Τα αγαθά παρακολουθήματα της ένθεης ποιμαντικής διακονίας
Γίνεται χαρά «εν τω ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι»156. Δεν είναι μόνο ότι ο αμαρτωλός σώζεται και γίνεται μακάριος, αλλά προκαλεί και τους αγγέλους, προκαλεί τα αγγελικά τάγματα να πανηγυρίζουν, να έχουν μεγάλη χαρά, να δίνουν μεγάλη επινίκια συναυλία ενώπιον του Θεού, διότι πληροφορήθηκαν την μετάνοια του αμαρτωλού ανθρώπου.
Η όλη ποιμαντική ζωή της Εκκλησίας και του ιερέα παίρνει το νόημά της από το σκοπό της πορείας της ζωής του ανθρώπου. Σκοπό, που όρισε ο ίδιος ο Θεός για τον άνθρωπο από την στιγμή της δημιουργίας του.«Ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ ομοίωσιν»157. Αυτός είναι ο προορισμός του κάθε ανθρώπου, να ομοιάσει, να γίνει όμοιος με τον δημιουργό Θεό του. Να γίνει κατά Χάριν, ό,τι είναι ο Θεός κατά Φύσιν. Και αυτός είναι και ο τελικός προορισμός της ένθεης ποιμαντικής διακονίας . Καταστήσαμε σαφές μέσα από τις αναφορές μας στις ποιμαντικές προτροπές του Αγίου, ότι τελικός σκοπός μιας τέτοιας ποιμαντικής είναι η θεραπεία της ύπαρξης του ανθρώπου και η κατά χάριν θέωσή του μέσα από την κάθαρση, τον φωτισμό και τη θέωση.
Η όλη πορεία δεν αποβλέπει απλά σε μια κοινωνική επίλυση των προβλημάτων των ανθρώπων, αλλά βλέπει τον άνθρωπο ως πρόσωπο. Μια κοινωνική αντιμετώπιση της ποιμαντικής του Αγίου Ιωάννου θα έδειχνε σαφή άγνοια της βαθειάς, ένθεης εμπειρίας του για τον άνθρωπο και την πορεία του. Γνωρίζει και μας δείχνει αυτή την πορεία, αυτή την τέχνη που δίνει νόημα ζωής στον ποιμαινόμενο και συμμετοχή του ποιμένα στη χαρά των αγγέλων, που γίνεται στον ουρανό.
Ο ποιμένας, μέσα από την ποιμαντική που αναλύσαμε, γίνεται ο μάρτυρας του θαύματος της ζωντανής παρουσίας του Θεού στη ζωή του, αλλά και στη ζωή των πιστών του. Βλέπει τον Θεό να ενεργεί ανάλογα με την προαίρεση της κάθε ψυχής, συμμετέχει στον πόνο, στην αγωνία, στην αναστάτωση, στην αμφιβολία, στην πείνα, στην ασθένεια. Όπως λέει ο μακάριος Παύλος στην Β΄ προς Κορινθίους Επιστολή του, «τις ασθενεί και ουκ ασθενώ; Τις σκανδαλίζεται και ουκ εγώ πυρούμαι;»158. Βλέπει λοιπόν ο ποιμένας την παρουσία του Θεού και ωφελείται τα μέγιστα ο ίδιος στον δικό του πνευματικό αγώνα, για τη δική του τελείωση και αγιασμό.Αναφέραμε στο δεύτερο κεφάλαιο μας πώς ο ιερέας πρέπει να είναι προς εαυτόν. Όπως είδαμε δεν είναι μία στατική κατάσταση αλλά μία πορεία κίνησης και προόδου, πνευματικής τελείωσης και του ιδίου. Μιας πνευματικής τελείωσης και πορείας, που παραδειγματίζεται πολλές φορές από τις ψυχές αυτών που τρέχουν στο πετραχήλι του και στην οικονομία του Θεού που διαχειρίζεται. Ο πρώτος, που αληθινά οικονομεί η πρόνοια του Θεού να ωφελείται, είναι ο ποιμένας. Ο πρώτος, που συμμετέχει και στη χαρά μαζί με τους Αγγέλους, είναι ο ποιμένας.
Και ο πιστός λαός του Θεού μέσα από αυτήν την ένθεη ποιμαντική προσέγγιση και διακονία στερεώνεται και ζει μέσα στην Εκκλησία του Χριστού την αληθινή σταυρική αγάπη του Θεού. Την αληθινή αγάπη του πατέρα προς τον Άσωτο της παραβολής159. Την αγάπη που σταυρώνεται, αλλά δε σταυρώνει, που θυσιάζεται και δεν θυσιάζει με τον άτεγκτο νομικισμό, που κατεβαίνει στα βάθη του Άδη, για να αναστήσει τον πνευματικά νεκρό και να τον ενώσει εν τέλει με την όντως ζωή που είναι ο Χριστός. Ο Άγιος δε μας προτρέπει να χαϊδεύουμε τα αφτιά των ανθρώπων. Αλλά να χειριζόμαστε τις ψυχές ως εύθραυστα αγγεία. «Διο γρηγορείτε, μνημονεύοντες, ότι τριετίαν νύχτα και ημέραν ουκ επαυσάμην μετά δακρύων νουθετών ένα έκαστον ημών»160, τονίζει ο Απόστολος των εθνών Παύλος.
156 Λουκ. 15,17
157 Γεν. 1,26
158 Β΄ Κορινθ. 11, 29
159 Λουκ. 15, 11-32
160 Πράξ. 20-31
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΜΑΡΙΟΣ ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥΣ
ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΙΕΡΕΑ ΚΑΙ Η ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΤΟΥ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΕΞΙ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Διπλωματική Μελέτη
Υποβληθείσα στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Θεολογικών Σπουδών
Πανεπιστήμιο «Νεάπολις»
ΠΑΦΟΣ 2015
Επιβλέπων Καθηγητής: Νικόλαος Νικολαίδης
Εξεταστική Επιτροπή:
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου