Η περί του Αγίου Πνεύματος Διδασκαλία

Η περί του Αγίου Πνεύματος Διδασκαλία
Τοῦ Ἁγίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ

Ὁ κτηματίας Νικόλαος Μοτοβίλωφ, πού τό 1831 θεραπεύθηκε θαυματουργικά ἀπό σοβαρή ἀσθένεια μέ τήν προσευχή τοῦ ὁσίου Σεραφείμ, ἀπέκτησε τήν εὔνοιά του καί ἀξιώθηκε νά συζητήση πολύ μαζί του γύρω ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα. Τή συζήτησί του αὐτή κατέγραψε σέ σημειώσεις, οἱ ὁποῖες παρέμειναν στή μονή Ντιβέγιεβο περισσότερο ἀπό ἑξῆντα χρόνια. Τό 1902 τίς παρέλαβε ὁ Σ.Α. Νεῖλος ἀπό τή γερόντισσα Ἑλένα Νικαλάεβνα, χήρα τοῦ Μοτοβίλωφ, καί μέ τήν ἄδεια τῆς ἡγουμένης Μαρίας τίς ἔφερε στό φῶς τῆς δημοσιότητος τό 1903 στά «Μοσχοβίτικα χρ ονικά» τοῦ Ἰουλίου μέ τόν τίτλο: «Τό Πνεῦμα τοῦ  Θεοῦ ἀναπαυόταν φανερά στόν πατέρα Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, στή συζήτησί του γιά τόν σκοπό τῆς χριστιανικῆς ζωῆς».

Ἀργότερα οἱ σημειώσεις αὐτές ἀναδημοσιεύθηκαν ἀπό τόν Λ. Ντενίσωφ στό βιβλίο του «Ὁ βίος τοῦ ὁσίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ» καί  ἀπό  τόν  πατέρα  Π.  Φλορένσκυ  στό  ἔργο  του «Στῦλος  καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας».

Read More ->>

«Ἡ ἐξομολόγησις αὐτοῦ ἐπί γής καί οὐρανοῦ»

Ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξον Λατρείαν μας
Παν. Ν. Τρεμπέλας
«Ἡ ἐξομολόγησις αὐτοῦ ἐπὶ γῆς καὶ οὐρανοῦ»

Ποία εἶναι ἡ γλῶσσα τῶν Ἀγγέλων καὶ πῶς αὐτοὶ ἀπὸ συμφώνου ἀναπέμπουν τὰς ἀσιγήτους πρὸς τὸν Ὕψιστον δοξολογίας των, δὲν τὸ εἰξεύρομεν, οὔτε καὶ εἰμποροῦμεν νὰ τὸ παραστήσωμεν. Οἱ Ἄγγελοι εἶναι ἀσώματοι. Δὲν ἔχουν σῶμα ὑλικόν, ὅπως εἶναι τὸ ἰδικόν μας. Συνεπῶς οὔτε στόμα σἂν τὸ ἰδικόν μας ἔχουν, οὔτε γλῶσσαν καὶ διάλεκτον καὶ φωνὴν χρησιμοποιοῦν, σἂν αὐτὰς μὲ τὰς ὁποίας ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι συνεννοούμεθα μεταξύ μας. Ὅταν λοιπὸν ἡ Ἁγία Γραφὴ μᾶς λέγῃ, ὅτι τὰ Σεραφεὶμ «ἐκέκραγεν ἕτερος πρὸς τὸν ἕτερον καὶ ἕλεγον» τὸν ἐπινίκιον ὕμνον, ὁμιλεῖ ἀνθρωποπαθῶς. Δηλαδή, χρησιμοποιεῖ ἐκφράσεις σἂν ἐκείνας ποὺ θὰ μετεχειριζόμεθα, διὰ νὰ παραστήσωμεν αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Ὁσακις δὲ πάλιν κατὰ τὴν Ἁγίαν Γραφὴν ἐμφανίζονται Ἅγγελοι εὶς ἀνθρώπους μὲ μορφὴν σἂν τὴν ἰδικήν μας καὶ ὁμιλοῦν πρὸς αὐτοὺς ὡς ἄνθρωποι, γίνεται τοῦτο κατὰ συγκατάβασιν. Ὁ ἀσώματος δηλαδὴ Ἄγγελος προσλαμβάνει πρὸς στιγμὴν σῶμα ὑλικόν, καὶ ἐνῶ εἶναι φύσει ἀόρατος, γίνεται πρὸς στιγμὴν ὁρατὸς καὶ λαλεῖ ὡς ἕνας ἐξ ἡμῶν. Ὁπωσδήποτε, οἱ Ἅγγελοι συνεχῶς καὶ ἀπαύστως μὲ τὴν ἰδικήν των γλῶσσαν καὶ μὲ τὰς ἰδικάς των φωνὰς ἀνυμνοῦν καὶ δοξολογοῦν τὴν θείαν Μεγαλειότητα. Καὶ θὰ ἠμπορούσαμεν λοιπὸν καὶ ἡμεῖς νὰ εἴπωμεν χρησιμοποιοῦντες τὴν γλῶσσαν τῆς Γραφῆς, ὅτι ὁ ὑπερουράνιος καὶ νοερὸς καὶ ὑπὲρ αἴσθησιν κόσμος ἀντηχεῖ ὁλόκληρος ἀπὸ τὰς συνεχεῖς αὐτὰς δοξολογίας τῶν Ἀγγέλων. Τίποτε ἄλλο δὲν ἀκούεται ἐκεῖ παρὰ μόνον ὁ τρισάγιος καὶ ἐπινίκιος ὕμνος. Καὶ αἱ θεσπέσιαι ἁρμονίαι, τὰς ὁποίας ψάλλουν ἀπαύστως Ἄγγελοι, γεμίζουν τὰς ὑπερουρανίους ἐκτάσεις ἐξαγγέλλουσαι τὴν δόξαν καὶ τὸ ἄπειρον μεγαλεῖον τοῦ Κυρίου.

Read More ->>

Παιδί μου δός μου τήν καρδιά σου

Ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξον Λατρείαν μας
Παν. Ν. Τρεμπέλας

Παιδί μου, δός μου τὴν καρδιά σου

Ζητεῖ ὁ Κύριος τὰς καρδίας μας. Δὲν εἶναι λοιπὸν ἰδικαί του; Ἰδικαί του εἶναι. Διότι αὐτὸς μᾶς τὶς ἔδωκε. Δὲν μᾶς ἔπλασεν αὐτός; Καὶ δὲν ἔδωκεν εἰς τὸν καθένα μας ὅλα ὅσα ἔχει; Καὶ ὅπως ὁρίζει αὐτὸς τὰ πάντα, δὲν ὁρίζει λοιπὸν καὶ ἡμᾶς, καὶ δὲν ἔχει ἐξουσίαν καὶ δύναμιν, ὅταν θελήσῃ, μὲ ἕνα πάλιν λόγον νὰ μᾶς ἐκμηδενίσῃ καὶ νὰ μᾶς ἀφανίσῃ ὁλοτελῶς;Ναί· ἔτσι εἶναι. Ἀλλὰ βλέπεις, ὅτι ὁ Ὕψιστος Θεὸς συγκαταβαίνει τόσον πολὺ εἰς τὴν μικρότητα τοῦ σκώληκος αὐτοῦ τῆς γῆς, ποὺ ὀνομάζεται ἄνθρωπος, ὥστε νὰ τοῦ λέγῃ: Ἰδικά μου εἶναι ὅλα. Καὶ τίποτε δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀντισταθῇ εἰς τὸ κυρίαρχον θέλημά μου. Μὲ ὅλον δὲ ὅπου ὁρίζω καὶ σέ, ὅπως ὁρίζω ὅλα τὰ πλάσματά μου, σὲ ἀφίνω ἐλεύθερον. Καὶ μένει εἰς τὴν ἐξουσίαν σου καὶ εἰς τὴν διάθεσίν σου νὰ μοῦ δώσῃς ἢ νὰ μὴ μοῦ δώσῃς τὴν καρδίαν σου. Ἐγὼ σὲ ἀγαπῶ. Τόσον πολύ, ὥστε καὶ τὸν μονάκριβον Υἱόν μου παρέδωκα εἰς θάνατον διὰ σέ. Σὺ δὲν θὰ μὲ ἀγαπήσῃς; Καταδέχομαι νὰ ζητῶ τὴν καρδίαν σου. Δὲν θὰ μοῦ τὴν δώσῃς; Θὰ μοῦ τὴν ἀρνηθῇς; Εἰς τὴν ἐξουσίαν σου μένει. Δὲν σὲ ἀναγκάζω. Σοῦ τὴν ζητῶ, χωρὶς νὰ σὲ βιάζω.

Read More ->>

« Δός μοι,υιέ σήν καρδίαν »

Ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξον Λατρείαν μας
Παν. Ν. Τρεμπέλας

 «Δός μοι, υἱέ, σὴν καρδίαν»

Ζητεῖ τὰς καρδίας μας ὁ Κύριος. Καὶ ναὶ μὲν δὲν ἀκούομεν τὴν φωνήν του μὲ τὰ αὐτιὰ τοῦ σώματός μας. Γίνεται ὅμως αἰσθητὴ ἡ ἐνέργεια τῆς χάριτός του εἰς τὸ ἐσωτερικὸν κάθε καλοπροαιρέτου, ποὺ δὲν τὸν ἐσκλήρυνεν ἡ ἁμαρτία. «Ἰδοὺ ἕστηκα ἐπὶ τὴν θύραν καὶ κρούω», λέγει ὁ Κύριος εἰς τὴν Ἀποκάλυψιν (γ’ 20). Κτυπῶ. Κτυπῶ δυνατά. Κρούω. Ὄχι μόνον μίαν φοράν, ἀλλὰ συνεχῶς. Σἂν νὰ ἤμην διαβάτης παραπλανημένος εἰς ἔρημον τόπον καὶ νὰ ζητῶ καταφύγιον, διὰ νὰ ἀναπαυθῶ. Σἂν νὰ μὴ ἔχω ἄλλον τόπον, εἰς τὸν ὁποῖον νὰ στεγασθῶ. Ὅλη ἡ γῆ καὶ ὅλος ὁ οὐρανός, τὸ σύμπαν ὁλόκληρον καὶ ὅλος ὁ πνευματικὸς καὶ ἀόρατος κόσμος εἶναι ἰδικά μου. Καὶ ὅλα αὐτὰ δὲν μὲ χωροῦν. Διότι ἐκτὸς τοῦ ὅτι εἶμαι πανταχοῦ παρών, εἶμαι συγχρόνως καὶ ἄπειρος. Καὶ ὅμως ζητῶ τὴν καρδίαν σου, διὰ νὰ εἰσέλθω εἰς αὐτήν.Εἶναι ὅμως ἀκάθαρτος καὶ ρυπαρά. Τὸ εἰξεύρει ὁ Κύριος, ἀδελφέ μου. Εἶναι μικρὰ καὶ περιωρισμένη. Ποῦ θὰ ἔμβῃ αὐτός, τὸν ὁποῖον δὲν χωροῦν οὔτε αὐτοὶ οἱ οὐρανοί; Κρούει ἐν τούτοις. Καὶ τί μᾶς βεβαιοῖ; «Ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καὶ ἀνοίξῃ τὴν θύραν, εἰσελεύσομαι πρὸς αὐτὸν καὶ δειπνήσω μετ’ αὐτοῦ καὶ αὐτὸς μετ’ ἐμοῦ». Τράπεζα πλουσία, ὑπερφυής, πνευματική, εὐφρόσυνος καὶ ἀπολαυστική, γεμάτη ἀπὸ τὰς δωρεὰς τοῦ οὐρανοῦ θὰ ἐγκαθιδρυθῇ εἰς τὴν πτωχὴν καὶ ρακένδυτον καὶ πεινασμένην καρδίαν τοῦ καθενός μας, ἐὰν αὕτη ἀνοιχθῇ εἰς τὸν κρούοντα Κύριον. Θὰ γίνῃ δηλαδὴ κἄτι ἐντελῶς διάφορον καὶ ἀντίθετον ἀπὸ αὐτὸ ποὺ συμβαίνει συνήθως εἰς τὰς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων. Ἤνοιξες τὴν θύραν τῆς ἐξοχῆς σου εἰς κἄποιον διαβάτην; Μαζῆ μὲ τὸ καταφύγιον τῆς στέγης ποὺ τοῦ παραχωρεῖς, θὰ τοῦ ἑτοιμάσῃς συγχρόνως καὶ δεῖπνον. Ὁ Κύριος ὅμως, ἂν τοῦ ἀνοίξῃς τὴν καρδίαν σου, ὄχι μόνον δὲν πρόκειται νὰ πάρῃ τίποτε ἀπὸ αὐτήν, ἀλλ’ ὑπόσχεται ὅτι θὰ δώσῃ, καὶ θὰ δώσῃ πάρα πολλά.

Read More ->>