Καλόμοιρος Αλέξανδρος
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΛ. ΚΑΛΟΜΟΙΡΟΥ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ"
Θεσσαλονίκη, Πάσχα 1972
Κύριε Διευθυντά, Χριστός Ανέστη!
Εις την απάντησίν σας προς τον Μοναχόν Θεόκλητον Διονυσιάτην διαπράττετε κι εσείς το υπό πολλών διαπραττόμενων σφάλμα να διαχωρίσητε, ως δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα, την αίρεσιν του Οικουμενισμού και την καινοτομίαν του νέου εορτολογίου.Διά τον μελετητήν της προσφάτου Ιστορίας ο διαχωρισμός αυτός είναι εντελώς τεχνητός και απαράδεκτος, η δε εμμονή των οψίμων κατά του Οικουμενισμού Νεοημερολογιτών αγωνιστών εις τον διαχωρισμόν αυτών, περά τα όσα έχουν γραφεί επί του θέματος, δίδει την εντύπωσιν εσκεμμένης παραποιήσεως της αληθείας και ελλείψεως καλής πίστεως.Διατί έγινε η αλλαγή του εορτολογίου το 1924; Ποίος εμελέτησε την πρόσφατον Εκκλησιαστικήν Ιστορίαν και δεν γνωρίζει ότι η αλλαγή αυτή ήτο το πρώτον συγκεκριμένον βήμα του Οικουμενισμού εις τον Ελληνικόν χώρον; Οι Νεοημερολογίται, διά να παραπλανήσουν τον λαόν, είχον ισχυρισθή ότι προέβησαν εις μίαν διόρθωσιν διά λόγους αστρονομικής ακριβείας. Εάν τούτο ήτο αληθές θα είχεν εφαρμοσθεί εις την Ελλάδα ημερολόγιον αστρονομικώς τελειότερον του πεπαλαιωμένου ήδη ημερολογίου του Πάπα Γρηγορίου.
Διατί εφαρμόσθη το επίσης εσφαλμένον ημερολόγιον του Πάπα; Μα απλούστατα, σκοπός δεν ήτο η επίτευξις αστρονομικής ακριβείας. Αυτό που επεδιώκετο ήτο η επίτευξις εορτολογικής ενότητος μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των αιρετικών "Εκκλησιών" της Δύσεως. Επεδιώκετο η Ένωσις των Εκκλησιών τουλάχιστον εις τον εορτολογικόν τομέα, και τούτο ως πρώτον βήμα. Η τακτική των Οικουμενιστών είναι πρόοδος διά βαθμίδων. Η πρώτη βαθμίς ήτο η εορτολογική ένωσις των Εκκλησιών. Στο πρόγραμμα ήτο να επακολουθήσουν συν τω χρόνω όσα επηκολούθησαν και όσα θα επακολουθήσουν. Φθάνει να αναγνώση κανείς την Εγκύκλιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου του 1920 διά να πεισθή πλήρως. Η εγκύκλιος αυτή προτείνει ως πρώτον λίθον του οικουμενιστικού οικοδομήματος την φιλικήν προσαρμογήν της Ορθοδοξίας προς τας "Εκκλησίας" της Δύσεως "διά της παραδοχής ενιαίου ημερολογίου". Γράφεται επί λέξη: "Δύναται δε η φιλία αύτη και αγαθόφρων προς αλλήλους διάθεσις εκφαίνεσθαι και τεκμηριούται ειδικώτερον ως εξής:
α΄. διά της παραδοχής ενιαίου ηµερολογίου προς ταυτόχρονον εορτασµόν των μεγάλων χριστιανικών εορτών υπό πασών των Εκκλησιών...". Εις την εγκύκλιον αυτήν παραπέμπει και ο Θυατείρων Αθηναγόρας γράφων προσφάτως ότι: "η Ορθόδοξος Εκκλησία εξήλθε των τοιχωμάτων αυτής και εδημιούργησε σχέσεις και επεδίωξε συνεργασίαν ήδη από του 1920 διά της περιφήμου Εγκυκλίου του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, συνετέλεσεν εις την έναρξιν της Οικουμενικής Κινήσεως και την ίδρυσιν του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών...".
Εξ άλλου εις τα πρακτικά του περιβόητου δήθεν πανορθοδόξου συνεδρίου του Μαΐου - Ιουνίου 1923 βλέπομεν ότι η μεταρρύθμισις του ημερολογίου είχεν ως σκοπόν την "εξυπηρέτησιν εν τε τούτω τω μέρει της παγχριστιανικής ενότητος. Έπρεπε να γίνη "προς αποκατάστασιν της
ενότητος των χριστιανών τουλάχιστον εν τω σημείω τούτω". Το συνέδριον εκείνο διεκήρυξε σαφέστατα ότι "η διαρρύθμισις του ημερολογίου είναι ο πρώτος λίθος διά το οικοδόμημα της ενώσεως πασών των εκκλησιών".
Όπως βλέπετε ο Οικουμενισμός δεν ενεφανίσθη μόλις σήμερον με τον Αθηναγόραν. Εγεννήθη εις την Ελλάδα το 1924 και ανδρούται έκτοτε εντός των κόλπων της κρατικής Εκκλησίας. Δεν επιτρέπεται λοιπόν, καλής πίστεως αγωνισταί, ως υμείς, να αγνοήτε την αλήθειαν αυτήν ότι το πρώτον προγεφύρωμα του Οικουμενισμού εις την Ελλάδα υπήρξε η καινοτομία του ημερολογίου. Αυτός ήτο ο λόγος διά τον οποίον οι Παλαιοημερολογίται αντιμετώπισαν εξ αρχής το θέμα ως δογματικόν, ασχέτως εάν δεν εχρησιμοποιείτο τότε ευρύτερα ο όρος "Οικουμενισμός". Η συνείδησις του ορθοδόξου λαού είχε ταυτίσει από της πρώτης στιγμής την εορτολογικήν μεταρρύθμισιν με τον εκφραγκισμόν. Ημερολογιακόν και Οικουμενισμός δεν είναι λοιπόν δύο διαφορετικά και ανεξάρτητα θέματα αλλά ένα και το αυτό, και ο αγών κατά του Οικουμενισμού, εάν είναι συνεπής, δεν είναι δυνατόν να περιορισθή εις τα σύγχρονα κατορθώματα της παναιρέσεως αυτής, είναι υποχρεωμένος να ανασκάψη τας ρίζας της και να συνθλίψη επί της πέτρας τα νεογνά της.
Νομίζω ότι παρεξηγήσατε τον π. Θεόκλητο όσον αφορά εις το ποίους εννοεί διά της φράσεως "ακραίοι τύποι". Σίγουρα δεν εννοεί τους τρεις Μητροπολίτας τους διακόψαντας το μνημόσυνον του Αθηναγόρα. Δεν έχει, όπως λέει και ο ίδιος, πράγματι κανένα λόγον να τα βάλη μαζί των εφ' όσον ούτοι έχουν, ως και πρότερον, πλήρη Εκκλησιαστικήν κοινωνίαν μετά πάντων των Αρχιερέων "αφού πέραν της διακοπής του μνημοσύνου ουδέν μετεβλήθη εις τας σχέσεις των μεθ' όλης της Εκκλησίας", εννοεί της οικουμενιστικής Εκκλησίας Αθηνών, Κωνσταντινουπόλεως, Μόσχας κλπ. Η παρατήρησις του π. Θεοκλήτου είναι οξυδερκεστάτη και είναι πνευματικόν συμφέρον σας να την προσέξετε. Πράγματι ποίαν σημασίαν έχει η διακοπή του μνημοσύνου όταν παραμένει η εκκλησιαστική κοινωνία; Όταν η διακοπή του μνημοσύνου δεν σημαίνει διακοπήν κοινωνίας είναι πράξις χωρίς νόημα, είναι μία καθ' αυτό στρουθοκαμηλική ενέργεια αποσκοπούσα εις την καθησύχασιν της ιδίας συνειδήσεως και της συνειδήσεως των οπαδών. Δεν αποχωρούν οι τρεις Μητροπολίται από της φλεγομένης υπό της αιρέσεως του Οικουμενισμού οικίας, κλείνουν μόνον τους οφθαλμούς διά να μη βλέπουν τας φλόγας και διδάσκουν τους οπαδούς των να κάμουν το ίδιον. Διατί λοιπόν να καταφερθή ο π. Θεόκλητος εναντίον των; Δεν διακηρύττουν και αυτοί, όπως και εκείνος, ότι "ουκ επέστη ο καιρός" δια την εγκατάλειψι του καταποντιζομένου πλοίου; Η διαφορά μεταξύ του π. Θεοκλήτου και των τριών Μητροπολιτών είναι μόνον εις ζητήματα τακτικής. Ουδεμία διαφορά μεταξύ των υπάρχει εις ζητήματα ουσίας. Κατά τη γνώμη μου η τακτική του π. Θεοκλήτου - κοινωνία και μνημόσυνον - είναι συνεπής. Δεν είναι δυνατόν όμως να λεχθή το ίδιον και διά την τακτικήν των τριών Μητροπολιτών - κοινωνία χωρίς μνημόσυνον. Ο π. Θεόκλητος έχει κατανοήσει τελευταίως ότι κριτική του Οικουμενισμού και των οικουμενιστών με παράλληλον συνέχισιν εκκλησιαστικής κοινωνίας μετ' αυτών συνεπάγεται απαράδεκτον και αυτόχρημα γελοίαν ασυνέπειαν. Αυτός νομίζω ότι είναι και ο λόγος διά τον οποίον διέκοψε την κατά του Οικουμενισμού δημοσιογραφίαν εφ' όσον είχεν αποφασίσει - διά λόγους που ο Θεός γνωρίζη - να μη διακόψη την εκκλησιαστικήν κοινωνίαν μετά των οικουμενιστών. Η συνέπεια και η σοβαρότης απαιτεί ένα από τα δύο: ή σιωπήν και κοινωνίαν μετά των οικουμενιστών, ή αγώνα και διακοπή κοινωνίας. Δεν υπάρχει μέση κατάστασις εάν σεβόμεθα τους εαυτούς μας.
Μη κατηγορείτε λοιπόν τον άνθρωπον αδίκως. Δεν κατεφέρθη κατά των τριών Μητροπολιτών. Άλλους είχεν εις τον νουν του. "Ακραίοι τύποι" είμεθα ημείς, ο γράφων και οι όμοιοί μου, που δεν ηρκέσθημεν εις διακοπάς μνημοσύνων αλλά προχωρήσαμεν και εις διακοπήν κοινωνίας και εγίναμε Παλαιοημερολογίται.
Με εκτίμησιν
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΛΟΜΟΙΡΟΣ
Παναγιώτης Τρεμπέλας, Θεολόγος
Αι μονοθελητικαί εξ άλλου έριδες παρουσιάζουσι περίπτωσιν, καθ᾿ην, ενώ ως ήδη είπομεν, πάντες σχεδόν οι την Εκκλησίαν διοικούντες επίσκοποι εφαίνοντο συγκεκλεισμένοι εις την μονοθελητικήν πλάνην, την σημαίαν της ορθής πίστεως εν μέσω του ευσεβούς πληρώματος της Εκκλησίας, εβάσταζον στερρώς δύο μοναχοί, ο Σωφρόνιος (τότε μοναχός και μετέπειτα αρχιεπίσκοπος Ιεροσολύμων) και ο Μάξιμος, μολονότι ούτοι ουδεμίαν χειροτονίαν ιερωσύνης έφερον.
Το παράδειγμα του μοναχού Μαξίμου αντιταχθέντος προς πάσας τας προδιδούσας την Ορθοδοξίαν εκκλησιαστικάς αρχάς και διωχθέντος σκληρώς και αποθανόντος εν πλήρη χωρισμώ και αποσχίσει απ᾿ αυτών ίνα ανακηρυχθή έπειτα υπό της Εκκλησίας ομολογητής της πίστεως άγιος, αποδεικνύει περιλάμπρως τα δικαιώματα, αλλά και καθήκοντα των απλών μελών της Εκκλησίας προς προάσπισιν της πίστεώς των, όταν αποδεδειγμένως αυτή διώκεται.
(Π.Ν. Τρεμπέλα, Οι λαικοί εν τη Εκκλησία, σ. 148-9)
Επίσκοπος Παραμυθίας Παύλος (Επιστολη προς τον Πατριάρχη Δημήτριο)
Προς Την Αυτού Θειοτάτην Παναγιότητα
Τον Οικουμενικόν Πατριάρχην κύριον Δημήτριον
Οικουμενικόν Πατριαρχείον-Φανάριον
Παναγιώτατε, Ελάβομεν τηλεγράφημα Υμετέρας Παναγιότητος και το υπ’ αριθ. Πρωτ. 449 Ειρηνικόν Υμών Γράμμα, δι’ ων αγγέλετε ημίν τα της αναδείξεως και καταστάσεως Υμών εις τον Πρωτόθρονον Πατριαρχικόν θρόνον. Εδοξάσαμεν τον Θεόν, διότι ωκονόμησε ούτω τα πράγματα και απεκλείσθησαν διαβεβλημένα και επί ηθική και επί πίστει ορθή πρόσωπα. Πιστεύομεν ότι είσθε θεοπρόβλητος. Έχομεν δι’ ελπίδος ότι θα ορθώσητε το ανάστημά σας και “θα βάλετε εις την θέσιν των” τα κακώς έχοντα εν τω Πατριαρχείω ήτοι την επί ζημία της ορθοδοξίας αχαλίνωτον τάσιν προς ένωσιν με τους αιωνίως αμετανοήτους και επιβουλευομένους την Ορθόδοξον κατ’ Ανατολάς Αγίαν Εκκλησίαν ημών, την όντως Εκκλησίαν. Παναγιώτατε Πάτερ και Δέσποτα, βαθυσεβάστως παρακαλούμεν και ικετεύομεν γονυκλινώς: δηλώσατέ το μετά παρρησίας και απεριφράστως “ότι δεχόμεθα διάλογον με τους Καθολικούς και Πρωτεστάντας και Αντιχαλκηδονίους υπό τον ρητόν όρον όπως έκαστος, όσον αφορά το δόγμα, θελήση να παραδεχθεί ανεπιφυλάκτως πάντα τα υπό των 7 Αγίων Οικουμενικών Συνόδων θεσπιθέντα και ουδέν πέραν τούτων”. Επιτραπήτω μοι με όλον τον οφειλόμενον σεβασμόν να προσθέσω ότι πρέπει το Οικουμενικόν Πατριαρχείον πρωτίστως να προσέξη την ένωσιν των Ορθοδόξων Εκκλησιών και είτα να προχωρή μετά περισκέψεως πολλής εις διάλογον δια την ένωσιν μετά των αιρετικών. Εν εναντία περιπτώσει θα γίνη το αντίθετον. Η Ορθοδοξία θα κομματιασθή προς χαράν των Παπικών και των άλλων εχθρών του Σταυρού του Χριστού. Αλλά τότε τι λόγον θα δώσωμεν εις τον Θεόν εν ημέρα κρίσεως;
Ελπίζοντες ότι θα αναθεωρήσετε τα όσα εδηλώσατε, ότι θα ακολουθήσητε πιστώς την γραμμήν του Προκατόχου Σας όσον αφορά την ένωσιν, συγχαίρομεν Υμάς θερμώς επί τη αναδείξει Σας ως Οικουμενικού Πατριάρχου και ευχόμεθα εκ βάθους καρδίας όπως ο Κύριος ο Θεός ημών χαρίζηται Υμίν μακροζωίαν και δυνάμεις πολλάς, σωματικάς και πνευματικάς, ίνα φέρητε εις
αίσιον πέρας την υψηλήν αποστολήν Σας προς δόξαν της Εκκλησίας και του Ουρανίου Αυτής Δομήτορος.Επί τούτοις δηλούμεν, Παναγιώτατε, ότι πριν ή λάβωμεν το τίμιον Υμών γράμμαν εμνημονεύσαμεν του ονόματός Σας εν Ύδρα ευρισκόμενοι και συλλειτουργούντες μετά του Αγίου Ύδρας εν Ιερά Μονή Προφήτου Ηλιού, επί τη αγία Αυτού μνήμη· εξακολουθούμεν δε μημονεύοντες Υμών εν ταις Ιεραίς Λειτουργίαις· πλην δεν διστάζομεν να δηλώσωμεν ότι τελούμεν πάντοτε εν επιφυλακή και εις περίπτωσιν που ήθελε διαπιστωθή αντορθόδοξός τις ενέργεια του Πατριαρχείου, δίχα συμφώνου γνώμης πασών των Ορθοδόξων Εκκλησιών, θα διακόψωμεν και Υμών το μνημόσυνο, διότι δεν το ανέχεται η συνείδησις ημών να μνημονεύωμεν της Κεφαλής ημών ως ορθοτομούσης, ενώ δεν ορθοτομεί.Τέλος επικαλούμενοι τας θεοπειθείς ευχάς της Υμετέρας σεπτής Κορυφής εκφράζομεν την ευγνώμονα ευχαριστίαν ημών προς το Οικουμενικόν Πατριαρχείον δια τας επί τοις ονομαστηρίοις ημών ευχάς Αυτού και διατελούμεν μετά σεβασμού βαθέος της Υμετέρας Παναγιότητος.
Ελάχιστος εν Χριστώ αδελφός
+ Ο Μητροπολίτης Παραμυθίας, Φιλιατών και Γηρομερίου Παύλος
(Περιοδικό Ιερά Παρακαταθήκη, Αριθμ. Φύλ. 51, σ. 6-7)
Προκήρυξις Αγιορειτών Πατέρων προς τον Ορθόδοξον Ελληνικόν Λαόν
Εάν οι καθολικοί και λοιποί αιρετικοί θέλουν να επιστρέψουν εις την
Ορθοδοξίαν, να έλθουν αυτοί προσπίπτοντες και ζητούντες το έλεος, ασπαζόμενοι εις το ακέραιον τα δόγματα και Παραδόσεις της αμωμήτου Ορθοδόξου ημών Πίστεως και όχι να τρέχωμεν ημείς οι Ορθόδοξοι προς τους αιρετικούς. Ποιούμεν έκκλησιν προς τον οικουμενικόν ημών Πατριάρχην (σ.σ. εννοεί τον Αθηναγόρα) να
παύση εξακολουθών τας φιλενωτικάς του ενεργείας, καθ᾿ όσον, εάν συνεχίση, θ᾿ αποκηρύξωμεν και αυτόν.
(Θεοδωρήτου Ιερομονάχου, ό.π., σελ. 140)
Υπόμνημα Αγιορειτών Μοναχών προς την ΑριστείνδηνΣύνοδον της Εκκλησίας της Ελλάδος
Ὅτι ἔστι κακὴ ὁμόνοια καὶ καλὴ διαφωνία· ἐστι σχισθῆναι καλῶς καὶ ὁμονοῆσαι κακῶς· οἷς γάρ ἡ φιλία πρόξενος ἀπωλείας, τούτοις τὸ μῖσος ὑπόθεσις ἀρετῆς γίνεται· καὶ κρείσσων ὁμονοίας, ἡ ὑπέρ ἀπαθείας διάστασις (Ἱ. Βρυεννίου, «Ἅπαντα», Τόμος Α’, σελ. 482). Δὲν εἶναι δυνατὸν πλέον, Σεβασμιώτατοι, νὰ ὁμιλῶμεν περὶ «οἰκονομίας ἄχρι καιροῦ», ὅταν αἱ προθέσεις καὶ τὰ προγράμματα του Οἰκ. Θρόνου τυγχάνουσι σφόδρα προδοτικὰ καὶ ἐπίβουλα τῆς ὀρθῆς πίστεως. Ποία εἰσέτι οἰκονομία εἶναι δυνατὸν νὰ θεραπεύση τὸν ἀνιάτως νοσήσαντα; Ὅταν δὲ ὁ καιρὸς παρέρχηται καὶ κατὰ τὰς ὑφηγήσεις τῆς πονηρᾶς οἰκονομίας ὁ «ἀσθενῶν» λαμβάνη ἀντὶ θεραπευτηρίων συνταγῶν συγχαρητηρίους ἐπιστολὰς διὰ τὸ λαμπρὸν τῆς ὑγείας του ἅμα καὶ πορείας, τὶ ἀν εἴη τῆς οἰκονομίας ταύτης ζημιωδέστερον; «Τις εὐσεβὴς σιγήσειεν, ἐνώπιον τῆς τραγικῆς ταύτης πραγματικότητος; τὶ ὅλως ἠρεμήσει; καὶ γὰρ τὴν συγκατάθεσιν ἡ σιωπὴ σημαίνει». (Μελέτιος Ομολογητής)…
Kατὰ τὸ παρελθὸν ὅμως ὅλως διαφόρως ἐνήργουν οἱ Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς καὶ τῶν Ἐκκλησιῶν Προϊστάμενοι, διὰ παρομοίας ή ἥσσονος τῆς σήμερον περιπτώσεις. Οὕτως ὁ πρὸ 16 αἰώνων ἀμαυρώσας τὸν Οἰκ. Θρόνον Κων)λεως Νεστόριος, εὐθὺς μετὰ τὴν κήρυξιν τῶν κατὰ τῆς Θεοτόκου βλασφήμων ρημάτων του, ἐδέχετο τὴν κατωτέρω ἐπιστολὴν ἐκ τοῦ Ρώμης Κελεστίνου ἐξ ὀνόματος καὶ τῶν λοιπῶν ὀρθοδόξων πατριαρχῶν. «Φανερῶς τοίνυν ἴσθι, ταύτην ἡμῶν τὴν ἀπόφασιν, ὡς ἐὰν μὴ περὶ τοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ταῦτα κηρύξης, ἅπερ καὶ ἡ Ρωμαίων καὶ ἡ Ἀλεξανδρέων καὶ πᾶσα ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία κατέχει, ὡς καὶ ἡ ἁγία ἡ κατὰ τὴν μεγάλην Κων)λιν Ἐκκλησία ἕως σοῦ κάλλιστα κατέσχε καὶ ταύτην τὴν ἄπιστον καινότητα ἥτις ἐπιχειρεῖν χωρίζει, ὅπερ συνάπτει ἡ Ἁγία Γραφὴ, ἐντὸς ΔΕΚΑΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ἠριθμημένης ἀπὸ τῆς ἡμέρας ταύτης τῆς ὑπομνήσεως ΦΑΝΕΡΑ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΦΩ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΑΘΕΤΗΣΗΣ, ἀπὸ πάσης καθολικῆς ἐκκλησίας ΕΚΒΕΒΛΗΣΑΙ… Ἐπειδὴ ΠΑΝΤΕΣ ὀφείλουσιν εἰδέναι τὸ πραττόμενον, ὁσάκις περὶ κοινοῦ πράγματος ἦ ἡ σκέψις». (Σ. Μήλια, Πρακτικά Συνόδων… Τόμ. Α΄, σελ. 448)…
Tὴν σήμερον ὅμως οἱ ποικίλοι αἱρετικοὶ δι ἑκάστην νέαν κακοδοξίαν των δέχονται πληθύν συγχαρητηρίων ἐπιστολῶν… …Ἡ μεθ ἡμῶν ἐφεξῆς Ἐκκλησιαστική κοινωνία δημιουργεῖ ἐν ἡμῖν ἰσχυροτάτην κρίσιν συνειδήσεως, ἐφ ὅσον, παρὰ τὰς ἀνωτέρω άντικανονικάς ἐνεργείας τοῦ Πατριάρχου καὶ τῶν συνεργατῶν του, ἐξακολουθεῖτε τὴν μετά αὐτοῦ ἁβρόφρονα συνεργασίαν καὶ συμπόρευσιν.
Αἱ κατὰ καιροὺς ἐμφανισθεῖσαι Ὑμέτεραι διαφωνίαι, εἴς τινα δευτερευούσης φύσεως ζητήματα, διαρκοῦσιν τόσον ὀλίγον καὶ ἀντιμάχονται τοσοῦτον ἰσχυρῶς πρὸς εὐθὺς ἑτέρας καὶ ὑπεναντίας ἐνεργείας Ὑμῶν, ὥστε νὰ ἔχη παρὰ τοῖς πιστοῖς πλήρη ἐφαρμογήν, τὸ κατοτέρω παράγγελμα τοῦ μεγάλου Καισαρέως. «Oἵτινες τὴν ὑγιῆ ὀρθόδοξον πίστιν προσποιοῦντες ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δὲ τοῖς ἑτερόφροσιν, τοὺς τοιούτους , εἰ μετὰ παραγγελίαν μὴ ἀποστῶσιν, μὴ μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, άλλὰ μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζειν»…
Περαίνοντες, ἐπιθυμοῦμεν καὶ αὖθις, μετὰ τὴν ἐν ἔτει 1964 γενομένην ἡμετέραν «Προκήρυξιν», νὰ δηλώσωμεν Ὑμῖν καὶ πᾶσιν, ὅτι, «οὐκ ἀρνησόμεθα τὴν φίλην Ὀρθοδοξίαν», ἔστω καὶ ααν μυριάκις θανάτω παραδοθῶμεν. Προσπάθεια δὲ ἐπιβολῆς κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μετὰ τῶν αἱρετικῶν ὁμάδων τῆς Δύσεως, θὰ εὕρη ἡμᾶς
σφόδρα ὑπεναντίους πολλῶ δὲ μᾶλλον τυχὸν ἕνωσις μετά αὐτῶν ντὲ φάκτο.
(Θεοδώρητου Ιερομονάχου, ό. π. , σελ. 142-151)
Παναγιώτης Τσάλλος Ιστορικός
ΠΗΓΕΣ ΤΗΣ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΝ
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου