1. Οι περιπέτειες ενός Προσκυνητή

ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗ

 ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΚΑΡΑΝΙΚΟΛ Α ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΟΡΙΝΘΟΥ

Έκδοση 18η

«Ει θεολόγος ει, προσεύξη αληθώς·

και ει αληθώς προσεύχη θεολόγος ει».

Όσιος Νείλος.

 1 ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Το βιβλίο τούτο που ο συγγραφέας του είναι άγνωστος, εγράφη πρωτότυπα στην ρωσική γλώσσα γύρω στο έτος 1853.

 Το πρωτότυπο του έργου τούτου βρέθηκε στο Άγιον Όρος το έτος 1884 οπότε και τυπώθηκε στην πόλη Καζάν που βρίσκεται στα Ουράλια Όρη.

Από την έκδοση αυτή μόνο τρία ή τέσσερα αντίτυπα σώζονται στην Ευρώπη, έξω από την Ρωσία

 Το αριστούργημα τούτο, όπως το χαρακτήρισαν στην Ευρώπη θεολόγοι που εντρύφησαν πνευματικά σ' αυτό, ομιλεί για έναν ορθόδοξο χριστιανό προσκυνητή, που ταξιδεύει με την δίψα να εμβαθύνει στη γνώση και την εφαρμογή του ρητού του Αποστόλου Παύλου που λέγει «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε».

 Ο προσκυνητής τέλος, από ένα μοναχό και με την βοήθεια του βιβλίου Φιλοκαλία των νηπτικών Πατέρων  κατορθώνει  να  μάθει  να  εμβαθύνει  και  να  εφαρμόσει,  την  αδιάλειπτη  προσευχή  που λέγεται και νοερά προσευχή ή προσευχή της καρδιάς και συνοψίζεται στις λέξεις «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».

 Επειδή η πρώτη έκδοση του πρώτου μέρους του βιβλιαρίου για το οποίον μιλούμε, εξαντλήθηκε μέσα σε δύο χρόνια, ο ενθουσιασμός δε που εκδηλώθηκε από τους αναγνώστες και από τον τύπο ακόμη ήτο αυθόρμητος και μεγάλος, αποφασίστηκε η δεύτερη έκδοση του πρώτου μέρους, συμπληρωμένη και με το δεύτερο μέρος αυτού, το οποίο βοηθά στην πληρέστερη εφαρμογή της νοεράς προσευχής, παρέχει δε και πλείστες άλλες πνευματικές συμβουλές σε κάθε θεοαγάπητο χριστιανό που φροντίζει για τη σωτηρία του. Εξαντληθείσης και της δεύτερης έκδοσης σε μικρό χρονικό διάστημα, αποφασίσαμε την  τρίτη  έκδοση με την  ελπίδα πάντα,  ότι  προσφέρομε  τροφή  πνευματική  στους πνευματικούς μας αδελφούς, όλους τους Χριστιανούς.

Read More ->>

2. Οι περιπέτειες ενός Προσκυνητή

«Τι είδους πνευματική τροφή ζητείς;» μ' ερώτησε ο γέρο-μοναχός. «Τι είναι αυτό που σε κάνει τόσο πολύ ν' απορείς; Σε παρακαλώ έλα, έλα να πάμε στο μοναστήρι, αδελφέ μου. Εκεί έχουμε αγίους πνευματικούς οδηγούς με ώριμη σκέψη που θα μπορέσουν να καθοδηγήσουν την ψυχή σου στο αληθινό μονοπάτι, με τη βοήθεια που παρέχει το φως του Λόγου του Θεού και τα συγγράμματα των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας».

«Αφού είναι έτσι, πάτερ μου, άκουσέ με», του είπα. «Εδώ κι ένα χρόνο, ένα Σάββατο στην λειτουργία, άκουσα απ' την περικοπή του Αποστόλου, λόγια που παρότρυναν τους ανθρώπους λέγοντάς τους να προσεύχονται αδιάλειπτα. Δεν κατόρθωσα να καταλάβω την βαθειά τους έννοια κι άρχισα έτσι να διαβάζω πολύ το Ευαγγέλιο. Άλλοι μου είπαν σε διάφορα μέρη, ότι σύμφωνα με την εντολή αυτή του Παύλου, πρέπει να προσευχόμαστε κάθε στιγμή, σε κάθε μέρος, όχι μόνον όταν είμεθα ξύπνιοι, αλλά και όταν κοιμόμαστε ακόμα, όπως λέει κι ένα άλλο ρητό, εγώ καθεύδω και η καρδία μου αγρυπνεί. Έτσι έχασα την ηρεμία μου, επειδή κι ο ίδιος χάθηκα στις σκέψεις για να εννοήσω όλα αυτά, και να βρω τρόπο να τα εφαρμόσω. Μέρα και νύκτα οι σκέψεις μου στριφογύριζαν επάνω στο θέμα αυτό, που  μου  αναστάτωνε  τις  πνευματικές  μου  δυνάμεις  και  μου  φλόγιζε  την  επιθυμία  για  μάθηση. Πήγαινα στις εκκλησίες για ν' ακούσω ειδικές ομιλίες κι άκουσα πολλές, αλλά καμιά δεν έσβησε την δίψα  που  είχα  για  να  γνωρίσω  πώς  να  προσεύχομαι  ακατάπαυστα,  ακόμη δε  γυρίζω  τρέχοντας ζητώντας φλογερά να μάθω, πώς να γευθώ τον άγνωστο καρπό, που θα με κάνει να γνωρίσω τον τρόπο, ώστε να προσεύχομαι αδιάλειπτα».

Read More ->>

3. Οι περιπέτειες ενός Προσκυνητή

Γύρισα πίσω και μόλις έφθασα στο σπίτι του αξιωματικού όλοι οι κατάδικοι ήσαν έτοιμοι για να ξαναρχίσουν τον δρόμο τους. Επήγα γρήγορα κοντά σ' αυτούς τους δυο στρατιώτες και τους έδωσα το ρούβλι λέγοντας: «Μετανοείτε και προσεύχεστε· ο Χριστός αγαπά όλους τους ανθρώπους και δεν θα σας εγκαταλείψει ποτέ» κι αμέσως τους άφησα κι εξακολούθησα τον δρόμο μου. Μετά από 40 χιλιομέτρων πορεία στον αμαξωτό δρόμο, έκοψα σ' ένα μονοπάτι για νάχω περισσότερη ησυχία και να διαβάσω. Περπάτησα κάμποσο μέσα από την καρδιά του δάσους και πολύ σπάνια συναντούσα κανένα συνοικισμό. Μερικές φορές, καθόμουν όλη την ημέρα κάτω από τα δένδρα και διάβαζα με μεγάλη προσοχή την Φιλοκαλία, απ' την οποία έπαιρνα πολλές, πάρα πολλές γνώσεις. Η καρδιά μου φλεγόταν από την επιθυμία να ενωθεί με τον Θεό με την εσωτερική προσευχή και ανυπομονούσα να μάθω σχετικώς για την ένωση αυτή, με το μέτρο και την καθοδήγηση του βιβλίου μου αυτού. Συγχρόνως ήμουν και λυπημένος γιατί δεν είχα μια κατοικία που θα μπορούσα να διαβάζω ήσυχος αυτά που ήθελα. Διάβαζα κι απ' το Ευαγγέλιο και αισθανόμουν ότι καταλάβαινα καθαρότερα τώρα από άλλοτε, μερικά που δεν ημπορούσα να εννοήσω καθαρά και που με έκαναν να πέσω θύμα των διαφόρων αμφιβολιών

Read More ->>

4. Οι περιπέτειες ενός Προσκυνητή

Διάβαζα την Αγία Γραφή και την Φιλοκαλία κάθε βράδυ, μερικοί δε βλέποντάς με, με παρεκάλεσαν να διαβάζω δυνατά για ν' ακούνε.

Έπειτα   από   καιρό,   παρατήρησα   ότι   μια   χωριατοπούλα   ερχόταν   συχνά   στο   παρεκκλήσι   και προσευχόταν πολλή ώρα. Παρακολουθώντας το ψιθύρισμά της, κατάλαβα ότι τα λόγια που έλεγε σαν προσευχόταν, ήσαν παράξενα και οι προσευχές της διαφορετικές από τις συνηθισμένες. Την ερώτησα που τα έμαθε αυτά τα πράγματα και μου είπε ότι της τα δίδαξε η μητέρα της, που ήταν εκκλησιαστική γυναίκα. Μου είπε ακόμη, ότι ο πατέρας της ανήκε σε μιαν αίρεση, που δεν παραδεχόταν την ιεροσύνη.

Την λυπήθηκα και αισθάνθηκα καθήκον μου να την συμβουλεύσω να λέγει τις προσευχές με τον ορθό τρόπο και σύμφωνα με την παράδοση της ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Έπειτα της δίδαξα την πραγματική  σειρά  του  «Πάτερ  ημών»  και  των  «Χαιρετισμών»  της  Θεοτόκου,  και  τελικά  την παρότρυνα να λέγει την Προσευχή του Ιησού Χριστού όσο πιο συχνά μπορούσε, επειδή αυτή φέρνει τον άνθρωπο κοντά στο Θεό περισσότερο από κάθε άλλη προσευχή. Η κοπέλα εύκολα τα αφομοίωσε. Συνέβη δε ύστερα από λίγο χρονικό διάστημα να συνηθίσει τόσο πολύ την «Προσευχή», ώστε, όπως η ίδια μου είπε, την αισθανόταν ότι την προσείλκυε συνεχώς, ότι την ευχαριστούσε να την λέγει όσο συχνότερα μπορούσε, και ότι αργότερα γέμιζε από αγαλλίαση την καρδιά της, οπότε ξανάρχιζε να την επαναλαμβάνει ακούραστα και πάλι.

Read More ->>

5.Οι περιπέτειες ενός Προσκυνητή

»Προχωρούσαμε δέκα έως δώδεκα χιλιόμετρα την ημέρα. Τον υπόλοιπο χρόνο καθόμαστε κάπου και διαβάζαμε. Του διάβασα απ' την Φιλοκαλία όλα όσα είναι γραμμένα για την Προσευχή της καρδιάς, με την σειρά την οποία μου έδειξε κάποτε ο μακαρίτης ο πνευματικός μου οδηγός, αρχίζοντας από τον Νικηφόρο τον μονάζοντα και τον άγιο Γρηγόριο τον Σιναΐτη.

»Με πόση προσοχή και προθυμία άκουγε, ενώ η χαρά είχε ξεχυθεί στο πρόσωπό του! Έπειτα άρχισε να μου υποβάλλει τέτοιες ερωτήσεις που δύσκολα μπορούσα να βρίσκω να του δίνω τις κατάλληλες απαντήσεις. Όταν διαβάσαμε τα απαραίτητα απ' την Φιλοκαλία, με παρεκάλεσε με επιμονή να του δείξω τον τρόπο με τον οποίο ο νους συναντάται με την καρδιά και σταλάζει μέσα της το θείο όνομα του Ιησού Χριστού, που φέρνει την ανείπωτη χαρά της επιτυχίας της εσωτερικής Προσευχής. Του τα εξήγησα,  λοιπόν,  ως  εξής:  "Τώρα  εσύ  επειδή  είσαι  τυφλός  δεν  ημπορείς  να  δεις  τίποτα.  Όμως ασφαλώς μπορείς με τη μνήμη και με τη φαντασία σου να σχηματίσεις στο μυαλό σου μιαν εικόνα, μια παράσταση ενός ανθρώπου, ενός ζώου, ενός δένδρου, ενός σπιτιού, όπως τα είχες δει στο παρελθόν όταν είχες την όρασή σου. Δεν ημπορείς, λοιπόν, να σχηματίσεις πλήρη εικόνα των χεριών σου, των ποδιών σου, όπως όταν θα είχες υγιή την όρασή σου";

Read More ->>

6. Οι περιπέτειες ενός Προσκυνητή

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ

 

Α' Ο  πνευματικός:  Ένας ολόκληρος χρόνος είχε περάσει  αφ' ότου  για τελευταία  φορά  είχα δει τον Προσκυνητή, όταν ένα κτύπημα στην πόρτα και μια συμπαθής γνωστή φωνή ανήγγειλε τον ερχομό του  αδελφού  αυτού  του  αφιερωμένου  στον  Θεό  τον  οποίον  καλωσόρισα  με  την  καρδιά  μου, λέγοντας:

 «Έλα μέσα, αγαπημένε μου αδελφέ, έλα να ευχαριστήσουμε μαζί τον Θεό που ευλόγησε το ταξίδι και την επάνοδό σου».

 Ο προσκυνητής: Ευλογημένο να είναι το όνομα του Πανάγαθου Θεού, για την αφθονία των αγαθών, που σύμφωνα με την αγία Του βουλή παρέχει σε μας τους προσκυνητές και ξένους σε ξένα μέρη.

 Να με πάλιν. Ο αμαρτωλός που έφυγα τον περασμένο χρόνο. Με την βοήθεια του Θεού και το έλεός του, ξαναήλθα για να ευχαριστηθώ με το θερμό σου καλωσόρισμα.

Ασφαλώς θα περιμένεις να μάθεις πολλά απ' την Αγία πόλη του Θεού, την Ιερουσαλήμ στην οποία με τόση θέρμη επιθυμούσα να πάγω για να προσκυνήσω. Αλλά οι επιθυμίες του ανθρώπου δεν εκπληρώνονται όλες όπως αυτός θέλει, αυτό δε συνέβη και μ' εμένα. Όμως δεν εκπλήττομαι γι' αυτό, γιατί πώς ημπορώ, εγώ ένας ταλαίπωρος αμαρτωλός, να φαντασθώ τον εαυτόν μου άξιο να πατήσω στα άγια χώματα, τα οποία άγιασαν τα πανάχραντα του Χριστού μας πόδια;

Read More ->>

8. Οι περιπέτειες ενός Προσκυνητή

Δεν αγαπώ τον Θεό. Αν αγαπούσα πραγματικά τον Θεό θα είχα συνεχώς την σκέψη μου εστραμμένη προς Αυτόν και θα ήμουν ευτυχισμένος. Κάθε σκέψη για τον Θεό θα μου έδινε χαρά και αγαλλίαση. Αντιθέτως, όμως, πολύ συχνότερα και πολύ ευκολότερα σκέπτομαι διάφορα γήινα πράγματα, ενώ η απασχόληση της σκέψεώς μου με τον Θεό καταντά εργασία επίπονη και ξερή. Εάν αγαπούσα τον Θεό, η συνομιλία μου με Αυτόν, δια της προσευχής, θα ήτο η τροφή και η τρυφή μου και  θα  με  οδηγούσε  σε αδιάσπαστη επικοινωνία  με  Αυτόν.  Όμως,  όλως  αντίθετα,  όχι  μόνο  δεν ευρίσκω ευχαρίστηση στην προσευχή μου αλλά χρειάζεται κάθε φορά να καταβάλλω προσπάθεια για να προσευχηθώ. Αγωνίζομαι κατά της απροθυμίας, νικιέμαι από την αμαρτωλότητά μου και είμαι πάντα πρόθυμος να καταπατώ με κάθε ανόητη σκέψη και πράγμα, ακόμη και κατά την ώρα της προσευχής, γεγονότα, που, όπως είναι φυσικό, μικραίνουν την προσευχή και απομακρύνουν την σκέψη από αυτήν. Ο καιρός μου περνά αχρησιμοποίητος ή μάλλον χρησιμοποιείται σε μάταιες απασχολήσεις, όταν δε απασχολούμαι με τον Θεό, όταν θέτω τον εαυτόν μου κάτω από την παρουσία Του, τότε κάθε ώρα μου φαίνεται πως είναι ένας ολόκληρος χρόνος.

Read More ->>

9. Οι περιπέτειες ενός Προσκυνητή

Προχώρησε προς το μέρος μου με μια έκφραση γεμάτη θυμό και αγανάκτηση που με έκαναν να με κυριεύσει μεγάλος φόβος. Γύρω εκεί είδα ακόμα, διάφορους σωρούς από ποικίλα πράγματα που είχα κατά διάφορες εποχές κλέψει. Η θέα τους με τρομοκράτησε ακόμη περισσότερο. Συγχρόνως φάνηκε κι ο παππούς μου να έρχεται προς το μέρος μου, να δείχνει τον πρώτο σωρό και να λέει:

"Τι είναι αυτό; Τώρα θα το πληρώσεις"! Τότε ξαφνικά το έδαφος βούλιαξε κάμποσο γύρω μου κι άρχισε να με πιέζει απ' όλες τις πλευρές, τόσο σκληρά, ώστε δεν ημπορούσα να υποφέρω τον πόνο και την λιποψυχία που με κατέλαβαν. Εφώναξα: "Λυπήσου με". Αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Έπειτα, για δεύτερη φορά, ο παππούς μου δείχνοντάς μου έναν άλλο σωρό επανέλαβε λέγοντας: "Τι είναι αυτό; Δώστε του μια σκληρότερη πληρωμή". Τότε αισθάνθηκα τόσο βίαιο και μαρτυρικό πόνο κι αγωνία που δεν ημπορούν να συγκριθούν με τίποτε παρόμοιο στην γη.

»Τέλος ο παππούς μου έφερε κοντά μου το άλογο, που είχα κλέψει την προηγούμενη βραδιά και μου φώναξε: "Κι αυτό εδώ τι είναι; Βασανίσου, λοιπόν, τώρα όσο πιο σκληρότερα παίρνει"!

»Αποτέλεσμα των λόγων αυτών ήτο ένας τόσο σκληρός, τραχύς κι εξαντλητικός πόνος, που είναι αδύνατον να περιγραφή. Ήταν σαν κάποιος να μου έβγαζε τους τένοντας απ' τις σάρκες μου, πράγμα που με έκανε να κόβεται η αναπνοή μου, απ' τον πόνο που ακολουθούσε. Αισθάνθηκα ότι δεν θα άντεχα πλέον κι ότι θα εμένα πια αναίσθητος στο λάκκο αυτό αλλά το άλογο την ίδια στιγμή μου έδωσε ένα λάκτισμα στο μάγουλο, οπότε ξύπνησα τρέμοντας και σπαρταρώντας απ' τον φόβο σαν το ψάρι.

Read More ->>

10.Οι περιπέτειες ενός Προσκυνητή

 

«Πώς μπορώ να προσευχηθώ σε τέτοια κατάσταση που βρίσκομαι όταν δεν έχω δύναμη, να κάνω ούτε  μια  μετάνοια, ούτε  μιαν  υπόκλιση,  όταν  δεν ημπορώ  ούτε  το  σταυρό μου  να  κάνω  με  τα παράλυτα χέρια μου»; απήντησα με θλίψι και απογοήτευση. Εις αυτό, εκείνος μου είπε: «Πάντως καλόν είναι να προσπαθήσεις να προσεύχεσαι έστω κι αν είσαι ξαπλωμένος», περισσότερα δεν μου είπε ούτε μου εξήγησε, πώς πρέπει να προσεύχομαι. Όταν έφυγε ο μοναχός αυτός, αισθανόμουν μάλλον απροθυμία ν' αρχίσω να σκέπτομαι για την προσευχή, την δύναμη και τα αποτελέσματά της, καθώς και να ξαναθυμηθώ πράγματα και θρησκευτικές διδασκαλίες που είχα ακούσει χρόνια πριν, όταν ήμουν ακόμη μαθητής. Σιγά - σιγά, όμως, συνήθισα κι άρχισα να αισθάνομαι ευχαρίστηση σε τέτοιες σκέψεις θρησκευτικές που άρχιζαν να θερμαίνουν την καρδιά μου. Συγχρόνως άρχισα να καταλαβαίνω κάποιαν ανακούφιση και κάποια καλυτέρευση στην υγεία μου. Άρχισα να κουνώ ολίγο τα χέρια μου κι η πρώτη μου δουλειά ήτο να πάρω το Ευαγγέλιο από κάτω απ' το μαξιλάρι μου και να το κρατώ στα χέρια μου, επειδή πίστευα στην θαυματουργική δύναμή του. Από τότε έταξα να μη το αποχωρισθώ  ποτέ.  Θυμόμουν  ότι  το  Ευαγγέλιο  σε  πολλά  μέρη  ομιλεί  για  την  προσευχή  και μπορώντας πια να το ξεφυλλίζω άρχισα να το μελετώ. Διαβάζοντάς το κάθε μέρα ήταν σαν να έπινα καθημερινά, δροσερό κι άφθονο νερό από την πιο εξαίρετη πηγή. Βρήκα σ’ αυτό πλήρες το σύστημα της ζωής, της σωτηρίας και της αληθινής εσωτερικής προσευχής. Σημείωσα όλα τα χωρία του θέματος της προσευχής και μετά άρχισα με μεγάλο ζήλο να μαθαίνω την θεία διδασκαλία και μ' όλη μου την δύναμη, αν και όχι χωρίς δυσκολίες, άρχισα να την εφαρμόζω.

Read More ->>

11. Οι περιπέτειες ενός Προσκυνητή

Εάν ήτο αδύνατον πράγμα η προσευχή κατά το διάστημα της εργασίας, ή κατά το διάστημα της συναναστροφής με άλλα πρόσωπα, δεν θα λαβαίναμε ανάλογες εντολές. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στην διδασκαλία του για την προσευχή μας ομιλεί ως εξής: "Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει και να πει ότι είναι αδύνατο για έναν άνθρωπο απασχολημένο με διάφορες κοσμικές φροντίδες, που τον εμποδίζουν να πάει στην εκκλησία, να μην προσεύχεται πάντοτε. Παντού, οπουδήποτε κι αν είναι ο  άνθρωπος, ημπορεί να κάνει θυσιαστήριο Θεού το μυαλό του με την δύναμη της προσευχής. Έτσι ημπορεί κανείς να προσεύχεται στο εμπόριό του, στο ταξίδι του, στο κατάστημά του, στο εργαστήριό του. Παντού, σε κάθε μέρος είναι δυνατή η προσευχή και αλήθεια, όταν ο άνθρωπος με επιμέλεια παρακολουθεί τον εαυτόν του, τότε θα βρει κατάλληλες περιστάσεις για προσευχή και προ παντός όταν πεισθεί από το γεγονός ότι η προσευχή πρέπει να αποτελεί την κυριότερή του απασχόληση και πρέπει να έρχεται πρώτη, πριν από κάθε άλλο καθήκον. Εις αυτή την περίπτωση θα πρέπει να κανονίζει τις υποθέσεις του με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα. Εις τις αναγκαίες συνομιλίες του με συνανθρώπους του θα είναι σύντομος, θα έχει μια τάσι προς την σιωπή, θα  αποστρέφεται  τους  περιττούς  λόγους  και  δεν  θα  σκοτίζεται  από  τα  διάφορα  καθημερινά καθήκοντα  πάρα  πάνω  από  το  πρέπον,  τον  δε  χρόνο  που  κερδίζει  θα  τον χρησιμοποιεί  για  την σιωπηλή προσευχή. Σε ένα τέτοιο είδος ζωής, όλες οι ενέργειές του, με την δύναμη της επικλήσεως του ονόματος του Θεού, στεφανώνονται από επιτυχία και τελικά ο άνθρωπος θα εξασκεί τον εαυτόν του στην αδιάσπαστη επίκληση του ονόματος του Ιησού Χριστού, θα μάθει ακόμη από πείρα ότι η συχνότητα της προσευχής, ο απλός αυτός τρόπος της σωτηρίας, είναι κατορθωτός για την θέληση του ανθρώπου επειδή ο καθένας ημπορεί να προσεύχεται πάντοτε, σε κάθε περίσταση, σε κάθε τόπο κι είναι εύκολο να προχωρήσει από την συχνή, προφορική προσευχή, στην νοερά προσευχή της καρδιάς, η οποία ανοίγει διάπλατα την Βασιλεία του Θεού μέσα μας".

Read More ->>

12. Οι περιπέτειες ενός Προσκυνητή

14. Οι περιπέτειες ενός Προσκυνητή

Προσκυνητής: Ο αγαπητός μου φίλος, ο καθηγητής και εγώ, δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε στην επιθυμία να ξεκινήσουμε σήμερα για το ταξίδι μας. Πριν, λοιπόν, αναχωρήσουμε, θέλουμε να σας χαιρετήσουμε και να σας παρακαλέσουμε για τις προσευχές σας να μη μας ξεχνάτε σ' αυτές.

Καθηγητής: Βεβαίως, η φιλία μας μαζί σας σήμανε πολλά για μας και αποτέλεσμα αυτής ήταν η αποχαιρετιστήριος συνομιλία για τα πνευματικά ζητήματα, τα οποία τόσο μας χαροποίησαν εδώ στο σπίτι σας, μαζί με την συντροφιά των φίλων σας.

»Θα τα θυμόμαστε όλα αυτά πάντοτε και θα τα έχουμε στην καρδιά μας, σαν υποθήκη χριστιανικής αγάπης, στην μακρινή χώρα προς την οποία κατευθυνόμαστε.

Πνευματικός: Ευχαριστώ γιατί με θυμηθήκατε. Είναι δε μαζί με τα άλλα, επιπλέον και μια ιδιαίτερη ευκαιρία η άφιξή σας εδώ, γιατί υπάρχουν δυο ταξιδιώτες κοντά μου, ένας Μολδαβός μοναχός και ένας ερημίτης, ο οποίος έχει ζήσει σε σιωπή είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια σε ένα δάσος. Θέλουν να σας δουν, τους έχω δε καλέσει ήδη να έλθουν στην παρέα μας. Νάτοι, ήλθαν κιόλας.

Προσκυνητής: Ω! Πόσον ευλογημένη είναι η ζωή της μοναξιάς και πόσο κατάλληλη για να φέρνει την ψυχή σε αδιάσπαστη επαφή με τον Θεό! Το δάσος της σιωπής είναι σαν ένας Κήπος της Εδέμ στον οποίον το γλυκύτατο δένδρο της ζωής θάλλει, ριζωμένο στην γεμάτη προσευχή καρδιά του ερημίτη. Εάν μπορούσα να εξασφαλίσω την στοιχειώδη τροφή μου, τίποτε δεν θα ήτο δυνατόν να με κρατήσει από την ζωή της οσιότητας στην ερημιά.

Read More ->>