9. Νοθεία των Πατερικών κειμένων

Όπως πρέβλεπαν πολλοί από τους δικούς μας ότι θα γίνουν τα πράγματα ,έτσι και έγιναν

Δηλαδή, όταν σταμάτησαν οί συζητήσεις μέ τόν Μάρκο, οί Λατίνοι παρουσίασαν τελικά εκείνα τά ρητά πού διαφήμιζαν πώς έχουν, τά όποία  λένε ότι ΄τό ΄Αγιο Πνεύμα εκπορεύεται καί εκ τού Υιού΄. Αυτοί έλεγαν, πώς τά ρητά εκείνα είναι παλαιών δυτικών άγιων, πού είναι δηλαδή αποδεκτοί καί στις δύο Εκκλησίες καί στή Δυτική καί στην Ανατολική. Γι’ αυτό καί παρουσιάζονταν μέ πολύ θάρρος κι έλεγαν, νά, φανερά τό λένε οί Δυτικοί άγιοι, ότι τό ΄Αγιο Πνεύμα εκπορεύεται καί εκ τού Υιού. Τί απαντάτε λοιπόν; Δώστε απάντηση σ’ αυτά. Κι άποχοαρισαν στά ιδιαίτερα, περιμένο-ντας τήν απάντηση.

Ό βασιλιάς άρχικά είπε, πώς πρέπει οί δικοί μας νά κάνουν τή ζητούμενη απολογία καί αυτό τό βάρος ανατέθηκε πάλι σ’ αυτόν τόν μέγα δάσκαλο. Εκείνος απάντησε στό βασιλιά μ’ αυτά τά λόγια:

Βλέπω, λέει, ότι αυτές οί διαλέξεις δεν θά τελειώσουν ποτέ, ούτε θά αποκομίσουμε εμείς απ’ αυτές κάτι καλό. Γι’ αυτό, προτιμώ νά μήν μιλώ άσκοπα καί νά διαμάχομαι μάταια. Επειδή καί γι’ αυτό έλαβα χάρη πού μού παραχωρήθηκε από τήν αγία σου βασιλεία, γιά νά πώ όσα είπα στήν τελευταία ομιλία καί νά σταματήσω. Άν όμως εσύ προστάζεις έτσι, άς μιλήσει κάποιος άλλος κι άς δώσει απολογία.

Έτσι μίλησε αυτός ό μέγας, αλλά ποιος άλλος βρισκόταν ικανός καί ποιος είχε τόση δύναμη γιά νά πάρει άξια τή θέση του; ’Αλλά τί είπα άξια; Ούτε στό παραμικρό δεν βρέθηκε άλλος ν’ απαντήσει ύστερα απ’ αυτόν. Μάλιστα κι ό βασιλιάς πού άπέβλεπε ολωσδιόλου στήν ένωση καί όχι σέ διάσταση καί χωρισμό, επειδή σκέψτηκε πώς άν άναγκάσει τόν Μάρκο νά κάνει τήν άπολογία, θά γράψει όπως ήξερε νά γράφει, δηλαδή έπρόκειτο ν’ άπαντήσει πώς τά ρητά εκείνων των Δυτικών άγιων ή ’Ανατολική Εκκλησία δεν τά δέχεται, γιατί:

Πρώτον, διατηρεί άμφιβολίες μήπως είναι νόθα, δηλαδή ψευδεπίγραφα ή παραφθαρμένα.

Δεύτερον, γιατί άκόμα κι άν είναι αληθινά, πάλι δέν τά δέχεται, επειδή, πρώτα, προτιμά τό δεσποτικό στόμα τού Χριστού, πού έκεϊνο τό ίδιο λέει, ΄ότι τό 'Αγιο Πνεύμα εκπορεύεται άπό τόν Πατέρα ΄ό παρά τού Πατρός εκπορεύεται΄ καί δεύτερον, άκολουθεϊ τήν αυθεντία τών επτά άγιων Οικουμενικών Συνόδων, όπου όλες διαβάζουν τό άγιο Σύμβολο χωρίς τήν προσθήκη.

Τρίτον, άκολουθεϊ τή συμφωνία όλων τών έγκριτων δασκάλων τής Εκκλησίας, τόσο τών ’Ανατολικών όσο καί τών Δυτικών, βγάζοντας τούς τρεις εκείνους ή τέσσερις Δυτικούς, στούς οποίους λένε ότι άνήκουν αυτά τά ρητά. Γιατί είναι μεγάλη άφροσύνη ν’ άφήσει κανείς τό άπειρο πλήθος τών Θεολόγων, τις Οικουμενικές Συνόδους καί προπάντων τό στόμα τού Θεανθρώπου ’Ιησού, ό όποιος δίδαξε στούς άνθρώπους τήν πίστη καί ν’ ακολουθήσει δύο ή τρεις άγιους. Αυτοί οί άγιοι δέν γνωρίζουμε άπό ποιες αιτίες, πού μπορούσαν νά υπάρχουν τότε, έφθασαν νά γράτ[ιουν ή νά μιλήσουν έτσι (δηλαδή άκόμη καί στήν περίπτωση πού είναι δικά τους τά ρητά), κι αυτή άκόμα ή άνθρώπινη αδυναμία είναι άρκετή αιτία, άπό τήν όποία  ήταν δυνατό νά λαθέψουν   κι εκείνοι ώς άνθρωποι κι όχι από την κακογνωμία τους.

Στοχαζόμενος, λέω, ό βασιλιάς πώς έτσι περίπου έπρόκειτο ν’ απαντήσει ό μέγας θεολόγος, όπως καί τό είπε και βεβαιότατα ήταν έναντίον τής γνώμης του, γι’ αυτό καί δεν έδωσε άδεια στό έξης νά έρθουν σέ διαλέξεις μαζί μέ τόν Μάρκο τόν Εφέσου. Κι άρχισε νά σκέφτεται άν είναι δυνατόν νά βρεθεί ίσως κάποιος τρόπος καί κάποιο μέσο γιά νά ένωθοΰν, χωρίς νά γίνει ένα άπό τά δύο άδύνατα, δηλαδή, ούτε οί Λατίνοι νά βγάλουν τή προσθήκη, ούτε οί ’Ανατολικοί νά τή δεχτούν.

Πορεία προς την Ουνίαν  Ένωση 

Ετσι από αυτό άρχισαν τα μυστικά συμβούλια  [’Απρίλιο καί Μάιο τού 1439]. Κάθε μέρα δέν παρέλειπε νά συσκέπτεται, πότε μέ τόν Ρωσίας ’Ισίδωρο, τόν μετέπειτα άναρριχηθέντα στό αξίωμα τού καρδινάλιου, πότε μέ τόν Νίκαιας Βησσαρίωνα καί πότε μέ τόν πνευματικό Γρηγόριο, τόν όποίον κι άνέδειξε μέγα πρωτοσύγκελλο, γιά νά έχει στό έξης καί μεγαλύτερη ισχύ ό λόγος του. Αυτοί τόν πλησίαζαν, αυτοί ήταν οί καθημερινοί του συμβουλάτορες, ή γιά νά τό πούμε καλύτερα, οί έκ δεξιών του δορυφόροι καί περιτρεχόμενοι. Μ’ αυτούς λοιπόν συσκεπτόταν γιά νά βρει τούς ένωτικούς τρόπους καί τά μέσα κι αυτούς άγαποΰσε, κι αυτούς τιμούσε καί τούς έκρινε άξιους κάθε εύμένειας κι αποδοχής. Κι άπό τούς υπόλοιπους Ρωμιούς πού ήταν εκεί καί έλεγαν ότι δέν είναι δυνατόν νά βρεθεί άλλο μέσο γιά νά ενωθούμε, παρά νά βγει ή προσθήκη άπό τό σύμβολο, αυτοί χλευάζονταν καί περιψρονοΰνταν. ’Ακόμη μέ μεγάλο θυμό υβρίζονταν βαριά, επειδή είναι δήθεν απειθείς καί μή συ-νεργαζόμενοι στούς ένωτικούς τρόπους, καί δέν άγαποϋσαν    τό καλό πού έπρόκειτο τάχα νά γίνει στην πατρίδα από τόν Πάπα μετά την ένωση [23]. Γι’ αυτό καί όταν συνάχθηκαν όλοι μία μέρα ατά βασιλικά δωμάτια μέ βασιλική διαταγή, δημηγόρησε ό αύτοκράτορας λέγοντας, ότι ΄στό έξης πρέπει νά ξέρει ό καθένας, πώς άν έναντιωθεΐ στούς τρόπους πού ζητούν νά βρουν καί γίνει εμπόδιο στή ένωση, πρόκειται νά λάβει τόν αναγκαίο περιορισμό καί τήν ποινή γιά τήν αύθά-δειά του, γιά νά γνωρίζει, λέει, τά μέτρα καί ν’ ακολουθεί τήν γνώμη των πολλών΄.

Μάχη Μάρκου με  λατινόφρονες

Άλλά ποιος νά μή θαυμάσει Α καί νά μήν έκπλαγεΐ μέ τό θάρρος καί. τή γενναιότητα τού θείου Μάρκου; ’Αμέσως εκείνη τήν ώρα, μετά απ’ αυτή τή φοβερή καί αυστηρή δημηγορία τού Βασιλιά, μόνο αυτός ό Μάρκος βρέθηκε ενάντιος στις δικές του αποφάσεις. Κι ό βασιλιάς ρώτησε τούς παρόντες λέγοντας, ότι άν οί Λατίνοι δέχονται τό ρητό τού αγίου Μάξι-μου, από τήν επιστολή πρός Μαρίνο, τάχα δέν είναι, καλό νά ενωθούμε γι’ αυτό μ’ αυτούς; Κι αμέσως τά δοχεία τού Σατανά, ό Ρωσίας, ό Νίκαιας καί ό μέγας πρωτοσύγκελλος Γρηγόριος είπαν ΄ναι, βασιλιά, είναι τό καλύτερο΄. Κι αγωνίζονταν νά τό παρουσιάσουν ώς καλό καί νά πείσουν τούς πάντες νά τό δεχτούν.

 Όχι΄, απάντησε μόνος ό Μάρκος. ΄’Όχι αυτό δέν είναι καλό, γιατί οί Λατίνοι πιστεύουν τό αντίθετο απ’ αυτό πού λέει ό άγιος Μάξιμος. Καί πώς πρόκειται νά ενωθούμε μ’ αυτούς, άν ίσως λένε μόνο μέ τά λόγια ότι δέχονται τό ρητό τού άγιου Μάξιμου κι έπειτα αυτοί νά πιστεύουν τό αντίθετο κι άκόμα περισσότερο νά κηρύττουν στις Εκκλησίες τους τό δικό τους φρόνημα; ’Όχι (λέει), αυτό δέν γίνεται. ’Αλλά πρέπει πρώτα αυτοί νά ομολογήσουν τήν δική μας γνώμη καθαρά καί άδολα κι έτσι νά ενωθούν μέ μάς΄.

 Είδες ένσταση αγαπητέ; Είδες άφοβία καί σταθερότητα γνώμης; Είδες φρόνημα όντως εκκλησιαστικό καί πατερικό; Εκείνοι, λέει, νά ομολογήσουν τή δική μας γνώμη. Καί πώς; ΄καθαρά καί άδολα΄. Όχι δηλαδή μ’ ασάφεια, όχι μέ σοφίσματα, όχι μέ τεχνάσματα καί πονηριά, αλλά ΄καθαρά καί άδολα΄. Κι έτσι τί νά γίνει; Νά ένιυθοΰν εκείνοι μέ μάς, όχι εμείς μέ κείνους, αλλά κείνοι μέ μάς, γιατί έμεϊς σταθήκαμε μέ τή χάρη τού Χριστού καλά καί σωστά εξαρχής στό αληθινό θεμέλιο τής πίστης. Έμεϊς δέν άποκλίναμε από τήν πατροπαράδοτη ευσέβεια. Γι' αυτό εκείνοι οί άποκλίνοντες, οί άποσχισθέντες παπικοί, οί πλανηθέντες μακριά από τήν άλήθεια, εκείνοι νά έπιστρέψουν, εκείνοι νά ενωθούν μέ μάς. ”Ω, μεγάλη καί θεία αμυχή! Ω. υψηλή κι ούρανόφρονη διάνοια!

Επίθεση λατινοφρόνων κατά Μάρκου 

 Ωστόσο, παρόλο πού αυτός ό θείος δάσκαλος μίλησε τόσο ακριβέστατα κι αγιότατα, ύπε   ρίσχυσαν οί περί τόν βασιλιά, λέγοντας, ότι άν δεχτούν τήν επιστολή τού Μάξιμου, επειδή γνώριζαν πώς ήταν ελλιπής, ενωνόμαστε μέσω αιπής μ’ αυτούς κι επειδή υπήρχε άμφιβο-λία μήπως δέν τήν δεχτούν, άρχισαν νά σκέφτονται κι άλλους τρόπους καί μέσα γιά τήν ένωση. Αλλά ό θείος δάσκαλος, ξέροντας πώς δέν υπάρχει (άλλο μέσο ακίνδυνο γιά τήν ένωση παρά νά βγάλουν εκείνοι τήν προσθήκη από τό        Σύμβολο, διαφωνούσε φανερά και χωρίς φόβο μέ τούς τρόπους πού εφεύρισκαν εκείνοι καί γιά νά πιο τά ίδια τά λόγια τού ιστορικού, προέβαι,νε σέ αντιπαράθεση. Γι’ αυτό, αυτοί πού διαφωνούσαν μαζί του έδειχναν τό πάθος τους, άκόμα κι από τή θέση πού κάθονταν. Γιατί κάθονταν απέναντι του καί καταφέρονταν εναντίον του μέ μεγάλη ορμή καί άμετρο πάθος.

Σ’ αυτό τό σημείο, ό δύστυχος ό Αντώνιος Ηράκλειας, βλέποντας τήν εμπάθεια καί τό φιλόνικο πνεύμα αυτών πού αντέλεγαν, τούς είπε:

Στ’ αλήθεια παθιασμένα μιλάτε όλοι εσείς΄. Τόσα πρόφτασε νά πει. Κι αμέσως ό Νίκαιας καί ό Ρωσίας απάντησαν μέ θυμό:

Κοίτα πώς μάς βρίζεις; Τί κακό λέμε καί μάς βρίζεις;΄

Καί ό Ρωσίας επιχείρησε νά καταφερθεΐ ενοχλητικά εναντίον τού Ήρακλείας. Κι ό βασιλιάς, αφού διέταξε τόν Ρωσίας νά σωπάσει, καταφέρεται ό ίδιος μέ θυμό εναντίον τού Ήρακλείας. Καί γιά νά μήν αναφέρει) αυτολεξεί τή λεκτική επίθεση τού βασιλιά, λέω μέ συντομία, ότι έκανε στήν πράξη, αυτά πού είχε πει προηγουμένως στή δημηγορία του κι έπιτίμησε, όνομάζοντάς τον ανίδεο, απαίδευτο, χω-ρίάτη κι αναίσχυντο κι έσωστρεφή καί βάναυσο κι αναιδή κι άλλα πολλά, τά όποία  έλεγε μ’ άμετρο θυμό κι οργή δύο καί τρεις φορές, ξοδεύοντας μιάμιση ώρα καί δείχνοντας μ’ αυτό, καί μ’ εκείνες τις πολλές φοβέρες, μέ πόσο πάθος επιδίωκε τήν ένωση κι άς γινόταν όπως κι άν γινόταν καί πόσο δυσαρεστούνταν κι οργιζόταν εναντίον εκείνων πού τήν έμπόδιζαν.

Αλλά εδώ γεννιέται μία απορία. Τί μεγάλο κακό είπε εκείνος ό καλός αρχιερέας καί ακούσε από τό βασιλιά όσα άκουσε; Ό λόγος τού Ήρακλείας ήταν σύντομος. Στις διαλέ ξεις δέν ήταν ικανός. Τί μεγάλο εμπόδιο λοιπόν έφερε πρός την ένωση καί ξέσπασε με τόση οργή εναντίον του ό βασιλιάς; Τήν ένωση πού ζητούσε αυτός κανείς άλλος δέν τήν εμπόδιζε τόσο φανερά καί σταθερά καί μέ κάθε τρόπο, πάρα μόνο ό Εφέσου. Πχ7χ λοιπόν, αφήνοντας αυτόν φανερά καί όμολογουμένως νά εναντιώνεται στό σκοπό του, ξέσπασε όλη τήν οργή του κατά τού φτωχού 'Ηρακλείας; Βέβαια ήταν άλλη ή αιτία ένώ αντίθετα άνεχόταν τόν Μάρκο, επειδή δέν τόν υπολόγιζε ως έναν από τούς λοιπούς άρχιερεΐς, αλλά τού εΐχε μία ξεχωριστή εκτίμηση δηλαδή τόν σεβόταν καί τόν τιμούσε καί ως σοφότατο καί ώς αγιότατο όπως κι έμπρακτα τό έδειξε μετά τό τέλος τής συνόδου. Καί ότι ό Μάρκος σχεδόν μόνος του εμπόδιζε τήν ένωση, τό μαθαίνουμε άπό τ’ ακόλουθα εκείνης τής ιστορίας.

Βία κατά Μάρκου

Κάθονταν λέει υποφέροντας καί λιώνοντας άπό τήν πεινα  επειδή πάλι ό ουρανός τού Πάπα, οργισμένος γιά τήν σκληροκαρδία των Γραικών πού δέν υποτάσσονται, έκλεισε γιά πολύ καιρό καί δέν έβρεχε τό σιτηρέσιο. Κι όλοι ύπέφεραν, άλλά περισσότερο άπό τούς άλλους οί ΄γενίτσαροι΄ τού βασιλιά, ώς ενδεέστεροι καί πένητες, τόσο πού άλλος έβαλε ένέχυρο τά φτωχικά του ρούχα, άλλος πούλησε τ’ άρματά του. κι άλλος αναγκάστηκε νά κάνει κάτι άλλο, γιά νά μήν πεθάνει άπό τήν πείνα. Άλλά τελικά, επειδή τό κακό δέν ήταν μικρό, πιεσμένοι άπό τήν έσχατη άνάγκη, προστρέχουν στύν μέγα πρωτοσύγκελλο πού τόν έβλεπαν ότι. είχε μεγάλο θάρρος μέ τό βασιλιά, νά μεσολαβήσει πρός τή βασιλεία του, γιά νά τούς ελεήσει μέ τ’ απαραίτητα έξοδα. Κι αυτός, αν καί παρακάλεσε δύο καί τρεις φορές, δέν κατόρθωσε τίποτα. Γι’αυτό, επειδή έρχονταν πάλι, σ’ αυτόν καί μή μπορώντας ν’ άντέξει την ενόχληση, τούς είπε:

Πηγαίνετε στον Εφέσου καί στόν μέγα σακελάριο, καί κάντε μ’ αυτούς όπως νομίζετε, γιατί εκείνοι έμποδίζουν τήν ένωση κι άπ’ αυτούς υποφέρετε κι εσείς καί όλοι εμείς. Καί δέν πρόκειται νά καταφέρουμε νά επιστρέφουμε στην πατρίδα μας΄.

Παρέμβαση Παπικών 

 Αλλά άς έπανέλθουμε στο  προκείμενο. Πέρασαν πολλές μέρες κι ούτε απολογία δινόταν σέ κείνα τά λατινικά ρητά, ούτε μπορούσε νά βρεθεί τρόπος καί μέσο γιά τήν ένωση. ΄Οσα κι αν συσκέ-φτηκαν μεταξύ τους οί Ανατολικοί, μ’ όσα κι αν συζήτησαν καί συσκέφτηκαν μέ τούς Λατίνους, όπως τό ζήτησε ό βασιλιάς καί συνέρχονταν γιά πολλές μέρες, δέκα από τό ένα μέρος καί δέκα από τό άλλο, γιατί ίσως, λέει, από τις πολλές συσκέψεις, έπρόκειτο νά βρεθεί εκείνο τό ικανοποιητικό μέσον γιά τήν επιθυμητή ένωση. Παρόλα αυτά λέω, δέν μπόρεσε να  βρεθεί άλλο μέσο, εκτός από κείνο πού έλεγε ό μέγας δάσκαλος, δηλαδή ν’ άποβληθεΐ ή προσθήκη από τό Σύμβολο τής Πίστης. ’Αλλά επειδή αυτό από τή μεριά των Λατίνων ήταν τό πλέον αδύνατο (γιατί, έλεγαν αποφασιστικά, έγκατα-λεϋψτε αυτό τό ζήτημα, γιατί αφού προστέθηκε άπαξ, είναι αδύνατο νά βγει). ’Έτσι οί ’Ανατολικοί άρχισαν νά ζητούν επίμονα μέ δάκρυα καί θερμές δεήσεις πρός τόν βασιλιά, νά επιστρέφουν στή πατρίδα. ΄Οταν τό έμαθε αυτό ό Πάπας ταράχτηκε. Κι έστειλε αμέσως καρδινάλιους κι επισκόπους στόν βασιλιά κι όπως ήταν όλοι εκεί συγκεντρωμένοι μέ διαταγή τού βασιλιά, δημηγόρησαν πάνω από δύο ώρες, κατηγορώντας μέ πίκρα καί αυστηρότητα τούς δικούς μας γιά τήν αμέλεια, τους, λέγοντας κι απαριθμώντας τά όσα άπό τήν άρχή ώς τότε έκανε ό Πάπας γι’ αυτούς, δηλαδή πώς τούς έφερε εκεί μέ δικά του πλοία κι έξοδα πού δέν ήταν ευκαταφρόνητα γιά τόσο λαό, πώς τούς δέχτηκε καί τούς ανάπαυσε μέ κάθε αγάπη καί τιμή, πώς τούς έτρεφε καθημερινά μέ δικά του σιτηρέσια, ήδη πάνω άπό δύο χρόνια, πώς δέν έλειψε ποτέ εκείνος απ’ όσα ήταν αναγκαία καί χρήσιμα στό θείο έργο τής ένωσης. Καί στό τέλος είπαν κι Αποφάσισαν, πώς είναι ανάγκη, είτε νά δεχτούν τις μαρτυρίες των αγίων πού τούς παρουσίαζαν κι έτσι νά ενωθούν, είτε αν αμφιβάλλουν γι’ αυτές, είπαν, ότι πρέπει νά συζητήσουν ώσότου λυθούν οί απορίες τους καί προσχιορήσουν στή λατινική αλήθεια κι έτσι καί πάλι νά ενωθούν. Αυτά είπαν, θέλοντας νά τούς δώσουν μ’ αυτά νά καταλάβουν, ότι χωρίς νά γίνει ένωση, μάταια φαντάζονταν καί ζητούσαν τήν επάνοδό τους στήν πατρίδα.

Πιέσεις αυτοκράτορα και Πατριάρχου

Ο  βασιλιάς ήθελε βέβαια και διψούσε γι αυτό καί μαζί, μ’ αυτόν κι ό   Πατριάρχης, ό όποιος έδειχνε πάντα πώς δήθεν δεν τού αρέσουν οι κινήσεις του βασιλιά καί όμως πάντα ακολουθούσε σάν αργυρώνητος δοΰλος. Αυτό τό ήθελαν βέβαια κι άλλοι τρεις τέσσερις ή καί περισσότεροι, οί όποιοι από μόνοι τους κι από καιρό έσπευδαν νά προσχωρήσουν στό λατινισμό κι ακόμα περισσότερο αυτοί έσπρωχναν καί τόν ίδιο τόν βασιλιά. ’Αλλά δέν ήταν εύκολο νά μεταστρέψουν κι όλους τούς άλλους, καί ιδιαίτερα τήν αδαμάντινη ψυχή του Μάρκου, από τόν όποίομάλιστα δυνάμωναν κι όλοι οί άλλοι κι αντιστέκονταν στις προσβολές.

’Έτσι άρχισαν νά γίνονται συχνότερα τά μυστικά συμβούλια μεταξύ τού βασιλιά καί τού Πατριάρχη καί αυτών πού μελετούσαν αυτά μαζί τους. Κι ό Πατριάρχης άρχισε νά μιλά γιά συγκατάβαση καί νά υποκινεί τήν ένωση καί τήν ειρήνη των Εκκλησιών, ώς αναγκαία καί ωφέλιμη γιά τό γένος. Καί τούς παρακινούσε πατρικά νά μεταχειριστούν στήν ανάγκη κάποια οικονομία καί νά κάνουν κάποια παραχώρηση, ώστε νά βρουν μεγάλη βοήθεια γιά τήν ανασυγκρότηση τής πατρίδας μέσα από τήν ένωση μέ τούς παπικούς. Καί αυτοί πού ήταν παρόντες καί άκουγαν τήν προσπάθεια πρός τόν λατινισμό καί ότι παρασύρονταν σιγά σιγά τά πράγματα πρός τήν ένωση, απαντούσαν μέ θάρρος σ’ αυτόν, ότι ΄δέν χωρά συγκατάβαση στά ζητήματα τής πίστης΄. Κι αυτός πάλι απαντούσε, ότι ΄μπορεί νά γίνει κι αυτό, άν άποβλέψουμε στό μέγα κέρδος πού πρόκειται ν’ αποκτήσουμε μέσα απ' αυτή τή συγκατάβαση΄.

Προς την ομολογίαν Ένωσης-Ουνίας

Ενώ έλεγαν καί μελετούσαν αυτά, οί Λατίνοι στέλνουν στό βασιλιά έκθεση πίστης, πού άνακήρυττε λαμπρά καί τρανά τή δική τους αιρετική παπική γνώμη, λέγοντας αποφασιστικά, ότι  άν δεχτείτε κι ομολογήσετε όσα περιέχονται σ’ αυτή, άμέσως 0ά ενωθούμε. Ό βασιλιάς έτυχε νά είναι άρρωστος κι άφοΰ πέρασαν μερικές μέρες, μαθεύτηκαν τά όσα αυτή ή παπική έκθεση περιείχε κι όλοι πιά εκπλήσσονταν καί ταράζονταν κάπως, άκούγοντας πώς ό βασιλιάς πρόκειται νά τούς καλέσει γιά νά λάβει τή γνώμη τους έγγράφως. Συγκεντρώθηκαν λοιπόν στά βασιλικά δωμάτια μέ βασιλικό πρόσταγμα, μαζί μέτόν Πατριάρχη. Αυτός τούς είπε έκεΐνο πού ήταν άλήθεια κι ότι  δέν τούς κά-λεσε αμέσως, έξαιτίας τής αρρώστιας του. ’Έπειτα μέ πρόσταγμα άναγνώστηκε εκείνο τό λατινικό γράμμα κι άμέσως όλοι, πλήν από κείνους τούς τέσσερις, κι εννοώ τόν Ρωσίας, τόν Νίκαιας, τόν Μυτιλήνης καί τόν μεγάλο πρωτοσύγκελλο, όλοι οί άλλοι λέω, φώναξαν μέ πολύ θόρυβο καί ταραχή λέγοντας:

Πώς μπορούμε νά δεχτούμε τέτοια έκθεση, ή οποία περιέχει εντελώς τό αντίθετο απ’ αυτό πού πιστεύει ή δική μας Εκκλησία;΄ Τότε εκείνοι οί τέσσερις άπάντησαν:

Άν αλλάξουμε κάποια απ’ αυτά πού περιέχει αυτή, μπορούμε νά τήν δεχτούμε;΄.

Καί ποιά άλλαγή, άπάντησαν οί δικοί μας, μπορεί νά τή διορθώσει; Είναι άδιόρθωτη εξαρχής΄.

Αλλά ό Ρωσίας καί ό Νίκαιας άρχισαν άμέσως νά τήν υπερασπίζονται καί ν’ άποδεικνύουν πώς μπορούμε νά τή δεχτούμε κι είπαν:

«΄Εκ του .διά του»

Επειδή, τό διά του Υίοΰ, είναι  ισοδύναμο με το έκ τού Υίοΰ. Οί  ανατολικοί άγιοι λένε, ότι  τό ΄Αγιο Πνεύμα εκπορεύεται έκ τού Πατέρα διά τού Υίοΰ, οί δυτικοί λένε έκ τού Πατρός καί έκ τού Υίοΰ. Κι οί μέν λένε διά τού Υίοΰ, οί δέ έκ τού Υίοΰ, συμφωνούν ωστόσο σέ μία καί την αυτή έννοια, εκείνοι μέ τήν πρόθεση Διά’ καί αυτοί μέ την πρόθεση Εκ’ .

Εισαγωγή σε πρώτη αποκλειστική δημοσίευση  στό Ορθόδοξο Διαδίκτυο από το Βιβλίο :

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ

Η ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΟΥ ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ

ΑΓΙΟ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΤΟΝ ΠΑΡΙΟ

Η ηλεκτρονική επεξεργασία αναρτήσων κειμένων, τίτλων  και εικόνων έγινε από τον N.B.B

Επιτρέπεται η χρήση, διάθεση και αναπαραγωγή κειμένων σε Ορθόδοξα Ιστολόγια, αρκεί να διατηρείται το αρχικό νόημα ,χωρίς περικοπές που πιθανόν να το αλλοιώνουν για μη εμπορικούς σκοπούς,με βασική προϋπόθεση την αναφορά στην πηγή :

© ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: