Πρόλογος
Ο μακαριστός
Γέροντας Παΐσιος, τον Ιούλιο του 1994, άφηνε στον κόσμο με την κοίμησή του μια
πνευματική κληρονομιά, την διδασκαλία του. Απλός μοναχός, με τα λίγα γράμματα
του Δημοτικού Σχολείου, αλλά με πλούσια την κατά Θεόν σοφία, είχε κενώσει τον
εαυτό του για τον πλησίον. Η διδασκαλία του δεν ήταν διδαχή ή κατήχηση. Το Ευαγγέλιο
το είχε κάνει βίωμά του και η διδασκαλία του πήγαζε από την ζωή του, που
χαρακτηριστικό γνώρισμά της είχε την αγάπη. Είχε μορφώσει “εαυτόν” κατά το
Ευαγγέλιο, γι' αυτό πρώτα δίδασκε η μορφή του και ύστερα η ευαγγελική αγάπη και
ο φωτισμένος λόγος του. Όταν δεχόταν τους ανθρώπους, με όλες τις ιδιαιτερότητές
τους, δεν άκουγε απλώς υπομονετικά τα προβλήματα που του εμπιστεύονταν, αλλά με
την αγία του απλότητα και διάκριση έμπαινε βαθιά στην καρδιά τους και έκανε
δικό του τον πόνο, την ανησυχία, το πρόβλημά τους. Και τότε σιγά-σιγά γινόταν
το θαύμα, η αλλαγή του ανθρώπου. “Ο Θεός, έλεγε, κάνει το θαύμα, όταν
συμμετέχει κανείς με την καρδιά του στον πόνο του άλλου”.
Με χαρά
είδαμε τα πρώτα βιβλία που κυκλοφόρησαν για την ζωή και την διδασκαλία του
Γέροντα να διαβάζωνται με ενδιαφέρον. Πολλοί μιλούσαν με θαυμασμό για τις
απαντήσεις που εύρισκαν στα ερωτήματά τους, την παρηγοριά στις θλίψεις τους.
Ιδιαίτερα χαιρόμασταν, όταν άνθρωποι απομακρυσμένοι από την Εκκλησία αποκτούσαν
την καλή ανησυχία και άλλαζαν ζωή. Πολλές φορές ήρθαν στα χείλη μας οι στίχοι
του υμνογράφου, που αναφέρονται στον Μ. Βασίλειο: “Ζη και θανών εν Κυρίω, ζη
και παρ' ημίν, ως λαλών εκ των βίβλων”. Συγχρόνως νιώσαμε μια ανάγκη: Τα λόγια
του Γέροντα, που με ευλάβεια καταγράφαμε από τα πρώτα βήματα της Αδελφότητος,
γιατί μας ήταν πολύ ωφέλιμα, να τα προσφέρουμε στους εν Χριστώ αδελφούς, που
μας ζητούσαν επίμονα.
ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ
Read More ->>