Ο Παπισμός χθές και σήμερα

Πρόλογος

OI ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ προσπάθειες γιά την έπαναπροσέγγιση τοΰ χριστιανικού  κόσμου είναι φυσικό νά  έχουν ευρύτατη αποδοχή, επειδή, αφενός, αποτελούν τήν ανθρώπινη συμβολή στήν ιερή υπόθεση τής ενότητας καί, αφετέρου, διεξάγονται σε μιά εποχή πού ό κόσμος, κατακερματισμένος από πολύμορφες αντιθέσεις, αναζητεί μέ αγωνία ένοποιητικά στοιχεία.

Οί προσπάθειες αύτές, ωστόσο, έχουν άποδειχθεΐ μέχρι σήμερα άπογοητευτικά αναποτελεσματικές. ’Όχι μόνο δέν εμπνέουν πλέον καμιά αισιοδοξία, αλλά καί προκαλοΰν ιδιαίτερη άνησυχία, καθώς έχουν γίνει ήδη κατάδηλες οί επιζήμιες συνέπειές τους: α) άμβλυνση τής ορθόδοξης αύτο- συνειδησίας, διαιρέσεις καί σχίσματα στό πλήρωμα τής Εκκλησίας μας· β) σύγχυση, άποθάρρυνση καί αποπροσανατολισμός ατούς έτεροδόξους πού αναζητούν τήν αύθεντικότητα τής πίστεως.

Τό κείμενο πού άκολουθεΐ αποτελεί έκφραση αύτής τής άνησυχίας μας, άφού ό διάλογος άνάμεσα στήν ’Ορθοδοξία καί τόν Παπισμό [ 1]   δεσπόζει στις διαχριστιανικές σχέσεις καί, επιπλέον, ή συνύπαρξη ’Ορθοδόξων καί Παπικών στις πολυπολιτισμικές πλέον κοινωνίες μας λειτουργεί ως πρόκληση γιά κάθε ορθόδοξη συνείδηση.

’Ακολουθώντας τήν πατερική μας παράδοση, ή όποία μάς έχει διδάξει νά «άγαπώμεν έν ύλη θεία» καί νά «άλη- θενωμεν έν άγάπη», επιχειρούμε νά σκιαγραφήσουμε μέ νηφαλιότητα καί υπευθυνότητα τό πρόσωπο τοΰ Παπισμού. ’Έτσι, πιστεύουμε, θά φωτιστούν τά αμετάθετα όρια τής Εκκλησίας από την αίρεση, τής αλήθειας από τήν πλάνη. Γιατί είναι γεγονός ότι τά όρια αύτά γίνονται όλο καί πιό δυσδιάκριτα. ’Όχι μόνο επειδή στή ζωή των ’Ορθοδόξων έχει ύπεισέλθει ό δυτικός πολιτισμός, ό διαμορφωμένος άπό τόν παραποιημένο Χριστιανισμό τής Δύσεως, άλλά καί επειδή στις μέρες μας διαδίδονται οί ιδέες καί άντιλήψεις τής “Νέας Εποχής”, πού θέλει όλες τις θρησκείες νά οδηγούν εξίσου στόν ίδιο τάχα Θεό.

Γιά τούς ’Ορθοδόξους ή καθαρότητα τής πίστεως άποτελεΐ τό άσάλευτο θεμέλιο στόν άγώνα τους γιά τή θέωση: Ή ορθή πίστη είναι «τό μέγα καί πρώτον τής σωτηρίας φάρμακον» (όσιος Μάξιμος ό 'Ομολογητής). ’Αλλά καί γιά τούς ετερόδοξους άδελφούς μας ή άκριβής όριοθέτηση τής άλήθειας δείχνει τόν δρόμο τής επιστροφής στόν πατρικό τους οίκο, τήν ’Ορθόδοξη ’Εκκλησία.

Ή αποκοπή τής δυτικής Χριστιανοσύνης από τό σώμα τής Εκκλησίας δεν προήλθε από διοικητικές ή εθιμικές απλώς διαφοροποιήσεις, αλλά από μιά βαθιά άλλοίωση τού εκκλησιαστικού βιώματος, ή οποία καί δημιούργησε ένα χάσμα ζωής άνάμεσα σέ δύο κόσμους. Τό αύτονόητο χρέος τού σεβασμού τών διαφορετικών πιστευμάτων, οί άνυπόκριτα φιλόφρονες διαθέσεις καί οί εύσεβεΐς ένωτικοί πόθοι δέν μάς δίνουν τό δικαίωμα νά παρασιωπούμε ή νά συσκοτίζουμε αύτή τήν πραγματικότητα.

Διασώζονται, βέβαια, καί σήμερα στήν παπική Δύση υπολείμματα τής πατερικής παραδόσεως, κυρίως στόν χώρο τού μοναχισμού. Καί άναμφίβολα υπάρχουν πολλοί ταπεινοί μοναχοί ή άπλοι πιστοί, πού άφιερώνουν τή ζωή τους στήν προσευχή καί σέ έργα άγάπης. Ωστόσο, τά όσα θετικά στοιχεία διατηρήθηκαν στή δυτική παράδοση, δέν στάθηκαν ικανά νά άποτρέψουν τή διαστρέβλωση τού Χριστιανισμού καί τή μετάλλαξη τής Εκκλησίας τής Ρώμης σέ κοσμικό κράτος μέ θεοκρατικό καθεστώς, μετάλλαξη πού άναπόφευκτα επακολούθησε τήν εξέλιξη τού παπικού θεσμού.

Παραδίδοντας τό τεύχος τούτο στούς άδελφούς μας, σέ εποχή πού ό συγκρητισμός καί ή έκκοσμίκευση έχουν ναρκώσει τήν εκκλησιαστική συνείδηση τών περισσοτέρων άπό εμάς, εύχόμαστε νά συναισθανθούμε όλοι τό χρέος άλλά καί νά συνειδητοποιήσουμε τή δύναμη πού έχουμε ώς φύλακες καί προασπιστές τής ’Ορθοδοξίας. Αύτό τό χρέος καί αύτή τή δύναμη επισημαίνουν οί πατριάρχες τής ’Ανατολής στήν ιστορική ’Εγκύκλιό τους τού 1848: «Παρ’ ήμΐν ούτε Πατριάρχαι ούτε Σύνοδοι έδννήθησάν ποτέ είσαγαγεΐν νέα, διότι ό υπερασπιστής τής θρησκείας έστίν αυτό τό σώμα τής Εκκλησίας, ήτοι αυτός ό λαός, δστις έθέλει τό θρήσκευμα αυτού αιωνίως Αμετάβλητον καί όμοειδές τώ τών Πατέρων αυτού».

Σημείωσις [1]

* Δέν χρησιμοποιούμε τόν όρο Ρωμαιοκαθολικισμός, έπειδή είναι ιστορικά άθεμελίωτος καί Θεολογικά άνακριβής: ’Από τίς άρχές τοΰ 2ου αί. ή άδιαίρετη Μία Εκκλησία τοΰ Χριστοΰ ονομάζεται, όπως τήν ομολογούμε καί στό Σύμβολο τής Πίστεως, Καθολική, έπειδή κατέχει τό καθ’ όλου τής πίστεως, δηλαδή τήν πληρότητα τής αλήθειας. ’Επίσης, άφότου, τό 330, ή Νέα Ρώμη/Κωνσταντινουπολη έγινε πρωτεύουσα τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ό όρος Ρωμαίος ή Ρωμηός δήλωνε κάθε ορθόδοξο πολίτη της, ανεξάρτητα άπό τή φυλετική καταγωγή του. ’Έτσι, Ρωμαιο-Καθολικοί κυριολεκτικά είναι οί ’Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ώς Ρωμαίοι-Ρωμηοί\ δηλαδή άπόγονοι τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, καί ώς Καθολικοί, δηλαδή μέλη τής ’Ορθόδοξης ’Εκκλησίας, ή οποία συνεχίζει νά κατέχει τό καθ’ όλου τής πίστεως. ’Απεναντίας, οί Παπικοί, μετά τήν κατάληψη τοΰ θρόνου τής Ρώμης άπό τους Φράγκους (1009), δέν είναι Ρωμαίοι άλλά Φραγκολατίνοι. Καί μετά τήν έκπτωσή τους άπό τήν καθολικότητα (δηλαδή τήν πληρότητα) τής πίστεως, λόγω τής άποδοχής σωρείας αιρετικών δοξασιών, δέν είναι Καθολικοί άλλά αιρετικοί. Μολαταύτα, μετά τό οριστικό Σχίσμα (1054), σφετερίστηκαν αυτούς τούς όρους. Οί ορθόδοξοι λαοί, πάντως, μέχρι τόν 19ο αί. γνώριζαν καλά ότι Ρωμαίος-Ρωμηός καί Καθολικός σημαίνει ’Ορθόδοξος, γι’ αύτό καί τούς αιρετικούς τής Δύσεως τούς ονόμαζαν Λατίνους, Παπιστέςκ.ά. Ή σύγχυση πού παρατηρεϊται σήμερα στήν ορολογία, δημιουργήθηκε στίς άρχές τοΰ 20οϋ αί., μέ τήν έμφάνιση τοΰ Οϊκουμενισμοϋ.

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ  3

Ό ΠΑΠΙΣΜΟΣ           5

ΓΕΝΕΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ            5

Α'. Τό θεολογικό.        5

Β'. Τό έκκλησιολογικό.           5

Γ'. Τό πολιτικό.           5

ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ         7

ΠΑΠΙΚΕΣ ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ   9

1.         Τό Φιλιόκβε.   9

2.         Οί κτιστές ένέργειες στόν Θεό (κτιστή χάρη).            10

3.         Τό παπικό πρωτείο έξουσίας καί τό αλάθητο. 11

4. Ό παποκαισαρισμός.           12

5. Ή ικανοποίηση τής θείας δικαιοσύνης.       13

6.         Μαριολατρία.  13

7.         Λειτουργικές καινοτομίες.      14

Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ  14

ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ  15

ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ  17

ΕΝΩΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ           18

ΟΥΝΙΑ           19

ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ- ΠΑΠΙΣΜΟΥ           20

Ή έκκοσμίκευση.        21

ΕΠΙΛΕΓΟΜΕΝΑ      25

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ        26

 

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: