8. Διάσπαση και λιποταξία από την Ορθόδοξη πίστη μερίδας Ανατολικών

Αλλά αλοίμονο αισθάνομαι στην ψυχή μου αδυναμία  καί θλίψη γιά τη συνέχεια τής διήγησης. Ώς εκείνη τή στιγμή, ήταν μαζί μέ τόν ιερό Μάρκο κι όλοι σχεδόν οί υπόλοιποι τής ανατολικής Εκκλησίας. Καί παρόλο πού αυτός ήταν ό έξοχος άγωνιστής. των άλλων ή βοήθεια ήταν είτε άποϋσα είτε μηδαμινή, τουλάχιστον δέν ήταν εχθροί, δέν πολεμοΰνταν κι από τούς δικούς του ό Μάρκος. ’Αλλά στή συνέχεια, αλίμονο, οί άλλοι όχι μόνο δέν βοηθούσαν, αλλά άρχισαν νά είναι καί ν’ αναγνωρίζονται σάν εχθροί καί πολέμιοι αυτού τού Μάρκου αλλά πολύ περισσότερο καί πολέμιοι τής αλήθειας.

Γιατί σέ μάς, πού οφείλαμε νά είμαστε σύμμαχοί, του, αντί γιά τέτοιους, άλίμονο, έβρισκε εχθρούς΄. Αυτά είναι λόγια τού σοφότατου Σχολάριου.

Ό Νίκαιας Βησσαρίων, αφού είπε ένα λόγο πού είχε συνθέσει ό προαναφερόμενος Σχολάριος, όπως τό μαρτυρεί ό ιστορικός, σταμάτησε καί. βουβάθηκε στή συνέχεια κι άρχισε ό αποστάτης καί ματαιόδοξος, νά ονειρεύεται τήν καρδιναλική πορφύρα, μέ τήν οποία, όπως λένε μερικοί, υπόσχονταν νά τού ικανοποιήσουν τή φιλοδοξία του.

Ό προαναφερόμενος Γρηγόριος, ό μάλλον σατανικός παρά πνευματικός Γρηγόριος καί κάποιος δάσκαλος Άμηρούτζης, λιώνοντας από φθόνο γιά τόν άγιο άνθρωπο τού Θεού, σέ μία συνέλευση πού κατατρόπωνε τό σοφιστή κι άπεραντο-λόγο Ίουλιανό μέ τήν ακαταμάχητη δύναμη των λόγιαν του, καί θριάμβευε μέ τήν αλήθεια στό μέσο τής συνόδου καί δεχόταν εκείνα τά χειροκροτήματα από τούς έγκριτους Λατίνους καί μοναχούς, σάν νά λέμε από τούς ενάντιους, κι άναγνωριζόταν καί κηρυσσόταν ώς πνευματοφόρος, τότε λέω, εκείνοι οί τρισκακοδαίμονες, ό φευδοπνευματικός κι ό Άμηρούτζης, κάθισαν κι οί δύο σ’ ένα μέρος, δηλαδή πίσο.) καί μακριά, απέναντι, από τόν άγιο κι εκεί καθισμένοι ειρωνεύονταν έμπαίζοντας καί περιγελώντας κρυφά τά λεγόμενά του.

Έτσι συνηγορούσαν καί συναγωνίζονταν αντίθετα οί δικοί μας στόν προασπιστή τής Εκκλησίας μας, πού άγωνιζόταν στό στάδιο υπέρ τής εύσέβειας.

Αυτολεξεί τά λέει αυτά ό φιλαληθέστατος Συρόπουλος, ό όποιος ήταν κι αύτός εκεί παρών καί άκουγε τόν άγωνιστή καί προασπιστή τής Εκκλησίας κι έβλεπε τις είρωνίες καί τις άσεμνες χειρονομίες έκείνων των προδοτών. Γι’ αύτό κι αγανακτώντας ό δύστυχος καί λυπημένος σφοδρά βλέποντας τήν τόση αθλιότητα, μέ δάκρυα κι άναστεναγμούς, μάς άφησε γραμμένο αυτό τό έπιφώνημά του: ΄’Έτσι συνηγορούσαν καί συναγωνίζονταν αντίθετα οί δικοί μας στόν προασπιστή τής Εκκλησίας μας, πού αγωνιζόταν στό στάδιο υπέρ τής ευσέβειας΄. Το έγραφα καί δεύτερη φορά, γιατί παρόλο πού είναι λυπηρό γιά τήν έπιβουλή καί τήν άγνωμοσύνη έκείνων, ταυτόχρονα είναι καί χαροποιό, γιατί φανερώνει πόσο άξιος είναι ό έπαινος γιά τόν Μάρκο, εκείνου πού προβάλλουμε εμείς γιά νά επαινείται. Κι ό φθόνος των εχθρών του δεν κατάφερε τίποτα άλλο, παρά ν’ άναδείξει ακόμα πιό λαμπρό καί πιό ένδοξο αύτόν πού φθονούσαν. Γι’ αύτό καί δίκαια έκεΐνοι οί αποστάτες ονομάζονται φθονεροί κι επίβουλοι καί προδότες τής δικής τους Εκκλησίας, πονηρά δημιουργήματα καί σκεύη τής άπώλειας, ενώ αύτός ονομάζεται άριστος αθλητής καί γενναίος αγωνιστής κι ακατάβλητος κι ανίκητος πρόμαχος τών Πατέρων του, καλός μαθητής καλών δασκάλων καί καύχημα καί δόξα τής ’Ανατολικής Εκκλησίας.

’Αλλά εκείνοι, παρακινούμενοι από τό διαβολικό φθόνο έτσι φέρονταν πρός τόν άγιο καί περισσότερο κατά τής ευσεβούς πίστης, υπέρ τής οποίας εκείνος αγωνιζόταν ένθερμα. Στή συνέχεια όμως, κι άλλοι πολλοί, μή μπορώντας ν’ άντέ-ξουν τή φωτιά των πειρασμών, δηλαδή τις εκεί κακοπάθειες καί ταλαιπωρίες κι άλλοι υπηρετώντας τις επιθυμίες τού βασιλιά, άρχισαν σιγά σιγά νά προδίδουν την πατρική ευσέβεια καί νά παρεκλίνουν θέλοντας καί μή πρός στόν παπισμό. ΄Ετσι ό προστάτης των ορθών δογμάτων, βρέθηκε στό τέλος μόνος, έγκαταλελειμμένος σχεδόν απ' όλους. Γι! αυτό αναγκαστικά εύρισκε εχθρούς, όχι μόνο αυτούς πού είχε από τήν αρχή, δηλαδή τούς παπιστές, αλλά χειρότερα άκόμα, τούς δικούς του, τούς όμόπιστους, τούς ομογενείς καί τούς ομόδοξους.

Γιατί σέ μάς, πού οφείλαμε νά είμαστε σύμμαχοί του, αντί γιά τέτοιους, αλίμονο, έβρισκε έχθρούς (Σχολάριος).

Παρασκήνια και οικονομική τρομοκρατία

Είναι όμως καλό και ίσως ο καιρός το  επιτρέπει, επειδή άναφέραμε εκείνες τις κακοπάθειες, νά πούμε λίγο καί γι’ αυτές, όσο συμβάλλει, στήν παρούσα υπόθεση, γιοι νά φανεί ή ποιότητα τής δήθεν εμπιστοσύνης καί τής ψευδοκαλοκαγαθία ς των παπιστών πρός τούς δικούς μας κι ό τρόπος μέ τόν όποίοέγινε τέλος πάντων ή κάκιστη καί ψυχοφθόρα εκείνη ένωση. Από αυτά μάλιστα θά λάμψει τό γενναιότατο κι αήττητο φρόνημα τού δικού μας ηρώα, γιατί εκείνα τά μέσα καί οι τρόποι πού όλους τούς άλλους τούς οδήγησαν στήν προδοσία κι απώλεια, σ’ αυτόν τόν Μάρκο υπήρξαν άσκηση μεγάλης υπομονής καί καρτερίας καί αιτία αθάνατης καί μακάριας δόξας.

Οταν οί δικοί, μας έφτασαν στη Βενετία, άφοΰ τούς υποδέχτηκαν ό δούκας κι οί έγκριτοι τής Βενετίας καί τούς ανάπαυσαν μέ μεγάλη τιμή καί φιλανθρωπία, τούς έδωσαν ύστερα καί συμβουλή νά μήν πάνε αμέσως στον Πάπα, άλλά νά σταθούν καί νά σκεφτούν μέ ίιπομονή, πού τούς συμφέρει καλύτερα νά πάνε, στον Πάπα ή στήν σύνοδο στή Βασιλεία γιά τήν όποία  μιλήσαμε πρίν. Καί τό έλεγαν αυτό, επειδή ήξεραν, ότι όταν ήταν άκόμα στήν Κωνσταντινούπολη, έστειλαν μύνημα καί στή σύνοδο εκείνη μήπως καί τούς δέχονται νά πάνε κι αυτοί εκεί καί νά διαλεχθοΰν μέ κείνους γιά τήν πίστη. Αυτή τήν πρόταση μετά χαράς τήν δέχτηκαν οί συνοδικοί τής Βασιλείας κι άντάλλαξαν μεταξύ τους συμφωνητικά γράμματα κι έστειλαν πλοία καί ύποσχέθηκαν νά καλύψουν τά έξοδα κι όλα τ’ άπαραίτητα γιά νά ξεκινήσουν από τήν Πόλη, τά όποία  τ’ άθέτησαν όλα ύστερα, γιά νά πάνε στόν Πάπα άφοΰ τούς μετέπεισαν οί άπεσταλμένοι άπό τόν Πάπα.

Γι’ αυτό λοιπόν οί άρχοντες τής Βενετίας τούς έλεγαν νά στοχαστούν μέ υπομονή μήπως τούς συμφέρει καλύτερα νά πάνε στή σύνοδο στή Βασιλεία. ΄Οταν τά έμαθαν αυτά οί περί τόν Πάπα, γιά νά μήν τύχει καί πάνε στή Σύνοδο στή Βασιλεία πού ήταν ένάντια καί πολέμια τού Πάπα, βάλθηκαν νά προτρέπουν καί νά παρακινούν έντονα τόν Βασιλιά καί τόν Πατριάρχη, γιά νά ξεκινήσουν μία ώρα νωρίτερα. Γι’ αυτό καί γιά νά κερδίσουν τή γνώμη τους καί πρίν ζητήσουν τά έξοδα, μοίραζαν τά φλουριά πλουσιοπάροχα.

Βασιλιά, (είπε ό διορισμένος στήν επιστασία τής διανομής), έχω προσταγή άπό τή μακαριότητά του, νά δώσω λίγων ημερών έξοδα, όσα ορίζει ή βασιλεία σου νά δώσω.΄

Ό Βασιλιάς απάντησε: ΄Επειδή είναι γιά λίγες μέρες, δώσε πεντακόσια΄.

Κι ό παπιστής απάντησε ότι :

Άν καί όρισες πεντακόσια, εγώ δίνω εξακόσια. Ρώτησε τόν Πατριάρχη κι είπε τριακόσια΄. Κι αυτός είπε πάλι:

Όρισες τριακόσια, εγώ δίνω τετρακόσια΄.

Ω, μεγάλη προθυμία κι αφθονία! Λίγες μέρες μετά έρχεται άλλος από τόν Πάπα, καί φροντίζει νά τούς παρακινήσει νά ξεκινήσουν τό γρηγορότερο καί ξανά δίνονται πολλά φλουριά χωρίς νά ζητηθούν, στόν βασιλιά 1600 κι΄ άλλα τόσα στόν Πατριάρχη. Kι΄ επιπλέον στόν Πατριάρχη ξεχωριστά, άργυρές πιατέλες καί λεκάνη αργυρή γιά τό νίψιμο τού προσώπου του. ’Έτσι υποδουλωμένοι μέ τέτοιους τρόπους καί τέτοια μέσα, πήγαν μέ τό μέρος τού Πάπα. Εκείνοι λοιπόν, πού στή Βενετία μοίραζαν τό χρυσό μέ τόση γενναιότητα, στή Φερράρα δέν είχαν πλέον τήν ίδια προθυμία.

’Αντίθετα, όταν οί δικοί μας άντιστάθηκαν στήν πρωτοκαθεδρία τού Πάπα, γιατί, παρά τήν άρχαία συνήθεια, ζητούσε νά καθίσει πάνω από τό βασιλιά, αμέσως σταμάτησαν τό σιτηρέσιο, παρόλο πού είχαν συμφωνήσει έγγράφιος νά δίνεται κάθε μήνα, όπως είπαμε. Κι όσο οί δικοί μας δέν συμφωνούσαν νά ορίσουν τις καθέδρες όπως ήθελαν εκείνοι, ούτε τό σιτηρέσιο δόθηκε. ’Αλλά δόθηκε μόνο όταν έστησαν τόν εωσφορικό του θρόνο όπως ήθελαν. Αυτό τόν τρόπο μεταχειρίστηκαν καί στή συνέχεια καί πότε περνούσαν δύο μήνες, πότε τρεις, πότε πέντε καί δέν γινόταν καμιά υπόμνηση γιά τό σιτηρέσιο. ’Αλλά τί λέω υπόμνηση: Ζητούνταν καί ζητούνταν επίμονα καί μέ πολλές δεήσεις άλλά μάταια γινόταν κάθε δέηση. Έπρεπε πρώτα νά συγκατανεύσουν σ’ ότι ήθελαν εκείνοι καί τότε νά δοθεί, αλλά καί τότε ελλιπές καί όχι ολόκληρο. Γι’ αυτό κι αναγκάζονταν οί δύστυχοι, άλλοι νά πουλούν άν είχαν τίποτα άξιο λόγου, κι άλλοι νά βάλουν ενέχυρο κι αυτά τά ίδια τ’ άρχιερατικά τους ενδύματα, γιά ν’ άποκτήσουν μερικά έσοδα νά ζήσουν καί νά μήν πεθάνουν από λιμό. Καί δεν αναφέρω τις χαμαιποιχίες των περισσότερων πού δεν είχαν ούτε κρεβάτι ούτε στρώμα γιά ν’ αναπαυτούν λίγο, ούτε την εποχή τού παγετού. Κι όχι γιά δέκα μέρες, ή τρεις έβδομάδες, ή τό πολύ γιά ένα εξάμηνο. ’Αλλά σχεδόν τρία χρόνια ύπέφεραν οί ταλαίπωροι αυτές τις μεγάλες καί μακροχρόνιες κακοπάΟειες κι εκείνα τ’ αθεράπευτα κακά. ’Αθεράπευτα βέβαια, γιατί δέν μπορούσε κανείς ούτε νά φύγει καί νά γλιτώσει, γιατί δόθηκε βασιλικό πρόσταγμα στούς θυρωρούς τής πόλης, νά μήν άφήνουν Γραικό πού δέν έχει βούλα, δηλαδή διαβατήριο από τό βασιλιά νά βγαίνει έξω από τήν πόρτα. Κάποιοι κληρικοί πιεζόμενοι από τήν ανάγκη βρήκαν τρόπο κι έφυγαν γιά τήν Κωνσταντινούπολη. Καί ό Πατριάρχης έγραψε αμέσως στόν έπίτροπό του, νά θέσει σ’ αργία κι αν περιφρονήσουν τήν αργία καί λειτουργούν, νά προστάξει τούς υπηρέτες νά τούς βγάλουν στή λεγάμενη λεωφόρο τού Μιλίου, κι εκεί νά τούς δείρουν καταγής. Νά μέ ποιούς τρόπους προχωρούσε εκείνη ή ψευδο-σύνοδος στό σκοπό της, δηλαδή στήν ένωση, τούς οποίους τρόπους τούς αύξησαν ακόμα περισσότερο, ώσπου έφτασαν αυτούς τούς άθλιους στό σημείο τής έσχατης ανάγκης.

Προς αλλαγή τόπου και του θέματος

Οταν έμαθε ό βασιλιάς την φυγή στά   κρυφά έκείνων των κληρικών κι επειδή φοβήθηκε νά μήν ακολουθήσουν τό παράδειγμά τους καί πολλοί άλλοι καί συγχρόνως θέλοντας νά περισφίξει ακόμα περισσότερο αυτούς πού εναντιώνονταν στούς σκοπούς τής ψευτοένωσης, συσκέπτεται μέ τόν Πάπα κι άποφασίζουν νά μεταφέρουν τή Σύνοδο στό εσωτερικό τής ’Ιταλίας κι εκεί να συζητήσουν όχι πλέον σχετικά μέ τήν προσθήκη, άν έγινε καλώς ή κακώς στό άγιο Σύμβολο, αλλά γιά τό δόγμα, καθώς πολλές μέρες πρωτύτερα τού τό ζήτησαν αυτό μέ μεγάλη βιασύνη οί παπιστές, δηλαδή άν στ’ αλήθεια τό ΄Αγιο Πνεύμα έκπορεύεται καί εκ τού Υιού ή όχι, πράγμα πού σημαίνει μέ λίγα λόγια, ότι αποφάσισε έκεΐ νά κάνει τήν ένωση.

Στα αλήθεια αυτό φάνηκε φοβερό στούς περισσότερους, δηλαδή τό νά εγκαταλείπουν καί τις συζητήσεις γιά τήν προσθήκη, πού ήταν τό ισχυρότερο όπλο πηγαίνοντας σ’ άλλη πόλη καί νά σπαταλούν μάταια τις μέρες τους έκεΐ, μήν ξέροντας, πώς έκεΐ σκεφτόταν ό ασύνετος νά κάνει καί τήν κάκιστη ένωση. Τελικά ή απόφαση τού βασιλιά ύπερίσχυσε τότε καί πέρασαν στή Φλωρεντία, από τήν οποία κι ονομάστηκε Φλωρεντινή σύνοδος έκεΐνο τό άποστατικό κι αντίχριστο συνέδριο. Καί τότε μόνο λοιπόν, όταν συμφώνησαν καί στά δύο, τούς δόθηκε καί τό σιτηρέσιο, όχι όμως όσο τούς έλειπε, δηλαδή πέντε μηνών, αλλά τεσσάρων. Μετά από λίγες μέρες λοιπόν, άρχισαν καί τις συζητήσεις, έφόσον οί Λατίνοι τό ζήτησαν μέ σφοδρό πόθο.

 Λόγοι αλλαγής θέματος διαλόγου

Αλλά έδώ, ίσιος κάποιοι άπειροι σε τέτοιου είδους ζητήματα, θά απορήσουν, οχετικά μέ τήν αιτία γιά τήν όποία  οί Λατίνοι τό ζητούσαν έπί-μονα, ένώ οί δικοί μας δέν ήταν πρόθυμοι νά προσέλθουν σ’ αυτές τις συζητήσεις. Κι ή απάντηση είναι ή έξης: Στήν προσθήκη γίνονταν οί Λατίνοι κατακριτέοι, όπως κι έγιναν από τούς όρους των Οικουμενικών Συνόδων, πού ορίζουν κυριολεκτικά μέ φρικτότατα αναθέματα, νά μήν άφαιρέσει ούτε νά προσθέσει κανείς ούτε ένα γιώτα στό άγιο Σύμβολο. Γι’ αυτό  καί παρόλο πού φλυάρησαν πολύ, όπως είπαμε, θέλοντας νά δικαιολογήσουν τήν επάρατη προσθήκη τους, καταλάβαιναν κι έξω από τήν σύνοδο στό κόσμο λεγόταν φανερά κι άκου γάταν μέ θάρρος, πώς ή νίκη τής αλήθειας είναι στά χέρια των Γραικών. Γι' αυτό άγιονίστηκαν μ’ όλους τούς τρόπους νά περάσουν στις συζητήσεις σχετικά μέ τό δόγμα, γιατί αυτό τό σημείο είναι ένα πλατύ θέμα, καί γιά τή μία πλευρά καί γιά τήν άλλη, δηλαδή τόσο γιά τούς Ανατολικούς, όσο καί γιά τούς Δυτικούς. Είναι ένα θέμα στό όποίομπορούσαν νά παραβιάσουν καί νά παρερμηνεύσουν καί ρητά τής θείας Γραφής. Μπορούσαν νά φέρουν καί μαρτυρίες από θείους Πατέρες παλαιούς, άλλα μέν αμφίβολα στήν σημασία τους κι άλλα νόθα καί παραποιημένα. Καί τό μεγαλύτερο καί ισχυρότερο βοήθημά τους, ήταν πού έλεγαν πώς έχουν λατινικά ρητά παλαιών δυτικών λατινικών αγίων, πού λένε τάχα φανερά, πώς τό ΄Αγιο Πνεύμα εκπορεύεται καί εκ τού Υιού.[21]

Οταν λοιπόν οί Παπικοί έπρόκειτο νά παρουσιάσουν αυτά τά ρητά (όπως κι έγινε ύστερα στήν πράξη), καί οπωσδήποτε έπρόκειτο νά τά χρησιμοποιήσουν σύμφωνα μέ τή δική τους ερμηνευτική εκδοχή ακόμη καί τήν θεία Γραφή, ήταν επακόλουθο καί νά διακηρύξουν πώς απέδειξαν τή δική τους γνώμη λαμπρότερα κι από τόν ήλιο. Γι αυτό στή συνέχεια ήταν ανάγκη, είτε νά πειστούν οί δικοί μας στά δικά τους λόγια καί νά δεχθούν ώς ορθοδοξία τήν κακοδοξία     τους, είτε άν δέν συγκατένευαν ν’ αποδεχτούν τήν παπική πλάνη τους, έπρεπε αναγκαστικά νά τούς κηρύξουν ώς αιρετικούς καί κακόφρονες καί ό Πάπας νά δώσει άδει,α νά τούς πιάσουν κι ίσως καί νά τούς φονεύσουν ώς εχθρούς τής πίστης κι απειθείς καί περιφρονητές τής παπικής του μεγαλειότητας. 'Όλα αυτά οί δύστυχοι ’Ανατολικοί τά σκέφτονταν καί πριν ξεκινήσουν από τήν Κωνσταντινούπολη, αλλά πολύ περισσότερο τά σκύφτηκαν καί τά κατάλαβαν αφού τά δοκίμασαν έμπρακτα κι είδαν πόσο πεισματικοί καί φιλόνικοι είναι οί Δυτικοί. Οί όποιοι, παρόλο όμολογουμένως φανερά ντροπιάστηκαν καί δέν κατάφεραν ν’ άπολογηθοΰν μετά τήν ανάγνωση των Συνοδικών Όρων καί τούς θεόσοφους λόγους τού αγιότατου Εφέσου, όπως οί ίδιοι, οί ομογενείς Ίταλιώτες τούς τό ομολόγησαν μέ θάρρος, παρόλο λέω πού μέ τέτοιο τρόπο αποστομώθηκαν καί ντροπιάστηκαν, ωστόσο αυτοί δέν ντρέπονταν νά καυχιούνται εντελώς τό αντίθετο, δηλαδή πώς άπολογήθηκαν πληρέστατα καί πώς όλα εκείνα πού είπε ό Εφέσου τ’ άντέκρουσαν μ’ αναντίρρητα επιχειρήματα κι απέδειξαν σαφώς, ότι καλά κι εύλογα έκαναν τήν προσθήκη στό Σύμβολο  [22]

Νά λοιπόν ποια είναι ή αιτία γιά τήν οποία οί δικοί μας άπέφευγαν εκείνες τις συζητήσεις, όχι δηλαδή άπ’ έλλειψη αλήθειας, (γιατί όπως δέν είναι δυνατόν νά λείψει τό φώς από τόν ήλιο, έτσι δέν είναι δυνατόν νά λείψει ή αλήθεια από τήν Εκκλησία τού Χριστού), άλλά επειδή στήν πράξη κατά         λαβαν, πώς όχι μόνο είναι αδύνατο ν’ αλλάξει γνώμη εκείνο τό έθνος καί νά ομολογήσει την αλήθεια καί νά φανεί πώς τόσους αιώνες ήταν πλανεμένοι, αλλά μάλιστα προέβλεπαν, ότι αμέσως μόλις ριχτούν σέ κείνες τις συζητήσεις 0ά συμβεϊ τό αντίθετο, όπως κι έγινε.

Ναι τά σκύφτηκαν καλά αυτά όλα καί πριν καί μετά, αλλά δεν μπορούσαν ν’ αντιλέγουν στό βασιλιά. Γι’ αυτό καί μετέβηκαν στή Φλωρεντία, όπως είπαμε κι αποδέχτηκαν αυτόν τόν αγώνα των διαλέξεων.

Αλλά γιατί είπα αποδέχτηκαν; Κι αυτόν τόν αγώνα στήν Φλωρεντία μόνος ό ιερός καί μέγας Μάρκος τόν διεξήγε. Ό καλός καί λαμπρός καί μόνος άξιος αγωνιστής υπέρ τής αλήθειας, ό όποιος καί γιά τήν λαμπρότητα τής ευαγγελικής του ζωής καί γιά τήν επισημότητα τής διπλής του ιδιότητας, τής άρχιερωσύνης έννοώ, καί τής τοποτηρησίας όλων των θρόνων τής Ανατολής καί ιδιαίτερα γιά τήν ικανότητα καί τήν ακαταμάχητη δύναμη των λόγων του, αυτός ό άνδρας ήταν κι αναγνωριζόταν ώς αρχηγός κι επικεφαλής καί κορυφαίος τής συνέλευσης των Ανατολικών.

Στη Φλωρεντία Εναρξη Συνόδου 26-2-1439

Είναι αδύνατο αδύνατον νά περιγράψουμε  καί νά εξηγήσουμε εδώ, σ’ ότι φορά τή παρούσα υπόθεση, τά τότε γεγονότα στήν Φλωρεντία αναλυτικά. Γι’ αυτό, μέ μεγάλη συντομία θά δείξω τό θαύμα τού μέγα ηρώα. ’Έγιναν επτά γενικές συνελεύσεις στό παλάτι τού Πάπα [τόν Μάρτιο τού 1439], Σ’ όλες μόνος αυτός φαινόταν ν’ αγωνίζεται, μόνο αυτός απαντούσε, αυτός έλεγχε τά σοφίσματα καί τις παρερμηνείες κι αυτός μόνο φαινόταν στόμα των θεολόγιον καί ύπέρμαχος τής πατροπαράδοτης πίστης. Καί γιά νά στολίσου μέ τά μαργαριτάρια τού σοφότατου Σχολάριου την ιερή του κεφαλή λέει:

Υπεράσπιζε τό πατρικό δόγμα, μόνος άνάμεσα στους Λατίνους. Γιατί σέ μάς, πού οφείλαμε νά είμαστε σύμμαχοί του, αντί γιά τέτοιους, αλίμονο, έβρισκε εχθρούς.

Στ’ αλήθεια είναι άνυπόστατος εκείνος ό μύθος πού έλεγαν οί αρχαίοι ΄Ελληνες, ότι κάτω από τήν πλάση, είναι κάποιος ’Άτλας πού βαστά όλο τόν κόσμο. ’Αλλά άν εκείνο ήταν όντως μύθος, ό Μάρκος τής Εφέσου σίγουρα στάθηκε πραγματικός κι αληθινός Άτλας, επειδή αυτός μόνος βάσταξε πάνω του όλο τό σύστημα των Ανατολικών ή γιά νά τό πω ορθότερα τήν ’Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία. Επειδή σχεδόν όλοι οι άλλοι παρεξέκλιναν κι εξαχρειώθηκαν, άλλοι από φθόνο, άλλοι άπό φόβο, άλλοι από κολακείες καί μάταιες υποσχέσεις, κι οί περισσότεροι άπό τήν πίεση τής μακροχρόνιας ταλαιπωρίας καί τού αναπόφευκτου λιμού, κανένα όμως άπό τά προηγούμενα δεν μπόρεσε νά έχει τήν παραμικρή επιρροή σέ κείνη τήν αδαμάντινη ψυχή τού Μάρκου.

Αλλά γιά νά μή φανεί πώς εγώ επιχειρώ νά εγκωμιάσω αυτό τό μέγα θαύμα τής οικουμένης, πράγμα αδύνατο στή στεγνή άπό κάθε δροσιά ρητορικής ευγλωττίας γραφίδα μου, άκολουθώ μόνο μέ τή λιτή μου γλώσσα τήν απλή διήγηση τού λόγου, λέγοντας ότι στό τέλος, μ’ έναν ολόκληρο λόγο τόν όποίοσυνέθεσε μέ τή σοφία τού Πνεύματος καί τόν όποίοεκφώνησε στήν τελευταία, δηλαδή στήν έβδομη συνέλευση [17.3.1439], μ’ αυτόν τό λόγο άπέδειξε λαμπρότατα άπό τις θείες Γραφές κι άπό τις άγιες Οικουμενικές Συνόδους κι άπό τούς έπιμέρους άγιους καί τούς έγκριτους δασκάλους, ότι ή Ανατολική Εκκλησία έχει καί διαφυλάττει εκείνη τήν ίδια πίστη, τήν οποία παρέδωσαν στό κόσμο οί θείοι Απόστολοι, δηλαδή τήν ειλικρινή, τήν αληθινή κι ορθόδοξη.

Απαγόρευση να ομιλεί ο Μάρκος Εφέσου 

Και μόλις είπε αυτό τό λόγο ατό μέσον ό Μαρκος Εφεσου στ μέσον της Συνόδου, σιώπησε  στό έξης, επειδή κατάλαβε καί πληροφορήθηκε, ότι  οί παπιστές όμοια σχεδόν με τό διάβολο, προτιμούν νά μείνουν στην κακοφροσύνη τους, μόνο γιά νά μη φανεί πώς έσφαλλαν. Παλιό χαρακτηριστικό στ’ αλήθεια αύτού του έθνους, των Λατίνων εννοώ, ή έπαρση, ή υπεροψία, ή αλαζονεία κι αξιόπιστος μάρτυρας αύτού είναι ό μέγας δάσκαλος τής οικουμένης, ό φωτισμένος έξ ουρανού Βασίλειος, πού άκμασε τόν τέταρτο αιώνα, λέγοντας γι’ αυτούς, ότι :

«Ούτε ξέρουν τήν αλήθεια, ούτε καταδέχονται νά τήν μάθουν»

Οταν σιώπησε λοιπόν ό θείος Μάρκος, αναγκαστικά σταμάτησαν κι οί διαλέξεις. Γιατί οί άγωνιζόμενοι δέν είχαν στό έξης τόν άνταγωνιζόμενο. Καί μάλιστα δέν πήγε πιά ούτε στις δύο κοινές συνελεύσεις πού έγιναν ακόμα [21.3 καί 24.3.1439]. ’Αλλά αύτό λένε ότι  τό έκανε καί δέν πήγε, μέ βασιλική διαταγή.

Τί έγινε έπειτα; Άραγε σιώπησε τελείως κι έκεΐνο τό θεολογικότατο στόμα έκλεισε; Μιμήθηκε τάχα κι αύτός, κατά κάποιον τρόπο εκείνους τούς λιποτάκτες καί προδότες τής πατροπαράδοτης πίστης; Όχι, μακάρι νά μήν κάνει κανείς τέτοιες άτοπες σκέψεις γιά τόν δικό μας τρεις φορές άριστο. Μάλιστα μπορώ νά πώ, ότι  απ’ αύτό τό σημείο καί μετά αρχίζουν τά ύπερθαύμαστα καί υπερφυσικά του άγωνίσματα καί παλέματα.

Γιατί ναι, πρός τούς Λατίνους σιώπησε. Αλλά άνοιξε καί πλάτυνε εκείνο τό θειο στόμα πρός τούς λατινόφρονες. Σταμάτησε: τις διαλέξεις μέ τούς Δυτικούς, αλλά τις άνοιξε ύστερα μέ τούς ’Ανατολικούς. Τώρα τόν πόλεμο των ετερογενών παπιστών διαδέχτηκε εκείνος των ομογενών ουνιτών. Καί γιά τό πώς έγινε, προσέξτε γιά ν’ ακούσετε όντως θαυμαστά κι εξαίσια πράγματα.

Εισαγωγή σε πρώτη αποκλειστική δημοσίευση  στό Ορθόδοξο Διαδίκτυο από το Βιβλίο :

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ

Η ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΟΥ ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ

ΑΓΙΟ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΤΟΝ ΠΑΡΙΟ

Η ηλεκτρονική επεξεργασία αναρτήσων κειμένων, τίτλων  και εικόνων έγινε από τον N.B.B

Επιτρέπεται η χρήση, διάθεση και αναπαραγωγή κειμένων σε Ορθόδοξα Ιστολόγια, αρκεί να διατηρείται το αρχικό νόημα ,χωρίς περικοπές που πιθανόν να το αλλοιώνουν για μη εμπορικούς σκοπούς,με βασική προϋπόθεση την αναφορά στην πηγή :

© ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: