Περιοδος Πρώτη
Η Αποκαλυψις του Θεού εν τη Δημιουργία
Η Δημιουργια του Κόσμου και του Ανθρώπου (Γενέσ. Α΄ Καὶ Β΄)
Τὸ Σύμπαν, τὸ ὁποῖον μᾶς περιβάλλει, ὀνομάζεται κόσμος. ῾Ο κόσμος αὐτός, τὸ ὡραῖον τοῦτο μεγαλούργημα τοῦ Θεοῦ, ἦτο ἐποχή. Κατὰ τὴν ὁποίαν δέν ὑπῆρχεν.
῾Υπῆρχεν ὅμως ὁ αἰώνιος καὶ παντοδύναμος, ὁ πάνσοφος καὶ πανάγαθος θεός, ὁ ὁποῖος ἀπὸ ἀγάπην ἐδημιούργησε μὲ σοφίαν τὸν κόσμον.Τὴν δημιουργίαν τοῦ κόσμου μᾶς διηγεῖται τὸ πρῶτον βιβλίον τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τὸ ὁποῖον διὰ τοῦτο ὀνομάζεται Γένεσις. «᾽Εν ἀρχῇ λέγει, ἐδημιούργησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν. Ἡ δὲ γῆ ἦτο ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος».
Εἶπε λοιπὸν τότε ὁ Θεὸς καὶ ἔγινε πρῶτα τὸ φῶς. Καὶ ὕστερα διέταξε νὰ χωρισθῇ ἡ γῆ ἀπὸ τὰ ἄλλα οὐράνια σώματα. Κατόπιν εἶπε νὰ φυτρώσουν τὰ φυτὰ καὶ νὰ φανῇ ὁ ἥλιος, ἡ σελήνη καὶ οἱ ἀστέρες.῎Επειτα διέταξε καὶ ἔγιναν οἱ ἰχθῦς καὶ τὰ ἄλλα ὑδρόβια ζῷα. Καθὼς καὶ τὰ πτηνὰ καὶ τέλος τὰ ὑπόλοιπα ζῷα τῆς ξηρᾶς. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἐδημιούργησεν ὁ Θεὸς ἀπὸ τὸ μηδὲν μὲ μόνον τὸν λόγον του. Εἶπε καὶ ἔγιναν.
2. Τελευταῖον ἀπὸ ὅλα τὰ πλάσματα ἐδημιούργησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον. Αὐτὸς εἶναι πραγματικῶς τὸ τελειότερον ἀπὸ ὅλα τὰ ὁρατὰ δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ. Καὶ διὰ να μᾶς παραστήσῃ τοῦτο ἡ Παλαιὰ Διαθήκη λέγει, ὅτι ὁ Θεὸς ἒπλασε τον ανθρωπον λαβὼν
«χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς καὶ ενεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς». Τοιουτοτρόπως, λέγει, «ἔγινεν ὁ ἄνθρωπος ψυχὴ ζ ῶσα».
Ὁ πρῶτος ἂνθρωπος ὠνομάσθη Ἀδὰμ, δηλ. Χοϊκός. Ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ ἐδημιουργήθη ἡ Εὔα, δηλ, ἡ Ζωή. Διὰ τοῦτο ὅταν ὁ Ἀδὰμ εἶδε τὴν Εὔαν. Εἶπεν ὅτι αυτὴ εἶναι «ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστῶν του καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός του». Μὲ αὐτὴν τὴν ὡραίαν φράσιν θέλει ἡ Παλαιὰ Διαθήκη νὰ τονίσῃ τὸν στενὸν σύνδεσμον μεταξὺ τῶν δύο πρώτων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἀπετέλεσαν τὴν πρώτην ἐπὶ τῆς γῆς οἰκογένειαν.
῾Ο Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα ὀνομάζονται πρωτόπλαστοι. Αὐτοὶ εἶναι οἱ
προπάτορες τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
3. Ὁ ἄνθρωπος ἀποτελεῖται ἀπὸ δύο συστατικά, ἀπὸ τὸ σῶμα καὶ ἀπὸ τὴν ψυχήν. Τὸ σῶμα εἶναι ὑλικὸν καὶ θνητόν, ἐνῷ ἡ ψυχὴ εἶναι πνεῦμα ἂυλον καὶ ἀθάνατον.
Ὁ ἄνθρωπος διαφέρει πολὺ ἀπὸ τὰ ζῷα, διότι ἐπροικίσθη ἀπὸ τὸν Θεὸν μὲ τὸν νοῦν (τὸ λογικὸν) καὶ μὲ τὴν ἠθικὴν ἐλευθερίαν. Μὲ τὰ χαρίσματα αὐτὰ δύναται νὰ σκέπτεται, νὰ πράττῃ ἐλεύθερα τὸ ἀγαθὸν καὶ νὰ προοδεύῃ εἰς τὴν ἀρετήν, ὥστε νὰ παρομοιάσῃ πρὸς τὸν Θεὸν εἰς τὴν γνῶσιν, τὴν ἁγιότητα καὶ τὴν δύναμιν. Αὐτὸ τὸ λέγει ἡ Παλαιὰ Διαθήκη μὲ τὴν φράσιν, ὅτι ἐδημιούργησεν ὁ Θεὸς τὸν ἂνθρωπον «κατ’ εἰκόνα αὐτοῦ καὶ καθ’ ὁμοίωσιν».
Ὕστερα ἀπὸ τὴν δημιουργίαν εὐλόγησεν ὁ Θεὸς ὅλα τὰ δημιουργήματά του. Εὐλόγησε δὲ ἰδιαιτέρως τὸν ἄνθρωπον καὶ εἶπεν
Αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν καὶ κατακυριεύσατε αὐτῆς.
Τοιουτοτρόπως ἐδημιούργησεν ὁ Θεὸς τὸ σύμπαν. Μετὰ τὴν δημιουργίαν ὁ Θεὸς δὲν ἐγκατέλειψε τὸν κόσμον εἰς τὴν τύχην του, ἀλλὰ ἐξακολουθεῖ νὰ προνοῇ δηλ. νὰ κυβερνᾷ καὶ νὰ φροντίζη δι᾽αὐτὸν ὡς καλὸς κυβερνήτης καὶ φιλόστοργος πατήρ. Τοῦτο λέγεται Θεία Πρόνοια.
Τὴν μεγαλοπρέπειαν τῆς δημιουργίας καὶ τὴν μέριμναν τῆς Θείας
Προνοίας μᾶς διδάσκει καὶ ὁ Δαβὶδ εἰς τὸν ἑξης ὡραῖον Ψαλμόν του:
Ἀνάγνωσμα
Ὕμνος τοῦ Δαβὶδ πρὸς τὸν Δημιουργὸν
(Ψαλμὸς 103ος. Στίχοι κατ’ ἐκλογήν).
Εὐλόγει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον.
Κύριε, ὁ Θεός μου, ἐμεγαλύνθης σφόδρα.
᾽Εξομολόγησιν (1) καὶ μεγαλοπρέπειαν ἐνεδύσω, ἀναβαλλόμενος (2) φῶς ὡς ἱμάτιον...
Ὁ ποιῶν τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα καὶ τοὺς λειτουργοὺς αὐτοῦ πυρὸς φλόγα,
Ὁ θεμελιῶν τὴν γῆν ἐπὶ τὴν ἀσφᾴλειαν αὐτῆς, οὐ κλιθήσεται (3) εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος...
Ὁ ἐξαποστέλλων πηγὰς ἐν φάραγξιν, ἀναμέσον τῶν ὀρέων διελεύσονται ὓδατα... Ὁ ἐξανατέλλων χόρτον τοῖς κτήνεσ
καὶ χλόην τῆ δουλείᾳ (4), τῶν ἀνθρώπῳν
Τοῦ ἐξαγαγεῖν ἄρτον ἐκ τῆς γῆς,
καὶ οἶνος εὐφραίνει καρδίαν ἀνθρώπου. Τοῦ ἱλαρῦναι (5) πρόσωπον ἐν ἐλαίῳ καὶ ἄρτος καρδίαν ἀνθρώπου στηρίζει.. Ὂρη τὰ ὑψηλὰ ταῖς ἐλάφοις,
πέτρα καταφυγὴ τοῖς λαγωοῖς.
᾽Εποίησε σελήνην εἰς καιροὺς (6), ὁ ἥλιος ἔγνω τὴν δύσιν αὐτοῦ, ἔθου σκότος καὶ ἐγένετο νύξ.
῾Ως ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα σου. Κύριε, πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας...
Αὕτη ἡ θάλασσα ἡ μεγάλη καὶ εὐρύχωρος.
Σημείωσεις
[ δόξα, 2. φορῶν, 3. δὲν θὰ σαλευθῇ, 4. διὰ τὴν ἐξυπηρέτησιν, 5. διὰ νὰ κάνῃ φαιδρόν,6. διὰ νὰ κανονίζη τοὺς καιρούς, δηλαδὴ μῆνας ἐβδομάδας κλπ.]
᾽Εκεῖ ἑρπετά, (1) ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός, ζῷα μικρὰ μετὰ μεγάλων...
Πάντα πρὸς σὲ προσδοκῶσι
δοῦναι τὴν τροφὴν αὐτῶν εἰτ εὔκαιρον (2), δόντος σου αὐτοῖς, συλλέξουσιν. Ἀνοίξαντός σου τὴν χεῖρα
τὰ σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος. Ἀποτρέψαντος δέ σου τὸ πρόσωπον ταραχθήσονται.
Ἀντανελεῖς (3) τὸ πνεῦμα αὐτῶν καὶ ἐκλείψουσι
καὶ εἰς τὸν χοῦν αὐτῶν ἐπεστρέψουσιν.
᾽Εξαποστελεῖς τὸ πνεῦμά σου καὶ κτισθήσονται
καί ἀνακαινιεῖς τὸ πρόσωπον τῆς γῆς.
῎Ητω ( ) ἡ δόξα Κυρίου εἰς τοὺς αἰῶνας· εὐφρανθήσεται Κύριος ἐπὶ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ. Ὁ ἐπιβλέπων ἐπὶ τὴν γῆν
καὶ ποιῶν αὐτὴν τρέμειν,
ὁ ἁπτόμενος (5) τῶν ὀρέων καὶ καπνίζονται. Ἄσω (6) τῷ Κυρίῳ ἐν τῆ ζωῆ μου,
ψαλῶ τῷ Θεῷ μου ἕως ὑπάρχω... Εὐλόγει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον.
4. ΑΜΑΡΤΙΑ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΩΝ (Γενέσ. κεφ. Γ΄- Δ΄)
῾Ο ἀγαθὸς Θεός, ὅταν ἐδημιούργησε τοὺς πρωτοπλάστους, δέν τοὺς ἄφησεν εἰς τὴν τύχην των, ἀλλ’ ἐφρόντισε διὰ τὴν τροφὴν καὶ τὴν κατοικίαν αὐτῶν. ῎Εθεσεν αὐτοὺς εἰς τὸν παράδεισον, δηλαδὴ εἰς ἕνα ὡραῖον κῆπον γεμᾶτον ἀπὸ φυτά. Καρποφόρα δένδρα, πτηνὰ καὶ ζῷα, διὰ νὰ καλλιεργοῦν αὐτὸν καὶ νὰ τὸν φυλάττουν. ᾽Εκεῖ οἱ πρωτόπλαστοι εἶχον πλήρη ἐλευθερίαν. Ἦσαν εὐτυχεῖς, διότι ἦσαν ἐκ φύσεως ἀθῷοι, ἀλλὰ καὶ δὲν ἐγνώριζαν τί ἦτο τὸ κακὸν καὶ τί τὸ καλὸν ἢ ἀγαθόν. Ἀλλ’ ὁ Θεὸς ἠθέλησε νὰ δοκιμάσῃ τοὺς πρώτους ἀνθρώπους, νὰ γυμνάσῃ αὐτοὺς εἰς τὸ ἀγαθόν, ὥστε νὰ τὸ πράττουν μὲ τὴν θέλησίν των καὶ μὲ τὴν ἐκτέλεσίν του νὰ μάθουν τὶ εἶναι καλὸν καὶ τὶ κακόν. Διὰ τοῦτο τοὺς ἔδωκε τὴν ἐντολὴν νὰ μὴ φάγουν ἀπὸ τὸν καρπὸν τοῦ δένδρου τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ. Τοὺς προειδοποίησε δὲ ρητῶς ὅτι, ἐὰν παραβοῦν τὴν ἐντολὴν αὐτήν, θὰ καταδικασθοῦν εἰς θάνατον.
2. Τὴν εὐτυχίαν τῶν πρωτοπλάστων μέσα εἰς τὸν παράδεισον ἐχαίροντο οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ. Καὶ μόνον ὁ διάβολος ἐφθόνησεν αὐτήν. Αὐτὸς ἔλαβε τότε μορφὴν ὄφεως καὶ παρουσιάσθη εἰς τὴν Εὔαν καὶ τῆς ἐπρότεινε νὰ φάγῃ ἀπὸ τὸν καρπὸν τοῦ δένδρου τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ.
-«᾽Εὰν φάγετε, τῆς εἶπεν, ἀπὸ τὸν καρπόν, θὰ γίνετε παντογνῶσται, ὅπως ὁ Θεός ». ῾Η Εὔα ἐπείσθη, ἕπεισε δὲ καὶ τὸν Ἀδὰμ καὶ ἔφαγε καὶ αὐτὸς ἀπὸ αὐτόν. Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον οἱ προπάτορες παρέβησαν τὴν ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ. ῾Η πρᾶξίς των αὐτὴ ἦτο παρακοὴ εἰς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἔγινεν ἀπὸ τὸν ἐγωϊσμόν των, διὰ νὰ γίνουν καὶ αὐτοί, ὅπως ὁ Θεός, παντογνῶσται.
῾Η ἁμαρτία τῶν πρωτοπλάστων ἧτο μεγάλη, διὰ τοῦτο καὶ ἡ τιμωρία των ἦτο ἐπίσης μεγάλη. Ἀντὶ δὲ νὰ συναισθανθοῦν αὐτοὶ τὸ ἁμάρτημά των, νὰ μετανοήσουν εἰλικρινῶς καὶ νὰ ζητήσουν συγχώρησιν ἀπὸ τὸν Θεόν, ἔρριψαν τὴν εὐθύνην ὁ μέν Ἀδὰμ εἰς τὴν Εὔαν, ἡ δὲ Εὔα εἰς τὸν ὄφιν.
Τότε ὁ Θεὸς ἐτιμώρησε τὴν Εὔαν, τὸν Ἀδὰμ καὶ τὸν ὄφιν. Πρὸς τὴν Εὔαν εἶπε : «Μὲ πόνους νὰ γεννᾷς τὰ τέκνα σου καὶ νὰ εἶσαι ὑπὸ τὴν ἐξουσίαν τοῦ ἀνδρός σου».
Πρὸς τὸν Ἀδὰμ εἶπε: «Ἕνεκα τῆς ἁμαρτίας σου, μὲ τὸν ἱδρῶτα τοῦ προσώπου σου νὰ τρώγῃς τὸν ἄρτον σου, ἕως ὅτου τὸ σῶμά σου ἐπιστρέψῃ εἰς τὴν γῆν, ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἐλήφθη».
Τέλος πρὸς τὸν ὄφιν, δηλ. τὸν διάβολον. Εἶπεν ὁ Θεός: «Θὰ θέσω ἔχθραν μεταξὺ σοῦ καὶ τῆς γυναικός. Καὶ μεταξὺ τῆς γενεᾶς σου καὶ τῶν ἀπογόνων αὐτῆς. Ἀπόγονος τῆς γυναικὸς θὰ συντρίψῃ τὴν κεφαλήν σου καὶ σὺ θὰ συντρίψῃς τὴν πτέρναν αὐτοῦ».
Οἱ λόγοι αὐτοὶ τοῦ θεοῦ πρὸς τὸν διάβολον ἀποτελοῦν τὸ πρῶτον χαρμόσυνον μήνυμα, τὸ πρῶτον εὐαγγέλιον, πρὸς τοὺς ἐκπεσόντας προπάτοράς μας. Ὅτι δηλαδὴ ἡ τιμωρία των δὲν θὰ εἶναι αἰωνία, ἀλλ’ ὅτι κάποτε ἀπόγονος τῆς γυναικός, δηλαδὴ ὁ Κύριος ἡμῶν ᾽Ιησοῦς Χριστός, θὰ ἠλευθέρωνε τὴν ἀνθρωπότητα ἀπὸ τὴν ἐξουσίαν τοῦ διαβόλου.
Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη διαθήκη τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο, τὸ πρωτευαγγέλιον, ὃπως λέγεται.
3. Μετὰ τὸ ἁμάρτημά τους οἱ πρωτόπλαστοι ἐξεδιώχθησαν ἀπὸ τὸν παράδεισον. Ἀπὸ τότε οἱ ἄνθρωποι ἔγιναν πονηροὶ καὶ θνητοί. Ὁ νοῦς των ἐσκοτίσθη καὶ ἡ θέλησίς των ἐξησθένησεν. ᾽Ελησμόνησαν δὲ τὴν θεϊκὴν καταγωγήν των καὶ τὸν προορισμόν των καὶ ἐλάτρευσαν τὰ εἴδωλα.
Δὲν εἶχον πλέον τὴν δύναμιν οἱ ἄνθρωποι νὰ ἐπιβληθοῦν εἰς τὸν ἑαυτόν των καὶ νὰ πράττουν πάντοτε τὸ ἀγαθόν, ἀλλὰ παρεσύροντο ἀπὸ τὸ κακόν. Ἀπέκτησαν φυσικὴν κλίσιν καὶ ροπὴν πρὸς τὸ κακόν.
Τὰ ἀποτελέσματα αὐτὰ τῆς ἁμαρτίας τῶν προπατόρων μετεδόθησαν κληρονομικῶς εἰς ὅλον τὸ ἀνθρώπινον γένος. Οὕτως ὥστε κάθε ἄνθρωπος ποὺ γεννᾶται φέρει κληρονομικῶς τὴν ἐνοχὴν τοῦ ἁμαρτήματος τούτου, τὸ ὁποῖον λέγεται διὰ τοῦτο προπατορικὸν ἁμάρτημα.
Τοιουτοτρόπως ὁ ἄνθρωπος ἀπεμακρύνθη ἀπὸ τὸν παράδεισον καὶ ἔχασε τὴν ἐπαφήν του μὲ τὸν Θεόν. ῾Ο φιλάνθρωπος ὅμως Θεὸς δὲν ἄφησε τὸ πλάσμα του χωρὶς τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας του καὶ τῆς ἀποκαταστάσεώς του εἰς τὴν πρώτην μακαριότητα. Καὶ πρὸς τοῦτο ἐσχεδίασε νὰ ἀποστείλη εἰς τὸν κόσμον τὸν μονογενῆ Υἱόν του, τὸν Κύριον ἡμῶν ᾽Ιησοῦν Χριστόν, τὸν Μεσσίαν, ὅπως ἔλεγον οἱ ῾Εβραῖοι, ὡς σωτῆρα.
Μὲ τὸν ἑβραϊκὸν λαόν, τὸν ὁποῖον ἐξέλεξεν ὡς ὄργανον τοῦ σχεδίου του, ἀρχίζει τὴν προπαρασκευὴν τῶν ἀνθρώπων νὰ δεχθοῦν τὸν Χριστόν. Ἔπρεπε δὲ -καὶ ἦτο ἀνάγκη- νὰ ἔλθῃ ὁ Χριστός, διότι ὁ ἄνθρωπος ἦτο ἀδύνατον νὰ σωθῇ μὲ τὰς ἰδικάς του δυνάμεις, μόνος του. Καὶ νὰ ἐπανεύρῃ τὸν δρόμον πρὸς τὸν Θεὸν ἐξ αἰτίας τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος.
5. Ο ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ. Ο ΠΥΡΓΟΣ ΒΑΒΕΛ. Η ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ (Γενέσ. ΣΤ΄- ΙΑ΄)
῾Ο Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα, ἐξόριστοι πλέον ἀπὸ τὸν παράδεισον, ἔκαμαν πολλὰ παιδιά. ᾽Επέρασαν κατόπιν αἰῶνες πολλοὶ ἀπὸ τότε. Καὶ οἱ ἄνθρωποι διαρκῶς ἐπληθύνοντο. Συγχρόνως ὅμως διεφθείροντο.
᾽Εγίνοντο δηλ. κακοί, διότι ἐλησμόνησαν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν καὶ τὸ ἅγιον θέλημά του. Διὰ τοῦτο ἔγινεν ὁ κατακλυσμός.
Ἤνοιξαν οἱ καταρράκται τοῦ οὐρανοῦ. Καὶ ἔβρεξεν ἀδιακόπως τεσσαράκοντα ἡμερόνυκτα. Τὰ νερὰ ἔφθασαν καὶ ἐσκέπασαν καὶ αὐτὰς τὰς ὑψηλοτέρας κορυφὰς τῶν ὀρέων. Ὅλοι δὲ οἱ ἄνθρωποι καὶ ὅλα τὰ ζῶα ἐπνίγησαν τότε.
2. Ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἐσώθη μόνον ὁ Νῶε μὲ τὴν σύζυγόν του καὶ τὰ παιδιά του, Σήμ, Χὰμ καὶ Ἰάφεθ. Καὶ τὰς συζύγους των, διότι ἦσαν δίκαιοι καὶ εὐσεβεῖς ἅνθρωποι.
Αὐτοὶ κατεσκεύασαν μίαν μεγάλην κιβωτόν, μέσα εἰς τὴν ὁποίαν ἔβαλαν ἀνὰ τρία καὶ ἥμισυ ζεύγη ἀπὸ ὅλα τὰ εἴδη τῶν καθαρῶν ζῴων καὶ ἀνὰ ἓν ζεῦγος ἀπὸ ὅλα τὰ ἀκάθαρτα ζῷα. ᾽Εκεῖ εἰσῆλθον καὶ ἐκεῖνοι, ὅταν ἥρχισεν ὁ κατακλυσμός.
῎Επειτα ἀπὸ τεσσαράκοντα ἡμέρας ἡ βροχὴ ἐσταμάτησε καὶ τὰ νερὰ ἤρχισαν νὰ ὀλιγοστεύουν. Καὶ ὁ Νῶε, διὰ νὰ βεβαιωθῇ ἂν ἐστέγνωσεν ἡ γῆ, ἀπέλυσε πρῶτα ἕνα κόρακα, ὁ ὁποῖος δέν ἐπέστρεψεν εἰς τὴν κιβωτόν, ἐπειδὴ εὑρῆκε πολλὰ πτώματα διὰ νὰ τρώγῃ.
῎Επειτα ἔστειλεν ἐπὶ τρεῖς φορὰς συνεχῶς μίαν περιστεράν, ἕως ὅτου τὴν τρίτην φορὰν ἡ περιστερὰ ἐπανῆλθε κρατοῦσα εἰς τὸ ράμφος της φύλλον ἐλαίας. Μὲ τὸ σημεῖον τοῦτο ἐννόησεν ὁ Νῶε, ὅτι ἐξηράνθη ἡ γῆ.
Ἤνοιξε λοιπὸν τὴν κιβωτὸν καὶ ἐξῆλθε μὲ τὴν οἰκογένειάν του. Τότε ἀντελήφθη, ὅτι ἡ κιβωτὸς εἶχε καθήσει ἐπάνω εἰς μίαν κορυφὴν τοῦ ὄρους τῆς Ἀρμενίας Ἀραράτ. ῾Η πρώτη του φροντὶς ἦτο νὰ εὐχαριστήσῃ τὸν Θεὸν διὰ τὴν σωτηρίαν του. Ἔκτισε λοιπὸν θυσιαστήριον καὶ προσέφερεν εὐχαριστήριον θυσίαν εἰς τὸν Θεόν.
3. ῾Ο Νῶε μετὰ τὸν κατακλυσμὸν κατῴκησε μὲ τὴν οἰκογένειάν του εἰς τὸ ὀροπέδιον Παμὶρ τῆς Ἀσίας. ῎Επειτα οἱ ἀπόγονοί του ἦλθον καὶ ἐγκατεστάθησαν εἰς τὴν πεδιάδα Σεναὰρ τῆς Μεσοποταμίας.᾽Εκεῖ ἐκαλλιέργησαν τὴν γῆν καὶ ἤρχισαν νὰ πολλαπλασιάζωνται μὲ τὴν πάροδον τῶν ἐτῶν. Οταν ἔγιναν πάρα πολλοί, ἔπρεπε νὰ ἁπλωθοῦν εἰς ὅλην τὴν γῆν. Διὰ τοῦτο ἀπεφάσισαν, πρὶν ἀποχωρισθοῦν καὶ διασπαροῦν εἰς τὰ διάφορα σημεῖα τῆς γῆς, νὰ κτίσουν ἕνα ὑψηλὸν πύργον, ἡ κορυφὴ τοῦ ὁποίου νὰ φθάνῃ μέχρι τοῦ οὐρανοῦ, διὰ νὰ γίνουν ἔνδοξοι εἰς ὅλας τὰς μελλούσας γενεάς.
Ὁ Θεὸς ὅμως ἐτιμώρησε τότε τὴν ἀλαζονείαν τους αὐτήν. Καὶ πράγματι. Εἶχον προχωρήσει ἀρκετὰ εἰς τὸ ἔργον των, ὅταν ἔπαθον σύγχυσιν τῆς γλώσσης των, ὥστε ὁ εἷς δὲν ἐννοοῦσε τὸν ἄλλον. Καὶ ἠναγκάσθησαν τότε νὰ παύσουν νὰ οἰκοδομοῦν τὸυ πύργον, ὁ ὁποῖος διὰ τοῦτο ὠνομάσθη πύργος βαβέλ, δηλαδὴ τῆς συγχύσεως τῆς γλώσσης των.
Ὕστερα οἱ ἀπόγονοι τοῦ Νῶε διεσκορπίσθησαν εἰς ὅλην τὴν γῆν. Οἱ ἀπόγονοι τοῦ Σὴμ λέγονται Σημῖται, τοῦ Χὰμ Χαμῖται καὶ τοῦ Ἰάφεθ Ἰαφεθῖται ἢ Ἰαπετῖται. Ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἐκάλεσεν εἰς ἕνωσιν ὁ Χριστός, ὅταν ἔστειλε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.
Κοντάκιον τῆς Πεντηκοστῆς
Ὅτε καταβὰς τὰς γλώσσας συνέχεε (1), διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος.
Ὅτε τοῦ πυρὸς τὰς γλώσσας διένειμεν (2), εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε.
Καὶ συμφώνως δοξάζομεν
Τὸ Πανάγιον Πνεῦμα.
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου