Ουνία

Ή Ούνία είναι ένα πανούργο θρησκευτικοπολιτικό σχήμα, πού έπινοήθηκε άπό τόν Παπισμό γιά τήν ύποταγή τών Χριστιανών τής Ανατολής στήν παπική κυριαρχία.

Σύμφωνα μ’ αύτό τό σχήμα, μέ άπόσπαση πιστών άπό τους κόλπους τής ’Ορθόδοξης ’Εκκλησίας, δημιουργοΰνται νέες «έκκλησιαστικές» κοινότητες, οί όποιες διατηρούν μέν έξωτερικά τόν ορθόδοξο έκκλησιαστικό τους ρυθμό (άμφίεση κληρικών, λειτουργικό τυπικό, άρχιτεκτονική ναών, εικονογραφία κ.ά.), άναγνωρίζουν όμως τόν πάπα καί μνημονεύουν τό όνομά του στίς έκκλησιαστικές άκολουθίες. ’Έτσι προκύπτουν οί Ούνίτες, οί όποιοι στήν πραγματικότητα είναι Παπικοί -άφοϋ έμμέσως άποδέχονται όλα τά παπικά δόγματα-, φορούν όμως προσωπείο ’Ορθοδόξου, γιά νά έξαπατοϋν τούς άπλοϊκούς πιστούς καί νά τούς πείθουν ότι είναι δυνατή ή ένωση δίχως έγκατάλειψη τής ’Ορθοδοξίας.

Ή Ούνία ώς ιδέα γεννήθηκε τόν 13ο αΐ., άλλά έπίσημα άρχισε νά δραστηριοποιείται τρεις αιώνες άργότερα. Γιά τή συστηματικότερη ένεργοποίησή της, τό 1622 έντάχθηκε στή διαβόητη Προπαγάνδα τής Πίστεως (Propaganda Fidei), «τόν πρώτο στήν άνθρώπινη Ιστορία μηχανισμό ιδεολογικής προπαγάνδας καί μεθοδικής “πλύσεως έγκεφάλου ” των μαζών»24.

Ή έποπτεία καί προώθηση τής Ούνίας άνατέθηκε ατούς ΐησουίτες μοναχούς. Αύτοί, πιστοί στό δόγμα τους «ό σκοπός άγιάζει τά μέσα», έργάζονταν μέ άνένδοτο πείσμα, άναπτύσσοντας μιά παροιμιώδη γιά τή δολιότητά της δράση: ’Εκμεταλλεύονταν τήν άνέχεια έμπερίστατων ορθοδόξων πληθυσμών καί άσκοϋσαν φιλανθρωπικό έργο, δημιουργούσαν άντιθέσεις καί φανατισμούς, προσεταιρίζονταν δυσαρεστημένους ή φιλόδοξους κληρικούς, έξαγόραζαν συνειδήσεις κ.ά. ’Αναφέρουμε δυό μόνο παραδείγματα τών ούνιτικών μεθοδεύσεων:

α) Τό 1577 ιδρύεται στή Ρώμη τό Ελληνικό Κολλέγιο τού 'Αγίου Αθανασίου γιά τήν προσφορά άνώτερης παιδείας στά ύπόδουλα Ελληνόπουλα. Οί άπόφοιτοι τοϋ Κολλεγίου δηλώνουν ύποταγή στόν πάπα καί, στή συνέχεια, έργά- ζονται στήν τουρκοκρατούμενη Ελλάδα γιά τόν έξουνιτισμό τών συμπατριωτών τους.

6) Τό 1596 (Σύνοδος τού Μπρέστ), μέ την ισχυρή έπιρροή Ιησουιτών μοναχών, ό βασιλιάς τής Πολωνίας έττιβάλλει μέ τη βία την Ούνία στους ορθόδοξους Πολωνούς, Λιθουανους καί Ουκρανούς. Εκατομμύρια ’Ορθοδόξων έγιναν τότε Ούνίτες, ένώ όσοι άρνήθηκαν ύττέστησαν πρωτοφανείς διώξεις. Ή ούνιτική Σύνοδος τού Μπρέστ έγινε ά- παρχή άπερίγραπτων δεινών γιά τούς ’Ορθοδόξους, πού συνεχίζονται μέχρι σήμερα σέ άρκετές περιοχές (Ούκρα- νία, Τσεχοσλοβακία, Ρουμανία, Μέση ’Ανατολή κ. ά.)25.

Ή Ούνία προβλήθηκε άπό τόν Παπισμό ώς μοντέλο ένώσεως τών Χριστιανών οί ορθόδοξοι λαοί, όμως, πού γνώρισαν τό άληθινό της πρόσωπο, τήν άπέκρουσαν μέ βδελυγμία, ένώ σύσσωμη ή ’Ορθόδοξη ’Εκκλησία τήν άπέρ- ριψε γιά τούς έξης δύο λόγους:

α) Δέν δικαιολογείται έκκλησιολογικά ή ύπαρξη τών Ούνιτικών «’Εκκλησιών», γιατί, ένώ στήν πραγματικότητα άποτελοϋν ένα τμήμα τής Παπικής «’Εκκλησίας», θέλουν νά έμφανίζονται ώς έπιμέρους ’Ανατολικές ’Εκκλησίες.

β) Πρόκειται γιά ύπουλη καί άνέντιμη προσηλυτιστική μέθοδο, ή οποία άποτελεί έναν Δούρειο Ίππο στά σπλάχνα τής ’Ορθοδοξίας μέ σκοπό τήν άλωσή της. Γι’ αύτό καί ή Πατριαρχική ’Εγκύκλιος τού 1838 χαρακτηρίζει τήν Ούνία «μέθοδο άπόκρυφη καί όργανο καταχθόνιο» καί τούς Ούνίτες «ττροβατόσχημους λύκους, δόλιους καί άττα- τεώνες».

Τό Βατικανό έπιμένει πεισματικά νά ένισχύει καί σήμερα τήν Ούνία. Κι αύτό γιατί ή Ούνία άποδεικνύεται ό εύκολό- τερος καί άποτελεσματικότερος τρόπος προσηλυτισμού τών ’Ορθοδόξων. ’Επίσης, παρέχει στόν Παπισμό μιά ψευδαίσθηση καθολικότητας, άφοϋ περιλαμβάνει ατούς κόλπους του Χριστιανούς, σέ Δύση καί ’Ανατολή, πού χρησιμοποιούν είτε τόν ορθόδοξο είτε τόν λατινικό ρυθμό. ’Επιπλέον, διευκολύνει τή διεθνή πολιτική τού Βατικανού καί προωθεί τούς πολιτικοοικονομικούς του στόχους. Τέλος, οί Ούνίτες, έπειδή κυριαρχούνται νομοτελειακά άπό τό σύνδρομο τού γενιτσαρισμοΰ, μισούν θανάσιμα τούς πρώην όμοπίστους τους καί άναδεικνυονται οί φανατικότεροι ύποστηρικτές του παπικού θεσμού. Καί αύτό, ιδιαίτερα σήμερα, τό έχει άνάγκη ό πάπας.

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: