«Πλανῶντες καὶ πλανώμενοι»

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4

«Πλανῶντες καὶ πλανώμενοι»1

Γιὰ τὴν πλάνη τῶν Πεντηκοστιανῶν

 

έροντα, αὐτὰ ποὺ λένε ὅσοι προσχωροῦν στοὺς   Πεντηκοστιανούς, ὅτι δηλαδὴ βλέπουν ὁράματα, μιλοῦν γλῶσσες κ.λπ., εἶναι ἀπὸ φαντασία ἢ ἀπὸ δαιμονικὴ ἐνέργεια;

– Ἀπὸ δαιμονικὴ ἐνέργεια εἶναι. Γιατί, ὅταν πηγαίνουν στοὺς Πεντηκοστιανοὺς

καὶ ξαναβαπτίζωνται, περιφρονοῦν, ἀρνοῦνται τὸ Ἅγιο Βάπτισμα – «ὁμολογῶ ἓν Βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν», λέει τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως –, ὁπότε ξεβαπτίζονται, δέχονται δαιμονικὲς ἐπιδράσεις καὶ μιλοῦν βρρρ..., δῆθεν γλῶσσες. «Μιλάει, λένε, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τῆς Πεντηκοστῆς». Δὲν εἶναι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα· εἶναι ἕνα σωρὸ ἀκάθαρτα πνεύματα. Τί γλωσσολαλιές; Ἀσυναρτησίες εἶναι αὐτὰ ποὺ λένε· οὔτε οἱ ἴδιοι τὰ καταλαβαίνουν. Τὰ μαγνητοφωνοῦν κιόλας καὶ ὕστερα κάνουν στατιστικὲς καὶ βγάζουν συμπεράσματα: «Ἔχει τόσα «ἀλληλούια» στὴν τάδε γλῶσσα, τόσα στὴν τάδε...». Μὰ μέσα στὰ τόσα «βρρρ...» κάτι θὰ βρῆς ποὺ νὰ μοιάζη καὶ μὲ «ἀλληλούια» σὲ κάποια ἀπὸ τὶς γλῶσσες τοῦ κόσμου! Καὶ βλέπεις, ἐνῶ εἶναι κάτι δαιμονικό, αὐτὸν τὸν δαιμονισμὸ τὸν θεωροῦν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ λένε πὼς ζοῦν ὅ,τι ἔζησαν καὶ οἱ Ἀπόστολοι τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Εἶναι βλασφημίες αὐτὰ ποὺ πιστεύουν, γι᾿ αὐτὸ δαιμονίζονται.

– Γέροντα, γιατί ξαναβαπτίζονται;

– Γιατὶ λένε: «Ὅταν βαπτίσθηκα, ἤμουν μικρὸς καὶ δὲν ἤξερα· τώρα βαπτίζομαι

ἐν γνώσει μου». Ξαναβαπτίζονται καὶ δικαιολογοῦν τὶς ἁμαρτίες τους. Ἂν ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶχε τὸν νηπιοβαπτισμό, ὅσοι θὰ πέθαιναν, πρὶν βαπτισθοῦν, τί θὰ γίνονταν; Γι᾿ αὐτὸ γίνεται ὁ νουνὸς ἐγγυητής, λέει τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως καὶ ἔχει εὐθύνη γιὰ τὸ παιδάκι, ὥσπου νὰ μεγαλώση. Μήπως ἀδικεῖται ποὺ βαπτίζεται μικρό; Ὄχι, ἴσα-ἴσα βοηθιέται, γιατὶ κοινωνάει. Καὶ ὅταν μεγαλώση,  ἂν μολύνη τὸ  Ἅγιο Βάπτισμα μὲ κάποια ἁμαρτία, ὑπάρχει ἡ μετάνοια καὶ ἡ ἐξομολόγηση ποὺ θὰ ξεπλύνουν αὐτὴν τὴν ἁμαρτία, ὄχι νὰ πάη νὰ βαπτισθῆ ξανά!

Γιὰ τὰ ἀναστενάρια

– Γέροντα, λένε ὅτι οἱ ἀναστενάρηδες, στὴν γιορτὴ τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου, πατοῦν σὲ ἀναμμένα κάρβουνα καὶ δὲν καίγονται. Τί εἶναι αὐτό;

–  Καὶ  δαιμονικὸ  εἶναι  καὶ  ἀπατεωνία.  Τὸ  ὅτι  χορεύουν  κρατώντας  κάποια εἰκόνα ἢ τὸν σταυρὸ εἶναι ἀναίδεια, εἶναι ἄρνηση πίστεως. Ἀπομακρύνεται ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, γι᾿ αὐτὸ τοὺς βοηθάει ὁ διάβολος. Εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν τοὺς βοηθήση ὁ διάβολος μετά; Δικαιοῦνται τὴν βοήθειά του!

Ἀλλὰ εἶναι καὶ ἡ δική τους πονηριὰ ποὺ βοηθάει. Αὐτοὶ πηγαίνουν προηγουμένως καὶ ἑτοιμάζουν τὸν τόπο. Καῖνε δηλαδὴ ξύλα ἀπὸ πλατάνια ποὺ ἀφήνουν  πολλὴ  στάχτη  καὶ  ξέρουν  ποῦ  πατοῦν,  ὅταν  χορεύουν.  Γιατί  δὲν  καῖνε

πουρνάρια ἢ κουμαριὲς ποὺ κρατᾶνε κάρβουνο; Ἂς τοὺς ἑτοιμάση ἄλλος τὴν φωτιὰ

καὶ ἂς πᾶνε μετὰ νὰ χορέψουν!

Μοῦ εἶπε κάποιος: «Θαῦμα! Οἱ ἀναστενάρηδες πατοῦν στὴν φωτιὰ καὶ δὲν καίγονται». «Αὐτὸ θαυμάζεις; τοῦ εἶπα. Οἱ δαίμονες εἶναι μέσα στὴν φωτιὰ τῆς κολάσεως καὶ δὲν καίγονται χρόνια, αἰῶνες τώρα. Αὐτὸ νὰ θαυμάζης, καὶ ὄχι αὐτοὺς ποὺ πατοῦν λίγο πάνω στὰ κάρβουνα καὶ στὴν στάχτη, χωρὶς νὰ καίγωνται».

Ἡ μετεμψύχωση2

– Γέροντα, πῶς μερικοὶ ἄνθρωποι, ἀκόμη καὶ μορφωμένοι, πιστεύουν στὴν μετεμψύχωση;

–  Ἡ  μετεμψύχωση  βολεύει  τοὺς  ἀνθρώπους,  καὶ  εἰδικὰ  τοὺς  ἀθέους,  τοὺς

ἀπίστους. Εἶναι ἡ μεγαλύτερη πονηριὰ τοῦ διαβόλου. Τοὺς κρατᾶ ὁ διάβολος στὴν ζωὴ τῆς ἁμαρτίας, μὲ τὸν λογισμὸ ὅτι ἡ ψυχὴ ἔρχεται καὶ ξανάρχεται σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο.

«Ἔ, καὶ αὐτὴν τὴν φορὰ ἂν δὲν πετύχης, τοὺς λέει ὁ διάβολος, θὰ ξαναρθῆς στὴν ζωὴ καὶ θὰ πετύχης τὴν ἑπόμενη φορά· καὶ ἂν πάλι δὲν πετύχης, θὰ ᾿ρθῆς, θὰ ξαναρθῆς, θὰ ἐξελιχθῆς...»! Ὁπότε καὶ αὐτοὶ λένε: «δὲν πειράζει κι ἂν κάνω καὶ αὐτὴν τὴν ἁμαρτία» καὶ  τὸ  ρίχνουν ἔξω·  ζοῦν ἀπρόσεκτα,  δὲν μετανοοῦν.  Βλέπεις  πῶς  τοὺς τυφλώνει ὁ διάβολος καὶ τοὺς γαντζώνει στὴν κόλαση! Δὲν ἔχω δεῖ μεγαλύτερη πονηριὰ καὶ τέχνη τοῦ διαβόλου, γιὰ νὰ μαζεύη τοὺς ἀνθρώπους στὴν κόλαση! Κι ἂν σὲ γαντζώση μιὰ φορὰ ὁ διάβολος, θὰ σ᾿ ἀφήση νὰ γυρίσης πίσω; Αὐτὴ εἶναι ἡ χειρότερη θεωρία ἀπὸ ὅλες τὶς ἰνδουϊστικὲς θεωρίες.

Κάποτε, ἀργὰ τὸ ἀπόγευμα, πέρασε ἀπὸ τὸ Καλύβι ἕνας νεαρός. «Τέτοια ὥρα, παλληκάρι, θέλω νὰ διαβάσω καὶ ἑσπερινό», τοῦ λέω. «Μ᾿ αὐτὰ ἀσχολεῖσαι ἀκόμη;» μοῦ εἶπε καὶ ἔφυγε. Τὴν ἄλλη μέρα ξαναῆρθε καὶ μοῦ ἔλεγε γιὰ κάτι ὁράματα. «Εἶχες πάρει προηγουμένως καθόλου χασίς;», τὸν ρωτάω. «Παλιά, ναί. Τότε ὅμως ποὺ εἶδα τὰ ὁράματα, δὲν εἶχα πάρει», μοῦ λέει. «Μήπως διάβασες γιὰ μετεμψύχωση;». «Ναί», μοῦ λέει. Ἐκεῖ τὴν ἔπαθε. Διάβασε γιὰ μετεμψύχωση, μπῆκε ὁ ἐγωισμὸς μέσα καὶ ἔπλασε ὄνειρα ὅτι πρὶν ἀπὸ χιλιάδες χρόνια ἦταν μεγάλος ἄνθρωπος, πλούσιος! Εἶδε μετὰ σὲ ὅραμα ὅτι πῆγε ἐπάνω στὸν οὐρανό, ἀλλὰ δὲν τὸν εἶχαν γραμμένο ἐκεῖ καὶ τοῦ εἶπαν νὰ κατεβῆ. Ὁ διάβολος τοῦ δημιούργησε αὐτὴν τὴν κατάσταση. «Ὅλα αὐτά, τοῦ λέω, εἶναι παραμύθια κι ἐσὺ τὰ πιστεύεις;».

Καὶ δυστυχῶς ὑπάρχουν καὶ μορφωμένοι ἄνθρωποι ποὺ πιστεύουν σὲ τέτοιες χαζομάρες. Ἐκεῖ κοντὰ στὸ Καλύβι ἕναν γάιδαρο τὸν εἶχα ὀνομάσει Νασέρ, ἐπειδὴ ἦταν ζωηρός. Μιὰ μέρα ἦρθε ἕνας Ἕλληνας ποὺ ζοῦσε στὴν Ἑλβετία καὶ ἄκουσε ποὺ τὸν φώναζα Νασέρ. Ὅταν μετὰ ἀπὸ ἕνα διάστημα ξαναῆρθε, ἔφερε ἕνα κουτὶ μὲ ἁπλὰ γλυκὰ καὶ ἕνα μὲ ἐπίσημα. «Αὐτὰ εἶναι γιὰ σένα», μοῦ εἶπε καὶ μοῦ ἔδωσε τὰ ἁπλὰ γλυκά. «Αὐτὰ τὰ καλὰ γλυκά, μοῦ λέει, εἶναι γιὰ τὸν Νασέρ. Ἐγὼ κατάλαβα, λέει, ἀπὸ τὴν προηγούμενη φορὰ ὅτι ἦταν ὁ Νασέρ. Ὅταν τὸν συνάντησα, μὲ κοίταξε μὲ ἕνα θλιμμένο βλέμμα ποὺ μοῦ ράγισε τὴν καρδιά»! Νόμιζε ὅτι ὁ Νασὲρ μετεμψυχώθηκε καὶ ἔγινε γάιδαρος! Καὶ τὸ πίστευε! «Βρέ, εἶσαι στὰ καλά σου; τοῦ

λέω.  Ἐγὼ  τὸν  εἶπα  Νασέρ,  γιατὶ  ἦταν  ζωηρὸς  γάιδαρος».  Μὲ  κανέναν  τρόπο  δὲν

καταλάβαινε.

Καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι τίποτε! Νὰ σᾶς πῶ ἕνα ἄλλο: Πρὶν ἀπὸ χρόνια εἶχαν πάει Γερμανοὶ στὴν Κρήτη, γιὰ νὰ κάνουν ἕνα μνημόσυνο γιὰ τοὺς Γερμανοὺς ποὺ εἶχαν σκοτωθῆ ἐκεῖ στὴν Κατοχή. Τὴν ὥρα ποὺ ἔκαναν τὸ μνημόσυνο περνοῦσε ἕνας Κρητικὸς μὲ τὸν γάιδαρό του φορτωμένο μὲ τὶς πραμάτειες του. Ὁ γάιδαρος, ὅταν εἶδε τοὺς ἀνθρώπους ἐκεῖ μαζεμένους, ἄρχισε νὰ γκαρίζη. Ἕνας ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς νόμιζε ὅτι ὁ γάιδαρος ἦταν ὁ ἀδελφός του ποὺ εἶχε σκοτωθῆ στὸν πόλεμο καὶ μετεμψυχώθηκε! Τὸν γνώρισε καὶ τὸν χαιρέτισε μὲ τὸ γκάρισμα! Καὶ ὁ Γερμανὸς στάθηκε  προσοχή,  καὶ  τάκ,  τὸν  χαιρέτισε  στρατιωτικά...  Κλάματα!...  Πάει  ἀμέσως στὸν Κρητικὸ καὶ τοῦ λέει: «Πόσα θέλεις, γιὰ νὰ τὸν ἀγοράσω;». «Βρέ, φύγε ἀπὸ ᾿δῶ», τοῦ λέει ὁ Κρητικός. Ὁ Γερμανὸς τοῦ μετροῦσε τὰ μάρκα: «τόσα, τόσα». «Φύγε, ἄσε με», ἔλεγε ἐκεῖνος. Τελικὰ τοῦ λέει κάποιος: «Βρὲ χαμένε, τὸν πληρώνει τὸν γάιδαρο γιὰ μερσεντές, δῶσ᾿ τον». Ξεφόρτωσε τὰ πράγματά του ὁ Κρητικός, τὸν ξεσαμάρωσε, τὸν ἐλευθέρωσε, καὶ τὸν πῆρε ὁ Γερμανὸς μὲ βουρκωμένα μάτια καὶ τὸν πῆγε στὴν Γερμανία!

– Σοβαρά, Γέροντα;

– Γεγονός! Ἂν δὲν τὸ εἶχα ἀκούσει ἀπὸ σοβαρὸ ἄνθρωπο, δὲν θὰ τὸ πίστευα κι

ἐγώ.

Γιὰ τὴν ἄσκηση τῶν Ἰνδουϊστῶν3

–  Γέροντα,  οἱ  Ἰνδουϊστὲς  φθάνουν  σὲ  κάποια  αὐτοκυριαρχία,  γιατὶ  τοὺς βοηθάει ἡ μεγάλη ἄσκηση ποὺ κάνουν μὲ τὴν γιόγκα;

– Κάνουν καὶ κάνουν καὶ τί πετυχαίνουν μὲ ὅλα αὐτά; Ἡ ὀρθόδοξη ἐγκράτεια, καὶ γενικὰ ἡ πνευματικὴ ἄσκηση, ἀποβλέπει πάντα σὲ ἀνώτερο πνευματικὸ σκοπό, στὸν ἁγιασμὸ τῆς ψυχῆς. Ἡ δική τους σατανικὴ κοσμικὴ ἄσκηση γίνεται, γιὰ νὰ κάνουν εὐλύγιστο κορμί, νὰ γυρίζουν χέρια καὶ πόδια σὰν τὸν χάρτινο Καραγκιόζη, νὰ τοὺς καμαρώνουν μερικοὶ ἀνόητοι ἄνθρωποι καὶ νὰ τοὺς κοροϊδεύουν οἱ γελοῖοι δαίμονες. Ἀπὸ μικρὰ παιδάκια στραβώνουν τὰ πόδια, βάζουν τὸ ἕνα πόδι πάνω στὸν ἕναν ὦμο καὶ τὸ ἄλλο στὸν ἄλλον, καὶ ἔτσι προσεύχονται. Ἀσκοῦνται χτυπώντας πολλὴ ὥρα τὸ χέρι τους πάνω σὲ ἕνα τσουβάλι μὲ χαλίκι, μέχρι νὰ κάνη κάλο, καὶ μετὰ μποροῦν νὰ σπάσουν πέτρες, ξύλα κ.λπ.

Ἀλλά, καὶ ὅσα λένε ὅτι αἰσθάνονται, ἔχουν κάποια ἐξήγηση. Τραβοῦν λ.χ. τὴν

γλῶσσα μέχρι τὴν μύτη ἢ τὴν ρουφοῦν μέχρι τὸν λάρυγγα, παθαίνουν ἕναν ἐρεθισμό, νιώθουν κάποια γλυκύτητα, ἕναν γαργαλισμό, καὶ λένε: «Αὐτὸ εἶναι τὸ νέκταρ». Ὕστερα  πατοῦν  κοντὰ  στὰ  αὐτιὰ  κάτι  νεῦρα  καὶ  ἀκοῦνε  «βούου...»  μουσική.  Ἢ πατοῦν τὰ μάτια τους καὶ ἀρχίζουν νὰ βλέπουν ἀστράκια! Κάθονται μὲ ἀνοιχτὰ τὰ μάτια στὸν ἥλιο καί, ὅταν τὰ κλείνουν, βλέπουν φῶς! «Νά, τὸ πετύχαμε! λένε. Εἴδαμε τὸ ἄκτιστο φῶς!». Ὁπότε ὁ διάβολος λέει: «Ἄ, φῶτα θέλετε; Θὰ σᾶς δώσω ἐγὼ φῶτα». Τοὺς καλλιεργεῖ τὴν φαντασία, καὶ ὕστερα, χωρὶς νὰ πατοῦν τὰ μάτια ἢ χωρὶς νὰ τὰ

κρατοῦν  ἀνοιχτὰ  στὸν  ἥλιο,  βλέπουν  φῶτα.     Ἐμᾶς  ὁ  διάβολος,  χωρὶς  νὰ  τὸν

προκαλέσουμε, προσπαθεῖ πολλὲς φορὲς νὰ μᾶς πλανήση, μᾶς παρουσιάζει φῶτα

κ.λπ., ἀλλὰ τοῦ γυρίζουμε τὴν πλάτη, πόσο μᾶλλον νὰ τὸν  προκαλέσης! Ἀφορμὴ θέλει!

– Δηλαδή, Γέροντα, τοὺς παρουσιάζει ὁ διάβολος διάφορες παραστάσεις;

– Ναί, τοὺς καλλιεργεῖ τὴν φαντασία σὲ μεγάλο βαθμὸ καὶ μετὰ τοὺς πλανάει.

Πηγαίνουν καὶ μερικοὶ δικοί μας στοὺς Ἰνδούς, τοὺς μαθαίνουν οἱ Ἰνδοὶ νὰ λένε κάτι βρισιὲς στὴν γλῶσσα τους γιὰ τὸν Χριστό, γιὰ τὴν Παναγία, γιὰ τοὺς Ἁγίους – ἄλλοι ξέρουν ὅτι αὐτὰ εἶναι βλασφημίες, ἄλλοι δὲν ξέρουν – καὶ δαιμονίζονται. Μετὰ ἀρχίζουν νὰ λένε ἄρρητα ρήματα. Φθάνουν σὲ μιὰ ἔξαλλη κατάσταση καὶ οἱ ἄλλοι ποὺ   τοὺς   βλέπουν   νομίζουν   ὅτι   βρίσκονται   σὲ   πνευματικὴ   κατάσταση!   Εἶναι δαιμονικὴ κατάσταση αὐτή.

Ἔχει κάνει μεγάλη ζημιὰ ὁ Ἰνδουϊσμὸς

Οἱ Ἰνδοί, ἐνῶ εἶναι ἔξυπνος λαός, ἐνῶ ἔχουν μεταφυσικὲς ἀνησυχίες καὶ πολλὴ καρδιά, ἀσχολοῦνται μὲ τὴν δῆθεν φιλοσοφία, μὲ πλάνες καὶ μὲ μαγεῖες. Τοὺς Εὐρωπαίους τοὺς ἁλωνίζουν μὲ τὶς θεωρίες τους. Καὶ βλέπεις, οἱ ἀρχηγοί τους εἶναι σὰν ταῦροι καὶ οἱ ἄλλοι ἐκεῖ στὶς Ἰνδίες πεθαίνουν ἀπὸ τὴν πεῖνα! Ἔρχονται κι ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα καὶ ξεγελοῦν τὸν κόσμο μὲ τὴν νιρβάνα, τὴν τεμπελιά, τὶς μετεμψυχώσεις... Χρησιμοποιοῦν ἐν τῷ μεταξὺ στὰ βιβλία τους καὶ κομμάτια ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, ἀπὸ τὴν Φιλοκαλία, ἀπὸ τοὺς Πατέρες, καὶ ἔτσι προσελκύουν τὸν κόσμο. Παλιά, ποῦ νὰ πιστέψουν οἱ Ὀρθόδοξοι τὶς ἰνδουϊστικὲς θεωρίες! Τώρα, πῶς νὰ τὸ πῆ κανείς, καὶ μερικοὶ σωστοὶ ἄνθρωποι ὑποστηρίζουν τέτοιες ἀνοησίες καὶ δίνουν τοῦ κόσμου τὰ χρήματα. Ἔχει κάνει μεγάλη ζημιὰ ὁ Ἰνδουϊσμός.

– Ὑπάρχουν, Γέροντα, Ἰνδοὶ ποὺ εἶναι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί;

– Πολὺ λίγοι. Εἶχαν μείνει μερικοὶ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ποὺ εἶχε ἱδρύσει ἐκεῖ ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς, ἀλλὰ ἐγκαταλείφθηκαν. Ἄλλοι ἔγιναν Καθολικοί, ἄλλοι Προτεστάντες. Σήμερα ἐκεῖ οἱ Ὀρθόδοξοι εἶναι μετρημένοι.

Αὐτὰ ποὺ παρουσιάζουν ὡς θαύματα οἱ ἄλλες θρησκεῖες ἢ οἱ παραθρησκεῖες

δὲν ἔχουν καμμιὰ σχέση μὲ τὰ θαύματα τῆς δικῆς μας θρησκείας. Ὁ Χριστὸς ζητάει ἀπὸ μᾶς τὸ φιλότιμο. Δὲν θέλει νὰ Τὸν ἀγαπᾶμε, ἐπειδὴ εἶναι παντοδύναμος. Ἂν ἤθελε, μποροῦσε νὰ κάνη κάποιο θαῦμα καὶ νὰ πιστέψη ἀμέσως ὅλος ὁ κόσμος. Μὲ αὐτὸν  ὅμως  τὸν  τρόπο  θὰ  δέσμευε  τὴν  ἐλευθερία  τοῦ  ἀνθρώπου.  Γι᾿  αὐτὸ  λέει:

«Μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες»4.

Ἡ Ὀρθοδοξία ἔχει τὸ θαῦμα καὶ τὴν θεία Χάρη. Ὁ Ἰνδουϊσμὸς ἔχει τὴν μαγεία

καὶ τὴν φιλοσοφία. Ἀντικαθιστᾶ τὸ θαῦμα μὲ τὴν μαγεία καὶ τὴν θεία Χάρη μὲ τὴν φιλοσοφία. Ὁ διάβολος δίνει στοὺς γκουρού, στοὺς μάγους κ.λπ. δυνάμεις, ἐπειδὴ τοῦ δίνουν δικαιώματα. Ἔτσι μποροῦν νὰ κάνουν κάτι δῆθεν θαύματα, καὶ ὁ ἄλλος ποὺ τοὺς βλέπει τοὺς θαυμάζει.

Ἀπὸ   τὴν   στιγμὴ   ποὺ   βλέπει   κάποιος   ὅτι   αὐτὸς   ποὺ   κάνει   αὐτὰ   τὰ ψευτοθαύματα δὲν συγγενεύει καθόλου μὲ τὸν Χριστό, πρέπει νὰ καταλάβη ὅτι ὅσα

κάνει εἶναι ἀπάτη τοῦ διαβόλου, ποὺ δὲν ξέρει νὰ λέη ποτὲ ἀλήθεια ἀλλὰ ὅλο ψέματα

καὶ   νὰ   ξεγελάη   τὰ   πλάσματα   τοῦ   Θεοῦ.   Ὅσοι   ἔχουν   καλὴ   διάθεση,   ὅταν

προηγουμένως ἔχουν γνωρίσει λίγο τὴν Ὀρθοδοξία, προβληματίζονται, γιατὶ βλέπουν ὅτι ἡ ζωὴ τῶν μάγων δὲν εἶναι καθαρή, εἶναι μπερδεμένη, ἐνῶ στὴν Ὀρθοδοξία βρίσκουν ζωὴ καθαρὴ καὶ ἀνωτερότητα. Βρίσκουν ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν ἁγιότητα καὶ κάνουν ἀληθινὰ θαύματα.

Στὴν Ὀρθοδοξία ἡ καλωσύνη εἶναι τὸ ξεχείλισμα τῆς ἀγάπης τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν Θεὸ καὶ πρὸς τὸν πλησίον. Ὅλες οἱ ἄλλες καλωσύνες ποὺ γίνονται ἀπὸ ἀλλοδόξους, πλανεμένους κ.λπ. δὲν ἔχουν τὰ πνευματικὰ ἐν Χριστῷ στοιχεῖα, ἀλλὰ μπορεῖ νὰ ἔχουν κάποια καλὰ ἀνθρώπινα στοιχεῖα. Ὅποιος ζῆ σωστὰ τὴν ὀρθόδοξη ζωὴ ἔχει ταπείνωση, ἀγάπη καὶ δίνεται ὁλόκληρος γιὰ τὸν πλησίον, θυσιάζεται. Καὶ τὴν ἄσκηση, τὴν νηστεία, τὴν ἀγρυπνία ποὺ κάνει, πάλι τὰ κάνει ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό, ὄχι γιὰ νὰ νιώση κάποια εὐχαρίστηση.

Ὁ Χριστὸς ἦρθε στὸν κόσμο, γιὰ νὰ σταυρωθῆ ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸ πλάσμα Του.

Πρῶτα σταυρώθηκε καὶ μετὰ ἀναστήθηκε. Εἶναι φθηνὸ νὰ ζητάη κανεὶς πνευματικὲς χαρὲς – ἄλλο ἂν ὁ Χριστὸς τοῦ δώση νὰ γευθῆ τὴν οὐράνια γλυκύτητα. Ἐνῶ αὐτοὶ ποὺ ἀσχολοῦνται λ.χ. μὲ τὶς ἰνδουϊστικὲς φιλοσοφίες, μὲ τὴν γιόγκα κ.λπ., μὲ ὅσα κάνουν, ἀποβλέπουν στὸ νὰ φθάσουν σὲ μιὰ δῆθεν πνευματικὴ κατάσταση, σὲ ἔκσταση, νὰ νιώσουν μιὰ ἡδονὴ ἢ νὰ γίνουν ἀνώτεροι ἀπὸ τοὺς ἄλλους, χωρὶς νὰ ἐνδιαφέρωνται γιὰ τοὺς ἄλλους.

Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι ἕνας ἰνδουϊστὴς βρίσκεται σὲ μιὰ ἀκροθαλασσιὰ καὶ κάνει αὐτοσυγκέντρωση. Ἂν ἐκείνη τὴν ὥρα κινδυνεύη κάποιος στὴν θάλασσα καὶ ζητάη βοήθεια, αὐτὸς θὰ μείνη τελείως ἀδιάφορος, δὲν θὰ κουνηθῆ ἀπὸ τὴν θέση του, γιὰ νὰ μὴ στερηθῆ τὴν ἡδονὴ ποὺ νιώθει. Ἐνῶ, ἂν βρισκόταν ἐκεῖ ἕνας ὀρθόδοξος μοναχὸς καὶ ἔλεγε τὴν εὐχή, θὰ ἄφηνε τὸ κομποσχοίνι καὶ θὰ ἔπεφτε στὴν θάλασσα, γιὰ νὰ τὸν σώση.

Ἡ παραπλάνηση τῶν ἀνθρώπων

– Γέροντα, ὅταν ἔρθουν ὁ Προφήτης Ἠλίας καὶ ὁ Ἐνώχ, γιὰ νὰ κηρύξουν μετάνοια, ὁ κόσμος θὰ καταλάβη, γιὰ νὰ συνέλθη;

– Αὐτοὶ ποὺ θὰ ἔχουν καλὴ διάθεση, θὰ καταλάβουν. Αὐτοὶ ποὺ δὲν θὰ ἔχουν

καλὴ διάθεση, δὲν θὰ καταλάβουν καὶ θὰ πλανηθοῦν. Ὁ Χριστὸς μᾶς προειδοποίησε ὅτι πρέπει νὰ προσέχουμε πολύ, γιατὶ «ἐγερθήσονται ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ δώσουσι σημεῖα καὶ τέρατα πρὸς τὸ ἀποπλανᾶν, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς»5.

Εἶναι μερικοὶ ποὺ κάτι πλανεμένους τοὺς περνοῦν γιὰ προφῆτες. Πρὶν  ἀπὸ

μερικὰ χρόνια ἕνας Προτεστάντης γύριζε συνέχεια μὲ μιὰ βαλίτσα πέτσινη ποὺ εἶχε μιὰ ἐπιγραφὴ γραμμένη στὰ ἀγγλικά: «Εἶμαι ὁ Προφήτης Ἠλίας!». Φοροῦσε ἕνα πουκάμισο μὲ κοντὰ μανίκια, εἶχε καὶ μιὰ Ἁγία Γραφὴ στὰ ἀγγλικὰ καὶ ἔλεγε ὅτι κατέβηκε  ἀπὸ  τὸν  οὐρανό!  Ὅταν  τὸν  ρώτησαν  τί  πιστεύει  καὶ  σὲ  ποιά  θρησκεία ἀνήκει, εἶπε: «Ἔ, τώρα αὐτὰ εἶναι χαμένα. Δὲν ὑπῆρχαν τότε θρησκεῖες!». Κατάλαβες; Ἀφοῦ ὅλοι, Καθολικοί, Προτεστάντες, Πεντηκοστιανοί, ὅλες οἱ αἱρέσεις καὶ ὅλες οἱ

παραφυάδες τῶν αἱρέσεων εἶναι γι᾿ αὐτὸν τὸ ἴδιο. Ἀπὸ ἐκεῖ δὲν καταλαβαίνει κανεὶς

τί γίνεται; Πόσα γράμματα μοῦ ἔχει στείλει! Ἔγραφε διάφορα χωρία ἀπὸ τὴν Ἁγία

Γραφὴ καὶ εἶχε ὅλο προτεσταντικές θέσεις. Ἔστελνε καὶ σὲ διαφόρους πότε ἀπὸ τὴν Ἀγγλία πότε ἀπὸ ἀλλοῦ ἕνα σωρὸ γράμματα. Κάποιοι πίστεψαν αὐτὰ ποὺ ἔγραφε καὶ ἤθελαν νὰ δημοσιεύσουν σὲ ἕνα περιοδικὸ ὅτι ἦρθε ὁ Προφήτης Ἠλίας. «Μά, εἶστε καλά; τί πᾶτε νὰ κάνετε;», τοὺς εἶπα. Ὁ κόσμος ὁ καημένος εἶναι ζαλισμένος!

Ἁμαρτάνει κανείς, καὶ μόνον ὅταν ἀκούη ὅσα λένε οἱ πλανεμένοι. Εἶναι μερικοὶ ποὺ λένε: «Ἅμα πιστέψης ὅτι θὰ γίνη ἔτσι, θὰ γίνη». Αὐτὸ εἶναι πίστη στὸν ἑαυτό τους, ἀλλὰ πίσω ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους εἶναι τὸ ταγκαλάκι. Κάνουν θεὸ τὸν ἑαυτό τους6  καὶ ἀπογυμνώνονται ἀπὸ τὴν θεία Χάρη. Μὲ κάτι τέτοιες θεωρίες κοιτάζουν νὰ ξεγελάσουν τὸν κόσμο.Ἕνας σαρανταπεντάρης παρουσιαζόταν ὡς ἀπόφοιτος τῆς Σχολῆς  τῆς  Χάλκης  καὶ  ἔλεγε  διάφορες  ἰνδουϊστικὲς  φιλοσοφίες.  «Ἐσύ,  τοῦ  λέω, κάνεις κακὸ καὶ στὸν ἑαυτό σου καὶ στὸν κόσμο, ὅταν λὲς τὶς ἐξευγενισμένες βλακεῖες τῶν Ἰνδῶν καὶ συγχρόνως παρουσιάζεσαι ὅτι τελείωσες τὴν Σχολὴ τῆς Χάλκης. Πρόσεξε, θὰ δαιμονισθῆς».

–  Γέροντα,  γιατί  οἱ  διάφορες  παραθρησκεῖες  στὴν  Ἑλλάδα  ἐπιδιώκουν  νὰ

παρουσιάζωνται ὡς σωματεῖα κ.λπ. καὶ δὲν λένε ὅτι εἶναι θρησκεῖες;

–   Τὸ   κάνουν   παραπλανητικά.   Καὶ   βλέπεις,  ἐνῶ  ὁ   Ἅγιος  Κωνσταντῖνος

κατήργησε τὴν εἰδωλολατρία καὶ καθιέρωσε ὡς ἐπίσημη θρησκεία ὅλης τῆς αὐτοκρατορίας τὸν Χριστιανισμό, σήμερα πᾶνε νὰ φέρουν πάλι τὴν εἰδωλολατρία. Ἐπιτρέπουν νὰ φτιάχνουν τζαμιά, νὰ ἔχουν οἱ γκουροῦδες τὰ δικά τους μοναστήρια, νὰ κάνουν ἐλεύθερα διαλέξεις, νὰ γίνωνται διάφορα κέντρα προσηλυτισμοῦ, οἱ μασόνοι νὰ δροῦν ἐλεύθερα, οἱ ἰεχωβάδες τὸ ἴδιο... Βάλλεται ἡ Ὀρθοδοξία μὲ ἕνα σωρὸ θεωρίες. Ἀλλὰ δὲν θὰ σταθοῦν αὐτά· θὰ σωριασθοῦν.

Οἱ ταλαίπωροι ἄνθρωποι παρασύρονται, γιατὶ ἔχουν ἀπομακρυνθῆ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἔχουν φθάσει σὲ σκότιση! Μοῦ εἶπαν δυὸ νέοι ὅτι πῆγαν στὴν Χεβρὼν γιὰ προσκύνημα καὶ τοὺς ἔβαλαν τὸ σκουφάκι τὸ ἑβραϊκό, γιὰ νὰ προσκυνήσουν τοὺς τάφους τοῦ Ἀβραάμ. Τί νὰ τὸ κάνης τὸ προσκύνημα, ἀφοῦ ἔβαλες αὐτὸ ποὺ χρησιμοποιοῦν οἱ Ἑβραῖοι στὴν λατρεία τους;

Τί  νὰ  πῆς;  Μεγάλη  σύγχυση!  Στὸ  Παρίσι  ἔξω  ἀπὸ  μιὰ  Ρωμαιοκαθολικὴ

Ἐκκλησία ἔγραφε: «Διδάσκεται ἡ ἐξάσκηση τῆς εὐχῆς μὲ τὴν μέθοδο τῆς γιόγκα». Ποῦ ἔφθασαν! Ἀρχίζουν ὕστερα τὰ ψυχολογικὰ προβλήματα καὶ παλαβώνουν. Δὲν ξέρουν τί ζητοῦν μετά. Μερικοὶ Ρωμαιοκαθολικοί, Προτεστάντες κ.λπ. μαθαίνουν ὅτι, ἅμα βαπτισθῆ κανεὶς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλάζει, ἀναγεννιέται, καὶ νομίζουν πώς, ἂν βαπτισθοῦν, θὰ τοὺς φύγουν τὰ ψυχολογικά τους προβλήματα. Εἶπα γιὰ κάποιον Προτεστάντη ποὺ ἤθελε νὰ γίνη Ὀρθόδοξος: «Κοιτάξτε, μὴν τὸν βαπτίζετε αὐτόν. Αὐτὸς δὲν εἶναι γιὰ βάπτισμα». «Ὄχι, μοῦ λένε, ἅμα βαπτισθῆ, θὰ βοηθηθῆ». «Μὰ δὲν εἶναι γιὰ βάπτισμα. Δὲν καταλαβαίνετε;». Δὲν ἄκουσαν, τὸν πῆραν, τὸν πῆγαν στὴν θάλασσα, τὸν βάπτισαν! Ἔρχεται μετὰ ἀπὸ δύο-τρεῖς μέρες καὶ μοῦ λέει: «Ἐγὼ βαπτίσθηκα, ἀλλὰ τὸ Βάπτισμα δὲν μοῦ ἔλυσε τὰ ψυχολογικὰ προβλήματα». «Καλά, γιὰ νὰ σοῦ φύγουν τὰ ψυχολογικὰ προβλήματα βαπτίσθηκες; τοῦ λέω. Κοίταξε· ἂν

αἰσθανόσουν  τὴν  ἀνάγκη  τοῦ  Βαπτίσματος,  ἂν  καταλάβαινες  τὴν  ἀξία  του  καὶ

πήγαινες γι᾿ αὐτὸ τὸ μεγαλεῖο, τότε θὰ σοῦ ἔφευγαν καὶ ἐκεῖνα. Ἀλλὰ ὅταν πῆγες νὰ

βαπτισθῆς, γιὰ νὰ σοῦ φύγουν τὰ ψυχολογικὰ προβλήματα, πῶς νὰ σοῦ φύγουν; Θὰ φύγουν μὲ μαγικὸ τρόπο;».

Μπερδεύουν τὴν μαγεία μὲ τὸ θαῦμα. Δὲν μποροῦν νὰ ξεχωρίσουν τὸν χρυσὸ ἀπὸ τὸν μπροῦντζο. Καὶ βλέπεις, ἕνας Προτεστάντης λ.χ. μπορεῖ νὰ βαπτισθῆ Ὀρθόδοξος, ὕστερα νὰ γίνη Ρωμαιοκαθολικός, μετὰ νὰ πῆ «δὲν ἀναπαύτηκα» καὶ νὰ γυρίση πάλι στοὺς Προτεστάντες ἢ πάλι στοὺς Ὀρθοδόξους. Κάποιος Καθολικὸς βαπτίσθηκε  Ὀρθόδοξος, ἔγινε μοναχὸς  καὶ  ἔζησε ἐννιὰ χρόνια  σ᾿  ἕνα  μοναστήρι. Ἔρχεται λοιπὸν μιὰ μέρα στὸ Καλύβι καὶ μοῦ λέει: «Ἐγὼ δὲν ἔζησα τὴν κοσμικὴ ζωὴ σὰν Ὀρθόδοξος καὶ θέλω νὰ πάω στὸν κόσμο νὰ παντρευτῶ»! Ἀκοῦς κουβέντα; Νὰ τοῦ λὲς ἐν τῷ μεταξὺ πόσο βαρὺ εἶναι αὐτὸ ποὺ σκέφτεται καὶ νὰ λέη: «Γιατί εἶναι βαρύ; Δὲν μπορῶ νὰ τὸ καταλάβω».

Ἐπιστροφὴ στὴν Ὀρθοδοξία

Ὁ σημερινὸς παράξενος κόσμος στὰ παράξενα ἀναπαύεται, ὄχι στὰ σωστά. Τὴν Ἰνδία, ποὺ εἶναι στὴν ἄλλη ἄκρη τῆς γῆς, τὴν ξέρουν ἀπὸ τὴν μαγεία της καὶ πηγαίνουν. Τὸ Ἅγιον Ὄρος, ποὺ εἶναι στὴν πατρίδα τους, πολὺ κοντά τους, μὲ τὴν ἀληθινὴ μυστικὴ ἐν Χριστῷ ζωή, τὸ ἀγνοοῦν! Ἕνας φοιτητὴς μοῦ εἶπε ὅτι πῆγε στὴν Ἰνδία καὶ ἔμεινε ἐκεῖ τριάμισι χρόνια. Ἔψαχνε νὰ βρῆ τὴν ἀλήθεια σχετικὰ μὲ τὶς θρησκεῖες. Τελικὰ τοῦ εἶπε κάποιος Ἰνδός: «Τί ἦρθες ἐδῶ; Αὐτὸ ποὺ ζητᾶς ὑπάρχει στὴν Ὀρθοδοξία. Ἐκεῖ εἶναι τὸ φῶς. Νὰ πᾶς στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ θὰ βρῆς αὐτὸ ποὺ ζητᾶς»7. Ἔτσι ἐπέστρεψε στὴν Ἑλλάδα καὶ ἦρθε στὸ Ἅγιον Ὄρος.

– Γέροντα, ὅταν ἕνας Ὀρθόδοξος πάη μὲ τοὺς Ἰνδουϊστὲς κ.λπ., ἂν μετανοιώση μετά, γίνεται πάλι δεκτὸς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία;

– Αὐτὸς χρειάζεται μετάνοια μεγάλη καὶ μύρωμα. Ἂν θελήση νὰ ἐπιστρέψη στὴν Ὀρθοδοξία καὶ νὰ γίνη πάλι μέλος τῆς Ἐκκλησίας, κανονικὰ πρέπει πρῶτα νὰ βεβαιώση μὲ λίβελλο8 ὅτι ἀποκηρύττει τὶς κακοδοξίες τους καὶ ὁμολογεῖ τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ ὕστερα νὰ τοῦ διαβάση ὁ ἱερεὺς τὶς εὐχὲς γιὰ τὸν ἐπιστρέφοντα στὴν ἀληθινὴ πίστη9 καὶ νὰ τὸν χρίση μὲ τὸ Ἅγιο Μύρο.

Βλέπω μερικὰ νέα παιδιά, Ἑλληνόπουλα, χωρὶς νὰ ἔχουν διαβάσει οὔτε μιὰ

γραμμὴ ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, πᾶνε καὶ διαβάζουν Βραχμανισμό, Βουδδισμό, τὸ Κοράνι κ.λπ., πᾶνε καὶ στοὺς Ἰνδούς. Ὕστερα δὲν ἀναπαύονται καὶ ἐπιστρέφουν στὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ ἔχουν μαζέψει ἕνα σωρὸ μικρόβια. Παθαίνουν ζημιὰ καὶ εἶναι δύσκολο  νὰ  βροῦν  μετὰ  τὴν  ἀλήθεια.  Πρέπει  πρῶτα  κανεὶς  νὰ  γνωρίση  τὴν Ὀρθοδοξία, καὶ ὕστερα, ἅμα δὲν τοῦ ἀρέση, φεύγει. Ἂς τὴν γνωρίση σωστά, καὶ μετὰ ἂς κάνη σύγκριση μὲ τὶς διάφορες θεωρίες ποὺ ἀκούει. Γιατί, ἂν γνωρίση τὴν Ὀρθοδοξία, μπορεῖ νὰ ξεχωρίση τὸ μπακίρι ἀπὸ τὸν χρυσὸ ἢ νὰ καταλάβη τὸν χρυσὸ πόσων καρατιῶν εἶναι. Δὲν ξεγελιέται εὔκολα, γιὰ νὰ περάση ὅσα γυαλίζουν γιὰ χρυσάφι.

Πάντως   ἔχω   προσέξει   ὅτι   μόνον   ἐγωιστὴς   ἄνθρωπος   φεύγει   ἀπὸ   τὴν

Ὀρθοδοξία, ὅταν τὴν γνωρίση· ἕνας ταπεινὸς ποτὲ δὲν φεύγει.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1 Β´ Τιμ. 3, 13.

2  Μετεμψύχωση (ἢ ἀλλιῶς μετενσάρκωση) εἶναι ἡ πλανεμένη θεωρία σύμφωνα μὲ τὴν

ὁποία ἡ ψυχὴ μετὰ τὸν σωματικὸ θάνατο εἰσέρχεται σὲ ἄλλο σῶμα ἀνθρώπου ἢ ζώου καὶ διανύει ἕναν ἀτέλειωτο κύκλο γεννήσεων καὶ θανάτων.

3  Ὅσα ἀναφέρονται ἐδῶ ἀπὸ τὸν Γέροντα ἰσχύουν γενικώτερα γιὰ τὶς ὀργανώσεις τῆς

Νέας Ἐποχῆς, οἱ ὁποῖες χρησιμοποιοῦν τὶς τεχνικὲς τῆς γιόγκα καὶ τοῦ διαλογισμοῦ.

4 Ἰω. 20, 29.

5 Μάρκ. 13, 22.

6   Βλ. Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι, τόμος Β´, «Πνευματικὴ ἀφύπνιση», ἔκδ. Ἱ.

Ἡσυχ. "Εὐαγγ. Ἰω. ὁ Θεολόγος", Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης 1999, σ. 275-276.

7  Εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ ἀποκαλύψη τὸ θέλημά Του στὸν καλοπροαίρετο

ἄνθρωπο μὲ ποικίλους τρόπους. Παράδειγμα ἡ ὄνος τοῦ Βαλαὰμ ποὺ μίλησε, γιὰ νὰ τὸν ἀποτρέψη ἀπὸ τὴν ἀντίθετη πρὸς τὸ θεῖο θέλημα ἐνέργειά του. (Βλ. Ἀριθμ. 22, 18-35).

8   Λίβελλος  (ἀπὸ  τὴν  λατινικὴ  λέξη  libellus=βιβλιαράκι,  φυλλάδιο)  σήμαινε  γραπτὴ

ὁμολογία πίστεως, τὴν ὁποία ὑπέβαλλαν στὴν Σύνοδο ἢ στὸν Ἐπίσκοπο ἢ στὸν Βασιλέα.

9 Βλ. Εὐχολόγιον τὸ Μέγα, ἔκδ. «Ἀστήρ», Ἀθῆναι 1986, σ. 591.

Εισαγωγή στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο απο το Βιβλίο :

ΛΟΓΟΙ Γ’ - ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ  ΠΑΪΣΙΟΥ  ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

© Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον Μοναζουσῶν

«Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος»

Η ηλεκτρονική επεξεργασία  μορφοποίηση  κειμένου  και εικόνων έγινε από τον Ν.Β.Β

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο , για μη εμπορικούς σκοπούς με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο

©ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

 http://www.alavastron.net/

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: