Παπισμός και Ελληνισμός

Όπως έχει άναφερθεϊ, ή διαφοροποίηση τής λατινικής Χριστιανοσύνης άπό τήν ’Ορθοδοξία συνδέθηκε έξαρχής μέ έντονο άνθελληνικό πνεύμα (βλ. παραπάνω, σελ. 7). ’Ήδη άπό τόν 9ο αί. κυκλοφορούνται στή Δύση διάφορα άνθελληνικό συγγράμματα μέ τόν κοινό τίτλο «Κατά τών πλανών τών Γραικών». Μετά τό οριστικό Σχίσμα, ό άνθελληνισμός ριζώνει στά σπλάχνα τής Παπικής «’Εκκλησίας» καί διατηρείται άμείωτος, όσο ό Ελληνισμός μένει ενωμένος μέ τήν ’Ορθοδοξία. «Ή Ρώμη ποτέ δέν ύπήρξε φίλη τών Ελλήνων. Μά κι άν κάποτε ύπήρξε, ή φιλία δέν κράτησε γιά πολύ», σημειώνει τόν 16ο αί. ό λόγιος έπίσκοπος Κυθήρων Μάξιμος Μαργούνιος. ’Αλλά καί σήμερα ισχύει ή ίδια διαπίστωση: «Τό Βατικανό παραμένει ή μεγαλύτερη άνθελληνική δύναμη καί προπαγάνδα στόν κόσμο» (καθηγ. π. Γεώργιος Μεταλληνός).

Μιά σύντομη ματιά στήν ιστορία τού Ελληνισμού άποδεικνύει τήν πικρή αύτή άλήθεια:

• Στίς 13 ’Απριλίου 1204, μέ τήν εύλογία τοϋ πάπα Ίννοκεντίου Γ', οί σταυροφόροι, όπως έχουμε άναφέρει, κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη. Ή Βασιλεύουσα έζησε άνατριχιαστικές στιγμές θηριωδίας καί φρίκης: Σφαγές, βιασμούς, πυρπολήσεις, λεηλασίες, βεβηλώσεις ιερών ναών κ.ά. ’Από τότε ή Πόλη δέν ξαναβρήκε την παλιά της δύναμη καί μοιραία οδηγήθηκε στήν άλωσή της άπό τούς Τούρκους. Οί ίδιοι οί δυτικοί ιστορικοί ομολογούν ότι «ή συμπεριφορά των Χριστιανών κατακτητών τό Ί204 ήταν πολύ χειρότερη άπό έκείνη των Τούρκων τό 1453. Οί δυτικοί κατακτητές μισούσαν περισσότερο τούς έν πίστει άδελ- φούς τους άπ’ όσο οί Μουσουλμάνοι δύο αιώνες άργότερα» (Ernie Bradford). ’Ακόμα καί «οί Λατίνοι μοναχοί καί ήγούμενοι έλαβαν μέρος στή λεηλασία» 'Ο πάπας έξέ- φρασε τήν εύχαρίστησή του γιά τό ότι «ή Κωνσταντινούπολη έπανήλθε στή μητέρα της, τήν 'Αγία Καθολική Εκκλησία»17. Σέ ιστορικά μαρτυρημένες έπιστολές του χαρακτήρισε τό γεγονός ώς «μεγαλόπρεπο θαύμα» καί ύποστήριξε ότι «οί Λατίνοι ύπήρξαν τό όργανο τής Θείας Προνοίας, πού τιμώρησε τούς "Ελληνες γιά τήν άρνησή τους νά δεχθούν τήν ήγεσία τής Ρωμαϊκής Εκκλησίας»

• Ή Φραγκοκρατία στήν Κωνσταντινούπολη κράτησε 57 χρόνια, ένώ σέ άλλες περιοχές πολύ περισσότερο (στήν Κύπρο μέχρι τόν 16ο αΐ., στήν Κρήτη μέχρι τόν 17ο αί. καί στά Επτάνησα μέχρι τόν 18ο αΐ.). Οί Ρωμηοί μέ τά δεινά πού ύπέστησαν όλα αύτά τά χρόνια (έγκατάσταση λατινικής Ιεραρχίας καί διώξεις ορθοδόξων κληρικών, άρπαγή έκκλησιαστικής περιουσίας, βίαιοι έκλατινισμοί κ.ά.π.), συνειδητοποίησαν ότι τό Γένος κινδύνευε περισσότερο άπό τούς Παπικούς παρά άπό τούς ’Οθωμανούς. Αύτή ή άλήθεια περικλείεται στή γνωστή ρήση τών άνθενωτικών τοϋ 15ου αί., «Είναι καλύτερα νά δεί κανείς καταμεσίς στήν Πόλη σαρίκι Τούρκου κατακτητή παρά φράγκικο πηλήκιο», καθώς έπίσης καί στίς διδαχές τοϋ άγίου Κοσμά τοϋ Αίτωλοϋ, τόν 18ο αί.: «Ό ένας άντίχριστος είναι ό πάπας' καί ό έτερος είναι αύτός όπου είναι εις τό κεφάλι μας... Τόν πάπαν νά καταράσθε, διότι αύτός θά είναι ή αιτία».

•           ’Αδιαμφισβήτητες μαρτυρίες καταδεικνύουν σήμερα ότι οί παπικοί κάτοικοι των έλλαδικών περιοχών, κατευ- θυνόμενοι πάντοτε άπό τή Ρώμη, άκολουθησαν μιά άπό- λυτα άρνητική-άνθελληνική στάση κατά τήν έπανάσταση τοϋ 1821· «Προτιμούσαν τόν τουρκισμό άντί τού έλληνι- σμού», σημειώνει ό ιστορικός ’Ιωάννης Φιλήμων. ’Αναφέρουμε ένδεικτικά έπιστολή τοϋ Λατίνου έπισκόπου Τήνου, τής 8ης Μαίου 1822, όπου γράφονται καί τά έξης άποκαλυπτικά: «Μόλις άρχισε ή έπανάσταση αύτοΰ τού έλληνικού έθνους, έπεδίωξα μέ κάθε έπιμέλεια νά τηρήσω μιά τέλεια ούδετερότητα τόσο έγώ όσο καί πάντες οί καθολικοί, καί μέχρι τού παρόντος κανένας καθολικός δέν έχει πιά- σει όπλα έναντίον τού κυριάρχου (δηλ. τοϋ Σουλτάνου). Επειδή άπό αύτή τήν αιτία άπειλήθηκα μαζί μέ όλο τόν κλήρο, καί υπήρξε μεγάλος κίνδυνος νά άρπαχθούν οί έκκλησίες μας, άμέσως ζήτησα τή βοήθεια καί τήν προστασία τής Γαλλίας»20.

•           Όταν, τό 1919, οί Βρετανοί συζητούσαν τήν άπόδοση τής Κων/πόλεως στήν Ελλάδα, τό Βατικανό δήλωνε ότι προτιμούσε «νά βλέπει τήν ήμισέληνο πάνω στήν Άγια- Σοφιά παρά τόν Ελληνικό Σταυρό» Καί κατά τή Μικρασιατική Καταστροφή τού 1922 ό πάπας έστελνε πρώτος συγχαρητήριο τηλεγράφημα στόν Κεμάλ Άτατουρκ21.

•           Τό «Μακεδονικό Ζήτημα» είναι κατασκεύασμα τής παπικής προπαγάνδας άπό τό 1601. Καί όταν, τό 1986, κυοφορείται τό άνεξάρτητο κράτος τών Σκοπίων, τό Βατικανό μεθοδεύει άπροκάλυπτα τήν άνθελληνική του πολιτική: ’Οργανώνει έκθεση ορθοδόξων ελληνικών εικόνων, τίς όποιες προβάλλει ώς «μακεδονική τέχνη», τυπώνει τίς παπικές έγκυκλίους καί στήν ψευδεπίγραφη «μακεδονική γλώσσα», ένώ στήν ίδια διάλεκτο άπαγγέλλει τίς ευχές του άπό τόν "Αγιο Πέτρο καί ό πάπας. Τέλος, είναι γνωστές οί διασυνδέσεις τοϋ Βατικανού μέ τή σχισματική ’Εκκλησία τών Σκοπίων, τής οποίας τήν ένταξη στήν Ούνία έπιδιώκει22.

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: