Αμαρτήματα θανάσιμα και συγγνωστά

Αμαρτήματα θανάσιμα και συγγνωστά
(Δημήτριος Παναγόπουλος)

Πολλές φορές ακούμε να γίνεται λόγος, τόσο για θανάσιμα, όσο και για συγγνωστά αμαρτήματα, και είναι αλήθεια ότι λίγοι από εμάς γνωρίζουμε να κάνουμε την διάκριση αυτή.

Επειδή, λοιπόν, η διάκριση της αμαρτίας είναι απαραίτητη για κάθε άνθρωπο, θα αναφέρουμε λίγα πράγματα για τα δύο αυτά αμαρτήματα, θανάσιμα και συγγνωστά, για να γνωρίζουμε πού βαδίζουμε. Διότι πολλοί από εμάς υποπίπτουμε σε θανάσιμα αμαρτήματα και λέμε, α, δεν είναι τίποτε αυτό! Και το αντίθετο, υποπίπτουμε σε συγγνωστά και νομίζουμε ότι έχουμε αμαρτήσει θανάσιμα και απελπιζόμαστε.

α) Για τα θανάσιμα.

Τα θανάσιμα αμαρτήματα, κατά τον Γεννάδιο Σχολάριο, τον Κορέσσιο και των Ιεροσολύμων Χρύσανθο, όπως αναφέρει ο άγιος Νικόδημος, είναι τα προαιρετικά εκείνα αμαρτήματα που προσβάλλουν την μεταξύ ημών και Θεού αγάπη, ή την αγάπη μεταξύ ημών, Θεού και πλησίον, και καθιστούν τους αμαρτάνοντες ενόχους αιωνίου Κολάσεως. Και η μεταξύ ημών και Θεού αγάπη προσβάλλεται, όταν π.χ. θα βλασφημήσουμε Αυτόν, ενώ η μεταξύ ημών, Θεού και πλησίον αγάπη προσβάλλεται, όταν π.χ. θα φονεύσουμε κάποιον.

Τα αμαρτήματα λοιπόν αυτά που λέγονται θανάσιμα είναι τα εξής: 1) η Υπερηφάνεια, 2) η Φιλαργυρία, 3) η Πορνεία, 4) ο Φθόνος, 5) η Γαστριμαργία, 6) ο Θυμός και 7) η Ακηδία (ή Αμέλεια). Από αυτά τα επτά βασικά αμαρτήματα πηγάζουν όλα τ’ άλλα. Το τι δε ακριβώς γεννά το καθένα από αυτά μάς το σημειώνει ο Γαβριήλ Φιλαδελφείας στην Ορθόδοξη Ομολογία του, όπως και ο Νικόλαος Βούλγαρης, που γράφουν τα εξής:

Read More ->>

Τά επτά θανάσιμα αμαρτήματα

Τά επτά θανάσιμα αμαρτήματα
Σέλμα Λάγκερλεφ

Ό  Διάβολος, θέλοντας κάποτε νά ξεγελάσει καί νά κοροϊδέψει έναν Ιερομόναχο, φόρεσε μιά εύρύχωρη κάπα κι ένα μεγάλο καπέλο μέ φαρδύ κατεβασμένο γύρο, πού τού σκέπαζε τόσο πολύ τό πρόσωπο, ώστε ήταν πολύ δύσκολο νά τόν άναγνωρίσει κανείς.

’Έτσι λοιπόν μεταμφιεσμένος πήγε στή Μητρόπολη, όπου, εκείνη την ήμέρα, ό Ιερομόναχος περίμενε στό έξομολογητήριο τούς πιστούς, πού ήθελαν νά ζητήσουν συγχώρηση γιά τ’ άμαρτήματά τους.Σεβαστέ μου πάτερ, είπε ό Διάβολος, είμαι γεωργός καί κατάγομαι από αγροτική οικογένεια. Ξυπνώ από τά χαράματα, χωρίς ποτέ νά παραλείψω νά κάνω τήν πρωινή μου προσευχή. Κατόπιν έργάζομαι δλη τήν ημέρα στους άγρούς. Τρέφομαι μέ ψωμί καί μέ γαλακτερά. Κι όταν, καμιά φορά, καλώ στό σπίτι τούς φίλους μου, τούς φιλεύω φρούτα καί μέλι. Οί γέροι γονείς μου έμένα έχουν μοναδικό τους στήριγμα. Δέν παντρεύτηκα γιατί οί γυναίκες δέ μοϋ προκαλοϋν καμιά συγκίνηση. Πηγαίνω ταχτικά στήν εκκλησία καί κάνω πάντα ελεημοσύνη στοάς φτωχούς. Σεβαστέ μου πάτερ, ακόυσες τήν εξομολόγησή μου. Θά μοΰ δώσεις συγχώρεση;

Τέκνον μου,απάντησε ό ιερομόναχος, είσαι ό πιό ένάρετος άνθρωπος πού γνώρισα ποτέ στή ζωή μου. Εύχαρίστως θά σέ συγχωρέσω. ’Άφησέ με μόνο νά σοϋ διηγηθώ ένα γεγονός, πού συνέβη πρόσφατα έδώ, στήν περιοχή μας. Αυτή ή αφήγηση θά σ’ εύχαριστήσει, γιατί θ’ ακούσεις νά γίνεται λόγος γιά πολλές πράξεις άξιέπαινες, αλλά στό τέλος θά μπορέσεις νά διαπιστώσεις πώς αυτοί πού τίς διέπραξαν ήταν μπροστά σου δυστυχισμένοι αμαρτωλοί.

Πάτερ, τά λόγια σου μέ οδηγούν στό δρόμο τής αλαζονείας, είπε ό Διάβολος.

Θεός φυλάξοι από ένα τέτοιο αμάρτημα! απάντησε ό Ιερομόναχος. Όταν θ’ ακούσεις τή διήγησή μου, θ’ αλλάξεις γνώμη.

Κι άρχισε:

Read More ->>