Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως ό θαυματουργός

Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως ό θαυματουργός

ΑΡΕΤΗΣ ΦΙΛΟΣ ΓΝΗΣΙΟΣ, ΕΝΘΕΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΘΕΡΑΠΩΝ

Αφιέρωμα ελάχιστο στον Άγιο Νεκτάριο, προστάτη ισόβιο, πρεσβύτη άέναο, παροχέα άφειδή.

Στοιχεία βιογραφικά, περί προσφοράς στην λειτουργική, ύμνογραφία, θεολογία, άπολογητική, διδακτική, μοναχισμό κλπ.Αποσπάσματα άπό κείμενα τού ίδιου, καθώς καί εγκύρων μελετητών συγγραφέων.Τινά έκ τών άνωτέρω έλήφθησαν έκ τής σελίδος http://www.i-m-patron.gr/agiosnektarios/ καί παρατίθενται έδώ σέ πολυτονικό τρόπο γραφής.

Ταϊς τού ιεράρχου σου πρεσβείαις, ό Θεός, έλέησόν με τον άναξίως αύτού ομώνυμον.

Άγιος Νεκτάριος

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΣΤΟΡΓΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΓΝΩΜΗΣ

(Βιογραφικά στοιχεία πού συνέταξε ό Θεολόγος Μιχαήλ Σοφός)

Δεν θα παύση ή Αγία τού Χριστού Ορθόδοξος Εκκλησία, να άναδεικνύη αγίους έως τής συντέλειας τού αίώνος. Χαίρει ή Εκκλησία δια τούς νεοφανείς αγίους, έξαιρέτως δε, δια τό νέκταρ τό γλυκύτατον τής έναρέτου ζωής, τό πολύτιμον σκεύος των δωρεών τού Παναγίου Πνεύματος, τον Θεοφόρον Ιεράρχη, τον Άγιον Νεκτάριον έπίσκοπον Πενταπόλεως.

Ό Άγιος τού Θεού, γεννήθηκε τήν 1 Οκτωβρίου τού 1846 στήν Σηλυβρία τής Ανατολικής Ορφκης κι έλαβε τό όνομα Αναστάσιος. Οί γονείς τού ήταν ό Δημοσθένης Κεφαλάς κι ή Μαρία Κεφαλά. Ή μητέρα του ήταν πολύ εύσεβής καί όταν ό Άγιος ήταν πέντε έτών τού δίδαξε τον ν' ψαλμό τού Δαβίδ. Όταν ό Αναστάσιος έφθανε στον στίχο «διδάξω άνομους τάς οδούς σου» τον έπαναλάμβανε πολλές φορές, σάν νά ήξερε πόσο καθοριστικός θά ήταν ό ρόλος του άργότερα.

Γιά λόγους οικονομικούς άφού τελείωσε τό Δημοτικό καί τό Σχολαρχείο στήν πατρίδα του, έφυγε σέ ήλικία δεκατεσσάρων χρόνων γιά τήν Κωνσταντινούπολη, καί προσελήφθη ώς ύπάλληλος σέ συγγενικό κατάστημα μέ μόνη άμοιβή στέγη καί τροφή. Παρά τις δύσκολες συνθήκες βρίσκει καταφύγιο στή μελέτη, τή μόνιμη στή ζωή του συντροφιά καί, μάλιστα, όσα άπό τά ρητά τά θεωρούσε ωφέλιμα γιά τούς άγοραστές του, τά σημείωνε στά περιτυλίγματα τού καπνού. Άργότερα έργάστηκε ώς παιδονόμος στο Άγιοταφικό Μετόχι τής Πόλης, όπου διευθυντής ήταν ό θείος του. Αγαπούσε καί συμμετείχε σχεδόν κάθε ήμέρα στις έκκλησιαστικές άκολουθίες. Ό πόθος διά τήν Μοναχική Πολιτεία ήταν διακαής.

Τό 1868 σέ ήλικία είκοσι έτών φεύγει άπό τήν Πόλη καί μεταβαίνει στήν Χίο καί ύπηρετεΐ ώς γραμματοδιδάσκαλος στο Άιθί, έως τό 1873, όπου προσέρχεται στήν Νέα Μονή καί μετά άπό τριετή δοκιμασία λαμβάνει στις 7 Νοεμβρίου 1876 τό άγγελικό σχήμα μέ τό όνομα Άάζαρος. Στις 15 Ιανουάριου (ήμέρα τής βαπτίσεώς του) τό 1877 χειροτονείται διάκονος άπό τον μητροπολίτη Χίου, Γρηγόριο καί μετονομάζεται σέ Νεκτάριο. Στήν Χίο φοιτφ στο Γυμνάσιο, άλλά ό σεισμός τού 1881 τον άναγκάζει νά έρθει στήν Αθήνα, όπου στο Βαρβάκειο δίνει τις Απολυτήριες έξετάσεις, ώς κατ’ οίκον διδαχθείς καί παίρνει τό Απολυτήριο.

Τό 1881 ταξιδεύει στήν Αλεξάνδεια, όπου συναντά τον πατριάρχη Σωφρόνιο, ό όποιος τον παροτρύνει νά σπουδάσει στο πανεπιστήμιο, κάτι πού γίνεται έφικτό μέ τήν οικονομική ύποστήριξη τών Αδελφών Χωρέμη. Τό 1882 πήρε τήν ύποτροφία τού κληροδοτήματος Α.Γ. Παπαδάκη. Πήρε τό πτυχίο του τον Οκτώβριο τού 1885 μέ βαθμό «καλώς».

Στις 23 Μαρτίου τού 1886 χειροτονείται πρεσβύτερος άπό τον Αλεξανδρείας Σωφρόνιο. Στις 6 Αύγούστου τού ίδιου έτους χειροθετεΐται Μέγας Αρχιμανδρίτης καί Πνευματικός καί τοποθετείται στήν Πατριαρχική Αντιπροσωπεία Κάιρου. Εργάζεται συνεχώς μέ ζήλο καί αύταπάρνηση. Ή Εκκλησία τής Αλεξανδρείας τον Αμείβει μέ τό ύπατο Αξίωμα. Στις 15 Ιανουάριου τού 1889 χειροτονείται μητροπολίτης Πενταπόλεως, στον Άγιο Νικόλαο Κάιρου (ό όποιος Ανακαινίστηκε ριζικώς ύπό τού Αγίου), άπό τον Πατριάρχη Σωφρόνιο,

τον πρώην Κέρκυρας Αντώνιο καί τον Σιναίου Πορφύριο. Ώς μητροπολίτης συνέχισε νά ασκεί τα ίδια καθήκοντα, χωρίς μάλιστα νά πληρώνεται, λόγω της δεινής οικονομικής κατάστασης τού Πατριαρχείου. Έλαβε ένεργό μέρος γιά τις έκδηλώσεις τής 50ετηρίδος τής άρχιερατείας τού ευεργέτη καί προστάτη του Πατριάρχη, πού έμελλε νά γίνει διώκτης του. Μέ μεγάλη ταπείνωση δέχτηκε τό άξίωμα τής άρχιερωσύνης καί είναι άξιοσημείωτο νά άναφέρωμεν τί έλεγε προς τον Κύριο: «Κύριε διατί μέ άνύψωσες εις τοσούτον μέγα άξίωμα; Έγώ σού έζήτησα νά γίνω μόνον Θεολόγος κι όχι Μητροπολίτης. Έκ νεαράς ήλικίας Σού έζήτησα νά γίνω ένας άπλός έργάτης τού Θείου Λόγου Σου, καί Σύ, Κύριε, τώρα μέ δοκιμάζεις μέ τόσα πράγματα. Άλλ’ ύποτάσσομαι, Κύριε, εις τό θέλημά Σου, καί δέομαι: καλλιέργησε έντός μου τήν ταπεινοφροσύνην καί τον σπόρον τών λοιπών άγιων άρετών, δι’ ών τρόπων γνωρίζεις, καί άξίωσόν με νά ζήσω πάσας τάς έπί γής ήμέρας μου συμφώνως προς τούς λόγους τού μακαρίου Παύλου, όστις λέγει: «Ζώ δέ ούκέτι έγώ, ζή δέ έν έμοί Χριστός». Καί ό Κύριος είσάκουσε τή δέηση τού ταπεινού Ιεράρχου. Οί άρετές τού Αγίου διεδόθηκαν παντού καί όλοι μιλούσαν μέ θαυμασμό γιά τό θησαυρό πού τούς χάρισε ό Θεός. Όμως ό δημιουργός τής κακίας, ό διάβολος, δέν άργησε νά κάνει τήν έμφάνισή του. Πράγματι κάποιοι φιλόδοξοι κληρικοί πού είχαν εισχωρήσει στο περιβάλλον τού ένενηντάχρονου Πατριάρχη διέβαλαν τον Άγιο ότι δήθεν ξεσηκώνει τό λαό καί έπιδιώκει νά άναλάβει τον Θρόνο τής Αλεξάνδρειάς. Μάλιστα ύπαινίχθησαν καίήθικές παρεκτροπές τού δικαίου Νεκταρίου. Αύτό είχε σάν Αποτέλεσμα τήν παύση τού Αγίου άπό τή Διεύθυνση τού Πατριαρχικού Γραφείου καί... τού έπέτρεπαν νά λαμβάνει μέρος τροφής έν τή κοινή τραπέζη μετά τών ιερέων καί νά διαμένει στο οίκημα τής Πατριαρχικής Επιτροπείας. Μετ’ ολίγον άποπέμπεται άπό τήν Αίγυπτο μέ τήν αιτιολογία «μή δυνηθείς νά έξοικειωθή προς τό κλίμα τής Αίγύπτου». Μάταια ζήτησε νά συναντήσει τον Πατριάρχη. Οί πιστοί έθλίβησαν πού στερήθησαν τον «συμπαθέστατον τών Αρχιερέων καί τον άγαθώτατον καί δραστηριώτατον τών κληρικών».

Έδέχθη ό θείος πατήρ τήν Αδικίαν ταύτην καί πικρή δοκιμασία έν πολλή εύχαριστίμ προς τον Κύριον καί άνεχώρησε άπό τήν Αίγυπτο κι ήλθε στήν Αθήνα τό 1889, χωρίς χρήματα καί Απογοητευμένος Αναζητώντας έργασία, Αδυνατώντας νά πληρώσει Ακόμη καί τά ένοίκια στήν Νεάπολη (Έξάρχεια). Μετά άπό Αγώνες καταφέρνει νά πάρει μία θέση ίεροκήρυκος στήν Εύβοια. Τον Ιούλιο τού 1893 μετατίθεται στήν νομό Φθιωτοφωκίδος όπου έργάζεται Ακάματα γιά μόλις έξι μήνες, Αφήνοντας άριστες έντυπώσεις. Τον Μάρτιο τού 1894 Αναλαμβάνει τή διεύθυνση τής ΤΤζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής. Εργάζεται μέ ζήλο Θεού γιά τήν έμφύτευση τού ιερού ζήλου τής ιεροσύνης στούς ιεροσπουδαστές του, άλλά καί τήν έπαγγελματική τους Αποκατάσταση, τήν Αναμόρφωση τού Αναλυτικού προγράμματος τής σχολής, Ακόμη καί γιά τήν καλυτέρευση τού φαγητού καί τήν άθληση. Κατάφερε νά χορηγούνται τέσσερις ύποτροφίες κάθε χρόνο γιά μαθητές προερχόμενους άπό τή Μικρά Ασία. Τό κυριότερο είναι ότι Αποτελεί γιά αύτούς ένα ζωντανό παράδειγμα. Ιδιαίτερη έμφαση έδωσε στή λατρευτική ζωή καί άνέδειξε ώς λατρευτικό κέντρο τό ναό τού Αγίου Γεωργίου τής ΤΤζαρείου καί τή σχολή πνευματικό ίδρυμα προσκαλώντας έπιστήμονες νά δίνουν διαλέξεις. Ή προσευχή του ήταν τό σημαντικότερο λίπασμα γιά τήν άνθηση τής σχολής. Παράλληλα Ασκούσε καί λειτουργικό, κηρυκτικό, έξομολογητικό καί φιλανθρωπικό έργο. Σχετίζεται μέ τον πάπα-Πλανφ καί παίρνει μέρος στις Αγρυπνίες στο έκκλησάκι τού Αγίου Έλισσαίου όπου έψαλλαν οί Παπαδιαμάντης καί Μωράίτίδης. Τον Ιούλιο τού 1898 έπισκέπτεται γιά πρώτη φορά τό Άγιον Όρος. Διέμεινε γιά ένα μήνα καί έπισκέφτηκε τά κυριότερα μοναστήρια καί σκήτες. Συνδέθηκε ιδιαίτερα μέ τον Γέροντα Δανιήλ μέ τον όποιο διατήρησε μία πολύχρονη φιλία. Επίσης συνεδέθη μέ τον π. Ιερώνυμο Σιμωνοπετρίτη ό όποιος Αργότερα διαδέχθηκε τον Άγιο Σάββα τής Καλύμνου στήν πνευματική καθοδήγηση τής μονής στήν Αίγινα. Τό έπόμενο καλοκαίρι (Αύγουστος

1898) ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη καί την γενέτειρά του Σηλυβρία. Είχε την ευκαιρία να προσκυνήσει την εικόνα τής Παναγίας τής Σηλυβριανής καί τούς τάφους των γονέων του. Τό 1904 έγινε πραγματικότητα ή έπιθυμία του γιά ίδρυση γυναικείας μοναστικής άδελφότητος, άρχικά άποτελουμένης άπό τέσσερις άδελφές. Ό Άγιος δέν έπαυε νά τις κατευθύνει πνευματικά, νά τις στηρίζει ήθικάκαί οικονομικά. Στις 7 Φεβρουάριου τού 1908 ύπέβαλε τήν παραίτησή του άπό τή διεύθυνση τής Ριζαρείου λόγω άσθενείας.

Άφοσιώνεται στήν καθοδήγηση των μοναχών, στήν άνοικοδόμηση τής μονής, στή συγγραφή καί στήν πνευματική καί οικονομική στήριξη των άδυνάτων κατοίκων του. Οί δοκιμασίες όμως δέν σταμάτησαν. Γ ιά ποικίλους λόγους ή έ π ίση μη άναγνώριση τής μονής δέν ήλθε παρά μόνο όταν ό Άγιος είχε κοιμηθεί. Επιπλέον, κατηγορήθηκε γιά άνηθικότητα άπό τή μητέρα μίας κοπέλας πού κατέφυγε στή μονή νά μονάσει. Όλες αύτές τις δοκιμασίες τις βίωνε μέ άπόλυτη έμπιστοσύνη στο Θεό καί είναι χαρακτηριστικό πώς μία άπό τις προσφιλείς άσχολίες του ήταν ή φιλοτέχνησε] σταυρών στούς όποιους έγραφε «Σταυρός μερίς τού βίου μου».

Ή ύγεία τού Άγιου ήταν πάντα εύθραυστη. Άπό τις άρχές τού 1919 ή πάθηση τού προστάτη άρχισε νά έπιδε ενώνεται. Μετά άπό παράκληση τών μοναχών είσάγεται στις 20 Σεπτεμβρίου στο Άρεταίειο νοσοκομείο τών Αθηνών, όπου νοσηλεύτηκε γιά πενήντα ήμέρες. Τήν Κυριακή 8 Νοεμβρίου τού 1920, προς τό μεσονύκτιο παρέδωσε πλήρης ούρανίου γαλήνης τήν μακαρία ψυχή του εις χεΐρας Θεού ζέοντος, τον όποιο άγάπησε έκ νεότητος καί δι’ όλου τού βίου έδόξασεν, σέ ήλικία 74 έτών. Τό τίμιο λείψανο τού Άγιου εύωδίαζε καί εύώδες μύρον έκβλυζε άπό τό πρόσωπό του. Αύθημερόν μεταφέρθηκε στήν Αίγινα, στο Μοναστηράκι του κι έψάλη ή έξόδιος άκολουθία καί έτάφη έν συρροή κλήρου καί λαού.

Ό τάφος του άνοίχτηκε έπανειλημμένα κατά τά έπόμενα χρόνια καί γιά είκοσι καί πλέον έτη τό σώμα τού ήταν σώον καί άδιάφθορον, έκχέον τήν άρρητον εύωδίαν τής άγιότητος ώς μυροθήκη τού Άγιου Πνεύματος. Άλλ’ ύστερον διελύθη, κρίμασιν οίς οίδεν ό Θεός, ώς διελύθησαν πολλά άδιάφθορα λείψανα άγιων. Στις 2 Σεπτεμβρίου τού 1953 έγινε ή άνακομιδή τών χαριτόβρυτων λειψάνων του, ύπό τού Μητροπολίτη "Υδρας Προκοπίου, παρισταμένων καί άλλων κληρικών, μοναχών καί πλήθους λαού. Μία άρρητη εύωδία πλημμύρισε τήν περιοχή. Τό 1961 έγινε ή έπίσημος άναγνώρισις τού Άγιου άπό τό Οικουμενικό Πατριαρχείο.

«Μέγας ό Κύριος ήμών καί τής μεγαλοσύνης Αύτού ούκ έσται πέρας, ό δοξάζων τούς δοξάσαντας αύτού» ώς άψευδώς έπηγγήλατο. Όντως ό Άγιος Νεκτάριος είναι ό Άγιος τού αίώνος μας, ό γλυκύς, ό πράος, ό άνεξίκακος, ό ταπεινός καί διά τούτο έλαβε καί λαμβάνει τόση χάρη άπό τον Κύριο τής Δόξης. Ό συμπαθής Άγιος νά παρέχει ένί έκάστω, έν παντί καί πάντοτε τήν πατρική καί σωστική άντίληψίν του καί βοήθειαν. Αμήν.

Μερικά πρόσθετα βιογραφικά στοιχεία

Μεγάλο ύπήρξε έπίσης καί τό συγγραφικό του έργο, τό όποιο ξεκίνησε άπό τή νεαρά του ήλικία. Έγραψε σπουδαιότατες θεολογικές μελέτες, δογματικά, ήθικά, κατηχητικά, διδακτικά καί ποιητικά έργα. Μόνο γιά τήν Παναγία άφιέρωσε 5000 στίχους στήν ποιητική του συλλογή «Θεοτοκάριον».

Κοιμήθηκε στο Αρεταίειον Νοσοκομείο Αθηνών βαριά ασθενής ώς άπορος, άλλά με γαλήνια συνείδηση καί πλούτο θείων χαρισμάτων. Αμέσως φάνηκαν τά σημεία τής Άγιότητός του, άφοϋ τό δωμάτιο ευωδίασε καί άρχισε τό ιερό του σκήνωμα νά μυροβλύζει καί νά θαυματουργεί. Τό ιερό του σκήνωμα έμεινε έπίσης άφθαρτο γιά 30 χρόνια. Αργότερα διαλύθηκε, κατά παραχώρηση τού Θεού, μετά άπό παράκληση τού ίδιου τού Αγίου γιά νά δοθούν τεμάχια σέ όλο τον κόσμο, έπείδή καί έν ζωή έξάλλου ή άγκαλίά του πάντοτε ήταν τόσο πλατιά, πού όντως χωρούσε όλο τον κόσμο.

Στις 20 Απριλίου τού 1961 έγινε ή έπίσημη άνακήρυξή του άπό τήν Εκκλησία, άφού ούτως ή άλλως ό λαός τον τιμούσε ήδη ώς μεγάλο Άγιο. Συνεχώς θαυματουργεί, θεραπεύει καί διάκονε! πουαλοτρόπως τή στρατευόμενη Εκκλησία. Ιδιαίτερα συμπαρίσταταί στούς καρκινοπαθείς καί στούς όχλούμενους ύπό πνευμάτων άκαθάρτων. Χτίζονται Αναρίθμητοι, ναοί καί βαπτίζονται συνεχώς παιδιά στο όνομά του. Ή μνήμη του τέλος τίμάταί τήν 3η Σεπτεμβρίου (Ανάμνηση Ανακομιδής τών Αγίων Λειψάνων του) καί ιδιαιτέρως τήν 9η Νοεμβρίου (Ανάμνηση τής κοίμήσεώς του). Τά ιερά του λείψανα βρίσκονται στήν ιερά Μονή τής Αγίας Τριάδας στήν Αίγινα, ή όποια είναι παγκόσμιο πλέον προσκύνημα.

τι. Σαράντης Σαράντος - Ό Άγιος Νεκτάριος καί τό βίωμα τής

Ορθοδοξίας

(Άπό ομιλία τού π. Σαράντη Σαράντου ατούς Ιεροσπουδαστές τής Ριίαρείου, 1989)

Πραγματικά ό Άγιος Νεκτάριος έβίωσε σε όλα καί μέ όλα τα μέρη τής ύπάρξεώς του την Ορθοδοξία μας, την όποια καί ερμήνευσε καί έξέφρασε προσωπικά καί δυναμικά στο καθολικό πλήρωμα των Ορθοδόξων άδελφών καί γενικότερα στήν Οικουμένη.

Είναι τόσο πλούσια ή προσωπικότητά του, τόσο βαθειά, τόσο μεγαλειώδης, συνδυασμένη μέ θεϊκή πραγματικά άπλότητα, πού θά πρεπε ό φτωχός δικός μας άνθρώπινος λόγος νά άργήσει. Καί μάλιστα λόγος πού προέρχεται άπό χείλη άδέξια, ίσχνόφωνα καί κακόηχα σάν τά δικά μου. Συγχωρήστε μου λοιπόν τήν θρασύτητα καί έπιτρέψτε μου νά χρησιμοποιήσω τον συμβατικό λόγο γιά ωφέλεια όλων μας καί γιά τήν κατά δύναμιν τιμή προς τον Άγιο τού αιώνα μας.

Θεμέλιο σ’ αύτήν τήν προσλαλιά άς είναι τό παρακάτω ύπαρκτό περιστατικό άπό τή ζωή τού Άγιου.

Μετά άπό κάποιες περιπέτειες πού μεθόδευσε στή ζωή του ό μισόκαλλος, βρίσκεται ό Άγιος, σάν ιεροκήρυκας Χαλκίδος, έπίσκοπος όντας, στο μικρό νησί τής Σκιάθου, γιά νά λειτουργήσει καί νά κηρύξει. Φιλοξενείται άπό βραδύς σ’ ένα άπλό δωματιάκι τού νησιού. Περνάνε οί ώρες τής νύχτας καί τό φώς τού δωματίου του δέν σβήνει. Κάποιοι περίεργοι βρίσκουν τον τρόπο νά κρυφοκοιτάξουν. Βλέπουν τον Άγιο Επίσκοπο νά κάνει έδαφιαΐες μετάνοιες καί κάτι νά ψελλίζει. Τό φώς έσβησε, όταν ξεκίνησε γιά τήν πρωινή άκολουθία καί τήν Θεία Άειτουργία.

Τό γεγονός αύτό άδελφοί, λέει πάρα πολλά. Βάση στή ζωή του ό Άγιος άπό τά νεανικά του χρόνια είχε αύτό πού όλοι οί πατέρες καί άγιοι είχαν, τή νηπτική έργασία, τήν προσεκτική φροντίδα τού έσωτερικού κόσμου τού ανθρώπου, τής άθανάτου καί θεοεικέλου ψυχής. Μολονότι έπίσκοπος, πεπειραμένος στά πνευματικά, κάποιας ήλικίας, όμως δέν άντικαθιστφ μέ τίποτα τήν άγαπημένη του πνευματική έργασία γιά τήν προσωπική του ένωση μέ τον έν Τριάδι Θεό. Δόξα τφ έν Τριάδι Θεφ γιά τέτοιους άνθρώπους πού άναδεικνύει σέ όλες τις έποχές καί τούς έχει μαζί ίσως καί μέ άλλους άφανεστέρους, δείγματα τής Ορθοδόξου πνευματικότητος, πού άληθινά όζει (μυρίζει) άγάπη Χριστού.

Ό Άγιος Νεκτάριος γεννήθηκε τήν 1η Οκτωβρίου τού 1846 στή Συληβρία τής Θρφκης. Σάν παιδί καί σά νέος ήταν πολύ φιλομαθής καί ιδιαίτερα όπως οί Τρεις Ιεράρχες, άγάπησε τήν άρχαία έλληνική γλώσσα καί τά Πατερικά κείμενα. Τό βιβλίο πού ό ίδιος έξέδωσε «Άογίων θησαύρισμα» είναι άκριβές άπόσταγμα τών Πατερικών Μελετών στις όποιες άπό μικρός άφιερωνόταν. Απ’ αύτό τό άνθολόγιο τών πολυτίμων μελετών του φαίνεται ή νηπτική έργασία καί ή δυνατή έφεση πού είχε στά βάθη του γιά τον Θεό καί ή δίψα του γιά τήν τελειότητα τής έν Χριστφ ζωής.

Άπό πολύ νωρίς συγκεκριμενοποίησε τον ούράνιο πόθο του καί τον ταύτισε μέ τή μοναχική ζωή. Τό 1876 έκάρη μοναχός στή Νέα Μονή τής Χίου μέ τό όνομα Άάζαρος άπό Αναστάσιος Κεφαλάς. Άπό τά στοιχεία τής Ίεράς Μονής φαίνεται καθαρά ότι έμεινε

τρία χρόνια πραγματικά, ασκούμενος στη μοναχική καί μοναδική, όπως άναφέρεται άπό τούς Άγιους Πατέρες μας, πολιτεία. Ή άσκηση τού παρθενικού βίου τον έκανε προσηνή έπειδή συνδύασε τήν τραχύτητα τής άσκήσεως μέ τήν άκρα ταπείνωση. Γι’ αύτό έγινε άγαπητός άπό τή λοιπή μοναστική άδελφότητα, προτάθηκε γιά χειροτονία καί προχειρίσθηκε διάκονος τό 1877 σέ ήλικία ώριμη καί σύμφωνη μέ τούς Θεοπνεύστους ιερούς κανόνες,τριάντα ένός δηλαδή έτών, μέ τό όνομα Νεκτάριος. Μέ άδεια καί εύλογία τής Ίεράς Μονής τής μετάνοιας του συμπληρώνει τις γυμνασιακές του σπουδές στήν Αθήνα, κατόπιν στήν Αλεξάνδρεια τής Αίγύπτου, κοντά στον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρόνιο καί πάλι στήν Αθήνα, όπου μετά άπό εύδόκιμες θεολογικές σπουδές τό 1885 έκατατάχθηκε στούς πτυχιούχους τής Θεολογικής Σχολής τής όποιας ύπήρξε καί ύπότροφος. Τό έπόμενο έτος 1886 χειροτονείται πρεσβύτερος καί Αρχιμανδρίτης στήν Αλεξάνδρεια άπό τον ίδιο Πατριάρχη Σωφρόνιο, κοντά στον οποίο ύπηρέτησε σάν ιεροκήρυκας καί γραμματέας τού Πατριαρχείου καί Πατριαρχικός έπίτροπος στο Κάιρο. Ένα χρόνο άργότερα τό 1889 χειροτονείται Μητροπολίτης τής πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Μητροπόλεως Πενταπόλεως άπό τον ίδιο Πατριάρχη Σωφρόνιο.

Αύτή τήν έπέτειο τών έκατό χρόνων άπό τής χειροτονίας του σέ έπίσκοπο τιμάμε καί γιορτάζουμε σήμερα.

Γιατί ιδιαίτερα αύτήν τήν έπέτειο έξαίρουμε;

Γιατί καί ό άγ. Ιγνάτιος ό Θεοφόρος καί ό μεγάλος Θεολόγος Νικόλαος Καβάσιλας ύποστηρίζουν ότι ό έπίσκοπος είναι ζωντανή εικόνα τού Σωτήρος Χριστού καί ζωντανός φορέας όλης της Χριστιανικής Παραδόσεως.Ίσως σέ μερικές περιπτώσεις άμφιβάλλουμε γιά τά ύποστηριζόμενα άπό τούς άγιους, γιατί δέν βλέπουμε πάντοτε σαρκωμένες αυτές τις άρετές στά ’Επισκοπικά πρόσωπα. Στήν περίπτωση όμως τού Άγιου Νεκταρίου ταυτίσθηκε ή άληθινή χριστιανική ζωή καί τό ποιμαντικό άρχέτυπο μέ τό πρόσωπό του. Οί λειτουργίες του, τά κηρύγματά του, ή φροντίδα του γιά τήν εύπρέπεια καί διακόσμηση τών Ιερών Ναών, τό προσωπικό, ποιμαντικό καί άνθρωπιστικό ένδιαφέρον, ή συμπάθεια στούς καχεκτικούς στήν πίστη καί στήν ήθική, οί διοικητικές του ικανότητες καί ιδιαίτατα ό άμεμπτος βίος κατάφερναν νά συγκρατούν τό θεσμό τής Εκκλησίας καί τά λογικά πρόβατα στή μάνδρα τού Χριστού. Ή ποιότητα τής Χριστιανικής ψυχής του καί ή Χριστιανική διαύγεια τών φρονημάτων τού φαίνεται ολοκάθαρα στούς άδικους διωγμούς του. «Εί έμέ έδιωξαν καίύμάς διώξουσιν» δέν είπε ό Κύριος; Αφανείς Αντίχριστες δυνάμεις κατάφεραν νά μεθοδεύσουν έτσι κάποιες συκοφαντίες, ώστε νά άπολυθε! άπό τις ’Εκκλησιαστικές άρχές τής Αλεξανδρείας καί νά παυθεί άπό τή θέση του. Καμιά σαφής κατηγορία άλλά καί καμιά άκύρωση τών συκοφαντιών. Σάν έλεύθερος άνθρωπος καί άθφος διαμαρτύρεται γιά τήν άδικία άλλά καί οί έπιστολές -διαμαρτυρίες προς τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρόνιο, λίγο άργότερα προς τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Φώτιο καί προς τον Πατριάρχη Ιωακείμ τον Γ' είναι γεμάτες έκκλησιαστικό ήθος πού σπάνια συναντάμε.

Άνθρωπος ψημένος στή μοναχική άσκηση καί στούς κανόνες ταπεινοφροσύνης, δέν μπορούσε παρά αύτό τό ήθος νά Αποκτήσει τών Μεγάλων Πατέρων, πού είτε τούς έβριζαν είτε τούς έγκωμίαζαν, τό ίδιο αισθάνονταν καί άνεξίκακα άντιδρούσαν.

Ούδείς Αδοκίμαστος εύδόκιμος.

Αξίζει κανείς νά διαβάσει καί μόνο αύτές τις έπιστολές γιά νά προσεγγίσει αύτόν τον πολύτιμο άδάμαντα τής Ορθοδοξίας. Μικρές έπιστολές γραμμένες μέ σαφήνεια, γλωσσική Αρτιότητα, τέλεια νοήματα, λέξεις ιεροπρεπείς καί κατάμεστες άπό σεβασμό

στο πρόσωπο πού απευθύνεται καί τό οποίο τον αδίκησε. Δεν βρίσκεις ίχνος δηκτικότητας να ύπολανθάνει. Κράτη: τον πόνο του σε καθαρά πνευματικό έπίπεδο. Αύτές οί έπιστολές αποπνέουν τό άρωμα της απαθούς καί χαριτωμένης ψυχής του, πού προετοιμάζεται έκδηλα άπό τον Εσταυρωμένο Κύριο για τη μέλλουσα τιμή και παγκόσμια δόξα πού τού χάρισε. Ή ποιότητα τής ψυχικής καλλιέργειας του έπιβεβαιώνεται και άπό τό ποιμαντικό έργο του στις ψυχές των άνθρώπων και τήν άνάλογη ποιμαντική έν Χριστφ άγωγή, πού τούς προσέφερε.

Πάνω άπό έννιακόσιοι πιστοί τής Ορθοδόξου Εκκλησίας τού Κάιρου συνέταξαν μία διαμαρτυρία καί συνάμα άποχαιρετιστήριο γράμμα προς τον Άγιο Πενταπόλεως πού δημοσιεύθηκε στήν έφημερίδα «Μεταρρύθμισις» τής Αλεξάνδρειας. Μέσα σ’ αύτό τό γράμμα φαίνεται γιά άλλη μιά φορά άπό άλλη σκοπιά, άπό τή σκοπιά των λαϊκών, ό πραότατος καί ειρηνικός χαρακτήρας τού Αγίου. Στο δημοσίευμα αύτό δέν ύποφώσκει ίχνος έμπαθείας ή φανατισμού κατά των άδικησάντων έκκλησιαστικών άνδρών τον Άγιο Πενταπόλεως.

Πόσο ταπεινά καί χριστοκεντρικά θά είχε έργασθεί ό Άγιος στήν Άμπελο τού Κυρίου, ώστε νά μεταφυτεύει καί στούς άλλους τον άληθινό τρόπο Χριστιανικής ζωής, τής Θεανθρώπινης ζωής πού ό ίδιος βίωνε.

Άπό τήν έπιστολή αύτή τών λαϊκών του Κάιρου φαίνεται ή μεγάλη έν Χριστφ άγάπη πού τού είχαν, φαίνεται διάφανα ή έν Χριστφ ήγετική φυσιογνωμία τού Αγίου, άλλά τελικά ή ύπακοή (αύτό είναι τό γνήσιο έκκλησιαστικό χριστιανικό φρόνημα) καί τού Αγίου καί τών πνευματικών του τέκνων στις άποφάσεις τής Μητέρας ’Εκκλησίας. Ήταν βαθύς καί όχι έπιπόλαιος καί ύποπτευόταν ότι πίσω άπό τήν άνθρώπινη άδικία κρύβονται μεγαλεπίβολα, μά άνεξιχνίαστα θεϊκά σχέδια. Καί κατάφερε αύτήν του τή νοοτροπία νά μεταβιβάσει ζωντανά στο λαό τού Καΐρου, πράγμα πού διακρίνεται μέ ένάργεια προς τό τέλος τής έπιστολής-διαμαρτυρίας.

Ίσως οί βουλές τού Θεού έχουν διαφορετικές προοπτικές.

’Επιτρέψτε μου νά έπιμείνω λίγο άκόμη σ’ αύτήν τήν κρίσιμη καμπή τής ζωής του. Άν ό Άγιος έπαιρνε κάποια άλλη διαφορετική στάση, καταλάβαινε μέ τον σώφρονα λογισμό πού τού είχε χαρίσει ή Ορθόδοξη μοναχική νηπτική άσκηση, καταλάβαινε ότι κατάστρεφε ό,τι ώραιότερο, ό,τι πιο θεανθρώπινο είχε μεταγγίσει στις ψυχές τών πνευματικών τού τέκνων.

Σάν άληθινός Άειτουργός τού Ύψίστου προτιμφ νά άδικεϊται παρά νά καταστρέψει στά μάτια καί στις ψυχές τών πιστών τήν εικόνα τής Άρχιερωσύνης, χτυπώντας τούς άλλους άρχιερεϊς πού τον άδίκησαν.

Παρακαλώ πολύ όλους μας νά έγκύψουμε μέ πολλή εύλάβεια σ’ αύτήν τήν πτυχή τής ζωής τού Αγίου Πενταπόλεως καί στήν θεανδρική στάση του γιατί καθένας μας έχει ή ένδέχεται νά έχει πικρίες συκοφαντικές στο μετερίζι άπό τό όποιο μάχεται.

Στή συνέχεια γιά ένα έτος ταλαιπωρήθηκε «φυτοζωών», λέει ό βιογράφος του άγιος πρ. Παραμυθίας Τίτος Ματθαιάκης, ζητώντας στήν Αθήνα έργασία καί μή βρίσκοντας. Επί τέλους στις 15 Φεβρουάριου 1891 διορίσθηκε ιεροκήρυκας τού Νομού Εύβοιας, σπάνιο φαινόμενο στά χρονικά τής Εκκλησίας, δηλαδή ’Επίσκοπος νά διορίζεται άπλός ιεροκήρυκας. Όμως δέχθηκε καί έργάσθηκε διόμιση χρόνια άκάματα πνευματικά, άγάπησε τό λαό τού Θεού καί άγαπήθηκε. Πάλι δυσκολίες καί μετάθεση στο Νομό

Φθιώτιδος καί Φωκίδος. Αξίζει καί πάλι νά τονισθε! ή κρυστάλλινη ποιότητα τού ποιμαντικού του λειτουργήματος πού έκφράζει τό αποχαιρετιστήριο γράμμα τού Δημάρχου Κυμαίων Καρυστίας προς τον Άγιο.

Ό Κύριος όμως άφού τον προετοίμασε με τήν θλίψη καί τον διωγμό, άφού τού έκλεισε τις άλλες πόρτες, τού άνοιξε τήν ύψηλή καί μεγάλη προοπτική τού Διευθυντή τής Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής. Με Βασιλικό Διάταγμα διορίσθηκε τήν 1η Μαρτίου τού 1894 καί έμεινε σ’ αύτήν τήν περίοπτη θέση μέχρι τό 1908, άπό τήν όποια παραιτήθηκε, όπως ό ίδιος γράφει στήν αίτησή του προς τό Δ.Σ. γιά λόγους ύγείας.

Δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια έργάσθηκε συστηματικά ό Άγιος στο θερμοκήπιο των Ιερατικών κλήσεων. Ό,τι ιερότερο, ό,τι θεανθρωπινότερο, ό,τι χριστοευγενέστερο, ό,τι ούράνιο είχε κατακτήσει μέ τήν άσκησή του καί μέ τή χάρη τού Θεού, μέ πολύ ζήλο τό άποτύπωσε στις ψυχές των Ιεροσπουδαστών του. Πίστευε ότι τό νεοσύστατο μετά τον τουρκικό ζυγό έθνος θά μπορέσει νά ορθοποδήσει καί πνευματικά νά μεγαλουργήσει, άν οί ποιμένες αύτού τού τόπου τραφούν μέ τον έπιούσιο Άρτο τής Ορθοδόξου Θεολογίας καί ποτισθούν μέ τά Αστείρευτα νάματα τής Ορθοδόξου Εύσεβείας. Πετύχαινε πραγματικά νά μεταλαμπαδεύσει στις ψυχές τών Ιεροσπουδαστών όλη τήν χριστοφλόγα τής ψυχής του, μέ τον πιο έκλεκτό τρόπο, τήν έν Χριστφ άγάπη, πού είναι τό πιο δυνατό φίλτρο. Αύτό μπορεί νά συγκινήσει τό νέο καί νά βάλει σέ συναγερμό καί κινητοποίηση όλα τά ψυχοδυναμικά του γιά έγκόσμια καί ύπερκόσμια δημιουργία.

Ό πρωτοπρεσβύτερος παπα-Νικόλας Μυλωνάς καί ό Οικονόμος Θεμιστοκλής Παπακωνσταντίνου πού τον είχαν δάσκαλο έπαληθεύουν τήν άριστα παιδαγωγική συμπεριφορά του προς τά νεαρά βλαστάρια. Ποτέ δέν είχαμε δει τό ειρηνικό καί χαρίεν πρόσωπό του νά Αλλοιώνεται άπό τις νεανικές Αταξίες.

Είχε μία Απεριόριστη έσωτερική Ανεκτικότητα καί μεγαλοψυχιά λέγουν, μέ τήν όποια κατόρθωσε νά διορθώσει τις Ανωριμότητες τών νέων χωρίς νά τραυματίσει τό ψυχολογικό πεδίο. Καί κάποιος άλλος μαθητής του έλεγε μέ θαυμασμό γιά τον Άγιο, ότι Ανεχόταν Ακόμη καί νά κοροϊδεύεται μερικες φορές καί μολονότι διαισθανόταν πώς τού λένε ψέμματα δέν έπενέβαινε βίαια, αύταρχικά, πιεστικά, γιά νά διορθώσει τον άμαρτάνοντα. Αύτή ή άγάπη καί ή έκτίμηση προς τά Ανώριμα άκόμα παιδιά, τά έφερνε λίγο Αργότερα σέ αύτοσυναίσθηση τού σφάλματος, σέ μετάνοια καί οριστική καί ειλικρινή διόρθωση. Ήδη άπό τον καιρό τής τριετούς μοναστικής άσκήσεώς του στήν Ιερά Μονή τής χώρας τής Χίου, άλλά καί άπό τήν περισσή έμπειρία του άπό τήν διακονία του στο λεπτό καί εύαίσθητο έργο τού πνευματικού είχε διαπιστώσει πόσο εύθραυστος είναι ό ψυχολογικός παράγοντας σέ κάθε άνθρωπο καί πόσο Αποφασιστικό ρόλο παίζει στήν ολοκλήρωση τής προσωπικότητας καί στον Αγιασμό της. Είχε κατέβει, όπως λέει ό Άγιος Ιωάννης ό Σιναΐτης, ό συγγραφέας τής Κλίμακος, είχε κατέβει στά βάθη τής ψυχής, γνώριζε πολύ καλά τις Αντιδράσεις της καί ιδιαίτερα τήν καταστροφή πού προξενούν τά πάθη καί οί κακίες τών μεγαλυτέρων στήν Ανέλιξη καί Ανάπτυξη τών νεωτέρων.Καί ήθελε αύτός ό μακάριος άνδρας, νά μήν πληγώσει, νά μήν τσαλαπατήσει, νά μήν σταυρώσει μέ τιμωρίες τά παιδιά του άλλά νά τά Ανυψώσει, νά τά Αναπτερώσει, νά τά έμψυχώσει μέ τή μέθη τής δικής του έν Χριστφ Αγάπης. Είχε βιώσει βέβαια αύτό πού λέγει ό πρύτανις τών Ασκητών πατέρων άγιος Ισαάκ ό Σύρος, ότι ή άγάπη είναι μέθη ψυχής καί έχει τήν δύναμη νά μεθύσει καί τούς γύρω.

Κάποιος άλλος μαθητής του, ό Ν. Άούβαρης, θυμάται ότι προτιμούσε ό ίδιος νά Αποβάλλεται σέ Ασκήσεις, γιά παράδειγμα σέ νηστεία, γιά νά μήν τιμωρήσει τό Ανώριμο εύθραυστο βλαστάρι, τον ιερό σπουδαστή του, όταν ή διάκριση, πού άφθονη είχε, τον

πληροφορούσε, ότι ή τιμωρία θά δημιουργήσει άπωθημένη έμπάθεια ή ψυχολογικά τραύματα. Καί δεν πρέπει ένας ποιμένας, ένας ταγός νά κατατρύχεται άπό ψυχολογικά προβλήματα, πού μπερδεύουν τούς γύρω του, καί έξουθενώνουν τις ψυχές καί δέν τις οδηγούν στήν έλευθερία «ή Χρίστος ή μάς ήλευθέρωσε». Ανελάμβανε ό άγιος του Θεού, ό θεόπνευστος αύτός παιδαγωγός πάνω του τό βάρος τής άμαρτίας των παίδών του, γίά νά άνοίγεί μπροστά τούς ό δρόμος τής προκοπής καί τής δημιουργίας καί όχι τής μίζέρίας καί τής μικροψυχίας.

Πιθανώς νά ύπήρξαν καί περιπτώσεις πού ό άγιος νά μεταχείρίσθηκε καί τήν παιδαγωγική μέθοδο τής αύστηρότητας, όταν οί περιστάσεις τό άπαίτούσαν. Κυριαρχούσε πάνω άπό όλα ή Ποιμαντική της άγάπης, τής καλωσύνης καί τής πατρικής έπίσκοπής, θά λέγαμε γενναίοψυχίας.

Ό Ί. Φ. Κωνστανταράκης, μαθητής τού άγιου Νεκταρίου, άναφέρεί ότι οί ιεροσπουδαστές είχαν νύχτα καί μέρα ένώπίόν τους ένα άρχέτυπο τελείου καί ολοκληρωμένου άνθρώπου.

Ήταν φίλεργος καί πολυγραφότατος.

Έγραφε θεολογίκές μελέτες.

Συνέθετε ύμνους στήν Κυρία Θεοτόκο πού όταν τούς έψαλε, μεταρσιωνόταν καί μετέφερε πνευματικό ένθουσίασμό στούς μαθητές του.

Τό κήρυγμά του ήταν πολύ έποίκοδομητίκό καί στο ναό τής Σχολής καί σέ πολλούς άλλους πού τον καλούσαν.

Ή Λειτουργία του ήταν μυσταγωγία καί συναγερμός όλου τού έκκλησίάσματος προς τον έν Τριάδι Κύριο.

Προς τούς έτερόδοξους συμπερίφερόταν μέ εύγένείακαίκαλωσύνη χωρίς νά κρύβει κανένα σημείο τής Ορθοδόξου ομολογίας του.

Παράλληλα σημειώνει ό Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ό μετέπείτα άρχίεπίσκοπος Αθηνών, πού τον διαδέχθηκε στήν Διεύθυνση τής Σχολής, ένδιαφέρθηκε ό άγιος Νεκτάριος γίά τον κήπο τής Σχολής, γίά τήν εύρυθμη λειτουργία όλων τών συνεργείων της, γίά τήν άπρόσκοπτη Διεύθυνση καί τό όλο πολιτιστικό κλίμα της. Δέν ήταν δυνατό ό άνθρωπος πού είχε ταξινομήσει παραδεισιακά τά έσωτερίκά πνευματικά του ζητήματα, δέν ήταν δυνατόν νά μήν έκφράσεί αύτήν του τήν έσωτερίκή του χρίστοαρμονία καί νά μήν τήν άπείκονίσεί ταπεινά άπό όλα του τά άγαπημένα πρόσωπα, σ’ όλα τά πράγματα γύρω του καί σ’ ό,τί άγγιζε.

Αποκορύφωμα καί Αποκρυστάλλωμα τής όλης του ποιμαντικής δραστηριότητας ύπήρξε ή Ανασύσταση τής Γυναικείας I. Μονής τής Αγίας Τρίάδος, στήν Αίγινα. Όλο του τον μισθό πού έπαιρνε άπό τήν ΈίζάρείΟ τον διέθετε γίά νά κτίσθεΐ ή έρευτωμένη Ιερά Μονή καί γίά νά συντηρούνται οί μοναχές τής Αδελφότητας.

Ένδίαφερόταν νά γίνει ένα ώραίο έκκλησίαστίκό οικοδόμημα, όπως καί έγινε, γίά νά στεγάσει ένα ιερό ήσυχαστήρίο καί φροντιστήριο Ορθοδόξου μοναστικής εύσεβείας. Είχε Αγαπήσει μέ πάθος Απαθές, όπως λέγει ό άγιος ’Ιωάννης ό Σίναΐτης, τήν φιλανθρωπία καί χαιρόταν νά ξοδεύει τον μισθό του, τόσο γύ αύτό τον σκοπό όσο καί γίά περιπτώσεις

φτωχών ανθρώπων, πού τού ζητούσαν βοήθεια. Ήταν αχόρταγος στο να δίνει, τόσο πού μερικές φορές δέν είχε τα ναύλα του, για να έπισκεφθε! τη μοναστική αδελφότητα τής Άγιας Τριάδος πού παρακολουθούσε πνευματικά και τήν καθοδηγούσε, ένφ παράλληλα ήταν διευθυντής στή Ριζάρειο.

Τις ή μέρες τών διακοπών τού Πάσχα, τών Χριστουγέννων και τού καλοκαιριού έμενε στήν ιερά Μονή τής Άγιας Τριάδος και προσπαθούσε έφαρμόζοντας τούς αύστηρούς άσκητικούς όρους τού Μ. Βασιλείου, νά οργανώσει φιλόθεα και φιλάνθρωπα τήν έσωτερική ζωή τής άδελφότητας.

Εύτυχώς πού μάς έχουν διασωθεί 136 έπιστολές τού Άγιου, πού έστελνε άπό τήν Ριζάρειο στή μοναστική άδελφότητα τής Άγιας Τριάδος. Μέσα σέ αύτή διακρίνεταιή λαμπρότητα και ή ώραιότητα τού παρθενικού του χαρίσματος πού αύξησε ό Χριστός έκατονταπλάσια μέσα του μέ σύμφωνη τήν άγαθή προαίρεσή του.

’Επίσης διακρίνεται ή πνευματική, ή έν Χριστφ άγάπη τού άγιου προς τά πνευματικά του τέκνα, τις μοναχές, μέσα στις ψυχές τών όποιων, όπως ό θείος Παύλος, θέλησε νά μορφώσει τον Χριστό καί τή ζωή τού Χριστού. Πρότυπό του στή φιλανθρωπία είχε τον άγιο Νικόλαο πού άπό μικρός είχε άγαπήσει καί τον είχε προστάτη του.

Ό π. Θεόκλητος Διονυσιάτης τονίζει στο ώραιότατο βιβλίο του «ό άγιος Νεκτάριος ό θαυματουργός» ότι μέσα στις έπιστολές αύτές φαίνεταιή μεγάλη διάκριση πού είχε ό άγιος. Σέ κάθε μιά μοναχή δίνει τις κατάλληλες γι’ αύτήν οδηγίες, σεβόμενος τά προσωπικά όρια άντοχής της καί άνοίγοντάς της τον κατάλληλο δρόμο πού θά οδηγήσει αύτήν προς τον Σωτήρα Χριστό, χωρίς νά ισοπεδώνει τό πρόσωπο.

Ήξερε πολύ καλά αύτός ό βαθυνούστατος έπίσκοπος πόσο σημαντικός είναι ό ρόλος τής γυναίκας μέσα στή ζωή τής ’Εκκλησίας. ΓΤ αύτό χωρίς νά ύποτιμφ τό Μέγα Μυστήριο τού γάμου, λέγει ό π. Θεόκλητος, όμως προσπαθεί νά καταρτίσει άριστα τή γυναικεία προσωπικότητα στήν εύσέβεια καί στήν έν Χριστφ ζωή, γιά νά έχει ή κοινωνία, τά δείγματα έστω, τής άληθινής χριστιανικής ζωής, σαρκωμένης στά πρόσωπα τών μοναζουσών. Μέσα σε αύτές τις έπιστολές μπορούν καί οί σημερινές Χριστιανές νά σπουδάσουν τό γνήσιο χριστιανικό φεμινιστικό κίνημα, πού συνοψίζεται στήν έν Χριστφ ύπακοή, στο ύπάκουο κλίμα της καί στήν άτμόσφαιρά της.

Καί στ’ άλήθεια πέτυχε ό άγιος τού Θεού νά φυτεύσει καί μετά τήν παραίτησή του άπό τήν Ριζάρειο, μένοντας κοντά τους, νά καταρτίσει τή μοναστική αύτή άμπελο τής ίεράς Μονής τής Αγίας Τριάδος, πού ή ζωή καί ή άκτινοβολία της συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Τό καλοκαίρι τού 1898 έκανε περιοδεία προσκυνηματική στο Άγιο Όρος. Πήρε εύλογίες άπό τό Περιβόλι τής Παναγίας, έδωσε όμως καί άπό τό ταμείο τών δικών του θησαυρών στούς μοναχούς πού μέ πολλή χαρά τον καλοδέχθηκαν καί ξεχωριστά τίμησαν έπίσημα τον ταπεινόφρονα ιεράρχη. Ή έπικοινωνία του μέ άγιους μοναχούς, όπως τον π. Δανιήλ Κατουνακιώτη, τον συνέδεσε πνευματικά μέ τό Άγιον Όρος, έτσι ώστε έπιστρέφοντας στον κόσμο, νά είναι ένας άγιορείτης έκτος Αγίου Όρους καί μέσα στήν ύπακοή τής δικής του, άς πούμε δικής του, μονής.

Αφήσαμε μία πτυχή τής ζωής του τελευταία. Σκόπιμα. Γιά νά τήν τονίσουμε. Βέβαια άπό όσα μέχρι τώρα έχουμε άναφέρει διαφαίνεται ολοκάθαρα.

Ό Άγιος Νεκτάριος ήταν ένας χαρισματούχος πνευματικός.

Αύτόπτης μάρτυς μοϋ άνέφερε ότι τον είδε νά εισέρχεται στο ιερό βήμα, να φορφ τό πετραχήλι του καί νά πηγαίνει νά κατασπάζεται τον έσταυρωμένο καί νά κλαίει. Μετά άπό αυτήν τή μυσταγωγική καί κατανυκτική προετοιμασία προσφερόταν νά βοηθήσει στο Μυστήριο τής Ί. Έξομολογήσεως όχι μόνο τις μοναχές πού πρωτύτερα άναφέραμε, όχι μόνο τους ιεροσπουδαστές του, άλλά καί τον κοσμάκη πού συνέρρεε γιά νά άποθέσει τον βαρύ κλοιό καί φόρτο τής άμαρτίας.

Ικανότατος στον ποιμαντικό διάλογο, άμέσως άποσπούσε τήν έμπιστοσύνη τού έξομολογουμένου. Πρόσωπο μέ πρόσωπο ό πνευματικός πατέρας μέ τον πνευματικό υιό ή τήν πνευματική θυγατέρα, μπορούσε μέ τήν δύναμη τού Τελεταρχικού καί ζωοποιού Πνεύματος καί μέ τήν άπάθεια τής άσπιλης καί άμόλυντης ψυχής του, νά άνασπφ άπό τήν άβυσσο τό ναυαγημένο καράβι, όπως σοφότατα περιγράφει ό άγιος Ιωάννης ό Σιναΐτης. Μέσα στο κλίμα τής έν Χριστφ θερμής καί άπλής άγάπης, μπορούσε μοναδικά νά έκφρασθεΐ καί είλικρινά νά έξαγορευθεΐ ό άμαρτωλός καί φιλόστοργα νά έμφυσήσει τήν Χάρη τού Αγίου Πνεύματος καί τήν άφεση ό χαρισματούχος πνευματικός Πατήρ.

Τέλος ή άγαθή Πρόνοια τού Θεού οικονόμησε έτσι τή ζωή τού Αγίου Νεκταρίου, ώστε παραιτούμενος άπό τήν Ριζάρειο νά άποσυρθεΐ στήν Ιερά Μονή τής Αγίας Τριάδος, νά βοηθήσει άποφασιστικά στήν οργάνωση τού Κοινοβίου τής μέχρι τό 1920 οπότε καί παρέδωσε νικηφόρα τήν άγια ψυχή του στον Κύριο.

Μέ μία τόσο πλούσια καί έκλεκτή ποιμαντική προσφορά μάνιασε ό δαίμονας τής συκοφαντίας. Άνθρωποι μικρόψυχοι, έξ ίδιων κρίνοντες τά άλλότρια, κολλημένοι σά στρείδια στά πάθη τής άνηθικότητας, πρόβαλαν τον άβυσσαλέο ψυχικό ρύπο τούς στο πρόσωπο τού άγιου. Τούς ήταν άδιανόητος ό παρθενικός τρόπος ζωής, ό τρόπος πού ό νέος Αδάμ, ό Κύριός μας Ιησούς Χριστός, έγκαινίασε μέ τό παρθενικό πρόσωπό του στή νέα δική του δημιουργία, στήν Εκκλησία του. Έπλασαν λοιπόν μύθους, άπό τό βορβορώδες ύλικό πού τούς χορήγησε ό μισόκαλλος καί προσπάθησαν νά σπιλώσουν, τον άσπιλο. Μαζί τους μπλέχθηκαν καί κάποιοι άλλοι «έκκλησιαστικοί ταγοί» πού σάν άφελείς καί άδόκιμοι στήν κατά Χριστό ζωή, παρασύρθηκαν στις δεινές συκοφαντίες.

Αρνητικό ήταν καί τό κοινωνικό-πολιτικό κλίμα τής έποχής πού μισούσε τά μοναστήρια, έπηρεασμένο άπό βαυαρικό έπιτελείο πού είχε έγκατασταθεΐ στήν Ελλάδα καί προσπαθούσε νά τήν «έκπολιτίσει». Δέν μπορούσαν μέ κανένα τρόπο νά χωνέψουν πώς ό Διευθυντής τής Ριζαρείου καταντφ στον καλογερικό τρόπο ζωής. Εβδομήντα δυο χρονών άνθρωπος πλέον ό Άγιος καί συκοφαντεΐται άσχημα. «Ούτος τάς άμαρτίας ήμών φέρει καί περί ήμών όδυνάται», λέγει ό προφήτης Ήσαΐας γιά τον Κύριό μας. Τά ίδια συμβαίνουν καί στον Άγιο.

Οί Πατέρες τής Εκκλησίας μας, ύποστηρίζουν ότι τό άφορητότερο μαρτύριο γιά έναν άθφο είναι ή συκοφαντία. Καί τήν έπιτρέπει ό Κύριος στούς δικούς του γιά μείζονα τελείωση καί ούράνια δόξα.

«Ωστόσο ή χάρη πληθαίνει πάνω του καί έπαληθεύεται μέ τά ποικίλα θαύματα πού τελούνται μέ τά άγιασμένα χέρια του καί τις διάπυρες εύχές του. Ό ίδιος όμως σωματικά κάμπτεται. Μία χρόνια προστατίτιδα πού είχε, έπιδεινώνεται, γιά λίγο θεραπεύεται άπό τήν Παναγία τήν Χρυσολεόντισσα στήν Αίγινα πού προσκύνησε, άλλά καί πάλι βάρυνε. Μεταφέρθηκε στήν Αθήνα, στο νοσοκομείο Αρεταίειο, σάν άπλός μοναχός, έμεινε δυο μήνες καί ένφ τον έτοίμαζαν οί γιατροί γιά έγχείρηση, παρέδωσε τό πνεύμα τού τή νύχτα στις 8 Νοεμβρίου 1920.

Ό Άγιος τοϋ αιώνα μας, όπως πετυχημένα τον άπεκάλεσε ό Λογοτέχνης Σώτος Χονδρόπουλος, στα τελευταία του ρίζωσε στην Ιερά Μονή της Άγιας Τριάδος σάν Ελαία κατάκαρπος και σάν τό δένδρο τό πεφυτευμένον παρά τάς διεξόδους των ύδάτων ό τον καρπόν αϋτοϋ δώσει.

Και έδωσε άναρρίθμητους καρπούς στην Εκκλησία καί στο έθνος μας. Καί άπό έκει μεταπήδησε στή ζωή τής Άγιας Τριάδος πού τόσο είχε Λαχταρήσει.

Κάποιοι ονομάζουν τον Άγιο Νεκτάριο, Χρυσόστομο τού αιώνα μας, τόσο γιά τήν πολυσχιδή προσωπικότητά του, όσο καί γιά τό πλούσιο καί πολύμορφο έργο του.

Δέν είναι καθόλου ύπερβολικό νά συμφωνήσουμε μέ αύτόν τον ύψηλό χαρακτηρισμό καί τήν έκλεκτή παρομοίωση, γιατί πράγματι ό Άγιος Νεκτάριος ολοκληρώθηκε σέ μία καθολική προσωπικότητα. Μολονότι μοναχός άρχικάκαί άσκητής, μέ αύστηρούς περιορισμούς καί μοναστικούς κανόνες, όμως τόσο πολύ διευθύνθηκε ή προσωπικότητά του, ώστε νά φθάσει στά μέτρα τών Μεγάλων Άγιων καί μάλιστα τά Χρυσοστομικά.

Ό Άγιος άφού έλυσε οριστικά τό ύπαρξιακό του πρόβλημα άνοίχθηκε μέ τήν σφζουσα χάρη τού έν Τριάδι Θεού στον μεγάλο γάμο τής Εκκλησίας. Ξεκινώντας άπό τον Μοναχισμό έφθασε στον τελικό προορισμό, Θεανθρώπινο προορισμό πού είναι ή ένωση μέ τον Θεό καί τήν έν Χριστφ άδελφότητα.

Κατάκτησε χαρακτηριστικά καί βίωσε τον μυστικό Γάμο τής ψυχής του μέ τήν Εκκλησία τού Χριστού, στήν όποια καί ολόψυχα καί άφιερώθηκε.

Άειτουργός μέ φλόγα πύρινη, φιλοστοργικότατος καί διακριτικότατος πνευματικός Πατήρ, ύψιπέτης Θεολόγος, συγγραφέας όχι κοινός, Θεόπνευστος,ιεροκήρυκας, παιδαγωγός άριστος, θαυματουργός καί έν ζωή καί μετά θάνατον, κοινωνικός έργάτης καί βαθύς καί άκαταπόνητος. Καλλιεργητής ιερατικών κλήσεων καί τό κυριώτερο, θεόπτης τού άκτιστου θαβωρίου φωτός, προσέφερε άπειρες εύεργεσίες στο Ορθόδοξο Νεοελληνικό έθνος μας. Δυνατό πρότυπο γιά όλους μας, κληρικούς καί Λαϊκούς καθηγητές καί ιεροσπουδαστές, τον τιμάμε, Αύτόν τον ένθεο θεράποντα τού Χριστού καί έξαιτούμεθα τις διάπυρες εύχές του προς τον Κύριο.

Γιά νά δώσει προφητική καί Τριαδική Ίερωσύνη κατ’ εικόνα καί όμοίωσιν τού Άγιου Ιεράρχου, Άαό μέ φωτόμορφα καί θεοφώτιστα τέκνα τής ζωντανής Έλληνορθοδόξου ’Εκκλησίας.

Καί τό κυριώτερο, τή νέα γενιά παραλαμβάνουσα μετά φόβου Θεού καί άγάπης, τήν όλοζώντανή μας Θεανθρώπινη παράδοση, μέ τις πανάγιες εύχές τού έν άγίοις ένδοξου πατρός ήμών Νεκταρίου έπισκόπου Πενταπόλεως τού θαυματουργού.

Άγιος Νεκτάριος

Διδάγματα άπό την ζωή τού Άγιου Νεκταρίου

('Ομιλία στην εορτή τοϋ άγιου Νεκταρίου, 9 Νοεμβρίου)

Λένε πολλοί ότι ή εποχή μας, όχι μόνο ό 20ος αιών, άλλα καί ό νύν, ό 21ος, είναι άδύνατον νά βγάζει άγιους της Εκκλησίας μας. Αυτοί σού λένε, άγιοι υπήρξαν μόνο στήν έποχή των πρώτων χριστιανικών αιώνων. Όμως δέν είναι άλήθεια. Κι αυτό γιατί καί ό 20ος αιών έχει άποδώσει πάρα πολλούς άγιους καί άσκητάς τής Εκκλησίας μας. Δέν είναι μόνο ό άγιος Νεκτάριος, τού όποιου τή μνήμη τιμά ή άγια μας Εκκλησία σήμέρα, είναι κι άλλοι. Όπως γιά παράδειγμα είναι οί Πάισιος Αγιορείτης, Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης, Άμφιλόχιος Μακρής, Ιάκωβος Τσαλίκης καί τόσοι άλλοι.

Σήμερα όμως δέν προτίθεμαι νά μιλήσω γιά όλους αύτούς, άλλά γιά τον άγιο Νεκτάριο καί μόνο- καί νά δούμε τί μάς διδάσκει μέ τή ζωή του ό άγιος αύτός. Κατ’ άρχάς πρέπει νά δούμε τήν καταγωγή του. Γεννήθηκε στήν Συληβρία τής Ανατολικής Θρφκης.

Γεννήθηκε σέ χώματα Ελληνικά άπό εύσεβεΐς γονείς καί πήρε άπό αύτούς τό χριστιανικό όνομα Αναστάσιος. Μπαίνοντας στήν άγια Κολυμβήθρα τής Εκκλησίας πήρε τούτο τό όνομα, άργότερα δέ όταν έγινε ή χειροτονία του σέ διάκονο, έλαβε τό όνομα Νεκτάριος.

Από πολύ μικρός ή εύσεβής γιαγιά του τού έμαθε τον 50ο Ψαλμό, τό «Έλέησόν με ό Θεός»· καί όπως λέει χαρακτηριστικά ό Συναξαριστής τού βίου του, όταν έφθανε στο σημείο τού Ψαλμού «διδάξω άνομους τάς οδούς Σου» τό έπαναλάμβανε μόνος του πολλές φορές. Δείχνοντας τό τί έπρόκειτο νά γίνει όταν μεγαλώσει. Τό πόσο μεγάλος κήρυκας τού λόγου τού Θεού θά γινόταν καί πόσο πολύ κόσμο θά έφερνε διά μετάνοιας στήν Εκκλησία.

Τά παιχνίδια τού άγιου ποιά ήταν; Έκανε τεχνητούς άμβωνες καί μιλούσε γιά τό Χριστό στά παιδιά τής ήλικίας του. Θέλοντας μέ τον τρόπο αύτό νά δείξει στούς νέους της έποχής μας καί κάθε άλλης έποχής ότι ή Εκκλησία είναι ή Μάνα μας όπου πρέπει νά καταφεύγουμε γιά νά βρίσκουμε άνάπαυση τής ψυχής μας. Μόνον διά τών Μυστηρίων, ίδίμ δέ μέ τό Μυστήριο τών μυστηρίων, τή Θεία Εύχαριστία, όπου μεταλαμβάνουμε τό Σώμα καί τό Αίμα τού Κυρίου μας, παίρνουμε τή Χάρη τού Χριστού μέσα μας.

Όλα αύτά τά έκανε ό άγιος όταν ήταν μικρό παιδί. Μετά όμως όταν μεγάλωσε καί έγινε κληρικός τής Εκκλησίας μας καί Διευθυντής τής Ριζαρείου Σχολής Αθηνών, έδειξε όχι μόνο πόσο καλός κληρικός ήτο άλλά καί τό πόσο μεγάλες οργανωτικές δυνατότητες διέθετε. Μέχρι έκείνη τή στιγμή, πριν άναλάβει δηλ. τήν Διεύθυνση τής Σχολής ό άγιος Νεκτάριος, ή Σχολή κινδύνευε νά διαλυθεί. Όταν όμως έγινε Σχολάρχης της ό έπίσκοπος Πενταπόλεως, άγιος Νεκτάριος, άναβαθμίστηκε.

Τό έργο του όμως δέν φάνηκε μόνο στή Σχολή αύτή. Ήταν καί κηρυκτικό. Κήρυττε τόσο στις ένορίες τών Αθηνών, άλλά καί στον Πειραιά· καί όπου πήγαινε πλήθη λαού προσέτρεχαν στο Ναό πού λειτουργούσε καί ομιλούσε γιά νά τον άκούσουν καί νά ώφεληθούν ψυχικά.

Κι όλα αυτά γίνονταν έπειδή ή ζωή του άγιου ήταν σύμφωνη μέ τά Λόγια του. Δεν έλεγε άλλα και έπραττε άλλα.

Έτσι όμως γεννάται τό έρώτημα: έμείς τώρα τί νά κάνουμε γιά νά είναι ή ζωή μας σύμφωνη μέ τό θέλημα τού Θεού; Κατ’ άρχάς οι γονείς νά φροντίζουν τά παιδιά τους νά είναι πιστά, όπως φρόντιζαν οί γονείς τού άγιου Νεκταρίου καί έγινε ό,τι έγινε. Νά τά οδηγούν στήν Εκκλησία, νά τούς μαθαίνουν νά διαβάζουν τό Εύαγγέλιο, νά προσεύχονται καί νά έξομολογούνται. Κι όλα αύτά πρέπει νά τά κάνουν οί γονείς γιατί αύτό πού ξεχωρίζει τον χριστιανό γονέα άπό τούς ύπολοίπους πού είναι μακράν τής Εκκλησίας δέν είναι μόνο τό γεννάν. Δέν φθάνει μόνο νά γεννήσεις τό παιδί. Αύτό πού χρειάζεται πάνω άπ’ όλα, Λέει ό ιερός Χρυσόστομος, είναι νά τό νουθετεί χριστιανικά.

Εκτός όμως των γονέων είναι καί οί δάσκαλοι. Εύθύνη στήν άνατροφή των νέων έχει καί τό σχολείο. Ό άγιος Νεκτάριος όταν πήγε στήν Κωνσταντινούπολη νά σπουδάσει τά γράμματα, όπως οί άγιοι Βασίλειος καί Γρηγόριος ό Θεολόγος, δέν ήξερε άλλους δρόμους πλήν τού σχολείου καί τής Εκκλησίας. Οί νέοι σήμερα πού συχνάζουν; Πολύ φοβάμαι πώς τό βράδυ τό περνούν στά νυκτερινά κέντρα ή βλέποντας έπί ώρες τηλεόραση καί βίντεο. Ό άγιος Νεκτάριος Λέει στούς καθηγητές καί στούς δασκάλους τής έποχής μας νά φέρνουν τά παιδιά στήν ’Εκκλησία καί όχι νά τούς δηλητηριάζουν τις ψυχές τους διδάσκοντάς τους μέ τά άθεα γράμματα. Δυστυχώς, όμως, πρέπει νά πούμε μία πικρά άλήθεια. Βρισκόμαστε σέ μία έποχή όπου κυριαρχεί ό τεχνολογικός πολιτισμός. Τί νά κάνουμε; Γονείς, δάσκαλοι, κληρικοί καί Λαϊκοί, νά φροντίζουμε οί νέοι μας νά βρίσκονται κοντά στήν Εκκλησία τού Χριστού μας. Ό Χριστός καί οί άγιοι θέλουν τούς νέους κοντά στήν Εκκλησία. Πώς θά τά φέρουμε στήν Εκκλησία; Μόνον μέ τό παράδειγμά μας. Όταν ή ζωή μας είναι σύμφωνη μέ τό Εύαγγέλιο θά μάς άκολουθήσουν καί θά πιστέψουν κι αύτά. Όταν όμως ή ζωή μας είναι άντίθετη άπό τά Λόγια μας σίγουρα θά τά κάνουμε νά άποτραβηχτούν άπό τό Χριστό καί τήν Εκκλησία.

Αδελφοί μου! Εύχομε όλοι μας, μικροί καί μεγάλοι, νά βαδίζουμε σύμφωνα μέ τό παράδειγμα τού άγιου Νεκταρίου, έπισκόπου Πενταπόλεως τού θαυματουργού, πού θαυματουργεί όχι μόνο στήν Αίγινα πού είναι τό Σκήνωμά του άλλά καί σ’ όλο τον κόσμο, καί νά τον παρακαλέσομε νά πρεσβεύει γιά τήν Ελλάδα μας, γιά τον καθένα ξεχωριστά καί όλο τον κόσμο, νά έχουμε ειρήνη καί άσφάλεια στή γή μας, νά έχουμε μέσα μας τή χαρά πού δίδει ό Χριστός γιά νά άξιωθούμε διά πρεσβειών του νά κληρονομήσουμε μία θέση στή βασιλεία τού Θεού. Αμήν!

Άγιος Νεκτάριος

Πτυχχούχος τού Πανεπιστημίου Αθηνών

Δημοσίευμα στην Εφημερίδα «Καποδιστριακό»

Στήλη: Άπό την Ιστορία τον ΕΚΠΑ #76,15-11-2005 Επιμέλεια: Γεράσιμος Ζώρας

Τό 1885, έλαβε τό πτυχίο του άπό τή Θεολογική Σχολή τού Πανεπιστημίου Αθηνών ό Νεκτάριος Δ. Κεφαλάς, ό Άγιος Νεκτάριος, τού όποιου ή μνήμη εορτάζεται στις 9 Νοεμβρίου. Τό όνομά του άναγράφεται, μαζί με άλλους εννέα συνεξετασθέντες τελειόφοιτους του άκαδημάίκού έτους 1885-1886, σέ σχετικό πίνακα τής «Λογοδοσίας» τού τότε Πρύτανη Κωνσταντίνου Π. Δηλιγιάννη («Λόγος έκφωνηθείς τή 23 Νοεμβρίου 1886 κατά τήν έορτήν τής καθιδρύσεως των νέων άρχών τού Εθνικού Πανεπιστημίου», Άθήνησι 1887, σ. 81), ένφ τό δίπλωμα φυλάσσεται στο Μουσείο τού Πανεπιστημίου Αθηνών (στήν πρώτη προθήκη τής αίθουσας μέ τά έκθέματα τής Θεολογικής Σχολής). Τέσσερα χρόνια νωρίτερα, στις 4 Νοεμβρίου 1881, είχε έγγραφε! στή Θεολογική, όπως δηλώνεται στο «Μητρφον τών φοιτητών τού έν Άθήναις Εθνικού Πανεπιστημίου», όπου ύπάρχει καί ή ύπογραφή του ώς «έγγραφομένου» φοιτητή. Στο Μητρφο φέρει τον αύξοντα άριθμό 1042, ένφ ώς πατρίδα του άναφέρεται ή Χίος (όπου, τό 1877, είχε χειροτονηθεί διάκονος, λαμβάνοντας τό όνομα Νεκτάριος) άντί τής Σηλυβρίας τής Θράκης (όπου είχε γεννηθεί, τό 1846, καί είχε βαπτισθεϊ λαμβάνοντας τό όνομα Αναστάσιος). Αξίζει νά σημειωθεί ότι, κατά τό μεγαλύτερο μέρος τών σπουδών του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ό Άγιος Νεκτάριος ύπήρξε ύπότροφος τού κληροδοτήματος Παπαδάκη, κατόπιν ειδικών έξετάσεων, στις όποιες άρίστευσε. Στο Ιστορικό Αρχείο τού Πανεπιστημίου σφζεται σχετική χειρόγραφη αίτησή του:

«Προς τήν Σεβαστήν Πρυτανείαν τού Εθνικού Πανεπιστημίου. Ο ύποφαινόμενος δευτεροετής φοιτητής τής Θεολογικής Σχολής Νεκτάριος Δ. Κεφαλάς έπιθυμώ νά διαγωνισθώ εις τάς ύπό τής Σεβαστής Πρυτανείας όρισθεΐσας ύποτροφίας ώς Θράξ. Ύποσημειούμαι εύσεβάστως Ίεροδιάκονος Νεκτάριος Δήμου Κεφαλάς έκ Σηλυβρίας τής Θράκης ώς έν τφ έπισυνημμένψ πιστοποιητικφ δηλούται. Άθήνησι τή 2 Απριλίου 1883». Ή αίτηση πού -όπως σημειώνεται πάνω της- «έλήφθη τή 2 Απριλίου 1883. Αριθ. Πρωτ. 32», διαβιβάσθηκε άμέσως άπό τήν Πρυτανεία «Προς τον κ. Κοσμήτορα τής Θεολογικής Σχολής [Νικηφόρο Καλογερά] διά τά περαιτέρω. Αθήναι τή 2 Απριλίου 1883. Ό Πρύτανης Π. Γ. Κυριάκός». Στή συνέχεια, πάνω στή ίδια τήν αίτηση σημειώθηκαν, προφανώς άπό τή Γραμματεία, τά στοιχεία τού φοιτητή:

«Νεκτάριος Δ. Κεφαλάς Διάκονος έκ Χίου, ένεγράφη εις τήν Θεολ. Σχ. 4 Νοεμβρίου 1881 ύπ’ άριθ. μητρ. 1042. Ανενέωσε τήν έγγραφήν του 1882-1883 άριθ. 1612». Τέλος, προφανώς άφού έλαβε τήν ύποτροφία, σημειώθηκε «ύπότροφος Α. Φ. Παπαδάκη». Ένα μήνα μετά τήν αίτηση, στις 7 Μα'ιου 1883, ό Κοσμήτορας τής Θεολογικής άποστέλλει έγγραφο προς τήν Πρυτανεία, στο όποιο σημειώνονται μεταξύ άλλων τά έξής: «Αναφέρομεν Ύμΐν ότι κατά τά διατεταγμένα προέβημεν εις τον διαγωνισμόν προς πλήρωσιν τών προκηρυχθεισών ύποτροφιών, ήτοι τριών έκ τού κληροδοτήματος Α. Παπαδάκη, μιάς τού Θ. Ρακού καί έτέρας τού Γ. Μαυροκορδάτου. Μετείχαν τού διαγωνισμού οί έξής δέκα φοιτηταί (...) Ν. Κεφαλάς (...). Έκρίθησαν δέ έπιτυχόντες διά

μέν τάς τοϋ Α. Παπαδάκη (...) Νεκτάριος Κεφαλάς Θράξ (...) Όθεν γνωστά ποιούντες Ύμΐν, Κύριε Πρύτανη, τά Αποτελέσματα των έν λόγψ διαγωνισμών, παρακαλούμεν Υμάς όπως εύαρεστούμενος διατάξητε τον διορισμόν των έπιτυχόντων. Ό τής ΘεοΛογικής Σχολής Κοσμήτωρ Ν. Καλογεράς».

Στή συνέχεια ό Πρύτανης, στις 19 Μάιου, άποστέλλει σχετικό έγγραφο προς τον Λογιστή τού Πανεπιστημίου (γιά νά χορηγούνται 100 δρχ. μηνιαίως στούς έπιτυχόντες, μέχρι τού τέλους των σπουδών τους), καθώς καί ένημερωτικές έπιστολές προς καθένα άπό τούς ύποτρόφους. Έτσι, ώς ύπότροφος τού Κληροδοτήματος Παπαδάκη ό Άγιος Νεκτάριος θά ολοκληρώσει τό 1885 τις σπουδές του.

Ή μετέπειτα πορεία τού Αγίου είναι γνωστή: χειροτονήθηκε άρχικά πρεσβύτερος στήν Αλεξάνδρεια καί κατόπιν Μητροπολίτης Πενταπόλεως, στή συνέχεια ιεροκήρυκας στή Χαλκίδα, τό 1894 διευθυντής τής Ριζαρείου Σχολής, ένφ άπό τό 1908 έγκαταστάθηκε μόνιμα στήν Αίγινα, στή Μονή του, όπου έκτελούσε τά καθήκοντα τού έφημερίου, συνέθετε ύμνους καί συνέγραφε δοκίμια, λόγους καί πλήθος βιβλίων. Όταν μετά μία δωδεκαετία αίσθάνθηκε ότι πλησίαζε τό τέλος του, θέλησε νά μεταφερθεΐ στο πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Άρεταίειο, όπου νοσηλεύθηκε γιά δυο μήνες, μέχρι τήν κοίμησή του, στις 9 Νοεμβρίου 1920 (ή άνακήρυξή του σέ Άγιο έγινε μετά 40 χρόνια, τό 1961, άπό τό Οικουμενικό Πατριαρχείο). Τό Πανεπιστήμιο Αθηνών, πού τό 1881 τον είχε δεχθεί στούς κόλπους του ώς νεαρό καί έπιμελή φοιτητή, τό 1883 τον είχε άνακηρύξει ύπότροφό του, τό 1885 τον είχε Αναγορεύσει πτυχιούχο του, καί τό 1920 τον είχε περιθάλψει ώς σεβάσμιο πλέον ιεράρχη στήν πανεπιστημιακή Κλινική του, ήταν έπόμενο νά Αφιερώσει στή μνήμη τού Αγίου τό παρεκκλήσιο τού Αρεταίειου Νοσοκομείου.

Η ηλεκτρονική επεξεργασία  μορφοποίηση  κειμένου  και εικόνων έγινε από τον Ν.Β.Β

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο , για μη εμπορικούς σκοπούς με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο

©ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

 http://www.alavastron.net/

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: