Μικρός Ευεργετινός
Μοναχού Παύλου Ευεργετινού
ΙΕ΄ Να μην αντιλέγουμε εριστικά
ΙΕ. ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΤΙΛΕΓΟΥΜΕ ΕΡΙΣΤΙΚΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΠΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΙΟ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΕ ΟΛΑ ΝΑ ΥΠΟΧΩΡΟΥΜΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ.
Από το βίο του οσίου Συμεών του εν τη μάνδρα
ΟΤΑΝ ο (όσιος) Συμεών σοφίστηκε τον πρωτόγνωρο (για την εποχή του) τρόπο ασκήσεως πάνω στο στύλο και διαδόθηκε έντονα ή φήμη του παντού, οι ερημίτες πατέρες ξαφνιάστηκαν από το ασυνήθιστο και παράδοξο αυτό εγχείρημα. Του στέλνουν λοιπόν κάποιους με την εντολή νά τον επιπλήξουν για την περίεργη επινόησή του και νά του συστήσουν ν' ακολουθήσει χωρίς περιφρόνηση τον συνηθισμένο και δοκιμασμένο από τούς άγίους δρόμο, όπου βαδίζοντας τόσα πλήθη μακαρίων (ανδρών), ανέβηκαν ως τα επουράνια και κατοίκησαν σ' εκείνα τα αιώνια σκηνώματα. Έπειτα όμως, από φόβο μήπως η σκέψη (τού οσίου) ήταν θεάρεστη και εκείνοι αντιμετώπιζαν την υπόθεση ανθρώπινα, έδωσαν στους απεσταλμένους κι αυτή την παραγγελία: Αν μεν δουν τον άνδρα ν' αρνείται το θέλημά του και νά κατεβαίνει από κεί (πού είχε ανέβει, υπακούοντας σ' αυτούς), νά τον συγκρατήσουν αμέσως και νά τον προτρέψουν νά μείνει σταθερός στην απόφασή του. Γιατί έτσι θα θεωρούσαν ότι πρόκειται για θεία οικονομία, και δεν θα είχαν πια για το μέλλον το φόβο, ότι μια τέτοια αρχή δεν θα καταλήξει και σε καλό τέλος. Αν πάλι (ο όσιος) δυσφορούσε και δεν ανεχόταν ούτε λίγες συμβουλές (ν' ακούσει), αλλά πεισματικά και ασυλλόγιστα ακολουθούσε το δικό του θέλημα, τότε θα γινόταν οπωσδήποτε φανερό, έλεγαν, ότι βρίσκεται μακριά από την ταπεινοφροσύνη όπότε ποιος δεν θα έλεγε ότι ο πονηρός του είχε βάλει αυτούς τούς λογισμούς;
Σ' αυτή την περίπτωση πρόσταζαν (οι πατέρες τούς απεσταλμένου ς τους) νά τον τραβήξουν κάτω και νά τον κατεβάσουν από το στύλο ακόμα και με τη βία. Φτάνοντας λοιπόν οι απεσταλμένοι με τέτοια εντολή στον πατέρα της ταπεινοφροσύνης και της υπακοής Συμεών, κυριεύθηκαν από σεβασμό απέναντί του μόλις κιόλας τον είδαν και τον χαιρέτησαν. Δεν μπορούσαν ούτε νά τον κοιτάξουν στο πρόσωπο. Όμως, για την εντολή των πατέρων πού τούς έστειλαν και γι' αυτό καθεαυτό το καλό της εκπληρώσεως της, του λένε χωρίς περιστροφές όλα όσα τούς είχαν πει εκείνοι. Και ο αληθινά πράος και ταπεινός στην καρδιά (Συμεών), δέχθηκε με πραότητα την επιτίμηση τους. Δεν αντιμίλησε δεν αγανάκτησε' δεν τη συζήτησε δεν είπε τίποτα, ούτε πολλά ούτε λίγα. Απεναντίας μάλιστα, αφού δέχθηκε την επιτίμηση με ιλαρό βλέμμα και χαμηλωμένα μάτια, έκανε νά κατέβει από το στύλο, ευχαριστώντας το Θεό και ευγνωμονώντας τούς πατέρες για τη φροντίδα τους. 'Αμέσως τότε οι απεσταλμένοι τον σταματούν και του φανερώνουν την κρίση των πατέρων. Ύστερα, αφού ευχήθηκαν στο Συμεών νά μείνει μόνιμα και σταθερά πάνω στο στύλο, νά έχει καλό τέλος και (ν' αξιωθεί) με ασφάλεια την ανάπαυση από τούς συνεχείς κόπους του, αναχώρησαν.
ΕΝΑΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΙΠΕ
. Ή φιλονικία παραδίνει τον άνθρωπο στην οργή. Η οργή τον παραδίνει στην τύφλωση. Και ή τύφλωση τον οδηγεί στη διάπραξη κάθε κακού. Ό αββάς Άμμωνας ρωτήθηκε, ποία εΙναι ή «στενή και τεθλιμμένη» οδός (Ματθ. 7:14). και αποκρίθηκε: Ή «στενή και τεθλιμμένη» οδός εΙναι το νά υποτάσσει κανείς τούς λογισμούς του και νά χάσει, για χάρη του Θεού, τα θελήματά του. Αυτό σημαίνει, άλλωστε, και το «ιδού ημείς αφήκαμε πάντα και ηκολουθήσαμέν σοι» (Ματθ. 19:27). Ο αββάς Αλώνιος είπε: Αν Δεν γκρέμιζα συθέμελα ολόκληρο (το οικοδόμημα του θελήματός μου), Δεν θα μπορούσα νά οικοδομήσω (πνευματικά) Τον εαυτό μου. "Αν δηλαδή Δεν εγκατέλειπα κάθε τι, πού, από το δικό μου θέλημα, μου φαινόταν καλό, δεν θα μπορούσα ν' αποκτήσω τις αρετές. Ένας αδελφός ρώτησε Τον αββά Ποιμένα: Πως πρέπει νά είμαι στον τόπο πού κατοικώ; Όπου κι αν βρίσκεσαι, αποκρίθηκε, νά έχεις τη συναίσθηση πώς είσαι πάροικος (δηλαδή ξένος, χωρίς δικαιώματα). Έτσι δεν θα ζητήσεις (ποτέ) νά εΙναι πρώτος ο λόγος σου, και θα είσαι αναπαυμένος (ψυχικά). Είπε πάλι (ο αββάς Ποιμήν): Νά μην ικανοποιήσεις (ποτέ) το θέλημά σου. Απεναντίας, αυτό πού χρειάζεται ειναι νά ταπεινώνεσαι μπροστά στον αδελφό σου. Ένας από τούς πατέρες είπε την έξης παραβολή για την ταπεινοφροσύνη: Είπαν (κάποτε) οι κέδροι στα καλάμια: "Πώς εσείς, μολονότι είστε ασθενικά και αδύνατα, δεν σπάτε το χειμώνα, ενώ εμείς, αν και είμαστε τόσο μεγάλοι, συντριβόμαστε ή και ξεριζωνόμαστε καμιά φορά;". Και τα καλάμια αποκρίθηκαν: "'Εμείς, όταν έρθει ο χειμώνας και φυσήξουν οι άνεμοι, γέρνουμε με τούς ανέμους πότε από δω και πότε από κεί γι' αυτό και δεν σπάμε. Εσείς όμως κινδυνεύετε, επειδή αντιστέκεστε στους ανέμους Και (μετά απ' αυτή την παραβολή) είπε (συμπερασματικά) ο γέροντας: Πρέπει (λοιπόν) νά υποχωρούμε όταν μας προσβάλλουν και νά δίνουμε «τόπον τη oργή» (Ρωμ. 12:19):Νά μην ερχόμαστε σε σύγκρουση ούτε νά πέφτουμε σε κακούς λογισμούς ούτε νά λογομαχούμε και νά δημιουργούμε ζητήματα. Δύο γέροντες ζούσαν μαζί πολλά χρόνια, και ποτέ δεν μάλωσαν Είπε λοιπόν (κάποτε) ο ένας στον άλλον: Ας μαλώσουμε κι εμείς μια φορά, όπως οι άνθρωποι. Μα Δεν ξέρω πώς γίνεται το μάλωμα, απάντησε ο άλλος. Νά, είπε ο πρώτος, θα βάλω μια μικρή πλίθα στη μέση, και θα λέω πώς είναι δική μου. 'Εσύ πάλι θα λες ότι δεν είναι δική μου, αλλά δική σου. Και έτσι θα γίνει ή αρχή. Έβαλε λοιπόν στη μέση την πλίθα και είπε στον άλλον: Αυτή ειναι δική μου. 'Όχι, είπε αυτός, δική μου (είναι). 'Έ, αν είναι δική σου, πάρε την και πήγαινε, αποκρίθηκε ο πρώτος και έφυγαν, χωρίς νά μπορέσουν νά μαλώσουν. Του άγίου Εφραίμ. ΑΝ κατοικείς μαζί με (άλλους) αδελφούς, μη θέλεις νά τούς διατάζεις αλλά μάλλον νά είσαι ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ. γι' αυτούς στα καλά έργα (πρβλ. Τίτ. 2:7), κάνοντάς τους υπακοή σ' αυτά πού σου λένε. "Αν όμως παρουσιαστεί ανάγκη νά μιλήσεις, πες (την αποψή σου) σαν νά δίνεις μια ταπεινή συμβουλή. " Αν πάλι ένας άλλος αδελφός φέρει αντίρρηση σ' αυτά πού εσύ λες, νά μην ταραχθείς, αλλά νά εγκαταλείψεις το θέλημά σου για χάρη της αγάπης και της ειρήνης και ν' απαντήσεις με πραότητα σ' εκείνον πού σου έφερε αντίρρηση: 'Εγώ, ευλογημένε, μίλησα σαν απλοϊκός άνθρωπος, επειδή έτσι σκέφτηκα και συγχώρεσέ με, γιατί μίλησα ενώ είχα άγνοια (του ζητήματος) γι' αυτό ας γίνει όπως είπες εσύ", και μ' αυτόν τον τρόπο θα φύγει άπρακτος και ντροπιασμένος ο διάολος, πού υποκινεί τις ταραχές. Γιατί το νά φιλονικεί κανείς και νά υποστηρίζει το δικό του θέλημα ξεσηκώνει ταραχές και θυμό δύσκολο γιατρευτώ. Και ο θυμός, λέει (ή Γραφή), «εν κόλπω αφρόνων αναπαύσετε» (ΕΚΚΛ. 7:9). και (αλλού) πάλι: «Ή ροπή τού θυμού αυτού πτώσης αυτώ» (Σοφ, Σειρ. 1:22). Γι' αυτό και ο απόστολος παραγγέλλει: «Δούλον Κυρίου ου δει μάχεσθαι» (Β' Τιμ. 2:24). Άντιόχου του Πανδέκτη Ο εριστικός άνθρωπος όχι μόνο με τούς συγγενείς του δεν ειρηνεύει ποτέ, μα ούτε και με τούς ξένους. Γιατί, θέλοντας νά ικανοποιήσει τον εριστικό του λογισμό, πάντα καταφεύγει σε ραδιουργίες και συνεχώς οργίζεται, αλλά και τούς άλλους ταράζει, και φτάνει έτσι νά γίνεται αντιπαθητικός σε όλους. ΕΙναι γραμμένο σχετικά ατή Γένεση, ότι ο Ήσαύ πήρε γυναίκες αλλόφυλες, πού μάλωναν με τον 'Ισαάκ και τη Ρεβέκκα (26:35), Γι' αυτό είπε ή Ρεβέκκα στον 'Ισαάκ: «Προσώχθικα τη ζωή μου διά τάς θυγατέρας των υιών Χέτ» (27:46). αυτό το χωρίο φανερώνει, ότι τα μαλώματα ταιριάζουν στους άθεους και όχι στους πιστούς και ευσεβείς. Γιατί οι αληθινοί χριστιανοί και μαθητές τού Χριστού μιμούνται Τον Κύριο και Διδάσκαλό τους, για τον όποίο ήταν γραμμένο, ότι δεν θα φιλονικήσει ούτε θα φωνάξει ούτε θ' ακούσει κανείς τη φωνή του στις πλατείες (Ματθ. 12:19. πρβλ. Ησ. 42:2), και αυτοί δεν προσπαθούν νά λύσουν οποιοδήποτε ζήτημα με μαλώματα και λογομαχίες, αλλά με την υπομονή και την προσευχή και την υπακοή και τη μονολόγιστη ελπίδα (δηλαδή αυτή πού αποβλέπει μόνο στον Κύριο, χωρίς νά ταλαντεύεται). Δεν θέλουν ποτέ νά επιβάλουν το λόγο τους ούτε νά ικανοποιήσουν το θέλημά τους, όπως άλλωστε είπε και ο Κύριος: «_ Ήλθον ουχ ίνα ποιώ το θέλημα το εμόν, Αλλά το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός» (πρβλ. Ίω. 6:38-39). Του αββά Ησαΐα "Αν κατοικείς μαζί με άλλον αδελφό και θέλεις νά γίνει κάτι, ο αδελφός όμως αυτός δεν θέλει, τότε, για νά μη μαλώσετε και τον λυπήσεις, νά υποτάξεις σ' εκείνον το θέλημά σου. Νά είσαι απέναντι στον αδελφό σου σαν φιλοξενούμενός του. Νά μην τον προστάξεις για κανένα πράγμα και νά μη θελήσεις νά τον εξουσιάζεις. "Αν σου επιβάλει κάτι πού δεν θέλεις, πολέμησε το θέλημά σου ώσπου νά εκτελέσεις την προσταγή, για νά μην τον στενοχωρήσεις, νά μη χάσεις τη συστολή σου απέναντί του και νά μη διαταράξεις την ειρηνική σας συμβίωση. "Αν, λ.χ., σου πει, "ψήσε μου τίποτα", εσύ πες του: "τι θέλεις νά σου κάνω;". και αν σ' αφήσει στη διάθεσή σου, λέγοντας (Κάνε) ότι θέλεις", τότε ετοίμασε του ότι σας βρίσκεται με φόβο Θεού. "Αν θελήσετε νά πάτε σε καμιά μικρή εργασία, νά μην περιφρονήσει ο ένας τον άλλο και βγει μόνος, αφήνοντας στο κελί τον αδελφό του νά ελέγχεται από τη συνείδησή του, αλλά άς τού πει με αγάπη: "Θέλεις νά πάμε (μαζί);". και αν δει ότι ο αδελφός του δεν έχει διάθεση την ώρα εκείνη ή ειναι σωματικά άρρωστος, άς μη λογομαχήσει, (λέγοντας λ.χ.) ότι "Τώρα πρέπει νά φύγουμε", αλλά άς αναβάλει (την εργασία) για λίγο και άς γυρίσει στο κελί του με φιλευσπλαχνία. Πρόσεχε, νά μην έρθεις σε αντίθεση με τον αδελφό για οτιδήποτε, για νά μην τον λυπήσεις. Αν μένεις (μόνιμα) με κάποιον ή φιλοξενείσαι (κοντά του) και πάρεις από αυτόν μίαν εντολή, πρόσεξε, για το Θεό, νά μην την καταφρονήσεις και την αθετήσεις, είτε κρυφά είτε φανερά. Όπως υποτάσσεται το ζώο στον άνθρωπο, έτσι πρέπει και κάθε άνθρωπος νά υποτάσσεται στον πλησίον του για χάρη του Θεού. Και όπως το ζώο δεν έχει δικό του θέλημα ούτε γνώση, έτσι πρέπει νά κάνω κι εγώ όχι μόνο μ' εκείνον πού συμφωνεί αλλά και μ' εκείνον πού διαφωνεί μαζί μου, και νά υποτάξω τη γνώση μου στον ανίδεο και το θέλημά μου στον ασύνετο. Και τότε εΙναι πού θα γνωρίσω πραγματικά τον εαυτό μου και θα καταλάβω τι με βλάπτει. Γιατί εκείνος πού έχει πεποίθηση στην αρετή του και επιμένει στο θέλημά του, δεν μπορεί νά αποφύγει την έχθρα ούτε ν' αναπαυθεί(ψυχικά) ούτε νά δει σε ποία σημεία υστερεί. Και όταν (ή ψυχή του) βγει από το σώμα, εΙναι δύσκολο νά βρει έλεος (από το Θεό). Ό Θεός, περισσότερο απ' όλες τις άλλες αρετές, ζητάει από τον άνθρωπο τούτο: Νά ταπεινώνεται και νά υποτάσσεται στον πλησίον σε όλα. 'Εκείνα πάλι πού γεννούν τη φιλονικία εΙναι τα έξης: ή πολυλογία, ή μεταφορά στον καθένα λόγων πού του αρέσουν, ή παρρησία, ή δολιότητα και το νά θέλει κανείς νά επικρατεί ο λόγος του. Αυτά (κυρίως) εΙναι πού οδηγούν στη φιλονικία, και ή ψυχή εκείνου πού τα έχει εΙναι κατοικητήριο όλων των παθων. Του αββά Μάρκου Μην προσπαθείς νά λύσεις κάποιο δύσκολο πρόβλημα η (νά ξεδιαλύνεις) ένα ζήτημα της Γραφής με φιλονικία, αλλά με τα μέσα πού επιβάλλει ο πνευματικός νόμος, δηλαδή με την υπομονή, την προσευχή και την αταλάντευτη προς το Θεό ελπίδα.
ΙΣ. ΟΛΑ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. ΓΙΑ ΑΥΤΟ Ο ΠΙΣΤΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ ΤΗΝ ΕΚΠΛΗΡΩΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΤΟΥ, ΑΛΛΑ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΘΕΛΗΜΑΤΟΣ.
Από το Γεροντικό
ΕΝΑΣ γέροντας είπε: Αν αρρωστήσεις και ζητήσεις από κάποιο νά σου δώσει ένα πράγμα πού χρειάζεσαι, και δεν σου το δώσει, μη γογγύσεις εναντίον του, αλλά πες: ""Αν ήμουν άξιος νά το πάρω, θα πληροφορούσε ο Θεός τον αδελφό νά μου το προσφέρει σαν ελεημοσύνη" . Είπε πάλι (ο ίδιος): Αν σε κρατήσουν (κάπου) για τραπέζι και σε βάλουν στην πιο ασήμαντη θέση, νά μη γογγύσει ο λογισμός σου (εναντίον εκείνων πού σε φιλοξενούν), αλλά νά λες: "Ούτε κι εδώ ήμουν άξιος (νά καθίσω)". Γιατί πρέπει νά ξέρεις, ότι καμιά θλίψη Δεν έρχεται στον άνθρωπο, παρά μόνο «άνωθεν», από το Θεό, είτε για νά δοκιμαστεί είτε εξαιτίας των αμαρτιών του. και όποιος δεν έχει αυτή την πεποίθηση, δεν πιστεύει ότι ο Θεός είναι δίκαιος κριτής. Ο αββάς 'Ισίδωρος είπε: Η σύνεση των άγίων είναι τούτη, το ότι απέκτησαν επίγνωση του θελήματος τού θεού. Γιατί όλα τα νικάει ο άνθρωπος με την υπακοή στην αλήθεια, αφού είναι εικόνα και ομοίωμα τού θεού. 'Απ' όλα τα πάθη, πάλι, το φοβερότερο είναι νά ακολουθεί κανείς την καρδιά του, νά υπακούει δηλαδή στο θέλημά του και όχι ατό νόμο του θεού. Αυτό (το πάθος) στην αρχή μεν δείχνει ότι αναπαύει κάπως (ψυχικά) τον άνθρωπο, ύστερα όμως τον οδηγεί στην κατάθλιψη, επειδή αγνόησε το μυστήριο της θείας οικονομίας και δεν βρήκε το δρόμο τού θεού, για νά Τον ακολουθήσει. Του αββα Ησαΐα Αδελφέ, αν συναντήσεις κάποια δυσκολία είτε στα έργα σου είτε στα λόγια σου είτε (ακόμα και) στις σκέψεις σου, νά μη ζητάς καθόλου το θέλημά σου ούτε την ευκολία σου, αλλά φρόντιζε ν' ανακαλύπτεις (ποίο είναι) ακριβώς το θέλημα τού θεού, και αυτό να κάνεις στην εντέλεια, έστω κι αν φαίνεται πώς θέλει κόπο, πιστεύοντας με όλη σου την καρδιά, ότι αυτό σε συμφέρει περισσότερο από κάθε ανθρώπινη σύνεση. Γιατί ή (κάθε) εντολή τού θεού είναι (δοσμένη για νά μας εξασφαλίσει την) αιώνια ζωή, και όσοι την επιζητούν Δεν θα στερηθούν κανένα αγαθό. Του αββά Μάρκου Μερικοί ονομάζουν συνετούς εκείνους πού μπορούν νά διακρίνουν (και νά αναλύουν) τα αισθητά πράγματα. Συνετοί όμως είναι εκείνοι, πού εξουσιάζουν τα θελήματά τους. 'Εκείνος πού δεν εγκαταλείπει το θέλημά του για χάρη τού θελήματος του θεού, πεδικλώνεται στα δικά του έργα και γίνεται υποχείριος των εχθρών (δαιμόνων). Όταν θέλεις νά βρεις λύση σε πρόβλημα περίπλοκο, ψάξε γι' αυτό, τι αρέσει στο θεό, και θα βρεις τη λύση του την ωφέλιμη. Σ' εκείνα τα πράγματα πού ευαρεστείται ο Θεός, σ' αυτά και όλη ή κτίση υπηρετεί. Σ' εκείνα πού ο Θεός αποστρέφεται, και ή κτίση αντιστέκεται. 'Εκείνος πού αντιστέκεται στα λυπηρά συμβάντα, πολεμάει, χωρίς νά το γνωρίζει, την προσταγή του Θεού. 'Απεναντίας, εκείνος πού τα δέχεται με ξεκάθαρη γνώση (της αιτίας και της προελεύσεώς τους), αυτός, κατά τη Γραφή, υπομένει Τον Κύριο (Ψαλμ. 26:14). Όταν σου έρθει πειρασμός, μη ζητάς (νά μάθεις) γιατί η από ποιόν έχει έρθει, αλλά (ζήτησε) νά Τον υπομείνεις με ευχαρίστηση και χωρίς μνησικακία. Του άγίου Διαδόχου Όλοι οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι «κατ' εικόνα» του Θεού. το «καθ' ομοίωσιν» (Γεν. 1:2627) όμως το έχουν μόνο εκείνοι, πού με πολλή αγάπη υποδούλωσαν την ελευθερία τους στο Θεό' γιατί όταν δεν ανήκουμε στους εαυτούς μας, τότε είμαστε όμοιοι μ' 'Εκείνον, πού μας συμφιλίωσε με Τον εαυτό Του μέσω της αγάπης.
ΙΖ. Η ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΚΑΤΑΝΙΚΗΤΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ. ΠΩΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ και ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ.
Από το Βίο της άγίας Συγκλητικής
Η ΜΑΚΑΡΙΑ Συγκλητική έλεγε, ότι ή ταπεινοφροσύνη είναι τόσο μεγάλη (αρετή), ώστε ο διάβολος, ενώ μπορεί όλες σχεδόν τις αρετές νά τις μιμείται, αυτήν ούτε πού ξέρει καν τι είναι. Γι' αυτό και ο απόστολος Πέτρος, γνωρίζοντας πόση ασφάλεια και σταθερότητα εξασφαλίζει αυτή (στην πνευματική ζωή), μας προτρέπει νά δεθούμε μαζί της (Βλ. Α' Πετρ. 5:5), έτσι πού νά την έχουμε, θα λέγαμε, αναπόσπαστη (από Τον εαυτό μας), και νά δένουμε γερά μ' αυτή και νά συγκρατούμε όλες τις άλλες αρετές. Γιατί όπως ακριβώς είναι αδύνατον νά κατασκευαστεί πλοίο χωρίς καρφιά, έτσι είναι ακατόρθωτο νά σωθεί κανείς χωρίς ταπεινοφροσύνη. Βλέπεις και Τον ύμνο των Τριών Παίδων; Πώς δηλαδή, ενώ δεν αναφέρθηκαν και πολύ στις άλλες αρετές, ενώ δεν έκαναν λόγο για τούς Αγνούς η τούς ακτήμονες, απαρίθμησαν όμως ανάμεσα στους υμνητές (του Κυρίου) τούς ταπεινούς. (Δαν., 'Ύμνος Τριών Παίδων: 64); Άλλά και ο Κύριος, εκπληρώνοντας το προαιώνιο σχέδιο Του για μας, αυτήν (την ταπεινοφροσύνη) ενδύθηκε: «Μάθετε», λέει, «απ' εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία, και ΕΥΡΗΣΕΤΕ ανάπαυσιν ταίς ψυχαίς υμών»(Ματθ. 11:29). αρχή και τέλος λοιπόν (όλων) των αγαθών άς είναι για σένα ή ταπεινοφροσύνη. Από το Γεροντικό Ο αββάς 'Επιφάνιος έλεγε: Η Χαναναία φωνάζει και ακούεται (από το Θεό) (Ματθ. 15:2228). Η αιμορροούσα σωπαίνει και μακαρίζεται (Μαρκ. 5:2534). ο τελώνης δεν ανοίγει καν το στόμα του και εισακούεται. Και ο Φαρισαίος κραυγάζει και κατακρίνεται (Λουκ.18:914). Ρώτησαν Τον αββά Λογγίνο: Ποία αρετή είναι ή μεγαλύτερη απ' όλες; και απάντησε: Σκέφτομαι, ότι, όπως ή υπερηφάνεια είναι το μεγαλύτερο απ' όλα τα πάθη, αφού και από Τον ουρανό μπόρεσε νά ρίξει κάποιους, (δηλαδή Τον Εωσφόρο και το τάγμα του), έτσι και ή ταπεινοφροσύνη είναι ή μεγαλύτερη απ' όλες τις αρετές γιατί κι απ' αυτά τα τάρταρα μπορεί ν' ανεβάσει έναν άνθρωπο, ακόμα κι αν είναι αμαρτωλός σαν δαίμονας. Νά γιατί ο Κύριος πριν απ' όλους μακαρίζει τούς «πτωχούς τω Πνεύματι», (δηλαδή τούς ταπεινούς) (Ματθ. 5:3). Ένας γέροντας είπε: Προτιμώ ήττα πού θα συνοδεύεται από ταπεινοφροσύνη, παρά νίκη πού θα συνοδεύεται από υπερηφάνεια. Ένας (άλλος) γέροντας είπε: Πολλές φορές ή ταπείνωση έσωσε πολλούς, και μάλιστα άκοπα. Κι αυτό το αποδεικνύουν ο τελώνης και ο άσωτος υιός, πού είπαν μόνο λίγα λόγια και σώθηκαν (βλ. Λουκ. 18:13.15:21).
Ο αββάς Ησαΐας είπε: Περισσότερο απ' όλα έχουμε ανάγκη από την ταπεινοφροσύνη. Γι' αυτό άς είμαστε πάντα έτοιμοι, σε κάθε λόγο πού ακούμε Τι εργασία (πού κάνουμε), νά λέμε (στον πλησίον) Συγχώρεσε με. Ένας γέροντας είπε: Όποιος έχει ταπείνωση, ταπεινώνει τούς δαίμονες και όποιος Δεν έχει ταπείνωση, χλευάζεται από τούς δαίμονες. Ρώτησαν ένα γέροντα: Γιατί χτυπιόμαστε τόσο πολύ από τούς δαίμονες; Επειδή πετάμε τα όπλα μας, απάντησε εκείνος εννοώ την ατιμία, την ταπείνωση, την ακτημοσύνη και την υπομονή.
Μια φορά ήρθαν κάποιοι στη ΘΗΒΑΙΔΑ, σ' ένα γέροντα, και του έφεραν ένα δαιμονισμένο για νά τον θεραπεύσει. και ο γέροντας, (μολονότι αρχικά δεν δεχόταν, θεωρώντας τον εαυτό του ανάξιο, τελικά), επειδή πολύ τον παρακάλεσαν, λέει στο δαίμονα: Βγές από το πλάσμα του Θεού! Βγαίνω, αποκρίθηκε ο δαίμονας. Αλλά σε ρωτάω ένα πράγμα, και απάντησέ μου: Ποιοι είναι τα «ερίφια» και Ποιοι τα«πρόβατα» (Ματθ. 25:3133); Τα «ερίφια» είμαι εγώ, απάντησε ο γέροντας. "Όσο για τα πρόβατα», ο θεός τα γνωρίζει. Μόλις άκουσε (αυτά τα λόγια) ο δαίμονας, κραύγασε: Νά, για την ταπείνωσή σου βγαίνω! Και βγήκε (από Τον άνθρωπο) την ίδια ώρα.
Εισαγωγή και δημοσίευση κειμένων απο το Βιβλίο:
ΜΙΚΡΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ
Επιλογή και νεοελληνική απόδοση κειμένων «πάνυ ωφέλιμων μοναχοίς τε και κοσμικοίς» από τη
ΣΥΝΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΘΕΟΦΘΟΓΓΩΝ ΡΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΩΝ ΤΩΝ ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΚΑΙ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
του μοναχού Παύλου Ευεργετινού ( 1054)
ΕΚΔΟΣΗ ΤΡΙΤΗ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2001
Επίτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο με αναφορά πηγής το
Ιστολόγιο
ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
http://www.alavastron.net/
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου