Ο Νόμος του Μωυσέως Παιδαγωγός εις Χριστόν

Περιοδος Τεταρτη
Ο Νόμος του Μωυσέως  Παιδαγωγός  εις  Χριστόν
Ο Ηθικος Νομος  (Ἐξόδ. Κε΄ Καὶ Λευιτ. Θ΄)

Ο Μωυσῆς μὲ βάσιν τὰς δέκα ἐντολάς, τὰς ὁποίας ἐμάθαμεν,    ἔγραψε   κατόπιν  ὅλην   τὴν   νομοθεσίαν του,  ἡ  ὁποία  ρυθμίζει   λεπτομερῶς   τὰ   καθήκοντα τῶν  ᾽Ισραηλιτῶν πρὸς τὸν  Θεὸν καὶ  μεταξύ  των.  ῾Η νομοθεσία  αὐτὴ  διαιρεῖται  εἰς τρία μέρη. Τὸν ἠθικὸν νόμον, τὸν τελετουργικὸν καὶ τὸν πολιτικόν.῾Ο ἠθικὸς   νόμος  κυρίως  εἶναι  αὐταὶ  αἱ  δέκα ἐντολαί,  τὰς  ὁποίας  ἀνέπτυξε  κατόπιν ἐν  λεπτομερείᾳ   ὁ Μωυσῆς. Σύμφωνα  μὲ  αὐτὰς  οἱ ᾽Ισραηλῖται  πρέπει  νὰ ζῶσιν  ὡς  ἅγιοι,  διότι ἅγιος, δηλ. ἀναμάρτητος, εἶναι ὁ Θεός.Διὰ  νὰ εἶναι  ἅγιοι  οἱ ἄνθρωποι,  πρέπει  νὰ ἀποστρέφωνται  τοὺς μάγους,  τοὺς κακοὺς  ἀνθρώπους  καὶ  τοὺς εἰδωλολάτρας.  Πρέπει  νὰ τιμῶσι τοὺς γονεῖς των, καὶ νὰ μὴ ἐργάζωνται κατὰ τὰς ἑορτάς.Κατὰ  τὸν ἠθικὸν  νόμον ἀπαγορεύεται ἡ κλοπή,  τὸ ψεῦδος καὶ  ἡ συκοφαντία  τοῦ πλησίον.  Ἀπαγορεύεται ἐπίσης  ἡ ψευδορκία καὶ  ἡ ἐπιορκία, καθὼς  καὶ ἡ χρησιμοποίησις τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ χωρὶς σπουδαῖον λόγον. Δὲν πρέπει οἱ ἄνθρωποι νὰ ἀδικοῦν τὸν πλησίον των, οὔτε νὰ ἁρπάζουν καὶ νὰ καταχρῶνται τὸν μισθὸν  τοῦ ὑπηρέτου των. Νὰ μὴ περιπαίζουν τὸν κωφὸν καὶ νὰ μὴ περιγελοῦν  τὸν τυφλόν.

᾽Επίσης ἕκαστος ᾽Ισραηλίτης  δὲν πρέπει νὰ μισῆ τὸν ἀδελφόν του, ὀφείλει δὲ νὰ ἀγαπᾷ  μὲ ὅλην του τὴν ψυχὴν τὸν Θεὸν καὶ τὸν πλησίον του, ὅπως ἀγαπᾷ  τὸν ἑαυτόν του.

Οἱ δικασταὶ δὲν πρέπει νὰ δικάζουν μὲ ἀδικίαν, οὔτε νὰ λαμβάνουν ὑπ’ ὄψιν προσωπικὰς γνωριμίας καὶ συστάσεις,  ἀλλὰ  νὰ δικάζουν μὲ δικαιοσύνην.

Οἱ ἔμποροι ἀπαγορεύεται νὰ ζυγίζουν ἐλλιποβαρῶς καὶ νὰ μετροῦν ψευδῶς. Εἶναι  ὑποχρεωμένοι   νὰ  ἔχουν  μέτρα  καὶ  ζύγια  δίκαια  καὶ ἀκριβῆ.

Ὅλοι   ὀφείλουν   νὰ   σηκώνωνται  ἐνώπιον   τῶυ   γερόντων,   ἄν κάθωνται, καὶ  νὰ τιμοῦν  τὸ πρόσωπον  τῶν  μεγαλυτέρων των.  Νὰ περιποιῶνται τοὺς ξένους καὶ  νὰ τοὺς φιλοξενοῦν. Νὰ  ἀγαποῦν  καὶ νὰ  ἐλεοῦν τοὺς  πτωχούς.  Χάριν  αὐτῶν  πρέπει  οἱ γαιοκτήμονες  νὰ ἀφήνουν ὀλίγους καρποὺς κατὰ τὴν συγκομιδὴν (θερισμόν, τρυγητὸν κλπ.).

3.  ῏Ησαν   τέλος   ὑποχρεωμένοι   οἱ  ᾽Ισραηλῖται   νὰ  θεωροῦν  ὡς ἀκάθαρτα τὰ θνησιμαῖα (ψόφια) ζῷα καὶ νὰ μὴ τὰ πλησιάζουν  οὔτε νὰ τρώγουν αὐτά. Ὁμοίως νὰ μὴ τρώγουν τὸ χοιρινὸν κρέας, τὸ ὁποῖον ἔτρωγαν  οἱ εἰδωλολάτραι.

Ἡ  γυνή,  ὅταν  γεννήσῃ ὀφείλει  μετὰ  τεσσαράκοντα   ἡμέρας  νὰ παρουσιάσῃ εἰς τὸν Ναὸν τὸ νεογέννητον, διὰ νὰ ἁγιασθῇ, νὰ προσφέρῃ δὲ θυσίαν ἕνα ζεῦγος τρυγόνων ἢ δύο νεοσσοὺς περιστερῶν.

Αὐταὶ  εἶναι   αἱ   κυριώτεραι   διατάξεις   τοῦ  ἠθικοῦ   νόμου  τοῦ Μωυσέως, τὰς ὁποίας ἔγραψεν οὗτος μαζὶ μὲ ὅλην τὴν νομοθεσίαν του εἰς τὴν  Πεντάτευχον, ἤτοι  εἰς τὰ  πέντε  πρῶτα  βιβλία τῆς  Παλαιᾶς Διαθήκης (Γένεσις, ῎Εξοδος, Ἀριθμοί, Λευϊτικόν, Δευτερονόμιον).

24. Η ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ  (Ἐξόδ. ΚΔ΄ καὶ ἑξῆς)

Ὁ τελετουργικὸς νόμος τοῦ  Μωυσέως  κανονίζει  τὸν  τόπον,  τὸν τρόπον καὶ τὸν χρόνον τῆς λατρείας τῶν ᾽Ισραηλιτῶν,  ἤτοι ὁμιλεῖ διὰ τὸν ναόν, τὰς τελετὰς καὶ τὰς ἑορτάς.

Ὁ πρῶτος ναός, τὸν ὁποῖον κατεσκεύασεν ὁ Μωυσῆς, ἦτο κινητός, διότι  οἱ ᾽Ισραηλῖται  δὲν εἶχαν  ἀκόμη  ἐγκατασταθῆ εἰς τὴν  Χαναάν. Διὰ  τοῦτο  ὁ ναὸς αὐτὸς ὀνομάζεται  σκηνὴ  καὶ  μάλιστα Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου.

῾Η Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου ἦτο κατασκευασμένη ἀπὸ σανίδας ἐπιχρυσωμένας μὲ μεγάλην τέχνην  καὶ πολυτέλειαν. Ἡ Σκηνὴ ὠνομάσθη   τοῦ  Μαρτυρίου,   διότι   μέσα  εἰς  αὐτὴν   ἐφυλάσσετο   ἡ Κιβωτὸς τῆς Διαθήκης, δηλαδὴ τὸ κιβώτιον  μὲ τὰς δέκα ἐντολὰς καὶ τὰς λοιπὰς  μαρτυρίας. Αὐταὶ ἐμαρτυροῦσαν εἰς τοὺς ᾽Ισραηλίτας  τὴν συμφωνίαν των μὲ τὸν Θεὸν καὶ τὴν ἰδιαιτέραν εὔνοιαν τοῦ Θεοῦ πρὸς αὐτούς, δηλ. τὴν διαθήκην τοῦ Σινᾶ.

Ἡ  Σκηνὴ τοῦ  Μαρτυρίου  ἦτο  διῃρημένη   εἰς  δύο μέρη  μὲ  ἕνα χρυσοΰφαντον  ὕφασμα,  τὸ  ὁποῖον  ἐλέγετο   καταπέτασμα.  Τὸ  ἕνα μέρος ἐλέγετο  ἅγιον  καὶ τὸ ἄλλο, εἰς τὸ βάθος τοῦ καταπετάσματος, ὠνομάζετο ἅδυτον ἢ ἅγιον ἁγίων.

Ὅλον τὸν ναὸν τοῦτον περιέβαλλεν αὐλή.

2. Μέσα εἰς τὸ ἄδυτον ὑπῆρχεν  ἡ Κιβωτὸς τῆς Διαθήκης, ἡ ὁποία ὠνομάζετο καὶ Κιβωτὸς τοῦ Μαρτυρίου.

Αὐτὴ   ἦτο  κατασκευασμένη ἀπὸ  ξύλον καὶ  εἶχεν  ἐπενδυθῆ  ἀπὸ μέσα καὶ  ἀπὸ ἔξω μὲ καθαρὸν  χρυσόν. ᾽Επάνω  ἦτο  σκεπασμένη μὲ χρυσοῦν κάλυμμα, καὶ ἐπὶ  τοῦ καλύμματος καὶ γύρω γύρω ὑπῆρχεν ἕνας  χρυσὸς στέφανος.  Εἰς  τὰ  ἄκρα  δὲ τοῦ  καλύμματος ἐστέκοντο γονατιστοὶ δύο χρυσοὶ ἄγγελοι (χερουβεὶμ), οἱ ὁποῖοι ἐκάλυπτον τὴν Κιβωτὸν  μὲ τὰς πτέρυγάς  των.

Μέσα  εἰς  τὴν  Κιβωτὸν  τῆς  Διαθήκης εἶχαν  τοποθετηθῆ: α΄)αἱ δὺο λίθιναι πλάκες,  ἐπὶ τῶν ὁποίων εἶχε γράψει ὁ Μωυσῆς  τὰς δέκα ἐντολάς,  β΄) ἡ  βλαστήσασα  ράβδος τοῦ  ἀρχιερέως  Ἀαρὼν  καὶ  γ΄) ἡ χρυσῆ στάμνα,  ἡ περιέχουσα τὸ μάννα.

Μέσα εἰς τὰ ἅγια τῶν ἁγίων  ἢ τὸ ἄδυτον ἐπίστευον οἱ ᾽Ισραηλῖται ὅτι ἦτο παρὼν ὁ Θεός, ὅτι ἐκεῖ ἐδέχετο τὴν λατρείαν τοῦ λαοῦ, καὶ ὅτι ἀπ’ ἐκεῖ ἔδιδε τὰς διαταγάς του.

3. Εἰς τὸ ἅγιον ἢ τὰ ἃγια ὑπήρχεν  :

α΄) Ἡ τράπεζα τῆς προθέσεως ἢ προσφορᾶς, ἐπάνω  εἰς τὴν ὁποίαν ἐτοποθετοῦσαν δώδεκα ἄρτους, τοὺς ὁποίους ἄλλαζαν κάθε ἑβδομάδα. Οἱ δώδεκα αὐτοὶ ἄρτοι ἐδήλωναν  τὰς δώδεκα φυλὰς τῶν ῾Εβραίων, αἱ ὁποῖαι ἐλάτρευον τὸν Θεόν.

β΄) ῾Η ἑπτάφωτος λυχνία, ἡ ὁποία ἦτο χρυσῆ καὶ ἀναμμένη διαρκῶς νύκτα καὶ ἡμέραν καὶ

γ΄) Τὸ θυσιαστήριον τοῦ θυμιάματος, τὸ ὁποῖον ἦτο μικρὸς βωμὸς χρυσοῦς καὶ ἐπὶ τοῦ ὁποίου καθημερινῶς, πρωΐαν καὶ ἑσπέραν, προσεφέρετο εἰς τὸν Θεὸν θυμίαμα (λιβάνι).

Τέλος  εἰς τὴν  αὐλὴν  τῆς  Σκηνῆς  τοῦ Μαρτυρίου  ὑπῆρχε  :  α΄) ὁ χάλκινος  λουτήρ,  ὅπου πρὸ τῆς  θυσίας  οἱ ἱερεῖς ἔπλυνον  τὰς  χεῖρας των,  καὶ  β΄) τὸ θυσιαστήριον τῶν  ὁλοκαυτωμάτων, ποὺ ἦτο  βωμός, ἐπάνω εἰς τὸν ὁποῖον ἔκαιε πάντοτε φωτιά, καὶ ὅπου ἐθυσιάζοντο καὶ ἐκαίοντο τὰ ζῷα.

25. Ο ΚΛΗΡΟΣ.  ΑΙ ΙΕΡΑΙ ΤΕΛΕΤΑΙ. ΑΙ ΘΥΣΙΑΙ (Ἐξόδ. ΚΕ΄-Μ΄)

Κληρικοὶ λέγονται οἱ ἄνθρωποι,  οἱ ὁποῖοι  ἔχουν  ἀφιερώσει  τὸν ἑαυτόν τους εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τοῦ Θεοῦ.

Ὅλοι οἱ κληρικοὶ  τῶν  ῾Εβραίων ἐλαμβάνοντο  ἀπὸ τὴν  φυλὴν τοῦ Λευΐ. Ὁ Θεὸς ἐξέλεξε μεταξὺ τῶν δώδεκα φυλῶν τὴν φυλὴν τοῦ Λευΐ διὰ νὰ τὸν ὑπηρετῇ  εἰς τὴν Σκηνὴν τοῦ Μαρτυρίου καὶ τὸν ναόν, καὶ διὰ νὰ τελῇ  τὰς ἱερὰς τελετὰς καὶ νὰ προσφέρῃ τὰς θυσίας.

Τὴν φυλὴν αὐτὴν ἐξέλεξεν ὁ Θεὸς ὡς ἑξῆς : Διέταξε τὸν Μωυσῆ νὰ ζητήσῃ ἀπὸ τοὺς ἀντιπροσώπους κάθε φυλῆς μίαν ράβδον. Τὰς δώδεκα αὐτὰς  ράβδους ἔθεσεν  ὁ Μωυσῆς  ἐντὸς τῆς  Σκηνῆς  τοῦ Μαρτυρίου. Καὶ  εἶπεν  εἰς τοὺς ᾽Ισραηλίτας,  ὅτι  ἐκείνη  ἡ φυλὴ  θὰ  ἱερατεύῃ  τῆς ὁποίας ἡ ράβδος θὰ βλαστήσῃ. ᾽Εβλάστησε δὲ ἡ ράβδος τῆς φυλῆς τοῦ

Λευΐ, τῆς  ὁποίας ἀρχηγὸς  ἦτο τότε  ὁ Ἀαρών. Διὰ  τοῦτο οἱ κληρικοὶ τῶν ᾽Ισραηλιτῶν λέγονται Λευῖται.

Οἱ κληρικοὶ  ἐχωρίζοντο εἰς τρεῖς τάξεις ἢ βαθμούς:

α΄) Τοὺς κυρίως  λευΐτας,  οἱ ὁποῖοι  ἦσαν  βοηθοὶ  τῶν  ἱερέων  καὶ ἔκαναν τὰς ἐκτὸς τῆς Σκηνῆς  διαφόρους ὑπηρεσίας.

Τοὺς ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι κατήγοντο ἀπὸ τὴν οἰκογένειαν  τοῦ Ἀαρών, καὶ εἶχον ὡς ἔργον νὰ τελοῦν τὰς διαφόρους θυσίας, νὰ παρασκευάζουν τοὺς  ἄρτους τῆς  προθέσεως,  νὰ ρίπτουν  ἔλαιον  εἰς  τὴν  ἐπτάφωτον λυχνίαν  καὶ  νὰ  προσφέρουν δύο φορὰς τὴν  ἡμέραν  θυμίαμα εἰς  τὸ θυσιαστήριον τοῦ θυμιάματος. Οἱ  ἱερεῖς ἦσαν πολλοὶ  καὶ  διῃροῦντο εἰς ἐφημερίας καὶ

γ΄) Τοὺς  ἀρχιερεῖς.  ῾Ο ἀρχιερεὺς  ἦτο  ὁ ἀρχηγός,  ἡ  κεφαλὴ  τοῦ ἰουδαϊκοῦ  κλήρου.  ῏Ητο   ἑκάστοτε   εἷς  καὶ   ἰσόβιος.  Διάδοχος   τοῦ ἀρχιερέως μετὰ τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐξελέγετο ὁ πρωτότοκος αὐτοῦ υἱός. Μεταξὺ τῶν καθηκόντων αὐτοῦ ἦτο νὰ ἐπιτηρῇ τὸν ναόν, νὰ ὑπηρετῇ εἰς τὰ ἅγια τῶν ἁγίων  καὶ νὰ ἐκτελῇ καὶ δικαστικὰ καθήκοντα.

2. ῾Ο Μωυσῆς  ὥρισεν, ὅπως αἱ δημόσιαι  προσευχαὶ  γίνωνται εἰς τὴν  Σκηνὴν τοῦ Μαρτυρίου  (τὸν  ναὸν) καὶ  εἰς τὰς  συναγωγάς.  Αἱ προσευχαὶ  ἐγίνοντο  τὴν  πρωΐαν  καὶ τὴν  ἑσπέραν, ὁπότε εἰσήρχετο  ὁ ἱερεὺς εἰς τὸ ἅγιον καὶ ἔκαιε θυμίαμα.

Οἱ ἄλλοι  ᾽Ισραηλῖται  ἐστέκοντο  εἰς τὴν  αὐλὴν καὶ προσηύχοντο. Προσηύχοντο  δὲ ὄρθιοι ἢ γονατιστοὶ ἢ προσκυνοῦντες.

Ὅταν προσηύχοντο  ὄρθιοι ἤ γονατιστοὶ ὕψωναν τὰ  χέρια καὶ  τὰ μάτια  πρὸς τὸν οὐρανόν. Ὅταν δὲ προσηύχοντο  προσκυνοῦντες,  τότε ἔπεφταν  μὲ τὸ πρόσωπον εἰς τὴν γῆν.

3. Αἱ  θυσίαι  εἰς  τοὺς  ῾Εβραίους ἦσαν  δύο εἰδῶν: αἱματηραὶ καὶ ἀναίμακτοι.

Αἱματηρὰ ἐλέγετο ἡ θυσία, ὅταν διὰ τῆς σφαγῆς τοῦ ζῴου ἐχύνετο αἷμα.

῾Υπῆρχον ὅμως καὶ αἱ ἀναίμακτοι θυσίαι,  κατὰ  τὰς ὁποίας προσέφερον εἰς τὸν θεὸν ἄρτον, ἄλευρα, οἶνον, καρποὺς τῆς γῆς, ἔλαιον καὶ ἄλλα ὡς δῶρα.

Εἰς τὰς αἱματηρὰς  θυσίας  ὁ ἱερεὺς μὲ τὸ αἷμα τοῦ ζῴου ἐρράντιζε τὸ θυσιαστὴριον τῶν  ὁλοκαυτωμάτων καὶ παρεκάλει  τὸν Θεὸν ὑπέρ ἐκείνου, ὁ ὁποῖος προσέφερε τὴν θυσίαν.

Ὅταν  τὸ   ζῷον  ἐκαίετο   ὅλον  ἐπὶ   τοῦ  θυσιαστηρίου,   ἐλέγετο

ὁλοκαύτωμα καὶ  ἡ  θυσία  ὁλοκαύτωσις.  Ἄλλως  ἐκαίοντο  μόνον τὰ

ἐντόσθια  τοῦ ζῴου, τὸ δὲ ὑπόλοιπον  κρέας ἔτρωγαν  οἱ ἱερεῖς καὶ  οἱ προσφέροντες τὴν θυσίαν, ὡς καὶ ὁ λαός.

Ὁ Μωυσῆς διέταξεν ἀκόμη, ἵνα κατὰ τὴν ὀγδόην ἡμέραν ἀπὸ τὴν γέννησιν  κάθε ἀρσενικοῦ τέκνου γίνεται ἡ περιτομή. Τοτε ἔδιδαν καὶ τὸ ὄνομα εἰς τὸ νεογέννητον.

Ὁσάκις  ὁ Ἰσραηλίτης  ἔκανε  κανένα  βαρὺ ἁμάρτημα, ἔπρεπε  νὰ τελέσῃ  τὴν  τελετὴν τοῦ ἁγνισμοῦ,  μὲ τὴν  ὁποίαν  ἐκαθαρίζετο  καὶ ἐγίνετο  ἁγνός, δηλαδὴ καθαρός, ἅγιος (ἁγιασμός).

Τέλος ὁ Μωυσῆς  ὥρισε τὰς νηστείας. Αἱ  νηστεῖαι ἦσαν τακτικαὶ καὶ ἔκτακτοι. Αἱ τακτικαὶ νηστεῖαι ἐγίνοντο δύο ἡμέρας τὴν ἑβδομάδα, καὶ κατὰ  τὴν ἑορτὴν τοῦ ᾽Εξιλασμοῦ. Αἱ  δὲ ἔκτακτοι ὡρίζοντο, ὅταν ἐγίνετο   καμμία    θεομηνία,    ἤτοι   ἐπιδημία,  ἀνομβρία,   πλημμύρα, σεισμός, πυρκαγιὰ κλπ.

26. ΑΙ ΕΟΡΤΑΙ ΤΩΝ ΙΣΡΑΗΛΙΤΩΝ (Ἐξόδ. ΚΔ΄ καὶ ἑξῆς καὶ ΙΒ΄. Ἀριθ. ΚΘ΄)

Τακτικὴ ἑβδομαδιαία  ἑορτὴ ἦτο  τὸ Σάββατον. Σύμφωνα  μὲ τὴν τετάρτην ἐντολὴν  τοῦ Δεκαλόγου,  οἱ ᾽Ισραηλῖται  ὤφειλον ἕξ ἡμέρας νὰ ἐργάζωνται, τὴν δὲ ἑβδόμην νὰ ἀναπαύωνται καὶ νὰ τὴν ἀφιερώνουν εἰς  τὸν  Θεόν. Διὰ  τοῦτο  ἡ  ἡμέρα  ἡ  ἑβδόμη  ὠνομάσθη   Σάββατον, δηλαδὴ ἀνάπαυσις.

Ἄλλη  τακτικὴ ἑορτή,  ἡ  ὁποία  ἑωρτάζετο  τὴν  πρώτην  ἑκάστου μηνός, ἦτο  ἡ νουμηνία.  δηλ. ἡ νέα σελήνη,  διότι  ἡ σελήνη  ἐλέγετο ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους καὶ μήνη (νεομηνία).

Οἱ  ᾽Ισραηλῖται   εἶχαν  ἡμερολόγιον   μὲ  δέκα  τρεῖς  μῆνας,  διότι οἱ  μῆνες  των  ἦσαν  σεληνιακοὶ μὲ  28  ἡμέρας  ἕκαστος.  ῾Επομένως ἑώρταζον τὴν πρώτην ἡμέραν ἑκάστου μηνός, κατὰ τὴν ὁποίαν συνέπιπτεν ἡ ἐμφάνισις τῆς νέας μήνης - σελήνης.

2. ᾽Ετησίας  ἑορτὰς ὥρισεν ὁ Μωυσῆς  τὰς ἑξῆς τρεῖς μεγάλας  καὶ ἐπισήμους,  ποὺ τὰς ἑώρταζαν μὲ ἀργίαν ὁκτὼ συνήθως  ἡμερῶν:

α΄) Τὸ Πάσχα. Εἶναι ἡ μεγαλυτέρα ἑορτὴ τῶν ᾽Ισραηλιτῶν,  ἐθνικὴ καὶ θρησκευτική. Κατ’ αὐτὴν ἑώρταζον τὴν ἀπελευθέρωσίν των ἀπὸ τῆς  δουλείας τῶν  Αἰγυπτίων, ἔκαναν  δὲ ἀναπαράστασιν τῶν  ὅσων ἔπραξαν οἱ πρόγονοί των τὴν τελευταίαν νύκτα  της διαμονῆς των εἰς τὴν Αἴγυπτον. Δηλαδὴ  ἔσφαζον ἐνιαύσιον πασχαλινὸν ἀμνὸν καὶ τὸν ἔψηναν, μὲ τὸ αἷμα του δὲ ἄλειφαν τὴν ἐξώθυραν καὶ ἔτρωγαν  ἔζυμον

ἄρτον καὶ πικρὰ χόρτα.

β΄) ῾Η  Πεντηκοστή.  ῾Εορτάζεται  πεντήκοντα  ἡμέρας  μετὰ   τὸ Πάσχα  πρὸς ἀνάμνησιν  τοῦ γεγονότος,  ὅτι ὁ Θεὸς διὰ τοῦ Μωυσέως ἔδωσεν  εἰς  τοὺς  ᾽Ισραηλίτας  ἐπὶ  τοῦ  ὄρους Σινᾶ  τὰς  δέκα  ἐντολάς. Ἐλέγετο  καὶ  ἑορτὴ τοῦ θερισμοῦ,  διότι  τότε  συνέπιπτεν ὁ θερισμὸς τῶν δημητριακῶν καρπῶν. Προσέφερον δὲ οἱ ᾽Ισραηλῖται  τὰς ἀπαρχὰς εἰς τὸν ναόν, δηλ. δύο ἄρτους ἀπὸ τὸ νέο σιτάρι καὶ

γ΄)  ῾Η  Σκηνοπηγία.  Κατὰ   τὴν   ἑορτὴν   αὐτὴν   οἱ  ᾽Ισραηλῖται ἔκαναν σκηνὰς εἰς τὸ ὕπαιθρον,  καὶ ἔμεναν ἐκεῖ πρὸς ἀνάμνησιν  τοῦ ὅτι  οἱ πατέρες  των  μετὰ  τὴν  ἔξοδόν των  ἐκ τῆς  Αἰγύπτου ἔμειναν ὑπὸ σκηνὰς  ἐπὶ  τεσσαράκοντα  ἔτη.  Συνέπιπτε μὲ τοὺς τελευταίους θερινοὺς μῆνας.

3. Σπουδαία  ἐπίσης  ἦτο καὶ ἡ ἑορτὴ τοῦ ᾽Εξιλασμοῦ. ᾽Ονομάζεται καὶ   ἡμέρα   ἐξιλεώσεως    ἢ   μεγάλης  συγγνώμης  καὶ   μετανοίας. Αὐτὴ  ἑωρτάζετο  μὲ ἀργίαν  καὶ  ἀπόλυτον  νηστείαν  κατὰ  τὰς ἀρχὰς

᾽Οκτωβρίου.

Κατὰ   ταύτην ὁ ἀρχιερεὺς  τῶν  ῾Εβραίων εἰσήρχετο   ἀνυπόδυτος εἰς τὸ ἄδυτον (τὰ  ἅγια  τῶν  ἁγίων) τῆς  Σκηνῆς  τοῦ Μαρτυρίου (τοῦ ναοῦ). ᾽Εκεῖ κατ’ ἀρχὰς προσέφερε θυμίαμα, ἔπειτα  δέ ἐβουτοῦσε τὸν δάκτυλόν  του εἰς τὸ αἷμα τῶν ταύρων καὶ τῶν μόσχων  καὶ ἐρράντιζε τὴν Κιβωτὸν  τῆς Διαθήκης καὶ τὸ Καταπέτασμα, καὶ παρακαλοῦσε τὸν Θεὸν νὰ συγχωρήσῃ τὰς ἁμαρτίας  του καὶ τὰς ἁμαρτίας  ὅλου τοῦ λαοῦ.

Ἐπειτα  ὁ ἀρχιερεὺς ἔβγαινεν  ἀπὸ τὸν ναόν, ἔφερε δὲ ἐνώπιόν  του ὁ λαὸς ἕνα τράγον. ᾽Επὶ  τῆς  κεφαλῆς  τοῦ τράγου  αυτοῦ ὁ ἀρχιερεὺς ἔθετε  τὸ χέρι του, καὶ ηὔχετο  νὰ ἐπισωρευθοῦν  ἐπὶ τῆς κεφαλῆς  τοῦ τράγου ὅλα τὰ ἁμαρτήματα, ποὺ εἶχον διαπράξει οἱ ᾽Ισραηλῖται  κατὰ τὸ ἔτος ἐκεῖνο.

Κατόπιν ὁ τράγος  ἀφήνετο  ἐλεύθερος καὶ  καταδιώκετο ὑπὸ τοῦ λαοῦ ἔξω εἰς τὸ ῦπαιθρον, ὅπου εὕρισκε τὸν θάνατον, διὰ τοῦτο ἐλέγετο ὁ τράγος αὐτὸς ἀποδιοπομπαῖος.

Αἱ ἑβραϊκαὶ ἑορταὶ εἶναι σχεδὸν ὅλαι προεικόνισις καὶ συμβολισμὸς τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς δόξης τῆς ᾽Εκκλησίας μας.

27. Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ  ΤΩΝ ΙΣΡΑΗΛΙΤΩΝ (Πεντάτευχος)

Εἰς   τοὺς  ᾽Ισραηλίτας   ἀνώτατος   ἄρχων   τοῦ  κράτους   καὶ   τῆς θρησκείας  ἦτο  ὁ Θεὸς καὶ  διὰ τοῦτο  τὸ πολίτευμά των  ὀνομάζεται θεοκρατικόν.

Εἰς  τὸ  κράτος  τῶν  ῾Εβραίων ὁ Θεὸς  θεσπίζει   τοὺς  νόμους  τῆς θρησκείας  καὶ τῆς πολιτείας καὶ αὐτὸς κυβερνᾷ.

2. Αἱ κυριώτεραι διατάξεις τῆς πολιτικῆς νομοθεσίας τῶν ῾Εβραίων ἦσαν αἱ ἑξῆς :

Οἱ  δοῦλοι, εἴτε  ἦσαν  ῾Εβραῖοι εἴτε  ἦσαν  ξένοι, ἔπρεπε  νὰ  εἶναι ἐλεύθεροι  κατὰ  τὰ  Σάββατα  καὶ  τὰς  ἑορτάς, καὶ  δὲν ἐπετρέπετο νὰ βασανίζωνται  ἀπὸ τοὺς κυρίους των.

Οἱ ῾Εβραῖοι δοῦλοι ἔπρεπε νὰ ἐλευθερώνωνται ὕστερα ἀπὸ πλήρη ἑξαετῆ  δουλείαν. Τὸ ἔτος, κατὰ  τὸ ὁποῖον ἐλευθερώνοντο  οἱ δοῦλοι, ἐλέγετο  Σαββατιαῖον.

῾Επτὰ   Σαββατιαῖα   ἔτη   ἀποτελοῦσαν   τὸ  Ἰωβιλαῖον  ἔτος,  (δηλ. ἔτος σαλπίγγων, πανηγυρικὸν ἔτος), τὸ ὁποῖον ἑωρτάζετο  κάθε πεντηκοστὸν ἔτος ὡς ἑορτή, ἡ ὁποία διαρκοῦσεν ἕνα ἔτος.

Κατὰ  τὸ ἔτος τοῦτο συνέβαινον τὰ ἑξῆς ἀξιοσημείωτα :

α΄) Ὅλοι οἱ δοῦλοι μαζὶ μὲ τὴν  οἰκογένειάν  των  ἀνακτοῦσαν  τὴν ἐλευθερίαν  των καὶ ἐγίνοντο  ἐλεύθεροι πολῖται.

β΄) ῾Η  γῆ  ἔμενεν  ἀκαλλιέργητος  κατὰ   τὸ  ἔτος,  ἐκεῖνο  διὰ  νὰ ξεκουρασθῇ. Οὔτε ἔσπειρον οὔτε ἐθέριζον κατὰ τὸ ἔτος αὐτό.

γ΄) Κάθε  πωληθεῖσα ἢ  ἀγορασθεῖσα  ἀγροτικὴ ἰδιοκτησία, εἴτε ἑκουσίως  εἴτε  ἕνεκα  χρέους, περιήρχετο  καὶ  πάλιν  εἰς  τὸν  πρῶτον αὐτῆς ἰδιοκτήτην, χωρὶς καμμίαν ἀποζημίωσιν.

3. Οἱ κλέπται, οἱ λησταί,  οἱ κακοῦργοι καὶ οἱ ὑβρίζοντες τὸν Θεὸν ἐδικάζοντο εἰς τὰ δικαστήρια ἀπὸ τοὺς δικαστὰς (κριτάς). Δικαστήρια ὑπῆρχον πολλὰ  εἰς τὰς διαφόρους πόλεις.

Ἀργότερα εἰς τὴν ῾Ιερουσαλὴμ ὑπῆρχε τὸ Μέγα Συνέδριον μὲ ἑβδομήκοντα ἕνα δικαστὰς καὶ μὲ πρόεδρον τὸν ἀρχιερέα. ᾽Ενώπιον τοῦ δικαστηρίου  τὴν  ἐνοχὴν  τοῦ κατηγορουμένου  ἔπρεπε νὰ βεβαιώσουν δύο τοὐλάχιστον μάρτυρες.

Τὰ  δικαστήρια ἐπέβαλλον  τὰς  ἑξῆς ποινάς  :  Τὸ  πρόστιμον,  τὴν μαστίγωσιν, τὴν φυλάκισιν,  τὴν ταὐτοπάθειαν (δηλ. νὰ πάθῃ ὁ ἀδικήσας  τὸ ἴδιον κακόν,  τὸ ὁποῖον ἐπροξένησεν εἰς τὸν ἄλλον)  καὶ τὸν θάνατον  εἴτε  διὰ ξίφους εἴτε  διὰ λιθοβολισμοῦ.  Τὸν θάνατον  διὰ

τοῦ σταυροῦ (σταύρωσις)  παρέλαβον ἀργότερα οἱ ᾽Ισραηλῖται  ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους.

Εἰς θάνατον  κατεδικάζοντο οἱ στασιασταί, οἱ ὑβρίζοντες τὸν Θεὸν καὶ μάλιστα ὅσοι ἔλεγον ὅτι εἶναι θεοὶ ἢ υἱοὶ τοῦ Θεοῦ.

Δικαστήρια ὑπῆρχον  πολλά,  μικρὰ  μὲ  τρεῖς  δικαστάς,   μεγάλα μὲ ἑπτά,  καὶ  τὸ Μέγα  Δικαστήριον ἤ Συνέδριον μὲ 71  δικαστὰς  - βουλευτάς.

Τὴν  δαιδαγώγησιν τοῦ  λαοῦ  εἶχον  αἱ  Συναγωγαί.  Ἀπὸ   αὐτὰς ὑπῆρχον πολλαὶ  ἀργότερα εἰς τὰς πόλεις καὶ τὰ χωρία. ᾽Εκεῖ ἐδίκαζον οἱ δικασταὶ καὶ ἐκεῖ ἐγίνετο  ἡ δημοσία  προσευχή,  ἡ ἀνάγνωσις  δηλ. τοῦ Νόμου καὶ τῶν Προφητῶν, ἡ διδασκαλία τοῦ λαοῦ καὶ ἡ δοξολογία τοῦ Θεοῦ.

Αὐτὴ  εἶναι ἡ νομοθεσία τοῦ Μωυσέως,  τῆς ὁποίας σπουδαιότερον μέρος εἶναι ὁ ἠθικὸς  νόμος.

Αὐτὸς    ὁ   νόμος   κυρίως    ἀνέθρεψε    καὶ    ἐπαιδαγώγησε   τὸν

᾽Ισραηλιτικὸν λαὸν εἰς τὴν μέλλουσαν ἀποκάλυψιν  τοῦ Μεσσίου, «εἰς τὴν  μέλλουσαν  ἀποκαλυφθῆναι πίστιν»,  ὅπως  λέγει   ὁ ἀπόστολος Παῦλος.  ῎Εγινε  δηλαδή,  ὁ νόμος «παιδαγωγὸς ἡμῶν  εἰς  Χριστόν». (Γαλ. Γ΄, 23- 29).

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: