1.Σκοπός συγγραφής του έργου

Στους έν Χριστώ άδελφούς μου άπανταχού  γης την ευλαβική προσκύνηση καί τόν εκ ψυχής άσπασμό

Εκείνος ό περίφημος καί περιώνυμος Μάρκος ό Εφέσου ό Ευγενικός, παρουσιάζεται σήμερα από μένα, μέ τήν επιγραφή ΄Άντίπαπας, ή αδιάψευστος μονομάχος. Ό ορθόδοξος φιλαναγνώστης, πρέπει νά έχει τήν υπομονή νά διαβάσει τόν παρόντα λόγο καί τότε ν’ αποφασίσει άν ταιριάζει ή όχι σ’ αυτόν μία τέτοια προσωνυμία. Ή ονοματοθεσία δέν είναι βέβαια ιδιότητα τοϋ κάθε τυχόντα, αλλά μιλούν τά γεγονότα ώστε κι οί πλέον απαίδευτοι σ’ αυτά νά βρίσκονται ικανότατοι καί νά τά κατανοούν.

’Έτσι ό Θεάνθρωπος ονομάστηκε Ιησούς από τόν λόγο του αγγέλου, ακόμη καί πριν από τή σύλληψη, αλλά ονομάστηκε ύστερα κι Εμμανουήλ άπό τούς ανθρώπους, παρακινούμενοι σ’ αυτό απ’ αυτά τά πράγματα καί τόσο ορθά καί κατάλληλα, ώστε καί πριν πολλούς αιώνες ό προφήτης Ήσαΐας προεϊπε μία τέτοια ονομασία.

Αυτό υποστηρίζω κι εγώ γιά τόν δικό μας Άντίπαπα ή μονομάχο, γιατί τά γεγονότα τού αποδίδουν δίκαια αυτόν τόν τίτλο. Ποια είναι αυτά; Ελάτε καί θά σάς τά διηγηθώ. Καί θά τά διηγηθώ όλα, όχι ανάλογα μέ τό πλήθος τους, ούτε ακριβώς ανάλογα μέ τήν αξία τους. Γιατί σέ μένα καί τό ένα είναι αδύνατο καί τό άλλο.

Έγώ  (όπως θ’ ακούσεις καί μέσα στό λόγο μου όπου τό ομολογώ), δεν κινήθηκα πρός αυτό από καμιά έπαρση καί αυθάδεια, άλλά στ’ αλήθεια άπ’ έναν υπέρμετρο ζήλο γιά νά παρουσιάσω τήν αγιότητα τού Μάρκου τοϋ Ευγενικού σ’ όλον τόν κόσμο, γιά δύο λόγους: πρώτα γιά τήν ωφέλεια τού πιστού απλού λαού καί δεύτερο γιά τήν καταισχύνη τών εχθρών του, τών μιαρότατων παπιστών [1]

Ή ωφέλεια συνίσταται στό νά μάθει ό απλός λαός εκείνα πού προηγουμένως δέν ήξερε γι’ αυτόν τόν άγιο κι έτσι νά τόν τιμά όπως οφείλει καί νά τόν δοξάζει σάν αληθινό δοϋλο τού Θεού καί νά τόν μιμείται ό καθένας, κι όταν υπάρξει αιτία κι άνάγκη γιά την πίστη, νά τού γίνεται έτοιμος προστάτης καί βοηθός στις άνάγκες τής παρούσας ζωής. Κι είναι μεγάλη κι άθεράπευτη ντροπή γιά τούς αχρείους παπιστές, νά κηρύσσεται άγιος, καί δοξασμένος από τό Θεό, ό υπέρτατος εχθρός τους, ό άσπονδος πολέμιός τους καί τί άλλο περισσότερο νά πούμε παρά ό Άντίπαπας,

Read More ->>

2.Αρχή της Διήγησης

Παρακαλώ λοιπόν τούς αναγνώστες, νά χαρίσουν σέ μένα αδελφική συγγνώμη, άν σέ πολλά σημεία αυτής της διήγησης, φανώ ελλιπής. Όπως προηγουμένως είπα, ή κοινή δυστυχία τού γένους μας, μας στέρησε από τις ακριβείς πληροφορίες τής αρχής καί τής συνέχειας των ασκητικών καί τών όσιων κατορθωμάτων του, αλλά καί τά όσα ακολούθησαν. 'Όλα αυτά αναμφίβολα θά περιείχε πληρέστατα ό βίος του πού τότε ίσως θά είχε γραφεί. Ζητώ συγγνώμη λοιπόν, αδελφοί, γιά τήν έλλειψη, επειδή τόσα μόνο πρόκειται νά ποϋμε, όσα σποραδικά εδώ κι έκεΐ μπορέσαμε νά βρούμε σ’ άλλους καί νά τά συνθέσουμε ενιαία. Τά περισσότερα, πρόκειται νά μοΰ χορηγήσει ό μέγας εκκλησιάρχης Σίλβεστρος, ό ονομαζόμενος Συρόπουλος, από τήν ιστορία τής ψευδοένωσης πού είχε γίνει στήν βόρεια Ιταλία.

Αλλά ούτε όμορφες φράσεις επαγγέλλομαι εγώ εδώ, ούτε ρητορική χάρη. Γνωρίζει καλά ό γνώστης τών κρυπτών τής ψυχής, ό Θεός, κι ακόμα ή μακάρια ψυχή τού θείου αυτού Πατέρα, ότι μόνο ό ένθερμος ζήλος τής καρδιάς μου διέγειρε τό πνεύμα μου στό νά συνθέσω αυτό τό έργο. Παρουσιάζω συγχρόνως σ’ όλους τούς χριστιανούς, πόσο είναι τό χρέος μας σ’ αυτόν τόν μέγιστο καί θειότατο ευεργέτη μας, κι. επιπλέον γιά νά διακηρύσσεται παντού πρός δόξα τού Θεού, ότι μόνο ή δική μας αγία Εκκλησία τρυγά κι απολαμβάνει ευτυχέστατα τούς καρπούς τού 'Αγίου Πνεύματος. Ή άλήθεια αυτή άναδεικνύεί τήν Εκκλησί α μας λαμπρή κι ένδοξη, άφοΰ είναι ή μόνη αληθινή καί ’Ορθόδοξη. ’Αλλά ταυτόχρονα ή αλήθεια άποδεικνύει καί καταλήγει σ’ αιώνια ντροπή τής Παπικής, πού είναι αντίθετη κι εχθρική τής Ανατολικής καί δεν σταματά νά συκοφαντεί άκατάπαυστα, τήν αθωότητα κι άγιότητα τής ’Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Read More ->>

3. Περί πρωτείου και φιλιόκβε

Σύντομη Ιστορία του Παπισμού

Αυτό το εθνος των Λατίνων το οποίο η κοινή συνήθεια ονομάζει Φράγκους [Γάλλοι], από τή Φραγκιά, τήν ονομαζόμενη τώρα Φράντζα [France-Γαλλία] [8] , δεν ήταν χωρισμένο έτσι άπό μάς εξαρχής, ούτε υπήρχαν δύο άντιμαχόμενες Εκκλησίες, ή Ανατολική κι ή Δυτική, όπως είναι σήμερα. Αλλά υπήρχε κι. ονομαζόταν μία Εκκλησία κι ή ’Ανατολική κι ή Δυτική, σάν μία έκλεκτή λ'ύφη, σάν σώμα καλό, έχοντας ουράνιο νυμφίο κι αθάνατη κεφαλή τόν Θεάνθρωπο Ίησοϋ, τόν Κύριό μας καί Θεό μας. Κι ή Ρώμη τότε δεν ήταν γιά μάς τό στόμα τοϋ 'Άδη, αλλά θύρα του ούρανοΰ. Κι οι φράτορες, ήταν στ’ αλήθεια φράτορες, δηλαδή αδελφοί κι όχι όπως σήμερα, άδελφοκτόνοι σάν τόν Καιν, σκεύη τοϋ Σατανά, υπηρέτες τοϋ 'Άδη καί σκοτεινοί άγγελοι τοϋ αντίχριστου. Αυτή ή ειρηνική ενότητα των Εκκλησιών κι ή αδερφική σύμπνοια, κράτησε ώς τό 800 μ.Χ., ίσιος και περισσότερο.

Το διοικητικό σχίσμα

Τήν εποχή τής βασιλείας  των αύτοκρατόρων Μιχαήλ Γ' (842-867) καί Θεοδώρας (842-856), οί πάπες τής Ρώμης κινούμενοι χωρίς φρόνηση, άφόρισαν τούς δικούς μας ανατολικούς κι έκαναν καθαιρέσεις των Οικουμενικών Πατριάρχων [9]. Οί δικοί μας από τήν άλλη πλευρά, κινούμενοι δίκαια, δέν έδωσαν σημασία στούς κεραυνούς πού έπεσαν από τόν ούραλ'ό τής Ρωμαϊκής καθέδρας. Εκείνοι, ονειρεύονταν τή μοναρχία καί καλοΰσαν τούς δικούς μας Πατριάρχες στό δικό τους υπέρτατο δικαστήριο καί, γιά νά τό πούμε κι έτσι, ήθελαν μέ κάθε τρόπο νά καθυποτάξουν τήν Ανατολική Εκκλησία στήν εξουσία τους. Οί Ανατολικοί όμως γαλουχημένοι νά διοικοΰνται σύμφωνα μέ τ’ αρχαία ήθη καί τούς Άποστολι.κούς καί Συνοδικούς κανόνες, άρνήθηκαν μέ μιας μία τέτοιου είδους υπέρτατη αρχή κι εξουσία τοϋ πάπα πάνω στό σύνολο τής Εκκλησίας καί δεν υπάκουσαν στις παπικές διαταγές. ’Από κεϊ έγινε ή πρώτη αρχή τοϋ σχίσματος των δύο φίλτατων κι αδελφών Εκκλησιών. Είπα ή αρχή τοϋ σχίσματος κι όχι τό τελειωτικό σχίσμα. Επειδή, όσο γινόταν λόγος γιά τά έθιμα καί τις εκκλησιαστικές διατάξεις, όπως ήταν αυτά πού συνέβηκαν τότε, ούτε τό δόγμα τής πίστης διασαλευόταν, ούτε ακολουθούσε καθόλου σκάνδαλο κι οριστικός χωρισμός. ’Αφού αύτά μπορούσαν νά διορθωθούν μ’ ευκολία ως μικρότερες κι έπιμέρους διαφωνίες.

Read More ->>

4.Τα Προκαταρκτικά για την Συνάντηση της Φερράρα-Φλωρεντίας

Οι λόγοι για τούς οποίους οδηγήθηκαν οι Ρωμαίοι- Βυζαντινοί στην Φερράρα-Φλωρεντία

Από αυτή λοιπόν τή βασική αιτία, οί δύο’Εκκλησίες αποσχίστηκαν μεταξύ τους κι έτρεφαν μίσος καί άκρα αντιπάθεια ή μία γιά την άλλη, ώς τίς μέρες τού αύτοκράτορα ’Ιωάννη τού Παλαιολόγου (1425-1448). Αυτός θέλησε νά πετύχει τάχα την ένωσή τους, μέ Οικουμενική Σύνοδο. ’Αλίμονο όμως ! Πώς νά θρηνήσω τήν τόση αφροσύνη καί μωρία σ’ ένα τέτοιο έγχείρημα; ’Έπειτα από τόσες καί τόσες ανώφελες δοκιμασίες καί τόσο ξεκάθαρες κι ήλιου φαεινότερες άποδείξεις τής εωσφορικής επιμονής και γνώμης των Λατίνων, πώς δέν είχαν πληροφορηθεϊ οί ’Ανατολικοί, ότι  αύτό τό έγχείρημα, δηλαδή ή διόρθωση τών Λατίνων, είναι ακατόρθωτο; Τάχα δέν τό ήξεραν; Δέν ήταν βέβαιοι γι’ αύτό, περισσότερο από καθετί άλλο; Ναι, βέβαια καί τό ήξεραν καί τό έλεγαν όλοι, όπως διηγούνται οί ιστορικοί.

Αλλά συνέβαινε σ’ αυτούς, εκείνο πού διαβάζουμε στή θεία Γραφή γιά τό γένος τών Εβραίων. Γιά κείνους ό Θεός αποφάσισε, άν δέν μετανοήσουν, όπως κήρυτταν οί θείοι Προφήτες, νά στείλει τά στρατεύματα τών ’Ασσυριών και των Βαβυλωνίων κι άλλους νά κατασφάξουν κι άλλους νά τούς πάρουν αιχμάλωτους στη Βαβυλώνα, σύν γυναιξί καί τέκνοις. Αυτό αποφάσισε ό Θεός, διά στόματος των αγίων Προφητών. Εκείνοι όμως τί έκαναν; ’

Read More ->>

5. Ο πρώτος ασπασμός

Στήν Ιταλία

Ο βασιλιάς, λοιπόν, λόγω των μάταιων ελπίδων  πού έτρεφε στην ασυλλόγιστη ψυχή του, φρόντιζε νά φτάσει σάν διψασμένο ελάφι στή θολή πηγή τής ’Ιταλίας. Αναχώρησε λοιπόν μέ τήν ’Ανατολική σύνοδο, παίρνοντας μαζί καί τόν ιερό Μάρκο, πού ακολούθησε χωρίς τήν θέλησή του, όπως θά τό ακούσουμε ύστερα από τόν ίδιο. Γιά νά παραλείψω τά ενδιάμεσα τού ταξιδιού, έφτασε στή Βενετία [8. 2.1438], ’Από κεΐ πέρασε στή Φερράρα, [4.3. ] πόλη τής ’Ιταλίας, στήν οποία βρισκόταν ό Πάπας καί στήν όποία  έπρόκειτο νά συγκροτηθεί κι ή Σύνοδος. Ό βασιλιάς όταν έμαθε πώς έφτασε κι ό Πατριάρχης τού στέλνει αμέσως τήν εξής είδηση μέσα στό πλοίο πού βρισκόταν:

Μάθε (τού λέει), παναγιώτατε δέσποτα, ότι ό Πάπας ζητά άπαραιτήτως νά τού φιλήσεις τά πόδια καί σύ κι όλοι οί υπόλοιποι καί κοίτα νά δεις τί θά κάνεις. Έγώ έχω τρεις μέρες πού αγωνίζομαι υπέρ σου, γιά νά μή γίνει αυτό καί νά πού πληροφορώ τή μεγάλη σου άγκυσύνη, γιά νά δεις πώς θα τό χειριστείς΄

Read More ->>

6. Φθόνος κατά Μάρκου

Αυτός ο Νικαίας στην αρχή που πρόβαλαν αυτό τό ζήτημα οί Λατίνοι  κι είπαν νά γίνονται γι' αυτό οί συζητήσεις, ομολόγησε ενώπιον τού βασιλιά ότι: Δέν έχω τί νά πώ γι’ αυτό. Γιά τά σχετικά μέ τό δόγμα, ίσως μπορώ νά μιλήσω. ’Αλλά γι’ αυτό δέν γνωρίζω τί νά πώ. Αυτός λοιπόν, πού πρώτα δέν ήξερε τί νά πει σέ μία τέτοια υπόθεση, ύστερα καί χωρίς νά τού δοθεί εντολή, βρέθηκε πρόθυμος νά γράψει. ’Αλλά γιατί κι από ποϋ είναι γνωστή αυτή ή αιτία; ’Ηταν σέ κείνη τή Σύνοδο κι ένας πνευματικός, μάλλον όμως σατανικός άνθρωπος, μέ τό όνομα Γρηγόριος, πονηρός καί κακότροπος υπέρ τό δέον, όπως περιγράφεται. ικανοποιητικά γιά τά κακά του ήθη από τόν ιστορικό Συρόπουλο. Αυτός από μηδαμινές καί φαύλες αιτίες, έτρεφε μεγάλη έχθρα πρός τόν Εφέσου. Αυτός λοιπόν, από τόν τάχα δίκαιο φθόνο του, παρακινεί τόν Νίκαιας νά γράψει μέ κάθε τρόπο κι έκεΐνος ό φιλότιμος πείθεται καί γράφει. Τό παίρνει αυτό ό μηχανογράφος Γρηγόριος κι αμέσως τρέχει στό βασιλιά, τού τό δείχνει καί τό επαινεί, τό εξυψώνει καί παρακινεί έντονα τό βασιλιά νά στείλει αυτό στούς Λατίνους, ώς δήθεν σεβάσμιο καί ρητορικότερο στήν έκφραση. ’Αλλά αυτός ό δόλιος δέν πέτυχε νά συμπαρασύρει προς   τό μέρος του τήν γνώμη τοϋ βασιλιά όπως ήθελε.

Read More ->>

7.«Ορος» ή «Τόμος των Οικουμενικών Συνόδων»

Αλλά επριδή ήταν ανάγκη νά εξηγήσει τήν αληθινή πίστη και να διδάξει στον κόσμο τά ένάντια τής αίρεσης εκείνης, γιά τήν οποία γινόταν κι ή Σύνοδος, τί έκαναν οί θείοι Πατέρες; Βρήκαν τρόπο, μέ τόν όποίοκαί τήν τότε ανάγκη υπηρετούσαν καί τό άγιο Σύμβολο διαφύλατταν άπαρασάλευτο. Ποιος ήταν αυτός ό τρόπος; Σέ ξεχωριστό χαρτί, κατέγραφαν λεπτομερώς τήν υπόθεση τής Συνόδου εξηγώντας παράλληλα μέ λεπτομέρια τήν αίτια γιά τήν όποία  συνάχτηκαν σέ Σύνοδο καί πριν αποφασίσουν οτιδήποτε άλλο, έγραφαν ολόκληρο τό άγιο  Σύμβολο. Έπειτα καθόριζαν τί έπρεπε νά φρονούν εναντίον τής τότε αίρέσεως (έξαιτίας τής οποίας μαζεύτηκαν) κι ακόμα νά μένει αμετάβλητο κι απαρασάλευτο τό άγιο Σύμβολο τής Πίστης, προσθέτοντας κατάρες κι αναθέματα, εναντίον εκείνων πού έπρόκειτο νά τολμήσουν νά προσθέσουν ή ν' άφαιρέσουν κάτι απ’ αυτό. Όλη αυτή τήν υπόθεση τήν υπέγραφαν όλοι οί θειοι Πατέρες καθεμιάς των Συνόδων. Κι αυτό λοιπόν είναι εκείνο τό όποίοονομάζεται Ορος. Επομένως μέσα σ’ αυτούς τούς Όρους των Οικουμενικών Συνόδιυν περιέχονται τά φρικτά αναθέματα εναντίον εκείνων πού θά τολμήσουν νά βάλουν τό μικρό τους χέρι μέσα στό άγιο Σύμβολο τής Πίστης.

Read More ->>

8. Διάσπαση και λιποταξία από την Ορθόδοξη πίστη μερίδας Ανατολικών

Αλλά αλοίμονο αισθάνομαι στην ψυχή μου αδυναμία  καί θλίψη γιά τη συνέχεια τής διήγησης. Ώς εκείνη τή στιγμή, ήταν μαζί μέ τόν ιερό Μάρκο κι όλοι σχεδόν οί υπόλοιποι τής ανατολικής Εκκλησίας. Καί παρόλο πού αυτός ήταν ό έξοχος άγωνιστής. των άλλων ή βοήθεια ήταν είτε άποϋσα είτε μηδαμινή, τουλάχιστον δέν ήταν εχθροί, δέν πολεμοΰνταν κι από τούς δικούς του ό Μάρκος. ’Αλλά στή συνέχεια, αλίμονο, οί άλλοι όχι μόνο δέν βοηθούσαν, αλλά άρχισαν νά είναι καί ν’ αναγνωρίζονται σάν εχθροί καί πολέμιοι αυτού τού Μάρκου αλλά πολύ περισσότερο καί πολέμιοι τής αλήθειας.

Γιατί σέ μάς, πού οφείλαμε νά είμαστε σύμμαχοί, του, αντί γιά τέτοιους, άλίμονο, έβρισκε εχθρούς΄. Αυτά είναι λόγια τού σοφότατου Σχολάριου.

Ό Νίκαιας Βησσαρίων, αφού είπε ένα λόγο πού είχε συνθέσει ό προαναφερόμενος Σχολάριος, όπως τό μαρτυρεί ό ιστορικός, σταμάτησε καί. βουβάθηκε στή συνέχεια κι άρχισε ό αποστάτης καί ματαιόδοξος, νά ονειρεύεται τήν καρδιναλική πορφύρα, μέ τήν οποία, όπως λένε μερικοί, υπόσχονταν νά τού ικανοποιήσουν τή φιλοδοξία του.

Read More ->>

9. Νοθεία των Πατερικών κειμένων

Όπως πρέβλεπαν πολλοί από τους δικούς μας ότι θα γίνουν τα πράγματα ,έτσι και έγιναν

Δηλαδή, όταν σταμάτησαν οί συζητήσεις μέ τόν Μάρκο, οί Λατίνοι παρουσίασαν τελικά εκείνα τά ρητά πού διαφήμιζαν πώς έχουν, τά όποία  λένε ότι ΄τό ΄Αγιο Πνεύμα εκπορεύεται καί εκ τού Υιού΄. Αυτοί έλεγαν, πώς τά ρητά εκείνα είναι παλαιών δυτικών άγιων, πού είναι δηλαδή αποδεκτοί καί στις δύο Εκκλησίες καί στή Δυτική καί στην Ανατολική. Γι’ αυτό καί παρουσιάζονταν μέ πολύ θάρρος κι έλεγαν, νά, φανερά τό λένε οί Δυτικοί άγιοι, ότι τό ΄Αγιο Πνεύμα εκπορεύεται καί εκ τού Υιού. Τί απαντάτε λοιπόν; Δώστε απάντηση σ’ αυτά. Κι άποχοαρισαν στά ιδιαίτερα, περιμένο-ντας τήν απάντηση.

Ό βασιλιάς άρχικά είπε, πώς πρέπει οί δικοί μας νά κάνουν τή ζητούμενη απολογία καί αυτό τό βάρος ανατέθηκε πάλι σ’ αυτόν τόν μέγα δάσκαλο. Εκείνος απάντησε στό βασιλιά μ’ αυτά τά λόγια:

Βλέπω, λέει, ότι αυτές οί διαλέξεις δεν θά τελειώσουν ποτέ, ούτε θά αποκομίσουμε εμείς απ’ αυτές κάτι καλό. Γι’ αυτό, προτιμώ νά μήν μιλώ άσκοπα καί νά διαμάχομαι μάταια. Επειδή καί γι’ αυτό έλαβα χάρη πού μού παραχωρήθηκε από τήν αγία σου βασιλεία, γιά νά πώ όσα είπα στήν τελευταία ομιλία καί νά σταματήσω. Άν όμως εσύ προστάζεις έτσι, άς μιλήσει κάποιος άλλος κι άς δώσει απολογία.

Read More ->>

10.Μάχη

Από το σημείο και έπειτα εξερράγη ο μέγας και σκληρός πόλεμος .Απο εδώ ανυψώθηκε στ ανώτατο σημείο ή φλόγα των διαλέξεων, όχι πρός τούς Λατίνους, αλλά πρός τούς λατινόφρονες. Αλλά ποιος απ’ όλους βγήκε στό στάδιο; Ποιος διεξήγε όλον αυτό τόν φοβερό αγώνα; Ναι, είπαν όλοι μαζί, πώς δέν δέχονταν αυτή τήν ομολογία. Πράγματι, όλοι μαζί είπαν πώς δέν επιδέχεται διόρθωση. Αλλά ποιος έδειξε τόση γενναιότητα, ώστε ένας μόνος νά παλεύει μέ πολλούς καί μάλιστα ενάντια στήν απόφαση καί τήν έπιθυμία τού βασιλιά, τού βασιλιά πού δέν έβλεπε τήν ώρα νά γίνει ή ένωση, ώστε νά επιτύχει έτσι, τήν στρατιωτική παπική βοήθεια; Ποιος άλλος, παρά ό ακριβής γνώμονας τής θεοίιογίας καί γνησιότατος ερμηνευτής των άγιων Πατέρων; ΄’Όχι΄, απάντησε άφοβα αυτός ό μέγας ένώπιον τού βασιλιά, ΄δέν τό λένε αυτό μ’ αυτή τήν έννοια οί άγιοι. Άλλη έννοια φανερώνει ή πρόθεση «Εκ» κι άλλη ή  «Διά.»

Κι ασχολούνταν λοιπόν μ’ αυτή τή διαφορά καί γινόταν πολύς λόγος καί μεγάλος αγώνας πάνω σ’ αττή. Καί τρεις απ’ αυτούς, ό Νίκαιας, ό Ρωσίας κι ό μέγας πρωτοσύγκελλος, έλεγαν καί υποστήριζαν, ότι έχουν τήν ίδια σημασία, αλλά μόνο ό θείος Μάρκος άποδείκνυε ότι σημαίνουν διαφορετικό πράγμα η κάθεμιά [24]

Read More ->>

11. Εγκώμιο στο Μάρκο

                 

Εγώ βέβαια αν ήθελα να   εγκωμιάσω, αυτόν τόν μέγα ιεράρχη, έπρεπε νά πώ, όπως καί τό είπα καί στ’ αλήθεια τό εννοώ, πώς δέν έχω τόση δύναμη γιά νά πλέξω τά εγκώμια καί. τούς επαίνους πού άξια ταιριάζουν σέ μία τέτοια ηρωική καί υπεράξια κορυφή. Μά επειδή τά εγκώμια, όπως λένε οί δάσκαλοι τής ρητορικής τέχνης, δέν είναι τίποτα άλλο, παρά εκείνα τά λαμπροί προτερήματα καί κατορθώματα τού έγκωμιαζόμενου. Σάς ρωτώ λοιπόν έγώ, ευσεβέστατοι χριστιανοί, πώς σάς φαίνεται, όταν άκοΰτε μία τέτοια αιφνίδια μαρτυρία γι’ αυτόν τόν ιερό άντρα, από κείνον τόν συνετό άρχοντα; Πόση τέρψη; Πόση χαρά κι ευφροσύνη δέν προξενεί στόν ένθερμο ευσεβή ’Ανατολικό, όταν από τό ένα μέρος, βλέπει τόσα κακά θηρία ν’ αντιβαίνουν μ’ όλη τους τήν ορμή καί τή θηριότητα στόν αγωνιστή τής αλήθειας, κι από τ’άλλο μέρος, μόνο αυτόν ν’ αντιπαλεύει καί νά υπερισχύει απέναντι τους; ’Απόρησε κι έμεινε εκστατικός κι εκείνος ό ευσεβής συγκλητικός, γιά την παράδοξη πάλη καί τήν ακόμα πιό παράδοξη υπερίσχυση του Μάρκου. Κι επιπλέον απόρησε, γιά την τόση μοχθηρία εκείνων των πολέμιων κατά τού θείου άντρα καί περισσότερο κατά τής αλήθειας. Γιατί εκείνοι πού στ’ αλήθεια έγιναν παράφρονες αθετώντας άφρονα τήν πατερική υγιή καί ’Ορθόδοξη πίστη, ονόμασαν παράφρονα τόν καλό κι ευσεβή υπερασπιστή της.

Read More ->>

12.Ανασκόπηση του θέματος

Λαός πολύς στ’ αλήθεια, τό σύνολο τής Εκκλησίας, ή Σύνοδος τής ’Ανατολής συγκροτημένη όλη σχεδόν από λογάδες, περήφανη, μέ τόν Οικουμενικό της Πατριάρχη, λάμποντας μ’ αύτοκρατορικό διάδημα, κίνησε από τήν ανατολή πρός τή δύση, γιά ν’ αλλάξει μέ συνοπτικές διαδικασίες τήν πίστη της, γιά νά ενωθεί μέ κείνους πού ήδη πεντακόσια χρόνια τούς είχε αποβάλλει καί πολλές φορές τούς άναθεμά-τιζε ώς αιρετικούς κι ετήσια μάλιστα, τήν Κυριακή τής ’Ορθοδοξίας. ’Ώ, μωρία, ώ, ανοησία! Όντως έξίσταται, έξίσταται ό ουρανός εναντίον τους. Ποιά γλώσσα λοιπόν μπορεί νά εγκωμιάσει άξια αυτόν τόν αληθινό ιεράρχη πού μόνος, ανάμεσα σέ τόσα πλήθη, περικυκλωμένος, μπόρεσε νά διαφυλάξει αμετακίνητο από τις άνομες βουλές τούς τό λογισμό του; Αυτόν βέβαια μακαρίζει τό ΄Αγιο Πνεύμα μέ τή γλώσσα τού Δαβίδ λέγοντας: «Μακάριος ό άνήρ, πού δεν βάδισε μέ τή γνώμη των ασεβών, οΰτε πήρε τήν οδό των αμαρτωλών κι ούτε κάθισε στήν καθέδρα τής αρρώστιας»

Τελική προσπάθεια των Λατινοφρόνων 

Αλλά παρόλο που το ιερί  και θείο εκείνο στόμα σώπασε κι έκλεισε ή πηγή τής αλήθειας, είναι ωστόσο αναγκαίο ν’ ακολουθήσουμε μέ συντομία τήν ιστορία εκείνης τής ψυχοφθόρου ένωσης πού μάς χωρίζει από τό Θεό, επειδή αυτή πρόκειται νά μάς δείξει τό σκοπό καί τό έπισφράγισμα των αγώνων τού τέλειου καί λαμπρότατου νικητή καί τροπαιούχου τού Μάρκου.

Read More ->>

13.Οι συκοφαντίες του Ουνίτη για τον Μάρκο

Τί τάχα νά κάνει  τώρα καί πώς νά διασφαλίσει τόν εαυτό του κι όλη την’Ανατολική Εκκλησία, ό μόνος καί μέγας προστάτης της καί πρόμαχος; Αυτό πάντως πού γράφει ό κοινός ψευδοχρονογράφος γι’ αυτόν, είναι μύθος καί φλυαρία. Δηλαδή πώς ό άγιος έκοψε τή γενειάδα του κι αφού άλλαξε καί τό υπόλοιπο σχήμα του, έφυγε κρυφά από τή σύνοδο. Φλυαρία λοιπόν είναι αυτό, ότι δηλαδή ό Μάρκος έκλεψε τή νίκη με τή φυγή. Καί παρόλο πού αυτό δεν δηλώνεται ρητά, στά τής πίστειος ωστόσο είναι επαινετό, γιατί φανερώνει πρώτον, μετριοφροσύνη γιά τήν ανθρώπινη αδυναμία καί δεύτερον, γιατί έτσι αίρεται κι ή αφορμή τού φόνου από τούς διώκτες, όπως τό έκαναν κι άλλοι δύο επίσκοποι, ό Γιουρτζίας καί ό Σταυρουπόλεως. Ό πρώτος, όταν άρχισαν νά λένε τή γνώμη τους, απογυμνώθηκε από τά ρούχα του, έκανε γιά λίγες μέρες τόν τρελό καί μ’ αυτόν τόν τρόπο έξαπάτησε τούς θυρωρούς καί ξέφυγε. Ό δεύτερος, δηλαδή ό Σταυρουπόλεως, τήν ώρα πού συγκεντρώθηκαν γιά νά υπογράψουν τόν όρο, μπόρεσε κρυφά νά βρει τρόπο (γιατί ή ανάγκη μάς κάνει εφευρετικούς) κι έτσι γλίτωσε κι. έφυγε. ’Αλλά γιατί αναφέρω μόνο αυτούς; Ό μέγας ’Αθανάσιος εκείνες τις μεγάλες του νίκες κατά τών Άρειανών τις κατόρθωσε, ώς επί τό πλεΐστον, μέ τις αλλεπάλληλες φυγές του. Καί σ’ όλα αυτά έχουμε ώς κανόνα τό παράδειγμα τού Δεσπότη μας, ό όποιος φεύγει στήν Αίγυπτο γιά νά γλιτώσει από τή βρεφοκτονία τού Ηρώδη.

Read More ->>

14. Θεολογικά πορίσματα του Αγίου Αθανασίου του Πάριου

΄Ολα αυτά δέν διέφευγαν τής προσοχής τού βασιλιά. ’Ήξερε βέβαια πόσο έπρόκειτο νά ψυχραθεί ό Πάπας, μην υπολογίζοντας καθόλου τις υπογραφές όλων των άλλων (δέν καταφέραμε τίποτα). ’Αλλά ούτε ακόμα καί τή δική του τήν άποστολική (δέν καταφέραμε τίποτα), όταν ό Μάρκος δέν επισφράγιζε καί δέν επικύρωνε μέ τήν υπογραφή του τά γεγονότα. (Δέν καταφέραμε τίποτα) Γιατί λοιπόν αυτή ή ξένη καί παράδοξη εξαίρεση μόνο σ’ αυτόν τόν άνθρωπο; Γιατί μόνο αυτόν άφησε απαραβίαστο καί μόνο αυτός δέν ύποκλίθηκε στις βασιλικές καί παπικές εντολές καί μόνο αυτός έστησε πάνω στήν παπική τιάρα τό φλάμπουρο τής νίκης, πατώντας ΄πάνω σέ φίδια καί σκορπιούς καί σ’ όλη τή δύναμη τού εχθρού;΄

 Τό βλέπει λοιπόν ξεκάθαρα ό καθένας, ότι αυτό γεννά μεγάλη απορία. Έπεται λοιπόν τώρα, ν’ αποδώσουμε καί τά αίτια, τά όποία  εγώ σκέφτομαι πώς είναι τ’ ακόλουθα:

Πρώτον, ότι ό βασιλιάς ζύγισε τό πράγμα καί δέν τό βρήκε χρήσιμο γιά τόν σκοπό του. ’Ήθελε νά πετύχει τήν ένωση καί νά τήν διαφυλάξει καί στή συνέχεια σταθερή, γιά νά έλκύσει έτσι τήν εύμένεια τοϋ Πάπα καί νά ’χει απ’ αυτόν όσα φανταζόταν. ’Από τό άλλο μέρος ήξερε, ότι άν ήθελε νά εξαναγκάσει τό Μάρκο, δέν θά τά κατάφερνε, γιατί καί τοϋ τό διαμήνυσε, όπως είπαμε, μέ τόν άρχοντα Δημήτριο τόν αδελφό του κι αυτός από μόνος του ήταν περισσότερο από βέβαιος. ’Ήξερε πολύ καλά ποιος ήταν ό Μάρκος Εφέσου κι ότι δεν ήταν καλαμιά πού παρασύρεται από τόν άνεμο. Νά χρησιμοποιήσει βία; Θά μισούνταν καί θά δυσφημιζόταν άπ’ όλους καί περισσότερο από τούς Κωνσταντινουπολίτες, ότι έπέδειξε τυραννική συμπεριφορά. Κι έτσι τό θεμέλιο τής ένωσής του, ώς τυραννικό, έπρόκειτο νά είναι σαθρό καί προσωρινό καί τόσο περισσότερο, όσο έπρόκειτο νά διακηρυχτεί παντού, ότι ό βασιλιάς κακοποίησε τόν σοφότατο κι αγιότατο άνθρωπο, τόν έξαρχο τής ’Ανατολικής Συνόδου, τόν τοποτηρητή των Ανατολικών θρόνων, γιατί ό Μάρκος δεν θέλησε νά αποδεχθεί την προδοσία τής ’Ορθόδοξης πίστης.

Read More ->>

15. Εγκώμιο για την ομολογία του Εφέσσου

ΕΓΚΩΜΙΑ

Στά  αλήθεια δέν μπορώ μη φωνάξω ώ  Μάρκε! στόμα κι όργανο τού Πνεύματος! Εύγε καί πάλι εύγε, γιά την λαμπρή κι αξιοθαύμαστη απάντησή σου! Ποιος τήν ακούσε καί δέν χειροκρότησε από χαρά; Ποιανού ή καρδιά δέν σκιρτά απ’ τό θαύμα μ’ ευχαρίστηση; Τί σκέφτεστε αγαπητοί αδελφοί; Είναι τάχα αυτή μία άπάντηση, γιά νά τήν προσπεράσι κανείς χωρίς θαυμασμό κι απορία;

Στις προηγούμενες διαλέξεις, ήταν πρός έξέταση καί συζήτηση τό δόγμα των Λατίνων. Γι’ αυτό κι όπως είπε ό βασιλιάς, ήταν ό καθένας ελεύθερος νά λέει καί νά υπερασπίζεται τή γνώμη του. ’Αλλά άφού όλοι από κοινού δέχτηκαν τή λατινική γνώμη ως καλή κι ορθή, έγινε συνοδικός όρος γι’ αυτό καί ύπογράφηκε άπ’ όλους. Κι αφού έγινε καθολική σύναξη καί λειτουργία, ό όρος διαβάστηκε καί στις δύο γλώσσες καί κηρύχτηκε ώστε νά τ’ ακούσουν όλοι ώς αγία τήν ψεύτικη γνώμη των Λατίνων. Καί μ’ όλους τούς επισκόπους ντυμένους μέ τά ιερά άμφια, έγινε ή πολυπόθητη ένωση των Εκκλησιών, μέ ωδές καί ύμνους καί ψαλμούς. ΄Οταν λοιπόν έγιναν όλα αυτά, κι ή ονομαζόμενη ώς οικουμενική σύνοδος έλαβε όλη τήν ισχύ καί τήν εξουσία, ποιος είχε στό έξης στόμα νά μουρμουρίσει τήν παραμικρή λέξη, είτε ότι δεν αποφάσισε σωστά, είτε ότι  αυτός φρονούσε ορθότερα καί. καλύτερα; ΄Ολοι εκείνοι πού πρωτύτερα εδώ κι έκεΐ καί φανερά καί κρυφά στέναζαν καί μέμφονταν καί δέν δέχονταν αυτά πού μελετοϋνταν γιά τήν ψευδοένωση, όλοι λέω, όσοι. βρίσκονταν εκεί μετά άπ’ αυτά, σώπασαν καί κανείς δέν τόλμησε στό έξης νά πει τό παραμικρό κατά τής ένωσης.

Read More ->>

16. Ρητορικά εγκώμια

Πόσα καί ποιά λοιπόν έγκώμια, συνθεμένα και  δουλεμένα μ’ όλη τή ρητορική ευγλωττία θά ήταν αρκετά, γιά νά στεφανώσουν εκείνη τήν αγία κεφαλή τού Μάρκου, τήν οποία αυτός πρόλαβε καί στόλισε μέ τ’ αμάραντο στεφάνι τής ομολογίας; Μέ ποιούς από τούς παλιούς ήρωες τής ευσέβειας, άν παραβληθεί αυτός βρίσκεται κατώτερος κι όχι ι'σος καί άν δέν φανεί τόλμηρό καί μεγαλύτερος καί λαμπρότερος από πολλούς; [28]

 Ας μέ συγχωρήσει αμέσως παρακαλώ ό Άαρών, εκείνος ό πρώτος καί μέγας ιερέας τού παλαιού Νόμου. Αυτός λοιπόν όχι μόνο υποχωρεί στις απαιτήσεις τού Εβραϊκού λαού, αλλά καί φτιάχνει αυτός ό ίδιος τό γλυπτό άγαλμα καί δείχνοντας στό πλήθος τό καλούπι, έβγαλε διακήρυξη λέγοντας: ΄Αυτοί είναι οί θεοί σου ’Ισραήλ΄. Καί περισσότερο άκόμα, γιατί διέταξε νά τελέσουν καί γιορτή στόν νέο εκείνο είδωλο. ’Αλλά όχι, ποτέ αυτός ό μέγας ιερέας τής χάριτος ό Μάρκος, μη γένοιτο νά φανταστούμε πώς μπορεί νά πάθαινε ποτέ κάτι τέτοιο. Άλλ’ άντιστάθηκε μ' όλες τις δυνάμεις του στις πιέσεις όλων. Ούτε συνέταξε, ούτε υπέγραψε τόν όρο, τόν στ’ άλήθεια γλυπτό καί δημιούργημα τής άνθρώπινης διάνοιας. Δέν κήρυξε, άλλά άποκήρυξε μάλιστα, ως ψευδή κι άλλότρια κι αιρετική διδασκαλία τήν λατινική γνώμη. Κι εκείνη τήν μιαρή γιορτή τής ένωσης, όχι μόνο δέν τήν τέλεσε εκείνος, άλλά θρηνούσε μάλλον κι έκλαιγε, γιά τήν ντροπή καί τήν καθαίρεση τής θεοπαράδοτης πίστης, κατ’ ιδίαν καί μακριά, κλεισμένος στό κελί του.

Read More ->>

17. Σχίσμα κλήρου και λαού

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ [1.2.1440]

Γιά νά συντομεύσω λοιπόν τά ενδιάμεσα τοϋ ταξιδιού τής επιστροφής, έφτασαν καί στήν Κωνσταντινούπολη. Κι επειδή ή φήμη είχε προλάβει νά φτάσει καί νά διακηρύξει τούς αγώνες τού αγίου καί τήν τέλεια αντίσταση καί παραμονή του στήν πατρογονική ευσέβεια, δεν έτρεξε τόσος λαός νά προϋπαντήσει τό βασιλιά (μάλιστα οί περισσότεροι, επειδή τόν μισούσαν τόν άπέφευγαν), όσος συνέρευσε στήν υποδοχή αυτού τοϋ ιερού ήρωα τής Εκκλησίας, τού λαμπρού καί άριστου. Άλλοι τόν ονόμαζαν ακλόνητο στύλο τής Εκκλησίας, άλλοι ασύλητο ταμείο τής ’Ορθόδοξης πίστης. Κι άλλοι τόν άποκαλοϋσαν ’Αθανάσιο, άλλοι Κύριλλο, άλλοι νέο ’Ιωάννη Θεολόγο, τοϋ οποίου είχε κληρωθεί καί τόν ιερότατο θρόνο, δηλαδή τήν Έφεσο. Καί γιά τό πώς καί μέ ποιό τρόπο φέρονταν πρός τούς άλλους, πού κακώς ολοκλήρωσαν έκείνη τήν κακή ένωση, δέν μπορεί κανείς νά παραστήσει ικανοποιητικά τήν σύγχυση, τήν ανακατωσούρα καί τήν αθλιότητα εκείνης τής πόλης. Εκτός απ’ αυτό μόνο, ότι έγινε μεγάλο σχίσμα καί χάσμα. μεταξύ τοϋ ’Ορθόδοξου λαού καί των Λατινισθέντων. Οί αρχιερείς άπέφευγαν τούς αρχιερείς, οί ιερείς τούς ιερείς, οί μοναχοί, τούς μοναχούς καί όλοι όλους μ’ άκρατο μίσος καί τούς άποστρέφονταν ώς μιάσματα καί βδελύγματα. Καί δεν άκουγόταν τίποτα άλλο, παρά

Read More ->>

18. Συνοδική θέση των Ορθοδόξων

Δεν είναι δυνατόν κατά την γνώμη μου, να αποδώσουμε σε ένα ήρωα μεγαλύτερα ιεροπρέπεια  υψηλότερα εγκώμια απ’ αυτά. ΄Ολα εκείνα πού διηγηθήκαμε από την αρχή ως τώρα, γιά νά παραστήσουμε τήν τόσο μεγάλη τιμή καί υπόληψη τής οποίας είναι άξιος αυτός ό μύγας δάσκαλος, όλα περιέχονται πληρέστατα καί μ’ όλη τήν έμφαση τής υπεροχής, μέσα σ’ αυτές τις λίγες γραμμές. Καί παρόλο πού νομίζω πώς κανείς δεν πρόκειται ν’ άμφιβάλλει γιά τήν αληθέστατη μαρτυρία αυτού τού σοφότατου άντρα, τού Σχολαρίου, ωστόσο, ή Συνοδική ψήφος πρέπει νά προτιμάται πάνω απ’ όλα. Καί ποιά εννοώ Συνοδική ψήφο; Όταν ζοΰσε ακόμα ό βασιλιάς ’Ιωάννης, πολλοί απ' αυτούς πού είχαν έρθει από τήν ’Ιταλία, αρχιερείς κι ηγούμενοι καί πνευματικοί, δεν δέχονταν αυτά πού είχαν γίνει στήν Φλωρεντία κι έπικρατούσε μεγάλη ταραχή καί σύγχυση. Ό βασιλιάς τότε, πρόσταζε νά συνέλθουν όλοι μαζί καί νά τού στείλουν γραπτά τήν αιτία γιά τήν οποία δέν θέλουν νά τηρούν τήν ένωση πού έγινε εκεί. Οί αρχιερείς λοιπόν κι οί υπόλοιποι, δηλαδή ηγούμενοι καί πνευματικοί, άφοΰ συγκεντρώθηκαν καί συνδιασκέφτηκαν, έγραψαν κατά συνείδηση εκτενή απάντηση, πού ανέλυε τά αίτια. Κοντά στά άλλα τους θαυμαστά καί σοφά επιχειρήματα, πρόσθεσαν κι αυτά, λέγοντας:

Οτι δέν μπορούμε νά τό κάνουμε αυτό εμείς μόνοι, ούτε άφοβα, ενώ όλοι οί άλλοι είναι απόντες άπ’ αυτή τή συζήτηση, δηλαδή οί αρχιερείς καί ιερομόναχοι τής επαρχίας και μάλιστα ό Εφέσου, ό όποιος ήταν καί πρόμαχος τού αληθινού δόγματος στην ’Ιταλία καί στόμα όλων εμάς κι αγωνιζόταν υπέρ αυτών.

Read More ->>

19. Επιστολή προς Γεννάδιο Σχολάριο

Γι αυτό κι αυτός ο μακάριος κι άποστολικός δάσκαλος, βλέποντας την μεγάλη έξαρση τού λατινισμού καί τού παπισμού καί τη ζάλη τού καιρού του, πώς ήταν μεγάλη κι επικίνδυνη, γράφει μέ φλογερή καρδιά μία επιστολή πρός τόν Γεώργιο τόν Σχολάριο. Γιατί σέ κείνους τούς άθλιους καιρούς, στούς οποίους υπήρχε κι έκκλησιαστικός χειμώνας καί πολιτικός, αφού ή πόλη έπνεε τά λοίσθια τής ελευθερίας της καί βρισκόταν στά όρια τής απελπισίας καί τού παντελούς αποκλεισμού, μόνο αυτόν μπόρεσε νά βρει άξιο, γιά νά τού εμπιστευτεί αυτή την μεγάλη καί θαυμαστή παρακαταθήκη, δηλαδή τήν υπεράσπιση καί φροντίδα τής αληθινής καί ’Ορθόδοξης πίστης.

Σέ κείνη τήν επιστολή, τού λέει λοιπόν, πώς τόν ξέρει από νέο ακόμα. Τού φανερώνει πώς δέν τού διαφεύγει, ούτε ή δύναμη τού λόγου του κι ή μεγάλη του σύνεση, ούτε ή αρετή κι ή ευσέβεια του, γιά τά όποία  αυτά προτερήματα, τού λέει πώς τόν αγαπά καί τόν σκέφτεται σάν γιό του. Τού λέει έπειτα, πώς γι’ αυτά τά χαρίσματα, οφείλει νά δώσει χείρα βοήθειας στήν Εκκλησία τού Χριστού, πού κλονίζεται άπό την επήρεια του λατινισμού.

Read More ->>

20.Κοίμηση του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού

Αλλά έφτασε τέλος και γι΄αυτόν ν’ αφήσει αυτή ΄τήν κοιλάδα των δακρύων΄ καί ν’ ανεβεί στην ουράνια κληρουχία, γιά νά λάβει έκεϊ από τόν αγωνοθέτη Χριστό, τις επάξιες αμοιβές των μυρίων του αγώνων. ’Έτσι καί σύμφωνα με τούς νόμους της φύσης, ασθένησε λίγο καί κείτονταν στήν πατρική του κατοικία, στό Γαλατά. Καί πλησιάζοντας στό τέλος, δίδασκε τούς παρόντες Χριστιανούς τά πρέποντα κι ιδιαίτερα τούς δίδασκε ν’ αποφεύγουν μ’ όλες τις δυνάμεις τους τήν ψυχοφθόρα ένωση, πού είναι ανατροπή όλης τής ’Ορθόδοξης πίστης. Κι αφού παράγγειλε αυτά καί παραινούσε καί δίδασκε τούς πάντες, νά εμμένουν στήν καλή ομολογία των Πατέρων τους καί νά μήν έξαπατούνται από τά χρηστά καί γλυκά λόγια των απατεώνων παπιστών, παρέδωσε έν ειρήνη τό πνεύμα του στόν Άρχιποιμένα ’Ιησού, αυτός ό καλός ποιμήν καί γνήσιος μαθητής αυτού τού άρχιποιμένα, ό μιμητής τού θείου Παύλου, τό στόμα των θεολόγων, τό μέγα άμόνι τής πίστης, ό απερίγραπτος πύργος τής γενναιότητας, ό ασφαλέστατος οδηγός των πλανεμένων.

Πόσα καί ποιά εύφημα ονόματα νά πώ, γιά νά πλέξω τό άξιο εγκώμιο αυτού, άφού όσα κι άν παραθέσω, δέν είναι δυνατόν νά προσεγγίσω τήν αξία του ούτε στό ελάχιστο;

Read More ->>