11. Τό άγνωστο τού θανάτου

11 ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΥΕΡΓΕΣΙΑ

Ή ώρα τού θανάτου είναι άδηλη.

Χάρη στην απειρη καί ανεξιχνίαστη αγάπη τού Θεού έρχόμαστε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη καί πορευόμαστε πρός την αιωνιότητα. Αλλά γιά νά φθάσουμε εκεί, πρέπει, σύμφωνα πρός τό πάνσοφο σχέδιο της θείας οικονομίας, νά περάσουμε από τόν σωματικό θάνατο. Μία ή οδός ή φέρουσα έκεί: ή οδός τού θανάτου καί ούκ άλλη οδός. Ό σωματικός θάνατος είναι ή μόνη γέφυρα, ή όποία  δέν έχει πάροδον καί ή όποία  μάς μεταφέρει πρός την πέραν τού τάφου ζωή. Ό θάνατος δέν είναι μόνο τό πάντων χρέος καί πάντων τέλος, δέν είναι μόνο τό κοινόν ποτήριον, τό όποίοόλοι καλούμεθα νά γευθούμε. Είναι καί ή θεία μάχαιρα,ή όποία  δέν χαρίζεται σέ κανένα. Ό θάνατος δέν φοβάται βασιλέα, ούκ αρχιερέα τιμά δέν λυπείται τό γήρας, ού κάλλος ελεεί, ού νεότητος φείδεται· δέν εύσπλαγχνίζεται τό μοναχοπαίδι, δέν συγκινείται από τά δάκρυα, δέν τρέμει τόν άρχοντα δέν εξαγοράζεται μέ χρήματα καί «ού λαμβάνει τινός πρόσωπον, ούδέ πάλιν αντιπρόσωπον, αλλά πάσιν ίσος έπέρχεται»  

Άλλ’ ενώ ό θάνατος είναι τό πλέον βέβαιο γεγονός της ζωής μας, έν τούτοις ή ήμέρα καί ή ώρα τού θανάτου μας είναι άγνωστη. Όπως ή ήμέρα τής Δευτέρας Παρουσίας τού Κυρίου θά έλθει ώς κλέπτης έν νυκτί (Α' Θεσ. ζ 2), έτσι καί ό θάνατος κάθε ανθρώπου θά έλθει σέ άγνωστο χρόνο. Διότι ή ώρα τού θανάτου έκείνην μιμείται, τήν Δευτέρα Παρουσία, επειδή όμοια αύτή έστι καί συγγενής. Εκείνο τό όποίο θά κάμει αίφνιδίως καί διά μιάς ή έλευση τού Κυρίου, τούτο αύτη (ή ήμερα τού θανάτου) κατά μέρος ποιεί. Συνεπώς τό τέλος της ζωής τού καθενός μας είναι είκών συντέλειας, καί δεν θά έσφαλλε κανείς, εάν ονόμαζε τόν θάνατο τέλος τής παρούσης περιόδου τού κόσμου. Γι’ αύτό λέγει ό ιερός Χρυσόστομος πρός τόν άνθρωπο πού άσχολείται μέ περιέργεια περί τό πότε θά έλθει τό τέλος τού κόσμου: Γιατί άσχολείσαι καί αγωνίας γιά τό κοινό τέλος όλων; Δέν είναι ή συντέλεια τού καθενός τό τέλος τής ζωής του;  

Βασικά όλοι ζούμε κάτω από τήν απειλή τού αιφνιδιασμού τού θανάτου. Διότι ό θάνατος δέν είναι μόνον ό απροσωπόληπτος έκβιαστής τού γένους μας· είναι καί αγενής, έρχεται καί απρόσκλητος Έρχεται ώς «άκολάκευτος δήμιος»,  χωρίς νά μάς στέλνει κανένα μήνυμα προηγουμένως. Έρχεται ώς εχθρός, πού στήνει ένέδρα στό δρόμο «τού οδοιπόρου των δύο κόσμων» , δηλαδή τού ανθρώπου. Είναι βεβαίως καί φορές πού μάς στέλνει κάποια μηνύματα, όπως π.χ. μέ ασθένεια αθεράπευτη ή καί φορές πού τόν καλεί ό άνθρωπος μόνος του Αλλά ή πλέον προσφιλής τακτική τού θανάτου είναι ό αιφνιδιασμός... Κανείς δέν γνωρίζει άν θά φθάσει στην άλλη ημέρα ή καί στην επόμενη ώρα. Ό βίος αύτός μάς επιφυλάσσει τά πλέον απροσδόκητα καί αναπάντεχα γεγονότα. Βλέπεις τόν θάνατο νά αρπάζει σήμερα τόν πρεσβύτη καί αύριο τόν χαριτωμένο έφηβο, πού βρίσκεται στό άνθος τής ηλικίας του. Μετά άπό λίγο παραλαμβάνει έκείνον, στό πρόσωπο τού όποίου μόλις αρχίζουν νά φαίνονται οί πρώτες τρίχες, κατόπιν τόν ρωμαλέον καί άκμάζοντα καί ακολούθως τήν ηλικιωμένη μαζί μέ τήν απαλή κόρη.  

Τά όρια τής ζωής μας είναι τόσο άδηλα καί κρύφια, ώστε ό Μ. Βασίλειος έρωτά εκείνον πού αναβάλλει τό έργο τής σωτηρίας: ’Άνθρωπε, ποιός σου καθόρισε τά όρια τής ζωής; Ποιός σού καθόρισε τήν προθεσμία τών γηρατειών σου; Ποιός σού έγγυάται μέ αξιοπιστία ότι θά φθάσεις στην αυριανή ημέρα; Δέν βλέπεις νά αρπάζονται νήπια καί ηλικιωμένοι νά απέρχονται; ’Άνθρωπε δέν υπάρχει ορισμένη προθεσμία, κατά τήν όποία  θά τελειώσει ή παρούσα ζωή. 

Τό μόνο πού μπορούμε νά πούμε εμείς οι άνθρωποι επί τού προκειμένοο είναι τούτο: Ό θάνατος έρχεται, όταν εκπληρωθούν οί όροι της ζωής, τούς όποίους έξ αρχής όρισε γιά τόν καθένα ή αγαθή καί δικαία κρίσις τού Θεού. Μόνον Αυτός προβλέπει από μακριά καί προγνωρίζει έν τή παγγνωσία του τήν ακριβή ώρα τής άναχωρήσεως καθενός πλάσματός του από τόν παρόντα κόσμο. Αυτός είναι 'Εκείνος ό οποίος κατά την πανσοφία του προσδιορίζει τά όρια τής ζωής τού άνθρώπου καί πάντοτε πρός τό ψυχικό μας συμφέρον.   Γι’ αύτό ή Εκκλησία μας ψάλλει: Χριστέ μας, Σύ, σύμφωνα μέ τήν απόκρυφη καί ανεξιχνίαστη σέ μάς κρίση σου, όρισες έκ των προτέρων μέ τρόπο πάνσοφο τό πότε θά έλθει καί πώς θά έλθει τό τέλος τής ζωής τού κάθε ανθρώπου. 

Κοινός λοιπόν ό θάνατος καί πάσιν ίσος έπέρχεται. Οί σήμερον μεθ’ ήμών (μαζί μας), αύριον εκεί (στην άλλη ζωή) πρό ημών οί σήμερον φιλικώς άσπαζόμενοι, αύριον έλεεινώς ύφ’ ήμών προπεμπόμενοι· οί σήμερον έν τώ βίω, αύριον έν τώ μνημείω οί σήμερον έμφανείς όντες, αύριον σκωληκιώντες (σκουληκιασμένοι)· οί σήμερον μυριζόμενοι (γεμάτοι άπό τή μυρωδιά τών αρωμάτων), αύριον όζόμενοι (βρωμούν). Πολλές φορές, μή γνωρίζοντας τόν θάνατο τού ενός ή τού άλλου, ρωτάμε: Πού είναι ό δείνα; Πού είναι ό τάδε; Καί στήν αναζήτησή μας άκούμε ως απάντηση: «Παρήλθεν» , άπέθανεν, έφυγεν, έπέρασεν έκεί,   στήν άλλη ζωή

Αλλά γιατί άραγε ό Θεός δέν αποκαλύπτει στόν άνθρωπο τή μεγάλη καί κρίσιμη καί φρικτή ώρα τού θανάτου του; Γιατί δέν μάς πληροφορεί πότε άκριβώς θά πεθάνουμε; Πότε θά κλείσει γιά τόν καθένα μας οριστικά καί άμετάκλητα ή αυλαία τής παρούσης ζωής; Τήν απάντηση δίνουμε στη συνέχεια.

Γιατί είναι άγνωστη ή ώρα τού θανάτου

Σε εκείνον που διατυπώνει τό φυσικό ερώτημα γιατί ό Θεός δεν μάς αποκαλύπτει έκ των προτέρων την ώρα του θανάτου μας; θά μπορούσαμε νά άπαντήσουμε μέ τόν λόγο του Ψαλμωδού: Τά σχέδια καί οί σοφές κρίσεις τού Θεού, μέ τά όποία  κυβερνάται ή ζωή των άνθρώπων καί των λαών, είναι ανεξερεύνητα, όπως ανεξερεύνητα είναι καί τά βάθη τών αβύσσων τών ωκεανών (Ψαλ. λε [35] 7). Ό θεηγόρος Χρυσόστομος έμβαθύνει στόν ανωτέρω λόγο τού Δαβίδ καί παρατηρεί ότι ή απόκρυψη τής ημέρας τού θανάτου μας δέν είναι κάτι τό χωρίς σκοπό καί σημασία. Είναι καί τοότο έργο της φιλάνθρωπης αλλά ακατάληπτης σ’ εμάς σοφίας τού Θεού: Τής τού Θεού σοφίας έστί τό μη πάντα ημάς είδέναι σαφώς  . Επομένως,εάν ή γνώση τής ημέρας τής εξόδου μας ήταν πρός τό συμφέρον τής ψυχής μας, ασφαλώς θά μάς τήν φανέρωνε ή φιλανθρωπία τού Θεού Αναλύουμε όμως στή συνέχεια τήν αλήθεια αύτή,γιά νά θαυμάσουμε τήν πανσοφία τού Τριαδικού Θεού μας καί στό ζήτημα αυτό καί τήν πολλή αγάπη του πρός εμάς.

Τό ότι ή ανεξιχνίαστη βουλή τού Θεού, ή όποία  αποκρύπτει τόν χρόνο τού τέλους τής επίγειας ζωής μας, είναι κατ’ εξοχήν σοφή καί ώφέλιμη γιά τά λογικά πλάσματά του, καταφαίνεται από τούς άκόλουθους πέντε λόγους:

α) Λέγουν μερικοί ευλαβείς καί θεοσεβείς άνθρωποι: Έάν έγνώριζα τήν ώρα τού θανάτου μου, θά κατέβαλλα κάθε προσπάθεια, ώστε νά παρουσιασθώ ενώπιον τού θρόνου τού Θεού περισσότερο έτοιμος ενώ τώρα.... Άλλ’ ας ακούσουν αυτοί μία σπουδαία αλήθεια, ή όποία  τούς διαφεύγει: Ή αρετή πού ασκείται κάτω από τό κράτος τού φόβου τού θανάτου δέν είναι αρετή. Έχει τόν χαρακτήρα τής δουλείας καί τού καταναγκασμού. Αύτό πού γίνεται μέ τή βία δέν είναι ούτε λογικό ούτε αρετή, διδάσκει ό άγιος ’Ιωάννης ό Δαμασκηνός.   ’Ενώ ό θείος Χρυσόστομος παρατηρεί ότι ύπ’ αυτούς τούς όρους ούτε αυτοί οί άγιοι θά είχαν τόν μισθό τής αρετής, έάν έγνώριζαν τήν ακριβή ημέρα τού θανάτου τους. Διότι, έάν έγνώριζαν ότι οπωσδήποτε πρέπει νά άποθάνουν μετά τρία έτη, καί πρό έκείνων ού δυνατόν, ποιον αν εσχον μισθόν, κατατολμώντες των δεινών; Καί γιά νά υποστηρίξει την άποψή του αύτή, ύπενθυμίζει τόν Αβραάμ, τόν απόστολο Παύλο καί τούς τρεις Παίδας. Έάν, λέγει, ό πατριάρχης Αβραάμ έγνώριζε ότι τελικά δεν θά θυσιάσει τό μοναδικό παιδί του,τόν ’Ισαάκ, θά είχε μισθό ή αρετή τής ύπακοής του στόν Θεόν; Ασφαλώς όχι. Έάν ό απόστολος Παύλος προχωρούσε στους κινδύνους καί τούς αντιμετώπιζε μέ τή βεβαιότητα ότι θά σωθεί καί δεν θά άποθάνει, θά είχε κανένα μισθό ή αρετή τής αύταπαρνήσεώς του; 'Υπό τοιούτους όρους καί ό πλέον ράθυμος δέν θά όρμούσε καί σ’ αύτή τή φωτιά, έάν τόν βεβαίωναν αξιόπιστα ότι δέν πρόκειται νά πάθει τίποτε; ’Ενώ οί τρεις Παίδες στεφανώθηκαν, διότι ακριβώς όρμησαν στό καμίνι, χωρίς νά γνωρίζουν έάν καί πώς ό Θεός θά έπέμβει. Διότι είπαν στόν Ναβουχοδονόσορα: Ό δικός μας ζωντανός καί αληθινός Θεός, ό όποίος ύπάρχει καί κατοικεί στους ουρανούς, έχει τή δύναμη νά μάς λυτρώσει από τό πυρωμένο καμίνι τής φωτιάς. Αύτός, έχει ακόμη τή δύναμη νά μάς ελευθερώσει από τά χέρια σου αλλά καί άν δέν συμβεί τούτο, καί πάλι σέ πληροφορούμε ότι ούτε τούς θεούς σου λατρεύουμε ούτε τό χρυσό άγαλμα πού έστησες προσκυνούμε (Δαν. γ 17-18)3.  

β) Τό άδηλον τής ώρας τού θανάτου έμποδίζει τόν κακό νά φέρει εις πέρας τά έγκληματικά του σχέδια. Διότι, έάν ό κακός έγνώριζε τήν ακριβή ημέρα τού θανάτου του, τά πάντα θά τολμούσε πρίν από τήν ημέρα έκείνη· θά έσφαζε όσους θά ήθελε καί θά έκανε άπειρα κακά προκειμένου νά τιμωρήσει τούς έχθρούς του. Καί θά άπέθνησκε κατόπιν ικανοποιημένος, διότι... έκδικήθηκε έκείνους πού τόν έβλαψαν. 

Ό άγιος Αναστάσιος ό Σινάίτης γράφει: Έάν οί άνθρωποι έγνώριζαν έκ τών προτέρων τήν ώρα τού θανάτου τους, θά διέπρατταν πολλά άτοπα πράγματα. Γιατί ό καθένας πού θά είχε έχθρό, γνωρίζοντας ότι πλησίαζε ή ημέρα τού θανάτου του, θά μπορούσε νά πάει καί νά τόν θανατώσει, σκεπτόμενος ότι είτε από τόν Θεόν είτε από τούς ανθρώπους, νά, πεθαίνω· άς σκοτώσω προηγουμένως τόν έχθρό μου. 

'Ώστε τό άδηλον της ώρας του θανάτου αποτελεί άνασχετικό φραγμό στό έργο των κακοποιών ανθρώπων.

γ) Έάν γνωρίζαμε τήν ακριβή ήμερα τού θανάτου,ίσως ορισμένοι νά δραστηριοποιούνταν στην αρετή άλλοι όμως, καί κυρίως οί ασεβείς, οί σαρκολάτρες καί φιλήδονοι, θά έφήρμοζαν μέ περισσότερο ζήλο τό σύνθημά τους φάγωμεν καί πιωμεν, αύριον γάρ άποθνήσκομεν»  (Α' Κορ. ιε' [15] 32). ’Άλλοι πάλι δεν αποκλείεται νά περιέρχονταν σέ κατάσταση άπογοητεύσεως, λύπης καί καταθλίψεως. Επομένως στά άτομα αυτά θά παρετηρείτο σύγχυση, αδράνεια, αποτελμάτωση. Γενικά δέ, λόγω τών ανωτέρω εκδηλώσεων, ή άνθρώπινη κοινωνία θά έταλαιπωρείτο από συνεχή αταξία καί αγωνία, μέ καταστρεπτικές συνέπειες στην όλη ζωή καί κοινωνία τών ανθρώπων.

δ) Έάν ή ακριβής ημέρα τού θανάτου ήταν γνωστή στόν άνθρωπο, ούδείς άν άρετής έπεμελήθη ποτέ παρά τόν άπαντα βίον, παρατηρεί ό ιερός Χρυσόστομος. Έάν οί άνθρωποι γνώριζαν τήν τελευταία ήμέρα τής ζωής τους, θά διέτρεχαν τόν κίνδυνο νά εργάζονται πλείστα όσα κακά, καί μόνο τήν παραμονή τού θανάτου τους θά φρόντιζαν νά μετανοήσουν. Τώρα, λέγει ό θείος Χρυσόστομος, οπότε τό άδηλον τής ώρας τού θανάτου συνέχει τήν ψυχή μας, πλείστοι όσοι κατασπαταλούν τόν χρόνο τής ζωής τους στήν αμαρτία, καί έρχονται νά βαπτισθούν μόλις κατά τίς τελευταίες στιγμές τής ζωής τους (τότε προσήρχοντο στό άγιο Βάπτισμα σέ μεγάλη ήλικία) έάν γνώριζαν τό τέλος τους, τίς άν ποτέ άρετής έπεμελήθη; Έάν λείψει ό φόβος τού άγνωστου τής ώρας τού θανάτου μας, τίς άν έγένετό ποτέ σώφρων; τίς δέ έπιεικής; Ούκ έστιν ούδείς 

 Παρόμοια παρατηρεί καί ό Μ. Αθανάσιος. Έάν, λέγει, ό άνθρωπος γνώριζε έκ τών προτέρων τήν ήμέρα τού θανάτου του, θά άμάρτανε άφοβα καθ’ όλη τή ζωή του, καί μόλις δύο ή τρεις ημέρες πρίν από τόν θάνατό του θά φρόντιζε νά μετανοήσει, στηριζόμενος (κακώς βέβαια) στό λόγο πού είπε ό Θεός διά τού Προφήτου: Εν ω ευρώ σε, εν έκείνω καί κρινώ σε. Καί προσθέτει: Ποία λοιπόν χάρις, ίνα εκατόν φόνους ποιήσης καταφρονών τού Θεού, καί δύο ημέρας μόνον τών κακών ήσυχάσης; 

Περίπου τά ’ίδια διδάσκει καί ό άγιος Αναστάσιος ό Σιναίτης: ’Εκείνος, λέγει, πού θά γνώριζε έκ προτέρου ότι πρόκειται νά ζήσει έκατό χρόνια, δεν θά φρόντιζε περί δικαιοσύνης καί αρετής, αλλά, αφού ζυμωνόταν καθ’ δλη τή ζωή του μέ αμαρτίες καί άσωτίες, θά φρόντιζε νά μετανοήσει λίγες μόνον ήμερες πρίν από τόν θάνατό του. ’Αλλά τότε ποιά χάρη θά είχε ό άνθρωπος ό όποίος, άφού δούλεψε στόν Σατανά, θά δούλευε λίγες μέρες από ανάγκη στόν Θεόν;  

Την ίδια αλήθεια υπογραμμίζει καί ό άλλος μεγάλος ασκητής τού Σινά, ό άγιος ’Ιωάννης ό συγγραφέας τής Κλίμακος. Ό Θεός, λέγει, μέ τό νά αποκρύπτει σ’ έμάς τήν πρόγνωση τής ημέρας τού θανάτου, έπιτυγχάνει θαυμάσια τη σωτηρία μας Διότι κανείς δέν θά προσερχόταν αμέσως στό άγιο Βάπτισμα ή στη μοναχική πολιτεία, εάν προγνώριζε τήν ακριβή ώρα τού θανάτου του. Άφού θά περνούσε όλες τίς ημέρες τής ζωής του μέσα στην αμαρτία, θά έσπευδε πρός τό βάπτισμα καί τήν μετάνοιαν κατά τήν ημέρα τής έξόδου του από τόν παρόντα κόσμο. Αλλά θά τό έπετύγχανε; Δέν θά τού ήταν αύτό αδύνατο; Ή πολυχρόνια κακή καί μοχθηρή συνήθεια θά τού γινόταν δεύτερη φύση, θά τού έσκλήρυνε έν τώ μεταξύ τήν καρδιά, θά τού παρέλυε τή θέληση. ’Έτσι θά έφευγε γιά τήν άλλη ζωή ζυμωμένος μέ τήν άμαρτία καί θά έμενε τελείως αδιόρθωτος.   Καί θά πήγαινε ό ταλαίπωρος στην αιωνιότητα καί θά μετέφερε εκεί αντί έργων αρετής τό βαρύ φορτίο των άμαρτιών του

ε) Τό άδηλον τής ώρας τού θανάτου μάς βοηθεί ακόμη νά είμαστε πάντοτε έτοιμοι γιά τήν άλλη ζωή. Ό Θεός έκαμε άγνωστη τήν ημέρα τού θανάτου μας, ούτως ώστε μέ τό άγνωστο τής προσδοκίας νά κρατούμε τόν έαυτό μας πάντοτε στήν άρετή.   Ό Κύριος είπε στούς Μαθητάς του: Νά έτοιμάζεσθε διαρκώς, διότι ό Θεάνθρωπος Κύριος έρχεται γιά τόν καθένα σας διά τού θανάτου καί γιά όλους μαζί κατά τή Δευτέρα Παρουσία, σέ ώρα πού δέν περιμένετε (Ματθ. κδ' [24] 44). Άλλ’ ή ημέρα τής Δευτέρας Παρουσίας, ή ήμέρα τής συντέλειας καί επομένως καί τής κρίσεως τού κάθε ανθρώπου είναι ούσιαστικά ή ώρα τού θανάτου. ’Άρα λοιπόν διά τού αγνώστου τής ημέρας της εξόδου μας ό Κύριος μάς θέλει νά είμαστε σε κατάσταση συνεχούς συναγερμού· αδιάκοπης πνευματικής μάχης· νά στεκόμαστε άγρυπνοι στην έπαλξη της ψυχής μας. Ή συνεχής αναμονή συντελεί ώστε νά βιαζόμαστε καί νά σπεύδουμε στά έργα τής αρετής.  

Επειδή ένα αποτελεσματικό δπλο τού άνθρωποκτόνου διαβόλου γιά τήν αιώνια καταστροφή μας είναι ή αναβολή καί δι’ αυτής ή ματαίωση τής μετάνοιας καί επιστροφής μας στόν Θεόν, γι’ αυτό συμβουλεύει ή χρυσή γλώσσα: Καί οί γέροντες καί οί νέοι άς ενθυμούνται τόν θάνατο καί άς μήν αναβάλλουν τή σωτηρία τους. Οί νέοι άς μή λησμονούν ότι πολλοί νέοι έφυγαν πρίν από τούς γέροντες. Γι’ αύτό λέγει ή Π. Διαθήκη. Μή βραδύνεις νά έπιστρέψεις πρός τόν Κύριον καί μή αναβάλλεις τή μετάνοιά σου από ημέρας εις ημέραν (Σ. Σειρ. ε 7). Διότι δέν γνωρίζεις τί θά σού παρουσιάσει ή αύριανή ημέρα (Παρ. κζ' [27] 1). Νά ενθυμείσαι ότι από τήν αναβολή ύπάρχει «κίνδυνος καί φόβος» , ενώ από τήν έλλειψη αναβολής σωτηρία φανερή καί ασφαλής. Νά έπιδιώκεις λοιπόν τήν κατά Χριστόν ζωή μέ ζήλο. Έτσι, αν φύγεις από τόν κόσμο αύτό κατά τή νεανική σου ηλικία, έφυγες μέ ασφάλεια έάν φύγεις κατά τήν ηλικία τού γήρατος, έφυγες μέ πολύ πνευματικό πλούτο. Μή λέγεις έχω καιρό γιά νά έπιστρέψω στην αρετή, διότι τά λόγια αύτά εξοργίζουν φοβερά τόν Θεόν.  

Επομένως ό φιλάνθρωπος Κύριος, ό όποίος οίκονομεί πάνσοφα τή σωτηρία καθενός ανθρώπου καί απεργάζεται μέ μύριους τρόπους τήν έπιστροφή μας, δέν μάς έγνωστοποίησε τήν ημέρα τού θανάτου μας, γιά νά έπιδείξουμε ζήλο καί φροντίδα δέν μάς φανέρωσε τήν ώρα τού θανάτου, γιά νά κάμουμε εμείς φανερή τή σπουδή καί τή μέριμνα γιά αγία ζωή. Τόσο πιό πολύ, όσο τά πράγματα τού παρόντος κόσμου είναι αβέβαια, ασταθή, ρέοντα, καί οί διάφορες καταστάσεις ύπόκεινται σέ διαρκή μεταβολή δέν είμαστε κύριοι τού θανάτου μας. Μπορούμε όμως καί πρέπει νά γίνουμε κύριοι τής αρετής. 

Τό άδηλον τής ώρας τού θανάτου καί τό χρέος μας νά ζούμε πάντοτε μέ πνευματική αγρυπνία φανερώνει καί ό λόγος του πρωτοκορυφαίου: Ή ήμέρα τού Κυρίου θά έλθει ξαφνικά, σάν τόν κλέπτη κατά τή νύκτα (Β' Πέτρ. γ' 10). Ή ήμέρα αυτή έρχεται αίφνιδίως καί απροειδοποίητα ώς κλέπτης όχι γιά νά κλέψει, αλλά γιά νά μάς ασφαλίσει περισσότερο. Διότι εκείνος πού περιμένει τόν κλέπτη, παραμένει άνύστακτος, διατηρεί αναμμένα τά φώτα μέσα καί γύρω από τό σπίτι του. Κατά παρόμοιο τρόπο καί έμείς αφού ανάψουμε τό φως τής πίστεως καί τής ορθής πολιτείας, άς διατηρούμε αναμμένες τίς λαμπάδες αγρυπνώντας διαρκώς. Επειδή άκριβώς δέν γνωρίζουμε πότε ό νυμφίος έρχεται, γι’ αυτό πρέπει νά είμαστε έτοιμοι συνεχώς, ώστε όταν έλθει, νά μάς βρει άγρυπνους καί έτοιμους.  

Όταν λοιπόν αναβάλλουμε τή σωτηρία μας, όταν αφήνουμε τόν εαυτό μας νά προχωρεί μέ τρόπο χλιαρό καί χαλαρό καί αποβλέπουμε μόνο στή φιλοζωία, υπάρχει κίνδυνος νά φθάσουμε πρός τήν κοινήν τού θανάτου θάλατταν όχι μόνο αίφνιδίως, αλλά καί εντελώς απροετοίμαστοι.   Λέγει πολύ ώραία ό άγιος Γρηγόριος Νύσσης: Τά μαλλιά ασπρίζουν, ό θερισμός τής ζωής πλησιάζει, ακονίζεται έναντίον μας τό δρεπάνι τού θανάτου, καί φοβούμαι μήπως, τήν ώρα πού έμείς κοιμόμαστε καί ένασχολούμαστε μέ τίς μάταιες ματαιότητες τού παρόντος βίου, παρουσιασθεί ξαφνικά ό φοβερός θεριστής μέ τό δρεπάνι. Αλλά θά μου πεις συ ό νέος· δέν έχω ακόμη γεράσει. Σού απαντώ πρόσεξε μήπως άπατηθείς Διότι ό θάνατος δέν ορίζεται άπό προθεσμίες ηλικιών, ούτε φοβείται όσους έχουν άκμαϊες τίς δυνάμεις τους· ούτε έχει δύναμη μόνο κατά τών γερόντων, τών όποιων έχουν καταπέσει οί δυνάμεις.  

Καί ό άγιος Νικόδημος ό Αγιορείτης μάς συμβουλεύει: Νά ένθυμείσαι πώς αύτός ό θάνατος είναι τόσον αιφνίδιος κλέπτης, εις τρόπον όπου δέν ήξεύρεις πότε έρχεται εις τού λόγου σου. Ενδέχεται νά έλθη τούτην τήν ημέραν, τούτην τήν ώραν, τούτην τήν στιγμήν, καί σύ όπου έξημερώθης καλά, νά μή φθάσης νά ίδής τήν εσπέραν καί σύ όπου έφθασες τήν εσπέραν, νά μή φθάσης νά έξημερώθης (...). Συμπέραινε, λοιπόν, αδελφέ μου, άπό τούτα, καί είπέ έτζι εις τον εαυτόν σου  «Άν έγώ έχω νά άποθάνω, καί ίσως μέ ένα αίφνίδιον θάνατον, τί εχω νά γίνω ό ταλαίπωρος; τί θέλει μέ ωφελήσει τότε, άν απολαύσω όλας τού κόσμου τάς ήδονάς; τί θέλω κερδήσω, άν κάμω τούτην την αμαρτίαν; τί θέλει μού μείνη, άν πράξω τούτο τό κακόν; ύπαγε όπίσω μου, Σατανά, καί κακέ λογισμέ δεν θέλω σού ακούσω εις τό νά άμαρτήσω»   .

’Ιδού πόσες σπουδαίες καί μεγάλες ωφέλειες αποκομίζει ό άνθρωπος μέ τό ότι ό Θεός δεν μάς αποκαλύπτει την ήμερα τού θανάτου. Αντί λοιπόν νά συζητούμε μέ φιλοπεριέργεια καί χωρίς κανένα αποτέλεσμα γιά τό πότε θά πεθάνουμε, άς ένθυμούμεθα ότι ό χρόνος τού βίου τρέχει καί επομένως άς μη ταρασσόμεθα καί άς μη κατασπαταλούμε τίς ημέρες μας σέ ματαιότητες. ’Άς προετοιμαζόμαστε, ώστε νά έχουμε τέλη χριστιανά, άνεπαίσχυντα (απαλλαγμένα από έργα πού φέρουν εντροπή) καί ειρηνικά καί νά έχουμε καλήν απολογίαν έπί τού φοβερού βήματος τού Χριστού, όπως παρακαλούμε καί σέ κάθε θεία Λειτουργία.

Εισαγωγή κειμένων σε  πρώτη αποκλειστική δημοσίευση  στό Ορθόδοξο Διαδίκτυο από το Βιβλίο :

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

ΝΙΚ.ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ

Η ηλεκτρονική επεξεργασία αναρτήσων κειμένων, τίτλων  και εικόνων έγινε από τον N.B.B

Επιτρέπεται η χρήση, διάθεση και αναπαραγωγή κειμένων σε Ορθόδοξα Ιστολόγια, αρκεί να διατηρείται το αρχικό νόημα ,χωρίς περικοπές που πιθανόν να το αλλοιώνουν για μη εμπορικούς σκοπούς,με βασική προϋπόθεση την αναφορά στην πηγή :

©  ΠΗΔΑΛΙΟΝ  ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: