίσκεται νόμοις· οὕτω καὶ ὁ ἀνὴρ, κἂν εἰς πάνδημον πόρνην, κἂν εἰς ἑτέραν γυναῖκα  ἄνδρα οὐκ ἔχουσαν ἁμάρτοι, γυναῖκα  ἔχων,  μοιχείας  τὸ πρᾶγμα νενόμισται. Φεύγωμεν  τοίνυν  καὶ  τοῦτον  τὸν  τρόπον  τῆς  μοιχείας  Τί γὰρ  ἕξομεν  εἰπεῖν,  τί  δὲ προβαλέσθαι  τοιαῦτα  τολμῶντες; ποίαν  εὐπρόσωπον  παρεξόμεθα πρόφασιν; Τὴν τῆς φύσεως ἐπιθυμίαν; Ἀλλ' ἐφέστηκεν  ἡ κληρωθεῖσα  γυνὴ,  τῆς ἀπολογίας  ἡμᾶς ταύτης ἀποστεροῦσα. ∆ιὰ τοῦτο γάμος εἰσενήνεκται, ἵνα μὴ πορνεύσῃς· μᾶλλον δὲ οὐχ ἡ γυνὴ μόνον,  ἀλλὰ  καὶ  ἕτεροι  πολλοὶ  τῆς  αὐτῆς  ἡμῖν  μετασχόντες  φύσεως  ταύτης  ἡμᾶς ἀποστεροῦσι τῆς  συγγνώμης.  Ὅταν  γὰρ ὁ σύνδουλός  σου, τὸ αὐτὸ σῶμα ἔχων,  τὴν αὐτὴν ἐπιθυμίαν κεκτημένος, ὑπὸ τῆς αὐτῆς ἀνάγκης ὠθούμενος, μηδεμίαν ἑτέραν ἴδῃ γυναῖκα, ἀλλὰ μένῃ τὴν αὐτοῦ στέργων μόνην, ποίαν ἕξεις ἀπολογίαν σὺ τὴν ἐπιθυμίαν προβαλλόμενος; Καὶ τί λέγω τοὺς ἔχοντας γυναῖκας; Ἐννόησόν μοι τοὺς διαπαντὸς  ἐν παρθενίᾳ ζῶντας,  καὶ μηδ' ὅλως  ὁμιλήσαντας  γάμῳ, καὶ πολλὴν  ἐπιδειξαμένους  σωφροσύνην. Ὅταν  οὖν  ἄλλοι  χωρὶς  γάμου  σωφρονῶσι,  ποίας  σὺ τεύξῃ  συγγνώμης  μετὰ  γάμον πορνεύων;  Ταῦτα καὶ ἄνδρες  καὶ γυναῖκες  ἀκουέτωσαν,  καὶ χῆραι, καὶ γεγαμηκυῖαι· πᾶσι γὰρ ὁ Παῦλος διαλέγεται, καὶ ὁ νόμος οὗτος ὁ λέγων· Γυνὴ δέδεται νόμῳ, ἐφ' ὅσον χρόνον ζῇ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς· ἐὰν δὲ κοιμηθῇ, ἐλευθέρα ἐστὶν ᾧ θέλει γαμηθῆναι, μόνον ἐν Κυρίῳ. Καὶ ταῖς ἐχούσαις ἄνδρας, καὶ ταῖς οὐκ ἐχούσαις, καὶ ταῖς χηρευούσαις, καὶ ταῖς δεύτερον εἰσαγούσαις νυμφίον,  καὶ πάσαις ἁπλῶς ὁ λόγος οὗτος χρήσιμος. Ἡ μὲν γὰρ ἔχουσα ἄνδρα  οὐχ αἱρήσεται, ζῶντος  ἐκείνου,  ἔσεσθαι ἑτέρου, ἀκούσασα ὅτι ζῶντος αὐτοῦ δέδεται· ἡ δὲ ἀποβαλοῦσα πάλιν, ἂν μὲν βουληθῇ δευτέροις ὁμιλῆσαι γάμοις. οὐχ ἁπλῶς,  οὐδὲ ὡς ἔτυχε, τοῦτο  ἐργάζεται, ἀλλὰ  μετὰ τῶν  κειμένων  παρὰ τοῦ Παύλου νόμων, εἰπόντος, Ἐλευθέρα ἐστὶν ᾧ θέλει γαμηθῆναι,  μόνον ἐν Κυρίῳ, τουτέστι, μετὰ σωφροσύνης, μετὰ σεμνότητος. Ἂν δ' ἄρα ἕληται  πρὸς τὸν ἀπελθόντα  τὰς συνθήκας φυλάξαι,   ἀκούσεται   τοὺς   ἀποκειμένους   αὐτῇ   στεφάνους,   καὶ   μείζονα   λήψεται προθυμίαν. Μακαριωτέρα γάρ ἐστι, φησὶν, ἐὰν οὕτω μείνῃ.

δʹ. Ὁρᾷς πῶς ἅπασιν ὁ λόγος χρήσιμος, τῇ τε ἐκείνων ἀσθενείᾳ συγκαταβαίνων, καὶ ταύτας οὐκ ἀποστερῶν τῶν οἰκείων ἐπαίνων;  Ὅπερ γὰρ ἐπὶ τοῦ γάμου καὶ ἐπὶ τῆς παρθενίας ἐποίησε, τοῦτο καὶ ἐπὶ τοῦ προτέρου γάμου καὶ τοῦ δευτέρου. Καθάπερ γὰρ ἐκεῖ  οὐκ  ἀπέκλεισε  τὸν  γάμον,  ἵνα  μὴ  βαρήσῃ τοὺς  ἀσθενεστέρους,  οὔτε  ἀνάγκην ἐπέθηκεν, ἵνα μὴ τοὺς βουλομένους παρθενεύειν ἀποστερήσῃ τῶν κειμένων στεφάνων, ἀλλ' ἔδειξε μὲν ὅτι καλὸς ὁ γάμος, ἐδήλωσε δὲ ὅτι κρείττων  ἡ παρθενία· οὕτω δὴ καὶ ἐνταῦθα πάλιν ἡμῖν ἑτέρους τίθησι βαθμοὺς, δεικνὺς ὅτι μεῖζον μὲν καὶ ὑψηλότερον τὸ τῆς χηρείας, δεύτερον δὲ καὶ κατώτερον τὸ τῶν δευτέρων γάμων, τούς τε ἰσχυροτέρους καὶ μὴ μεταπηδᾷν  βουλομένους  ἀλείφων,  καὶ τοὺς ἀσθενεστέρους οὐκ ἀφιεὶς  πεσεῖν. Εἰπὼν γὰρ, Μακαριωτέρα δέ ἐστιν, ἐὰν οὕτω μείνῃ, ἵνα μὴ νομίσῃς ἀνθρώπινον εἶναι τὸν  νόμον,  ἀκούων,  Κατὰ τὴν  ἐμὴν  γνώμην,  ἐπήγαγε·  ∆οκῶ δὲ κἀγὼ  Πνεῦμα Θεοῦ ἔχειν. Οὐκ ἔχεις τοίνυν εἰπεῖν, ὅτι ἀνθρωπίνη  ἐστὶν ἡ γνώμη, ἀλλὰ τῆς τοῦ Πνεύματος χάριτος  ἡ ἀπόφασις,  καὶ  θεῖος  ὁ νόμος.  Μὴ τοίνυν  Παύλου νομίζωμεν  εἶναι  ταῦτα λέγοντος, ἀλλὰ τοῦ Παρακλήτου ταῦτα νομοθετοῦντος  ἡμῖν. Εἰ δὲ λέγει, ∆οκῶ, οὐχ ὡς οὐκ ἔχων  λέγει,  ἀλλὰ  μετριάζων  καὶ συστέλλων  ἑαυτόν.  Ὅτι μὲν οὖν  μακαριωτέρα ἐστὶν, εἶπε· πῶς δὲ μακαριωτέρα, οὐκ ἔτι προσέθηκεν, ἀρκοῦσαν ἀπόδειξιν δοὺς τὸ παρὰ τοῦ Πνεύματος κομίζειν  τὴν  ἀπόφασιν.  Εἰ δὲ βούλει καὶ λογισμοῖς  ἐξετάσαι, πολλὴν ἀποδείξεων  εὐπορίαν ἐνταῦθα  εὑρήσεις· καὶ ὄψει τὴν χήραν μακαριωτέραν  οὖσαν, οὐ κατὰ τὸν μέλλοντα  αἰῶνα  μόνον,  ἀλλὰ  καὶ κατὰ τὸν παρόντα  βίον. Καὶ τοῦτο αὐτὸ μάλιστα οἶδεν ὁ Παῦλος, ὃ καὶ περὶ τῶν παρθένων  ᾐνίξατο λέγων.  Παραινῶν γὰρ καὶ συμβουλεύων  παρθενίαν  αἱρεῖσθαι, οὕτω  πως ἔλεγε· Νομίζω ὅτι καλὸν  ἀνθρώπῳ  τὸ οὕτως  εἶναι  διὰ τὴν  ἐνεστῶσαν  ἀνάγκην· καὶ πάλιν,  Καὶ ἐὰν γήμῃ  ἡ παρθένος,  οὐχ ἥμαρτε· παρθένον ἐνταῦθα λέγων, οὐ τὴν ἀποταξαμένην, ἀλλὰ τὴν ἀπειρόγαμον μόνον, καὶ  μὴ γενομένην  ὑπεύθυνον  τῇ τῆς  διηνεκοῦς  παρθενίας  ὑποσχέσει. Θλίψιν  δὲ τῇ σαρκὶ ἕξουσιν οἱ τοιοῦτοι·  ἐγὼ  δὲ ὑμῶν  φείδομαι.  Ἑνὶ γὰρ καὶ ψιλῷ  ῥήματι  τούτῳ κατέλιπε   τῷ   συνειδότι   τῶν   ἀκροατῶν   ἅπαντα   ἀναλέξασθαι,   τὰς   ὠδῖνας,   τὰς παιδοτροφίας,   τὴν   φροντίδα,   τὰς   ἀῤῥωστίας,   τοὺς   θανάτους   τοὺς   ἀώρους,   τὰς ἀπεχθείας, τὰς φιλονεικίας,  τὸ γνώμαις  μυρίαις δουλεύειν,  τὸ τῶν  ἀλλοτρίων  κακῶν ὑπεύθυνον  εἶναι,  τὸ  μυρίας  ἀναδέχεσθαι  λύπας  μίαν  ἔχουσαν  ψυχήν.  Ἁπάντων  δὲ τούτων ἀπαλλάττεται  τῶν κακῶν ἡ τὴν ἐγκράτειαν ἑλομένη, καὶ μετὰ τῆς τῶν ἀνιαρῶν ἀπαλλαγῆς  κατὰ  τὴν  μέλλουσαν  ζωὴν  πολὺν  ἔχει  κείμενον  τὸν  μισθόν.  Ταῦτ' οὖν ἅπαντα εἰδότες, σπουδάζωμεν τοῖς προτέροις ἀρκεῖσθαι γάμοις. Ἂν δὲ καὶ ἐπὶ δευτέρους παρασκευαζώμεθα εἰσέρχεσθαι, μετὰ τοῦ προσήκοντος τρόπου καὶ σχήματος, μετὰ τῶν τοῦ Θεοῦ νόμων. ∆ιὰ τοῦτο γὰρ εἶπεν, Ἐλευθέρα ἐστὶν ᾧ θέλει γαμηθῆναι· καὶ ἐπήγαγε, Μόνον ἐν Κυρίῳ, ὁμοῦ καὶ ἄδειαν διδοὺς, καὶ τειχίζων  τὴν ἄδειαν, καὶ ἐξουσίαν παρέχων, καὶ τῇ ἐξουσίᾳ πάλιν  ταύτῃ  ὅρους καὶ νόμους  τιθεὶς  πανταχόθεν· οἷον, ἵνα  μὴ μιαροὺς καὶ διεφθαρμένους  ἄνδρας εἰς τὴν οἰκίαν εἰσαγάγῃ ἡ γυνὴ, ἢ τοὺς ἀπὸ τῆς σκηνῆς, ἢ τοὺς πορνείας προσέχοντας· ἀλλὰ μετὰ σεμνότητος, μετὰ σωφροσύνης, μετὰ εὐλαβείας, ἵνα πάντα  εἰς  δόξαν  Θεοῦ γένηται.   Ἐπειδὴ  γὰρ  πολλαὶ  πολλάκις  γυναῖκες,  τῶν πρώτων    τελευτησάντων   ἀνδρῶν,    μοιχευθεῖσαι   πρότερον,   οὕτω   τοὺς   ὑστέρους εἰσήγαγον,  καὶ  τρόπους  ἑτέρους  μιαροὺς  ἐπενόησαν,  διὰ  τοῦτο  ἐπήγαγε,  Μόνον  ἐν Κυρίῳ· ἵνα  μηδὲν  τούτων  ὁ δεύτερος  ἔχῃ  γάμος· οὕτω  γὰρ δυνήσεται  ἐγκλημάτων ἀπηλλάχθαι.  Πάντων  μὲν  γὰρ  βέλτιον  ἀναμένειν  τὸν  τετελευτηκότα,  καὶ  τὰς  πρὸς ἐκεῖνον   συνθήκας   διατηρεῖν,   καὶ  ἐγκράτειαν   αἱρεῖσθαι,  καὶ  τοῖς   καταλειφθεῖσιν ἐπιμένειν παιδίοις, καὶ παρὰ τοῦ Θεοῦ πλείονα τὴν εὔνοιαν ἐπισπάσασθαι. Ἂν δ' ἄρα τις βουληθῇ  δεύτερον  ἐπεισαγαγεῖν  νυμφίον,  μετὰ σωφροσύνης,  μετὰ σεμνότητος,  μετὰ τῶν προσηκόντων νόμων· καὶ γὰρ καὶ τοῦτο ἐφεῖται, πορνεία δὲ κεκώλυται  μόνον καὶ μοιχεία. Ταύτην τοίνυν  φεύγωμεν,  καὶ οἱ γυναῖκας  ἔχοντες, καὶ οἱ μὴ ἔχοντες· καὶ μὴ καταισχύνωμεν  ἡμῶν τὸν βίον, μηδὲ καταγέλαστον  ζῶμεν ζωὴν, μηδὲ μολύνωμεν  τὸ σῶμα, μηδὲ πονηρὸν  συνειδὸς εἰς τὴν διάνοιαν  εἰσαγάγωμεν.  Πῶς γὰρ εἰς ἐκκλησίαν ἐλθεῖν  δυνήσῃ  μετὰ τὴν  πρὸς τὰς πόρνας  ὁμιλίαν; πῶς  τὰς χεῖρας  εἰς τὸν  οὐρανὸν ἀνατεῖναι,  αἷς  τὴν  πόρνην  περιελάμβανες;  πῶς  κινῆσαι  γλῶτταν,   καὶ  τῷ  στόματι καλέσαι τούτῳ, ᾧ τὴν πόρνην ἐφίλησας; ποίοις ὀφθαλμοῖς ὄψει τῶν φίλων τοὺς σεμνοτέρους;  Καὶ τί  λέγω  τοὺς  φίλους;  Κἂν γὰρ  μηδεὶς  ὁ  συνειδὼς  ᾖ,  σὺ σαυτὸν ἀναγκασθήσῃ πρὸ πάντων  ἐρυθριᾷν  καὶ αἰσχύνεσθαι, καὶ πάντων  μᾶλλον  τὸ ἑαυτοῦ βδελύττεσθαι σῶμα. Εἰ γὰρ μὴ τοῦτο ἦν, τίνος ἕνεκεν ἐπὶ βαλανεῖον μετὰ τὴν ἁμαρτίαν τρέχεις  ἐκείνην; οὐκ ἐπειδὴ  βορβόρου παντὸς  ἀκαθαρτότερον  ἑαυτὸν  εἶναι  νομίζεις; Ποίαν ἑτέραν ζητεῖς μείζονα ἀπόδειξιν  τῆς τῶν γεγενημένων ἀκαθαρσίας, ἢ τίνα τὸν Θεὸν  προσδοκᾷς  ψῆφον   οἴσειν,  ὅταν   ὁ  πεπλημμεληκὼς  σὺ  τοιαύτην   περὶ  τῶν γεγενημένων γνώμην  ἔχῃς; Ὅτι μὲν οὖν ἀκαθάρτους ἑαυτοὺς εἶναι νομίζουσι, σφόδρα ἐπαινῶ  καὶ  ἀποδέχομαι·  ὅτι  δὲ  οὐκ  ἐπὶ  τὸν  προσήκοντα  τῶν  καθαρσίων  ἔρχονται τρόπον, ἐγκαλῶ διὰ τοῦτο καὶ μέμφομαι. Εἰ μὲν γὰρ σωματικὸς ὁ ῥύπος ἦν, εἰκότως τοῖς τῶν βαλανείων  καθαρμοῖς ἑαυτὸν ἀπέσμηχες· τὴν δὲ ψυχὴν καταῤῥυπάνας καὶ ποιήσας ἀκάθαρτον,  τοιοῦτον  ζήτει  καθάρσιον,  ὃ τὴν  ἐκείνης  κηλῖδα  ἀποσμῆξαι  δυνήσεται. Ποῖον δέ ἐστι τῆς τοιαύτης ἁμαρτίας τὸ βαλανεῖον; Θερμαὶ δακρύων πηγαὶ, στεναγμοὶ κάτωθεν  ἀπὸ καρδίας ἀνιόντες,  κατάνυξις  διηνεκὴς, εὐχαὶ ἐκτενεῖς, ἐλεημοσύναι, καὶ ἐλεημοσύναι δαψιλεῖς, τὸ καταγνῶναι τῶν γεγενημένων, τὸ μηκέτι τοῖς αὐτοῖς ἐπιχειρῆσαι  πράγμασιν· οὕτως  ἁμαρτίας ἀποσμήχεται  φύσις, οὕτως  ἐκκαθαίρεται  τῆς ψυχῆς ὁ ῥύπος· ὥστε ἐὰν μὴ τοιαῦτα ποιῶμεν, κἂν ἁπάσας τῶν ποταμῶν διέλθωμεν τὰς πηγὰς, οὐδὲ μικρὸν τῆς ἁμαρτίας ταύτης ὑφελέσθαι δυνησόμεθα μέρος.Τὸ μὲν οὖν ἄμεινον,  μηκέτι πεῖραν λαβεῖν τῆς μυσαρᾶς ταύτης ἁμαρτίας. Εἰ δ' ἄρα τις ὑπεσκελίσθη ποτὲ, ταῦτα ἐπιτιθέτω  τὰ φάρμακα, πρότερον ὑποσχόμενος μηκέτι τοῖς αὐτοῖς περιπεσεῖν. Ὡς ἐὰν ἁμαρτάνοντες  καταγινώσκωμεν τῶν ἤδη γεγενημένων, πάλιν  δὲ τοῖς  αὐτοῖς  ἐπιχειρῶμεν,  οὐδὲν  ἡμῖν  ὄφελος  ἔσται τῶν  καθαρσίων.  Ὁ γὰρ ἀπολουόμενος,  καὶ τῷ αὐτῷ πάλιν  ἐγκυλινδούμενος βορβόρῳ, καὶ ὁ καθαιρῶν  πάλιν ὅπερ  ᾠκοδόμησε,  καὶ  οἰκοδομῶν  πάλιν,  ἵνα  καθέλῃ,  οὐδὲν  κερδαίνει  πλέον,  ἢ  τὸ περιττὰ ποιεῖσθαι καὶ ταλαιπωρεῖν.  Καὶ ἡμεῖς τοίνυν, ἵνα μὴ μάτην μηδὲ εἰκῆ τὴν ζωὴν ἀναλώσωμεν, τὰ πρότερα ἁμαρτήματα ἐκκαθάρωμεν, καὶ τὸν ἐπίλοιπον ἅπαντα βίον ἐν σωφροσύνῃ καὶ κοσμιότητι  καὶ τῇ λοιπῇ διαγάγωμεν  ἀρετῇ· ἵνα καὶ τὸν Θεὸν ἔχοντες  ἵλεων,  τῆς βασιλείας τῶν  οὐρανῶν  ἐπιτύχωμεν,  χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν  Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πρώτη  εισαγωγή και δημοσίευση  κειμένων  απο την Ελληνική Πατρολογία Ιωάννου Χρυσοστόμου (Τόμοι 47 έως 64)  στό Ορθόδοξο Διαδίκτυο

Η ψηφοποίηση κειμένων ,αναρτήσεων και εικόνων έγινε απο τόν Ν.Β.Β

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο

©ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net/

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: