Πρόλογος

Πρόλογος

Ὁ μακαριστὸς Γέροντας Παΐσιος, βλέποντας ὅτι στὶς  μέρες μας  «ἡ ἁμαρτία ἔγινε μόδα», τόνιζε ἰδιαίτερα τὴν ἀνάγκη τῆς μετανοίας καὶ τῆς ἐξομολογήσεως, ὅπως φαίνεται καὶ στὸ τελευταῖο κεφάλαιο τοῦ Β´ τόμου. «Μετάνοια καὶ ἐξομολόγηση, μᾶς ἔλεγε, χρειάζεται πάνω ἀπὸ ὅλα σήμερα, γιὰ νὰ κοποῦν τὰ δικαιώματα, ποὺ ἔδωσαν οἱ ἄνθρωποι στὸν διάβολο, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἁλωνίζη τὸν κόσμο».

Πολλοὶ ὁδηγήθηκαν μὲ τὴν βοήθειά του γιὰ πρώτη φορὰ στὸ Μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως, ἄλλαξαν ζωή, ἀγωνίζονται ὡς φιλότιμα παιδιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ζοῦν ἀπὸ τώρα τὸν Παράδεισο. «Πάντως οἱ ἄνθρωποι, μᾶς ἔλεγε μὲ χαρὰ ὁ Γέροντας, εἶναι πολὺ καλοί. Ποτὲ δὲν μοῦ συνέβη νὰ πῶ σὲ κάποιον νὰ πάη νὰ ἐξομολογηθῆ, καὶ νὰ μὴν τὸ κάνη». Βέβαια σὲ αὐτὸ συντελοῦσε καὶ ἡ μεγάλη του ἀγάπη, ποὺ ἀλλοίωνε τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν ὁποῖο ἐπικοινωνοῦσε καὶ τὴν μετέτρεπε ἀπὸ ἄγονη γῆ σὲ καλλιεργήσιμη.

Στὸν παρόντα Γ´ τόμο, ὁ ὁποῖος ἐκδίδεται μὲ τὴν εὐχὴ καὶ τὴν εὐλογία τοῦ νέου

Ποιμενάρχου μας, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κασσανδρείας κ.κ. Νικοδήμου, συμπεριλαμβάνονται θέματα ποὺ μποροῦν νὰ βοηθήσουν τὸν ταλαιπωρούμενο ἀπὸ τὴν   ἁμαρτία   ἄνθρωπο   νὰ   ἀποκτήση   τὴν   καλὴ   ἀνησυχία   καὶ   νὰ   ἀγωνισθῆ πνευματικά,  ὥστε  νὰ  ἐλευθερωθῆ  ἀπὸ  τὰ  δεσμά  της.  Ζώντας  τὴν  μετάνοια  θὰ μπορέση νὰ ἀπεκδυθῆ τὸν παλαιό του ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος, ὅπως λέει κάπου ὁ Γέροντας, εἶναι «ἕνας κακὸς ἐνοικιαστὴς μέσα μας καί, γιὰ νὰ φύγη, πρέπει νὰ γκρεμίσουμε τὸ σπίτι καὶ νὰ ἀρχίσουμε νὰ χτίζουμε τὴν νέα οἰκοδομή, τὸν καινὸ ἄνθρωπο».

Ἀρχὴ τῆς ἁμαρτίας κατὰ τοὺς Πατέρες εἶναι ὁ κακὸς λογισμός. Γι᾿ αὐτὸ στὸ πρῶτο μέρος αὐτοῦ τοῦ τόμου συμπεριλήφθηκαν κατ᾿ ἐπιλογὴ μερικὰ ἀπὸ ὅσα μᾶς εἶπε ὁ Γέροντας σχετικὰ μὲ τοὺς λογισμούς. «Οἱ λογισμοί, ἔλεγε, δείχνουν τὴν πνευματική μας κατάσταση».Ὁ καλὸς λογισμὸς ἔχει μεγάλη δύναμη· ἀλλοιώνει πνευματικὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἀντίθετα ὁ κακὸς λογισμὸς τὸν βασανίζει. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος διώχνη τοὺς κακοὺς λογισμοὺς καὶ καλλιεργῆ τοὺς καλούς, ἐξαγνίζονται ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιά του καὶ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ κατοικεῖ μέσα του.

Τὸ δεύτερο μέρος ἀναφέρεται στὴν μεγάλη εὐλογία ποὺ δέχεται ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸν Θεό, ὅταν ἀδικῆται καὶ ἀντιμετωπίζη τὴν ἀδικία πνευματικά. Τὴν ἀλήθεια αὐτὴν τὴν ἀγνοοῦν ἀκόμη καὶ πνευματικοὶ ἄνθρωποι· δικαιώνουν τὸν ἑαυτό τους καὶ φθάνουν «νὰ κάνουν δικό τους εὐαγγέλιο». Ἔτσι ἀπομονώνονται ἀπὸ τὸν Θεό, γιατὶ ἡ ἀνθρώπινη δικαιοσύνη δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὴν πνευματικὴ ζωή. Ἂν θέλουμε νὰ συγγενέψουμε μὲ τὸν Χριστό, πρέπει νὰ ἀποκτήσουμε τὴν θεία δικαιοσύνη, ποὺ «ἔχει μέσα της φιλότιμο, ἀρχοντιά, θυσία».

Τὸ τρίτο μέρος ἀναφέρεται στὴν ἁμαρτία, ἡ ὁποία κάνει κόλαση τὴν ἐπίγεια

ζωή, ποὺ μὲ τὸν πνευματικὸ ἀγώνα μπορεῖ νὰ γίνη παράδεισος. Ἂν θέλη ὁ ἄνθρωπος

«νὰ βγῆ ἀπὸ τὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας», πρέπει νὰ μελετᾶ τὴν συνείδησή του, «τὸν

πρῶτο θεῖο νόμο» ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, καὶ ταπεινὰ νὰ ἀναγνωρίζη τὰ σφάλματά του. Ἔτσι θὰ ὁδηγηθῆ στὴν μετάνοια, ἡ ὁποία εἶναι «ἕνα ἐργόχειρο ποὺ δὲν τελειώνει ποτὲ» καὶ φέρνει στὴν ψυχὴ τὴν θεία παρηγοριά.

Στὸ  τέταρτο  μέρος  ἐπισημαίνεται  πὼς  οἱ  δυνάμεις  τοῦ  σκότους,  οἱ  ὁποῖες

ἐνεργοῦν  μὲ  τὰ  ὄργανά  τους,  τοὺς  μάγους,  τοὺς  πλανεμένους  κ.λπ.,  ἐνῶ  αὐτὲς

καθαυτὲς εἶναι ἀνίσχυρες, γίνονται ἰσχυρές, ὅταν ὁ ἄνθρωπος τοὺς δώση δικαιώματα μὲ κάποια σοβαρὴ ἁμαρτία, ὁπότε καὶ δέχεται δαιμονικὴ ἐπήρεια. Γιὰ νὰ ἀπαλλαγῆ ἀπὸ αὐτήν, πρέπει νὰ βρῆ σὲ τί ἔσφαλε, νὰ μετανοήση, νὰ ἐξομολογηθῆ καὶ νὰ γίνη συνειδητὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας.

Τέλος, στὸ πέμπτο μέρος τονίζεται ὅτι τὸ Μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως εἶναι ἀπαραίτητο γιὰ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν καὶ ὅτι ὁ Χριστιανός, γιὰ νὰ πορεύεται μὲ ἀσφάλεια στὴν πνευματικὴ ζωή, χρειάζεται νὰ ἔχη πνευματικὸ ὁδηγό. Γίνεται σαφὴς διάκριση μεταξὺ τοῦ ἔργου τοῦ ψυχιάτρου καὶ τοῦ ἔργου τοῦ πνευματικοῦ – τὰ ὁποῖα μερικὲς φορὲς στὶς μέρες μας συγχέονται – καὶ ἀναφέρονται ἐμπειρίες τοῦ Γέροντα ἀπὸ τὴν πνευματικὴ ἐργασία ποὺ ὁ ἴδιος ἔκανε στὶς ψυχές.

Ὁ Γέροντας, ὅπως πάντοτε, ἀπαντάει σύντομα στὰ συγκεκριμένα ἐρωτήματα ποὺ τοῦ ὑποβάλλονται, χωρὶς νὰ κάνη συστηματικὴ ἀνάλυση τῶν θεμάτων καὶ χωρὶς νὰ ἐξαντλῆ τὸ θέμα στὸ ὁποῖο ἀναφέρεται. Στόχο ἔχει νὰ βοηθήση τὴν ψυχὴ νὰ σωθῆ·

«γιὰ μένα, ἔλεγε, παρηγοριὰ καὶ χαρὰ εἶναι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς». Μιλάει ἀνάλογα μὲ αὐτὸ ποὺ διακρίνει ὅτι μπορεῖ νὰ βοηθήση τὴν συγκεκριμένη κάθε φορὰ ψυχὴ στὸν ἀγώνα της, δίνοντάς της τὴν «πνευματικὴ βιταμίνη» ποὺ τῆς χρειάζεται καὶ ἀναφέροντας συχνὰ κάποιο κατάλληλο παράδειγμα. Ὁ Γέροντας πίστευε ὅτι τὰ παραδείγματα βοηθοῦν πολύ. «Θέλω, ἔλεγε, νὰ γράψω – ἀλλὰ δὲν ἔχω χρόνο –, γιὰ μερικοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἔζησαν τίμια, γιὰ μερικὲς κοπέλες καὶ ἀγόρια, καθώς καὶ γιὰ μερικοὺς οἰκογενειάρχες ποὺ εἶχαν μία ἁγία ζωή. Μὲ τέτοια καλὰ παραδείγματα ἐλέγχονται ὅσοι ἔχουν κάνει μόδα τὴν ἁμαρτία. Μὲ τὸ νὰ ἐλέγχης τὸ κακό, συχνὰ δὲν βγαίνει τίποτε. Μὲ τὸ νὰ παρουσιάζης ὅμως τὸ καλό, ἐλέγχεται ἀπὸ μόνο του τὸ κακό».

Ἂν καὶ τὰ ἐρωτήματα, ὅπως εἶναι γνωστό, προέρχονται ἀπὸ μοναχὲς καὶ ὁ Γέροντας ἀπευθύνεται σὲ μοναχές, οἱ ἀπαντήσεις ἀφοροῦν καὶ σὲ κάθε ἄνθρωπο ποὺ ἀγωνίζεται ἢ θέλει νὰ ἀγωνισθῆ τὸν «καλὸν ἀγῶνα». Γράφει χαρακτηριστικὰ σὲ κάποια ἐπιστολή του αὐτὸ ποὺ καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐπισημαίνουν: «Οἱ ἐντολὲς εἶναι ἴδιες καὶ γιὰ τοὺς λαϊκοὺς καὶ γιὰ τοὺς μοναχούς, καὶ ὁ Παράδεισος ἕνας εἶναι». Ἄλλωστε συχνὰ διαπίστωνε ὅτι ὑπάρχουν λαϊκοὶ ποὺ ζοῦν πολὺ πνευματικὰ καὶ κάνουν λεπτὴ ἐργασία στὸν ἑαυτό τους.

Εὐχαριστοῦμε ὅσους δέχθηκαν μὲ προθυμία νὰ διαβάσουν τὰ χειρόγραφα τοῦ τόμου αὐτοῦ καὶ νὰ μᾶς ποῦν τὶς σκέψεις τους, ποὺ βοήθησαν στὴν ἀρτιώτερη παρουσίασή του.

Ἂς  εὐχηθοῦμε  νὰ  ἐκπληρωθῆ  ἡ  εὐχὴ  τοῦ  Γέροντα:  «Ὁ  Καλὸς  Θεὸς  νὰ  μᾶς φωτίζη καὶ νὰ μᾶς δίνη καλὴ μετάνοια, γιὰ νὰ ἀξιωθοῦμε ὅλοι τὸν Καλὸ Παράδεισο, ποὺ μᾶς ἑτοίμασε ὡς Φιλόστοργος Πατέρας». Ἀμήν.

11 Φεβρουαρίου 2001

Κυριακὴ τοῦ Ἀσώτου

Ἡ Καθηγουμένη τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου

Φιλοθέη Μοναχὴ

καὶ αἱ σὺν ἐμοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφαὶ

– Γέροντα, τὰ ζῶα πῶς καταλαβαίνουν τὴν καλωσύνη ἑνὸς ἀνθρώπου;

– Ἔχουν διαίσθηση καὶ καταλαβαίνουν, ἂν τὰ ἀγαπᾶς, ἂν τὰ πονᾶς. Τὰ ζῶα

στὸν Παράδεισο αἰσθάνονταν τὴν εὐωδία τῆς Χάριτος καὶ ὑπηρετοῦσαν τὸν Ἀδάμ. Μετὰ τὴν παράβαση ἡ φύση συστενάζει μὲ τὸν ἄνθρωπο. Νά, ὁ καημένος ὁ λαγὸς λ.χ. συνέχεια κοιτάζει φοβισμένος. Ἡ καρδιά του χτυπάει τὰκ-τὰκ-τάκ. Δὲν κοιμᾶται καθόλου ὁ φουκαρᾶς.  Πόσο ὑποφέρει αὐτὸ τὸ ἀθῶο πλασματάκι ἐξ αἰτίας μας! Ὅταν ὅμως ἕνας ἄνθρωπος ἐπανέρχεται στὴν κατάσταση πρὸ τῆς πτώσεως, τὰ ζῶα τὸν πλησιάζουν ξανὰ χωρὶς φόβο.

Εισαγωγή στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο απο το Βιβλίο :

ΛΟΓΟΙ Γ’ - ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ  ΠΑΪΣΙΟΥ  ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

© Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον Μοναζουσῶν

«Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος»

Η ηλεκτρονική επεξεργασία  μορφοποίηση  κειμένου  και εικόνων έγινε από τον Ν.Β.Β

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο , για μη εμπορικούς σκοπούς με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο

©ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

 http://www.alavastron.net/

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: