Ο «Νέος Χριστιανισµός»

Ιερομόναχου Serapheim Rose
Η Ορθοδοξία και η θρησκεία τού μέλλοντος
Β. Ο «Νέος Χριστιανισµός»

Ίσως υπάρχουν αυτοί που θα αµφιβάλλουν ότι η «χαρισµατική αναζωπύρωση» είναι µια µορφή µεντιουµισµού· ότι είναι µόνο ένα δευτερεύον θέµα το µέσον ή η τεχνική µε την οποία έρχεσαι σε επαφή µε το «πνεύµα» της «χαρισµατικής αναζωπύρωσης». Αλλά ότι αυτό το «πνεύµα» δεν έχει καµµία σχέση µε τον Ορθόδοξο Χριστιανισµό είναι απόλυτα σαφές. Στην πραγµατικότητα, αυτό το «πνεύµα» ακολουθεί σχεδόν κατά γράµµα τις «προφητείες» του Νικολάι Μπερντιάγιεφ σχετικά µε ένα «νέο Χριστιανισµό». Αφήνει εντελώς πίσω το «µοναστικό ασκητικό πνεύµα της ασκητικής Ορθοδοξίας», το οποίο εκθέτει το ψέµµα του µε τον αποτελεσµατικότερο τρόπο. ∆εν ικανοποιείται µε τον «συντηρητικό Χριστιανισµό που κατευθύνει τις πνευµατικές δυνάµεις του ανθρώπου µόνο προς τη µετάνοια και τη σωτηρία», αλλά µάλλον πιστεύει, όπως ο Μπερντιάγιεφ, ότι τέτοιος Χριστιανισµός είναι ακόµα «ατελής», προσθέτει ένα νέο επίπεδο «πνευµατικών» φαινοµένων από τα οποία κανένα δεν είναι ιδιαζόντως χριστιανικό σε χαρακτήρα (παρ’ ότι κάποιος είναι ελεύθερος να τα ερµηνεύσει ως «χριστιανικά»), τα οποία είναι ανοιχτά σε ανθρώπους κάθε οµολογίας µε ή χωρίς µετάνοια, και τα οποία είναι εντελώς άσχετα µε τη σωτηρία. Μοιάζει µε «µια νέα εποχή στο Χριστιανισµό, µια νέα και βαθειά πνευµατικότητα, η οποία σηµαίνει µια νέα έκχυση του Αγίου Πνεύµατος» - σε απόλυτη αντίθεση µε την Ορθόδοξη παράδοση και προφητεία. Αυτός είναι πράγµατι ένας «νέος Χριστιανισµός» - αλλά το ιδιαίτερα «νέο» στοιχείο σ’ αυτόν το «Χριστιανισµό» δεν είναι κάτι πρωτότυπο ή «προχωρηµένο», αλλά απλώς µια σύγχρονη µορφή της αρχαίας θρησκείας του διαβόλου, του σαµανιστικού παγανισµού. Το Ορθόδοξο «χαρισµατικό» περιοδικό «Logos» συνιστά τον Μπερντιάγιεφ ως «προφήτη» ακριβώς επειδή ήταν «ο µεγαλύτερος θεολόγος της πνευµατικής δηµιουργικότητας» (Logos, Μάρτ. 1972, σελ. 8).

 Και πράγµατι, είναι ακριβώς οι σαµάνοι της κάθε πρωτόγονης φυλής που ξέρουν πώς να έρθουν σε επαφή και να χρησιµοποιήσουν τις αρχέγονες «δηµιουργικές» δυνάµεις του σύµπαντος – αυτά τα «πνεύµατα της γης και του ουρανού και της θάλασσας» τα οποία η Εκκλησία του Χριστού αναγνωρίζει ως δαίµονες, και που υπηρετώντας τα είναι πραγµατικά πιθανό να φτάσεις σε µια «δηµιουργική» έκσταση και χαρά (στο «Νιτσεϊκό ενθουσιασµό και την έκσταση» όπου ο Μπερντιάγεφ ένοιωθε τόσο κοντά), τα οποία (πνεύµατα) είναι άγνωστα στους βαριεστηµένους και χλιαρούς «Χριστιανούς» που πέφτουν στη «χαρισµατική» πλάνη. Αλλά δεν υπάρχει Χριστός εδώ. Ο Θεός έχει απαγορεύσει την επαφή µε αυτό το «δηµιουργικό», απόκρυφο βασίλειο στο οποίο έχουν ολισθήσει «Χριστιανοί» από άγνοια και αυταπάτη. Η «χαρισµατική αναζωπύρωση» δεν θα έχει καµµιά ανάγκη να έρθει σε διάλογο µε τις «µη χριστιανικές θρησκείες» επειδή, κάτω από το όνοµα του «Χριστιανισµού», ήδη αγκαλιάζει τη µη χριστιανική θρησκεία και γίνεται από µόνη της η νέα θρησκεία την οποία περιέγραψε ο Μπερντιάγιεφ, συνδυάζοντας παράξενα το «Χριστιανισµό» µε τον παγανισµό. Το παράξενο «χριστιανικό» πνεύµα της «χαρισµατικής αναζωπύρωσης» προσδιορίζεται σαφώς στην Αγία Γραφή και την Ορθόδοξη Πατερική παράδοση. Σύµφωνα µε αυτές τις πηγές, η παγκόσµια ιστορία θα καταλήξει σε µια σχεδόν υπερανθρώπινη «χριστιανική» φιγούρα, τον ψευδοµεσσία ή αντίχριστο. Θα είναι «Χριστιανός µε την έννοια ότι η όλη του αποστολή και η ίδια η ύπαρξή του θα επικεντρώνεται στον Χριστό, Τον οποίο θα µιµηθεί σε κάθε δυνατή σχέση, και δεν θα είναι απλώς ο µεγαλύτερος εχθρός του Χριστού, αλλά µε σκοπό να παραπλανήσει τους Χριστιανούς θα παρουσιαστεί σαν να είναι ο Χριστός, που έρχεται στη γη για δεύτερη φορά και κυβερνά από τον αναστηλωµένο ναό στην Ιερουσαλήµ. «Ας µη σας εξαπατήσει κανείς µε κανέναν τρόπο, διότι δεν θα έρθει η µέρα εκείνη εάν δεν έρθει πρώτα η αποστασία και φανερωθεί ο άνθρωπος της αµαρτίας, ο υιός της απωλείας, ο οποίος επαναστατεί και σηκώνει κεφάλι εναντίον κάθε όντος που λέγεται Θεός ή λατρεύεται, ώστε να καθήσει σαν Θεός στο θρόνο του Θεού, µε την αξίωση ότι είναι αυτός Θεός... ο ερχοµός του ανόµου θα γίνει µε την ενέργεια του σατανά, µε κάθε δύναµη και µε ψευδή σηµεία και τέρατα, και κάθε είδος απάτης του κακού µεταξύ των ανθρώπων που χάνονται, διότι δεν δέχθηκαν να αγαπήσουν την αλήθεια ώστε να σωθούν.

 Γι’ αυτό ο Θεός θα στείλει σ’ αυτούς ενέργεια πλάνης, ώστε να πιστέψουν στο ψέµµα, για να κατακριθούν όλοι όσοι δεν πίστεψαν την αλήθεια, αλλά έδειξαν ευχαρίστηση στο κακό» (Β’ Θεσ. 2:3-4, 9-12). Η Ορθόδοξη διδασκαλία αναφορικά µε τον αντίχριστο είναι ένα µεγάλο θέµα από µόνη της και δεν µπορεί να παρουσιαστεί εδώ. Αλλά αν, όπως πιστεύουν οι οπαδοί της «χαρισµατικής αναζωπύρωσης», οι έσχατες ηµέρες είναι πράγµατι κοντά, είναι κρίσιµης σηµασίας για τον Ορθόδοξο Χριστιανό να πληροφορηθεί γι’ αυτή τη διδασκαλία αναφορικά µε κάποιον που, όπως ο ίδιος ο Σωτήρας µας είπε, µαζί µε τους «ψευδοπροφήτες» εκείνης της εποχής, «θα κάνουν µεγάλα θαύµατα και τέρατα, ώστε να πλανήσουν, αν είναι δυνατόν, και τους εκλεκτούς» (Ματθ.24:24). Και οι «εκλεκτοί» σίγουρα δεν είναι αυτές οι µάζες των ανθρώπων που έχουν φτάσει να δέχονται την εξώφθαλµη και πιο αντιγραφική πλάνη, ότι «ο κόσµος είναι στο κατώφλι µιας µεγάλης πνευµατικής αφύπνισης», αλλά µάλλον το «µικρό ποίµνιο» στο οποίο µόνο έχει υποσχεθεί ο Σωτήρας µας: «ο Πατέρας σας ευαρεστήθηκε να σας δώσει τη βασιλεία» (Λουκ. 12:32). Ακόµα και οι πραγµατικοί «εκλεκτοί» θα έχουν έντονο πειρασµό από τα «µεγάλα θαύµατα και τέρατα» του αντιχρίστου· αλλά οι περισσότεροι «Χριστιανοί» θα τον ακολουθήσουν χωρίς καµµιά αµφιβολία, γιατί ο «Νέος Χριστιανός» του είναι ακριβώς αυτό που αναζητούν. Γ. «Ο Ιησούς έρχεται σύντοµα» Μόλις τα λίγα τελευταία χρόνια, ενδεικτικά, η µορφή του Ιησού έχει προβληθεί ενοχλητικά σε µια παράξενη πρώτη γραµµή επικαιρότητας στην Αµερική. Στο θέατρο και τον κινηµατογράφο, απαγορεύσεις της υπόδυσης του προσώπου του Χριστού, που υπήρχαν από παλιά, έχουν καταργηθεί. Εντυπωσιακά εκλαϊκευµένα µιούζικαλ παρουσιάζουν βλάσφηµες παρωδίες της ζωής Του. Το «Κίνηµα του Ιησού», το οποίο είναι κατά µεγάλο µέρος «χαρισµατικού» προσανατολισµού, εξαπλώνεται θεαµατικά ανάµεσα σε έφηβους και νέους. Η πιο ωµή µορφή λαϊκής αµερικάνικης µουσικής «εκχριστιανίζεται» σε µαζικά «ροκ φεστιβάλ του Ιησού», και «χριστιανικές» µελωδίες για πρώτη φορά στον αιώνα γίνονται οι πιο δηµοφιλείς στη χώρα. Τη βασική εξήγηση της όλης παράξενης συσσώρευσης ιερόσυλης και εντελώς αφώτιστης κοσµικότητας, αποτελεί η διαρκώς επαναλαµβανόµενη έκφραση της φαινοµενικής ελπίδας και προσδοκίας όλων: «Ο Ιησούς έρχεται σύντοµα». Στη µέση αυτής της ψυχικής και «θρησκευτικής» ερήµωσης της αµερικανικής γης, ένα σχετικό µε τα συµπτώµατα «µυστηριώδες» περιστατικό επαναλαµβάνεται στις ζωές Αµερικανών πολύ αποµακρυσµένων µεταξύ τους. Ένας εκδότης «χαρισµατικού» περιοδικού διηγείται πως πρωτοσυνάντησε αυτό το περιστατικό, όπως το διηγήθηκε κάποιος σε µια συγκέντρωση οµοφρόνων τους: «Ο φίλος µου και η γυναίκα του οδηγούσαν στη Route 3 προς τη Βοστώνη, όταν σταµάτησαν για να πάρουν κάποιον που ταξίδευε µε ωτοστόπ.

Ήταν νέος και γενειοφόρος, αλλά δεν ήταν ντυµένος σαν χίππι. Κάθησε στο πίσω κάθισµα χωρίς να πει πολλά, και ξεκίνησαν. Μετά από λίγο, είπε ήρεµα, ‘’Ο Κύριος έρχεται σύντοµα’’. Ο φίλος µου και η γυναίκα του ξαφνιάστηκαν τόσο πολύ που γύρισαν κι οι δυο να τον κοιτάξουν. ∆εν ήταν κανείς εκεί. Κλονισµένοι άσχηµα, σταµάτησαν στο πρώτο βενζινάδικο που βρήκαν. Έπρεπε να το πουν σε κάποιον, όποια κι αν ήταν η αντίδραση. Καθώς ο υπάλληλος άκουγε, δεν γελούσε. Αντιθέτως είπε µόνο ‘’είστε το πέµπτο αυτοκίνητο που σταµατά εδώ και λέει αυτή την ιστορία’’. Καθώς άκουγα, παρά το µουντό φως του ήλιου, ένα ρίγος άρχισε να διαπερνά τη ραχοκοκκαλιά µου. Κι όµως αυτή ήταν µόνο η αρχή. Ο ένας µετά τον άλλο, κι άλλοι απ’ την οµήγυρη κατέληξαν να αφηγούνται παρόµοια επεισόδια, µέχρι που αυτά έγιναν έξι, απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας, κι όλα είχαν συµβεί µέσα στα δύο τελευταία χρόνια» - στο Los Angeles, στη Philadelphia, στο Duluth, (13 αναφορές στην αστυνοµία µέσα σε µια νύχτα), στη Νέα Ορλεάνη· κάποιες φορές αυτός που κάνει ωτοστόπ είναι άντρας, άλλες φορές γυναίκα. Αργότερα ένας Επισκοπιανός ιερέας είπε στον εκδότη για τη δική του πανοµοιότυπη εµπειρία στη Νέα Υόρκη. Για τον εκδότη, όλα αυτά αποτελούν ένδειξη ότι πραγµατικά «ο Ιησούς έρχεται σύντοµα» (David Manuel Jr., Logos Journal, Ιαν.-Φεβ. 1972, σελ.3). Ο προσεκτικός παρατηρητής της σύγχρονης θρησκευτικής σκηνής – ειδικά στην Αµερική, απ’ όπου προέρχονται τα πιο δηµοφιλή θρησκευτικά ρεύµατα για παραπάνω από ένα αιώνα – δεν µπορεί να µην αντιληφθεί έναν εντελώς αναµφισβήτητο αέρα χιλιαστικής προσµονής. Κι αυτό δεν είναι αληθινό µόνο για τους «χαρισµατικούς» κύκλους, αλλά ακόµα και για τους παραδοσιακούς ή φονταµενταλιστικούς κύκλους που έχουν απορρίψει τη «χαρισµατική αναζωπύρωση». Έτσι, πολλοί παραδοσιακοί Ρωµαιοκαθολικοί πιστεύουν στην έλευση ενός χιλιαστικού «αιώνα της Μαρίας» πριν από το τέλος του κόσµου, κι αυτό είναι µόνο µια παραλλαγή του πιο διαδεδοµένου Λατινικού σφάλµατος της προσπάθειας να «καθαγιαστεί ο κόσµο», ή, όπως είπε ο Αρχιεπίσκοπος Thomas Connolh του Seattle πριν από πενήντα χρόνια, «να µεταµορφωθεί ο σύγχρονος κόσµος στο βασίλειο του Θεού, σε προετοιµασία για την επιστροφή Του». Προτεστάντες ευαγγελιστές όπως ο Billy Graham, στη λανθασµένη ιδιωτική τους ερµηνεία της Αποκάλυψης, περιµένουν τη «χιλιετηρίδα» όπου ο «Χριστός» θα βασιλέψει στη γη. Άλλοι Ευαγγελιστές στο Ισραήλ βρίσκουν ότι η δική τους χιλιαστική ερµηνεία για το «Μεσσία» είναι ό,τι χρειάζεται για να «προετοιµάσουν» τους Εβραίους για τον ερχοµό του. Και ο αρχιφονταµενταλιστής Carl McIntire προετοιµάζεται να χτίσει ένα ακριβές αντίγραφο του ναού της Ιερουσαλήµ, σε φυσικό µέγεθος, στη Florida (δίπλα στην Disneyworld!) πιστεύοντας ότι πλησιάζει ο καιρός όπου οι Εβραίοι θα χτίσουν τον πραγµατικό «ναό στον οποίο ο ίδιος ο Κύριος θα επιστρέψει όπως υποσχέθηκε» (Christian Beacon, 11 Νοέµ. 1971, 6 Ιαν. 1972). Έτσι, ακόµα κι οι αντιοικουµενιστές το βρίσκουν πιθανό να προετοιµαστούν να συµπράξουν µε τους αµετανόητους Εβραίους στην υποδοχή του ψευτοµεσσία τους – σε αντίθεση µε το πιστό υπόλοιπο των Εβραίων που θα δεχθούν το Χριστό όπως τον κηρύττει η Ορθόδοξη Εκκλησία, όταν ο προφήτης Ηλίας επιστρέψει στη γη.

Γι’ αυτό δεν είναι µεγάλη παρηγοριά για το σοβαρό Ορθόδοξο Χριστιανό που γνωρίζει τις προφητείες της Γραφής για τις έσχατες ηµέρες, όταν ένας «χαρισµατικός» Προτεστάντης κληρικός του λέει, «είναι καταπληκτικό το τι µπορεί να κάνει ο Ιησούς όταν ανοιγόµαστε σ’ Αυτόν. ∆εν είναι ν’ απορεί κανείς που άνθρωποι από κάθε πίστη µπορούν τώρα να προσεύχονται µαζί» (Harold Bredesen, στο Logos Journal, Ιαν.-Φεβ. 1972, σελ. 24)· ούτε όταν ένας Καθολικός Πεντηκοστιανός λέει ότι τα µέλη όλων των οµολογιών τώρα «αρχίζουν να κοιτούν ερευνητικά πάνω από αυτά τα τείχη του διαχωρισµού, µόνο για να αναγνωρίσουν στον άλλον την εικόνα του Ιησού Χριστού» (Kevin Ranaghan στην Logos Journal, Νοέµ.-∆εκ. 1971, σελ. 21). Gordon Lindsay, Israel’s Destiny and the Coming Deliverer, Christ for the Nations Pub. Co, Dallas, Texas, σελ. 28-30 Για ποιον «Χριστό» γίνεται τώρα αυτό το εσπευσµένο πρόγραµµα ψυχολογικών κι ακόµα και υλικών προετοιµασιών σ’ ολόκληρο τον κόσµο; Είναι αυτός ο αληθινός µας Θεός και Σωτήρας Ιησούς Χριστός, Αυτός που ίδρυσε την Εκκλησία όπου οι άνθρωποι µπορούν να βρουν σωτηρία; Ή είναι ο ψεύτικος Χριστός, που θα έρθει στο δικό του όνοµα (Ιω. 5:43), και θα ενώσει όλους όσους απορρίπτουν ή διαστρέφουν τη διδασκαλία της µίας Εκκλησίας του Χριστού, της Ορθόδοξης Εκκλησίας; Ο ίδιος ο Σωτήρας µας µας έχει προειδοποιήσει: «Τότε, αν σας πει κανείς ‘’Να, εδώ ο Χριστός’’, ή ‘’Εκεί’’, µην τον πιστέψετε. ∆ιότι θα εµφανιστούν ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήτες και θα κάνουν µεγάλα θαύµατα και τέρατα, ώστε να πλανήσουν, αν είναι δυνατόν, και τους εκλεκτούς. Ιδού, σας τα προείπα. Εάν σας πουν, ‘’Να, είναι στην έρηµο’’, µην πηγαίνετε, ‘’Να, είναι στα απόνερα δωµάτια’’, µην πιστέψετε. ∆ιότι όπως η αστραπή βγαίνει από την ανατολή και φαίνεται ως τη δύση, έτσι θα είναι και η έλευση του Υιού του ανθρώπου» (Ματθ. 24:23-27). Η ∆ευτέρα Παρουσία του Χριστού δεν θα είναι δυνατόν να παρανοηθεί: θα είναι ξαφνική, από τον ουρανό (Πράξ. 1:11), και θα σηµατοδοτήσει το τέλος αυτού του κόσµου. ∆εν µπορεί να υπάρξει καµµιά «προετοιµασία» γι’ αυτήν – εκτός από την ορθόδοξη χριστιανική προετοιµασία της µετάνοιας της πνευµατικής ζωής, και της επαγρύπνησης. Αυτοί που «προετοιµάζονται» γι’ αυτήν µε οποιονδήποτε άλλο τρόπο, που λένε ότι Εκείνος είναι οπουδήποτε «εδώ» - ιδιαίτερα «εδώ» στο Ναό της Ιερουσαλήµ – ή που κηρύττουν ότι «ο Ιησούς έρχεται σύντοµα» χωρίς προειδοποίηση για τη µεγάλη πλάνη που θα προηγηθεί της έλευσής Του: αυτοί είναι καθαρά οι προφήτες του αντιχρίστου, του ψεύτικου Χριστού που πρέπει να έρθει πρώτα και να παραπλανήσει τον κόσµο, περιλαµβανοµένων και όλων των «Χριστιανών» που δεν είναι, ή δεν γίνονται, πραγµατικά Ορθόδοξοι.

 ∆εν πρόκειται να υπάρξει καµµιά µελλοντική «χιλιετής βασιλεία» της Αποκάλυψης (Αποκ. 20:6) είναι τώρα: η ζωή της χάρης µέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία για όλα τα «χίλια χρόνια» µεταξύ της πρώτης έλευσης του Χριστού και του καιρού του αντιχρίστου. Το ότι οι Προτεστάντες περιµένουν τη «χιλιετή βασιλεία» στο µέλλον είναι µόνο η οµολογία τους ότι δεν την ζουν στο παρόν – δηλαδή, ότι είναι εκτός της Εκκλησίας του Χριστού και δεν έχουν γευθεί τη Θεία Χάρη. ∆. Πρέπει η Ορθοδοξία να συµµετάσχει στην αποστασία; Σήµερα µερικοί Ορθόδοξοι ιερείς, οδηγούµενοι από τον π. Ευσέβιο Στεφάνου, θα προσπαθούσαν να µας πείσουν ότι η «χαρισµατική αναζωπύρωση», ακόµα κι αν άρχισε και ως επί το πλείστον συνεχίζεται εκτός της Ορθόδοξης Εκκλησίας, εντούτοις είναι «Ορθόδοξη», και ακόµα µας προειδοποιούν «Μη µείνετε έξω». Αλλά κανείς που έχει µελετήσει αυτό το κίνηµα στις εργασίες των κορυφαίων εκπροσώπων του, πολλές από τις οποίες αναφέρονται εδώ, δεν µπορεί να έχει οποιαδήποτε αµφιβολία ότι αυτή η «αναζωπύρωση», στο βαθµό που είναι «χριστιανική», είναι αποκλειστικά προτεσταντική σε προέλευση, έµπνευση, πρόθεση, πρακτική, θεολογία και σκοπό. Είναι µια µορφή προτεσταντικού «αναζωπυρωτισµού», ο οποίος είναι ένα φαινόµενο που διατηρεί µόνο ένα υπόλειµµα από οτιδήποτε  γνήσια χριστιανικό, υποκαθιστώντας το Χριστιανισµό µε µια συναισθηµατική «θρησκευτική» υστερία της οποίας το θύµα πέφτει στη µοιραία πλάνη ότι είναι «σεσωσµένο». Αν η «χαρισµατική αναζωπύρωση» διαφέρει από τον προτεσταντικό αναζωπυρωτισµό, είναι µόνο στο ότι προσθέτει µια νέα διάσταση κρυ π τοπν ε υ µ ατι σ τι κών φαινοµένων τα οποία είναι πιο θεαµατικά και πιο αντικειµενικά από τον απλό υποκειµενικό αναζωπυρωτισµό. Αυτό το προφανές γεγονός επιβεβαιώνεται θαυµάσια από µια εξέταση του τι ο π. Ευσέβιος Στεφάνου προσπαθεί να περάσει για «Ορθόδοξη αφύπνιση» στο περιοδικό του «Logos». Αυτός ο Ορθόδοξος ιερέας πληροφορεί τους αναγνώστες του ότι «η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν συµµετέχει στη σύγχρονη χριστιανική αφύπνιση» (Φεβ. 1972, σελ. 19). Αυτός ο ίδιος ταξιδεύει τώρα συγκαλώντας συναντήσεις αναζωπύρωσης προτεσταντικού τύπου, µαζί µε το προτεσταντικό «κάλεσµα του θυσιαστηρίου», που συνοδεύεται από τους συνηθισµένους αναζωπυρωτικούς «λυγµούς και δάκρυα» (Απρ. 1972, σελ. 4). Ο ίδιος ο π. Ευσέβιος, µε τυπική αναζωπυρωτική έλλειψη σεµνότητας, µας πληροφορεί: «Ευχαριστώ και υµνώ το Θεό που εξέπεµψε λίγο από το φως του Πνεύµατός Του µέσα στην ψυχή µου, σε ανταπόκριση των αδιάλειπτων προσευχών που στέλνω µέρα και νύχτα» (Φεβ. 1972, σελ. 19)· κι αργότερα διακηρύσσει ανοιχτά ότι είναι ένας «προφήτης» (Απρ. 1972, σελ. 3). ∆εν αναφέρει τίποτα από την Ορθόδοξη ερµηνευτική για τα αποκαλυπτικά γεγονότα, κι ωστόσο επαναλαµβάνει τη φονταµενταλιστική προτεσταντική ερµηνεία του Billy Graham για την «αγαλλίαση» που θα προηγηθεί της «χιλιετούς βασιλείας».

«Η ηµέρα της Μεγάλης ∆οκιµασίας πλησιάζει. Αν παραµείνουµε πιστοί στο Χριστό θα προφτάσουµε σίγουρα να βρεθούµε µαζί Του στον ήχο της χαρούµενης κραυγής αγαλλίασης, και θα γλυτώσουµε από τη φοβερή καταστροφή που πρόκειται να πέσει στον κόσµο» (Απρ. 1972, σελ. 22). Κι όµως ούτε καν όλοι οι φονταµενταλιστές δεν συµφωνούν σ’ αυτό το σφάλµα, το οποίο δεν έχει θεµελίωση στην Αγία Γραφή και αφαιρεί από όσους το ακολουθούν κάθε αναγκαιότητα για εγρήγορση ενάντια στην πλάνη του αντιχρίστου, από τον οποίο φαντάζονται ότι θα γλυτώσουν. Όλα αυτά δεν είναι καν ψευτορθοδοξία· είναι µόνο σκέτος Προτεσταντισµός, και ούτε καν το καλύτερο είδος Προτεσταντισµού. Μάταια ψάχνει κανείς στην «Logos» του π. Ευσεβίου Στεφάνου για µια ένδειξη ότι αυτή η «αφύπνιση» εµπνέεται από τις πηγές της Ορθόδοξης ασκητικής παράδοσης: τους βίους των Αγίων, τους Αγίους Πατέρες, τον εκκλησιαστικό κύκλο ακολουθιών, την Ορθόδοξη ερµηνεία της Αγίας Γραφής. Μερικοί Ορθόδοξοι «χαρισµατικοί», είναι αλήθεια, χρησιµοποιούν κάποιες από αυτές τις πηγές – όµως αλλίµονο! τις αναµειγνύουν µε «πολλά άλλα βιβλία γραµµένα από ευσεβείς Χριστιανούς αναµεµειγµένους στη χαρισµατική κίνηση» (Logos, Μάρτ. 1972), κι έτσι τις διαβάζουν «χαρισµατικά»: όπως όλοι οι σχισµατικοί, διαβάζουν στα Ορθόδοξα συγγράµµατα ό,τι έχουν µάθει από τη νέα διδασκαλία τους, η οποία προέρχεται από έξω από την Εκκλησία. Είναι στα σίγουρα αρκετά αληθινό ότι µια Ορθόδοξη αφύπνιση θα ήταν πολύ θεαµατική στις µέρες µας, όπου πολλοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουν χάσει το αλάτι του αληθινού Χριστιανισµού, κι όπου η αληθινή και θερµή χριστιανική ζωή συναντάται πραγµατικά σπάνια. Η σύγχρονη ζωή έχει γίνει πολύ άνετη· η κοσµική ζωή έχει γίνει πολύ ελκυστική· για πολλούς η Ορθοδοξία είναι απλώς ένα θέµα ιδιότητας µέλους σε έναν εκκλησιαστικό οργανισµό ή η «σωστή» εκπλήρωση εξωτερικών τελετών και πρακτικών. Εκεί θα υπήρχε αρκετή ανάγκη για µια αληθινή Ορθόδοξη πνευµατική αφύπνιση, αλλά δεν είναι αυτό που βλέπουµε στους Ορθόδοξους «χαρισµατικούς».

Ακριβώς όπως οι «χαρισµατικοί» ακτιβιστές ανάµεσα στους Προτεστάντες και τους Ρωµαιοκαθολικούς, είναι σε πλήρη αρµονία µε το πνεύµα των καιρών· δεν έχουν ζωντανή επαφή µε τις πηγές της Ορθόδοξης πνευµατικής παράδοσης, προτιµώντας τις προτεσταντικές τεχνικές αναζωπυρωτισµού, που υπό τις παρούσες συνθήκες είναι της µόδας. Είναι ένα µε το κυρίαρχο ρεύµα του αποστάτη «Χριστιανισµού» του σήµερα: της Οικουµενικής κίνησης. Νωρίς το 1978 ο Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος της Ελληνικής Αρχιεπισκοπής Βορείου και Νοτίου Αµερικής έδωσε τελικά την επίσηµη έγκρισή του στις δραστηριότητες του π. Ευσεβίου Στεφάνου, περιλαµβανοµένης και άδειας να κηρύττει οπουδήποτε σχετικά µε τις «δωρεές του Αγίου Πνεύµατος»· έτσι ο εκκλησιαστικός οργανισµός στην πιο µοντερνιστική και οικουµενιστική µορφή του ενώνει τα χέρια µε τη «χαρισµατική αναζωπύρωση», αντανακλώντας τη βαθειά συγγένεια που τις ενώνει. Αλλά ο αληθινός Χριστιανισµός δεν είναι εκεί. Έχουν υπάρξει αληθινές Ορθόδοξες «αφυπνίσεις» στο παρελθόν: σκέφτεται κανείς αµέσως τον άγιο Κοσµά τον Αιτωλό, που πήγαινε από χωριό σε χωριό στην Ελλάδα του 18ου αιώνα και παρακινούσε τους ανθρώπους να επιστρέψουν στον αληθινό Χριστιανισµό των προγόνων τους· ή τον άγιο Ιωάννη της Κρονστάνδης, στον αιώνα µας, που έφερε το αρχαίο µήνυµα της Ορθόδοξης πνευµατικής ζωής στις αστικές µάζες της Πετρούπολης. Υπάρχουν οι Ορθόδοξοι δάσκαλοι του µοναχισµού που είναι πραγµατικά «πλήρεις Πνεύµατος» κι αφήνουν τη διδασκαλία τους σε µοναχούς και λαϊκούς των επόµενων εποχών: σκέφτεται κανείς τον Έλληνα άγιο Συµεών το Νέο Θεολόγο του 10ου αιώνα και τον άγιο Σεραφείµ του Σαρώφ στο 19ο αιώνα. Ο άγιος Συµεών συχνά χρησιµοποιείται κακώς από τους Ορθοδόξους «χαρισµατικούς» (αυτός µιλούσε για ένα πνεύµα διαφορετικό από το δικό τους!)· και ο άγιος Σεραφείµ αναφέρεται σταθερά εκτός του γενικού πλαισίου, µε σκοπό να ελαχιστοποιηθεί η έµφαση που δίνει στην αναγκαιότητα να ανήκει στην Ορθόδοξη Εκκλησία, για να έχει γνήσια πνευµατική ζωή. Στη «Συζήτηση» του αγίου Σεραφείµ µε το λαϊκό Μοτοβίλωφ σχετικά µε την «απόκτηση του Αγίου Πνεύµατος», (την οποία οι Ορθόδοξοι «χαρισµατικοί» παραθέτουν χωρίς τα αποσπάσµατα που είναι τονισµένα εδώ), αυτός ο µεγάλος άγιος µας λέει: «Η χάρη του Αγίου Πνεύµατος που έχει δοθεί σε όλους εµάς, τους πιστούς του Χριστού, στο Μυστήριο του Αγίου Βαπτίσµατος, σφραγίζεται µε το Μυστήριο του Χρίσµατος στα κύρια σηµεία του σώµατος, όπως έχει οριστεί από την Αγία Εκκλησία, τον αιώνιο φύλακα αυτής της χάρης». Και πάλι:

«Ο Κύριος εισακούει το ίδιο και τον µοναχό και τον λαϊκό χριστιανό, µε την προϋπόθεση ότι είναι και οι δύο Ορθόδοξοι». Ως εναντιούµενη στην πραγµατική Ορθόδοξη πνευµατική ζωή, η «χαρισµατική αναζωπύρωση» είναι µόνο η εµπειρική πλευρά της κυρίαρχης «οικουµενικής» µόδας – ένας κίβδηλος Χριστιανισµός που προδίδει το Χριστό και την Εκκλησία Του. Κανένας Ορθόδοξος «χαρισµατικός» δεν είναι δυνατόν να έχει αντίρρηση στην επερχόµενη «ένωση» µε τους ίδιους αυτούς Πεντηκοστιανούς και Ρωµαιοκαθολικούς µε τους οποίους, όπως λέει το διοµολογιακό «χαρισµατικό» τραγούδι, είναι ήδη «ένα εν Πνεύµατι, ένα εν Κυρίω», και οι οποίοι τους έχουν οδηγήσει και εµπνεύσει στη «χαρισµατική» εµπειρία τους. Το «πνεύµα» που έχει εµπνεύσει τη «χαρισµατική αναζωπύρωση» είναι το πνεύµα του αντιχρίστου, ή ακριβέστερα, αυτά τα «πνεύµατα δαιµόνων» των εσχάτων καιρών, των οποίων τα «θαύµατα» προετοιµάζουν τον κόσµο για τον ψευδοµεσσία. Ε. «Τεκνία, εσχάτη ώρα εστί» (Α’ Ιω. 2:18) Πράγµα άγνωστο στους εµπύρετους «αναζωπυρωστές», ο Κύριος ο Θεός έχει διατηρήσει στον κόσµο, όπως στους καιρούς του προφήτη Ηλία, επτά χιλιάδες άνδρες που δεν έχουν κλίνει γόνυ στον Βάαλ (Ρωµ. 11:4) – έναν άγνωστο αριθµό πραγµατικών Ορθοδόξων Χριστιανών, που δεν είναι ούτε πνευµατικά νεκροί, όπως οι Ορθόδοξοι «χαρισµατικοί» παραπονιούνται ότι ήταν τα ποίµνιά τους, ούτε «πλήρεις πνεύµατος» µε ποµπώδη τρόπο, όπως έγιναν αυτά τα ίδια ποίµνια κάτω από τη «χαρισµατική» υποβολή. ∆εν παρασύρονται από το κίνηµα της αποστασίας ούτε από καµµιά ψεύτικη «αφύπνιση», αλλά συνεχίζουν ριζωµένοι στην ιερή και σωτήρια πίστη της Αγίας Ορθοδοξίας µέσα στην παράδοση που τους µεταβίβασαν οι Άγιοι Πατέρες, προσέχοντας τα σηµεία των καιρών και προχωρώντας στη στενή οδό προς τη σωτηρία. Πολλοί από αυτούς ακολουθούν τους Επισκόπους των λίγων Ορθοδόξων Εκκλησιών που έχουν προβάλλει ισχυρή αντίσταση ενάντια στην αποστασία των καιρών µας. Αλλά υπάρχουν και κάποιοι που έχουν µείνει και στις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, πικραµένοι για την όλο και πιο φανερή αποστασία των ιεραρχών τους και πασχίζοντας να κρατήσουν τη δική τους Ορθοδοξία ανέπαφη· και υπάρχουν ακόµα κι άλλοι έξω από την Ορθόδοξη Εκκλησία οι οποίοι µε τη χάρη του Θεού, ανοίγοντας τις καρδιές τους στο κάλεσµά Του, θα ενωθούν αναµφίβολα µε τη γνήσια, Αγία Ορθοδοξία. Αυτοί οι «επτά χιλιάδες» είναι το θεµέλιο της µελλοντικής και µόνης ως Ορθοδοξίας των εσχάτων καιρών. Και έξω από την αυθεντική Ορθοδοξία υπάρχει µόνο σκοτάδι. Κρίνοντας από τα τελευταία «θρησκευτικά» νέα, η «χαρισµατική αναζωπύρωση» µπορεί κάλλιστα να είναι µόνο το αµυδρό ξεκίνηµα µιας ολόκληρης «εποχής θαυµάτων». Πολλοί Προτεστάντες που έχουν διακρίνει την απάτη  της «χαρισµατικής αναζωπύρωσης» δέχονται τώρα ως «πραγµατική» τη θεαµατική «αναζωπύρωση» στην Ινδονησία, όπου, όπως µας είπαν, πραγµατικά συµβαίνουν «πανοµοιότυπα πράγµατα µ’ αυτά που αναφέρονται στις Πράξεις των Αποστόλων». Σε διάστηµα τριών ετών 200.000 παγανιστές µεταστράφηκαν στον Προτεσταντισµό κάτω από σταθερά θαυµατουργικές συνθήκες: Κανείς δεν κάνει τίποτα, παρά σε απόλυτη υπακοή στις «φωνές» και τους «αγγέλους» που εµφανίζονται συνεχώς, αναφέροντας συνήθως τη Γραφή κατά αριθµό και εδάφιο· το νερό µετατρέπεται σε κρασί κάθε φορά που γίνεται η προτεσταντική λειτουργία· χέρια εµφανίζονται από το πουθενά, για να µοιράσουν ως εκ θαύµατος φαγητό στους πεινασµένους· µια ολόκληρη οµάδα δαιµόνων εµφανίζεται να εγκαταλείπει ένα ειδωλολατρικό χωριό γιατί «κάποιος ισχυρότερος» (ο «Ιησούς») έχει έρθει να τους πάρει τη θέση· οι «Χριστιανοί» έχουν µια «αντίστροφη µέτρηση» για κάποιον αµετανόητο αµαρτωλό, και όταν φτάνουν στο «µηδέν» αυτός πεθαίνει· τα παιδιά διδάσκονται προτεσταντικούς ύµνους από φωνές που έρχονται από το πουθενά (και επαναλαµβάνουν το τραγούδι είκοσι φορές ώστε τα παιδιά να το θυµούνται)· το «µαγνητόφωνο του Θεού» ηχογραφεί το τραγούδι µιας παιδικής χορωδίας και το παίζει στον αέρα για τα έκπληκτα παιδιά· φωτιά έρχεται από τον ουρανό για να κάψει Καθολικές θρησκευτικές εικόνες (ο «Κύριος» στην Ινδονησία είναι πολύ αντικαθολικός)· 30.000 έχουν θεραπευθεί· ο «Χριστός» εµφανίζεται στον ουρανό και πέφτει πάνω σε ανθρώπους µε σκοπό να τους γιατρέψει· άνθρωποι µεταφέρονται θαυµατουργικά από τόπο σε τόπο και περπατούν στο νερό· φώτα συνοδεύουν τους ευαγγελιστές και τους οδηγούν τη νύχτα, και σύννεφα τους ακολουθούν και τους δίνουν καταφύγιο κατά τη διάρκεια της ηµέρας· οι νεκροί ανασταίνονται.

 Είναι ενδιαφέρον ότι σε κάποια µέρη της ινδονησιακής «αναζωπύρωσης» το στοιχείο  της «γλωσσολαλιάς» απουσιάζει σχεδόν τελείως, κι ακόµα απαγορεύεται (παρ’ ότι είναι παρόν σε πολλά µέρη), και το στοιχείο του µεντιουµισµού φαίνεται µερικές φορές να αντικαθίσταται από µια άµεση επέµβαση πεπτωκότων πνευµάτων. Μπορεί θαυµάσια να συµβαίνει ότι αυτή η νέα «αναζωπύρωση», πιο ισχυρή από τον Πεντηκοστιανισµό, είναι ένα πιο ανεπτυγµένο στάδιο του ίδιου  «πνευµατικού» φαινοµένου (όπως ακριβώς ο ίδιος ο Πεντηκοστιανισµός είναι πιο εξελιγµένος από τον πνευµατισµό), και κηρύττει το επικείµενο της φρικτής ηµέρας όπου, όπως οι «φωνές» και οι «άγγελοι» διακηρύσσουν επίσης στην Ινδονησία, «ο Κύριος» πρόκειται να έρθει – επειδή ξέρουµε ότι ο αντίχριστος θα αποδείξει στον κόσµο ότι είναι ο «Χριστός» ακριβώς µε τέτοια «θαύµατα». Σ’ έναν αιώνα σχεδόν καθολικού σκότους και πλάνης, όπου για τους περισσότερους «Χριστιανούς» ο Χριστός έχει γίνει ακριβώς αυτό που η Ορθόδοξη διδασκαλία εννοεί µε τον αντίχριστο, µόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού κατέχει και µεταδίδει τη χάρη του Θεού. Αυτός είναι ένας ανεκτίµητος θησαυρός, την ίδια την ύπαρξη του οποίου δεν υποπτεύεται ούτε ο «χριστιανικός» κόσµος. Ο «χριστιανικός» κόσµος, πράγµατι, δίνει τα χέρια µε τις δυνάµεις του σκότους µε σκοπό να αποπλανήσει τους πιστούς της Εκκλησίας του Χριστού, εµπιστευόµενος τυφλά ότι το «όνοµα του Ιησού» θα τον σώσει ακόµα και στην αποστασία και στη βλασφηµία του, µην προσέχοντας τη φοβερή προειδοποίηση του Κυρίου: «Πολλοί θα µου πουν την ηµέρα εκείνη ΄’’Κύριε, Κύριε, δεν προφητεύσαµε στο όνοµά Σου και στο όνοµά Σου δεν βγάλαµε δαιµόνια και στο όνοµά Σου δεν κάναµε θαύµατα πολλά;’’ Και τότε θα τους οµολογήσω, ‘’Ποτέ δεν σας γνώρισα· φύγετε από µένα εσείς οι εργάτες της ανοµίας’’»(Ματθ. 7:22-23). Ο άγιος Παύλος συνεχίζει την προειδοποίηση για τον ερχοµό του αντιχρίστου µε αυτή την εντολή: «Ώστε λοιπόν, αδελφοί, σταθείτε σταθεροί, και κρατάτε τις διδασκαλίες που διδαχθήκατε από µας, είτε δια λόγου είτε δι’ επιστολής» (Β’ Θεσ. 2:15). «Υπάρχουν µερικοί που σας ταράζουν και θέλουν να διαστρέψουν το Ευαγγέλιο του Χριστού. Αλλά και αν εµείς οι ίδιοι ή κάποιος άγγελος από τον ουρανό σας κηρύξει διαφορετικό ευαγγέλιο από εκείνο που σας κηρύξαµε, αυτός ας είναι αλήθεια. Όπως είπαµε προηγουµένως, και τώρα πάλι σας λέω, αν κανείς σας κηρύξει διαφορετικό ευαγγέλιο από εκείνο που παραλάβατε, ας είναι ανάθεµα» (Γαλ. 1:8-9). Η Ορθόδοξη απάντηση σε κάθε νέα «αναζωπύρωση», κι ακόµα στην τελική τροµερή «αναζωπύρωση» του αντιχρίστου, είναι αυτό το Ευαγγέλιο του Χριστού, το οποίο µόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει διατηρήσει αναλλοίωτο σε µια αδιάσπαστη γραµµή από το Χριστό και τους Αποστόλους Του, και η χάρη του Αγίου Πνεύµατος, την οποία µόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία µεταδίδει, και µόνο στα πιστά παιδιά της, που έχουν λάβει το Χρίσµα κι έχουν διατηρήσει, την αληθινή σφραγίδα της δωρεάς του Αγίου Πνεύµατος. Αµήν. 2. Η θρησκεία του µέλλοντος Είναι βαθιά ενδεικτικό της πνευµατικής κατάστασης της σύγχρονης ανθρωπότητας ότι οι «χαρισµατικές» και «διαλογιστικές» εµπειρίες ριζώνουν µεταξύ των «Χριστιανών». Μια ανατολική θρησκευτική επιρροή εργάζεται αναµφίβολα µέσα σε τέτοιους «Χριστιανούς», αλλά αυτό γίνεται µόνο ως αποτέλεσµα ενός περισσότερο θεµελιώδους γεγονότος: της απώλειας του αισθήµατος και της ουσίας του Χριστιανισµού, εξ αιτίας της οποίας κάτι τόσο ξένο στο Χριστιανισµό όσο ο Ανατολικός «διαλογισµός» µπορεί να αποκτά επιρροή σε «χριστιανικές» ψυχές. Βλ. Kurt Koch, The Revival in Indonesia, Kregel Publications 1970· και Mel Tari, Like a Mighty Wind, Creation House, Carol Stream, Illinois, 1971 Η ζωή του εγωκεντρισµού και της αυτοϊκανοποίησης που ζουν οι περισσότεροι  σηµερινοί «Χριστιανοί» εµποτίζει τόσο πολύ τα πάντα, που τους κλείνει ερµητικά απέναντι σε οποιαδήποτε κατανόηση της πνευµατικής ζωής· και όταν τέτοιοι άνθρωποι επιχειρούν «πνευµατική ζωή», είναι µόνο σαν µια άλλη µορφή αυτοϊκανοποίησης. Αυτό φαίνεται πολύ καθαρά στο εντελώς ψεύτικο θρησκευτικό ιδεώδες τόσο του «χαρισµατικού» κινήµατος όσο και των ποικίλων µορφών του «χριστιανικού διαλογισµού»: όλα αυτά υπόσχονται (και δίνουν πολύ σύντοµα) µια εµπειρία «ευδαιµονίας» και «ειρήνης».

Αλλά αυτό δεν είναι καθόλου το χριστιανικό ιδεώδες, το οποίο αν µπορεί κάπως να συνοψιστεί, θα συνοψιστεί σε έντονη µάχη και αγώνα. Η «ευδαιµονία»και «ειρήνη» που περιγράφεται σ’ αυτές τις σύγχρονες πνευµατικές κινήσεις, είναι αρκετά φανερά το προϊόν πνευµατικής πλάνης, πνευµατικής αυτοϊκανοποίησης – που είναι ο απόλυτος θάνατος της πνευµατικής ζωής µε κατεύθυνση προς το Θεό. Όλες αυτές οι µορφές «χριστιανικού διαλογισµού» λειτουργούν µόνο στο ψυχικό επίπεδο και δεν έχουν τίποτα κοινό µε τη χριστιανική πνευµατικότητα. Η χριστιανική πνευµατικότητα διαµορφώνεται στον επίπονο αγώνα για την απόκτηση της αιώνιας βασιλείας των ουρανών, η οποία αρχίζει πλήρως µόνο µε τη διάλυση αυτού του προσωρινού κόσµου, και ο αληθινός Χριστιανός αγωνιστής δεν βρίσκει ποτέ ανάπαυση ούτε και στην πρόγευση της αιώνιας µακαριότητας που µπορεί να του δοθεί σ’ αυτή τη ζωή· αλλά οι ανατολικές θρησκείες, στις οποίες η βασιλεία των Ουρανών δεν έχει αποκαλυφθεί, πασχίζουν µόνο να αποκτήσουν ψυχικές καταστάσεις που αρχίζουν και τελειώνουν σ’ αυτή τη ζωή. Στην εποχή µας, την εποχή της αποστασίας, που προηγείται της εµφάνισης, του αντιχρίστου, ο διάβολος έχει λυθεί για ένα διάστηµα (Αποκ. 20:7) για να απεργαστεί τα ψεύτικα θαύµατα τα οποία δεν µπορούσε να κάνει κατά τη διάρκεια των «χιλίων χρόνων» χάριτος στην Εκκλησία του Χριστού (Αποκ. 20:3), και για να συγκεντρώσει στον καταχθόνιο θερισµό τους τις ψυχές αυτών που «δεν δέχθηκαν να αγαπήσουν την αλήθεια» (Β’ Θεσ. 2:10). Μπορούµε να πούµε ότι ο καιρός του αντιχρίστου είναι κοντά από το ίδιο το γεγονός ότι η σατανική συγκοµιδή θερίζεται τώρα όχι µόνο ανάµεσα στους ειδωλολατρικούς λαούς, που δεν έχουν ακούσει για το Χριστό, αλλά ακόµα περισσότερο ανάµεσα σε «Χριστιανούς» που έχουν χάσει την ουσία του Χριστιανισµού. Είναι στην πραγµατική φύση του αντιχρίστου να παρουσιάζει το βασίλειο του διαβόλου σαν να ήταν του Χριστού. Η σηµερινή «χαρισµατική» κίνηση και ο «χριστιανικός διαλογισµός», και η «νέα θρησκευτική συνειδητότητα» της οποίας είναι µέρη, είναι πρόδροµοι της θρησκείας του µέλλοντος, της θρησκείας της έσχατης ανθρωπότητας, της θρησκείας του αντιχρίστου, και η κύρια «πνευµατική» λειτουργία τους είναι να κάνουν προσιτή στους Χριστιανούς τη δαιµονική µύηση τη µέχρι τώρα περιορισµένη στον ειδωλολατρικό κόσµο. Έστω ότι αυτά τα «θρησκευτικά πειράµατα» έχουν συχνά αβέβαιη και διστακτική φύση, ότι υπάρχει σ’ αυτά τόσο ψυχρή αυταπάτη όσο και γνήσια δαιµονική τελετή µύησης· αναµφίβολα, ο καθένας που έχει «διαλογιστεί» µε επιτυχία ή νο µ ίζει ότι έχει λά β ε ι το « βάπτισ µ α του Αγίου Πνεύ µ ατο ς » δεν έχει πραγµατικά µυηθεί στο βασίλειο του σατανά. Αλλά αυτός εί ναι ο σκ οπός αυτ ώ ν των «πειραµάτων» και αναµφίβολα οι τεχνικές µύησης θα γίνουν ακό µ α πι ο αποτελεσ µ ατ ικέ ς καθώς η ανθρωπότητα προετοιµάζεται γι’ αυτές µε τη στάση της π α θη τι κό τη τα ς και του ανο ί γ µ ατο ς στι ς νέες «θρησκευτικές εµπειρίες» που διδάσκεται δια συνεχούς επανάληψης από αυτές τις κινήσεις. Τι έχει φέρει την ανθρωπότητα – και µάλιστα τη «Χριστιανοσύνη» - σ’ αυτή την απελπιστική κατάσταση; Σίγουρα δεν είναι κάποια απροκάλυπτη λατρεία του διαβόλου, που πάντα είναι περιορισµένη σε λίγους ανθρώπους· µάλλον είναι κάτι πολύ λεπτότερο, και κάτι φοβερό και να το συλλογιστεί ένας Ορθόδοξος Χριστιανός: είναι η απώλεια της χάρης του Θεού, που ακολουθεί την απώλεια της ουσίας του Χριστιανισµού. Στη ∆ύση είναι σίγουρο ότι η χάρη του Θεού έχει χαθεί εδώ και πολλούς αιώνες.

Οι Ρωµαιοκαθολικοί και οι Προτεστάντες δεν έχουν γευθεί πλήρως τη χάρη του Θεού, κι έτσι δεν είναι εκπληκτικό που δεν µπορούν να διακρίνουν τη δαιµονική αποµίµησή της. Όµως αλλοίµονο! Η επιτυχία της κίβδηλης πνευµατικότητας ακόµα και ανάµεσα σε Ορθοδόξους Χριστιανούς σήµερα, αποκαλύπτει πόσο έχουν χάσει κι αυτού την ουσία του Χριστιανισµού, κι έτσι δεν µπορούν πια να διακρίνουν µεταξύ αληθινού Χριστιανισµού και ψευτοχριστιανισµού. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί θεωρούσαν για πολύ καιρό ως δεδοµένο τον πολύτιµο θησαυρό της πίστης τους, και παραµέλησαν να θέσουν σε χρήση το ατόφιο χρυσάφι των διδασκαλιών της. Πόσοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί γνωρίζουν καν την ύπαρξη των βασικών κειµένων της Ορθόδοξης πνευµατικής ζωής, τα οποία διδάσκουν επακριβώς πως να διακρίνουµε µεταξύ γνήσιας και κίβδηλης πνευµατικότητας, κειµένων που δίνουν τη ζωή και τη διδασκαλία αγίων ανδρών και γυναικών που έφθασαν σε µεγάλα µέτρα της χάρης του Θεού σ’ αυτή τη ζωή; Πόσοι έχουν κάνει δική τους τη διδασκαλία της «Λαυσαϊκής Ιστορίας», την «Κλίµακα» του αγίου Ιωάννη, τις «Οµιλίες» του αγίου Μακαρίου, τους βίους των θεοφόρων Πατέρων της ερήµου, τον «Άγνωστο Πόλεµο» του αγίου Νικοδήµου, την «Εν Χριστώ ζωή µου» του αγίου Ιωάννη της Κρονστάνδης; Στο βίο του εξέχοντος Πατέρα της αιγυπτιακής ερήµου, αγίου Παϊσίου του Μεγάλου (19 Ιουνίου), µπορούµε να δούµε ένα συγκλονιστικό παράδειγµα του πόσο εύκολα είναι να χαθεί η χάρη του Θεού. Κάποτε ένας υποτακτικός του πήγαινε σε µια πόλη στην Αίγυπτο για να πουλήσει το εργόχειρό του. Στο δρόµο συνάντησε ένας Εβραίο, ο οποίος, βλέποντας την αφέλειά του, άρχισε να τον εξαπατά, λέγοντας: «Αγαπητέ µου, γιατί πιστεύεις σ’ έναν απλό, σταυρωµένο άνθρωπο, ενώ Αυτός δεν ήταν καθόλου ο αναµενόµενος Μεσσίας; Κάποιος άλλος πρόκειται να έρθει, όχι Αυτός». Ο υποτακτικός, όντας αδύναµος στο µυαλό και απλοϊκός στην καρδιά, άρχισε ν’ ακούει αυτά κι αφέθηκε να πει: «Ίσως αυτά που λες να είναι σωστά». Όταν επέστρεψε στην έρηµο, ο άγιος Παΐσιος έφυγε από κοντά του και δεν του έλεγε κουβέντα. Τελικά, µετά από πολλές παρακλήσεις του υποτακτικού, ο άγιος του είπε: «Ποιος είσαι συ; ∆εν σε ξέρω. Ο υποτακτικός µου ήταν Χριστιανός και είχε πάνω του τη σφραγίδα του Αγίου Πνεύµατος, αλλ’ εσύ δεν είσαι έτσι· αν είσαι πραγµατικά ο υποτακτικός µου, τότε η χάρη του βαπτίσµατος σ’ έχει εγκαταλείψει και η εικόνα του Χριστιανού έχει αφαιρεθεί». Ο υποτακτικός διηγήθηκε µε δάκρυα τη συζήτησή του µε τον Εβραίο, κι ο άγιος απάντησε: «∆υστυχισµένε! Τι µπορεί να ήταν χειρότερα και πιο ανόητο από τέτοια λόγια, µε τα οποία απαρνήθηκες το Χριστό και το θείο Του Βάπτισµα; Τώρα πήγαινε και θρήνησε για τον εαυτό σου όπως θέλεις, γιατί δεν έχεις θέση µαζί µου· το όνοµά σου γράφτηκε µ’ εκείνους που έχουν αρνηθεί το Χριστό, και µαζί µ’ αυτούς θα κριθείς και θα βασανιστείς». Ακούγοντας αυτή την αποδοκιµασία ο υποτακτικός ήρθε σε µετάνοια, και µε τις ικεσίες του ο άγιος κλείστηκε µέσα και προσευχήθηκε στον Κύριο να συγχωρέσει αυτή την αµαρτία στον υποτακτικό του. Ο Κύριος εισάκουσε την προσευχή του αγίου και του παραχώρησε να δει ένα σηµείο της συγχώρεσής Του προς τον υποτακτικό. Ο άγιος τότε προειδοποίησε τον υποτακτικό: «Παιδί µου, δόξασε κι ευχαρίστησε το Χριστό το Θεό µαζί µου, γιατί το ακάθαρτο, βλάσφηµο πνεύµα έφυγε από σένα και στη θέση του κατήλθε πάνω στο το Άγιο Πνεύµα, αποκαθιστώντας σε σένα τη χάρη του Βαπτίσµατος. Έτσι, φύλαγε τον εαυτό σου τώρα, µήπως από νωθρότητα κι απροσεξία πέσουν πάλι επάνω σου τα δίχτυα του εχθρού και, έχοντας αµαρτήσει, κληρονοµήσεις τη φωτιά της γέεννας». Είναι ενδεικτικό ότι τα «χαρισµατικά» και «διαλογιστικά» κινήµατα έχουν ριζώσει ανάµεσα στους «οικουµενιστές Χριστιανούς».

Το χαρακτηριστικό πιστεύω της αίρεσης του Οικουµενισµού είναι αυτό: ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι η µόνη αληθινή Εκκλησία του Χριστού· ότι η χάρη του Θεού είναι παρούσα και σε άλλες «χριστιανικές» οµολογίες επίσης, κι ακόµα και στις µη χριστιανικές θρησκείες· ότι η στενή οδός προς τη σωτηρία σύµφωνα µε τη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι µόνο «ένας δρόµος ανάµεσα σε πολλούς» προς τη σωτηρία· κι ότι οι λεπτοµέρειες της πίστης κάποιου προς το Χριστό έχουν µικρή σηµασία, όπως έχει και η ιδιότητα µέλους σε όποια συγκεκριµένη εκκλησία. Αυτό δεν το πιστεύουν απόλυτα όλοι οι Ορθόδοξοι που συµµετέχουν στην Οικουµενική κίνηση (µολονότι οι Προτεστάντες και οι Ρωµαιοκαθολικοί ως επί το πλείστον το πιστεύουν)· αλλά µε την ίδια τη συµµετοχή τους σ’ αυτήν την κίνηση, που περιλαµβάνει σταθερά κοινή προσευχή µ’ αυτούς που πιστεύουν λανθασµένα για το Χριστό και την Εκκλησία Του, λένε στους αιρετικούς που τους κοιτούν: «Ίσως αυτά που λέτε να είναι σωστά», όπως έκανε ο δυστυχισµένος µαθητής του αγίου Παϊσίου. ∆εν χρειάζεται τίποτα άλλο για να χάσει ο Ορθόδοξος Χριστιανός τη χάρη του Θεού· και πόσο κόπο θα του στοιχίσει για να την ξανακερδίσει! Πόσο πρέπει λοιπόν, να βαδίζουν οι Χριστιανοί µε φόβο Θεού, τρέµοντας µήπως χάσουν τη χάρη Του, η οποία µε κανένα τρόπο δεν δίνεται στον καθένα, αλλά µόνο σ’ αυτούς που διατηρούν την αληθινή πίστη, ζουν µια ζωή χριστιανικού αγώνα, και θησαυρίζουν τη χάρη του Θεού που τους οδηγεί προς τον ουρανό. Και πόσο προσεκτικότερα πρέπει να βαδίζουν πάνω απ’ όλα σήµερα οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, όταν είναι περικυκλωµένοι από ένα κίβδηλο Χριστιανισµό που παρέχει τις δικές του εµπειρίες «χάρης» και το «Άγιο Πνεύµα» και µπορεί να παραθέσει µε αφθονία τις Γραφές και τους Αγίους Πατέρες για να το «αποδείξει»! Σίγουρα οι έσχατοι καιροί θα είναι κοντά, όταν θα επέλθει πνευµατική πλάνη τόσο πειστική, ώστε να «πλανήσει, αν είναι δυνατόν, και τους εκλεκτούς» (Ματθ. 24:24). Οι ψευδοπροφήτες της σύγχρονης εποχής, περιλαµβανοµένων πολλών που επίσηµα είναι «Ορθόδοξοι», αναγγέλλουν ακόµα δυνατότερα την επικείµενη έλευση της «νέας εποχής του Αγίου Πνεύµατος», τη «νέα Πεντηκοστή», το «σηµείο Ωµέγα». Αυτό ακριβώς είναι που στη γνήσια Ορθόδοξη προφητεία καλείται η βασιλεία του αντιχρίστου. Είναι στην εποχή µας, σήµερα, που αυτή η σατανική προφητεία αρχίζει να εκπληρώνεται, µε δαιµονική δύναµη. Η όλη σύγχρονη πνευµατική ατµόσφαιρα φορτίζεται µε τη δύναµη της εµπειρίας δαιµονικής µύησης, καθώς το «µυστήριο της ανοµίας» εισέρχεται στο προτελευταίο στάδιο και αρχίζει να καταλαµβάνει τις ψυχές των ανθρώπων – µάλιστα, να καταλαµβάνει και την ίδια την Εκκλησία του Χριστού, αν αυτή ήταν δυνατόν. Ενάντια σ’ αυτή την ισχυρή «θρησκευτική εµπειρία» οι πραγµατικοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει τώρα να εξοπλιστούν µε σοβαρότητα, αποκτώντας πλήρη συνείδηση του τι είναι η Ορθοδοξία και πως ο σκοπός της είναι διαφορετικός από όλων των άλλων θρησκειών, «χριστιανικών» ή µη χριστιανικών. Ορθόδοξοι Χριστιανοί! Μείνετε σταθεροί στη χάρη που έχετε· ποτέ µην την αφήνετε να γίνει θέµα συνήθειας· ποτέ µην τη µετράτε µόνο µε ανθρώπινα κριτήρια, ποτέ µην προσδοκάτε να είναι αυτή λογική ή κατανοητή σ’ αυτούς που δεν καταλαβαίνουν τίποτα υψηλότερο από τα ανθρώπινα, ή που σκέφτονται να αποκτήσουν τη χάρη του Αγίου Πνεύµατος µε κάποιον άλλο τρόπο από αυτόν που µας έχει παραδώσει η Ορθόδοξη Εκκλησία. Η αληθινή Ορθοδοξία από την ίδια της τη φύση µοιάζει εντελώς εκτός τόπου σ’ αυτούς τους δαιµονικούς καιρούς, µια ξεπερασµένη µειονότητα των περιφρονηµένων και «ανόητων», στη µέση µιας θρησκευτικής «αναζωπύρωσης» εµπνευσµένης από ένα άλλο είδος πνεύµατος. Αλλά ας παρηγορηθούµε από τους βέβαιους λόγους του Κυρίου µας Ιησού Χριστού:

«Μη φοβάσαι, µικρό ποίµνιο, γιατί ο Πατέρας σας ευαρεστήθηκε να σας δώσει τη βασιλεία» (Λουκ. 12:32). Ας ενδυναµωθούν όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί για τη µάχη που βρίσκεται µπροστά µας, µην ξεχνώντας ποτέ ότι εν Χριστώ η νίκη είναι ήδη δική µας. Εκείνος υποσχέθηκε ότι οι πύλες της κόλασης δεν θα υπερισχύσουν απέναντι στην Εκκλησία Του (Ματθ. 16:18), κι ότι η χάρη των εκλεκτών θα συντοµεύσει τις µέρες της τελευταίας µεγάλης θλίψης (Ματθ. 24:22). Και στ’ αλήθεια, αν ο Θεός είναι µαζί µας, ποιος µπορεί να είναι εναντίον µας; (Ρωµ. 8:31). Ακόµα και εν µέσω των σκληρότερων πειρασµών, έχουµε εντολή: «Έχετε θάρρος, εγώ έχω νικήσει τον κόσµο» (Ιω. 16:33). Ας ζούµε όπως έζησαν όλοι οι αληθινοί Χριστιανοί όλων των εποχών, προσδοκώντας το τέλος όλων των πραγµάτων και την έλευση του αγαπηµένου µας Σωτήρα· «Εκείνος που µαρτυρεί αυτά λέγει, ‘’Ναι, έρχοµαι γρήγορα’’. Αµήν, ναι, έλα, Κύριε Ιησού» (Αποκ. 22:20). ΕΠΙΛΟΓΟΣ Το Jonestown και η δεκαετία του 1980 Αυτό το βιβλίο είναι ηθεληµένα «συγκρατηµένο» στην αφήγηση. Η πρόθεσή µας ήταν να παρουσιάσουµε µια όσο γίνεται πιο ήρεµη και αντικειµενική άποψη των µη χριστιανικών θρησκευτικών στάσεων οι οποίες προετοιµάζουν το δρόµο για τη «θρησκεία του µέλλοντος»· σχεδόν δεν θίξαµε κάποιες από τις «ιστορίες τρόµου» που θα µπορούσαν να παρατεθούν, από κάποιες λατρείες που αναφέρθηκαν στο βιβλίο: αληθινές ιστορίες που αποκαλύπτουν τι συµβαίνει όταν η ανάµειξη κάποιου µε τις αόρατες δαιµονικές δυνάµεις ολοκληρώνεται, κι ο άνθρωπος γίνεται το πρόθυµο εργαλείο για τους κακούς σκοπούς τους. Αλλά αργότερα, την παραµονή της δηµοσίευσης της νέας έκδοσης αυτού του βιβλίου, όλος ο κόσµος έµαθε ξαφνικά για µια από αυτές τις «ιστορίες τρόµου»: τη µαζική αυτοκτονία του Jim Jones και πάνω από 900 από τους οπαδούς του στο µαρξιστικό-θρησκευτικό κοινόβιο του Jonestown στις ζούγκλες της Guyana, στη Νότια Αµερική. Πιο χτυπητό «σηµείο των καιρών» δεν µπορούσε κανείς να φανταστεί· το Jonestown είναι µια καθαρή προειδοποίηση – και προφητεία – για το µέλλον της ανθρωπότητας. Ο κοσµικός Τύπος, είναι κατανοητό, δεν ήξερε τι συ µ πέρ α σ µ α να βγάλει από αυτό το τερατώδες γεγονός . Κάποιοι από τον ξένο Τύπο το εξέλαβαν µόνο σαν άλλο ένα παράδειγµα της αµερικανικής βίας και εξτρεµισµού· ο αµερικανικός Τύπος παρουσίασε τον Jim Jones ως «παράφρονα», και το ίδιο το γεγονός ως αποτέλεσµα της κακής επιρροής των «λατρειών»· περισσότερο έντιµοι κι ευαίσθητοι δηµοσιογράφοι παραδέχτηκαν ότι το µέγεθος και το αλλόκοτο του όλου φαινοµένου τους µπέρδεψε. Λίγοι παρατηρητές το είδαν ως αυθεντικό σηµείο των καιρών µας, µια αποκάλυψη της κατάστασης της σύγχρονης ανθρωπότητας· αλλά υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι ήταν πράγµατι τέτοιο. Ο ίδιος ο Jim Jones ήταν χωρίς αµφιβολία σε επαφή µε το κυρίαρχο ρεύµα του σηµερινού θρησκευτικού-πολιτικού κόσµου. Το θρησκευτικό του υπόβαθρο ως «προφήτη» και «θεραπευτή» ικανού να γοητεύσει και να εξουσιάσει ένα συγκεκριµένο είδος ανήσυχου, «ερευνώντος» σύγχρονου ανθρώπου (κυρίως µαύρους αστούς της κατώτερης τάξης), του έδωσε µια αξιοσέβαστη θέση στο αµερικανικό θρησκευτικό φάσµα, ακόµα πιο αποδεκτή στους ανεκτικότερους καιρούς µας από ότι του ήρωά τους µιας παλιότερης γενιάς, του «Θεϊκού Πατέρα» (Father Divine). Οι αµέτρητες «καλές πράξεις» του και τα απρόσµενα γενναιόδωρα δώρα του σ’ όσους είχαν ανάγκη τον έκαναν κορυφαίο εκπρόσωπο του «φιλελεύθερου» Χριστιανισµού και τράβηξαν την προσοχή του φιλελεύθερου πολιτικού κατεστηµένου της California, όπου η επιρροή του αυξανόταν κάθε χρόνο. Στους προσωπικούς του θαυµαστές περιλαµβάνονταν ο δήµαρχος του San Francisco, ο κυβερνήτης της California, και η σύζυγος του Προέδρου των ΗΠΑ. Η µαρξιστική πολιτική φιλοσοφία του και το κοινόβιό του στη Guyana τον τοποθέτησαν στην ευυπόληπτη πολιτική αφρόκρεµα· ο υποδιοικητής της California επιθεώρησε προσωπικά το Jonestown και σχηµάτισε ευνοϊκή εντύπωση από αυτό, όπως και άλλοι εξωτερικοί παρατηρητές.

Παρ’ ότι υπήρχαν παράπονα, ιδιαίτερα τα τελευταία ένα-δυο χρόνια, ενάντια στον µερικές φορές βίαιο τρόπος που ο Jones εξουσίαζε τους οπαδούς του, ακόµα κι αυτή η όψη του Jonestown ήταν µέσα στα όρια ανοχής της φιλελεύθερης ∆ύσης προς τις σύγχρονες κοµµουνιστικές κυβερνήσεις, οι οποίες δεν αντιµετωπίζονται µε µεγάλη δυσµένεια ακόµα και για την εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων ή εκατοµµυρίων διαφωνούντων. Το Jonestown ήταν από κάθε άποψη «µοντέρνο», ένα εξ ολοκλήρου σύγχρονο πείραµα· αλλά ποια ήταν η σηµασία του εκπληκτικού τέλους του; Το σύγχρονο φαινόµενο που είναι ίσως πλησιέστερο σε πνεύµα στην τραγωδία του Jonestown είναι κάτι που εκ πρώτης όψεως µπορεί να συνδέεται µε αυτό: η ταχεία και θηριώδης από την καµποτζιανή κοµµουνιστική κυβέρνηση, στο όνοµα του λαµπρού µέλλοντος της ανθρωπότητας, δύο περίπου εκατοµµυρίων αθώων ανθρώπων – του ενός τετάρτου ή και περισσότερου από τον συνολικό πληθυσµό της Καµπότζης. Αυτή η «επαναστατική γενοκτονία», από τις πιο προµελετηµένες και αδίστακτες περιπτώσεις στον µατωµένο 20ό αιώνα, είναι ακριβώς ανάλογη µε την «επαναστατική αυτοκτονία» στο Jonestown: και στις δυο περιπτώσεις η απόλυτη φρίκη του µαζικού θανάτου δικαιώνεται ως προετοιµασία του δρόµου για το τέλειο µέλλον που υπόσχεται ο κοµµουνισµός για µια «εξαγνισµένη» ανθρωπότητα. Αυτά τα δυο γεγονότα σηµατοδοτούν ένα νέο στάδιο την ιστορία του «αρχιπελάγους Γκουλάγκ» - την αλυσίδα των απάνθρωπων στρατοπέδων συγκέντρωσης που ίδρυσε ο αθεϊσµός µε σκοπό να µετασχηµατίσει την ανθρωπότητα και να καταργήσει το Χριστιανισµό. Στο Jonestown αποδείχθηκε για άλλη µια φορά η απίστευτη ακρίβεια της διάγνωσης που έκανε τον 19ο αιώνα ο Ντοστογιέφσκυ σχετικά µε τον επαναστατικό νου: βασικός χαρακτήρας στο µυθιστόρηµα του «Οι δαιµονισµένοι» (ακριβέστερα, «Οι δαίµονες»), είναι ο Κυρίλλωφ, που πιστεύει ότι η έσχατη πράξη που αποδεικνύει ότι έχει γίνει θεός είναι ακριβώς η αυτοκτονία. Οι «φυσιολογικοί» άνθρωποι, βέβαια, δεν µπορούν να καταλάβουν µια τέτοια λογική· αλλά η Ιστορία σπανίως γράφεται από «φυσιολογικούς» ανθρώπους, και ο 20ός αιώνας ήταν κατ’ εξοχήν ο αιώνας του θριάµβου µιας «επαναστατικής λογικής» που εφαρµόστηκε από ανθρώπους οι οποίοι είχαν γίνει εξ ολοκλήρου «µοντέρνοι» κι είχαν συνειδητά αποκηρύξει τις αξίες του παρελθόντος, και ιδιαίτερα την αλήθεια του Χριστιανισµού. Γι’ αυτούς που πιστεύουν σ’ αυτή τη «λογική», οι αυτοκτονίες στο Jonestown είναι µια σπουδαία επαναστατική πράξη που «αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει Θεός και υποδεικνυέι την εγγύτητα της παγκόσµιας ολοκληρωτικής κυβέρνησης, της οποίας «προφήτης» ήθελε να είναι ο ίδιος ο Jones.

 Η µόνη λύπη γι’ αυτήν την πράξη σε τέτοια µυαλά, εκφράστηκε από ένα κάτοικο του Jonestown του οποίου το σηµείωµα της τελευταίας στιγµής βρέθηκε στο σώµα του Jones: «Μπαµπά: δεν βλέπω διέξοδο – συµφωνώ µε την απόφασή σου – φοβάµαι µόνο ότι χωρίς εσένα ο κόσµος µπορεί να επιτύχει τον κοµµουνισµό». Όλα τα περιουσιακά στοιχεία του Jonestown (περίπου 7 εκατοµµύρια δολλάρια) κληροδοτήθηκαν στο κοµµουνιστικό κόµµα της ΕΣΣ∆ (The New York Time, 18 ∆εκ. 1978, σελ. 1). Το Jonestown δεν ήταν η αποµονωµένη πράξη ενός «παράφρονα»· είναι κάτι πολύ κοντινό σ’ εµάς που ζούµε σ’ αυτούς τους καιρούς. Ένας δηµοσιογράφος το διαισθάνθηκε αυτό, όταν έγραψε για τον Jones (µε τον οποίο είχε κάποια προσωπική επαφή στο San Francisco): «Η σχεδόν θρησκευτική και κατηγορηµατικά µυστικιστική του δύναµη, µε την κακότητά της σφραγισµένη καλά, πρέπει µε κάποιον τρόπο να ερµηνεύεται ως ένα κλειδί στο µυστήριο που αποτελεί η δεκαετία του 1970» (Herb Caen, The Suicide Cult, σελ. 192). ∆εν χρειάζεται να ψάξει κανείς πολύ για την πηγή αυτής της «µυστικιστικής δύναµης». Η θρησκεία του «Ναού του Λαού» δεν ήταν στο ελάχιστο χριστιανική, (παρ’ ότι ο Jim Jones, ο ιδρυτής της, ήταν χειροτονηµένος κληρικός στους «Μαθητές του Χριστού»)· όφειλε πολύ περισσότερα στην πνευµατιστική εµπειρία του Jones κατά τη δεκαετία του 1950, όταν διαµόρφωνε την κοσµοθεωρία του. ∆εν ισχυριζόταν µόνο ότι ήταν «µετενσάρκωση» του Ιησού, του Βούδα και το Λένιν· δήλωσε ανοιχτά πως ήταν «ένας προφήτης ή µέντιουµ για µη ενσαρκωµένες οντότητες από άλλο γαλαξία». Με άλλα λόγια, παρέδωσε τον εαυτό του στη δύναµη κακών πνευµάτων, που αναµφίβολα ενέπνευσαν την τελική του πράξη «λογικής» τρέλλας. Το Jonestown δεν µπορεί να κατανοηθεί ανεξάρτητα από την έµπνευση και δραστηριότητα των δαιµόνων· αυτός, πραγµατικά, είναι ο λόγος που οι κοσµικοί δηµοσιογράφοι δεν µπορούν να το κατανοήσουν. Είναι πολύ πιθανό ότι το Jonestown δεν είναι παρά η αρχή πολύ χειρότερων πραγµάτων που θα έρθουν στη δεκαετία του 1980 – πραγµάτων που µόνο όσοι έχουν τη βαθύτερη και καθαρότερη χριστιανική πίστη µπορούν να τολµήσουν να τα σκεφτούν. ∆εν είναι µόνο ότι η πολιτική γίνεται «θρησκευτική» (επειδή οι σφαγές στην Καµπότζη ήταν πράξεις που έγιναν µε «θρησκευτικό» - δηλαδή δαιµονικό – ζήλο), ή ότι η θρησκεία γίνεται «πολιτική» (στην περίπτωση του Jonestown)· τέτοια πράγµατα έχουν ξαναγίνει στο παρελθόν. Αλλά µπορεί θαυµάσια να είναι ότι αρχίζουµε τώρα να βλέπουµε, σε απτές ιστορικές πράξεις, το ιδιαίτερο µείγµα θρησκείας και πολιτικής που φαίνεται να απαιτείται για τους ζηλωτές του αντιχρίστου, του θρησκευτικού-πολιτικού ηγέτη της έσχατης ανθρωπότητας. Το πνεύµα, σίγουρα, ήταν παρόν σε κάποιο βαθµό στα παλιότερα ολοκληρωτικά καθεστώτα του 20ού αιώνα· αλλά η ένταση του ζήλου και της αφοσίωσης που απαιτείται για µαζική αυτοκτονία (σε αντίθεση µε τη µαζική δολοφονία, που έχει διαπραχθεί πολλές φορές στον αιώνα µας) κάνει το Jonestown ένα ορόσηµο στο δρόµο προς το αποκορύφωµα των σύγχρονων καιρών, το οποίο πλησιάζει . Φαίνεται πως ο σατανάς εισέρχεται τώρα γυµνός στην ανθρώπινη ιστορία. Τα χρόνια που θα ακολουθήσουν υπόσχονται να είναι πιο τροµερά απ’ όσο µπορεί να φανταστεί εύκολα κανείς τώρα. Αυτό το ένα ξέσπασµα ενέργειας εµπνευσµένης από το σατανά οδήγησε 1000 σχεδόν ανθρώπους σε επαναστατική αυτοκτονία· τι θα γίνει µε τους πολλούς άλλους, θύλακες σατανικής ενέργειας, µερικούς πολύ ισχυρότερους από αυτή τη µικρή κίνηση, που δεν έχουν εκδηλωθεί ακόµα; Μια ρεαλιστική άποψη της θρησκευτικής κατάστασης του σύγχρονου κόσµου είναι αρκετή για να εµπνεύσει σε κάθε σοβαρό Ορθόδοξο Χριστιανό ανησυχία και τρόµο για τη δική του σωτηρία.

Οι πειρασµοί και οι δοκιµασίες είναι τεραστίων διαστάσεων: «∆ιότι θα έρθει τότε θλίψη τόσο µεγάλη, που δεν έγινε από την αρχή του κόσµου µέχρι σήµερα και ούτε θα γίνει» (Ματθ. 24:21). Μερικές από αυτές τις δοκιµασίες θα έρθουν από την πλευρά των ευχάριστων πλανών, από τα «σηµεία και ψεύτικα θαύµατα» που αρχίσαµε από τώρα ακόµα να βλέπουµε· άλλα θα έρθουν από το τροµερό και φανερό κακό που είναι ήδη ορατό στο Jonestown, την Καµπότζη και το αρχιπέλαγος Γκουλάγκ. Αυτοί που θέλουν να είναι αληθινοί Χριστιανοί σ’ αυτές τις τροµερές ηµέρες θα έπρεπε καλύτερα ν’ αρχίσουν να σοβαρεύονται σχετικά µε την πίστη τους, µαθαίνοντας τι είναι ο αληθινός Χριστιανισµός, µαθαίνοντας να προσεύχονται στο Θεό εν πνεύµατι και αληθεία, µαθαίνοντας να αναγνωρίζουν ποιος είναι ο Χριστός, στον Οποίο µονάχα έχουµε σωτηρία. Επίλογος στην τέταρτη έκδοση Σηµεία της θρησκείας του µέλλοντος στη δεκαετία του 1990 π. ∆αµασκηνού Christensen ∆εκαπέντε χρόνια αφ’ ότου πρωτοεµφανίστηκε αυτό το βιβλίο, ένας αναγνώστης µας είπε: «Μερικά χρόνια πριν, όταν διάβασα αυτό το βιβλίο, µου φαινόταν πολύ ακραίο. Σκεφτόµουν: Αυτά που περιγράφει ο π. Σεραφείµ είναι απλώς περιθωριακά κινήµατα – κάτι τέτοιο δεν µπορεί πραγµατικά να καταλάβει τον κόσµο. Τώρα πάντως είναι 1990 και τα βλέπω διαφορετικά. Ό,τι έλεγε ο π. Σεραφείµ είναι αλήθεια». Κάθε παρατηρητής του κόσµου σήµερα µπορεί να δει ότι η διαµόρφωση της «νέας πνευµατικότητας» έχει εξελιχθεί ακριβώς στα όρια που περιέγραψε ο π. Σεραφείµ. Όταν έγραψε αυτό το βιβλίο, η µορφή του νεοπαγανισµού στη ∆υτική κοινωνία µόλις άρχιζε να σκιαγραφείται. Σήµερα έχει πάρει πολύ οριστικότερη µορφή. Ενώ οι ανατολικές θρησκείες για τις οποίες έγραψε ο π. Σεραφείµ συνεχίζουν να αποκτούν οπαδούς, βλέπουµε σήµερα ένα ίσο, αν όχι µεγαλύτερο, ενδιαφέρον για ∆υτικές µορφές παγανισµού. ∆ρυϊδισµός, µαγεία, λατρεία της θεάς, λατρεία της Γαίας (γης), και γηγενής ινδιάνικος σαµανισµός έχουν κερδίσει µεγάλη δηµοτικότητα ανάµεσα στους ∆υτικούς, που βρίσκουν αυτά πιο κοντά στις ρίζες τους απ’ ό,τι τις Ανατολικές θρησκείες. Ενώ πολλοί άνθρωποι απλώς «τσαλαβουτούν» διανοητικά µέσα σ’ αυτές τις µοντέρνες αναθεωρήσεις του σύγχρονου παγανισµού, ένας αυξανόµενος αριθµός έχει µπει στην πρακτική τους, συµµετέχοντας στην «εµπειρία παγανιστικής µύησης» για την οποία ο π. Σεραφείµ είχε πει ότι θα χαρακτηρίζει τη θρησκεία του µέλλοντος. 1. Η Νέα Εποχή Όταν πρωτοκυκλοφόρησε η «Ορθοδοξία και η θρησκεία του µέλλοντος», ο όρος «Νέα Εποχή», παρ’ ότι πραγµατικά οικείος σε οµάδες µασονικές, εσωτεριστικές κι αντικουλτούρας, δεν ανήκε στην καθοµιλουµένη. Σήµερα έχει γίνει λέξη έµβληµα για ένα ολόκληρο παγκόσµιο κίνηµα – και µια επιχείρηση δισεκατοµµυρίων δολλαρίων. Οι πιο χτυπητές εξωτερικές εκδηλώσεις αυτού του κινήµατος, πάντως, µπορούν τελικά να έχουν µόνο περιορισµένη γοητεία. Πολύ περισσότερο σηµαντικό είναι το γεγονός ότι οι ιδέες της Νέα Εποχής, η κοσµοθεωρία της «νέας θρησκευτικής συνείδησης», εισχωρούν όλο και περισσότερο σε όλες τις σφαίρες της ανθρώπινης σκέψης και δραστηριότητας. Έτσι, η «Νέα Εποχή» έχει γίνει λιγότερο ένα οργανωµένο κίνηµα, και περισσότερο ένα προζύµι που χώνεται παντού: στην ψυχολογία, την κοινωνιολογία, την ιστορία, τις τέχνες, τη θρησκεία, την εκπαίδευση, και την κυβέρνηση. Ψυχιατρικές κλινικές σ’ όλη τη χώρα έχουν θεσπίσει προγράµµατα Νέας Εποχής: ανατολικό διαλογισµό, διαπροσωπική (transpersonal) ψυχολογία, βιοανάδραση, και διαλογισµό µε µουσική. Μεγάλες εταιρείες όπως η General Motors και η ΑΤ & Τ χορηγούν σειρές µαθηµάτων για τους υπαλλήλους τους στη «σκέψη της Νέας Εποχής», όπου διδάσκονται ο οραµατισµός, η ύπνωση, η «ψυχική θεραπεία», και άλλες «ψυχοτεχνολογίες». Ακόµα και σε δηµόσια σχολεία, χρηµατοδοτούµενα από την κυβέρνηση, διδάσκεται ο µεντιουµισµός υπό το όνοµα «channeling», σαν ένας τρόπος «εσωτερικής θεραπείας». Μια ένωση ενδιαφεροµένων γονέων στο Connecticut έχει περιγράψει τι γίνεται στη τάξη: «Στο όνοµα της ανακάλυψης του ‘’σκοπού της ζωής’’ τους, τα παιδιά ενθαρρύνονται να µπουν σε καταστάσεις σαν έκσταση κατά τις οποίες επικοινωνούν µε ‘’πνεύµατα οδηγούς’’. Η χρήση ασκήσεων γιόγκα και τεχνικών ελέγχου του νου είναι άλλα παραδείγµατα της διαµόρφωσης αυτού του προγράµµατος».

 Οι χριστιανικές εκκλησίες, είναι θλιβερό, ακολουθούν την ίδια επικίνδυνη γενική κατεύθυνση, ακολουθούν τα χνάρια της πορείας αποστασίας του κόσµου. Στα µέσα της δεκαετίας του 1970 ο π. Σεραφείµ είχε γράψει: «Η βαθειά άγνοια της αληθινής χριστιανικής πνευµατικής εµπειρίας στον καιρό µας παράγει µια ψευδοχριστιανική ‘’πνευµατικότητα’’, η φύση της οποίας είναι στενά συγγενική µε τη ‘’νέα θρησκευτική συνείδηση’’». Χρόνια πριν η «διοχέτευση» (channeling) µη ενσαρκωµένων οντοτήτων γίνει δηµοφιλής ως µόδα της Νέας Εποχής, ο π. Σεραφείµ είχε παραθέσει «χαρισµατικούς», που µιλούσαν για το πως «διοχέτευαν» το «Άγιο Πνεύµα». Αλλά ακόµα κι αν παραβλέψουµε τη «χαρισµατική αναζωπύρωση», η πρόγνωση που έκανε πραγµατοποιήθηκε σε άλλους τοµείς. Όπως γράφει η νεοεποχίτισσα Marilyn Ferguson στο βιβλίο της «Η συνωµοσία του Υδροχόου» (The Aquarian Conspiracy, J.P. Tarcher, Inc. Los Angeles, 1980, σελ. 369). «Ένας αυξανόµενος αριθµός εκκλησιών και συναγωγών έχει αρχίσει να διευρύνει το γενικό του πλαίσιο, για να περιλάβει επιτροπές υποστήριξής για προσωπική ανάπτυξη, κέντρα ολιστικής υγιεινής, θεραπευτικές υπηρεσίες, εργαστήρια διαλογισµού, τροποποίηση της συνείδησης µέσω µουσικής, ακόµα και εκπαίδευση στη βιοανάδραση». Στην πόλη του Detroit, για παράδειγµα, τα µαθήµατα «ελέγχου του νου µε τη µέθοδο Σίλβα» (Silva Mind Control) διδάσκονταν από ένα Ρωµαιοκαθολικό ιερέα και µια µοναχή. Στο Bloomfield Hills του Michigan, µια Επισκοπιανή εκκλησία ήταν χορηγός ενός κέντρου ολιστικής υγείας. Στην πόλη της Νέας Υόρκης, ο Επισκοπιανός Καθεδρικός Ναός του αγίου Ιωάννη του Θείου παρουσίασε κηρύγµατα από τον David Spangler – ηγετικό στέλεχος του ιδρύµατος Findhorn, ο οποίος έχει πει ότι απαιτείται «εωσφορική µύηση» για να εισέλθουµε στη Νέα Εποχή. Στο Oakland California, «το Ινστιτούτο για πνευµατικότητα επικεντρωµένη στη δηµιουργικότητα», που ιδρύθηκε από Ρωµαιοκαθολικό ιερέα, έχει συστήσει ένα επαναπροσδιορισµένο «Χριστιανισµό», ο οποίος απορρίπτει την ασκητική χριστιανική κοσµοθεωρία. Στο Seattle της Washington ένας πρεσβύτερος πάστορας της Πρώτης Εκκλησίας των Βαπτιστών (ο οποίος είναι επίσης πρεσβύτερος πάστορας του Αµερικανικού Συνεδρίου Βαπτιστών) έχει κηρύξει ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν µόνο ένας άνθρωπος που συνειδητοποίησε τη θεϊκότητά του, κι ότι ο καθένας µπορεί να κάνει το ίδιο – µέσω της Κουνταλίνι γιόγκα, ανάµεσα σε άλλες µεθόδους. Και σε χριστιανικά βιβλιοπωλεία σε όλη την Αµερική µπορεί να βρει κανείς βιβλία που περιέχουν ουσιαστικά κάθε δοξασία της Νέας Εποχής – από τη θετική σκέψη µέχρι την υποστήριξη για τη «Νέα Παγκόσµια Τάξη». Ένα βιβλίο που εξέδωσαν µαζί οι (χριστιανοί εκδοτικοί οίκοι) Inter-Varsity Christian Fellowship και Paulist Press, ισχυρίζεται ότι είναι αµαρτία για τους Χριστιανούς το να µην υποστηρίζουν το σκοπό µιας «Νέας Οικονοµικής Τάξης» και της «Νέας Παγκόσµιας Τάξης». Μέσα στις κυριότερες Προτεσταντικές εκκλησίες (ιδιαίτερα στους Μεθοδιστές και τους Πρεσβυτεριανούς) υπάρχει µια ισχυρή και αποφασιστική κίνηση να ενσωµατωθεί η λατρεία της θεάς Σοφίας µέσα στη θρησκευτική πρακτική· και σε διασκέψεις παστόρων και ηγετών των εκκλησιών αυτών, τέτοια λατρεία έχει ήδη λάβει χώρα. Ταυτόχρονα, υπάρχει µια νέα κίνηση στο σύγχρονο Ρωµαιοκαθολικισµό να αφοµοιώσει τις διδασκαλίες του Carl Yung, ενός από τους ιδρυτές του κινήµατος της Νέας Εποχής. Ο Yung που συµµετείχε σε πνευµατιστικές συγκεντρώσεις και παραδεχόταν ότι είχε «πνεύµατα οδηγούς», δίδασκε ότι ο αποκλεισµός της «σκοτεινής πλευράς» είναι ένα ολέθριο µειονέκτηµα στη θρησκεία µας, κι ότι γι’ αυτό έπρεπε να προστεθεί µια τέταρτη Υπόσταση στην Αγία Τριάδα – ο Εωσφόρος! Οι θεωρίες του εκθειάζονται τώρα από Ρωµαιοκαθολικούς «θεολόγους» σε βιβλία τόσο δηµοφιλή όπως «Η ασθένεια που είµαστε» του π. John Dourley, και η ψυχοθεραπεία του εφαρµόζεται σε κάποιες Ρωµαιοκαθολικές εκκλησίες, και από µοναχούς και µοναχές σε κάποια µοναστήρια.

 Οι Επισκοπιανές και οι Προτεσταντικές εκκλησίες (ιδιαίτερα οι των Μεθοδιστών) έχουν επίσης εισχωρήσει σ’ αυτή την κίνηση: ένας αυξανόµενος αριθµός Προτεσταντών κληρικών εργάζονται επίσης ως γιουγκιανοί ψυχαναλυτές. 2. Η ευλογία του Toronto Στη σφαίρα των «χαρισµατικών» εµπειριών, οι παρατηρήσεις του π. Σεραφείµ επιβεβαιώθηκαν πιο εντυπωσιακά στο σύγχρονο «κίνηµα γέλιου». Σχετικά µε το «γέλιο εν Αγίω Πνεύµατι» ο π. Σεραφείµ έχει γράψει: «Εδώ, ίσως καθαρότερα από οπουδήποτε αλλού, η «χαρισµατική αναζωπύρωση’’ αποκαλύπτεται να µην είναι καθόλου χριστιανική ως προς τον θρησκευτικό της προσανατολισµό». Αυτό ακριβώς είναι το «χαρισµατικό» φαινόµενο που έχει αυξηθεί περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Το 1994, στην εκκλησία Airport Vineyard του Toronto, συνέβη ένα γεγονός που ανήλθε στα ύψη της δηµοσιότητας, αποσπώντας την προσοχή των µέσων ενηµέρωσης όλου του κόσµου. Αναγγέλθηκε ως η κορυφαία τουριστική ατραξιόν του 1994· ήταν η αποκαλούµενη «ευλογία του Toronto», κατά την οποία λέγεται ότι το Άγιο Πνεύµα γέµισε πλήθη µε ανεξέλεγκτο γέλιο. Άντρες και γυναίκες όχι µόνο σωριάστηκαν στο πάτωµα σε κρίσεις γέλιου, αλλά τους είδαν επίσης να σέρνονται στο έδαφος και να γαυγίζουν σαν σκυλιά, να χτυπούν το έδαφος και να ρουθουνίζουν σαν ταύροι, να γρυλλίζουν και να βγάζουν άλλες φωνές ζώων – συµπεριφορά που στις Ορθόδοξες χώρες ακόµα και σήµερα θεωρείται σηµείο δαιµονοκαταληψίας. Από τότε. 300.000 Χριστιανοί απ’ όλο τον κόσµο έχουν ενθουσιαστεί µε την κίνηση γέλιου. Από αυτούς, 15.000 ήταν Χριστιανοί κληρικοί οι οποίοι ακολούθως έφεραν την κίνηση στα ποίµνιά τους σ’ όλο τον κόσµο. Μόνο στην Αγγλία, έχουν ασπαστεί την «ευλογία του Toronto». Το κίνηµα σαρώνει τώρα ό,τι για πολύ καιρό εθεωρείτο ως παραδοσιακός Χριστιανισµός, και θεωρείται ως το νεώτερο, συναρπαστικότερο έργο του Αγίου Πνεύµατος. Τον Ιούλιο του 1995 το «700 Club» του Pat Robertson παρουσίασε ένα Πεντηκοστιανό και πολλούς Προτεστάντες και Ρωµαιοκαθολικούς χαρισµατικούς µελετητές που υπεραµύνθηκαν των θορύβων ζώων, ως είτε εκδηλώσεων του Αγίου Πνεύµατος ή ως ανθρώπινων ανταποκρίσεων στο έργο του Αγίου Πνεύµατος. 3. Τα UFO στο σύγχρονο νου Στην περιοχή των UFO, τα συµπεράσµατα του π. Σεραφείµ επιβεβαιώθηκαν επίσης από νεώτερες εξελίξεις. Τώρα υπάρχει µια αυξανόµενη συνειδητοποίηση, όχι µόνο σε επιστηµονικό αλλά και σε λαϊκό επίπεδο επίσης, ότι το φαινόµενο, δεν  είναι απλώς ένα θέµα µε όντα από άλλους πλανήτες σε διαστηµόπλοιο, ότι µε κάποιο τρόπο υπάγεται στον ψυχικό και αποκρυφιστικό τοµέα, κι ότι οι «εξωγήινοι» µε κάποιον τρόπο κατοικούν στη γη µαζί µε µας. Επίσης, η εικόνα – που προώθησε ο σκηνοθέτης Steven Spielberg στις ταινίες του «Στενές επαφές» και «Ε.Τ.» - των καλοπροαίρετων και «για φίληµα» ακόµη εξωγήινων, αντικαθίσταται τώρα από µια εικόνα πιο κοντά στην αλήθεια. Με τις εµπειρίες που περιγράφει ο Whitley Streiber στο βιβλίο του «Συναναστροφή» (Communion), το κοινό έχει δει ότι αυτοί οι αποκαλούµενοι «επισκέπτες» είναι στην πραγµατικότητα σκληρά, κακόβουλα πλάσµατα που αφήνουν να ξεσπάσει ψυχικός όλεθρος σ’ αυτούς που έχουν επαφή µαζί τους (αυτή η πλευρά του φαινοµένου ανταποκρίνεται πολύ στα στοιχεία που συγκέντρωσαν οι επιστήµονες Vallee και Hynek). «Ένοιωθα µια απερίγραπτη αίσθηση απειλής», γράφει ο Streiber. «Ήταν κόλαση επί της γης να βρίσκοµαι εκεί, ωστόσο δεν µπορούσα να κινηθώ, δεν µπορούσα να φωνάξω, και δεν µπορούσα να δραπετεύσω. Έµενα ακίνητος σαν νεκρός, υποφέροντας από εσωτερική αγωνία.

Ό,τι και να ήταν αυτό εκεί, έµοιαζε τόσο τερατώδες και άσχηµο, τόσο βρωµερό και καταχθόνιο και απαίσιο…» Ο Streiber περιγράφει επίσης ιδιαίτερες µυρωδιές συνδεδεµένες µε τους «επισκέπτες» του –µεταξύ αυτών, µια οσµή σαν θειάφι, σαν αυτή που αναφέρεται όταν οι αρχαίοι Βίοι των Αγίων µιλούν για συναντήσεις µε δαίµονες. Ίσως το πιο λυπηρό «σηµείο των καιρών» στη µεταχριστιανική εποχή µας, είναι το γεγονός ότι µεγάλος αριθµός πνευµατικά εξασθενηµένων ανθρώπων προτιµούν τώρα να είναι σε επαφή µε αυτούς τους τερατώδεις και ανηλεείς «επισκέπτες», παρά να νοιώθουν ολοµόναχοι σε ό,τι φαίνεται σ’ αυτούς ως ένα απρόσωπο σύµπαν. Όπως δηλώνει µια νέα εφηµερίδα που καλείται «Communion Letter», «Άνθρωποι σ’ όλον τον κόσµο συναντούν παράξενα όντα στα σπίτια τους κι ακόµα και στους δρόµους… κατά µήκος των δρόµων του ονείρου και της νύχτας». Η εφηµερίδα ζητά απ’ τους ανθρώπους: «µάθετε να ανταποκρίνεστε χρήσιµα κι αποτελεσµατικά στους επισκέπτες  αν εµφανιστούν στη ζωή σας. Ανακαλύψτε το µυστήριο, το θαύµα, και την οµορφιά της εµπειρίας… τα πράγµατα που δεν θα αποκαλύψουν τα κοινότοπα µέσα ενηµέρωσης… τις παράξενες και υπέροχες αλήθειες που ορµούν ξαφνικά από το σκοτάδι». Ενώπιον όλων αυτών, ο Χριστιανός πιστός  δύσκολα µπορεί να αµφισβητήσει τα λόγια του π. Σεραφείµ, ότι πραγµατικά, «ο σατανάς περπατά τώρα γυµνός στην ανθρώπινη ιστορία». 4. Το σχέδιο για τη Νέα Εποχή Είναι ενδιαφέρον να σηµειωθεί ότι το 1975, η χρονιά που πρωτοκυκλοφόρησε το βιβλίο του π. Σεραφείµ, ήταν ένα έτος-σύµβολο για τη «νέα θρησκευτική συνείδηση». Ήταν τότε που η αποθανούσα αποκρυφίστρια Alice Bailey – µια από τις µείζονες οικοδόµους του σηµερινού κινήµατος της Νέας Εποχής και δηλωµένη εχθρός του Ορθόδοξου Χριστιανισµού – έδωσε άδεια στους µαθητές να διαδώσουν δηµοσίως τις µέχρι τότε µυστικές διδασκαλίες της «Νέας Εποχής» σε όλα τα διαθέσιµα µέσα. Κατά τη διάρκεια εκείνου του έτους, ο David Spangler και µια στρατιά άλλων οµιλητών και οργανώσεων της «Νέας Εποχής» άρχισαν το δηµόσιο έργο τους . Οι σκοποί της «Νέας Εποχής» χαρτογραφήθηκαν καλά, προκαταβολικά, στα συγγράµµατα της Helena Blavatsky (ιδρύτριας της Θεοσοφικής Εταιρείας, η οποία αποκαλούσε το σατανά «τον πραγµατικό δηµιουργό και ευεργέτη της … ανθρωπότητας») της Alice Bailey, του Nicholas Roerich (που έγραψε συγγράµµατα για την Agni γιόγκα), και του H. G. Wells. Σήµερα, κάποιοι κύκλοι της «Νέας Εποχής» µιλούν για το «Σχέδιο» για µια «Νέα Παγκόσµια Τάξη», η οποία θα περιλαµβάνει ένα παγκόσµιο πιστωτικό σύστηµα, ένα παγκόσµιο φόρο, και µια διεθνή αρχή που θα ελέγχει το παγκόσµιο απόθεµα τροφίµων και τα συστήµατα µεταφοράς. Ανάµεσα στους εσωτερικούς κύκλους της «Νέας Εποχής» διδάσκεται ότι πρέπει να περάσουµε από µαζικές «πλανητικές µυήσεις» για την πραγµατοποίηση του «Σχεδίου». Σύµφωνα µε τον Benjamin Crème – ακόλουθο των πρωτοπόρων αποκρυφιστών Blavatsky και Bailey – οι «αναζωογονηµένες» χριστιανικές εκκλησίες και οι µασονικές στοές θα χρησιµοποιηθούν µε σκοπό να δοθούν αυτές οι µυήσεις. Και όπως έχουµε δει, ο David Spangler – επίσης µαθητής των συγγραµµάτων της Bailey, όπως επίσης και µέλος του Συµβουλίου ∆ιευθυντών της ισχυρής «Πλανητικής Πρωτοβουλίας για τον Κόσµο που εµείς επιλέγουµε», που εδρεύει στην πλατεία των Ηνωµένων Εθνών – έχει δηλώσει ότι αυτές οι µυήσεις θα είναι «εωσφορικές» στον εσώτερο πυρήνα τους: «Ο Εωσφόρος εργάζεται µέσα στον καθένα από εµάς για να µας φέρει στην πληρότητα καθώς κινούµαστε εντός της Νέας Εποχής… καθένας από µας φέρεται στο σηµείο εκείνο το οποίο ονοµάζω εωσφορική µύηση… ο Εωσφόρος έρχεται για να µας δώσει τις τελικές… εωσφορικές µυήσεις… τις οποίες πολλοί άνθρωποι θα αντιµετωπίσουν στις µέρες που έρχονται, επειδή είναι µια µύηση στη Νέα Εποχή». (David Spangler, Reflections on the Christ, Findhorn Community Press, Scotland, 1978, σελ. 40-44). Εδώ ο Spangler µόνο επαναλαµβάνει τις διδασκαλίες της Alice Bailey, η οποία τις «διοχέτευσε» από ένα ον καλούµενο «Τζβχαλ Κχουλ» (Djwhal Khul). Η Bailey δεν ήταν η µόνη πρωτοπόρος του κινήµατος που δίδασκε αυτά. Στο τέλος του 1800 ο στρατηγός Albert Pike, κορυφαίος ηγέτης του Σκωτικού Τύπου του Ελευθεροτεκτονισµού στο Charleston της Νότιας Carolina, προεξόφλησε µια πλανητική εωσφορική µύηση σε µια επίσηµη επιστολή. 2 Σύµφωνα µε τη µυθολογία της «Νέας Εποχής», ο άνθρωπος είναι τελικά τελειοποιήσιµος µέσω της διαδικασίας της «εξέλιξης», και υπάρχουν ήδη άνθρωποι που έχουν φτάσει σ’ αυτή την κατάσταση και έτσι µπορούν να προξενήσουν το χιλιαστικό όνειρο ενός βασιλείου του Θεού στη γη. Τέτοια µυθολογία κάνει χώρο για τον τελικό σκοπό της «νέας θρησκευτικής συνείδησης», η οποία θα φέρει στο προσκήνιο το Μεσσία της «Νέας Εποχής»: το «Μαιτρέγια – Χριστό». Σύµφωνα µε τα γραπτά της Bailey, «άγγελοι» θα εµφανιστούν µε αυτόν τον ψεύτικο Χριστό µε σκοπό να πείσουν τους ανθρώπους ότι πρέπει να τον ακολουθήσουν.

Σήµερα βλέπουµε, σαν προετοιµασία γι’ αυτό, ένα ευρέως διαδεδοµένο µάγεµα µε «αγγέλους», το οποίο στερείται εντελώς πνευµατικής διάκρισης. 5. Παγκοσµιοποίηση Το κίνηµα της Νέας Εποχής και οι σκοποί του είναι µόνο η εσωτερική όψη ενός πολύ ευρύτερου φαινοµένου, το οποίο έχει αναπτυχθεί ταχύτατα, σαν µανιτάρι, µέσα στις δύο δεκαετίες αφ’ ότου έγραψε ο π. Σεραφείµ το βιβλίο του. Αυτό είναι το πολύπλευρο κίνηµα προς την παγκοσµιοποίηση ή την «πλανητική συνείδηση» το οποίο έχει ενστερνιστεί η µεγαλύτερη µάζα της ανθρωπότητας. Χωρίς να θεωρείται απολύτως ένα φαινόµενο της «Νέας Εποχής», η παγκοσµιοποίηση ενδιαφέρει πολύ κάποιους των οποίων οι σκοποί µπορεί να µην είναι καθόλου πνευµατικοί. Στα πρόσφατα χρόνια διεθνείς τραπεζίτες επενδύσεων και εταιρείες έχουν κάνει τεράστιες δρασκελιές προς το σκοπό της ηγεµονίας επί του παγκόσµιου κεφαλαίου. Αυτό µπορεί να φανεί στους ακόλουθους τοµείς: 1) Στην προώθηση µιας «κοινωνίας χωρίς µετρητά», µέσω τραπεζικών καρτών και άλλων µέσων· 2) Στον πρόσφατο σχηµατισµό της Ευρωπαϊκής Οικονοµικής Κοινότητας (τώρα Ευρωπαϊκής Ένωσης), η οποία έχει ρίξει τους οικονοµικούς φραγµούς µεταξύ των χωρών της ∆υτικής Ευρώπης· και 3) Στην κατάληψη της εξουσίας της Ρωσίας και των πρώην χωρών του ανατολικού µπλοκ από ∆υτικά οικονοµικά συµφέροντα. Μερικές από αυτές τις αλλαγές δεν είναι απαραιτήτως κακές από µόνες τους. Αν θεωρηθούν συνολικά, πάντως, βοηθούν να στηθεί ένας παγκόσµιος οικονοµικός µηχανισµός που θα επιτρέψει τη µετάβαση σε µια παγκόσµια κυβέρνηση, µε τη «θρησκεία» της του «µέλλοντος». Επιπλέον, µε τις πρόσφατες σταθεροποιήσεις της παγκόσµιας στρατιωτικής δύναµης, ως «ειρηνευτικών» στρατευµάτων υπό τα Ηνωµένα Έθνη, µπορεί τώρα να φανεί πως µπορούν να επιβληθούν η εξουσία και οι ιδέες αυτής της κυβέρνησης. Μια άλλη εξέλιξη που αυξάνει ταχύτατα την «πλανητική συνείδηση» είναι το ∆ιεθνές ∆ίκτυο. Χρησιµοποιώντας το Internet, ο καθένας µπορεί, αµέσως και µε πολύ µικρό κόστος, να έχει πρόσβαση σε κάθε είδος πληροφορίες από όλον τον κόσµο. Μέσω αυτού, οι διάφορες κουλτούρες του κόσµου διαπλάθουν γρήγορα ένα µοναδικό µαζικό νου: ένα νου που υπνωτίζεται εύκολα, γιατί δεν αναζητά την αλήθεια, αλλά λέξεις, στοιχεία, και πληροφορίες. 6. Ψεύτικη ενότητα και εκλεκτισµός δίχως ρίζες Στον λαϊκό νου, η παγκοσµιοποίηση εκφράζεται συχνά µε την όλο και αυξανόµενη ώθηση προς «ενότητα στην ανοµοιότητα». Μαζί µ’ αυτήν έρχεται η δηµόσια γνώµη ότι όλες οι θρησκείες είναι ένα, όλες είναι ίδιες, και όλες λένε το ίδιο πράγµα, µε διαφορετικούς µόνο τρόπους. Επιφανειακά αυτή η ιδέα φαίνεται ελκυστική επειδή µοιάζει να δίνει στον καθένα µια καλή ευκαιρία. Σε βαθύτερο επίπεδο, πάντως, µπορεί να φανεί πως η ίδια η αρχή της ενότητας στην ανοµοιότητα, όπως εφαρµόζεται στις µέρες µας, ουσιαστικά καταστρέφει την ανοµοιότητα. Αν ένας πιστός µιας θρησκείας, για παράδειγµα, πιστεύει ότι όλες οι άλλες θρησκείες είναι ίσες µε τη δική του, δεν µπορεί πραγµατικά να παραµείνει σταθερός σ’ αυτήν· δεν µπορεί πια να είναι αυτός που είναι. Αντιθέτως, ενώ πιθανώς παραµένει σταθερός σε κάποια εξωτερικά πολιτιστικά τεχνουργήµατα, ουσιαστικά γίνεται ένα κενό – ένα κενό που περιµένει να γεµίσει από κάποια νέα αποκάλυψη. Έχει γίνει τόσο κενός, όσο οποιοσδήποτε άλλος που έχει προσβληθεί από την ίδια σύγχρονη νοοτροπία. Έτσι δεν υπάρχει πραγµατική ενότητα ή ανοµοιότητα, µόνο οµοιότητα βασισµένη στην κενότητα. Αυτή η ψεύτικη «ενότητα στην κενότητα» είναι ακριβώς αυτό που θα χρησιµοποιήσει ο σατανάς µε σκοπό να υπνωτίσει τον µαζικό νου στις έσχατες ηµέρες. Τα τελευταία χρόνια, ο πιο σηµαίνων ιδεολόγος αυτής της νέας προσέγγισης στη θρησκεία ήταν ο Joseph Campbell. Θρησκευτικός συγκρητιστής και µελετητής της συγκριτικής µυθολογίας, ο Campbell µειώνει τις θρησκευτικές µορφές σε µύθους που πηγάζουν από το συλλογικό ασυνείδητο του Yung. Τέτοιος «εκλεκτικισµός δίχως ρίζες» (για να χρησιµοποιήσουµε τη φράση του π. Σεραφείµ) είναι πολύ ελκυστικός σ’ αυτούς που είναι δίχως ρίζες οι ίδιοι.

Τα απόφθεγµα του Campbell «ακολούθησε τη µακαριότητά σου», η περιφρόνηση του για την ασκητική κοσµοθεωρία του παραδοσιακού Χριστιανισµού, και η εξύµνηση των διονυσιακών γλεντιών κατά τις συγκεντρώσεις των Grateful Dead φαίνονται επίσης ελκυστικές στη ∆υτική κοινωνία που αγαπά τις ηδονές, και ψάχνει τώρα για µια πνευµατική δικαίωση του ηδονισµού της. Οι ιδέες του Joseph Campbell είχαν τροµερό αντίκτυπο στη σηµερινή νεολαία, τόσο µέσα στα Πανεπιστήµια όσο και έξω από αυτά. Η δηµοτικότητά του, πάντως, δεν είναι τόσο µια αιτία, όσο ένα σύµπτωµα – ένα σύµπτωµα του τι έχει ήδη προετοιµαστεί από τη νέα θρησκευτική συνείδηση. Η θρησκευτική νοοτροπία του σύγχρονου ανθρώπου έχει γίνει άµορφη και αόριστη. Ο άνθρωπος του σήµερα µπορεί να ψάξει σε βιβλιοπωλεία ή στο Internet και να βρει όποια θρησκευτική ιδέα ή πρακτική ερεθίζει τη φαντασία του, από Ανατολική µέχρι ∆υτική, από Σουφισµό µέχρι Σατανισµό. Όσο περισσότερα στοιχεία αποθηκεύει στο κεφάλι του, πάντως, τόσο ασαφέστερη γίνεται η κοσµοθεωρία του. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν θα προσδιορίσει τον εαυτό του ως νεοεποχίτη, ούτε ως οπαδό µιας συγκεκριµένης θρησκείας. Έχει θρησκευτικά ενδιαφέροντα σε διάφορους τοµείς, αλλά βασικά πιστεύει ότι όλα είναι σχετικά: π.χ. «οι ιδέες µου λειτουργούν για µένα, οι ιδέες σου λειτουργούν για σένα». Πιστεύει σε οτιδήποτε µε µιας, αλλά σε τίποτα πολύ βαθειά, και σε τίποτα που θα απαιτούσε µια θυσία από αυτόν. ∆εν θεωρεί τίποτα ως άξιο να πεθάνει γι’ αυτό. Αλλά οι κεραίες του είναι προτεταµένες, ψηλαφώντας για κάτι νέο που θα χτυπήσει τη φαντασία του, που θα ικανοποιήσει την ακαθόριστη ανησυχία του χωρίς να του ζητήσει να κοιτάξει τίµια τον εαυτό του και να αλλάξει, χωρίς να ενοχλήσει τη διαρκή του προσπάθεια να ικανοποιήσει το εγώ του. Το θρησκευτικό του ενδιαφέρον είναι µόνο µια άλλη µορφή ικανοποίησης του εγώ του, κι έτσι µένει να ζυγιάζεται για να δεχτεί οτιδήποτε από οπουδήποτε, που θα προκαλέσει αυτή την ικανοποίηση. Είναι πηλός στα χέρια του πνεύµατος του αντιχρίστου, το οποίο, όπως διδάσκει ο Απόστολος «είναι ήδη στον κόσµο» (Α’ Ιω. 4:3). Είναι ένας υποψήφιος – ή µάλλον στόχος – για τη «θρησκεία του µέλλοντος», σχετικά µε την οποία έγραψε ο π. Σεραφείµ. 7. Συµπέρασµα Από όλα όσα ειπώθηκαν παραπάνω, γίνεται φανερό πως, στα χρόνια που ακολούθησαν την έκδοση του βιβλίου του π. Σεραφείµ και ιδίως µετά το θάνατο του, η διαµόρφωση µιας πραγµατικής «θρησκείας του µέλλοντος» γίνεται όλο και περισσότερο αληθινή και πιστευτή. Τώρα βλέπουµε ακόµα καθαρότερα πως η ανθρωπότητα γίνεται ανοιχτή στη «δαιµονική Πεντηκοστή» που ο π. Σεραφείµ προέβλεψε, στην οποία τα πλήθη του κόσµου – περιλαµβανοµένων καλοπροαίρετων Χριστιανών – µπορούν πραγµατικά να µυηθούν στο βασίλειο των δαιµόνων. Μόνο ο Ορθόδοξος Χριστιανισµός – µε τα πατερικά κριτήρια της πνευµατικής ζωής και τις από κάθε άποψη καθαρές διδασκαλίες για την πνευµατική διάκριση – µπορεί να διακόψει όλες τις πλάνες της εποχής µας µε µιας. Γι’ αυτόν το λόγο ο σατανάς τη βλέπει ως τον χειρότερο εχθρό του, και κάνει ό,τι µπορεί για να την υπονοµεύσει από µέσα. Αλλά για τον ίδιο λόγο εµείς πρέπει να κάνουµε ό,τι µπορούµε για να µείνουµε πιστοί σ’ αυτήν, όπως µας προτρέπει ο π. Σεραφείµ. «Αυτός που δεν βιώνει τη βασιλεία του Θεού µέσα του», γράφει ο άγιος Ιγνάτιος Brianchaninov, «δεν θα είναι ικανός να αναγνωρίσει τον αντίχριστο όταν έρθει.» Στην Ορθοδοξία βλέπουµε το Χριστό χωρίς παραποιήσεις. Γνωρίζουµε Ποιος είναι, και µπορούµε να γνωρίσουµε τη βασιλεία Του µέσα µας, χωρίς φαντασιώσεις, υστερία, εξηµµένες συναισθηµατικές καταστάσεις, και χωρίς καθόλου νοητικές εικόνες. Γνωρίζοντας αυτό, δεν θα είµαστε ένα κενό που περιµένει να γεµίσει, επειδή θα είµαστε ήδη γεµάτοι µε Χριστό, ο Οποίος είναι τα πάντα και σε όλους (Κολ. 3:11). Έχοντας τη βασιλεία του Χριστού µέσα µας, θα την κληρονοµήσουµε στην αιωνιότητα.

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: