7 ΟΜΙΛΙΑ ΜΗ΄ Άπεκρίθησαν δέ οί υίοί του Χέτ προς Άβραάμ,

Ιωάννης Χρυσόστομος Ομιλίαι είς τήν Γένεσιν

Τόμος 54

7 ΟΜΙΛΙΑ ΜΗ΄ .Άπεκρίθησαν δέ οί υίοί του Χέτ προς Άβραάμ, και ειπαν Βασιλεύς παρα Θεου ει συ έν ήμιν, έν τοις έκλεκτοις μνημείοις ήμων θάψον τον νεκρόν σου.

α. Είδετε χθές, άγαπητοί, του πατριάρχου τήν άνδρείαν· ειδετε ψυχήν άδάμαντος στερροτέραν, πως, το ήκον εις αύτον, δια τον περί τον Θεον πόθον ίερευς του παιδος έγένετο, καί τή μέν γνώμη ήμαξε τήν δεξιάν, καί το ίερειον προσήνεγκε· δια δέ τήν αφατον του Θεου φιλανθρωπίαν σωον καί ύγιή τον παιδα λαβών έπανήει, καί άπο τής προαιρέσεως άνεκηρύττετο ο πατριάρχης καί τον στέφανον λαμπρον άνεδήσατο, καί τουτον τον τελευταιον άγωνα ήγωνίσατο, καί δια πάντων το φιλόθεον αύτου τής γνώμης έπεδείξατο. ’Ίδωμεν καί σήμερον του δικαίου τούτου το φιλόστοργον, όσην ποιείται του παιδος τήν κηδεμονίαν. Επειδή γάρ μετά το άπο της θυσίας ταύτης έπανελθεΐν της καινής καί παραδόξου διεδέξατο αύτον τής Σάρρας το πένθος, αίτήσας παρά των υίών Χετ κτήσιν τάφου, καί πριάμενος τον τόπον, άπέθετο τον νεκρον, καί ταύτην πρώτην άρχήν κτήσεως ποιείται ο πατριάρχης διά τήν τής Σάρρας τελευτήν. Δεικνυσα γάρ ήμΐν ή θεία Γραφή διά πάντων του δικαίου τήν άρετήν, καί οτι ως πάροικος καί παρεπίδημος απαντα διήγε τον χρόνον, καί τουτο έπεσημήνατο, ίνα μάθωμεν,οτι ο τοσαύτης άπολαύων τής άνωθεν συμμαχίας, καί ουτω περιφανής γεγονώς, καί έπί τοσουτον πλήθος έκταθείς, οίκεΐον τόπον ούκ έκτήσατο, καθάπερ νυν πολλοί ποιουσιν, άγρους καί κώμας, καί πολλήν τινα καί αφατον περιουσίαν κατακτασθαι σπουδάζοντες.

 Είχε γάρ άρκουντα πλουτον τον άπο τής γνώμης, καί ούδεμίαν περί ταυτα έποιεΐτο τήν σπουδήν. Άκουέτωσαν οί άθρόον γαί έν μια καιρου ροπή τά πάντων περιβαλλόμενοι, καί πανταχου, ως είπεΐν, τής οίκείας πλεονεξίας τήν έπιθυμίαν έκτείνοντες, καί μιμείσθωσαν τον πατριάρχην, τον ούδε οπου καταθή τής Σάρρας το λείψανον έσχηκότα, μέχρις οτε, καί υπ' αύτής τής ανάγκης ωθούμενος, ωνήσατο τον άγρον καί το σπήλαιον παρά τών υίών Χέτ.

Ότι γάρ περίβλεπτος ήν παρά τοΐς τήν Χαναναίαν οίκουσιν, ακουε τών υίών Χετ προς αύτον λεγόντων· Βασιλεύς παρά Θεου συ εί έν ήμΐν, έν τοΐς έκλεκτοΐς μνημείοις ήμών θάψον τον νεκρόν σου· ούδείς γάρ ήμών ού μή κωλύση το μνημειον αύτου άπο σου.

Άλλ' ορα τον δίκαιον, οπως κάκείνους παιδεύει δι' αύτών τών έργων τήν οίκείαν φιλοσοφίαν, καί ού πρότερον άνέχεται λαβεΐν το μνημεΐον, πρίν αν τήν δικαίαν καταβάλλη τιμήν. Εί γάρ καί υμεΐς, φησίν, ουτω περί έμε εύγνώμονες γεγόνατε, άλλ' έγώ ούκ άνέξομαι, εί μή πρότερον τήν δέουσαν τιμήν καταβάλλοιμι, λαβών παρ' υμών το μνημεΐον. Καί δους, φησί, το άργύριον, έλαβε το μνημεΐον· καί έθαψε Σάρραν τήν γυναΐκα αύτου έν τω σπηλαίω του άγρου τω διπλω, ο έστιν άπέναντι Μαμβρή. Καί ο ουτω περιφανής καί περίβλεπτος, καί τοσαύτην παρρησίαν παρά τω Θεω έχων, καί παρά πάντων, ως είπεΐν, τών αύτόθι τοσαύτης άπολαύων θεραπείας, ως καί τους υίους Χετ βασιλέα αύτον ονομάζειν, ούδε βήμα ποδος έκέκτητο. Διά τουτο καί ο μακάριος Παυλος άνακηρύττων του δικαίου τούτου τήν άρετήν, γράφων έλεγε· Πίστει παρώκησεν Άβραάμ είς τήν γήν τής έπαγγελίας, ως άλλοτρίαν, έν σκηναΐς κατοικήσας μετά Ισαάκ καί Ιακώβ τών συγκληρονόμων της έπαγγελίας της αύτης. Είτα διδάσκων ήμας πως πίστει παρφκησεν, έπήγαγεν· Έξεδέχετο γαρ τήν τους θεμελίους εχουσαν πόλιν, ής τεχνίτης και δημιουργός ο Θεός. Τη έλπίδι, φησί, των μελλόντων ύπερεώρα των παρόντων, καί τη προσδοκία των μειζόνων ελαττον έφρόντιζε τούτων των έν τω παρόντι βίω· καί ταυτα πρό του νόμου, καί πρό της χάριτος. Ποίαν ουν εξομεν ήμεις απολογίαν, ειπέ μοι, οι μετα τοσαύτας έπαγγελίας και τας ύποσχέσεις των απορρήτων αγαθων πρός τα παρόντα έπτοημένοι, καί ώνούμενοι αγρούς, καί πανταχου φαιδρύνεσθαι σπουδάζοντες, καί από πλεονεξίας καί άρπαγης ταυτα άπαντα συλλέγοντες, καί οπερ ο μακάριος προφήτης θρηνων ελεγε, τουτο δια των εργων πληρουντες· Ούαί οΐ συνάπτοντες οΙκίαν πρός οικίαν, καί αγρόν πρός αγρόν έγγίζοντες, ινα του πλησίον αφέλωνταί τι; Ή ούχί ταυτα καθ' έκάστην ήμέραν ορωμεν γινόμενα, καί χήρας μεν άρπαζομένας, ορφανούς δε αποδυομένους, καί τούς ασθενείς ύπό των δυνατωτέρων πιεζομένους; Άλλ' ούχ ούτως ο δίκαιος ούτος· αλλα καί μνημειον ώνήσασθαι βουληθείς, έπειδή είδεν έτοίμους διαδουναι βουλομένους τούς αΐτηθέντας, ού πρότερον ήνέσχετο, πρίν η τήν δικαίαν κατέβαλε τιμήν. 'Άπερ έννοουντες, αγαπητοί, μιμησώμεθα οΐ έν τη χάριτι τόν πρό του νόμου, καί μή περί τήν των πλειόνων έπιθυμίαν έκκαιόμενοι, μειζον έαυτοις καί σφοδρότερον έπισωρεύωμεν τό πυρ τό άσβεστον, τήν φλόγα τήν αφόρητον. Άκουσόμεθα γαρ, εΐ έπιμένοιμεν ταις τοιαύταις άρπαγαις καί πλεονεξίαις, τα πρός τόν πλούσιον έκεινον είρημένα ’Άφρον, ταύτη τη νυκτί τήν ψυχήν σου έπαιτουσιν από σου· α δε ήτοίμασας, τίνι εσται; Τίνος γαρ ενεκεν, αγαπητέ, τοσαυτα συλλέγειν σπουδάζεις, άπερ μετ' ού πολύ μέλλων έντευθεν αφαρπάζεσθαι καταλείψεις ένταυθα, ού μόνον ούδεν απ' αύτων καρπώσασθαι δυνηθείς, αλλα καί τό φορτίον των άμαρτημάτων έπί των οίκείων ώμων έπιφερόμενος, καί άπρακτα λοιπόν μεταγινώσκων; Καί τα μεν παρα σου μετα πλεονεξίας συλλεγέντα πολλάκις καί είς τας των έχθρων χειρας έλεύσεται· αύτός δε τήν έπί τούτοις δίκην απαιτηθήση. Ποίας ουν ούκ αν είη τουτο παραφροσύνης, τό έτέροις πονεισθαι, καί αύτός τήν έπί τούτοις δίκην διδόναι;

β. Άλλ' ει καί πρότερον ούτω τα καθ' έαυτούς ραθύμως διεθήκαμεν, νυν γουν τό δέον βουλευσώμεθα, καί μή άπλως περιβάλλεσθαι σπουδάζωμεν πολλήν τήν περιουσίαν, αλλα πολλήν του δικαίου ποιώμεθα πρόνοιαν Ούδε γαρ μέχρι του παρόντος στησεται τα ημετερα, ουδε επι της ξένης δια παντός εσόμεθα, άλλα μετ' ου πολύ εις τήν οικείαν επανηξομεν πατρίδα. Πάντα ούν ποιώμεν, ώστε μή εκεί εν ενδεία ημάς γενεσθαι. Τί γαρ οφελος εν ξένη μεν πολυν τον πλούτον καταλιπείν, εν δε τη οικεία πατρίδι μηδε των άναγκαίων τήν χρείαν εχειν; Σπευσωμεν ούν, παρακαλώ, ως ετι καιρος, και τα επι της ξένης εκεί μεταθώμεν. Ει γαρ καί πολύ το διάστημα, άλλα σφόδρα εύκολος η μετακομιδή. Καί γαρ οι μετακομίζοντες έτοιμοι, καί μετα άσφαλείας εκείσε βαδίζοντες, καί εν άσυλω θησαυρω άποτιθέμενοι απερ αν δι' αυτών προαποστείλαι δυνηθώμεν. Αι γαρ τών πενητων χείρες εις ταμιεία τών ουρανών άποτίθενται τα παρ' ημών διδόμενα. Οταν ούν και η ευκολία η τοσαυτη και άσφάλεια, τίνος ένεκεν άναδυόμεθα, ουχι δε μετα πάσης σπουδής τουτο διαπραττόμεθα, ινα εκεί ταυτα ευρωμεν, ένθα μάλιστα αυτών χρηζομεν; Δια τουτο και ο πατριάρχης ούτος ως άλλοτρίαν κατφκει τήν Χαναναίαν, επειδή εκείνην Έδέχετο τήν πόλιν, ής τεχνίτης και δημιουργός ο Θεός. Έαν τοίνυν βουληθώμεν τον δίκαιον τουτον μιμησασθαι, και ημείς εις εκείνην καταντησομεν αν, και εις τους κόλπους του πατριάρχου φθάσομεν. Ή γαρ κοινωνία τών πράξεων και της άπολαυσεως τήν κοινωνίαν ημίν χαρίζεται.

Άλλ', ει δοκεί, επανέλθωμεν λοιπον επι τήν άκολουθίαν του λόγου, και ίδωμεν μετα τον της Σάρρας θάνατον, όσην ο δίκαιος ποιείται φροντίδα του παιδος, του Ίσαακ λέγω. Άκουσωμεν τοίνυν της θείας Γραφης διηγουμένης ημίν. Και Άβρααμ, φησιν, ήν πρεσβυτερος, προβεβηκώς ημερών. Και Κυριος ηυλόγησε τον Άβρααμ κατα πάντα. Τίνος ένεκεν τουτο ημίν επεσημηνατο; Έπειδή μέλλει φροντίδα ποιείσθαι του Ίσαακ και σπουδήν, ώστε νυμφην αυτω άγαγέσθαι, δια τουτο εσημανεν ημίν τήν ηλικίαν του πατριάρχου. Ήνίκα γαρ, φησι, προς έσχατον γηρας ηλασε, βουλόμενος τον Ίσαακ της τών Χαναναίων συγγενείας άπαλλάξαι, ινα μή εκείθεν άγάγηται γυναίκα, καλέσας, φησι, τών οικετών τον ευνουστερον, εντέλλεται αυτω περι τουτου, καί φησι· Θες τήν χείρά σου ύπο τον μηρόν μου.

Τη μεν Έλλάδι γλώττη ουτω γέγραπται, Ύπο τον μηρόν μου· εν δε τη Έβραϊδι φασιν, Ύπο τήν οσφυν.

Και τίνος ένεκεν ουτω φησίν; Ίδίωμα τουτο τών παλαιών άνδρών ήν. ’Άλλως δε και επειδή εντευθεν η άρχή της Ίσαακ γεννησεως γέγονε. Και ινα μάθης ότι συνηθείας τινος ήν το γινόμενον, όρα αυτον επιτάττοντα τήν μεν χεΐρα αύτόθι έπιθεΐναι, εύθέως δε έπάγοντα·

Και έξορκιω σε Κύριον τον Θεόν του ούρανου και τον Θεον της γης. Όρα πως καί τον οικέτην διδάσκει ειδέναι τον των άπάντων δημιουργόν. Ειπών γάρ Θεον ούρανου καί Θεον γης, απασαν τήν κτίσιν συμπεριέλαβε. Καί τίς ο ορκος; 'Ίνα μή λάβης γυναίκα τω υιω μου Ισαάκ άπο των θυγατέρων Χαναναίων, μεθ' ών έγώ κατοικώ έν αύτοΐς· άλλ' εις τήν γην μου, ού έγεννήθην, πορεύση, καί εις τήν φυλήν μου, καί λήψη γυναίκα τω υιω μου Ισαάκ έκεΐθεν.

Είδες τήν έντολήν του πατριάρχου τήν προς τον οικέτην γενομένην; Μή άπλώς γάρ παραδράμης τά ειρημένα, άλλ' έννόησον τον σκοπον του δικαίου, καί λόγισαι οπως το παλαιον έποιουντο σπουδήν, ού χρημάτων έπιζητουντες περιουσίαν, ού πολύν πλούτον, καί άνδράποδα, καί πλέθρα γης τόσα καί τόσα, ού του έξωθεν κάλλους τήν εύμορφίαν, άλλά της ψυχης το κάλλος έπεζήτουν, καί τρόπων εύγένειαν. Επειδή γάρ είδε των έν τή Χαναναία οικούντων τήν πονηρίαν, ειδώς οσον έστίν άγαθον ομότροπον έχειν σύζυγον, διατάττεται τω παιδί, καί ορκον προστίθησιν, ώστε έκ τής συγγενείας αύτου άγαγέσθαι τω Ισαάκ γυναίκα· καί ούτε το διάστημα των τόπων, ούτε αι αλλαι δυσκολίαι οκνηρότερον αύτον περί τουτο πεποιήκασιν· άλλ' ειδώς του πράγματος το άναγκαΐον, πάσαν ποιείται τήν σπουδήν, καί άποστέλλει τον οικέτην. Άλλ' ο μεν πατριάρχης έπιμελούμενος της κατά ψυχήν άρετης, καί φεύγων των έγχωρίων τήν πονηρίαν, τουτο ποιεί· οι δε νυν απαντες ούκ αν ποτε άνάσχοιντο τοιουτόν τι έννοησαι· άλλά καν μυρίων ή κακων άνάμεστος, εν μόνον έπιζητουσι, των χρημάτων τήν περιουσίαν, καί πάντα τά αλλα δεύτερα αύτοΐς νενόμισται, ούκ ειδότες οτι γνώμης διεφθαρμένης ούσης, καν αφατος έπιρρέη πλουτος, θάττόν τις εις έσχάτην πενίαν ήξει, καί ούδεν οφελος έσται της περιουσίας, ούκ ούσης της οικονομειν ταυτα δυναμένης δεόντως ψυχης.

γ. Άλλ' ο μεν πατριάρχης άρκουσαν τω παιδί τήν έντολήν έποιήσατο, καί ορκοις αύτον συνέδησεν. Ιδωμεν δε λοιπον τήν εύγνωμοσύνην του οικέτου, οπως έζήλου του δεσπότου το φιλόθεον. Επειδή γάρ είδε μετά πολλης σφοδρότητος έντελλόμενον τον δίκαιον, φησί προς αύτόν· Εάν μή βούληται ή γυνή πορευθηναι μετ' έμου, βούλει τον υιόν σου άποστρέψω εις τήν γην, οθεν έξηλθες έκεΐθεν; 'Ίνα μή, φησί, δυσκολίας τινος παρεμπεσούσης έκβαίνειν δόξω τάς έντολάς τάς σας, δια τούτο πυνθάνομαι, τί δέοι με παραφυλάξασθαι, και ει άρεστόν σοι τον Ισαάκ έκεΐ άπελθεΐν, ώστε λαβόντα τήν γαμετήν ούτως έπανελθεΐν, ει μή άνάσχοιτο, καθάπερ ένετείλω, μετ' έμου παραγενέσθαι; Τί ούν ο δίκαιος; Απαγορεύει τουτο αύτω καί φησι· Πρόσεχε σεαυτω μή άποστρέψης τον υιόν μου έκεΐ. Ού χρεία σοι γενήσεται τούτου, φησίν. Ό γάρ τήν έπαγγελίαν πρός με ποιησάμενος, καί έπΐ τοσουτον αύξηθηναι το σπέρμα αύτου υποσχόμενος, αύτός σοι και τουτο εύοδωσει. Μή τοίνυν άποστρέψης τον υιόν μου έκεΐ. Κύριος ο Θεος του ούρανου καί ο Θεος της γης. Όρα πως καί άνωτέρω ορκων τον παΐδα, τον δημιουργον των όλων αύτον έκπαιδεύει· καί νυν μέλλων έπεύχεσθαι, τά αύτά ρήματά φησι, διά πάντων παιδεύων τον οικέτην έπ' έκεΐνον τήν πεποίθησιν εχοντα, ουτω της οδοιπορίας αψασθαι, καί θαρρεΐν καί υπέρ του τέλους. Διδάσκει γάρ αύτον όσης έξ άρχης καί έκ προοιμίων άπήλαυσε της παρά του των όλων Θεου εύνοίας, καί οτι αύτος ουτος, ο καί έκ της οικείας πατρίδος άναστήσας, καί μέχρι νυν τά κατ' αύτον ουτως οικονομήσας, καί έν αύτω τω γήρα του Ισαάκ τον τόκον χαρισάμενος, αύτος καί τά προκείμενα αύτω κατευοδώσει. Κύριος ο Θεος, φησί, του ούρανου καί της γης, δς ελαβέ με έκ του οίκου του πατρός μου, καί έκ της γης ής έγεννήθην, αύτος ουτος δς έλάλησέ μοι λέγων, Σοί δώσω τήν γην ταύτην καί τω σπέρματί σου, ουτος ο τοσαύτην περί έμέ τήν κηδεμονίαν έπιδειξάμενος, αύτος άποστελεΐ τον άγγελον αύτου εμπροσθέν σου, καί λήψη γυναΐκα τω υιω μου έκεΐθεν. Θαρρων, φησίν, άπιθι· πέπεισμαι γάρ οτι ο τοσαύτην περί έμέ τήν εύεργεσίαν έπιδειξάμενος, καί ταύτην προσθήσει ταΐς προλαβούσαις, καί άποστελεΐ τον άγγελον αύτου εμπροσθέν σου. Αύτός σοι προοδοποιήσει απαντα, αύτός σοι καί τήν γυναΐκα γνώριμον ποιήσει, καί λαβών αύτήν ηξεις. Εάν δέ γένηται, ό μή γένοιτο, καί άντιτείνη ή γυνή του μή πορευθηναι, άλλότριος εση άπο της άρας του ορκου. Τον μέντοι υιόν μου μή άποστρέψης έκεΐ. Ούκ άμφιβάλλω γάρ, οτι κατευοδώσει σε Κύριος. Καί δεικνυς οπως έπεποίθει τη του Θεου δυνάμει, άπαγορεύει τω παιδί τον Ισαάκ έκεΐσε άπαγαγεΐν. Ειτα έπειδή μετά άκριβείας διετείλατο τω παιδί, καί άπήλλαξεν αύτον της φροντίδος (έδεδοίκει γάρ ο παΐς μή έπιορκήσας άλω το προσταχθέν μή πληρώσασ), Θείς, φησί, τήν χεΐρα αύτου υπο τον μηρον, ωμοσεν αύτω περί του ρήματος τούτου, ώστε μή τον Ισαάκ έκεισε απαγαγειν. Ειδες πως εκ προοιμίων εδειξεν ο οικετης τήν εύνοιαν τήν περί τον δεσπότην; Όρα λοιπον αύτον εκ της του πατριάρχου διδασκαλίας βελτίω γινόμενον, καί μιμούμενον του δικαίου το φιλόθεον. Λαβών γάρ, φησίν, ο παις δεκα καμήλους καί απο πάντων των αγαθων του κυρίου αύτου, αναστάς επορεύθη είς τήν Μεσοποταμίαν είς τήν πόλιν Ναχώρ, καί εκοίμισε τας καμήλους εςω της πόλεως παρα το φρεαρ του υδατος το προς οψε, ηνίκα εκπορεύονται αί ύδρευόμεναι. Καί είπε· Κύριε ο Θεος του κυρίου μου Αβραάμ. Όρα του οίκετου τήν εύγνωμοσύνην. Τον της οίκουμενης Δεσπότην απο του πατριάρχου ονομάζει· Κύριε γαρ ο Θεος, φησί, του κυρίου μου Αβραάμ, ο τοσαύτας περί αύτον εύεργεσίας επιδειξάμενος. Καί τί θαυμάζεις εΐ ο οίκετης αύτον ουτω καλει Θεον Αβραάμ; Αύτος ο των όλων Θεος δεικνύς όπως των δικαίων τήν αρετήν περί πολλου ποιείται, φησίν· Εγω ειμι ο Θεος Ιακώβ καί ο Θεος Ισαάκ καί ο Θεος Αβραάμ. Κύριε, φησίν, ο Θεος του κυρίου μου Αβραάμ, εύόδωσον εναντίον μου σήμερον, καί ποίησον ελεος μετά του κυρίου μου Αβραάμ· ώς εΐ ελεγεν· ΕΙς εργον ελθειν ποίησον τά δόξαντα αύτω, καί κατά γνωμην τήν αύτου πάντα εύόδωσον. Ποίησον ελεος μετά του κυρίου μου Αβραάμ. Τί εστι, Ποίησον ελεος; Τήν επιθυμίαν αύτου πλήρωσον. Είτά φησιν· Ιδού εγώ εστηκα επί της πηγης του υδατος, αί δε θυγατερες των οίκούντων τήν πόλιν εκπορεύονται αντλησαι υδωρ. Καί εσται η παρθενος, η αν εγώ ειπω, Επίκλινον τήν ύδρίαν σου ίνα πίω, καί ειπη μοι, Πίε, καί τάς καμήλους σου ποτιω, εως αν παύσωνται πασαι πίνουσαι, ταύτην ητοίμασας τω παιδί σου Ισαάκ, καί εν τούτω γνωσομαι, ότι εποίησας ελεος τω κυρίω μου Αβραάμ. Όρα του οίκετου τήν σύνεσιν. Επειδή γάρ ηδει του πατριάρχου το φιλόξενον, καί ότι τήν κόρην τήν εκει μελλουσαν απάγεσθαι ομότροπον ειναι προσήκει τω δικαίω, ούδεν ετερον τεκμήριον επιζητεί, αλλ' απο της γνωμης τήν φιλοξενίαν χαρακτηρίσαι βούλεται της κόρης, καί φησιν· ’Εάν εμου αΐτήσαντος παρ' αύτης το υδωρ, επικλίνη μοι τήν ύδρίαν, καί μή μόνον το αΐτηθεν ποιήση, αλλά καί τήν δαψίλειαν της οίκείας γνωμης επιδείξηται, καί ειπη, Καί ταις καμήλοις σου εφυδρεύσομαι, αρκουσαν απόδειξιν παρεσχε διά της του υδατος παροχής της των τρόπων επιεικείας.

δ. Εννόησον γάρ μοι, αγαπητέ, όσον ήν κόρην απαλήν υδρευομενην ου μονον μη ανανευσαι προς την αιτησιν, άλλα και καθεΐναι την υδρίαν απο των ώμων, καί παρασχεΐν έμφορηθηναι τω αίτουντι, καί ταυτα ξένω οντι καί ουδαμοθεν γνωρίμω· καί ου μονον τούτω, άλλα καί ταΐς καμήλοις άπάσαις υδρεύσασθαι, καί δεΐξαι δια των γινομένων της έν τη ψυχή ευγενείας τα τεκμήρια. Ή ουκ ιστε οτι πολλοί καί ανδρες οντες ανανεύουσι πολλάκις προς τας τοιαύτας αίτήσεις; Καί τί λέγω προς υδατος παροχήν; Ενίοτε δάδας κατέχοντες, καί υπο των παριοντων παρακαλούμενοι, ώστε παρασχεΐν βραχύ άναμειναι, ινα λύχνον ανάψωσιν, ουδέ τουτο ποιησαι ανέχονται, καί ταυτα του πυρος ουδεμίαν έλάττωσιν υπομενοντος, καν μυρίοι ωσιν οι μέλλοντες απτειν. Ενταυθα δε καί γυνη καί κορη, καί υδρίαν έπί των ώμων φέρουσα, ου μονον ουκ έδυσχέρανε προς την αιτησιν, αλλα καί έπιδαψιλεύεται τη αίτήσει, καί το ποτον παρέχει, καί έξ οίκείας γνώμης καί ταΐς καμήλοις υδρεύσασθαι έπείγεται. Ό γαρ φιλάνθρωπος Θεος έπινεύσας ταΐς του πατριάρχου προσευχαΐς, τον αγγελον αυτου προπέμψας, απαντα ταυτα ωκονομησε γενέσθαι, καί καθάπερ ήτησεν ο παΐς, ουτως απαντα είς έργον έξηλθεν. Είτα έπειδη είδε δια των έργων την ένέργειαν των ευχων του πατριάρχου, καί έπέτυχε, καθάπερ έπεθύμει, της κορης, καί είδεν αυτης την υπερβάλλουσαν φιλοξενίαν. Έσπευσε γαρ, φησί, καί έξεκένωσε την υδρίαν είς το ποτιστήριον, καί έδραμεν έπί το φρέαρ αντλησαι, καί υδρεύσατο πάσαις ταΐς καμήλοις. Όρα την προθυμίαν έπιτεταμένην. Το γαρ, Έσπευσε, καί έξεκένωσε την υδρίαν, καί έδραμεν έπί το φρέαρ, δείκνυσι της κορης την αφατον προθυμίαν· οτι ούτε ως ξένη απέφυγεν, ούτε προφάσει της σωφροσύνης ανένευσε προς την αιτησιν, αλλα μετα πολλης έπιεικείας φησί, Πίε, κύριε.

’Εννόησόν μοι έν ήλικία τοιαύτη ποση καί σωφροσύνης ακρίβεια, καί ταπεινοφροσύνης υπερβολη, καί φιλοξενίας έπίτασις. Ποσου πλούτου γουν ουκ αν ειη ταυτα τιμιώτερα; ποσων θησαυρων ταυτα ουκ αν προτιμοτερά τις ήγήσαιτο; Τουτο ή μεγίστη προίξ, τουτο τα μυρία αγαθα, ο θησαυρος ο μηδέποτε δαπανώμενος. Όρων τοίνυν λοιπον ο ευγνώμων οίκέτης έναργη του Θεου την προνοιαν, Κατεμάνθανεν αυτην, φησί, καί παρεσιώπα του γνωναι, εί ευώδωσε Κύριος την οδον αυτου, η ου. Τί έστι, Κατεμάνθανεν αυτήν; Αυτα τα ρήματα της κορης κατενοει, το βλέμμα, την βάδισιν, το σχημα, τα αλλα απαντα, καί ανέμενεν ίδεΐν, Εί ευώδωσε Κύριος την οδον αυτου, η ου. Τα μεν γαρ ηδη γεγενημένα, φησί, πολλην δείκνυσι της κόρης και ύπερβάλλουσαν την άρετήν. Δι' ο καί άμειβόμενος αυτην της ύπακοης καί της του υδατος παροχής, περιτίθησιν αυτή, φησίν, ένώτια χρυσά καί δύο ψέλλια, καί περιειργάζετο μετα άκριβείας τα κατ' αυτην, καί ήρώτα, Τίνος θυγάτηρ εί; καί, Εί εστι παρα τω πατρί σου τόπος ήμΐν καταλυσαι; Σκόπει καί ένταυθα της κόρης την άπόκρισιν. Καθάπερ γαρ έπί του υδατος ου μόνον το αίτηθεν παρέσχεν, άλλα μετα το πιεΐν αυτον καί ταΐς καμήλοις ύδρεύσατο· ουτω καί ένταυθα πυθομένου του παιδος, εί εστι μόνον τόπος, καί τίνος ήν θυγάτηρ, φησίν ή κόρη· Θυγάτηρ είμί Βαθουηλ του Μελχάς, ον ετεκεν αυτω Ναχώρ. Λέγει καί τον πατέρα καί τον πάππον, ινα γνωρίσας έκεΐνος προθυμότερος γένηται. Όρα ευγνωμοσύνην της παιδός. Περί του πατρος έρωτηθεΐσα ου μόνον τουτο καταμηνύει, άλλα καί του πατρος τον πατέρα.

Καί πυθομένου, εί εστι τόπος μόνον καταλυσαι, φησίν· Ου μόνον τόπος, άλλα καί άχυρα καί χορτάσματα πολλα παρ' ήμΐν. Ταυτα άκούσας ο οίκέτης, καί θαυμάσας την παΐδα της δαψιλους φιλοξενίας, καί μαθών ως ου προς άγνωτάς τινας παραγέγονεν, άλλ' είς την οίκίαν του Ναχώρ, ος άδελφος ήν του πατριάρχου, Ευδοκήσας, φησίν, ο άνθρωπος προσεκύνησε τω Κυρίω. Ήσθείς έπί τοΐς γνωσθεΐσιν, έπί τοΐς είρημένοις παρα της παιδος, Προσεκύνησε τω Κυρίω, την ευχαριστίαν άνήνεγκε τω Δεσπότη τω δια την προς τον πατέρα ευνοιαν τοσαύτην καί περί αυτον έπιδειξαμένω την κηδεμονίαν, καί ουτω πάντα μετ' ευκολίας αυτω κατευοδώσαντι· καί φησιν· Ευλογητος Κύριος ο Θεος του κυρίου μου Άβρααμ, ος ουκ έγκατέλιπε την δικαιοσύνην καί την άλήθειαν αυτου άπο του κυρίου μου. Έπειδη είδε της παιδος την ευγνωμοσύνην, καί εμαθεν άπαντα σαφως παρ' αυτης, λοιπον καί αυτος γνωρίζει τη κόρη, οστις έστί, καί δια της ευχαριστίας της είς τον Θεον κατάδηλον αυτη ποιεΐ, οτι ουκ έξ άλλοτρίας οίκίας παραγέγονεν, άλλα καί άδελφος του Ναχώρ έστιν ο τουτον διαπεμψάμενος. Ταυτα πυθομένη Ή παΐσ μετα πολλης της περιχαρείας δραμουσα, φησίν. Όρα πως δι' έκάστου των παρ' αυτης γινομένων δείκνυσι το πρόθυμον το περί την φιλοξενίαν, δια του δρόμου, δια των ρημάτων, δια της έπιεικείας. Εδραμε γαρ, φησί, καί άπήγγειλεν είς τον οίκον της μητρος αυτης κατα τα ρήματα ταυτα. Πάντα άπερ ηκουσε παρα του παιδος έγνώρισε τοΐς γονευσι. Καί εδραμε, φησί, Λάβαν προς τον άνθρωπον εξω έπί τήν πηγήν. Όρα και τούτον δια του δρόμου δεικνύντα τον πόθον. Καί ΐδών τον άνθρωπον έστώτα έπί της πηγής μετα των καμήλων,

Ειπεν αύτω· Δευρο, εισελθε· εύλογητος Κύριος· ινα τι εστηκας εξω; Εγώ δε ήτοιμασα τήν οικίαν καί τόπον ταΐς καμήλοις. Όρα καί τουτον εύλογουντα τον Κύριον έπί τή παρουσία του ξένου, καί προ τής δια τών εργων φιλοξενίας πολλήν τήν προτροπήν έπιδεικνύμενον. Δευρο, φησίν, εισελθε· προλαβών Ήτοίμασα τήν οικίαν καί τόπον ταΐς καμήλοις. Ειτα είσελθόντος αύτου, φησίν· Άπέσαξε τας καμήλους, καί εδωκεν άχυρα καί χορτάσματα, καί ύδωρ νίψασθαι τοΐς ποσίν αύτου.

ε. Όρα πώς καί ετι τής πλάνης έχόμενοι περί τήν φιλοξενίαν ήσαν πολλήν τήν σπουδήν έπιδεικνύμενοι. Καί εδωκε νίψασθαι τοΐς ποσίν αύτου, καί τοΐς ποσί τών άνδρών τών μετ' αύτου. Καί παρέθηκεν αύτοΐς άρτους φαγεΐν. Άλλ' ένταυθα σκόπει μοι του οΐκέτου τήν πολλήν σύνεσιν. Τί γάρ φησιν; Ού μή φάγω, εως του λαλήσαί με τα ρήματά μου. Ύμεΐς μεν, φησίν, έπεδείξασθε τα παρ' έαυτών· έγώ δε ού πρότερον τής έμής άναπαύσεως λόγον τινα ποιήσομαι, μέχρις αν τήν αιτίαν ύμας διδάξω, δι' ην έστειλάμην τήν τοσαύτην οδον, καί τίνος ενεκεν άπο τής Χαναναίας ένταυθα παραγέγονα, καί πώς εις τον οικον τον ύμέτερον ωδηγήθην, ινα πάντα μαθόντες ουτω καί ύμεΐς τήν οίκείαν εύγνωμοσύνην έπιδείξησθε προς τον έμον δεσπότην. Καί άρξάμενος διηγεΐσθαί φησι· Παΐς Άβρααμ έγώ είμι· Κύριος δε εύλόγησε τον κύριόν μου σφόδρα, καί εδωκεν αύτω πρόβατα καί μόσχους, καί χρυσίον καί άργύριον, καί παΐδας καί παιδίσκας, καί καμήλους καί ονους. Καί ετεκε Σάρρα ή γυνή του κυρίου μου υιον ενα τω κυρίω μου μετα το γηρασαι αύτον, καί εδωκεν αύτω πάντα, οσα ήν αύτω. Ορα πώς μετα άκριβείας άπαντα αύτοΐς διηγεΐται. Εκείνου είμί παΐς, φησίν, Άβρααμ, ον ιστε· μανθάνετε τοίνυν οτι τοσαύτης εύλογίας άπήλαυσε παρα του τών άπάντων Δεσπότου, ως έν πλούτω γενέσθαι αύτον πολλω. Ειτα διδάσκων καί του πλούτου τήν περιουσίαν, φησί, Πρόβατα καί μόσχους, άργύριον καί χρυσίον, παΐδας καί παιδίσκας, καμήλους καί ονουσ αύτω γεγενήσθαι. Άκούετε, οι πλούσιοι, οΐ πλέθρα γής τόσα καί τόσα καθ' έκάστην ήμέραν ώνούμενοι, καί λουτρα καί περιπάτους καί οίκοδομας λαμπρας οικοδομούμενοι, ορατε έν τίσιν ήν του δικαίου ή περιουσία. Ούδαμου άγρος, ούδαμου οίκοδομαί, καί ή περιττή πολυτέλεια· άλλα πρόβατα και μόσχοι και κάμηλοι καί όνοι, παΐδες καί παιδίσκαι. Καί ινα μάθης των οικετών το πλήθος πόθεν αύτω έγεγόνει, έπήγαγεν ετέρωθι, οτι οικογονεΐς απαντες ήσαν. Ουτος ουν ο δεσπότης ο έμος έν τοσαυτη περιουσία γεγονως, και πολλής άπολαυσας τής άνωθεν ροπής, ήνίκα εις γήρας ήλασεν, ή Σάρρα υιον ετεκεν αύτω· τούτον εχων τον μονογενή, πάντων αύτον κληρονόμον ήδη κατέστησε· Πάντα γαρ εδωκεν αύτω, οσα ήν αύτω. Ειτα έπειδή διηγήσατο του δεσπότου τήν περιφάνειαν, του Ίσαακ τον τόκον, λέγει λοιπον τας έντολας, ας λαβων παρα του δεσπότου αύτου εις τήν Χαρραν παραγέγονε. Καί ωρκωσέ με, φησίν, ο κυριός μου, λέγων· Ού λήψη γυναίκα τω υΐω μου Ίσαακ άπο τών θυγατέρων τών Χαναναίων, έν οις έγω παροικώ, άλλ' ή εις τον οικον του πατρός μου πορευση καί εις τήν φυλήν μου, καί λήψη γυναίκα τω υΐω μου έκεΐθεν. Καί αύτος μεν ταυτα ένετείλατο, έγω δε τας δυσκολίας έννοών, καί του πράγματος το δυσχερές λογιζόμενος, έπυθόμην του κυρίου μου, ει μή βουλοιτο ή γυνή πορευθήναι μετ' έμου. Καί είπέ μοι· Κυριος ο Θεος, φ εύηρέστησα έναντίον αύτου, αύτος άποστελεΐ τον άγγελον αύτου μετα σου, καί εύοδώσει τήν οδόν σου, καί λήψη τω υΐω μου γυναίκα έκ τής φυλής μου, καί έκ του οικου του πατρός μου. Καί έαν μή πείθηται ή γυνή του μή πορευθήναι μετα σου ένταυθα, Τότε άθώος εση άπο τής άρας μου. Ό μέν ουν δεσπότης, φησί, ταυτα έντειλάμενος, καί ταυταις με ταΐς προσευχαΐς έφοδιάσας, ούτως έξέπεμψεν έγω δέ θαρρήσας ταΐς έκείνου προσευχαΐς, ήνίκα παρεγενόμην έπί τήν πηγήν, ταυτα τα ρήματα έφθεγξάμην, καί ειπον· Κυριε ο Θεος του κυρίου μου Άβρααμ, ει συ εύοδοΐς τήν οδον, ήν έγω πορευομαι· ιδου έγω εστηκα έπί τής πηγής του υδατος, αι δέ θυγατέρες τών άνθρώπων τής πόλεως έξελευσονται υδρευσασθαι υδωρ καί εσται ή παρθένος, ή αν έγω είπω, Πότισόν με μικρον υδωρ έκ τής υδρίας σου, καί είπη μοι· Καί συ πίε, καί ταΐς καμήλοις σου υδρευσομαι, αυτη ή γυνή, ήν ήτοίμασας τω θεράποντί σου Ισαακ, καί έν τουτω γνώσομαι, οτι έποίησας ελεος τω κυρίω μου Άβραάμ. Ταυτα μέν έγω, φησί, κατ' έμαυτον εύχόμενος τον Θεον καθικέτευσα· ουπω δέ τέλος ειλήφει τα παρ' έμου ρηθέντα, καί παραχρήμα εις εργον έξήει, καί τα ρήματα πράγματα έγίνετο. Προ του γαρ συντελέσαι με λαλουντα, ιδου 'Ρεβέκκα έξεπορευετο τήν υδρίαν εχουσα έπί τών ωμων αύτης. Είπον δε αύτη, Πότισόν με, και σπεύσασα καθεΐλε τήν ύδρίαν αύτης, καί είπε μοι, Πίε καί συ, καί τας καμήλους σου ποτιώ. Καί θεασάμενος λοιπον έναργη τήν παρα του Θεού γεγενημένην πρόνοιαν, έπηρώτων τίνος ε’ίη θυγάτηρ· καί μαθών, έξ ών είπεν, οτι ού προς ξένους άφικόμην, άλλ' εις τήν οικίαν Ναχώρ του άδελφοΰ του κυρίου μου, θαρσήσας, Περιέθηκα αύτη τα ένώτια καί τα ψέλλια, καί εύδοκήσας προσεκύνησα τω Κυρίω, καί εύλόγησα τον Θεον τοΰ κυρίου μου Αβραάμ, οτι εύώδωσέ με λαβεΐν τήν θυγατέρα τοΰ άδελφοΰ τοΰ κυρίου μου. Άλλα τα μεν παρά τοΰ Θεοΰ ούτως έναργώς φκονομήθη· αι γαρ προσευχαί έληλύθασιν αι γενόμεναι παρα τοΰ δεσπότου μου. Ύμεΐς δε λοιπον, ει τα παρ' έαυτών έπιδείκνυσθε, ποιείτε έλεος καί δικαιοσύνην προς τον κύριόν μου· ει δε μή, άπαγγείλατέ μοι. Ήδη μοι, φησί, γνωρίσατε, ινα ειδέναι έχω, ο τι δέοι με διαπράξασθαι. Ει δε μή γε, ινα έτέρωθι τήν οδον ποιήσωμαι, καί Επιστρέψω η εις δεξια η εις άριστερά. Είτα έπειδή ο Θεος ην ο τα πάντα έξευμαρίζων δια τας τοΰ πατριάρχου προσευχας, φησί προς αύτον ο πατήρ της κόρης καί ο άδελφός·

Παρα Κυρίου έξηλθε το ρήμα τοΰτο· ού δυνησόμεθα άντειπεΐν κακον, η καλόν. Ή διήγησίς σου, φησί, δείκνυσιν ολον της τοΰ Θεοΰ οικονομίας γεγενημένον. Μή τοίνυν νομίσης ήμας έναντιοΰσθαι τοΐς τω Θεω δόξασιν· ούδε γαρ οιόν τε τοΰτο παρ' ήμών γενέσθαι. Ιδού έχεις τήν κόρην· Λαβών άπότρεχε, καί έσται γυνή τω υιω τοΰ κυρίου σου, καθα έλάλησε Κύριος.

. Είδετε οπως το παλαιον έσπούδαζον γυναίκας άγεσθαι τοΐς έαυτών παισίν; οπως προ τών χρημάτων ψυχης εύγένειαν έπεζήτουν; Ούδαμοΰ γραμματεία, ούδαμοΰ συνθηκαι, καί τα άλλα τα καταγέλαστα, α νΰν γίνεται, καί αι αιρέσεις έκεΐναι αι τοΐς γραμματείοις έντιθέμεναι· Εαν άπαις, φησί, τελευτήση, έαν τόδε καί τόδε συμβη· άλλα παρ' έκείνοις ούδεν τοιοΰτον, άλλα το μέγιστον καί άσφαλες γραμματεΐον, της κόρης ο τρόπος· ούδαμοΰ κύμβαλα καί χορεΐαι. Καί τοΰτο ε’ίση, έπειδαν προς τον νυμφίον τήν κόρην ιδης έπαναχθεΐσαν. Άκούσας γαρ ο παΐς ταΰτα, φησί, παρα τοΰ πατρος καί τοΰ άδελφοΰ, προσεκύνησε τω Θεω έπί τήν γην.

Όρα πώς καθ' έκαστον τών γενομένων τω Δεσπότη τών ολων τήν εύχαριστίαν άναφέρει. Αύτος γαρ ην ο πάντα προοδοποιών, καί κατα το ρημα τοΰ πατριάρχου, άγγελον προαποστείλας έμπροσθεν αύτοΰ, τα πάντα αύτω έξευμαρίζοντα. Καί λοιπον μαθών ώς τέλος αύτω το σπουδαζόμενον εσχεν, Έξενέγκας σκεύη χρυσά και άργυρά, καί Ιματισμόν, εδωκε τη Ρεβέκκα. Λοιπον μετά παρρησίας αυτήν θεραπεύει, ως ηδη δια των ρημάτων έγγυηθεΐσαν τω Ισαάκ. Τιμά δε δώροις καί τον άδελφον και την μητέρα, και οτε εις εργον ειδεν έκβάσαν την παρα του δεσπότου έντολην, τότε λοιπον της οίκείας άναπαύσεως γίνεται. Έφαγον γαρ, φησί, καί επιον, αυτος και οι ανδρες οι μετ' αυτου, και έκοιμήθησαν. Και άναστας τω πρωϊ είπεν· Έκπέμψατέ με, ινα άπέλθω προς τον κύριόν μου. Έπειδη πάντα μοι ουτω κατευωδώθη, φησι, και ουδέν έστι λοιπον το έλλεΐπον, άλλα και υμΐν τουτο άρεστον έφάνη, Έκπέμψατέ με, ινα άπέλθω προς τον κύριόν μου. Είπαν δε, φησιν, οΐ άδελφοι και ή μήτηρ· Μεινάτω ή παρθένος μεθ' ήμων ήμέρας ωσει δέκα, και μετα ταυτα άπελεύσεσθε. Ό δε είπε προς αυτούς· Μη κατέχετέ με, και Κύριος ευώδωσε την οδόν μου· έκπέμψατέ με, ινα άπέλθω προς τον κύριόν μου. Τίνος ενεκεν, φησιν, υπερτίθεσθε και διαναβάλλεσθε, του Θεου τοσαύτην ευκολίαν έν άπασί μοι παρεσχηκότος; Άπολύσατέ με, ινα άπέλθω προς τον κύριόν μου. ΟΙ δε, φησιν, είπον· Καλέσωμεν την παΐδα, και έρωτήσωμεν αυτήν. Και έκάλεσαν, και είπαν αυτη· Πορεύση μετα του άνθρώπου; Ή δε είπε, Πορεύσομαι.

Και έξέπεμψαν Ρεβέκκαν την άδελφην αυτων, και τα υπάρχοντα αυτης, και τον παΐδα του Άβρααμ, και τους μετ' αυτου, και ευλόγησαν 'Ρεβέκκαν, και είπον αυτη, Άδελφη ήμων εΐ, γενου είς χιλιάδας μυριάδων, και κληρονομησάτω το σπέρμα σου τας πόλεις των υπεναντίων. Όρα πως και ούτοι άγνοουντες σημαίνουσι τη κόρη τα μέλλοντα εσεσθαι, του Θεου την διάνοιαν αυτων προς τουτο κατευοδώσαντος. Άμφότερα γαρ αυτη προμηνύουσιν, οτι και εις χιλιάδας μυριάδων εσται, και οτι κληρονομήσει το σπέρμα αυτης τας πόλεις των υπεναντίων. Είδες δια πάντων δεικνυμένην έναργη του Θεου την πρόνοιαν, πως και δια των άπίστων προμηνύεσθαι τα μέλλοντα οίκονομεΐ ο των άπάντων Δεσπότης; Και άναστάσα, φησι, Ρεβέκκα και αΐ άβραι αυτης, έπέβησαν έπι τας καμήλους.

Ειδες οιαν αγεται νύμφην ο πατριάρχης; Υδρευομένην, και την υδρίαν έπι των ωμων φέρουσαν, και νυν πάλιν έπιβάσαν έπι τας καμήλους. Ουδαμου ήμίονοι άργύρω περιλαμπόμεναι τους τραχήλους, ουδε οικετων έσμος, ουδε ή πολλη βλακεία ή νυν γινομένη· άλλα τοσαύτη ήν των παλαιων γυναικων ή άνδρεία, ως και έπι τας καμήλους αύτάς έπιβαίνειν, και ούτως όδοιπορεΐν. Και έπορεύθησαν, φησί, μετά του άνθρώπου. Ό δε Ισαάκ έξηει άδολεσχησαι εις το πεδίον το προς δείλης, καί άναβλέψας τοΐς οφθαλμοΐς είδε τάς καμήλους έρχομένας. Εις το πεδίον, φησίν, ό Ισαάκ διατρίβων έθεάσατο τάς καμήλους. Ή δε Ρεβέκκα ιδούσα τον Ισαάκ, κατεπήδησεν άπο της καμήλου, καί είπε τω παιδί· Τίς έστιν ό άνθρωπος έκεινος ό πορευομενος έν τω πεδίω εις συνάντησιν ήμών; Όρα της κορης τήν εύγένειαν· έπειδή είδε τον Ισαάκ, έπυνθάνετο τίς είη. Καί μαθούσα οτι αύτος έστιν ό μέλλων αύτήν αγεσθαι, περιεβάλλετο, φησί, το θέριστρον, καί παραγενομενος ό παΐς διηγήσατο πάντα μετά άκριβείας τω Ισαάκ. Ενταύθα σκοπει μοι, άγαπητε, πώς ούδαμού τά περιττά ταύτα καί άνονητα, ούδαμού πομπή διαβολική, ούδαμού κύμβαλα καί αύλοί καί χορεΐαι, καί τά σατανικά έκεΐνα συμπόσια, καί αι λοιδορίαι αι πάσης άσχημοσύνης γέμουσαι, άλλά πάσα σεμνοτης, πάσα σοφία, πάσα έπιείκεια. Εισηλθε δε, φησίν, Ισαάκ εις τον οίκον της μητρος αύτού, καί έλαβε τήν 'Ρεβέκκαν, καί έγένετο αύτω γυνή, καί ήγάπησεν αύτήν, καί παρεκλήθη Ισαάκ περί Σάρρας της μητρος αύτού. Ταύτην μιμείσθωσαν αι γυναΐκες· τούτον ζηλούτωσαν οι ανδρες· ουτω τάς νύμφας άγαγέσθαι σπουδαζέτωσαν. Τίνος γάρ ενεκεν, ειπέ μοι, έξ άρχης και έκ προοιμίων κηλίδων πληρώσαι συγχωρεΐς της κορης τάς άκοάς διά τών αισχρών ασμάτων, διά της άκαίρου πομπης έκείνης;

Ούκ οίσθα οπως ή νεοτης εύκολος προς ολισθον; τί τά σεμνά τού γάμου έκπομπεύεις μυστήρια; δέον απαντα ταύτα άπελαύνειν, και τήν αιδώ έκ προοιμίων έκπαιδεύειν τήν κορην, καί ιερέας καλεΐν καί δι' εύχών καί εύλογιών τήν όμονοιαν τού συνοικεσίου συσφίγγειν, ινα και ό ποθος τού νυμφίου αυξηται, και της κορης ή σωφροσύνη έπιτείνηται· και διά πάντων τά της άρετης έργα εισελεύσεται εις τήν οικίαν έκείνην, και πάσαι τού διαβολου αι μηχαναι έκποδών έσονται, και αύτοι μεθ' ήδονης τον βίον διάξουσιν, ύπο της τού Θεού ροπης συγκροτούμενοι· ής γένοιτο πάντας ήμάς έπιτυχεΐν, χάριτι και φιλανθρωπία τού Κυρίου ήμών Ιησού Χριστού, μεθ' ού τω Πατρι αμα τω άγίω Πνεύματι δοξα, κράτος, τιμή, νύν και άει, και εις τους αιώνας τών αιώνων. Αμήν.

Πρώτη αποκλειστική εισαγωγή και δημοσίευση στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο 

Ιωάννης Χρυσόστομος Ομιλίαι είς τήν Γένεσιν  Τόμος 54

Η ηλεκτρονική επεξεργασία, επιμέλεια και  μορφοποίηση  κειμένου  και εικόνων έγινε από τον Ν.Β.Β

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο , για μη εμπορικούς σκοπούς με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο

©ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net/

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: