Παπισμός χθές και σήμερα

ΛΕΟΝΤΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ , ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

«Μετανόησε ο πάπας»;

«Κανένα όφελος δεν υπάρχει στους ανθρώπους με το να φέρουν μόνο το όνομα των Χριστιανών, να μην έχουν όμως έργα αγαθά. Διότι δεν τιμώνται τα αξιώματα από τον Θεό, αλλά ζητούνται έργα. Επειδή και ο Ιούδας μεταξύ των αποστόλων ήταν, και απήλαυσε ίση τιμή με τους άλλους. Αλλά επειδή αγάπησε την φιλαργυρία δέχθηκε αγχόνη· Καθώς και τώρα πολλοί φορούν ενδύματα προβάτων, αλλά μέσα τους είναι λύκοι άρπαγες». (άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος)
                                      

Πρόλογος


OI ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ προσπάθειες γιά την έπαναπροσέγγιση τοΰ χριστιανικού  κόσμου είναι φυσικό νά  έχουν ευρύτατη αποδοχή, επειδή, αφενός, αποτελούν τήν ανθρώπινη συμβολή στήν ιερή υπόθεση τής ενότητας καί, αφετέρου, διεξάγονται σε μιά εποχή πού ό κόσμος, κατακερματισμένος από πολύμορφες αντιθέσεις, αναζητεί μέ αγωνία ένοποιητικά στοιχεία.
Οί προσπάθειες αύτές, ωστόσο, έχουν άποδειχθεΐ μέχρι σήμερα άπογοητευτικά αναποτελεσματικές. ’Όχι μόνο δέν εμπνέουν πλέον καμιά αισιοδοξία, αλλά καί προκαλοΰν ιδιαίτερη άνησυχία, καθώς έχουν γίνει ήδη κατάδηλες οί επιζήμιες συνέπειές τους: α) άμβλυνση τής ορθόδοξης αύτο- συνειδησίας, διαιρέσεις καί σχίσματα στό πλήρωμα τής Εκκλησίας μας· β) σύγχυση, άποθάρρυνση καί αποπροσανατολισμός ατούς έτεροδόξους πού αναζητούν τήν αύθεντικότητα τής πίστεως.

Read More ->>

«Μετανόησε ο πάπας»;

 

Λεόντιος Μοναχός Διονυσιάτης

«Κανένα όφελος δεν υπάρχει στους ανθρώπους με το να φέρουν μόνο το όνομα των Χριστιανών, να μην έχουν όμως έργα αγαθά. Διότι δεν τιμώνται τα αξιώματα από τον Θεό, αλλά ζητούνται έργα. Επειδή και ο Ιούδας μεταξύ των αποστόλων ήταν, και απήλαυσε ίση τιμή με τους άλλους. Αλλά επειδή αγάπησε την φιλαργυρία δέχθηκε αγχόνη· Καθώς και τώρα πολλοί φορούν ενδύματα προβάτων, αλλά μέσα τους είναι λύκοι άρπαγες». (άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος)

                                        

 Η μετάνοια, δηλ. η μεταστροφή του νου μας από τα πονηρά στα αγαθά, είναι απαραίτητη καθ’ όλο το μήκος της ζωής μας, επειδή είμαστε επιρρεπείς στην αμαρτία και ατελείς ψυχικά μετά την πτώση των πρωτοπλάστων. Γι’ αυτό τονίζει ο ιερός Χρυσόστομος ότι «μετανοίας είναι ο παρών καιρός, όχι δε άνεσης».

 Μόνος αναμάρτητος και τέλειος από την γέννησή Του είναι ο Ιησούς Χριστός καθώς είναι συγχρόνως και Θεός, το δεύτερο πρόσωπο του ενός κατά την ουσία (ή φύση) Τριαδικού Θεού. Αυτός, ο Ιησούς, ήλθε να καλέσει αμαρτωλούς σε μετάνοια και όχι δικαίους, αν και αυτό το είπε έτσι ειρωνευόμενος την υπερήφανη αντίληψη των ακροατών Του ότι είναι δίκαιοι: «Λέγει πάλι: Δεν ήλθα να καλέσω δικαίους, αλλά αμαρτωλούς σε μετάνοια. Αυτά, όμως, τα λέει προς αυτούς ειρωνευόμενος, όπως όταν λέει: Ιδού ο Αδάμ έγινε σαν ένας από εμάς. Και πάλι: Εάν πεινάσω δεν θα σου ειπώ. Ότι όμως ουδείς δίκαιος υπήρχε επί της γης, ο (απόστολος) Παύλος το δήλωσε λέγοντας: Διότι πάντες αμάρτησαν και υστερούνται της δόξας του Θεού. Αυτό δε και εκείνους παρηγόρησε τους καλεσμένους». (Χρυσόστομος)

Read More ->>

Ο Παπισμός χθές και σήμερα

Πρόλογος

OI ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ προσπάθειες γιά την έπαναπροσέγγιση τοΰ χριστιανικού  κόσμου είναι φυσικό νά  έχουν ευρύτατη αποδοχή, επειδή, αφενός, αποτελούν τήν ανθρώπινη συμβολή στήν ιερή υπόθεση τής ενότητας καί, αφετέρου, διεξάγονται σε μιά εποχή πού ό κόσμος, κατακερματισμένος από πολύμορφες αντιθέσεις, αναζητεί μέ αγωνία ένοποιητικά στοιχεία.

Οί προσπάθειες αύτές, ωστόσο, έχουν άποδειχθεΐ μέχρι σήμερα άπογοητευτικά αναποτελεσματικές. ’Όχι μόνο δέν εμπνέουν πλέον καμιά αισιοδοξία, αλλά καί προκαλοΰν ιδιαίτερη άνησυχία, καθώς έχουν γίνει ήδη κατάδηλες οί επιζήμιες συνέπειές τους: α) άμβλυνση τής ορθόδοξης αύτο- συνειδησίας, διαιρέσεις καί σχίσματα στό πλήρωμα τής Εκκλησίας μας· β) σύγχυση, άποθάρρυνση καί αποπροσανατολισμός ατούς έτεροδόξους πού αναζητούν τήν αύθεντικότητα τής πίστεως.

Τό κείμενο πού άκολουθεΐ αποτελεί έκφραση αύτής τής άνησυχίας μας, άφού ό διάλογος άνάμεσα στήν ’Ορθοδοξία καί τόν Παπισμό [ 1]   δεσπόζει στις διαχριστιανικές σχέσεις καί, επιπλέον, ή συνύπαρξη ’Ορθοδόξων καί Παπικών στις πολυπολιτισμικές πλέον κοινωνίες μας λειτουργεί ως πρόκληση γιά κάθε ορθόδοξη συνείδηση.

’Ακολουθώντας τήν πατερική μας παράδοση, ή όποία μάς έχει διδάξει νά «άγαπώμεν έν ύλη θεία» καί νά «άλη- θενωμεν έν άγάπη», επιχειρούμε νά σκιαγραφήσουμε μέ νηφαλιότητα καί υπευθυνότητα τό πρόσωπο τοΰ Παπισμού. ’Έτσι, πιστεύουμε, θά φωτιστούν τά αμετάθετα όρια τής Εκκλησίας από την αίρεση, τής αλήθειας από τήν πλάνη. Γιατί είναι γεγονός ότι τά όρια αύτά γίνονται όλο καί πιό δυσδιάκριτα. ’Όχι μόνο επειδή στή ζωή των ’Ορθοδόξων έχει ύπεισέλθει ό δυτικός πολιτισμός, ό διαμορφωμένος άπό τόν παραποιημένο Χριστιανισμό τής Δύσεως, άλλά καί επειδή στις μέρες μας διαδίδονται οί ιδέες καί άντιλήψεις τής “Νέας Εποχής”, πού θέλει όλες τις θρησκείες νά οδηγούν εξίσου στόν ίδιο τάχα Θεό.

Read More ->>

Γένεση του Παπισμού

                 

Ο Παπισμός

Ή Εκκλησία, κατά την πρώτη χιλιετία του ιστορικού της βίου, διατήρησε την ενότητά της σε Ανατολή καί Δύση, παρ’ όλους τους περιστασιακους κλυδωνισμους που δημιουργούσαν οί αιρέσεις, τά σχίσματα καί οί ποικίλες διχοστασίες. Ή άπόσχιση τής δυτικής Χριστιανοσύνης άπό τον κορμό τής Μιας, 'Αγίας, Καθολικής καί Άποστολικής Εκκλησίας του Χρίστου, όπως αύτή όριστικοποιήθηκε τό 1054, ύπήρξε ή τραγική κατάληξη μακραίωνων διεργασιών, στον χώρο τής Δυτικής Εύρώπης, σε τρία διαπλεκόμενα έπίπεδα: α) τό θεολογικό, β) τό έκκλησιολογικό καί γ) τό πολιτικό.

Α'. Τό θεολογικό.

 Τά σπέρματα τής θεολογικής διαφοροποιήσεως τής Δύσεως βρίσκονται στά συγγράμματα του ίεροϋ Αύγουστίνου (354-420), έπισκόπου Ίππώνος τής Βόρειας ’Αφρικής. Ό ιερός Αύγουστίνος άγνοοϋσε τήν ελληνική γλώσσα καί τά έργα των Ελλήνων Πατέρων, πάνω στά όποια στηρίχθηκε ή θεολογία των πρώτων Οικουμενικών Συνόδων (Μ. ’Αθανασίου, Μ. Βασιλείου, Γρηγορίου Θεολόγου, Γρηγορίου Νυσσης κ.ά.). ’Έτσι, έπηρεασμένος άπό τον Νεοπλατωνισμό καί τις άρχές του Ρωμαϊκού Δικαίου, διατύπωσε στά θεολογικά του έργα ορισμένες άπόψεις, ξένες προς τό βίωμα τής πρωτοχριστιανικής ’Εκκλησίας, όπως, γιά παράδειγμα, τήν ταύτιση ούσίας καί ένεργειών στον Θεό, τήν έκπόρευση του 'Αγίου Πνεύματος καί άπό τον Υιό (Filioque) κ. ά.

Read More ->>

Πορεία και εξέλιξη του Παπισμού

’Από τή στιγμή πού τό πρωτόθρονο Πατριαρχείο τής Ρώμης άποκόπηκε άπό τό σώμα τοϋ Χριστού, στερήθηκε πλέον τή θεία χάρη, μέ συνέπεια τή σταδιακή άποσύνθεσή του. Καθώς σημειώνει χαρακτηριστικά ό άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, «ή Δυτική Εκκλησία έχασε τήν πνευματική της έλευθερία, έχασε τόν στολισμό της, κλονίσθηκε άπό τά θεμέλιά της, στερήθηκε τόν πλούτο τής Χάριτος τού 'Αγίου Πνεύματος, τήν παρουσία τού Χριστού. Τελικά κατάντησε ένα σώμα βουβό, χωρίς πνεύμα καί ψυχή». Γι’ αύτό στους επόμενους αιώνες άκολουθεϊ έναν άλλοτριωτικό κατήφορο δίχως έλπίδα έπιστροφής, οδηγώντας τόν άνθρωπο τής Δυσεως στην άπογοήτευση, τό υπαρξιακό κενό καί τό άδιέξοδο.

Α'. Λίγα μόλις χρόνια μετά τό Σχίσμα, τό 1075, ό πάπας Γρηγόριος Ζ' προβάλλει -στίς περίφημες Παπικές Υπαγορεύσεις του- τίς άξιώσεις τοϋ παπικού θρόνου γιά τήν άπόλυτη κυριαρχία τοϋ κόσμου:

«Ή Ρωμαϊκή Εκκλησία ιδρύθηκε άπό τόν ίδιο τόν Θεό. Ό πάπας είναι ό άπόλυτος κύριος τής παγκόσμιας Εκκλησίας. Διορίζει καί καθαιρεί έπισκόπους. Μόνο αύτός μπορεί νά συγκαλέσει Οικουμενική Σύνοδο. Οί άντιπρόσωποί του είναι άνώτεροι άπό τούς έπισκόπους. Μόνο αύτός χρησιμοποιεί τά αύτοκρατορικά διάσημα. Οί πρίγκιπες οφείλουν νά τού φιλούν τά πόδια. Έχει τό δικαίωμα νά καθαιρεί τούς αύτοκράτορες. Χωρίς τή δική του έγκριση κανένα βιβλίο δέν είναι έγκυρο. Οί άποφάσεις του δέν άκυρώνονται άπό κανέναν αύτός μόνος μπορεί νά άκυρώνει τίς άποφάσεις όλων των άλλων. Ο πάπας δέν μπορεί νά κριθεί άπό κανέναν. Ή άγιότητά του είναι έξασφαλισμένη χάρη στίς άρετές τού άγιου Πέτρου. Ή Ρωμαϊκή Εκκλησία δέν σφάλλει ποτέ, ούτε καί πρόκειται ποτέ νά σφάλει»1.

Read More ->>

Παπικές κακοδοξίες - filioque

1.Τό Φιλιόκβε

Σύμφωνα μέ τή θεία άποκάλυψη, ό Θεός διακρίνεται σέ Τρία ΙΊρόσωπα, τά όποια είναι όμοουσια, ισότιμα καί ισοδύναμα μεταξύ τους. ’Έτσι δέν υπάρχουν τρεις Θεοί άλλά ένας. Κάθε ΙΊρόσωπο, όμως, έχει ένα ξεχωριστό ιδίωμα, τό όποιο δηλώνει τόν διαφορετικό τρόπο ύπάρξεώς Του: Ό Πατέρας είναι αγέννητος (είναι ή μοναδική άρχή καί πηγή τής Θεότητος)· ό Υιός είναι γεννητός (γεννάται άπό τόν Πατέρα «πρό πάντων τών αιώνων»)· καί τό "Αγιο Πνεύμα είναι έκπορευτό (οϋτε άγέννητο είναι ούτε γεννάται, άλλά έκπορεύεται άττό τόν Πατέρα «προ πάντων των αιώνων»),

Τό Σύμβολο τής Πίστεως, που καταρτίστηκε άπό τίς Α' καί Β' Οικουμενικές Συνόδους (325, 381), ομολογεί πίστη «είς τό Πνεύμα τό "Αγιον, τό κύριον, τό ζωοποιόν, τό έκ τού Πατρός έκπορευόμενον», άκολουθώντας τά λόγια τοϋ Χρίστου: «Όταν έλθη ό Παράκλητος... τό Πνεύμα τής άληθείας, ό παρά τού Πατρός έκπορεύεται...» (Ίω. 15:26). 

Τό 431, ή Γ' Οικουμενική Σύνοδος απαγόρευσε ρητά όποιαδήποτε προσθαφαίρεση στό ιερό Σύμβολο.

Οί Φράγκοι, όμως, θέλοντας νά κατανοήσουν τήν ουσία τοϋ θεοΰ μέ τή λογική τους, παρερμήνευσαν τά λόγια τοϋ Χρίστου, περιφρόνησαν τίς Οικουμενικές Συνόδους καί πρόσδεσαν στό Σύμβολο, μετά τή φράση «...τό έκ τού Πατρός έκπορευόμενον...», τή λέξη Filioque (Φιλιόκβε = καί έκ τοϋ Υίοϋ), που σημαίνει ότι τό "Αγιο Πνεύμα έκπορεύεται καί άπό τόν Υιό. Μέ τήν προσθήκη αύτή δημιουργοϋ νται άλυτα θεολογικά προβλήματα καί σοβαρές άλλοιώσεις στήν πίστη καί τή ζωή τής ’Εκκλησίας. Συγκεκριμένα:

•           Είσάγονται στήν 'Αγία Τριάδα δυο άρχές. Δηλαδή, προκύπτουν δυο κύριοι θεοί (Πατέρας καί Υιός) καί ένας δευτερευων (τό "Αγιο Πνεύμα). ’Επέρχεται έτσι πλήρης διάλυση τοϋ Τριαδικού δόγματος. Ό «Τριαδικός θεός» των Παπικών δέν είναι πλέον ό άληθινός θεός άλλά ένας πλασματικός καί άνύπαρκτος θεός.

Read More ->>

Η καταδίκη του Παπισμού

Ή σύντομη άναφορά στίς λατινικές έτεροδιδασκαλίες οδηγεί άβίαστα στό συμπέρασμα ότι ό Παπισμός δέν είναι μία άπλή αίρεση τοϋ Χριστιανισμού -άφοϋ ώς αίρεση χαρακτηρίζεται καί ή παραμικρή άπόκλιση άπό τήν άλήθεια τής ’Εκκλησίας-, άλλά είναι παναίρεση καί άναίρεση τοϋ ίδιου τοϋ Χριστιανισμού. Κι αύτό γιατί, καθώς έξηγεϊ ό π. Ιουστίνος Πόποβιτς, οί διάφορες αιρέσεις παραμόρφωσαν μερικά μόνο ιδιώματα τοϋ Χριστού, ένώ ό Παπισμός άπομάκρυνε ολόκληρο τόν Χριστό καί στή θέση του τοποθέτησε τόν άλάθητο άνθρωπο10. «Στήν περίπτωση των καινοτομιών τής δυτικής έκκλησίας δέν έχουμε άπλώς μιά καινούργια “αίρεση” τού Χριστιανισμού, άλλά ριζική άλλοτρίωση τού ίδιου τού πυρήνα τής έκκλησιαστικής άλήθειας. Καμιά προγενέστερη αίρεση δέν άλλαξε τόσο ριζικά τόν τρόπο τού χριστιανικού βίου, δέν δημιούργησε πολιτισμό μέ άντεστραμμένους τούς όρους τού χριστιανικού εύαγγελίου»".

Read More ->>

Παπισμός και Ελληνισμός

Όπως έχει άναφερθεϊ, ή διαφοροποίηση τής λατινικής Χριστιανοσύνης άπό τήν ’Ορθοδοξία συνδέθηκε έξαρχής μέ έντονο άνθελληνικό πνεύμα (βλ. παραπάνω, σελ. 7). ’Ήδη άπό τόν 9ο αί. κυκλοφορούνται στή Δύση διάφορα άνθελληνικό συγγράμματα μέ τόν κοινό τίτλο «Κατά τών πλανών τών Γραικών». Μετά τό οριστικό Σχίσμα, ό άνθελληνισμός ριζώνει στά σπλάχνα τής Παπικής «’Εκκλησίας» καί διατηρείται άμείωτος, όσο ό Ελληνισμός μένει ενωμένος μέ τήν ’Ορθοδοξία. «Ή Ρώμη ποτέ δέν ύπήρξε φίλη τών Ελλήνων. Μά κι άν κάποτε ύπήρξε, ή φιλία δέν κράτησε γιά πολύ», σημειώνει τόν 16ο αί. ό λόγιος έπίσκοπος Κυθήρων Μάξιμος Μαργούνιος. ’Αλλά καί σήμερα ισχύει ή ίδια διαπίστωση: «Τό Βατικανό παραμένει ή μεγαλύτερη άνθελληνική δύναμη καί προπαγάνδα στόν κόσμο» (καθηγ. π. Γεώργιος Μεταλληνός).

Μιά σύντομη ματιά στήν ιστορία τού Ελληνισμού άποδεικνύει τήν πικρή αύτή άλήθεια:

Read More ->>

Ενωτικές προσπάθειες

Παρόλο που ή κατηφορική πορεία τής άλλοτριωμένης δυτικής Χριστιανοσύνης δέν άφηνε κανένα περιθώριο συνεννοήσεως μέ την ’Ορθόδοξη ’Ανατολή, ή νοσταλγία τής πρωτοχριστιανικής ενότητας δέν έλειψε ποτέ άπό τίς ψυχές των πιστών. ’Από τόν 11ο μέχρι καί τόν 15ο αί. πραγματοποιήθηκαν συνολικά δεκατρείς ένωτικές προσπάθειες, χωρίς όμως καμία άπ’ αυτές νά οδηγήσει στήν ενότητα τής πίστεως. Οί βασικότεροι λόγοι άποτυχίας τους ήταν οί έξης:

1.         Ή έμμονή τών Λατίνων στό παπικό πρωτείο έξουσίας.

 Αυτοί, πιστεύοντας ότι ό Ρωμαίος ποντίφηκας άποτελεί τήν πηγή τής ενότητας καί τό μόνο άλάθητο κριτήριο τής πίστεως, έβλεπαν πάντοτε τήν ενότητα ώς υποταγή στόν πάπα. ’Αντίθετα, ή ’Ορθόδοξη ’Εκκλησία θεωρούσε ώς μοναδική βάση τής ενότητας τήν κοινή πίστη στόν Χριστό που είχαν πρίν άπό τό Σχίσμα όλοι οί Χριστιανοί σέ ’Ανατολή καί Δόση. Γι’ αύτό καί καλοϋσε τους Παπικούς νά έπιστρέψουν στήν ενιαία χριστιανική παράδοση τής άδιαίρετης ’Εκκλησίας τών οκτώ πρώτων αιώνων.

2.         Ή συνεχής χρήση άπό τους Παπικούς βίαιων καί δόλιων μεθόδων γιά τήν καθυπόταξη τών ’Ορθοδόξων (Σταυροφορίες, Ούνία, βίαιοι έκλατινισμοί κ.ά.).

3.         Ή προβολή τής ενότητας, καί άπό τίς δυο πλευρές, ώς μέσου γιά τήν έπίτευξη κοινωνικοπολιτικών καί άλλων έγκόσμιων σκοπών.

Read More ->>

Ουνία

Ή Ούνία είναι ένα πανούργο θρησκευτικοπολιτικό σχήμα, πού έπινοήθηκε άπό τόν Παπισμό γιά τήν ύποταγή τών Χριστιανών τής Ανατολής στήν παπική κυριαρχία.

Σύμφωνα μ’ αύτό τό σχήμα, μέ άπόσπαση πιστών άπό τους κόλπους τής ’Ορθόδοξης ’Εκκλησίας, δημιουργοΰνται νέες «έκκλησιαστικές» κοινότητες, οί όποιες διατηρούν μέν έξωτερικά τόν ορθόδοξο έκκλησιαστικό τους ρυθμό (άμφίεση κληρικών, λειτουργικό τυπικό, άρχιτεκτονική ναών, εικονογραφία κ.ά.), άναγνωρίζουν όμως τόν πάπα καί μνημονεύουν τό όνομά του στίς έκκλησιαστικές άκολουθίες. ’Έτσι προκύπτουν οί Ούνίτες, οί όποιοι στήν πραγματικότητα είναι Παπικοί -άφοϋ έμμέσως άποδέχονται όλα τά παπικά δόγματα-, φορούν όμως προσωπείο ’Ορθοδόξου, γιά νά έξαπατοϋν τούς άπλοϊκούς πιστούς καί νά τούς πείθουν ότι είναι δυνατή ή ένωση δίχως έγκατάλειψη τής ’Ορθοδοξίας.

Ή Ούνία ώς ιδέα γεννήθηκε τόν 13ο αΐ., άλλά έπίσημα άρχισε νά δραστηριοποιείται τρεις αιώνες άργότερα. Γιά τή συστηματικότερη ένεργοποίησή της, τό 1622 έντάχθηκε στή διαβόητη Προπαγάνδα τής Πίστεως (Propaganda Fidei), «τόν πρώτο στήν άνθρώπινη Ιστορία μηχανισμό ιδεολογικής προπαγάνδας καί μεθοδικής “πλύσεως έγκεφάλου ” των μαζών»24.

Read More ->>

Σύγχρονος Διάλογος Ορθοδοξίας- Παπισμού

'Ο 20ός αιώνας υπήρξε ό αιώνας τής Οικουμενικής Κινήσεως, τής οργανωμένης δηλαδή προσπάθειας γιά τήν έπανένωση όλων τών Χριστιανών τής οικουμένης. 'Ο ένωτικός ένθουσιασμός που καλλιέργησε ή Κίνηση αύτή καί τό πανανθρώπινο αίτημα γιά καταλλαγή, υστέρα μάλιστα άπό τους δυο Παγκοσμίους Πολέμους, οδήγησαν στήν έναρξη μιάς νέας προσπάθειας γιά τήν έπαναπροσέγγιση ’Ανατολής καί Δυσεως.

'Ο σύγχρονος Διάλογος έξελίχθηκε σέ δυο φάσεις. Ή πρώτη φάση -Διάλογος ’Αγάπης (1965 καί εξής)- συνίσταται κυρίως στήν καλλιέργεια καλών σχέσεων, μέ σκοπό τήν έδραίωση κλίματος άμοιβαίας έμπιστοσυνης. Ή δεύτερη φάση -Θεολογικός Διάλογος ή Διάλογος ΆληΘείας (1980 καί εξής)- συνίσταται στόν διάλογο που διεξάγεται, παράλληλα μέ τόν Διάλογο τής ’Αγάπης, άπό τή Διεθνή Μικτή Θεολογική ’Επιτροπή, τήν οποία άπαρτίζουν θεολόγοι, έκπρόσωποι τών ’Ορθοδόξων καί τών Λατίνων. Ή Μικτή ’Επιτροπή έκπονεϊ θεολογικά κείμενα κοινής καταρχήν άποδοχής, τά όποια στή συνέχεια δέχονται κριτική ή περαιτέρω έπεξεργασία άπό τίς κατά τόπους ’Ορθόδοξες ’Εκκλησίες καί τό Βατικανό.

Read More ->>

Επιλεγόμενα

'Ο Παπισμός, ώς φορέας σωρείας αιρετικών δοξασιών, βρίσκεται έξω άπό τά όρια τής ’Εκκλησίας· καί, ώς έκφραστής ένός έγκοσμιοκρατικοϋ πολιτεύματος, άποτελεϊ παγκόσμιο κέντρο έξουσίας. Παρ’ όλη, βέβαια, τήν έξωτερική του λάμψη καί δύναμη, κρύβει μέσα του μιά τραγική άδυναμία, γιατί άπλουστατα στηρίζεται στήν πλάνη. 'Ο δρόμος τής έπιστροφής στή χαμένη του ’Ορθοδοξία περνάει άπό τή μετάνοια, τήν οποία, όμως, σήμερα μόνο ώς θαΰμα μπορεί κανείς νά περιμένει άπό τή σκληρυμμένη ολιγαρχία τοϋ Βατικανού.

Ωστόσο, oi έξουθενωμένοι άττό τόν παπικό ολοκληρωτισμό ετερόδοξοι άδελφοί μας άναζητοΰν, συνειδητά ή άνεπίγνωστα, την άλήθεια που έλευθερώνει, που δίνει νόημα καί ομορφιά στη ζωή· την άλήθεια, που, ώς Χριστοζωή καί Θεοκοινωνία, διαφυλάσσεται αυθεντική μόνο στήν ’Ορθόδοξη ’Εκκλησία, τή μοναδική «Μία, 'Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία» τοϋ Χριστού.

Ή άποστολοπαράδοτη πίστη δέν είναι άποκλειστικό κτήμα κανενός. ’Αποτελεί δωρεά τοϋ Θεοϋ καί άνήκει στήν οικουμένη ολόκληρη. Γι’ αύτό πρέπει νά φυλάσσεται αναλλοίωτη, ώστε, ώς χρέος άγάπης, νά προσφέρεται άκέραιη καί καθαρή σ’ αυτούς που τήν άναζητοΰν.

Read More ->>