6. Βίος και Λόγοι του Οσίου Πατρός Ισαάκ του Σύρου

Στο ταπεινόφρονα υποτάσσεται ή λογική καί ή άλογη κτίση. 

Ό αληθινός ταπεινόφρων

Όποιος υποτάξει τον εαυτό του στο Θεό, είναι κοντά στο να υποταγούν σ' αυτόν τα πάντα. Τον καιρό δηλ. πού κυριαρχεί ή ταπείνωση στη διαγωγή σου, υποτάσσεται σε σένα τον ταπεινό ό ψυχικός σου κόσμος, καί μαζί μ' αυτόν υποτάσσονται σε σένα τα πάντα. Διότι γεννιέται μέσα στην καρδιά σου ή ειρήνη του Θεού. Καί όσο είσαι έξω από την ειρήνη του Θεού, θα καταδιώκεσαι συνεχώς όχι μόνο από τα πάθη σου, αλλά καί από διάφορα δυσάρεστα περιστατικά. Αλήθεια, Κύριε, αν δεν ταπεινωθούμε, δεν παύεις συ να μας ταπεινώνεις. Ή αληθινή ταπείνωση γεννιέται από τη γνώση. Καί ή αληθινή γνώση γεννιέται από τους πειρασμούς.

Τον ταπεινόφρονα κανένας μυαλωμένος άνθρωπος ποτέ δεν τον μισεί, δεν τον πληγώνει με λόγια, δεν τον καταφρονεί. Όλοι οί καλοί άνθρωποι τον αγαπούν, διότι τον αγαπά ό Κύριος του. Όλους τους αγαπάει καί όλοι τον αγαπούν. Όλοι τον  θέλουν, καί σε κάθε τόπο, όπου πλησιάζει, τον βλέπουν ως άγγελο φωτός καί του αποδίδουν ξεχωριστή τιμή. Καί όταν μιλήσει, ό σοφός καί ό δάσκαλος σιωπούν μπροστά του, διότι δίνουν το λόγο στον ταπεινόφρονα. Τα μάτια όλων προσέχουν στα λόγια του στόματος του. Κάθε άνθρωπος περιμένει τι θα πει, σαν να είναι λόγια Θεού. Τα σύντομα καί κοφτά λόγια του είναι σαν τους λόγους των σοφών, πού προσέχουν ένα ένα τα νοήματα τους. Τα λόγια του είναι γλυκά για τους σοφούς πού τα ακούνε, πιο γλυκά από την κηρήθρα στο φάρυγγα. Καί όλοι τον λογαριάζουν ότι έχει το Θεό μέσα του, κι ας είναι αμαθής στην έκφραση του, καί στη θεωρία ευκαταφρόνητος καί ευτελής.

Πλησιάζει ό ταπεινόφρων στα σαρκοβόρα θηρία καί, όταν πέσει το βλέμμα τους επάνω του, γίνεται ήμερη ή αγριότητα τους, καί τον πλησιάζουν σαν κύριο τους, καί κινούν περιποιητικά τα κεφάλια τους καί γλείφουν τα χέρια καί τα πόδια του διότι οσφραίνονται σ' αυτόν εκείνη την εύωδία, πού εξέπεμπε ό Αδάμ πριν από την παράβαση, όταν μαζεύτηκαν κοντά του καί τα 'δωσε ονόματα στον παράδεισο. Το σώμα πού έλαβε από μας τους ανθρώπους ό Ιησούς το ξανάκτισε καί το χάρισε σε μας με την ανθρώπινη παρουσία του. Αυτό είναι πού σκόρπισε την εύωδία του στο ανθρώπινο γένος.

Καί πάλι, πλησιάζει ό ταπεινόφρων στα θανατηφόρα ερπετά, καί μόλις αισθανθούν επάνω στο σώμα τους το χέρι του, ή οξύτητα καί ή σκληρότητα της θανατηφόρας πικρότητάς τους σταματάει, καί στα χέρια του τα τρίβει σαν να 'ναι ακρίδες. Έρχεται κοντά στους ανθρώπους καί τον προσέχουν όπως τον Κύριο. Καί γιατί αναφέρω μόνο τους ανθρώπους; Άλλα καί οι δαίμονες με όλη την ορμητικότητα καί την πικρία τους καί το καυχησιάρικο φρόνημα τους, μόλις πλησιάσουν στον ταπεινόφρονα, γίνονται α δρανείς σαν το χώμα, καί μαραίνεται όλη ή κακία τους, καί καταστρέφονται οι μηχανορραφίες τους, καί μένουν ανενέργητες οί πανουργίες τους.

Όποιος άνθρωπος είναι από τη φύση του επιει κής καί ήσυχος, ή συνετός, ή πράος, δε φτάνει μόνο άπ' αυτό στο βαθμό της ταπεινοφροσύνης. Αληθινός ταπεινόφρων είναι αυτός πού έχει ένα κρυφό ταλέ ντο, πού να τον κάνει να υπερηφανεύεται, αλλά δεν υπερηφανεύεται, παρά συλλογίζεται ότι είναι χωμα - τένιο. Άλλα ούτε κι αυτόν πού, από την ενθύμηση των αμαρτημάτων, συντρίβεται ή καρδιά του, καί ταπεινοφρονή καί δεν αφήνει στο νου του να περηφανευτεί, ούτε κι αυτόν τον λέμε ταπεινόφρονα, αν καί αυτό πού κάνει είναι αξιέπαινο. Διότι ακόμη έχει το λογισμό της υπερηφάνειας, καί δεν απέκτησε την αληθινή ταπείνωση, αλλά την προσεγγίζει απλώς με τους παραπάνω τρόπους. Αν καί αυτό πού κάνει είναι αξιέπαινο, όπως είπα, όμως ακόμη θέλει την τα - πείνωση, γιατί δεν την έχει αποκτήσει. Αληθινός καί τέλειος ταπεινόφρων είναι αυτός πού δε χρειάζεται να εφευρίσκει με το νου του διάφορους λόγους, όπως οι αμαρτίες του καί ή χοικότητά του, για να ταπεινο φρονή, αλλά απέκτησε την ταπεινοφροσύνη σε υψηλό βαθμό καί σαν κάτι το φυσιολογικό, χωρίς ιδιαί τερη εργασία. Σαν να δέχτηκε δηλ. μέσα του ένα με γάλο χάρισμα, ανώτερο από όλη

την κτίση, καί, εντούτοις, αυτός θεωρεί τον εαυτό του αμαρτωλό καί ευτελή καί ευκαταφρόνητο.

Αγάπησε τα ταπεινά ενδύματα

Αγάπησε τα πενιχρά ενδύματα, για να σβήσεις τους λογισμούς της υψηλοφροσύνης πού αναδύονται μέσα σου. Γιατί αυτός πού αγαπά την πολυ - τέλεια καί τα λαμπερά ρούχα δεν μπορεί να αποκτή σει ταπεινούς λογισμούς. Διότι ή καρδιά μέσα στον άνθρωπο συμμορφώνεται με τα εξωτερικά σχήμ ατα.

Πώς να προλάβεις την οίηση

Φυλάξου από την οίηση την ώρα των καλών αλλοιώσεων. Άμα αρχίσεις να αισθάνεσαι οίηση και έπαρση, να προσευχηθείς με την καρδιά σου καί να παρουσιάσεις στον Κύριο την αδυναμία σου καί την αμάθεια σου, για να μη σου συμβεί να πέσεις σε αισχρά αμαρτήματα. Διότι την υπερηφάνεια ακολουθεί ή πορνεία, καί την οίηση ή πλάνη.

Χωρίς την ταπείνωση τα ενάρετα έργα γίνονται μάταια

Αν κάνεις ένα καλό έργο αρετής καί δεν αι σθανθείς τη γεύση ότι σε βοηθάει πνευματικά, μη θαυμάσεις. Γιατί, μέχρι να ταπεινωθεί ό άνθρωπος, δεν απολαμβάνει το μισθό της εργασίας του. Ή αμοιβή, πάλι, δε δίνεται για τον κόπο της εργασίας, αλλά για την ταπείνωση πού συνοδεύει την εργασία. Ό ποιος περιφρονεί την ταπείνωση χάνει την αμοιβή της εργασίας του. Όποιος προλάβει καί πάρει από το Θεό την αμοιβή της ταπεινής του καρδιάς, ή καί των ταπεινών του έργων, αυτός είναι ανώτερος από τον εργαζόμενο την απλή αρετή. Την αρετή ακολουθεί ή λύπη καί ό κόπος, καί από τη λύπη γεννιέται ή ταπείνωση, καί στον

ταπεινό δίνεται ή χάρη του Θεού. Λοιπόν, ή ανταπόδοση της θείας Χάρης δε δίνεται για την απλή αρετή, ούτε για τον κόπο πού τη συνοδεύει, αλλά για την ταπείνωση πού γεννιέται άπ' αυτά. Καί αν λείψει ή ταπείνωση, τα πρώτα, δηλ. τα ενάρετα

έργα καί ό κόπος τους, γίνο νται μάταια.

Ό Κύριος σοφίζει τον ταπεινό

Όποιος εξευτελίζει τον εμπαθή εαυτό του καί τον ταπεινώνει, αυτός θα γίνει σοφός από τον Κύριο. Καί όποιος έχει την ιδέα ότι είναι σοφός, αυτός θα χάσει τη σοφία του Θεού.

Καί μόνο ή ταπείνωση μπορεί να παρασταθεί ενώπιον τον Θεον καί να πρεσβεύσει για μας

Ή κατάσταση της ταπείνωσης, καί χωρίς να συνοδεύεται από έργα αγαθά, όπως στην περίπτωση του άρρωστου, ή του εγκλείστου μονάχου, πολλά αμαρτήματα συγχωρεί τα έργα όμως, χωρίς την ταπείνωση, όχι μόνο είναι ανωφελή, αλλά καί πολλά κακά μας προκαλούν. Λοιπόν, με την ταπείνωση, όπως ανέφερα, να περιμένεις τη συγχώρηση των αμαρτιών σου. Καί όπως το αλάτι συντηρεί καί νοστιμίζει κάθε τροφή, έτσι είναι καί ή ταπείνωση για κάθε αρετή καί μπορεί να συντρίψει τη δύναμη πολλών αμαρτημάτων. Γι' αυτή λοιπόν την ταπείνωση είναι ανάγκη να λυπάσαι, αδιαλείπτως, ανάλογα βέβαια με τις δυνάμεις σου, μέχρι να την αποκτήσεις. Καί όταν την αποκτήσουμε στο κελί της ησυχίας μας, όπου ζούμε εντελώς απομακρυσμένοι από τον κόσμο, μας κάνει παιδιά του Θεού καί χωρίς να μπορούμε να κάνουμε αγαθά έργα, όπως οι άνθρωποι πού έχουν επαφή με τον κόσμο, μας φέρνει στο Θεό. Χωρίς αυτήν όλα τα έργα μας είναι μάταια, καί όλες οι αρετές, καί όλες οι εργασίες μας.

Λοιπόν, ό Θεός θέλει την αλλοίωση των λογισμών μας διότι με τους καλούς λογισμούς προοδεύουμε, καί με τους κακούς λογισμούς εξαχρειωνόμαστε. Μόνη ή ταπείνωση, χωρίς άλλη βοήθεια, είναι ικανή να παρασταθεί ενώπιον του Θεού καί να πρεσβεύσει για μας.

Τα μεγάλα μέτρα της ταπεινοφροσύνης

Αυτόν πού έφτασε σε πολύ μεγάλα ύψη ταπεινοφροσύνης, δεν τον πιάνει ταραχή όταν τον αδικούν, ούτε θέλει να απολογηθεί για κείνο το πράγμα, για το όποιο αδικήθηκε. Δέχεται, λοιπόν, τις συκο φαντίες σαν να είναι αλήθεια, καί δε φροντίζει να πείσει τους ανθρώπους ότι τον συκοφάντησαν, αλλά ζητάει να τον συγχωρήσουν. Μερικοί μάλιστα, με τη θέληση τους, κατάφεραν να τους ονομάζουν οί άλλοι ακόλαστους, ενώ δεν ήταν άλλοι πάλι δέχτηκαν με υπομονή να τους ονομάζουν μοιχούς, χωρίς να είναι καί, δακρύζοντας, φόρτωναν στον εαυτό τους την πικρή ανταμοιβή μιας αμαρτίας πού δε διέπραξαν, καί κλαίγοντας ζητούσαν, άπ' αυτούς πού τους είχαν συκοφαντήσει, συγχώρηση για την αμαρτία πού δεν έκαμαν, ενώ ήταν στεφανωμένοι στην ψυχή με το στεφάνι της καθαρότητας καί της αγνότητας. Άλλοι πάλι, για να μη δοξαστούν για την κρυμμένη μέσα τους ενάρετη κατάσταση τους, έκαναν τον παλαβό, ενώ στην πραγματικότητα ήταν σταθερά γαλήνιοι καί καρυκευμένοι με το θεϊκό αλάτι, ώστε για την άκρα τελειότητα τους αξιώθηκαν να έχουν τους αγίους Αγγέλους κήρυκες των ανδραγαθημάτων τους.

Σύ λοιπόν νομίζεις πώς έχεις ταπείνωση άλλοι όμως κατηγορούσαν τον εαυτό τους, ενώ εσύ δεν μπορείς να υποφέρεις ούτε όταν οι άλλοι σε κατηγορούν. Ωστόσο σκέφτεσαι ότι είσαι ταπεινόφρων. Εάν πράγματι είσ αι ταπεινόφρων, δοκίμασε τον εαυτό σου αν δε σε πιάνει ταραχή όταν σε συκοφαντούν καί σε αδικούν.

Ποια είναι τα δείγματα της εξαιρετικής ταπείνωσης των ησυχαστών; Όπως ή οίηση (ή υψηλοφροσύνη) με τους λογισμούς της αμαρτωλής φαντασίας διασκορπίζει την ψυχή καί την κάνει να περιπλανάται σ' όλη την κτίση, έτσι καί ή ταπείνωση συμμαζεύει την ψυχή στην ησυχία. Καί όπως ή ψυχή δεν είναι γνωστή ούτε ορατή στους σωματικούς οφθαλμούς, έτσι καί ό ταπεινόφρων παραμένει άγνωστος κατά την πρόθεση του μεταξύ των ανθρώπων. Καί όπως ή ψυχή μέσα στο σώμα είναι κρυμμένη καί δεν μπορούν να τη δουν οι άνθρωποι στις μεταξύ τους συναναστροφές, έτσι καί ό ταπεινόφρων πού έφτασε σε πολύ μεγάλα μέτρα: όχι μόνο δε θέλει να τον

βλέπουν καί να τον ξεχωρίζουν οι άνθρωποι επειδή είναι απόμακρος καί στερημένος των πάντων, αλλά τούτο κυρίως θέλει αν είναι δηλ. δυνατό, να διεισδύσει μέσα στα μυστικά βάθη της ύπαρξης του καί να πάει να κατοικήσει σε ήσυχο τόπο, και να α- φήσει όλες τίς παραστάσεις καί τίς σκέψεις πού συνδέονται με τίς αισθήσεις της κοσμικής ζωής, καί να γίνει σαν να μην υπάρχει καί να μη γεννήθηκε για τον κόσμο, καί να είναι παντελώς άγνωστος ακόμη καί στον εαυτό του. Καί όσο αυτός ό άνθρωπος παραμένει στον κόσμο σαν τον κρυμμένο θησαυρό, τόσο καί ολόκληρη ή ύπαρξη του πλησιάζει στον Κύριο καί Θεό του.

Ό ταπεινόφρων δεν αναπαύεται ποτέ στο να βλέπει μαζεμένους ανθρώπους σ' έναν τόπο ούτε αναπαύεται στην ταραχή του πλήθους, καί στις κινήσεις καί στις φωνές καί στα ξανοίγματα καί στις φροντίδες καί στην ηδονή, από την οποία προέρχεται ή ασωτία ούτε αναπαύεται στα κοσμικά λόγια καί στις συναναστροφές καί στο διασκορπισμό των αισθήσεων αλλά μάλλον προτιμά να ζει μόνος του στην ησυχία, καί να μη τον λογαριάζουν οί άλλοι. Καί πιο πολύ ποθεί τη σμικρότητα, την ακτημοσύνη, την πενία. Καί προτιμά πάντοτε να είναι εύκαιρος καί αμέριμνος, χωρίς να συγχύζεται ό νους του από τα πράγματα του κόσμου, για να μην περιπλανιούνται οί λογισμοί του εδώ κι εκεί. Διότι έχει πεισθεί ότι, εάν αρχίσει ν' ασχολείται με πολλά πράγματα, δεν μπορεί να ξεφύγει τη σύγχυση των λογισμών διότι τα πολλά πράγματα συνεπάγονται πολλές φροντίδες καί ποικίλους καί σύνθετους λογισμούς, πού τον απομακρύνουν από την απλότητα. Εάν λοιπόν μερι- μνά καί τυρβάζει περί πολλά, θα παύσει να είναι υπεράνω των κοσμικών φροντίδων, θα γίνουν πολλές οί ανάγκες του, θα χάσει την ειρήνη καί τη μοναδική απασχόληση του νου του με τους άριστους λογισμούς. Καί εάν οί υλικές καί σωματικές του ανάγκες τον εμποδίζουν από τους καλούς καί σωτήριους λογισμούς, τότε αρχίζει να βλάπτεται ό ίδιος καί να βλάπτει τους άλλους. Από δω καί πέρα ανοίγει ή πόρτα για να μπαίνουν μέσα του τα πάθη, καί φεύγει ή γαλήνη πού φέρνει ή διάκριση, και χάνεται ή ταπείνωση, καί κλείνει ή πόρτα της ειρήνης. Επειδή λοιπόν όλα αυτά είναι επικίνδυνα, φυλάγει συνεχώς τον εαυτό του από τις πολλές φροντίδες καί ενασχολήσεις καί, έτσι, σε κάθε περίσταση βρίσκει τον εαυτό του στη γαλήνη του Θεού, καί στην ανάπαυση, καί στην ειρήνη, καί στην επιείκεια, καί στην ευλάβεια.

Στον ταπεινόφρονα δε βλέπεις ποτέ βιασύνη καί σύγχυση ή ενέργειες επείγουσας ανάγκης, ούτε θερμούς καί κούφιους λογισμούς. Απεναντίας, σε κάθε περίσταση είναι αναπαυμένος. Εάν κολλήσει ό ουρανός με τη γη, ό ταπεινόφρων δε θορυβείται. Κάθε ήσυχος καί πράος άνθρωπος δεν είναι ταπεινόφρων, όμως κάθε ταπεινόφρων είναι πράος καί ήσυχος. Άμα δεν είσαι ταπεινόφρων, δεν μπορείς να είσαι συνεσταλμένος στους τρόπους σου, όμως συνεσταλμένους μη ταπεινόφρονες πολλούς θα συναντήσεις. Αυτό εννοούσε ό Κύριος, ό πράος καί ταπεινός, όταν είπε:

«Μάθετε άπ' εμού ότι πράος ειμί καί ταπεινός τη καρδία, καί εύρήσετε άνάπαυσιν ταίς ψυχαίς υμών» (Ματθ. 11, 21). Ό ταπεινόφρων σε κάθε περίσταση είναι αναπαυμένος, γιατί τίποτε δεν υπάρχει γι' αυτόν πού να κινήσει το νου του στο κακό ή να τον ταράξει. Καί όπως δεν μπορεί κανείς να τρομάξει ένα βουνό, έτσι δεν τρομάζει από τίποτε ό νους του. Καί αν δεν είναι παράλογο, θα λέγαμε ότι ό ταπεινόφρων δεν ανήκει σ' αυτό τον κόσμο διότι ούτε στα λυπηρά περιστατικά ταράζεται καί αλλοιώνεται ή ύπαρξη του, ούτε στα ευχάριστα εκπλήσσεται από θαυμασμό καί χαλαρώνει. Όλη ή ευφροσύνη καί ή χαρά του ή αληθινή βρίσκεται στην απόλαυση του Κυρίου καί Θεού του. Την ταπεινοφροσύνη τη συνοδεύει ή επιεί- κεια καί ή αυτοσυγκέντρωση. Την ταπεινοφροσύνη ακολουθεί: εγκράτεια στις αισθήσεις, φωνή μετρημένη, λίγα λόγια, καταφρόνηση του κοσμικού εαυτού μας, ευτελής ενδυμασία, βάδισμα ταπεινό το να μην αλληθωρίζουμε δεξιά καί αριστερά

καί περισπάται ή προσοχή μας, να ξεχωρίζουμε στην ελεημοσύνη, να έχουμε πολλά δάκρυα. Ακόμη, την ταπεινοφροσύνη συνοδεύει: ψυχή μεμονωμένη από τους περισπασμούς, καρδιά συντετριμμένη, έλλειψη θύμου, αισθήσεις συμμαζεμένες, λίγα καί ευτελή πράγματα για τη σωματική μας ανάπαυση, καρτερία στον πόνο, υπομονή, αφοβία, ανδρεία της καρδιάς, πού αποστρέφεται τις απολαύσεις αυτής της πρόσκαιρης ζωής, υπομονή στους πειρασμούς, σοβαροί λογισμοί, σβήσιμο των πονηρών λογισμών, εγκράτεια παθών, συστολή, ευλάβεια. Καί πάνω άπ' όλα αυτά, πρέπει να βρίσκεται ό ασκητής σε παντοτινή ησυχία καί να μη γνωρίζει τα κοσμικά πράγματα καί τα πάθη.

Ό ταπεινόφρων ποτέ δεν αισθάνεται αναγκασμένος να ταραχθεί ή να συγχυσθεί. Καί όταν είναι μόνος του, ντρέπεται καί ευλαβείται τον εαυτό του ως εικόνα Θεού. Καί μου προκαλεί θαυμασμό ότι ένας πραγματικά ταπεινόφρων ασκητής δε θα τολμήσει να προσευχηθεί με δικά του λόγια, όταν αρχίσει την ευχή, ούτε θα θεωρήσει τον εαυτό του άξιο για προσευχή, ούτε θα τολμήσει να ζητήσει τίποτε άλλο εκτός από τη βασιλεία του Θεού ούτε έχει ανθρώπινη συναίσθηση της προσευχής, παρά μονάχα σιωπά ό νους του, καί περιμένει το έλεος του Θεού. Καί, καθώς κλίνει το πρόσωπο του προς τη γη καί ή καρδιά του είναι υψωμένη στην αγιότατη καί υψηλή πύλη του ουρανού, περιμένει να ακούσει ποιο είναι γι' αυτόν το θέλημα του ενδόξου καί προσκυνητού Θεού του Θεού πού ό θρόνος του είναι στα σύννεφα, πού θαμπώνει τα μάτια των Σεραφείμ, καί πού ή δύναμη καί ή σοφία καί ή αγαθότητα του κάνει να σιωπούν όλα τα αγγελικά τάγματα. Μόνο αυτό τολμά ό ταπεινό φρων να πει καί να ζητήσει στην προσευχή του: Ας γίνει, Κύριε, ή ζωή μου κατά το πανάγιο θέλημα σου. Καί εμείς την ίδια ευχή να λέμε για τον εαυτό μας. Αμήν.

Πώς μπορεί ό άνθρωπος να αποκτήσει ταπείνωση

Ρωτήσανε οι μοναχοί τον άββά Ισαάκ πώς μπορεί κάποιος να αποκτήσει ταπείνωση καί είπε:

Να μην ξεχνάει ότι έκαμε αμαρτίες στη ζωή του καί να ελπίζει ότι ό θάνατος είναι κοντά. Τα φορέματα του να είναι ευτελή, καί σε κάθε περίσταση να προτιμά τον έσχατο τόπο, καί πάντοτε να κάνει πρόθυμα τις παρακατιανές εργασίες. Να έχει υπακοή, να σιωπά, καί να μην του αρέσει να τρέχει σε συντρο φιές κοσμικού πνεύματος, αλλά να θέλει να παραμένει άγνωστος καί ασήμαντος. Να μην έχει στο κελί του πράγματα πού να τα θεωρεί όλα δικά του καί να αποφεύγει τη συναναστροφή με πολλούς ανθρώπους, καί να μην αγαπά τα υλικά κέρδη. Καί, εκτός άπ' αυτά, να μη μέμφεται στο νου του καί να μην κατηγορεί κανέναν άνθρωπο, καί να μη ζηλοφθονεί, να μην εί ναι εριστικός, αλλά να ασχολείται με τον εαυτό του, πώς θα ταπεινωθεί καί θα αγαπά τον κόσμο. Με δυο λόγια, να ζει μέσα στον κόσμο πού έπλασε ό Θεός σαν ξένος καί φτωχός καί απομονωμένος από το κακό. Αυτά γεννούν την ταπείνωση καί καθαρίζουν την καρδιά.

Ή ταπείνωση φροντίζει να μη σκανδαλίζει

Πήγα κάποτε σε έναν παλαιό καί ενάρετο γέροντα, ό όποιος με αγαπούσε πολύ. Δεν ήξερε να μιλάει όμορφα, όμως είχε φωτεινή γνώση καί βαθιά καρδιά, καί έλεγε οσα του υπαγόρευε το άγιο Πνεύμα. Δεν έβγαινε συχνά από το κελί του, παρά μόνο έβγαινε για τις άγιες κοινές ακολουθίες. Πρόσεχε πολύ τον εαυτό του καί ζούσε στην ησυχία. Του είπα λοιπόν. -Πάτερ, μου ήρθε ένας λογισμός: να πάω την Κυριακή στο υπόστεγο της εκκλησίας κι εκεί να καθίσω το πρωί καί να φάω, για να με δουν αυτοί πού θα μπαίνουν στο ναό καί θα βγαίνουν, καί να με κατα φρονήσουν.

Σ' αυτά μου απάντησε ό γέροντας έτσι: -Είναι γραμμένο ότι οποίος σκανδαλίζει τον κοσμικό αδελφό του, δε θα δει το φως του Θεού. Εσέ να λοιπόν, κανένας δε σε ξέρει σ' αυτό το μέρος, ούτε γνωρίζουν το είδος της ζωής σου καί, γι' αυτό, θα πουν ότι οί Μοναχοί είναι λαίμαργοι καί τρώνε από το πρωί. Μάλιστα εδώ ζούνε καί αρχάριοι αδελφοί, πού έχουν ασθενή λογισμό καί θα σκανδαλισθούν. Πολλοί άπ' αυτούς σου έχουν εμπιστοσύνη καί ωφε λούνται από την παρουσία σου καί, άμα σε δουν να κάνεις τέτοιο πράγμα, θα βλάφτουν. Οί αρχαίοι πατέρες τα 'καμναν αυτά για να ταπεινωθούν για τις πολλές θαυματουργίες τους καί για την τιμή πού απολάμβαναν καί για το μεγάλο όνομα πού είχαν αποκτήσει. Καί τα 'καμναν αυτά, για να ατιμασθούν, καί για να αποκρύψουν τη δόξα της αγίας ζωής τους καί για να αποφύγουν τίς αιτίες της υπερηφάνειας. Εσένα όμως, πού δεν έφτασες σε τέτοια μέτρα, τι σε αναγκάζει να κάνεις αυτό πού λες; Δε γνωρίζεις ότι κάθε βαθμίδα πνευματικής ζωής έχει τη δική της τάξη καί το δικό της χρονικό στάδιο; Εσύ βέβαια ούτε τέτοια ξεχωριστή πολιτεία έχεις, ούτε τέτοιο μεγάλο όνομα. Γιατί είσαι ένας απλός μοναχός σ αν τους άλλους καί, άμα κάνεις αυτό πού σκέφτηκες, ούτε τον εαυτό σου θα ωφελήσεις, αλλά καί τους άλλους θα βλάψεις. Καί πάλι, αυτού του είδους οί υπερβολές δεν είναι για όλους ωφέλιμες, αλλά μόνο στους τέ λειους καί στους μεγάλους, οί όποιοι έτσι νεκρώνουν τίς αισθήσεις τους. Για τους μεσαίους καί τους αρχάριους μια τέτοια πολιτεία είναι επιζήμια, διότι ακόμη χρειάζονται να προσέχουν συνεχώς τον εαυτό τους καί να επιβάλλονται στις αισθήσεις τους. Οί γεροντάδες πέρασαν αυτό το στάδιο καί, όταν θέλουν, μπορούν από όλα να ωφεληθούν. Όπως συμβαίνει με τους εμπόρους πού, όταν είναι άπειροι καί αρχίζουν μεγάλες  επιχειρήσεις, προκαλούν  μεγάλες  ζημίες στους εαυτούς τους όμως στις μικρές επιχειρήσεις γρήγορα πηγαίνουν μπροστά. Καί πάλι, όπως είπα, κάθε είδος εργασίας έχει τη δική της τάξη, καί κάθε βαθμίδα πολιτείας έχει το δικό της χρονικό στάδιο. Όποιος λοιπόν αρχίζει υπέρμετρη άσκηση πριν να έλθει ό καιρός του, εκτός του ότι δεν κερδίζει τίποτε, διπλασιάζει τη βλάβη για τον εαυτό του. Εάν επιθυ μείς την άσκηση πού έχει ό λογισμός σου, να υπομείνεις πρώτα με χαρά την ακούσια ατιμία πού επιτρέπει ή οικονομία του Θεού να σε βρει, καί να μην ταραχθείς, μήτε να μισήσεις αυτόν πού σε ατιμάζει. Αυτά με συμβούλεψε αυτός ό σοφός γέροντας.

Ό θεός ταπεινώνει τον υπερήφανο

Μην πιστέψεις στον εαυτό σου ότι είσαι δυνατός στην αρετή, μέχρι να δοκιμασθείς στους πειρασμούς καί βεβαιωθείς ότι ή καρδιά σου είναι αμετά θετη. Να αποκτήσεις μέσα σου ορθή καί σταθερή πίστη, για να μπορέσεις, με τη δύναμη της, να καταπατήσεις τους εχθρούς σου καί να 'χεις το νου σου συμμαζεμένο, καί να μην πάρεις θάρρος από τη δύναμη σου, οποία καί να 'ναι, για να μην παραχωρήσει ό Θεός καί δοκιμάσεις πόσο αδύνατος είσαι από τη φύση σου, καί πέσεις στην αμαρτία, καί τότε θα μάθεις για τα καλά την αδυναμία σου. Μήτε να

πιστέψεις στις γνώσεις σου, για να μην μπει στη μέση ό διάβολος, καί σου στήσει παγίδα με την πανουργία του. Ποτέ να μην καυχηθείς για τα έργα πού κατόρ - θωσες, για να μην καταντροπιαστείς. Γιατί για όποιο πράγμα καυχιέται ό άνθρωπος, σ' αυτό επιτρέπει ό Θεός να αλλάξει ή κατάσταση, για να ταπεινωθείκαί να μάθει, έτσι, τι θα πει ταπείνωση. Γι' αυτό πρέπει, όσα συμβαίνουν, να τα αποδίδεις στη θεία πρόνοια, καί να μην πιστεύεις ότι σ' αυτή τη ζωή υπάρχει τί -

ποτε πού να μη μεταβάλλεται.

Ό υπερήφανος δεν έχει πνευματική δράση

Ό υπερήφανος δεν καταλαβαίνει ότι βαδίζει στο σκοτάδι καί ότι αγνοεί την αληθινή σοφία. Γιατί, πώς μπορεί να το γνωρίζει, ενόσω βρίσκεται στο σκοτάδι καί δε βλέπει; Γι' αυτό καί υπερηφανεύεται με το σκοτισμένο λογισμό του, ότι είναι ανώτερος όλων, ενώ στην πραγματικότητα είναι ευτελέστερος καί ασθενέστερος των ταπεινών, καί δεν μπορεί να μάθει καί να βαδίσει τον άγιο δρόμο του Κυρίου. Καί ό Κύριος κρύβει από τον υπερήφανο το άγιο θέ λημα του, γιατί δε θέλησε να βαδίσει στο δρόμο των ταπεινών.

Ή υψηλοφροσύνη μας απομακρύνει από το Θεό

Να πορεύεσαι στη ζωή σου με απλότητα, και μην κάνεις το σοφό μπροστά στο Θεό. Ή πίστη πηγαίνει οπού υπάρχει απλότητα, ενώ ή υψηλοφροσύ νη ακολουθεί τον άνθρωπο, πού κάνει λεπτούς καί έξυπνους συλλογισμούς, καί παρουσιάζει τα πράγμα τα διαφορετικά από ότι είναι στην πραγματικότητα. Αυτό όμως τον απομακρύνει από το Θεό.

Τα μεγάλα, αλλά χωρίς ταπείνωση, ασκητικά κατορθώματα συντρίβουν τον αγωνιστή καί τον κάνουν καταγέλαστο στους δαίμονες

Το όνομα του ήταν Μαλπάς. Καταγόταν α πό την Έδεσσα της Μεσοποταμίας καί φαινόταν ότι ζούσε σε  μεγάλα πνευματικά  μέτρα, υπομένοντας σκληραγωγίες καί θλίψεις. Αυτός λοιπόν εφεύρε την

αίρεση των Ευχιτών. Λέγεται μάλιστα ότι ήταν μαθητής του μακαρίου Ιουλιανού, πού ονομαζόταν Σαβάς, καί για μικρό διάστημα πήγε μαζί του στο Σινά καί

στην Αίγυπτο καί συνάντησε τους μεγάλους πα τέρες εκείνου του καιρού. Είδε καί το Μέγα Αντώνιο καί άκουσε άπ' αυτόν λόγια μυστικής θεολογίας για την καθαρότητα καί τη σωτηρία των ψυχών, καί τον άκουσε να απαντά σε ερωτήσεις λεπτές για τα πάθη. Ερμήνευσε λοιπόν, με τίς απαντήσεις του, ό Άγιος ότι ό νους, μετά την κάθαρση του, δέχεται θαυμαστό φωτισμό για τα μυστήρια του Πνεύματος, καί ότι ή ψυχή μπορεί με τη χάρη του Θεού να αξιωθεί να δεχθεί την απάθεια, όταν βγάλει από πάνω της τα πα λιά πάθη με την εργασία των εντολών του Θεού, καί επανακτήσει την υγεία της φύσης της, πού είχε κατά τη δημιουργία του κόσμου. Καί σαν άκουσε αυτά τα λόγια ό Μαλπάς, στην ακμή της νιότ ης του, έγινε θερμός σαν τη φωτιά καί ήρθε στην πόλη του, οπότε άναψε μέσα του το πάθος της φιλοδοξίας, καί βρήκε έναν έρημο καί ήσυχο τόπο, όπου αναχώρησε καί αφιέρωσε τον εαυτό του σε αγώνες καί σε σκληρές δοκιμασίες καί σε αδιάλειπτες προσευχές. Καί άναψε για τα καλά μέσα του το πάθος της δοξομανίας, ελπίζοντας να φθάσει σε υψηλά μέτρα, για τα όποια είχε ακούσει από τον άγιο Αντώνιο. Όμως δεν έμαθε, δυστυχώς, την τέχνη πώς να πολεμά τους νοητούς εχθρούς της αγιοσύνης, καί δεν κατάλαβε τι ενέδρες καί δόλους καί πανουργίες μετέρχεται ό αντίπαλος, για να εξαπατήσει τους ισχυρούς καί να τους φέρει στην απώλεια. Γι' αυτό το λόγο στηρίχθηκε ό ταλαί πωρος μόνο στους αγώνες, καί στις στενοχώριες, καί στην ακτημοσύνη, καί στην άσκηση, καί στην εγκράτεια, χωρίς όμως να αποκτήσει την εξουδένωση του εγωισμού του, καί την ταπείνωση, καί τη συντριβή της καρδιάς (πού είναι όπλα αήττητα στον πόλεμο πού ξεσηκώνει ό πονηρός), καί χωρίς να θυμηθεί το λόγο της Γραφής πού λέει:

«Όταν κάμετε όλα τα έργα, καί φυλάξετε όλες τίς εντολές, καί υπομείνετε τίς θλίψεις, να θεωρείτε τους εαυτούς σας ως άχρηστους δούλους» (Λκ. 17, 10). Έτσι λοιπόν, θερμαινόταν με την υψηλοφροσύνη του, πού την έτρεφε ή εργασία των ασκητικών του αγώνων, καί φλεγόταν από την επιθυμία να αποκτήσει τα μ εγάλα χαρίσματα πού άκουσε. Καί υστέρα από πολύ καιρό, σαν τον είδε ό διάβολος κούφιο από ταπείνωση, καί ότι το μόνο πού επιθυμούσε ήταν να γνωρίσει τα θαυμάσια μυστήρια του Θεού πού άκουσε, του παρουσιάσθηκε μέσα σε εξαίρετο φως λέγοντας του: Εγώ είμαι ό παράκλητος, καί με έστειλε ό πατέρας σε σένα, για να σε αξιώσω επιτέλους να γνωρίσεις τα θαυμάσια του Θεού, πού επιθυμείς ως ανταμοιβή των αγώνων σου, καί να σου χαρίσω την απάθεια, καί να σε απαλλάξω στο εξής από τον κόπο της άσκησης. Ως αντίβαρο, θα λέγαμε, για όλα αυτά πού του υποσχέθηκε, ζήτησε από κείνων τον δύστυχο να τον προσκυνήσει! Κι εκείνος ό ανόητος, μη κατανοώντας τον πόλεμο πού άρχισε ό διάβολος, αμέσως καί μετά χαράς τον δέ- χθηκε καί τον προσκύνησε, καί αμέσως πέρασε στη δαιμονική εξουσία. Καί αντί της θεωρίας των θαυμάσιων του Θεού, τον γέμισε με δαιμονικές φαντασίες, καί τον έκαμε ν' αφήσει την εργασία των αρετών του Θεού, καί τον εξύψωσε, καί τον χλεύασε για την κούφια ελπίδα της απάθειας, λέγοντας του: Τώρα πια δε χρειάζεσαι τα ασκητικά έργα, καί τίς ταπεινώσεις του σώματος, καί τον αγώνα ενάντια στα πάθη καί τίς κατώτερες επιθυμίες. Στο τέλος τον έκαμε αρχηγό της αίρεσης των Ευχιτών.

----* Οί Ευχίτες, ή Μασσαλιανοί στη συριακή γλώσσα, εμφανίσθηκαν το β' μισό του Δ' αιώνα στη Μεσοποταμία. Ή πλάνη τους έφτασε μέχρι τη Θράκη καί την Αίγυπτο. Είχαν μακριά μαλλιά καί ζούσαν μαζί άνδρες καί γυναίκες. Αποστρέφονταν την εργασία καί ζούσαν ζητιανεύοντας. Ή διδασκαλία τους λέει ότι κάθε άνθρωπος κληρονομεί, με τη γέννηση του, καί ένα δαίμονα, τον όποιο δεν μπορεί να εκδιώξει το βάπτισμα. Ή εκδίωξη του, καί ή εκρίζωση της αμαρτίας, επιτυγχάνονται με επίμονη προσευχή. Γι' αυτό, περιφρονούσαν τα μυστήρια της Εκκλησίας καί δέχονταν ότι με τη συνεχή προσευχή έρχεται το άγιο Πνεύμα, πού ή παρουσία του ήταν γι' αυτούς αισθητή καί ορατή. Πί στευαν ότι έφταναν στην απάθεια, ότι αποκτούσαν προφητική δύναμη καί ότι έβλεπαν με τα σωματικά τους μάτια τον Πατέρα καί τίς αόρατες δυνάμεις. Υποστήριζαν ακόμη ότι έβλεπαν την κατάσταση των ψυχών των πεθαμένων, καί τους στοχασμούς καί τίς διαθέσεις των ανθρώπων. Καταδικάσθηκαν από την Γ' Οικουμενική Σύνοδο. Βλ. Θρησκευτική καί Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τ. 8, 814π.

Όταν τελείωσε τη δουλειά του ό διάβολος, καί φανερώθηκε ή βέβηλη καί κάλπικη διδασκαλία του Μαλπά, αυτός καί οι οπαδοί του διώχτηκαν από τον επίσκοπο της πόλης.

Ήταν κι ένας άλλος, ονομαζόμενος Άσινάς, πού ζούσε στην ίδια πόλη πού ανέφερα παραπάνω, στην Έδεσσα, καί συνέθεσε πολλά τραγουδάκια με τρεις λέξεις στον κάθε στίχο. Αυτός φαινόταν να ζει σε μεγάλα πνευματικά μέτρα καί, χωρίς διάκριση, επιδόθηκε σε σκληρότερους ασκητικούς αγώνες, μέχρι να δοξαστεί από

τον κόσμο ως άγιος. Αυτόν τον πλάνησε ό διάβολος, καί τον έβγαλε από το κελί του, καί τον έβαλε να σταθεί όρθιος επάνω σ' ένα βουνό, πού το λέγανε Στόριο, καί έκαμε μια φανταστική σύνθεση (όχι πραγματική δηλ.) με άρματα καί ιππείς, του τα 'δειξε καί του είπε: ό Θεός με έστειλε να σε πάρω, όπως έγινε με τον προφήτη Ηλία. Καί καθώς, αυτός ό Άσινάς, απατήθηκε από τον διάβολο εξαιτίας της ανοησίας του, ανέβηκε να καθίσει πάνω στο άρμα, οπότε διαλύθηκε όλο εκείνο το σκηνικό της φαντασίας, καί κατέπεσε από μεγάλο ύψος κάτω στα ριζά του βουνού, καί πέθανε γελοιοποιημένος.

Αυτά τα παραδείγματα τα ανέφερα όχι χωρίς λόγο, αλλά για να μάθουμε πώς μας εμπαίζουν οι δαίμονες, πού διψούν για την απώλεια των αγωνιστών, καί να μην επιθυμήσουμε, προτού να μάθουμε καλά την ταπείνωση, τίς υψηλές πνευματικές αναβάσεις, για να μη γίνουμε καταγέλαστοι από τον πονηρό ε χθρό μας. Διότι βλέπω, ακόμη καί σήμερα, ότι νέοι άνθρω ποι, γεμάτοι με τα πάθη τους, φλυαρούν καί αποφαίνονται χωρίς κανένα δισταγμό για τα μυστή ρια του Θεού! (392-4).

Καί οι άγιοι υπόκεινται σε πτώσεις. Να μην υπερηφανευθείς για τα χαρίσματα πού έχεις από το Θεό. Να ταπεινωθείς μόλις αισθανθείς το άγγιγμα της υψηλοφροσύνης

Ό άγιος Μακάριος έγραψε μια επιστολή με πολλή περίσκεψη και σοβαρότητα, για να την έχουν στη μνήμη τους οι αδελφοί καί να διδαχθούν, ώστε να μην πέσουν στην απόγνωση, όταν μεταπίπτουν α πό την κατάσταση της θείας χάρης στον πνευματικό κίνδυνο καί στη σύγχυση. Διότι, όσοι βρίσκονται στην κατάσταση της καθαρότητας, υπόκεινται σε πτώσεις, καί μάλιστα ενώ δε ζουν σε αμέλεια καί δε βρίσκονται σε πνευματική παραλυσία. Όπως δηλ. συμβαίνει καί με τον καιρό, όπου το ψύχος διαδέχεται τη ζέστη. Ενώ λοιπόν πορεύονται σύμφωνα με τον μοναχικό τους κανόνα, συμβαίνουν σ' αυτούς πτώσεις, πού είναι βέβαια αντίθετες προς τη βούληση τους. Άλλα καί ό άγιος Μάρκος, έχοντας, όπως καί ό άγιος Μακάριος, ακριβή πείρα του πράγματος, μας δίνει τη δική του μαρτυρία γι' αυτό το θέμα, σε επιστολές πού έγραψε. Έχοντας, τώρα πια, δύο μάρ- τυρες, θα μπορεί ό άνθρωπος, όταν βρεθεί στην ανά γκη, να δεχθεί την παρηγοριά του χωρίς κανένα δισταγμό. τι λέγει λοιπόν ό άγιος Μάρκος; «Αλλοιώ σεις, λέει, γίνονται στον καθένα, όπως συμβαίνει με τίς τέσσερις εποχές». Πρόσεξε εκείνη τη λέξη, «στον καθένα», πού σημαίνει ότι ή ανθρώπινη φύση είναι μία καί, επομένως, όλοι υποκείμεθα σε μεταβολές. Μη νομίσεις δηλ. ότι ό άγιος είχε στο νου του μόνο τους αρχάριους καί τους ελάχιστους, καί ότι οι τέλειοι καί προχωρημένοι δεν υπόκεινται τάχα σε πνευματικές μεταβολές, καί ότι βρίσκονται πάντα, χωρίς να παρεκκλίνουν, σε μια ανώτερη κατάσταση, χωρίς εμπαθείς λογισμούς. Αυτά τα λένε, δυστυχώς, οι Ευχίτες. Γι' αυτό λοιπόν ανέφερε στο κείμενο του «στον καθένα».

Λέει ό άγιος Μακάριος: Τώρα έχουμε ψύχος, καί μετά, ακολουθεί καύσωνας, καί ίσως χαλάζι, φουρτούνα, καί καλοσύνη. Έτσι γίνεται, λέει, καί με την άσκηση μας. Πόλεμος από τον πονηρό, καί βοήθεια από τη θεία χάρη. Καμιά φορά γίνεται στην ψυχή τρικυμία, καί την προσβάλλουν κύματα δυνατά. Καί πάλι, υστέρα, έχουμε την καλή αλλοίωση, καθώς επισκέπτεται την καρδιά ή θεία χάρη, καί την γεμίζει με θεϊκή χαρά καί ειρήνη, καί με λογισμούς σώφρονες καί ειρηνικούς.

Αναφέροντας ό άγ. Μακάριος, εδώ, τους «σώ φρονες λογισμούς», υπονοεί ότι οι προηγούμενοι ήταν κτηνώδεις καί ακάθαρτοι. Συνεχίζει λοιπόν καί συμβουλεύει: Εάν μετά άπ' αυτούς τους λογισμούς, τους σώφρονες καί τους επιεικείς, ακολουθούν πονηροί λογισμοί, να μη λυπηθούμε καί φτάσουμε στην α- πόγνωση κι όταν βρισκόμαστε στην ανάπαυση πού δίνει ή θεία χάρη, να μην καυχηθούμε, παρά, ενώ χαιρόμαστε, να περιμένουμε τη θλίψη. Όμως μας συμβουλεύει να μην αφήνουμε καί κάνει κατοχή στην καρδιά μας ή λύπη, όταν ακολουθήσουν πτώσεις

Καί ενώ οι πτώσεις στρέφονται εναντίον μας, όμως εμείς να τίς δεχόμαστε με χαρά, λέει, ως κάτι το φυσικό καί ανθρώπινο. Καί να μην απελπιστούμε σαν εκείνον πού περιμένει τέλεια καί αναλλοίωτη ανάπαυση, καί δεν μπορεί να δεχθεί ότι καί πάλι θα αγωνισθεί, καί θα λυπηθεί στη ζωή του, καί ότι θα του συμβούν ανεπιθύμητα καί ενάντια στο θέλημα του Θεού πράγματα. Καί αυτό πού είπαμε, το οικονόμησε ό Θεός, για να μη μείνουμε τελείως άνεργοι -εννοώ σε ασκητικούς αγώνες- καί αποχαυνωθούμε καί πέσουμε στην απόγνωση, καί μείνουμε ακίνητοι στο δρόμο της αρετής. Καί συμπληρώνει ό άγιος: Να ξέρεις ότι όλοι οι άγιοι καταπιάνονταν με τους συνεχείς ασκητικούς αγώνες. Όσο είμαστε σ' αυτό τον κόσμο, ή μεγάλη παρηγοριά μας από τα λυπηρά έρχεται μέσα μας με τρόπο μυστικό. Κάθε μέρα καί κάθε ώρα ό Θεός ζητάει να δοκιμάσει την προς αυτόν αγάπη μας με την πάλη και τον αγώνα μας κατά των πειρασμών. Να μη μας καταβάλλει ή λύπη, θα πει να μην παραμελούμε τον αγώνα μας. Έτσι προκόβουμε, ό κάθε μοναχός, στο δρόμο της αρετής. Όποιος θέλει να ξεφύγει από τούτο τον αγώνα καί να παρεκκλίνει, αυτός είναι σαν τους λύκους. Καί με αύτη τη σύντομη καί θαυμαστή παρομοίωση θέλει να πει ότι, όπως ό λύκος δε θέλει να βαδίζει στον κανονικό δρόμο, έτσι καί ό μοναχός πού δε θέλει να αγωνίζεται, θέλει να βαδίζει στο δικό του μονοπάτι, πού δεν περπατήθηκε από τους αγίους πατέρες. Γι' αυτό χρειάζεται οι θλίψεις να διαδέχονται τη χαρά. Όμως μετά τίς θλίψεις, με την ενέργεια της χάρης του Θεού έρχονται μέσα μας καλοί λογισμοί καί εκπλήξεις θαυμαστές, πού υπερβαίνουν την ανθρώπινη φύση μας, όπως είπε ό άγιος Μάρκος. Όταν οί άγιοι Άγγελοι μας πλησιάσουν, γεμίζουμε με πνευματική κατάσταση, οπότε όλα τα λυπηρά καί τα ενάντια αναχωρούν, καί γίνεται ειρήνη καί άρρητη γαλήνη, για όσο καιρό ζει κανείς σ' αυτή την κατάσταση. Όταν λοιπόν σε επισκιάσει ή χάρη του Θεού, καί έρθουν κοντά σου καί σε περιτειχίσουν οί άγιοι Άγγελοι, καί απομακρυνθούν όλοι οί πειρασμοί, τότε να μη σε πιάσει ή έπαρση καί βάλεις ιδέα ότι έφτασες στο λιμάνι, οπού δεν πιάνει πια τρικυμία, καί ότι

ό αέρας πού σε περιβάλλει είναι αμετάβλητος, καί ότι μια για πάντα γλίτωσες από την ταραχώδη θάλασσα καί τους άνεμους της, καί ότι δε θα σε βρει ξανά ό εχθρός καί το κακό. Διότι πολλοί, όπως είπε καί ό μακάριος άββάς Νείλος, έκαναν τέτοιες σκέψεις, καί έπεσαν σε κινδύνους. Η, πάλι, μην ξεχαστείς καί βάλεις στο νου σου,

ότι τάχα έγινες ανώτερος από τους άλλους, τους πολλούς, καί ότι σε σένα αρμόζει να είσαι μόνιμα σε τέτοια χαρισματική κατάσταση, καί όχι σε άλλους, επειδή τάχα ή πολιτεία τους είναι κατώτερη, καί ή γνώση τους είναι ελλιπής. Μην υποβαθμίζεις λοιπόν τους άλλους καί λες ότι «εγώ έπρεπε καί έφθασα στην τελειότητα της αγιότητας, καί σε ανώτερο πνευματικό επίπεδο, καί στη χαρά την αμετάβλητη», διότι όλα αυτά είναι υπερήφανοι στοχασμοί. Αντί γι' αυτά, να καθίσεις καί να συλλογισθείς τους ακάθαρτους λογισμούς σου, καί τίς απρεπείς φαντασίες πού μπήχτηκαν στο μυαλό σου τον καιρό της πνευματικής σου τρικυμίας καί της ταραχής καί της αταξίας των λογισμών σου, πού πριν από λίγο, ενώ ήσουν σκοτισμένος, επαναστάτησαν εναντίον σου να συλλογισθείς δηλ. πώς τόσο γρήγορα έκλινες τότε προς τα πάθη, καί έζησες μαζί τους με το σκοτεινό νου σου, καί δεν ντράπη κες, ούτε σ' έπιασε δέος για τη θεϊκή δράση πού εί χες, καί για τα χαρίσματα πού είχες δεχθεί πρωτύτερα. Καί να ξέρεις ότι όλα αυτά -την ταραχή, την αταξία των λογισμών κ.τ.λ.- ή πρόνοια του Θεού τα έφερε σε μας για να ταπεινωθούμε, γιατί ό Θεός μας νοιάζεται καί οικονομεί στον καθένα μας ξεχωριστά τι πρέπει να πάθει, για να βάλει μυαλό. Εάν λοιπόν υπερηφανευθείς για τα χα ρίσματα πού έλαβες, καί δεν είναι δικά σου, σε αφήνει καί πέφτεις τότε σ' ε κείνα τα αμαρτήματα, γιατα όποια είχες μόνο λογισμούς καί πειρασμούς.

Μάθε λοιπόν, ότι το να στέκεσαι όρθιος καί να μην πέφτεις στα πάθη, δεν οφείλεται στη δική σου αρετή, αλλά στη χάρη του Θεού, πού σε βαστάζει στα χέρια του, για να μη φοβηθείς. Αυτά να σκέφτεσαι τον καιρό της πνευματικής χαράς σου, καί όταν αρχίζεις να υψηλοφρονείς, είπε ό άγιος αυτός πατέρας μας, κλάψε καί δάκρυσε καί να θυμάσαι συνεχώς τα πρότερα παραπτώματα σου, στα όποια έπεσες με την παραχώρηση του Θεού. Κάνε έτσι, για να αποκτή σεις ταπείνωση καί να γλιτώσεις από την πτώση. Όμως καί πάνω στις πτώσεις σου, μην απελπισθείς, αλλά με ταπεινούς λογισμούς εξιλέωσε το Θεό καί άφησε τον να συγχωρήσει τα αμαρτήματα σου.

Από τους λογισμούς της υπερηφάνειας έρχεται ό πειρασμός της πορνείας

Όταν το σώμα σου ημερέψει με την εγκράτεια, με την αγρυπνία καί με την

προσοχή της καρδιάς, πού ευνοείται από την ησυχία των αισθήσεων, καί εντούτοις αρχίζεις καί αισθάνεσαι στο σώμα σου την οξύτητα του πάθους της πορνείας, το όποιο δεν προέρχεται από τη φυσική λειτουργία του οργανι σμού, να ξέρεις ότι δέχθηκες λογισμούς υπερηφά νειας καί γι' αυτό σε πειράζει ό δαίμονας. Σ' αυτή την περίπτωση ταπείνωσε πολύ την τροφή σου καί το στομάχι σου, καί ψάξε να βρεις τι λογισμούς δέχθη κες, καί μάθε ότι αλλοιώθηκε ή φύση σου καί ότι τα έργα της είναι έξω από τη φυσική τους τάξη, καί τό τε, αν ή μετάνοια σου είναι αληθινή, θα σε ελεήσει ό Θεός καί θα σε φωτίσει να μάθεις την ταπείνωση, για να μην αυξηθεί ή υπερηφάνεια σου. Ας μη σταματή σουμε λοιπόν να αγωνιζόμαστε πρόθυμα, μέχρις ό του δούμε μέσα μας τη μετάνοια, καί βρούμε την ταπείνωση, καί αναπαυθεί ή καρδιά μας εν τω Θεώ.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΆΓΙΟΥ ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΥΨΕΛΗ ΠΕΡΙ ΤΥΠΟΛΟΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ

ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΆΓΙΟΥ ΆΒΒΑ ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

Κυριακή είναι μυστήριο της αληθινής γνώσεως, το όποιο δεν αποκτάται μέσα στην σάρκα και το αίμα, διότι υπέρκειται των σκέψεων. Στον παρόντα αιώνα δεν υπάρχει ογδόη ούτε αληθινό Σάββατο. Εκείνος πού είπε, «έπαυσε το έργο του την εβδόμη ήμερα», εννοούσε την κατάπαυση του δρόμου της ζωής αυτής· διότι ό τάφος είναι σώμα και ανήκει στον κόσμο. Οί έξι ήμερες στην καλλιέργεια της ζωής τελειώνονται δια της φυλάξεως των εντολών, ή εβδόμη ολοκληρώνεται στον τάφο, και ή ογδόη με την έξοδο από αυτόν. Όπως οι άξιοι σ' αυτόν τον κόσμο δέχονται τα μυστήρια της Κυριακής συμβολικός, και όχι την ίδια την ήμερα σωματικός, έτσι και οι αγωνιστές δέχονται τα μυστήρια του Σαββάτου παραβολικός, και όχι το ίδιο το Σάββατο αληθινά, πού σημαίνει κατάπαυση από κάθε θλιβερό και τελεία απαλλαγή από τα ενοχλητικά. Διότι ό Θεός μας έδωσε να ζούμε εδώ σε μυστήριο και όχι σε πραγματικότητα. Το αληθινό και ασύγκριτο Σάββατο είναι το μνήμα πού υποδεικνύει και επισημαίνει την τελεία κατάπαυση των θλίψεων από τα πάθη και από την ενέργεια πού αντιτίθεται σ' αυτήν. Όλη ή ανθρωπινή υπόστασης αναπαύεται εκεί, και ή ψυχή και το σώμα.

Σε έξι ήμερες ολοκλήρωσε ό Θεός την σύσταση του κόσμου τούτου και συνέστησε τα στοιχεία και συνέδεσε την σύσταση τους με αεικίνητη κίνηση για την λειτουργία τους, και δεν θα σταματήσουν τον δρόμο τους πριν από την διάλυση τους. Και από την δύναμη αυτών, των αρχεγόνων δηλαδή στοιχείων, αποτελέστηκαν τα σώματα μας.

'Αλλ' ούτε σ' αυτά έδωσε κατάπαυση της κινήσεως τους, ούτε στα δικά μας σώματα πού έγιναν από αυτά έδωσε να καταπαύσομε την εργασία. Έθεσε όμως σ' εμάς όριο της καταπαύσεως, να ακολουθήσουμε την πρώτη μας συγγένεια, δηλαδή την κατάλυση της ζωής. Έτσι είπε στον Αδάμ· «με τον ίδρωτα του προσώπου σου θα φάγεις τον άρτο σου». "Εως πότε; «Ως πού να επιστρέψεις στην γη από την οποία ελήφθης», ή οποία θα σου παραγάγει αγκάθια και τριβόλια, πού είναι μυστήρια της γεωργίας του βίου τούτου, όσο υπάρχει αυτός.

Επί πέντε χιλιάδες πεντακόσια χρόνια, και περισσότερα, άφησε τον Αδάμ να μοχθεί σ' αυτήν την εργασία, διότι μέχρι τότε δεν είχε αποκαλυφθεί ή οδός των αγίων, όπως είπε ό θειος Απόστολος, αλλά κατά τις τελευταίες ήμερες επεδήμησε και παρήγγειλε στο αυτεξούσιο μας να μετάλλαξη ίδρωτα με ίδρωτα· πάντως δεν παρήγγειλε ανάπαυση, αλλά μεταλλαγή, διότι μας λυπήθηκε για την συνεχή κακοπάθειά μας επάνω στην γη. Αν λοιπόν παύσομε να ιδρώνομε σ' αυτήν, τότε αναγκαστικά θα θερίσομε αγκάθια. Διότι ή εγκαταλείψεις του ίδρωτα της προσευχής σημαίνει καλλιέργεια της σωματικής γης πού παράγει εκ φύσεως αγκάθια. Στην πραγματικότητα τα πάθη είναι αγκάθια πού φυτρώνουν για μας από τον σπόρο μέσα στο σώμα. Όσον καιρό φέρομε την εικόνα του Αδάμ, κατ' ανάγκη φέρομε καί τα πάθη του. Είναι αδύνατο στην γη να παύση να παράγει βλαστούς κατά την φύση της. Τέκνο δε της φύσεως αυτής είναι ή γη των δικών μας σωμάτων, όπως βεβαιώνει ή μαρτυρία του Θεού «ή γη από την οποία ελήφθη»· Εκείνη παράγει αγκάθια, ενώ αυτή εδώ, ή λογική, πάθη.

Αν ό Κύριος ήταν για μας συμβολικός τύπος από κάθε άποψη του μυστηρίου, δηλαδή σε όλες τίς λεπτομέρειες της οικονομίας του, καί μέχρι της ενάτης ώρας της Παρασκευής δεν σταμάτησε το έργο καί τον μόχθο του (πράγμα πού είναι σύμβολο της εργασίας μας σε όλη μας την ζωή), ενώ το Σάββατο σταμάτησε στον τάφο, που είναι αυτοί πού λέγουν ότι υπάρχει Σάββατο στην παρούσα ζωή, δηλαδή κατάπαυσης από τα πάθη;

Το να μιλήσομε περί της Κυριακής είναι σπουδαίο πράγμα. Το Σάββατο μας είναι ή ήμερα της ταφής, όπου πραγματικά σαββατίζει ή φύσις μας. Επομένως είναι για μας ανάγκη να ξεριζώνομε από αυτήν τα αγκάθια, όσον καιρό αυτή υφίσταται. Από την επίπονη εργασία μας στην καλλιέργεια περιορίζονται τα αγκάθια, αν και δεν καθαρίζε- ται εντελώς άπ' αυτά ή γη. Και επειδή παρατηρείται το φαινόμενο κατά το όποιο από πρόσκαιρη ραθυμία ή μικρή αμέλεια τα αγκάθια πληθύνονται και καλύπτουν την επιφάνεια της γης, συμπνίγουν τον σπόρο σου και εξαφανίζουν τον κόπο σου, είναι αναγκαίο να την καθαρίζομαι καθημερινά. Διότι ή άπ' αυτό κατάπαυσης αυξάνει την παραγωγή αγκαθιών.

Είθε να καθαρισθούμε από αυτά με την χάρι του ομοουσίου και μονογενούς Υιού του Θεού, στον όποιο ανήκει ή δόξα μαζί με την άναρχο Πατέρα και το ζωοποιό Πνεύμα στους αιώνες. Γένοιτο.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.    ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ    ΕΚΔΟΣΕΙΣ. 

 Ο    ΆΓΙΟΣ    ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ    Ο ΠΑΛΑΜΑΣ

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: