Στη Δροσούλα
Οι νεκροί που θυμούνται
Στρατής Μυριβήλης
ΑΓΑΠΩ τούς τρελούς καί πολύ τούς συλλογιοΰμαι. Δέν είναι οΐχτος αύτό, άφοϋ οΐχτος είναι τύ περίττωμα της καλοζωισμένης ψυχής. Είναι αληθινή άγάπη, γεμάτη τρυφερότητα καί σεβασμό, πρός τό νέο καί παράξενο πλάσμα, πού βγήκε άπύ τη βαρετή καί ομοιόμορφη πλειοψηφία των λογικών άνθρώπων καί κινείται πιά μέσα στούς δικούς του νόμους. Μονάχα στήν Ανατολή βρήκα τούς άνθρώπους τόσο σοφούς, ώστε νά έχουν τήν ικανότητα να καταλάβουν έναν τρελό. Μόνο πού έκεϊ πλησιάζουν μέ περισσότερη θρησκευτικότητα τύ μυστήριό του. Τόν άντικρύζουν σαν έναν "Αγιο, ένα πλάσμα πού ό Θεύς τοϋ πήρε πίσω τύ φτωχύ άνθρώπινο πνέμα καί τοϋ φύσηξε μέσα στύ μυαλύ τήν υπέρτατη καί άξεδιάλυτη σοφία Του, κάνοντας το νοϋ του νά σαστίσει μπροστά στύ θάμα μιας ύπεράνθρωπης νόησης.Αύτό όμως πού νιώθω έγώ κοντά στούς τρελούς είναι μιά συγκίνηση πού δονεΐται άπύ άγάπη καί άπο δίψα κατανόησης. Γιατί είμαι βέβαιος πώς ύπάρχει μιά εστία μυστικής σοφίας κάτω άπό τό μαϋρο ντουμάνι τής τρέλας, μιά φωτιά κεραυνού, σκεπασμένη άπό τή χόβολη τοϋ σταχτωμένου λογικοΰ.
Read More ->>
Αναρτήσεις
