5. Ο πρώτος ασπασμός

Στήν Ιταλία

Ο βασιλιάς, λοιπόν, λόγω των μάταιων ελπίδων  πού έτρεφε στην ασυλλόγιστη ψυχή του, φρόντιζε νά φτάσει σάν διψασμένο ελάφι στή θολή πηγή τής ’Ιταλίας. Αναχώρησε λοιπόν μέ τήν ’Ανατολική σύνοδο, παίρνοντας μαζί καί τόν ιερό Μάρκο, πού ακολούθησε χωρίς τήν θέλησή του, όπως θά τό ακούσουμε ύστερα από τόν ίδιο. Γιά νά παραλείψω τά ενδιάμεσα τού ταξιδιού, έφτασε στή Βενετία [8. 2.1438], ’Από κεΐ πέρασε στή Φερράρα, [4.3. ] πόλη τής ’Ιταλίας, στήν οποία βρισκόταν ό Πάπας καί στήν όποία  έπρόκειτο νά συγκροτηθεί κι ή Σύνοδος. Ό βασιλιάς όταν έμαθε πώς έφτασε κι ό Πατριάρχης τού στέλνει αμέσως τήν εξής είδηση μέσα στό πλοίο πού βρισκόταν:

Μάθε (τού λέει), παναγιώτατε δέσποτα, ότι ό Πάπας ζητά άπαραιτήτως νά τού φιλήσεις τά πόδια καί σύ κι όλοι οί υπόλοιποι καί κοίτα νά δεις τί θά κάνεις. Έγώ έχω τρεις μέρες πού αγωνίζομαι υπέρ σου, γιά νά μή γίνει αυτό καί νά πού πληροφορώ τή μεγάλη σου άγκυσύνη, γιά νά δεις πώς θα τό χειριστείς΄

.

Αυτή είναι ή πρώτη αγάπη κι ή πρώτη τιμή; Αυτή είναι ή πρώτη εξυπηρέτηση απ’ όσα φαντάστηκε ότι θά λάβει από τόν Πάπα ό ματαιόφρονας Πατριάρχης; ’Ώ, μάταιοι συλλογισμοί καί φαντασίες των ανθρώπων! Τόση εμπιστοσύνη καί τόση πληροφόρηση είχε γιά τόν Πάπα, ώστε ακόμα κι όταν ήταν στη Βενετία, δέν παρέλειψε νά πει σέ κάποιον αύλικό τού Πάπα, ότι:

Έγώ αποφάσισα, πως αν ό Πάπας είναι μεγαλύτερος μου στά χρόνια, θά τόν έχω σάν πατέρα μου. Κι άν είναι ίσος στά χρόνια, θά τόν έχω σάν αδελφό μου. Κι άν είναι νεότερος, θά τόν έχω σάν γιό μου. Καί θά τόν συμβουλεύω αυτά πού πρέπει κι αυτό θά τόν ωφελήσει πολύ, επειδή ξέρω πώς δέν έχει κοντά του καλούς συμβούλους΄.

Τέτοια όνειρα έβλεπε μέρα μεσημέρι ό ματαιόδοξος γέρος κι έλπιζε κι άλλα πολλά καί μεγάλα. Αλλά όταν ακούσε γιά τόν ασπασμό των ποδιών, έξεπλάγη ό άθλιος. Οί λογισμοί του ταράχτηκαν καί χάθηκαν. Έμεινε σάν λύκος με τό στόμα ανοιχτό, όπως λέει ή παροιμία. ΄Οσον άφορά όμως τή δική του τιμή, άντιστάθηκε μ’ όλες του τις δυνάμεις. ’Έμεινε στό πλοίο ένα ολόκληρο μερόνυχτο. Πηγαινοέρχονταν οί φροντίζοντες αύλικοί τήν παπική μεγαλειότητα, άγωνιζόμενοι καί κάνοντας τά πάντα γιά νά μήν ζημιωθεί ό ΄ισόθεος Πάπας΄ τους έκείνη τήν ώρα, πού έπρόκειτο νά μείνει στά χρονικά τής Δυτικής Εκκλησίας ώς μιά περίφημη εποχή, όταν ό οικουμενικός Πατριάρχης, μαζί μ’ όλη τήν ’Ανατολική Εκκλησία, θά έπεφτε νά προσκυνήσει καί νά φιλήσει τά πόδια τού Πάπα. Αλλά, όπως είπα, όσο γι’ αυτό, έδειξε ανδρεία κι αντίσταση. ’Έτσι στό τέλος, γιά νά μήν γυρίσει πίσω στήν Πόλη, όπως ήταν έτοιμος νά κάνει, άποφάσισαν νά μή γίνει ή προσκύνηση τού Πάπα ούτε από τόν Οικουμενικό Πατριάρχη, ούτε από κανέναν από τούς δικούς του εκκλησιαστικούς. Πράγμα τό όποίο έθλιψε καί λύπησε τά σπλάχνα τού ποντίφικα κι όσων αύλικών ήταν γύρω απ’ αυτόν, κι ή θλίψη τους φαίνεται από τις αγωνιώδεις προσπάθειες πού έκαναν γιά νά πετύχουν έναν τέτοιο εωσφορικό καί τυραννικό ασπασμό των ποδιών τού ΙΊάπα.

Προσυνοδικοί διάλογοι και το Σιτηρέσιο

Αλλά ας πλησιάσουμε και στις πράξεις της Συνόδου ,ύστερα από τις τοσες μεγάλες παρεκβάσεις μου ΄Ωσπου νά συγκεντρωθούν οί Λατίνοι επίσκοποι, σύμφωνα μέ την επιστολή πού είχε στείλει ό Πάπας σ’ όλα τά γένη τής Δύσης, φάνηκε καλό καί στά δύο μέρη καί τό Παπικό καί τό ’Ανατολικό, πριν ξεκινήσει τις εργασίες της ή γενική σύνοδος, νά διοριστούν άνθρωποι κι από τά δύο μέρη. Ή ομάδα αυτών των διορισμένων νά συνέρχονται σ’ ένα ναό κι εκεί νά εξετάζουν από κοινού κάποια μικρά κι έπιμέρους ζητήματα, τά όποία  υπήρχαν ανάμεσα στις δύο Εκκλησίες ώς μικροδιαφορές. Αυτό συμψωνήθηκε νά γίνεται τρεις φορές τήν εβδομάδα, γιά νά μήν κάθονται αργόσχολοι. Κι επιπλέον, γιά νά μήν τρώνε οί ’Ανατολικοί ώς αργόσχολοι τά φλουριά τού Πάπα. Γιατί συμψωνήθηκε κάθε μήνα ό βασιλιάς νά λαμβάνει τριάντα φλουριά, ό αδελφός του είκοσι, ό Πατριάρχης είκοσι πέντε κι οί συνοδοί τού βασιλιά καί τού Πατριάρχη άνά τέσσερα, ενώ οί υπηρέτες κι οί υπάλληλοι άνά τρία κι αυτό ονομάστηκε σιτηρέσιο. Διορίστηκαν λοιπόν δέκα από τόν Πάπα καί δέκα από τούς δικούς μας. 'Ορίστηκε καί ώς θέμα συζήτησης τό ΄πουργατόριο΄, δηλαδή τό καθαρτήριο πϋρ. Καί τί σημαίνει αυτό, είναι αναγκαίο νά τό φανερώσουμε σ’ αυτούς πού δεν τό γνωρίζουν.

Πουργατόριο – Καθαρτήριον-πύρ

Οι Λατίνοι πιστεύουν ότι οι ψυχές που φεύγουν από  τήν παρούσα ζωή, πηγαίνουν σέ τρεις τόπους.

Ό ένας είναι ό Παράδεισος, δηλαδή ή Βασιλεία των Ουρανών, ό δεύτερος είναι ή αιώνια κόλαση τού 'Άδη, καί ό τρίτος, πού προσθέτουν καί φαντάζονται οί παπικοί, είναι τό καθαρτήριο πϋρ, τό όποίοή αγία μας Εκκλησία, ή Ανατολική ούτε τό αποδέχεται, ούτε τό πιστεύει καθόλου. Δογματίζουν λοιπόν αύτοί ώς έξης: Ότι μετά θάνατον οί καθαρές κι ελεύθερες άπό κάθε κηλίδα ψυχές, δηλαδή των δίκαιων καί των αγίων, πηγαίνουν στήν απόλαυση τού Παραδείσου καί κληρονομούν τούς προορισμένους γι’ αύτούς στεφάνους. Κι οί ψυχές πού πέθαναν μέ θανάσιμη αμαρτία ή μέ τό προπατορικό αμάρτημα, όπως οί είδολωλάτρες, πηγαίνουν άμέσως στήν αιώνια κόλαση. Κι όσες ψυχές μετά τό βάπτισμα ύπέπεσαν σέ διάφορες αμαρτίες κι έξομολογήθηκαν σωσστά, αλλά δέν έζησαν γιά νά ολοκληρώσουν τόν κανόνα πού τούς έδωσε ό πνευματικός τους καί νά κάνουν άξιους καρπούς μετάνοιας, ΄γιά τήν εξιλέωση των αμαρτιών τους΄, όπως λένε οί παπικοί, στέλνονται άπό τό Θεό σ’ ένα πϋρ, διαφορετικό άπό κείνο τό αιώνιο πύρ τής κόλασης καί μέσιο αυτού τού πυρός καθαρίζονται, άλλες ψυχές γρηγορότερα, άλλες άργότερα καί μέ περισσότερο χρόνο, άνάλογα μέ τις άμαρτίες πού έχουν κι άνάλογα μέ τις έλεημοσύνες καί τις λειτουργίες πού γίνονται γι’ αυτές τις ψυχές.

Αυτό λοιπόν τό πουργατόριο, πού όπως είπα ή ’Ανατολική Εκκλησία δέν τό άποδέχεται καί μάλιστα τό θεωρεί ώς μύθο ή καλύτερα ώς άφορμή γιά νά φτάξει ένα πλούσιο μεταλλείο, άπό τό όποίοσυγκροτείται καί συνίσταται ή ΄Τράπεζά των χρημάτων τοϋ Πάπα [18]. Καί γύρω απ’ αυτό τό πουργατόριο. ορίστηκε ώς υπόθεση καί ύλη εκείνων των έπιμέρους συζητήσεων.

Αρχή διαλόγου 9.4 μέχρι 9.10.1438

Αύτό υπήρξε καί τό .πρώτο θέμα συζητήσεων πού αγωνίστηκε ό ιερός Μάρκος. Κι αυτό τό  ΐδιο, υπήρξε ή πρώτη αφορμή, γιά νά φανεί ή μικροψυχία, γιά νά μήν πώ ευθέως ό φθόνος, κάποιων άλλων πού έπρεπε νά είναι βοηθοί τοϋ Μάρκου. Ό πρώτος βέβαια πού διορίστηκε σ’ αυτή τήν υπόθεση έκ μέρους των Ανατολικών ήταν ό Μάρκος. Δεύτερος μετά άπ’ αύτόν ήταν κάποιος Βησσαρίων μητροπολίτης τής Νίκαιας, νεώτερος στήν ήλικία, πολύ νειότερος στό φρόνημα φιλόδοξος καί πεισματάρης στούς λόγους του.

     Σέ μερικές συζητήσεις πού έγιναν μέ προφορικό διάλογο, ό Μάρκος απαντούσε, ό Μάρκος άνασκεύαζε, ό Μάρκος έλυνε τις απορίες. Κατά κάποιο τρόπο βοηθούσε καί ό Νίκαιας, άν καί λιγοστά. Οί Λατίνοι όμως θέλησαν νά εξηγήσουν καί νά παρουσιάσουν τή γνώμη τους κι έγγράφως. Ό λόγος άναψέρθηκε στό βασιλιά. Κι αυτός διατάζει νά γράψουν κι οί ορθόδοξοί τήν αντίρρησή τους. Καί λέγοντας αυτά, άπέβλεπε στόν Εφέσου (κι αυτό τό γράφει ρητά ό Συρόπουλος). Αυτό έγινε ή πρώτη αφορμή τής διχόνοιας καί τοϋ σκανδάλου του Νίκαιας πρός τόν άνθρωπο του Θεού, τό Μάρκο. Όχι μόνο γιατί ό βασιλιάς έστρεφε τά μάτια του πρός τόν Εφέσου προτιμώντας τον άπ’ όλους τούς άλλους, όπως έπρεπε, άλλα, καί γιά άλλη ακόμα αιτία, πού θά τή μάθετε αμέσως.

Εισαγωγή σε πρώτη αποκλειστική δημοσίευση  στό Ορθόδοξο Διαδίκτυο από το Βιβλίο :

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ

Η ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΟΥ ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ

ΑΓΙΟ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΤΟΝ ΠΑΡΙΟ

Η ηλεκτρονική επεξεργασία αναρτήσων κειμένων, τίτλων  και εικόνων έγινε από τον N.B.B

Επιτρέπεται η χρήση, διάθεση και αναπαραγωγή κειμένων σε Ορθόδοξα Ιστολόγια, αρκεί να διατηρείται το αρχικό νόημα ,χωρίς περικοπές που πιθανόν να το αλλοιώνουν για μη εμπορικούς σκοπούς,με βασική προϋπόθεση την αναφορά στην πηγή :

© ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: