Τετέλεσται Τελείωσαν όλα. Ποιά; Όλα όσα είχαν προαποφασισθεϊ.

Ιωάννης ο Θεολόγος Ο Υιός τής βροντής

Αφηγηματική βιογραφία

Τετέλεσται  Τελείωσαν όλα. Ποιά; Όλα όσα  είχαν προαποφασισθεϊ.

Κεφάλαιον 3

«Οτε ούν έλαβε τό όξος ό ’Ιησούς είπε: Τετέλεσται καί κλίνας τήν κεφαλήν, παρέδωκε το πνεϋμα». Ήταν λέει ήμέρα Παρασκευή. ’Ακολούθησαν ένα  δύο, τρία ξημεροβραδιάσμαια μέ σιγή. Ή ζωή παντού συνεχιζόταν. ’Ίδια όπως πάντα. ’Απογοήτευση καί πένθος. Άγνωστη καί ζοφερή ή πορεία κάθε προσδοκίας. Ανυπόμονη ή ελπίδα στόν άνθρωπο. Δύσκολα στηρίζεται σέ έκπλήξεις. Ύστερα άπό τόσα θαύματα, ύστερα κι άπό τήν Μεταμόρφωση, ήταν ή δέν ήταν ό Μεσσίας; — Παρουσιάστηκε, έλεγαν ψιθυριστά μερικοί άπό τούς μαθητές, στούς δρόμους «προφήτης δυνατός έν έργω καί λόγω ένώπιον τού Θεού». Καί όλου τού λαού. Άλλά οι άρχιερεΐς καί οί άρχοντες πού μάς κυβερνούν, τόν παρέδωκαν στούς Ρωμαίους σάν επικίνδυνο καί τόν καταδίκασαν σέ άτιμωτικό θάνατο. Τόν έσταύρωσαν. ’Ελπίζαμε, οί δυστυχισμένοι, ότι αύτός είναι όπου μέλλει νά λυτρώσει τόν ’Ισραήλ (τόν άρχαιότερο πάντων) άπό τήν κατοχή, τόν έξευτελισμό καί τήν ύποδούλωση στούς Ρωμαίους. Γιά νά τόν άνεβάσει σέ ύπερευλογημένο γένος, κυρίαρχο στήν οικουμένη. Καί σά νά μή στάθηκαν άρκετά αύτά όλα όπου συνέβηκαν, κατρακυλάει σήμερα ή τρίτη μέρα... (Τά σκιάζει όλα ή φοβέρα, τά καταπλακώνει ή άπελπισία). Κανένας άπό τούς μαθητές καί τούς δικούς του, κανένας δέν περίμενε σέ τρεις μονάχα ημέρες τήν ύπερμυστηριώδη, τήν άθόρυβη Έγερση. Τήν κοσμογονική άνατροπή τών πάντων. Τό γεγονός όπου άναποδογύρισε τήν άνθρώπινη ύπαρξη καί ιστορία. ’Αλλαγή, άνανέωση, καινούργια πεπρωμένα!... Ποιός περίμενε τόν ’Εσταυρωμένο μέ νέα φύση, μέ νέα κατεύθυνση, μέ νέο σώμα, άμέτοχο άπό τίς κοσμικές επιδιώξεις, «πρωτότοκο τών νεκρών;»

Καί ή παναγία Μητέρα του έκεϊ στό σπιτικό, τό ψαράδικο σπιτικό, τού άγαπημένου του μαθητή; Τό πληγωμένο Μητροπάρθενον κλέος; Είναι πάρα πολύ λεπτό, πάρα πολύ δύσκολο νά προσεγγίσουμε οί άμαρτωλοί τήν κατασπαραγμένη άπό όδύνη μητρική έκείνη καρδιά. Έστω κι άν άνήκε «εϊς τήν ύψηλοτέραν τών ούρανών καί καθαρωτέραν λαμπηδόνων ήλιακών». Σιωπηλή όπως πάντα, υπομονετική, «δακρυροοϋσα», μέ έσωτερική θεϊκή έλλαμψη, έτρεφε τυφλή έμπιστοσύνη «είς τόν ύπ’ αύτής άσπόρως συλληφθέντα». Περίμενε. Πίστευε καί περίμενε. Δέν τήν έσκιαζε όπως τούς μαθητές, ή άπελπισία. Μέσα όμως στίς έβδομήντα έκεϊνες σκοτεινές ώρες, μέσα στήν όδύνη τής διαπεραστικής ρομφαίας, μέσα στόν άβάσταχτο χωρισμό, τί άραγε νά προσδοκούσε; Μάς τό ψυθυρίζουν ή ολοκληρωμένη πίστη καί ή άφοσίωσή της άπό τήν άρχή ώσαμε τό τέλος στόν Δυνατό. Δέν τής έναπόθεσε μεγαλεία τέτοια ώστε νά τήν μακαρίζουν «πάσαι αί γενεαί»; Δέν έζησε όσο καμία γυναικεία ύπαρξη μέ τόση άξιπρέπεια; Βέβαια, σέ τέτοιες ώρες καί στιγμές στήν χωματένια καρδιά, ή θλίψη δύσκολα σηκώνει άέρα, βήματα. Πολύ δύσκολα παραμερίζεται. Καί μάλιστα δπως άναφέραμε σέ καρδιά Μητέρας όπου ό χωρισμός άπό μονάκριβο βλαστάρι  καί τί βλαστάρι!  τής δημιουργεί συνέχεια έσωτερικές αιμορραγίες. Ή άσήμαντη γιά τόν κόσμο έκείνη Μητέρα, προτού ίδοΰν οί Μυροφόρες ολοζώντανο τόν Ραββί, προτού γίνει «κεκλεισμένων τών θυρών» ή εμφάνιση στό υπερώο, στό όποιο άκολουθώντας τά βήματα τού ’Ιωάννη παρευρισκόταν, είδε, άπήλαυσε πρώτη τόν Άναστάντα. Δέν τό άναφέρουν οί Εύαγγελιστές. Ms τήν μετριοφροσύνη της καί τήν πρωτόφαντη άξιοπρέπειά της, δέν τό άνάφερε κάν καί ή ’ίδια, όταν έπιτέλους άποφάσισε νά μιλήσει τά τού Εύαγγελισμοϋ στόν υπέροχο έκεϊνο λογοτέχνη  γιατρό Δουκά. Μάς τό πληροφορεί όμως ή ιερή Παράδοση. Τό δεύτερο σκέλος τής ’Εκκλησίας. Μάς τό υποδεικνύει ή θεία δικαιοσύνη. Τό πληροφορήθηκαν άργότερα άσκητές καί όσιοι. Κατά γενική λοιπόν παραδοχή, έμφανίστηκε πρώτα στήν Παρθένο Μητέρα. Τής έδωσε τόν χαιρετισμό τής είρήνης καί τήν διαβεβαίωσε ότι άπό τήν στιγμή τού «τετέλεσται» έγινε προστάτρια καί Μητέρα τών προβάτων τής ποίμνης. Όλων τών παιδιών του, τών άδελφών του, τής γής.

Ταπεινή κι αύτή, σάν ένα σπυρί σιτάρι όσο ζοΰσε, δέν καυχήθηκε ποτέ γιά τίποτα. Καί σέ κανένα. «Ώ χαΐρε καί πάλιν έρώ χαΐρε τρισευλογημένη. Χαϊρε Μαρία, μήτηρ άπάντων ημών».

Ωστόσο έδώ σταματάει άλήθεια ό νούς τού άνθρώπου. Οί αιώνες υποκλίνονται. Ό Δάζαρος καί ό μονάκριβος τής χήρας καθώς καί άλλοι, άναστήθηκαν άπό τόν Μεσσία. ’Αλλά ξαναήλθαν όπως ήταν στήν καθημερινότητα. Καί στήν ρουτίνα. Ξαναπερπάτησαν στήν άγορά. Γιά νά ξανακοιμηθοϋν πάλι τόν αιώνιο ΰπνο ώσαμε τήν σάλπιγγα. Γιά νά ξαναπέσουν άκίνητοι στό χώμα.

Ό Εσταυρωμένος όμως, ό καταγέλαστος καί καταφρονεμένος άπό τούς όχλους, ό «τεθείς έν μέσω δύο κακούργων», τό σφάγιο τής δυνάμεως καί τής έξουσίας, πώς άνοστήθηκε καί σέ ποιούς πρωτοφάνηκε; Τί άκριβώς είπε, ποιές έντολές έδωσε; Τά παιδιά τής Γαλιλαίος, άλλά κι αύτές οί Μυροφόρες άπόμειναν χάσκοντας «έν τρόμω». ’Ανάμεσα σέ τρόμο, άπορία καί άμφισβήτηση. Άς παρακολουθήσουμε όμως τήν καταπληκτική σέ άπλότητα βάθους, άφήγηση τού Ιωάννη.

Σχεδόν χαράματα», μάς λέει «τήν πρώτη ήμέρα τής εβδομάδας μετά τό άναπαυπκό Σάββατο, κι ένώ ήτανε άκόμη σκοτάδι, νάσου ή Μαρία ή Μαγδαληνή έφθασε στόν τάφο καί παρατήρησε ότι ό λίθος, ό τόσο βαρύς καί δυσκίνητος, είχε άφαιρεθεΐ. Έλειπε. Τρέχει τότε κι έρχεται καί βρίσκει τόν Σίμωνα Πέτρο, τόν τραβάει άπό κοντά καί προχωρούν καί βρίσκουν καί τόν άλλο μαθητή, τόν όποιο ό ’Ιησούς άγαποΰσε καί τούς λέγει:

—        Τί έφησυχάζετε; Έπήραν τόν Κύριο άπό τό μνήμα. Καί μήτε κάν μάθαμε πού άκριβώς τόν τοποθέτησαν.

Μοναστραπίς ό Πέτρος καί ό άλλος Μαθητής, ξεκίνησαν τραβώντας γιά τόν τόπο τού ένταφιασμοΰ. Πήραν φόρα κι έπιασαν νά τρέχουν. Έτρεχαν μαζί. ’Αλλά ό Μαθητής σάν νεώτερος, έτρεχε γρηγορώτερα, ξεπέρασε τόν μεσήλικα Σίμωνα κι έφθασε πρώτος στόν τάφο. Σκύβει στό έσωτερικό (άφοΰ ό λίθος όντως είχε άφαιρεθεΐ) καί άντικρύζει τά σάβανα άλλά δέν προχώρησε στά ένδότερα. (Οί έβραϊοι συνήθιζαν τά σάβανα νά τά σφιχτοτυλίγουν στό νεκρό σώμα καί μέ τά άρώματα όπου τά ράντιζαν, σχεδόν τά συγκολλούσαν στό δέρμα). Σέ τέσσερα περίπου λεπτά φθάνει ξοπίσω του ό Σίμων  Πέτρος, ό όποιος τόν άκολουθοΰσε λαχανιάζοντας. Αύτός προχώρησε, μπήκε στά ένδότερα καί βλέπει τά σάβανα σέ μία γωνιά άθικτα. Μόνο τό σουδάριο, τό μαντήλι, πού τού έπικόλλησαν στήν κεφαλή (εβραϊκό έθιμο) βρισκόταν κάπου σέ μιά μεριά χωριστά καί τυλιγμένο. Τότε περπατά, μπαίνει κι ό άλλος Μαθητής, ό όποιος έφθασε πρώτος. Ώ είδε, είδε καί έπίστεψε. Άχ, δέν είχαν άκόμη ξεκαθαρίσει στίς καρδιές τους τήν Γραφή, ότι ό ’Ιησούς προοριζόταν νά άναστηθεϊ, νά φύγει άπό τούς νεκρούς.

... Σέ λίγο οί μαθητές ξαναγύρισαν στά σπίτια τους. Ή Μαρία άν καί γυναίκα, στεκότανε ύπομονετικά έξω άπό τόν τάφο κι έκλαιγε. Σφογγίζοντας γιά μιά στιγμή τά δάκρυά της σκύβει στό έσωτερικό καί ώ Θεέ μου, τί βλέπει! Δυό άγγέλους μέ κατάλευκους χιτώνες. Κάθονταν ό ένας πρός τό μέρος τής κεφαλής καί ό άλλος πρός τό μέρος τών ποδιών (Σύμφωνα μέ τήν τοποθέτηση τού ιερού σώματος). Ξάφνου, άκούει νά τήν ρωτούν:

—        Γιατί γυναίκα, κλαϊς;

—        Κλαίω γιατί πήραν άπό δώ τόν Κύριό μου. Καί δέν ξέρω πού άκριβώς τόν τοποθέτησαν, άποκρίθηκε αύθόρμητα.

’Αποτελειώνοντας όμως τήν φράση της, έστρεψε τό πρόσωπο της πρός τά όπίσω. Καί ώ, Θεέ μου, βλέπει νά στέκεται ολόσωμος ό ’Ιησούς. Ωστόσο δέν καλοκατάλαβε, δέν αύτοβεβαιώθηκε.

—        Ποιόν ζητάς, γιατί κλαΐς; άντήχησε τριγύρω.

Νομίζοντας ότι τήν ρωτάει ό κηπουρός, άποκρίθηκε:

—        Άν έσύ άνθρωπε τόν πήρες, πές μου πού άκριβώς τόν τοποθέτησες. Έννοια σου καί θά ξοδέψω όσα χρειασθοΰν γιά νά τόν έπανασηκώσω, νά τόν ξαναφέρω σ’ αύτή έδώ τή θέση.

Τότε ό ’Ιησούς, μέ τήν γνώριμή της λαλιά, τήν όλόγλυκια λαλιά, τής σιγοφώναξε:

—        Μαρία! (Ώ θείας, ώ φίλης, ώ γλυκυτάτης Σου φωνής).

Εύθύς άμέσως (καί μέ τήν διαίσθηση τής άνθρώπινης ψυχής), κατάλαβε. Ξαναστρέφει (σέ κλάσμα δευτερολέπτου) τό πρόσωπο καί τού λέει:

—        Ραββουνί! (Δάσκαλέ μας, Ιερέ καί άγαπημένε μας). Αύθόρμητα άπλωσε καί τά χέρια.

—        Μή μέ άγγίζεις, άντηχεϊ ξανά τριγύρω. Δέν ήλθε ή ώρα γιά νά άνεβώ πρός τόν Πατέρα μου. Πήγαινε όμως στούς άδελφούς μου (τί τιμή!) καί πές τους: «Ανεβαίνω πρός τόν Πατέρα μου καί Πατέρα σας. Καί Θεό μου καί Θεός σας».

Τί άλλο ποιά νά περιμένει; Γέμισε άγαλλίαση. Ξεκινά πετώντας. Μήτε κατάλαβε τόν δρόμο. Φθάνει εκεί πού έμεναν καί συζητούσαν καταφοβισμένοι οι μαθητές καί τούς άναγγέλει τό καί τό.

—        Όχι μόνο είδα ολοζώντανο τόν Κύριό μας, άλλά καί τόν άκουσα. Καί μάλιστα μοΰ παράγγειλε νά σάς μεταβιβάσω ότι ετοιμάζει τήν άνοδό του, στόν Πατέρα. Στόν Πατέρα μας καί Θεό μας. Τί μέ κυττάτε;

’Εδώ χρειάζεται νά σταθούμε γιά νά καλοπροσέξουμε τήν εϋνοια καί τήν τιμή όπου δείχνει στίς ταπεινές κι άπό τόν κόσμο άσήμαντες καί περιφρονημένες άπό τούς «έκάστοτε» ισχυρούς, ψυχές, ό «τά σύμπαντα έν τή δρακί περιέχων».

Τί τιμή άλήθεια σέ κείνη τήν καταγεμάτη άγάπη, καλόκαρδη καί άποφασισμένη νά διακινδυνέψει τό σταμπάρισμα, τήν σύλληψή της, άπό τούς άδίστακτους Φαρισαίους, Μυροφόρα! Τί τιμή στά καταφοβισμένα, άλλά καταγεμάτα καθάρια καρδιά, παιδιά τής Γαλιλαίος! Τί τιμή στόν ’Ιωάννη, τό δεύτερο παιδί τής Κυρίας Θεοτόκου όπου κάτω άπό τήν σκιά τού τιμίου Σταυρού υιοθετήθηκε παιδί της! Τότε όταν μέ καταξεσκισμένη τήν ψυχή περίμενε «νεκρώσιμη λαμπάδα», νά δει τό τέλος.

... 'Ύστερα άπό τήν Θεόσωμο ταφή, δέν ήλθε σκυφτός στό ύπερώο καί δέν χειραγώγησε τούς υπόλοιπους άπό τούς έναπομείναντες δέκα; Στήν μυσταγωγία τών παθών; Στόν πικρό άνθό τού πόνου; Γι αύτό καί ό Πανευεργέτης τού έπεφύλαξε τόσες τιμές. "Οταν λόγου χάρη οί Μυροφόρες έκήρυξαν τήν ’Ανάσταση, πρώτος αύτός ζύγωσε στόν τάφο καί βρήκε «τά όθόνια κείμενα μόνα...». Καί είδε καί έπίστεψε. Έτρεξε πρός τά έκεΐ άμφιβάλλοντας, δειλός καί καταφοβισμένος, άλλά γύρισε Θεοκήρυξ. ’Απόστολος...

Τής άκατανίκητης καί άναστημένης ’Αγάπης. Μετά τήν ’Ανάσταση πάλι βλέπει τόν πολυαγαπημένο (σέ κάθε καλοπροαίρετη ψυχή) Κύριο, νά «εισέρχεται κεκλεισμένων τών θυρών» γιά νά σκορπίσει γαλήνη στούς άναστατωμένους. «Παρίσταται» στήν ψηλάφιση τού Θωμά. Καί πρώτος πάλι τόν ξεχωρίζει στήν λίμνη. Τον είδε καί άνάμεσα στά σύννεφα. Νά άνεβαίνει πρός ιόν Πατέρα. Κι έπειτα άπό λίγες ημέρες ό Παράκλητος στήν καταπληκτική Πεντηκοστή, τόν κατέστησε σκεύος τών θεϊκών βουλών γιά νά βροντοφωνάζει σάν «υιός τής βροντής» στούς αιώνες όσα καί θαρραλέα πέταξε τότε καταμπροστά στό Συνέδριο τών άρχιερέων: «Δέν μπορούμε νά βουβαθοΰμε καί νά μή λέμε όσα είδαμε, όσα ζήσαμε, όσα άκούσαμε».

Τό σύντομο, τό τριήμερο ύπερθριαμβικό γεγονός, όπου χώρισε στά δύο τήν 'Ιστορία, όπου άλλαξε τήν πορεία καί τήν σκέψη τής οικουμένης, όπου μετέβαλε σέ θρύψαλα, βράχους καί γρανίτες, όπου δημιούργησε νέφη μαρτύρων, ομολογητών, όσίων, πατέρων, έγκρατευτών, δικαίων καί λοιπών έκλεκτών προσωπικοτήτων, όπως λέγαμε καί παραπάνω, άποκαλύπτεται σέ γυναικούλες καί φτωχούς ψαράδες! Σέ ταπεινούς καί καταφρονεμένους. Ώ, Σοφία τών σοφών, ώ θεία άπλότης, ώ άνομολόγητη Πρόνοια, ώ Άγάπη! Μόνον έτσι κερδίζεται τό ξεπεσμένο σου δημιούργημα. Ή ψυχοσωματική σύνθεσή σου. Μόνον έτσι ό νάνος προσεγγίζει τόν τρισμέγιστο καί ξαναπαίρνει «έν άγαλλιάσει» τό άρχαϊον κάλλος.

Λίγο άργότερα ό ταπεινός ψαράς, ό Μαθητής όπου άξιώθηκε νά γείρει στό θεϊκό στήθος, θά ξεπεράσει τόν κόσμο. Τούς σοφούς του, τούς καλαμαράδες του, τούς πανέξυπνους καί ταλαντούχους στοχαστές. Καί θά δώσει άπόκριση στό παναιώνιο τραγικό έρώτημα: «Έν άρχή ήν ό Λόγος καί ό Λόγος ήν πρός τό Θεόν καί Θεός ήν ό Λόγος». Δεκαέξι λεξούλες πού εδώ καί δυό χιλιάδες χρόνια ραντίζουν ζωογόνο βροχή όλους τούς άξιους, όλους τούς εύγενεϊς τής άνθρώπινης ράτσας.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 3

ΠΟΣΑ χρόνια ή Κυρία Θεοτόκος έζησε κοντά στόν Ιωάννη; Εννέα περίπου. Διάφοροι, ισχυρίζονται έπτά. ’Αρκετοί εδώ στόν κόσμο όπου βρεθήκαμε, ένα δυσκολοκατόρθωτο άλλά νικηφόρο έπίτευγμα, τό γιορτάζουν καί τό έκμεταλλεύονται. Συνέχεια. Γιά καλοπέραση. «Τά κατάφερα, νίκησα, πέρασα», λένε, «τώρα θ’ άπολαύσω». Μέ τήν ζωηφόρο όμως ’Ανάσταση, μέ τό συγκλονιστικό τοϋτο γεγονός τής θεϊκής παραχωρήσεως, τής συγκαταβάσεως στήν άνθρώπινη λαχτάρα, άρχίζουν: παράδειγμα καί άγώνας. ’Αγώνας τραχύς, δύσκολος, φοβερός. Μέ άόρατους δαίμονες καί ορατούς διεστραμμένους. Ό Θεός ταπεινώθηκε, συκοφαντήθηκε, αύτοθυσιάστηκε, άλλά στό ταλαιπωρημένο δημιούργημά του είπε τήν άποστερνή λυτρωτική λέξη. Άπό δώ καί μπρός άρχιζαν «προφορικές καί γραπτές έξετάσεις» τού δημιουργήματος. Μέ πρωτοπόρους πρωταγωνιστές τούς Αποστόλους. Άπό δώ καί μπρός, άφοΰ ό Παράκλητος τούς γέμισε φώς καί τούς άνοιξε τά μάτια τής ψυχής, έπρεπε νά άνασκουμπωθούν. Καί σάν πρόβατα καταμεσής σέ λύκους νά άναζητήσουν όλους όσους έπιθυμοΰσαν νά ζυγώσουν τήν Αλήθεια, νά λυτρωθούν. Ή δουλειά τούς ήταν κινητική δράση, κήρυγμα φανέρωση όσων γεγονότων έζηοαν, θάρρος, ποτέ δειλία, άποφυγή άπό φαγοπότι, ϋπνο καί χουζούρι. Τό «πέραν τούτων», άνήκε στά χέρια τού Δυνατού. Όταν ό χριστιανός ένεργεϊ σάν χριστιανός καί άπλώνει τό έκατό «τοϊς έκατόν» τού έαυτοΰ του, τά παρακάτω δέν είναι δική του δουλειά. Σάν τόν γεωργό όταν βγαίνει εύσυνείδητα στά χωράφια νά σπείρει.

Έπειτα λοιπόν άπό τήν καταπληκτική Πεντηκοστή καί όταν οί ’Απόστολοι μέ καιόμενη εσωτερική φλόγα, άρχισαν τό έργο τού κηρύγματος, όπως τόσο παραστατικά μάς τό άφηγεΐται ό θεηγόρος Δουκάς στίς Πράξεις, τό έργο όπου προξενούσε μαστιγώσεις, διωγμούς, φυλακίσεις, ό ’Ιωάννης μέ τήν Θεοτόκο δέν έμειναν «έν άναπαύσει». Δέν κάθονταν στό σπίτι τής Γεθσημανή ( = τόπος καί χώρος έλαιώνων καί έλαιοτριβείων) μέ σταυρωμένα χέρια. Ό ιερός Μαθητής είχε άπό δώ καί μπρός διπλή φροντίδα, διπλή εύθύνη. Νά έξοικονομεΐ κοντά στό τσούρμο τού πατέρα του Ζεβεδαίου τήν συντήρησή του καί τήν συντήρηση τής Κυρίας Θεοτόκου, τής δεύτερης παναγίας Μητέρας του καί συνάμα νά λαλεΐ «πανταχού τόν λόγον. Νά «όμιλεΐ» δηλαδή συνέχεια γιά τά γεγονότα όπου έζησε. Καί καταμπροστά όπως άναφέραμε, στό καταδιωκτικό συνέδριο τών ’Ιουδαίων καί στόν όχλο όπου κάθε λίγο καί λιγάκι τόν περικύκλωνε. Ή κυρία Θεοτόκος πάλι μέ τό καταπληκτικό ταπεινό φρόνημα μέ τό όποιο «έπεσφράγισε» ολάκερη τήν ζωή της καί μέ τήν ίερά σιωπή, τήν σιωπή τών άσκητών (’Ίσως γιά τούτο άργότερα δέν έγινε καί ή προστάτις τού λουλουδιού τής ’Ορθόδοξης Εκκλησίας, τού Μοναχισμού;) τά έννέα τούτα χρόνια, φρόντιζε γιά όλες τίς καθημερινές άπαιτήσεις τού σπιτιού, ϋφαινε, μαγείρευε, έπλενε, στήριζε, δυνάμωνε καί συνέχεια καλλιεργούσε τόν προνομιούχο χαρακτήρα τοϋ μαθητή. Σάν γυναίκα, δέν μπορούσε έκείνη τήν έποχή νά βγει στήν άγορά, νά κηρύξει. Άλλά προσευχόταν. Ή άγνή Παρθένος, ή άκηλίδωτος Μητέρα ώσαμε νά τήν καλέσει γιά τήν αιωνιότητα ό Παντεπόπτης Υίός, ώσαμε νά τήν καταστήσει «Μητροπάρθενον κλέος», καί παγκόσμιον Μητέρα, καλλιεργούσε καί στιγμή μέ στιγμή, προετοίμαζε τόν ύψιπέτη καί Παρθένο. Τό δεύτερο τούτο παιδί της. Μήπως πίσω άπό κάθε εύεργετική διάβαση προσώπου άξιου κι εύγενικού, σέ όλες τίς έποχές, δέν κρύβεται σχεδόν πάντα μιά ύπομονεηκή γυναίκα; Μιά Έμμέλεια, μιά Μόνικα, μιά Ανθούσα; Μιά άδελφή, μιά σύζυγος, μιά μητέρα;

Στά εννέα τούτα χρόνια καί όταν ό Παύλος πρόφερε τά ύπέροχα έκεϊνα γιά τόν Ιωάννη, ότι δηλαδή είναι «ό στύλος τής Εκκλησίας», πήγε ό άκόλουθός του ό Λουκάς ό γιατρός στό σπιτάκι τού «Ήγαπημένου», στή Γεθσημανή καί προσκυνώντας την, τήν παρακάλεσε νά λύσει τήν σιγή, νά μιλήσει. Πότε άκριβώς, δέν γνωρίζουμε. Μερικοί παραδοσιακοί, εικάζουν ότι όσα πληροφορήθηκε ό θεηγόρος τρίτος Εύαγγελιστής γιά τήν ζωή τής Παρθένου, τά πληροφορήθηκε μέ κάθε λεπτομέρεια άπ’ εύθείας άπό τόν ’Ιωάννη. Σέ κάποια συνάντησή τους στά 'Ιεροσόλυμα. Ότι δέν άποπειράθηκε νά ένοχλήσει τήν Μητέρα. 'Ότι άπό λεπτότητα καί σεβασμό δέν άποπειράθηκε γιά χάρη τού άρχοντα Θεόφιλου, νά τής άνακινήσει τίς δραματικές πτυχές τής άνθρωποσωτήριας ιστορίας της.

Συμβαίνει καί πολλά καί σημαντικά γεγονότα όπου γίνονται καταμεσής σέ άγιες υπάρξεις, πολλά δηλαδή σημεϊα, όπου παραχωρεί ή χάρη ιοϋ Θεοϋ, δέν άναφέρονται. Σβήνουν. Παρέρχονται δίχως νά γνωοτοποιηθοϋν. Δίχως νά τά χαράξει ποτέ κοντύλι σέ κάποια έπιφάνεια. Τά καταπίνει ό χρόνος. Έτσι γενεές μεταγενέστεροι, στερούνται τεράστιας σημασίας, φωτεινά συμβάντα, λεπτομέρειες «θείω άλατι ήρτημένας». Ποιός τάχα σοφός ή φημισμένος τραγωδός, ή καί πεζογράφος σάν τόν Ξενοφώντα λόγου χάρη, θά μπορούσε νά παρακολουθήσει τήν πάμπτωχη καί άσημη έβραιοπούλα, όταν πήρε στρατίστρατί τό μονοπάτι καί πεζοπορώντας μέ τόν καρπό τού 'Αγίου Πνεύματος «έν τή κοιλία αύτής», ξεκίνησε γιά νά έπισκεφθεΐ κάποια έξαδέλφη της στά ορεινά, στίς κακοτράχαλες έκεΐνες άνηφοριές, τήν Ελισάβετ; Καί όμως τί σημαντικά γεγονότα, τί λόγια ειπώθηκαν, τί προφητείες ξεστομήθηκαν μ’ αύτή τήν κοινή συναντησούλα, δύο άσημων γιά τόν κόσμο τής έξουσίας, καί τής χλιδής, γυναικών; Γεγονότα, όπου σήμερα, στήν έποχή τού κομπασμού τής τεχνοκρατίας, συνηθίζουμε νά τά διαβάζουμε στό Εύαγγέλιο έπιστολή «πρός Θεόφιλον» τού Δουκά, νά τά άπολαμβάνουμε, νά τά χαιρόμαστε, δίχως κάν νά βασανίζουμε τήν σκέψη μας πώς διεσώθησαν, τί ή Θεία Πρόνοια άκριβώς παραχώρησε ώστε νά παραμείνουν άπόκτημα τής Εκκλησίας καί τών άνθρώπων. Δύο άσήμαντες γυναίκες, ή μιά κοπελλούδα καί ή άλλη σχεδόν γερόνπσσα, συναντήθηκαν κάπου σ’ ένα βουνοχώρι. Σ’ ένα φτωχόσπιτο. Ή κοπελλούδα βήμα  βήμα περπάτησε κι έφθασε ώσαμε κεϊ, έπισκέπτρια. Ή άλλη καταχάρηκε μόλις τής χτύπησε τήν πόρτα. Αύθόρμητα άπλωσε τά χέρια σάν μάνα σέ χιλιαγαπημένη θυγατέρα. Κι άγκαλιάστηκαν. Άλλά ό έναγκαλισμός τους, τά πρώτα λόγια όπου άντάλλαξαν, άπετέλεσαν καί άποιελοΰν λαξευμένο ογκόλιθο, κόσμημα καί βάθος άρχιτεκτονικής σιά κράσπεδα τής Εκκλησίας.

Ή Παναγία στό σπιτικό τοϋ Ιωάννη στεκόταν στήλη φωτός, ζωή καί χαρά. Παρηγοριά γιά τούς ’Αποστόλους άλλά καί γιά κάθε νεοφώτιστο. «Μακαρία ή κοιλία ή βαστάσασά Σε καί μαστοί οϋς έθήλασας». Όταν ύψωσε τήν φωνή έκείνη ή γυναικούλα τού όχλου γιά νά βροντοφωνάξει τούτο τόν θαυμασμό, ένώ βλέπουμε σέ όλο τό μεγαλείο τής δικαιοσύνης, τόν Ύψιστο, νά ύποδείχνει μακαριότητα σέ όλους όσους άκούουν καί φυλάσσουν τόν λόγο στίς καρδιές τους, σάν άδαπάνητο θησαυρό, ταυτόχρονα άκοΰμε κι έκεϊνο τό «μενοΰνγε». Τήν παραδοχή δηλαδή τής μακαριότητας τής Κεχαριτωμένης. «Καί σέ μεσίτριαν έχω...».

Ναί, ή Παναγία στό σπιτικό τού ’Ιωάννη, στεκόταν στήλη φωτός, ζωή καί χαρά. Παρηγοριά καί δρομοδείχτης γιά τούς ’Αποστόλους. Γιά όλους όσους πηγαινοέρχονταν νά τής φιλήσουν τό χέρι καί κατόπιν ξεκινούσαν σέ μακρινές οδοιπορίες, θλίψεις, διωγμούς. Ήταν ποτέ δυνατόν ό θεηγόρος Λουκάς νά περιορίστηκε μονάχα στόν Ίώάννη; ’Αδύνατο. Έδώ λόγου χάρη πληροφορούμεθα σήμερα γιά κάποια άξία καί θεοσεβή πρεσβυτέρα καί μάς συναρπάζει ή έπιθυμία νά τήν γνωρίσουμε, νά τήν κοντοζυγώσουμε, νά τής φιλήσουμε τό χέρι. Νοιώθουμε ιδιαίτερη έλξη σέ μιά ψυχή πού άγωνίζεται στό ύψηλό υπούργημα τού ιερέα. Ήλθε λοιπόν ευλαβικός έπισκέπτης καί τήν συνάντησε. Μπορούσε νά μήν συγκλονισθεΐ, νά μήν νοιώσει δέος, καταμπροστά στό πρόσωπό της; Καταμπροστά στήν μόνη άγνή, στήν μόνη εύλογημένη; Μόνο ένας Λουκάς μέ τήν διαμαντένια πέννα του καί τήν ολόθερμη του πίστη μπορούσε νά σπάσει τήν σιωπή της καί νά τής άποσπάσει όσα, ταπεινή σάν ένα σπυρί σιτάρι, έφύλαγε στήν καρδιά της. Χρόνια καί χρόνια. Τόν Ευαγγελισμό, τήν συνάντηση μέ τήν Ελισάβετ, τόν γάμο τής Κανά, τήν ένανθρώπηση, τήν ταλαιπωρία στήν Αίγυπτο, τήν «τριακονταετή» καθημερινότητα, τήν «δωδεκαετή» έξαφάνιση, τήν πρώτη δά καί μοναδική ένόχληση τοϋ Παιδίου, ή όποια ώστόσο στηριζόταν σέ βαθύτατη αιτιολόγηση. Πιθανόν νά τόν πληροφόρησε καί γιά τόν δίκαιο προστάτη. Τόν ’Ιωσήφ. Νά τού είπε πότε παρέδωκε τήν προστασία στόν Υιό, πότε συμπλήρωσε τίμια τήν σελίδα τής άποστολής του, πότε σάν πρωτοδεύτερος Συμεών κοιμήθηκε καί άπό τότε άναπαύεται μετά δικαίων. Μπροστά όμως στά καταπληκτικά έκεϊνα γεγονότα , ό Αουκάς τόν άπολησμόνησε. Δέν μάς άφησε τής στερνής ζωής του τά ’ίχνη. Πάντως πρόκειται γιά ώραία ψυχή. Γιά ένάρετη καί τρισευλογημένη ύπαρξη. Προνομιούχα.

Ναί, στά εννέα στερνά χρόνια, ή Θεία Πρόνοια οδήγησε τά βήματα τού θεηγόρου στό κατώφλι τής Μητέρας τού ’Εμμανουήλ. Ίσως άπό κοντά νά ήταν καί ό ’Ιωάννης. Μάλλον ήταν. Ίσως νά έπακολούθησε καί κανένα φτωχικό τραπέζι μέ ένζυμο άρτο, οίνο καί ψάρι. Μήπως οί ταπεινοί πού άγαπούν τόν Θεό δέν είναι οί εύτυχέστεροι τής γής; Δέν είναι οί παρασημοφορεμένοι, όχι μέ σίδερα καί σειρήτια, άλλά μέ άκατάλυτη παρασημοφορία, άπό τό χέρι τού Άρνίου; Δέν είναι οί ψυχές όπου στήν άφάνεια, στό «ταπεινόν έν στεναγμοίς», στήν κακουχία καί τήν όδύνη «άοράτως» άπολαμβάνουν τό «κεκρυμμένον» μυστικό τής ύπάρξεως; Τό μυστικό το όποίο ό κόσμος μέ τίς περιουσίες του καί τίς πολλαπλές άπολαύσεις, μήτε κάν υποψιάζεται τήν δύναμή του. Τό μυστικό όπου οί διανοούμενοι, οί σοφοί καί οί καλαμαράδες τών έποχών, ούτε καί πού μπορούν νά τό διαισθανθούν, νά τό άναλύσουν, νά τό παρουσιάσουν.

Εισαγωγή κειμένων σε πρώτη αποκλειστική δημοσίευση από το Βιβλίο :

ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ Ο ΥΙΟΣ ΤΗΣ ΒΡΟΝΤΗΣ

ΣΩΤΟΥ ΧΟΝΔΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Η ηλεκτρονική επεξεργασία κειμένων και εικόνων έγινε από τον Ν.Β.Β

Επιτρέπεται η χρήση, διάθεση και αναπαραγωγή κειμένων σε Ορθόδοξα Ιστολόγια , αρκεί να διατηρείται το αρχικό νόημα ,χωρίς περικοπές που πιθανόν να το αλλοιώνουν για μη εμπορικούς σκοπούς,με βασική προϋπόθεση την αναφορά στην πηγή :

©  ΠΗΔΑΛΙΟΝ     ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net/

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: