Περί μιας «Λειτουργικής Αναγεννήσεως»
Μοναχός Μωϋσής Αγιορείτης
Πολύς λόγος γίνεται τελευταία περί μιας «λειτουργικής αναγεννήσεως» εντασσόμενης στον σφοδρό άνεμο που πνέει, για ν’ αλλάξουν τα κακώς κείμενα. Ανοίγω κατ’ αρχάς το λεξικό της ελληνικής γλώσσας και διαβάζω: Αναγέννηση = εκ νέου γέννηση, ξαναγέννημα μερών οργανισμού, που έχουν υποστεί φθορά ή ακρωτηριασμό, ανάπλαση, ανάκτηση των δυνάμεων, της ζωντάνιας και της δημιουργικής διάθεσης μετά από περίοδο καταπτώσεως, στασιμότητας η παρακμής. Συμβαίνει κάτι τέτοιο στην ορθόδοξη λειτουργική πράξη και βιοτή; Η Θεία Λειτουργία των Μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας μας, η ισόκυρη της Αγίας Γραφής Ιερά Παράδοσις, απεβίωσαν, εφθάρησαν, ακρωτηριάσθησαν και χρήζουν αναπλάσεως, ενδυναμώσεως, ενισχύσεως και αναδημιουργίας ως καταπτωθέντων από την παλαιότητα, τη στασιμότητα και την παρακμή;
Κατόπιν οι εκσυγχρονιστές αναθεώρησαν την έκφραση και μιλούν τώρα για ανακαίνιση και ανανέωση. Το λεξικό γράφει: Ανακαίνιση= παρέμβαση μ’ επισκευές, βελτιώσεις, επιδιορθώσεις, ώστε ν’ αποκτηθεί νέα μορφή, αναμόρφωση, αναδημιουργία. Ανανέωση= εμπλουτισμός με νέα στοιχεία ή αντικατάσταση των παλιών ή φθαρμένων με καινούργια, βελτίωση, ξανάνιωμα. Πάλιωσε η Ορθόδοξη λατρευτική ζωή και θέλει βελτίωση κι επιδιόρθωση, για να ξανανιώσει με τις δικές μας παρεμβάσεις κι ωραιοποιήσεις;
Read More ->>
Αναρτήσεις
