19 ΟΜΙΛΙΑ Ξ΄.Και οικοδομήσας θυσιαστήριον έκάλεσε

Ιωάννης Χρυσόστομος Ομιλίαι είς τήν Γένεσιν

Τόμος 54

19 ΟΜΙΛΙΑ Ξ΄.Και οικοδομήσας θυσιαστήριον έκάλεσε το ονομα τοΰ τόπου Βαιθήλ έκεΐ γαρ έπεφάνη αύτώ ο Θεος έν τω άποδιδράσκειν αύτον άπο προσώπου Ήσαΰ τοΰ άδελφοΰ αύτοΰ.

α. Φέρε και σήμερον, ει βούλεσθε, τήν άκολουθίαν τών πρώην ήμΐν ειρημένων άναλαβόντες, ουτω πάλιν έκ τών έξής τήν διδασκαλίαν προς ύμας ποιησώμεθα.

Έτι γαρ ήμας ή κατα τον Ίακώβ ιστορία και σήμερον ικανή παιδεΰσαι τήν πολλήν περι αύτον τοΰ Θεοΰ πρόνοιαν, και όπως ταΐς οικείαις αύτον ύποσχέσεσι πάλιν έπέρρωσεν άμειβόμενος αύτοΰ τήν εύγνωμοσύνην. Επειδή γαρ έν τοΐς προλαβοΰσι διηγήσατο ήμΐν, όπως κατα το τοΰ Θεοΰ πρόσταγμα καταλιπών τήν Σήκιμα δια τα ύπο τών παίδων αύτοΰ γεγενημένα, εις τήν Λούζαν ήπείγετο Και οικοδομήσας, φησι, θυσιαστήριον, έκάλεσε το ονομα τοΰ τόπου Βαιθήλ· έκεΐ γαρ έπεφάνη αύτώ ο Θεος έν τώ άποδιδράσκειν αύτον άπο προσώπου Ήσαΰ τοΰ άδελφοΰ αύτοΰ. Και τοΰτο προστάξας τώ δικαίω, και άπαλλάξας αύτον τοΰ φόβου, ού κατείχετο δια τήν τών Σηκιμιτών άναίρεσιν, τοΐς τας πόλεις έκείνας οικοΰσιν έπέβαλε, φησι, φόβον, ώστε μή καταδιώξαι οπίσω αύτοΰ. Όρα τοΰ Θεοΰ τήν πρόνοιαν, και όση κέχρηται κηδεμονία περι τον Ίακώβ. Κατέσεισε, φησι, τώ φόβω τας ψυχας τών τας πόλεις έκείνας οικούντων, ώστε μή καταδιώξαι οπίσω αύτοΰ· έβούλοντο γαρ ίσως έπαμΰναι τοΐς Σηκιμίταις. Άλλ' έπειδή και παρα γνώμην τοΰ δικαίου γέγονε τα γεγενημένα, και οι περι τον Συμεών και τον Λευι τής άδελφής τήν σωφροσύνην έκδικοΰντες έκεΐνα ειργάσαντο, ού μόνον αύτον και τους αύτοΰ παιδας τής άγωνίας τοΰ φόβου άπαλλάττει, άλλα κάκείνοις δειλίαν ένθεις άπέστησε τής κατ' αύτών ορμής.

Είδετε πόσον έστιν άπολαύειν τής άνωθεν ροπής;

Όταν γαρ αύτος ή εύνοικώς περι ήμας διακείμενος, πάντα έκποδών γίνεται τα λυπηρά. Ώσπερ γαρ τώ δικαίω θάρσος ένέθηκεν, ουτως έκείνοις φόβον έπέσεισε. Δεσπότης γαρ ών πάντα προς ο βούλεται μετασκευάζει, και τήν εύμήχανον αύτοΰ σοφίαν δια πάντων έπιδείκνυται. Και ούδεν ίσχυρότερον άν γένοιτό ποτε του τήν άνωθεν συμμαχίαν έπισπωμένου, ώσπερ ουν ούδεν ασθενέστερον του ταυτης ηρημωμένου. Ίδού γουν ούτος ο δίκαιος εύαρίθμητος ων καί σφόδρα ολιγοστος, έπειδή ύπο της του Θεου δεξιάς έφρουρεΐτο, καί θάρσος έλάμβανε, καί τήν έπιβουλήν διέφυγεν· έκεΐνοι δε καί είς πληθος πολύ συντείνοντες, καί κατά ταύτον τήν συμφωνίαν έπιδεικνυμενοι ούδε ούτως ϊσχυόν τι των βουλευθέντων είς εργον αγαγεΐν. Έγένετο γάρ, φησί, φόβος Θεου έπί τάς πόλεις τάς κυκλω αύτών. Επειδή τοίνυν απηλλάγη του φόβου καί των έγχωρίων ο δίκαιος, ορα πάλιν του Θεου τήν ύπερβάλλουσαν φιλανθρωπίαν, ην περί αύτον έπιδείκνυται. Ώφθη γάρ αύτω, φησίν, ο Θεος ετι οντι έν Λουζα. Τίνος ενεκεν πρόσκειται το, Ετι, Ούχ άπλώς, αλλ' ινα μάθης οτι καί ηδη έν τω τόπω τουτω ωφθη αύτω πρότερον, ήνίκα φευγων τον αδελφον έπί τήν Μεσοποταμίαν έποιεΐτο τήν ορμήν. Καί νυν ουν φησι· Καθάπερ τότε ωφθη αύτω απιόντι, ούτω καί νυν έπανερχομένω έν τω αύτω τόπω έπιφαίνεται, καί βεβαιοΐ τάς ύποσχέσεις, άς ήνίκα απήει προς αύτον έποιήσατο, παρασκευάζων τον δίκαιον θαρρησαι τοΐς έπηγγελμένοις, καί μή διά τον έν μέσω χρόνον ένδυάσαι. Καί εύλόγησεν αύτον, καί είπεν αύτω·

Το Ονομά σου ού κληθήσεται ετι Ίακώβ, αλλ' Ίσραήλ εσται το όνομά σου. Καίτοι καί ηδη τήν προσηγορίαν αύτω ήν έπιθείς, ήνίκα τήν διάβασιν έποιήσατο του Ίαβώχ, αλλά πλείονα πληροφορίαν ένθεΐναι τω δικαίω βουλόμενος, καί νυν τήν αύτήν ποιεΐται προς αύτον εύλογίαν, καί φησιν· Ίσραήλ κληθήσεται το όνομά σου· καί αύξάνου, καί πληθυνου· καί εθνη καί συναγωγαί έθνών εσονται έκ σου, καί βασιλεΐς έκ της οσφυος σου έξελευσονται. Όρα μέγεθος εύλογίας. Ού μόνον είς πληθος αύτον έκταθήσεσθαί φησιν, αλλά καί έπίδοξον γενήσεσθαι το έξ αύτου σπέρμα. Βασιλεΐσ γάρ έκ της οσφυος σου έξελευσονται· προμηνυων αύτω έντευθεν ηδη τών έξ αύτου τικτομένων τήν περιφάνειαν. Καί τήν γην, φησίν, ην τω Αβραάμ καί Ίσαάκ δέδωκα, σοί δέδωκα αύτήν, καί τω σπέρματί σου μετά σε δώσω τήν γην ταυτην. Επειδή διά τά γεγενημένα έν Σηκίμοις ύπο του Συμεών καί Λευί ελεγεν· Όλιγοστός είμι έν αριθμω, καί συναχθέντες έπ' έμε συγκόψουσί με, καί έκτριβήσομαι έγώ τε καί ο οίκός μου· καί διά πάντων έδείκνυ καί τήν ολιγοψυχίαν, καί τήν πολλήν δειλίαν, έν ή κατείχετο· δια τούτο ο φιλάνθρωπος Δεσπότης νυν φησι προς αύτόν· Επειδή είπες, Όλιγοστός ειμι, μάνθανε ότι και αύξηθήση, και πληθυνθήσεταί σου το σπέρμα, και ούτως εσται έπίδοξον, ως συναγωγας έθνων και βασιλείς έξ αύτων γενέσθαι· και ού μόνον ούκ έκτριβήση, άλλα συ και το σπέρμα το σον πάσαν τήν γην ταύτην κληρονομήσει. Και ταύτας προς αύτον τας ύποσχέσεις ποιησάμενος, Άνέβη ο Θεος άπ' αύτου, φησιν, έκ του τόπου, ού έλάλησε μετ' αύτου.

Όρα πόση ή συγκατάβασις των λέξεων της θείας Γραφης. Άνέβη, φησιν, ο Θεος άπ' αύτου· ούχ ίνα και έν τόπω νομίσωμεν περικεκλείσθαι το Θείον, άλλ' ίνα και δια τούτου μάθωμεν αύτου τήν αφατον φιλανθρωπίαν, ότι τη άνθρωπίνη άσθενεία συγκαταβαίνουσα ή του Πνεύματος χάρις, ούτως άπαντα διηγείται. Το γαρ, άνέβη και κατέβη, άνάξιον Θεου· άλλ' έπειδή τουτο μάλιστα τεκμήριον της άφάτου αύτου φιλανθρωπίας, το δια τήν ήμετέραν διδασκαλίαν και της παχύτητος των τοιούτων ρημάτων άνέχεσθαι, δια τουτο άνθρωπίναις λέξεσι κέχρηται, έπειδή ούδε δυνατον ήν έτέρως τήν άκοήν τήν άνθρωπίνην ένεγκείν των λεγομένων το ύψος, ει προς τήν άξίαν του Δεσπότου ήμίν διελέγετο.

β. Όπερ έννοουντες, μηδέποτε τη ταπεινότητι των λέξεων έναπομένωμεν, άλλα και δια τουτο θαυμάζωμεν αύτου τήν αφατον άγαθότητα, ότι τοσαύτη συγκαταβάσει κεχρησθαι ού παραιτείται δια το άσθενες της φύσεως ήμετέρας. Άλλ' όρα πάλιν τον δίκαιον τουτον τήν οικείαν εύγνωμοσύνην έπιδεικνύμενον. Εστησε γαρ, φησιν, Ιακώβ στήλην λιθίνην έν τφ τόπω, φ έλάλησε μετ' αύτου ο Θεος, και εσπεισεν έπ' αύτήν σπονδήν, και έπέχεεν ελαιον, και έκάλεσε το ονομα του τόπου, έν φ έλάλησε μετ' αύτου, Βαιθήλ. Σκόπει πως άει ταίς προσηγορίαις των τόπων άληστον ο δίκαιος ούτος τήν μνήμην έναποτίθεται, ώστε και ταίς μετα ταυτα γενεαίς κατάδηλον γίνεσθαι τήν αύτόθι γεγενημένην οπτασίαν τω δικαίω. Και άπάρας, φησιν, Ιακώβ επηξε τήν σκηνήν αύτου έπέκεινα του πύργου Γαδήρ. Προσωτέρω πάλιν άναχωρεί ο δίκαιος, έπειγόμενος κατα μικρον φθάσαι τον τόπον, ενθα κατφκει ο Ισαάκ. Είτα φησίν· Ότε ήγγισε του εισελθείν εις Έφραθά ή 'Ραχήλ έδυστόκησεν έν τώ τόκω. Και έγένετο έν τφ σκληρως αύτήν τίκτειν, είπεν αύτη ή μαία·

Θάρσει· και γαρ ούτός σοί έστιν υιός. Μή άγωνία, φησί· τέξη γαρ υιόν. Εί γαρ και διακόπτουσί σε αι ωδίνες, άλλ' όμως εξεις υιόν. Εγένετο δε εν τω άφιέναι αύτήν τήν ψυχήν, άπέθνησκε γαρ, καί εκάλεσε το Ονομα αύτου, Υιος οδύνης μου· ο δε πατήρ αύτου εκάλεσεν αύτον Βενιαμίν. Εκείνη μεν εκ του συμβεβηκότος αύτή τήν προσηγορίαν επιτίθησι τω παιδί, ο δε πατήρ Βενιαμίν αύτον εκάλεσε. Καί μετα το τεκείν, φησίν, Άπέθανε, καί ετάφη εν τή οδω ’Εφραθα· αυτη εστί Βηθλεέμ. Καί εστησεν Ιακώβ στήλην επί του μνημείου. Τήν άθυμίαν τήν επί τή τελευτή τής 'Ραχήλ παρεμυθείτο ο τεχθείς, καί παρεσκεύαζε πράως φέρειν τον δίκαιον τήν άποβολήν τής Ραχήλ. Εντεύθεν λοιπον διαδέχεται του Ρουβήν ή προπέτεια. Πορευθείς γαρ, φησίν, εκοιμήθη μετα Βάλλας τής παλλακής του πατρος αύτου· καί ήκουσεν Ισραήλ, καί πονηρον εφάνη εναντίον αύτου. Καί γαρ ήν παράνομον σφόδρα το γεγονός. Δια τουτο καί μετα ταυτα νομοθετων Μωϋσής άπηγόρευεν υιον καί πατέρα τή αύτή επιμίγνυσθαι. Ινα γαρ μή οδω προβαίνοντες συνήθειαν το πραγμα εργάσωνται, ο νομοθέτης προαναστέλλει, τιμωρία ύπεύθυνον είναι τον τοιουτον διαγορεύων. Άλλ' όμως καί ουτω νυν μεν πράως εφερεν ο Ιακώβ τή φυσική φιλοστοργία νικώμενος. Μετα δε ταυτα μέλλων εξιέναι του βίου, στηλιτεύει τον παίδα, άνάγραπτον αύτου τήν παρανομίαν ποιούμενος, καί άρώμενος αύτω, ινα δια των είς εκείνον γεγενημένων καί οι είς το εξής σωφρονίζωνται. Εντευθεν ήμίν λοιπον άπαριθμείται τούς παίδας του Ιακώβ ο μακάριος Μωϋσής, καί διδάσκει ήμας, εξ ων διηγείται, του δικαίου τήν άρετήν. Ινα γαρ μή νομίσης απλως καί ως ετυχεν αύτον τήν συνουσίαν ποιήσασθαι τήν προς τήν Ραχήλ καί τήν Λείαν καί τας δύο παιδίσκας, δεικνύς ότι οίκονομία τινί ύπηρετούμενος τής προς αύτας ομιλίας ήνέσχετο, καί ώστε τας δώδεκα φυλας εξ αύτου τεχθήναι· διά τοι τουτο ούκ ετι μνημονεύει ή Γραφή ως ετέρου γενομένου αύτω παιδος, ινα μάθης ότι ούχ απλως ούδε είκή τουτο γεγένηται. Ήσαν δε, φησίν, υιοί του Ιακώβ δώδεκα. Καί διαιρεί λοιπον τούς τής Λείας καί Ραχήλ, καί τότε καί τούς των παιδισκων άπαριθμείται, καί φησιν· Ούτοι υιοί Ιακώβ, ο'ί εγένοντο αύτω εν τή Μεσοποταμία. Καί μήν ο Βενιαμίν νυν ετέχθη, ήνίκα περί τήν Βηθλεεμ εφθασε. Τίνος ουν ενεκεν ουτως είπεν ή Γ ραφή, Οί έγένοντο αύτώ έν τη Μεσοποταμία; ’Ίσως προ της έκεΐθεν έξόδου ή 'Ραχήλ αύτον συλλαβουσα έτύγχανε. Καί ήλθε, φησίν, Ιακώβ προς Ισαάκ τον πατέρα αύτου. Σκόπει μοι πάλιν ένταυθα, πως έν απασι πληροφορεΐν έβούλετο τους δικαίους ο φιλάνθρωπος Θεός. Επειδή γάρ παρεγένετο μετά τοσούτων έτών άριθμον ο Ιακώβ προς τον πατέρα, καί μεγίστη γέγονεν έκατέροις ή παράκλησις, καί τώ παιδί έκ τής του πατρος θέας, καί τώ πατρί θεασαμένω του παιδος τήν περιουσίαν, καί τον χορον τών ύπ' αύτου τεχθέντων. Τότε, φησίν, έτελεύτησεν ο Ισαάκ πρεσβύτης, καί πλήρης ήμερών. Εί γάρ ήνίκα τής εύλογίας τήν κλοπήν έποιεΐτο ο Ιακώβ, ήμβλύνθησαν οί οφθαλμοί αύτου, φησίν, όθεν καί τά τής άπάτης αύτώ προεχώρησεν, έννόησον μετά τοσούτων έτών άριθμον όπως ήν γεγηρακώς. Καί έθαψαν αύτον, φησίν, Ήσαυ καί Ιακώβ. Αλλά λοιπον τής τελευτής του πατρος γενομένης, Λαβών, φησί, τάς γυναίκας αύτου Ήσαυ, καί τους υίους, καί πάντας τους αύτου, καί πάντα όσα έκτήσατο έν γη Χαναάν, έπορεύθη. Ούκ ήδύνατο γάρ, φησίν, ή γή τής παροικήσεως φέρειν αύτους άπο του πλήθους τών ύπαρχόντων. Καί φκησε λοιπον έν τώ ορει Σηείρ. Καί διηγησαμένη ήμΐν ή θεία Γραφή τους έκ του Ήσαυ τεχθέντας καί τά έθνη τά ύπ' αύτου γεγενημένα, φησί· Παρφκησε δε Ιακώβ έν τη γη, ού παρφκησεν ο πατήρ αύτου, έν γη Χαναάν. Αλλ' έντευθεν λοιπον πάλιν διαδέχεται ήμας έτέρα πραγματεία ή κατά τον θαυμάσιον Ιωσήφ.

γ. Αλλ' εί βούλεσθε, ένταυθα στήσαντες τον λόγον είς έτέραν άρχήν ταμιευσόμεθα τήν κατά τον παΐδα του Ιακώβ ίστορίαν, έκεΐνο παραινέσαντες ύμών τη άγάπη, μετά άκριβείας προσέχειν τοΐς λεγομένοις, καί έξ έκάστου τών έν τη θεία Γραφη κειμένων μεγίστην καρπουσθαι τήν ώφέλειαν, καί μηδεν άπλώς παρατρέχειν. Θησαυρος γάρ έστι πνευματικος τά θεΐα λόγια· καί καθάπερ άπο του αίσθητου θησαυρου καί λίθον ένα πολλάκις ύφελόμενός τις, πολυν έαυτώ έργάζεται τον πλουτον· ουτω καί ένταυθα αί τών δικαίων άρεταί, εί προσέχειν βουλοίμεθα, τοσαύτην ήμΐν τήν ώφέλειαν παρέχειν δυνήσονται, ώς καί προς τον όμοιον αύτών διεγερθήναι ζήλον. Ουτω γάρ δυνησόμεθα καί ήμεΐς τής αύτής τοΐς δικαίοις άπολαυσαι παρά του Θεου εύνοίας. Ούδε γάρ προσωπολήπτης έστίν ο Θεος, άλλ' έν παντί έθνει ο φοβούμενος αύτον και έργαζόμενος δικαιοσύνην, δεκτός αύτω έστιν· ώστε, ει βουλοίμεθα, ούδεν το κωλύον τοσαύτης η και πλείονος ημάς απολαυσαι της άνωθεν ροπης. Εαν γαρ μόνον ημάς ιδη τα παρ' έαυτών εισφέροντας, και τα αύτω δοκουντα προτιμώντας τών ανθρωπίνων, τοσαύτην και αύτος έπιδείξεται την κηδεμονίαν, ως έν απασιν αχειρωτους ημάς έργάσασθαι. Και γαρ πολέμιον εχομεν διηνεκη και άσπονδον την προς ημάς εχθραν κεκτημένον. Διο πολλης ημΐν δει της αγρυπνίας, ώστε περιγενέσθαι αύτου δυνηθηναι της μηχανής, και ανωτέρους καταστηναι τών τούτου βελών. Ούχ έτέρως δε περιεσόμεθα, η δια της αρίστης πολιτείας έπισπάσασθαι δυνηθέντες την άνωθεν συμμαχίαν. Άρίστη δέ έστι πολιτεία βίος καθαρός. Τουτο γαρ ο θεμέλιος και η κρηπις της αρετης· ο γαρ τουτον ασφαλώς καταβαλλόμενος εύκολωτερον τών άλλων άπάντων περιέσεται· ούτε γαρ χρημάτων έπιθυμία του τοιούτου περιγενήσεται, ούτε δόξης ερως, ούτε βασκανία, ούτε έτερόν τι τών παθών. Και πώς, έγώ λέγω. Όταν γάρ τις καθαρον εχη το συνειδος, και παντος ρύπου απηλλαγμένον, δυνήσεται και τον άπάντων Δεσπότην ένοικον εχειν. Μακάριοι γαρ οι καθαροι, φησι, τη καρδία, οτι αύτοι τον Θεον οψονται. Όταν δε έκεΐνον ένοικον εχειν καταξιωθη, ως άπλώς και εικη το σώμα περικείμενος, ουτω λοιπον διακείσεται, και πάντων τών ανθρωπίνων πολλην έπιδείξεται την ύπεροψίαν. 'Άπαντα γαρ τα ορωμενα σκια και οναρ τω τοιούτω φανεΐται, και καθάπερ έν τω ούρανω το πολίτευμα εχων, ουτως ούδενος τών παρόντων έπιθυμήσει. Τοιουτος ήν Παυλος ο της οικουμένης διδάσκαλος· διο και έβόα λέγων· Ή δοκιμην ζητείτε του έν έμοι λαλουντος Χριστου; Και πάλιν· Ζώ δε, ούκ ετι έγώ, ζη δε έν έμοι Χριστός. Και πάλιν· Ό δε νυν ζώ έν σαρκι, έν πίστει ζώ. Είδες άνδρα σώμα περικείμενον, και ως έν ασωμάτω λήξει αύτον τυγχάνοντα, ουτω πάντα φθεγγόμενον; 

δ. Τουτον απαντες ζηλώσωμεν, και νεκρωσωμεν ημών τα μέλη της σαρκος, και προς την άμαρτίαν ανενέργητα αύτα έργασωμεθα· ουτω γαρ μάλιστα αύτα δυνησόμεθα παραστησαι τω Θεω θυσίαν εύάρεστον. Είδες το καινον και παράδοξον της θυσίας ταύτης; Όταν νεκρα γένηται τα μέλη, τότε μάλλον εύπρόςδεκτα τη θυσία γίνεται. Τίνος ένεκεν και δια τί;

Επειδη πνευματική έστιν η θυσία, και ούδεν αισθητον έχει. Έπί μεν γαρ της θυσίας της αισθητής ού μόνον το νεκρόν έστιν άπόβλητον, άλλα καί το ζών, ει λώβην τινα έχοι, ούδε τούτο εις θυσίαν δεκτον αν γένοιτό ποτε. Καί τούτο έξ άρχής ένομοθετεΐτο ούχ άπλώς, άλλ' ινα δια τής των άλόγων παρατη ρήσεως κατα μικρον έναχθώμεν μετα τής τοσαύτης φυλακής τήν πνευματικήν ταύτην καί λογικήν θυσίαν προςάγειν. Ό γάρ έστιν έκεΐ λώβη, καί το ώτότμητον καί κολοβόκερκον, τούτο ένταυθα πονηρία, έπιθυμία, άσέλγεια, χρημάτων έρως καί πασα άμαρτία· καί οπερ έστίν έκεΐ το υγιες, καί το πάντη μώμου άπηλλαγμένον, τουτο ένταυθα το νεκρον τω κόσμω πάντη γεγονότα ουτω προς τήν θυσίαν τήν πνευματικήν έπιτήδειον έαυτον καταστήσαι. Ταυτα μή άπλώς παρατρέχωμεν, άλλ' έμπηγνύντες αύτα τή έαυτών διανοία, σπουδάσωμεν μή έλάττους οφθήναι τών Ιουδαίων τών έν τή σκιά τοσαύτην έπιδεικνυμένων παρατήρησιν. Ώσπερ γαρ έκεΐνοι έτι τω λύχνω παρακαθήμενοι τοςαύτην έποιουντο τήν φυλακήν, ουτως ήμεις, έπειδή υπο του ήλίου τής δικαιοσύνης καταυγασθήναι κατηξιώθημεν, καί τήν σκιαν καταλιπόντες προς τήν άλήθειαν έχειραγωγήθημεν, τήν ομοίαν φυλακήν έπιδειξώμεθα περί τήν πνευματικήν ταύτην θυσίαν. Καί μηδε τα μικρα άμαρτήματα νομιζόμενα άπλώς παρατρέχωμεν, άλλα καθ' έκάστην ήμέραν έαυτους εύθύνας άπαιτώμεν καί ρημάτων καί βλεμμάτων, καί δίκας έαυτους εισπραττώμεθα, ινα τής έκεΐθεν κολάσεως έαυτους έλευθερώσωμεν. Δια γαρ τουτο καί Παυλός φησιν· Ει γαρ έαυτους έκρίνομεν, ούκ αν έκρινόμεθα. Ώστε, έαν έαυτους ένταυθα κατακρίνωμεν έπί τοΐς καθ' έκάστην ήμέραν υφ' ήμών άμαρτανομένοις, υποτεμνόμεθα τής έκεΐ κρίσεως τήν σφοδρότητα. Ει δε ραθυμήσαιμεν, Κρινόμενοι, φησίν, υπο Κυρίου παιδευόμεθα. Προλαβόντες τοίνυν έαυτους καταδικάσωμεν μετα πολλής τής εύγνωμοσύνης, καί μηδενος ειδότος το δικαστήριον του συνειδότος καθίσαντες, ουτω βασανίσωμεν έαυτών τους λογισμούς, καί ορθήν τήν κρίσιν έκφέρωμεν, ινα τον έπηρτημένον φόβον δεδοικώς ο λογισμος μηκέτι άνέχηται υποσύρεσθαι, άλλα τήν ορμήν άναχαιτίζη, καί τον άκοίμητον έκεΐνον οφθαλμον προορώμενος άποτειχίζη τω διαβόλω τήν είσοδον. Ότι γαρ άπο ραθυμίας άπαντα υπομένομεν, αύτή βοά τών πραγμάτων ή πεΐρα.

Ώσπερ γαρ έαν μικρον διεγερθήναι βουληθώμεν, καθάπερ κονιορτον ουτω τούτου τας έπιβουλας άποτιναξόμεθα· ούτως έπειδάν ποτε ύποσκελισθώμεν, ού παρά τήν έκείνου τυραννίδα τούτο ύπομένομεν, άλλα παρά τήν ραθυμίαν τήν ήμετέραν. Ούδε γάρ βία ήμών περιγίνεται καί άνάγκη, άλλ' άπάτη μόνον.

Του δε μή άπατηθήναι, εί θελήσομεν μικρόν διεγερθήναι καί νήψαι, ήμεΐς κύριοι· ούκ έπειδή καθ' έαυτούς τοσαύτην εχομεν τήν ίσχύν, άλλ' έπειδή τότε καί τής άνωθεν άξιούμεθα ροπής. Όταν γάρ τά παρ' έαυτών έπιδειξώμεθα καί τά παρά του Δεσπότου πάντως επεται. Νήψωμεν ούν, παρακαλώ, καί είδότες του πονηρού τάς μηχανάς, διηνεκώς γρηγορώμεν, καί τον Θεόν παρακαλώμεν συνεφάψασθαι ήμΐν τής προς αύτον πάλης. Ούτω γάρ καί ήμεΐς άχείρωτοι γενησόμεθα, καί τάς έκείνου διαφευξόμεθα μηχανάς, καί τής παρά τού Θεού ροπής άπολαύσομεν, καί τών αίωνίων έπιτευξόμεθα άγαθών· ών γένοιτο πάντας ήμάς έπιτυχεΐν, χάριτι καί φιλανθρωπία τού Κυρίου ήμών Ιησού Χριστού, μεθ' ού τω Πατρί, άμα τω άγίω Πνεύματι, δόξα, κράτος, τιμή, νύν καί άεί, καί είς τούς αίώνας τών αίώνων. Αμήν.

Πρώτη αποκλειστική εισαγωγή και δημοσίευση στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο 

Ιωάννης Χρυσόστομος Ομιλίαι είς τήν Γένεσιν  Τόμος 54

Η ηλεκτρονική επεξεργασία, επιμέλεια και  μορφοποίηση  κειμένου  και εικόνων έγινε από τον Ν.Β.Β

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο , για μη εμπορικούς σκοπούς με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο

©ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net/

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: