15. Όσιακό τέλος

Δέν πέρασε πολύς καιρός, ίσως δύο ή τρία χρόνια, μετά τήν εμφάνιση τού Ρώσου ασκητή καί ό γερο-Καλλίνικος έπεσε βαριά άρρωστος στο κρεβάτι. Ήταν μήνας Ιούλιος πού κυκλοφόρησε ή είδηση αύτή καί οί πατέρες, γνωστοί καί άγνωστοι, έτρεξαν νά έπισκεφθούν τον ασθενή καί νά πάρουν τήν εύχή του. Άπό τήν ίδια Ασθένεια είχε προσβληθεί και. ό μακαρίτης Γέροντας του παπαΔανιήλ, μέ τή διαφορά πώς ή ασθένεια έκείνου είχε βαστήξει δεκαπέντε ημέρες, ενώ του γέροντα Καλλίνικου, έπειδή ή κράση του ήταν πολύ γερή, βάστηξε περίπου σαράντα ημέρες. Έτσι, μία ημέρα μετά την εορτή τής Μεταμορφώσεως τού Χριστού, ό γερο-Καλλίνικος έκλεισε γιά πάντα τά μάτια τού σώματος καί μέ τά όλάνοιχτα μάτια τής ψυχής, άφοϋ είδε επί τής γής τό «άκτιστο θαβώριο Φως» τού Κυρίου καί Θεού καί Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, καταξιώθηκε νά βλέπει εις αιώνας αιώνων καί τύ Τρισήλιον Σέλας τής Υπερουσίου καί Τρισυποστάτου Θεότητος, τού Πατρός καί τού Υιού καί τού Παναγίου Πνεύματος, τού Ενός καί μόνου Θεού καί Ποιητού τών Όλων, στις επτά (7) Αύγουστου τού 1930.

Λίγες ώρες πριν κοιμηθεί γιά πάντα, γιά πληροφορία τής αιώνιας ζωής καί μακαριότητας καί τών αιωνίων αγαθών «α ήτοίμασεν ό Θεός τοϊς άγαπώσιν αυτόν», ό μακάριος γέρων Καλλίνικος είδε σε θεία οπτασία τούς άγιορείτες Όσιους νά τόν περιμένουν λαμπαδοφορούντες. ’Έλαμψε τότε τό πρόσωπό του άπό χαρά καί φώναξε τόν υποτακτικό του: «Αδελφέ Δανιήλ, πήγαινε μέ τόν παραδελφό σου Χριστόδουλο νά ετοιμάσετε την εκκλησία, γιατί ήρθαν οί Όσιοι άγιορείτες πατέρες νά μέ παραλάβουν, έπειδή σ’ όλη μου τή ζωή τούς παρακαλούσα νά συμπαρασταθούν τούτη τήν ώρα. "Ας είναι δοξασμένο τό όνομα τού Κυρίου, πού ακούσε τή φωνή τής δεήσεώς μου καί έστειλε τούς άγιους Πατέρες». Παρέδωκε τήν τελευταία του πνοή, μέ αυτά τά λόγια: «Σέ ευχαριστώ, Θεέ μου, διότι, αν καί δέν έκανα τίποτε τό αξιόλογο σ’ όλη μου τή ζωή γιά νά σέ ευχαριστήσω, πεθαίνω χριστιανός ορθόδοξος».

Τό θάνατο τού όσιου τούτου πατρός πένθησαν όλοι οί αγιορείτες πατέρες, διότι όσοι ευτύχησαν νά τόν γνωρίσουν είχαν καί μετά τό θάνατό του τά άθάνατα λόγια καί τις συμβουλές του παντοτινή παρηγοριά καί πνευματικό στήριγμα.

Φοβερή πλάνη τού ίδιου θελήματος

Στά ησυχαστήρια τών Κατουνακίων προς τή θάλασσα έμενε ένας ένάρετος Γέροντας μέ έναν έπίσης ευλαβέστατο ύποτακτικό, ό όποίος στήν αρχή έκανε ύπακοή, αλλά μέ μία μικρή δόση ύποκρισίας. Ή ύποκρισία τού έφερε ψευτοταπείνωση καί ενώ στήν άρχή. όπως είπαμε, ύποτάσσετο πράγματι στο θέλημα τού Γέροντά του καί τού Πνευματικού του καί ήταν πράος και ήσυχος, μέ τον καιρό όμως, επειδή δεν είχε ειλικρίνεια, άρχισε να κάνει κρυφά τό θέλημά του.

Όπως μου διηγήθηκαν πατέρες τής έρημου αυτής, δεν ένθυμούντο τό όνομα τού Γέροντά του, άλλα πολύ καλά ένθυμούντο πώς ό μοναχός αύτός είχε Πνευματικό τον ξακουστό καί ένάρετο παπαΓρηγόρη. πού ησύχαζε στη Μικρή Άγιάννα, στην Καλύβη «Κοίμησις τής Θεοτόκου», πού βρίσκεται στο ψηλότερο μέρος.

Στους δόκιμους καί άρχάριους μοναχούς, δίδεται άπό τον Πνευματικό έξομολόγο. σύμφωνα μέ τη δύναμη τού καθενός, ανάλογος Κανόνας προσευχής καί νηστείας. Στην άρχή ορίζονται συνήθως πενήντα γονυκλισίες μετάνοιες καί εξι κομποσχοίνια. Δευτέρα, Τετάρτη καί Παρασκευή μονοφαγία, δηλαδή μία φορά τήν ήμερα φαγητό χωρίς λάδι ή τίποτε τό λιπαρό. ’Άν ό οργανισμός άντέχει. μέ τήν πάροδο τού χρόνου αυξάνει ό Κανόνας τής προσευχής καί τής νηστείας. Οί μετάνοιες γίνονται έκατό καί δέκα κομποσχοίνια τήν ήμερα καί δύο φορές τήν εβδομάδα απόλυτη ξηροφαγία ή τέλεια νηστεία.

Όταν γίνει μοναχός μεγαλόσχημος, οί μετάνοιες γίνονται τριακόσιες καί τά κομποσχοίνια δεκαπέντε τήν ημέρα, ανάλογα γίνεται καί μέ τήν νηστεία. Αυτή ή προσευχή πού κάνει ό κάθε άδελφός μόνος του είναι ό καθορισμένος Κανόνας, ό όποίος θά πρέπει νά γίνεται ξεχωριστά άπό τις καθιερωμένες κοινές προσευχές μέ όλους τούς αδελφούς, δηλαδή τήν προσευχή τού Εσπερινού, τού Μεσονυκτικού, τού Όρθρου, των Ωρών, τής θείας Λειτουργίας, τών Τυπικών καί τού Αποδείπνου, πού γίνονται ύποχρωτικά άπό όλους τούς άδελφούς, έκτος άσθενείας ή αναγκαίας ύπηρεσίας διακονήματος τό όποιο καθορίζει ό Γέροντας ή ό Ηγούμενος καί ό Πνευματικός.

Εκτός λοιπόν άπ’ αυτά, τά όποια είναι καθορισμένα καί συνεχίζονται άπό τήν ιερή παράδοση, ό,τι άλλο κάνει ό μοναχός, χωρίς τήν άδεια ή εύλογία άπό τον Γέροντά του ή τον Πνευματικό του, αύτό λογίζεται ώς «θέλημα» κι όταν μάλιστα γίνεται κρυφά είναι άμαρτία μεγάλη. Ό ύποτακτικός αύτός, πού τό όνομά του ήταν «Σπυρίδων», είχε πολλά χρόνια στήν Καλογερική καί στήν ύπακοή καί στήν άρχή άκολουθούσε τή σειρά τών πατέρων. Σιγάσιγά όμως τον πλάνεψε ό διάβολος καί άρχισε κρυφά νά κάνει περισσότερες νηστείες καί προσευχές άπό έκείνες πού τού είχαν ορίσει.

Άπό τό θέλημα αυτό αισθανόταν μέσα του ικανοποίηση καί άρχισε νά πιστεύει πώς αυτός έβαλε κάποια καλύτερη σειρά άπ’ εκείνη που είχανε οί άλλοι πατέρες. Νήστευε πιό πολύ καί έτσι λίγολίγο, χωρίς νά τό καταλάβει, έπεσε σε υπερηφάνεια κι είχε τον έαυτό του σέ ύπόληψη, θεωρώντας τους άλλους κατώτερούς του στην άρετή καί σ’ όλα τ’ άλλα, πώς δέν τόν έφτανε στην άρετή ούτε ό Γέροντάς του καί μάλιστα τόν Πνευματικό του θεωρούσε στενοκέφαλο, όπως καί ό ίδιος διηγείτο στους πατέρες μετά τό πάθημά του.

Καλοστημένη παγίδα

Μία νύχτα τού Γενάρη χτύπησαν τά μεσάνυχτα την πόρτα τού δωματίου του, άφού είπαν δύο λέξεις μόνον άπό τό «Δι’ εύχών». Ό μοναχός Σπυρίδων άνοιξε την πόρτα καί βλέπει μπροστά του έναν Άγγελο. Μόλις τόν είδε, ταράχτηκε τόσο, πού δέν ήξερε τί νά είπεΐ, μόνον έτριβε τά μάτια του καί τού φάνηκε ό Άγγελος πολύ κόκκινος.

Ό φαινόμενος Άγγελος δέν τού έδωκε καιρό νά σκεφθεί, μόνο άρχισε νά τού λέει έπαίνους καί κολακείες: «Αδελφέ, ό Θεός δέχτηκε τίς προσευχές σου καί τίς νηστείες σου σάν θυμίαμα καί επειδή ευχαριστήθηκε πολύ άπό αυτά πού κάνεις, άπό τόν έαυτό σου καί τήν προαίρεσή σου, μέ έστειλε νά σέ πάρω νάρθεις ν’ άνέβουμε μαζί στην κορυφή τού Άθωνα καί Εκείνος θά κατέβει μέ όλους  τούς άγιους, γιά νά Τόν προσκυνήσεις, νά πάρεις θάρρος καί δύναμη, γιά νά άποκτήσεις μεγαλύτερες καί περισσότερες άρετές. Εμπρός νά φύγουμε, έχω έντολή νά σέ πάρω άμέσως, γιατί δέν έχουμε πολύ χρόνο στη διάθεσή μας. Ό Δεσπότης Χριστός θά είναι στο θρόνο νά Τόν προσκυνήσεις καί θά σου δώσει πολλά χαρίσματα». Ό μοναχός Σπυρίδων, σκοτισμένος άπό τη φαντασία καί τήν υπερηφάνεια, δέν σκέφτηκε ούτε μία φορά νά είπεΐ τήν ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ. Υίέ τού Θεού, έλέησόν με» ή νά κάνει έστω καί μιά φορά τό σταυρό του. Χωρίς νά σκεφθεί τίποτε τό πονηρό, άκολούθησε τόν φαινόμενο Άγγελο καί πήραν τόν άνήφορο νά πάνε στήν κορυφή τού Άθωνα άπό τά Κατουνάκια. μές στήν καρδιά τού χειμώνα. Ό δρόμος ήταν καλυμμένος μέ πολλά χιόνια καί ό μοναχός πολλές φορές βούλιαζε στά χιόνια μέχρι τή μέση. Παραπονιόταν πώς κουράστηκε κι έλεγε νά καθίσουν λίγο, άλλά ό φαινόμενος Άγγελος τού απαντούσε: «Κάνε κουράγιο, αδελφέ, δεν είδες ότι  τά καλά έργα «κόποις κτώνται καί μόχθοις κατορθούνται»; Λίγο ακόμη καί φθάνουμε».

'Ο μοναχός άλλου έπεφτε κι άλλου σηκωνόταν. Μέ πολλή ταλαιπωρία καί κόπο, σέ τρεις ώρες έφτασαν έπί τέλους στην κορυφή!

Ό φαινόμενος Άγγελος, όλος χαρά, λέγει στον μοναχό Σπυρίδωνα: «Κοίταξε, άββά. πρός τά εκεί. Ό μοναχός, ζαλισμένος άπό την πολλή κούραση, γύρισε πρός τά δυτικά τής Κορυφής. Στή μέση ενός μεγάλου στρογγυλού δίσκου, πού έξέπεμπε ένα κατακόκκινο σάν φωτιά φώς, φαινόταν νά κάθεται σέ θρόνο ό Δεσπότης Χριστός μέ αρχιερατικά άμφια καί γύρω του νά είναι Άγγελοι. Μετά βλέπει νά έρχονται κατά κύματα οί άγιοι. Παρατηρούσε νά έρχονται τά διάφορα Τάγματα των Αγγέλων, των Αποστόλων, τών Όσίων. τών Ιεραρχών καί τών Δίκαιων άνδρών καί γυναικών, ακριβώς όπως παριστάνονται στήν εικόνα τών Αγίων Πάντων.

Ή άποκάλυψη τής πλάνης

Μπροστά άπό τους ιεράρχες φαινόταν νά έρχεται ό άγιος Σπυρίδων. Ό φαινόμενος Άγγελος είπε στόν μοναχό Σπυρίδωνα μέ προστακτικό ΰφος: «Τί κάθεσαι καί βλέπεις σάν χαζός καί κοιτάς έτσι περίεργα; Δέν βλέπεις τον Δεσπότη Χριστό που σέ περιμένει; Πήγαινε γρήγορα νά Τόν προσκυνήσεις».

Ό μοναχός Σπυρίδων, επηρεασμένος άπό τή φαντασίωση τής ύπερηφάνειας. φούσκωσε πιο πολύ σάν τό παγώνι. Προχώρησε λίγο, αλλά σιγάσιγά άρχισε νά διστάζει κάπως, σάν κάτι άπό μέσα του νά τού έλεγε νά μήν προχωρήσει άλλο! Τί νά ήταν άραγε; Ή φωνή τής συνειδήσεως ή ό φύλακας Άγγελός του; Σέ μία στιγμή ό π. Σπυρίδων κοίταξε τόν Άγιο Σπυρίδωνα, που προπορευόταν, καί πρόσεξε ότι στό κεφάλι του φορούσε ένα μεγάλο σκούφο, τό ύψος τού οποίου έφτανε τό ένα μέτρο. Τόν άγιο Σπυρίδωνα, σάν προστάτη του. τόν είχε σέ μεγάλη εύλάβεια καί σεβασμό καί έπειδή συνήθως οί άγιογράφοι στις εικόνες παριστάνουν τόν Άγιο Σπυρίδωνα μέ πολύ μικρή σκούφια, ό π. Σπυρίδων παραξενεύτηκε βλέποντας νά φορεΐ ό άγιός του τόσο μεγάλη καί ψηλή σκούφια. Κάνοντας λοιπόν τό σταυρό του είπε φωναχτά: «Κύριε έλέησον. ό άγιός μου Σπυρίδωνας νά έχει τόσο μεγάλη σκούφια, τί περίεργο πράγμα!»

Μόλις έκαμε τό σημείο τού σταυρού, χάθηκαν όλα τα φαινόμενα, και οί απάτες τού σατανά έγιναν άφαντες, ένώ ό ίδιος βρισκότανε στο χείλος τού γκρεμού. Τό ένα πόδι ήταν βουλιαγμένο στό χιόνι καί τό άλλο, πού είχε σηκωμένο γιά να προχωρήσει, βρισκόταν στό κενό. ’Άν έκανε μισό βήμα ακόμη, θά έπεφτε στό κενό, που ήταν περισσότερο άπό χίλια μέτρα βάθος. Τον λυπήθηκε όμως ό Θεός, γιατί αντί νά πέσει μπροστά, έγειρε πρός τα πίσω καί έμεινε έκεί λιπόθυμος γιά περισσότερες άπό τρεις ώρες, άπό τό φόβο καί τη φρίκη που δοκίμασε. Συνήλθε μόνο σαν πήρε γιά καλά ή ημέρα καί τόν ζέστανε ό ήλιος.

Ό Θεός άγαπάει τό πλάσμα του

Πήρε τό δρόμο τού γυρισμού, μέ τά πόδια του καί όλο του τό σώμα νά πονάει φρικτά, τρέμοντας άπό τό φόβο καί την άδυναμία πού τού είχε προκαλέσει ή υπερβολική νηστεία. Ταλαιπωρημένος όπως ήταν, έκαμε δώδεκα ολόκληρες ώρες νά κατέβει άπό τόν ’Άθωνα. Μέ πολύ κόπο πήγε στό ήσυχαστήριο, κτύπησε την πόρτα τού Γέροντά του, άνοιξε καί τόν βρήκε νά προσεύχεται μέ δάκρυα στά μάτια καί νά παρακαλεί τόν Θεό. Στην έρώτηση τί τού συνέβη, ό π. Σπυρίδων έπεσε στά πόδια τού Γέροντά του καί διηγήθηκε μέ κάθε λεπτομέρεια τό φρικτό πάθημά του καί τήν απάτη τών δαιμόνων.

Ό Γέροντάς του, απλός καί ενάρετος άνθρωπος, ζήτησε νά μάθει τήν αιτία. Αφού πληροφορήθηκε γιά τά κρυφά θελήματα, τις επιπλέον προσευχές, νηστείες καί γονυκλισίες, τού έδωκε έπιτίμιο καί αυστηρό Κανόνα καί εν συνεχεία τόν έστειλε στόν Πνευματικό του παπαΓρηγόρη. Ό παπαΓρηγόρης. επειδή ό π. Σπυρίδων πίστεψε στις φαντασιώσεις τού σατανά καί, χωρίς νά ρωτήσει τόν Γέροντά του ή νά κάνει τουλάχιστον τό σταυρό του, κίνησε καί πήγε στό άγνωστο, τόν έπετίμησε έπί τρία χρόνια νά μή κοινωνήσει τά ’Άχραντα Μυστήρια, τό Σώμα καί Αίμα τού Κυρίου ήμών Ιησού Χριστού. Τού έπέβαλε έπίσης αποκλεισμό άπό τήν κοινή προσευχή καί ύποχρεωτικά. γιά τις κρυφές νηστείες πού έκανε αύτοβούλως. τού όρισε νά τρώει καθημερινά αρτύσιμη τροφή. Καί γιά νά τού πλήξει τό φρόνημα. τόν έστειλε στό Ιερό Κοινόβιο τής Μονής τού Αγίου Διονυσίου, πού ήταν ένα άπό τά αυστηρότερα μοναστήρια, νά πλένει τά πιάτα στό μαγειρείο τού Κοινοβίου καί νά λέγει συνέχεια τήν προσευχή «έλέησόν με. ό Θεός, τό βδέλυγμα».

Τρία χρόνια έμεινε στον Κανόνα αύτό στό Μοναστήρι τού Διονυσίου καί κατόπιν έπέστρεψε στον Γέροντά του. πού μέ χαρά τον δέχτηκε, μετανοημένο πλέον καί διορθωμένο. Ό αδελφός Σπυρίδων έ'λεγε τό πάθημά του σ’ όλους τους πατέρες, τους όποιους παρακαλούσε να προσεύχονται Γι’ αυτόν. Σέ όλη τή διάρκεια της ζωής του δέν έλειψαν ποτέ τα δάκρυα από τα μάτια του.

Τέλος, για την ύπακοή του αύτή, πού ακολούθησε κατά γράμμα τον Κανόνα τού Γέροντα καί τού Πνευματικού του, τον αξίωσε ό Θεός νά αποκτήσει αληθινή ταπείνωση καί μέ διαρκή μετάνοια καί καθαρή έξομολόγηση νά τελειωθεί, γινόμενος υπόδειγμα καλού υποτακτικού καί τέλειου μοναχού.

Ό Θεός δέν δέχεται τά κρυφά θελήματα για αρετές

Λίγα χρόνια μετά από τό συμβάν αύτό. σέ μία άπό τις ησυχαστικές Καλύβες στά Κατουνάκια. άσκήτευε ένας ιερομόναχος σάν υποτακτικός σέ έναν εύλαβέστατο καί διακριτικό Γέροντα. τον π. Σεραφείμ. Ό υποτακτικός αυτός, νέος ίερευς τότε καί μέ πολλή προθυμία καί εύλάβεια στά πνευματικά καθήκοντα, άπό τον μισόκαλο διάβολο παρακινούμενος, έκανε κρυφά προσευχές καί νηστείες, χωρίς νά έχει τή γνώμη καί συγκατάθεση τού Γέροντά του. Πέρασαν άρκετά χρόνια μέ τή νοθευμένη θεληματική του αύτή «εύλάβεια», που τού έδωσε καί μιά ψευτοταπείνωση, ένώ στά μάτια των άλλων άδελφών φαινόταν αγαθός καί άκακος. Μία βραδιά, γύρω στά μεσάνυχτα, έκεί ποό έκανε τή μυστική προσευχή του, βλέπει στή γωνιά τής οροφής τού Κελλιού του νά κατεβαίνει άπό τό ταβάνι ένας κατακόκκινος άγγελος που έμοιαζε σάν φωτιά (ό σατανάς παίρνει τό σχήμα τού άγγέλου. άλλά τό διακριτικό ποό τον ξεχωρίζει άπό τόν πραγματικό Άγγελο είναι πώς φαίνεται κατακόκκινος σάν φωτιά καί φέρνει ταραχή καί φρίκη στήν ψυχή έκείνου ποό τόν βλέπει) καί άφοϋ κατέβηκε δήθεν άπό τόν ούρανό, χωρίς νά πιάνεται άπό πουθενά, γιά νά κατέβει στό κελλί τού άδελφού. πιανόταν άπό τά ξυλοπάταρα τού ταβανιού, όπως έχουν έκεί τά παλιά σπίτια καί καλύβια· πιανόταν λοιπόν ό φαινόμενος Άγγελος γιά νά μήν πέσει στό κενό.

Ό ιερομόναχος, όταν τόν είδε, τρόμαξε καί άρχισε μέ τό δεξί του χέρι νά σταυρώνει τόν άέρα καί νά φωνάζει «Κύριος έπιτιμήσει σε. διάβολε, φύγε άπό τό κελλί μου, καταραμένε!». Ό φαινόμενος άγγελος όμως  δέν έφευγε, άλλα μέ κολακευτικό τρόπο τού έλεγε: «Αδελφέ, μην ένοχλείσαι άπό την παρουσία μου, γιατί μ’ έστειλε ό Θεός νά σού είπώ πώς δέχτηκε τις προσευχές σου και τις νηστείες σου. ευχαριστήθηκε πολύ άπ’ αύτές καί θά σού δώσει πολλά χαρίσματα». Ό ιερομόναχος μέ τά πολλά άρχισε νά υποχωρεί καί νά παίρνει θάρρος. άλλ' ό φανείς "Αγγελος έγινε άφαντος, επειδή εκείνος συνέχιζε νά σταυρώνει τον αέρα. Επειδή όμως  έδωκε κάποια βάση σ’ αύτά που ακούσε, άρχισε τελικά νά πιστεύει στα κολακευτικά λόγια τού σατανά, διότι άρχισε άπό μέσα του νά φουσκώνει άπό εγωισμό καί δέν είπε σέ κανέναν τίποτε.

Δέν πέρασαν όμως  οϋτε δεκαπέντε ήμέρες καί επειδή δέν φανέρωσε σέ κανέναν τή σατανική παγίδα, ό δαίμονας κήρυξε στον ιερομόναχο πολό σκληρό σαρκικό πόλεμο, τόσο ποό δέν έβρισκε ήσυχία μέρανύχτα γιά σαράντα ήμερόνυχτα. Τότε εξαναγκάστηκε νά τό εξομολογηθεί στόν Γέροντά του καί στον Πνευματικό του παπαΣυμεών. Ό παπαΣυμεών, που ήταν καλός καί διακριτικός, υπενθύμισε τόν κανόνα γιά τήν απόκρυψη τών κρυφών αύτών συμβάντων καί τού επέβαλε αυστηρή τιμωρία: Στήν αρχή τού έπέβαλε νά εξευτελίζει τόν εαυτό του ενώπιον δλων τών πατέρων καί νά δέχεται πώς είναι ό άμαρτωλότερος άνθρωπος τής γης. Ταυτόχρονα τού λοιπού δέν θά κάνει τίποτε χωρίς τή γνώμη καί γνώση τού Γέροντα καί τού Πνευματικού, δέν θά κάνει ούτε προσευχή πέραν τής κεκανονισμένης καί δέν θά λειτουργεί γιά μεγάλο χρονικό διάστημα.

"Ετσι, άφοϋ έξομολογήθηκε καί ταπεινώθηκε, ζητώντας συγχώρεση άπό τόν Θεό καί τους ανθρώπους, άρχισε νά υποχωρεί ό σαρκικός πόλεμος, ό όποίος κυρίως τρέφεται μέ τόν εγωισμό, τήν πολυφαγία καί τις φαντασιώσεις τών αισχρών λογισμών καί πραγμάτων καί άναλόγως ό άνθρωπος γίνεται ή θύμα τού πολέμου ή νικητής καί στεφανώνεται άπό τόν αγωνοθέτη Δεσπότη Χριστό, ποό βραβεύει τις καλές μας πράξεις καί τιμωρεί τις κακές καί σκοτεινές ένέργειές μας.

Στους ανθρώπους που επιμένουν νά κάνουν ό,τι θέλουν, αύτά καί χειρότερα παραχωρεί ό Πανάγαθος Θεός, πού θέλει μέ κάθε τρόπο νά μάς σώσει καί νά μάς παραλάβει καθαρούς καί αγνούς στή Βασιλεία τών Ουρανών. Έτσι έγινε καί μέ τόν έν λόγω ιερομόναχο, πού για Δεν έχουν όλοι οΐ μοναχοί τον ίδιο τρόπο ζωής, ούτε την ίδια ψυχική δομή. τόν παραδειγματισμό όλων μας ό Θεός παραχώρησε να πάθει αύτά, γιά νά προσέχουμε έμείς.

Έφραίμ ό ταλαίπωρος

Πάνω άπό τα ησυχαστήρια των Κατουνακίων, σέ μιά σπηλιά κάτω από ένα βράχο καί σέ μέρος δύσβατο όπου δεν ύπάρχει δρόμος βατός ή πέρασμα δρόμου, ζούσε μέ σκληρό αγώνα, πραγματική αυταπάρνηση καί παντός είδους στερήσεις ό μοναχός Έφραίμ, ό λεγόμενος ταλαίπωρος, ό όποίος καταγόταν άπό τά χωριά τής Θεσσαλίας,

Καθώς μοϋ διηγήθηκε ό άγαπητός μου προηγούμενος τής Μονής Άγ. Παύλου, Αρχιμανδρίτης Άνδρέας, πού άσκήτευε τότε γιά μικρό διάστημα στήν έρημο τού Άγιοβασίλη κοντά στον γέροντα Γεράσιμο Μενάγια, ό μοναχός Έφραίμ. επειδή τη χρονιά έκείνη είχε αποκλεισθεί από τό πολό χιόνι, ξέμεινε από παξιμάδι καί κάθε άλλη ύλική τροφή για περισσότερο από μία εβδομάδα καί είχε μείνει τελείως άσιτος.

Έτσι, κάποιο βράδυ που έπαιρνε να σουρουπώνει, άνοιξε τήν πόρτα νά βγει έξω άπό τή σπηλιά. Ξαφνικά βλέπει μπροστά του έναν άνθρωπο μέ κοσμική περιβολή καί φορτωμένο ένα μεγάλο σάκκο.

Ό άνθρωπος αυτός τού είπε: «Πάτερ. θέλω νά πάω στήν Κερασιά, άλλ’ έπειδή έχει πολλά χιόνια καί άρχισε νά νυχτώνει, μπορώ νά άφήσω εδώ τό σάκκο μου καί νά τόν πάω αύριο στον προορισμό του;».

Ό μοναχός Έφραίμ έμεινε κατάπληκτος, ποϋ βρέθηκε αυτός ό ξένος μέ τέτοιο φορτίο εκεί πέρα, ενώ δρόμος δέν υπήρχε, καί τόν ρώτησε: «Πώς ήλθες εδώ, αδελφέ μου; Έλα μέσα πού έχω λίγη φωτιά νά ζεσταθείς. Άφησε έδώ τό φορτίο σου καί δποτε θέλεις πάρ’ το».

Ό ξένος προφασιζόμενος ότι βιάζεται νά επιστρέφει στόν Άγιο Παΰλο δέν θέλησε νά μπει μέσα, άλλ’ άφησε τό φορτίο του κι έφυγε βιαστικός ή μάλλον εξαφανίστηκε. Σάν άπό νάρκη τότε συνήλθε καί ό π. Έφραίμ καί είδε μπροστά του μόνο τό σάκκο.

Κοίταξε δεξιά κι αριστερά έξω άπό τή σπηλιά, άλλά δέν είδε κανένα ίχνος στο χιόνι, ούτε νά έρχεται προς τή σπηλιά, ούτε νά φεύγει. Τότε κατάλαβε ότι έπρόκειτο γιά κάτι ύπερφυσικό, ένα θαϋμα τής θείας Πρόνοιας. Άνοιξε τό σάκκο καί τόν βρήκε γεμάτο μέ παξιμάδια καί άλλα τρόφιμα, τά όποια βάστηξαν μέχρι πού πέρασε ή βαρυχειμωνιά καί άνοιξε ό καιρός.

Ό γερο-Έφραίμ, μέ δάκρυα στά μάτια καί πνευματική αγαλλίαση, εύχαρίστησε καί δοξολόγησε τόν πανάγαθο Θεό καί τήν Κυρία Θεοτόκο, πού, μέ τή θεία Πρόνοια, φροντίζει τά παιδιά της. Μετά άπό · αύτό δυνάμωσε περισσότερο ή πίστη του γιά τή θεία Πρόνοια καί γιά τήν ιδιαίτερη φροντίδα τής Παναγίας καί παρέμεινε στη σπηλιά αύτή μέχρι τό τέλος τής ζωής του, άγωνιζόμενος κατά τού πολυμήχανου δαίμονα τής φιλαυτίας καί τών άλλων παθών.

Όταν άδυνάτησε τό σώμα του καί κατέπεσε, οί γέροντες καί οί μοναχοί τής Ίεράς Μονής τού Αγίου Παύλου, οί όποίοι  κατά τά χρόνια τής Γερμανικής Κατοχής έτρεφαν καί μέ διάφορα τρόφιμα καί κηπευτικά συντηρούσαν καί ένίσχυαν όλους τούς πατέρες τής έρημου, άπό τή Νέα Σκήτη μέχρι τόν Άγιοβασίλη, πρότειναν στον γερο-Έφρα'ιμ νά τον πάρουν στο μοναστήρι τους, γιά νά τον έξυπηρετήσουν, άλλα αυτός δεν δέχθηκε και τους παρεκάλεσε, μέ πολλή ταπείνωση, νά τον άφήσουν νά τελειώσει έκεί τη ζωή του.

Έτσι, μέ όσιακό θάνατο ό έρημίτης μοναχός Έφραίμ παρέδωσε τήν άγια ψυχή του στα χέρια τού ζώντος Θεού, το 1962, γιά νά χαίρεται κοντά στόν Θεό στους άτελεύτητους αιώνες των αιώνων.

Εισαγωγή  σε πρώτη αποκλειστική δημοσίευση  στό Ορθόδοξο Διαδίκτυο από το Βιβλίο :

ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Η ηλεκτρονική επεξεργασία αναρτήσων κειμένων, τίτλων  και εικόνων έγινε από τον N.B.B

Επιτρέπεται η χρήση, διάθεση και αναπαραγωγή κειμένων σε Ορθόδοξα Ιστολόγια, αρκεί να διατηρείται το αρχικό νόημα χωρίς περικοπές που πιθανόν να το αλλοιώνουν για μη εμπορικούς σκοπούς,με βασική προϋπόθεση την αναφορά στην πηγή :

© ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: