12.Ανασκόπηση του θέματος

Λαός πολύς στ’ αλήθεια, τό σύνολο τής Εκκλησίας, ή Σύνοδος τής ’Ανατολής συγκροτημένη όλη σχεδόν από λογάδες, περήφανη, μέ τόν Οικουμενικό της Πατριάρχη, λάμποντας μ’ αύτοκρατορικό διάδημα, κίνησε από τήν ανατολή πρός τή δύση, γιά ν’ αλλάξει μέ συνοπτικές διαδικασίες τήν πίστη της, γιά νά ενωθεί μέ κείνους πού ήδη πεντακόσια χρόνια τούς είχε αποβάλλει καί πολλές φορές τούς άναθεμά-τιζε ώς αιρετικούς κι ετήσια μάλιστα, τήν Κυριακή τής ’Ορθοδοξίας. ’Ώ, μωρία, ώ, ανοησία! Όντως έξίσταται, έξίσταται ό ουρανός εναντίον τους. Ποιά γλώσσα λοιπόν μπορεί νά εγκωμιάσει άξια αυτόν τόν αληθινό ιεράρχη πού μόνος, ανάμεσα σέ τόσα πλήθη, περικυκλωμένος, μπόρεσε νά διαφυλάξει αμετακίνητο από τις άνομες βουλές τούς τό λογισμό του; Αυτόν βέβαια μακαρίζει τό ΄Αγιο Πνεύμα μέ τή γλώσσα τού Δαβίδ λέγοντας: «Μακάριος ό άνήρ, πού δεν βάδισε μέ τή γνώμη των ασεβών, οΰτε πήρε τήν οδό των αμαρτωλών κι ούτε κάθισε στήν καθέδρα τής αρρώστιας»

Τελική προσπάθεια των Λατινοφρόνων 

Αλλά παρόλο που το ιερί  και θείο εκείνο στόμα σώπασε κι έκλεισε ή πηγή τής αλήθειας, είναι ωστόσο αναγκαίο ν’ ακολουθήσουμε μέ συντομία τήν ιστορία εκείνης τής ψυχοφθόρου ένωσης πού μάς χωρίζει από τό Θεό, επειδή αυτή πρόκειται νά μάς δείξει τό σκοπό καί τό έπισφράγισμα των αγώνων τού τέλειου καί λαμπρότατου νικητή καί τροπαιούχου τού Μάρκου.

Όταν σώπασε λοιπόν ό άγιος, οί γύρω  από τόν Νίκαιας, σ’ άλλη συνέλευση πού έγινε μέ Πατριαρχικό πρόσταγμα, διάβασαν τά υπό τού Βέκκου διεφθαρμένα ρητά των άγιων. Εκείνα δηλαδή πού έλεγαν, ότι τό 'Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται καί έκ τού Υιού. Κι αμέσως ό Πατριάρχης δέχτηκε τά ρητά των αγίων, ώς γνήσια τάχα καί δέχτηκε το έκ τού Υίοΰ [Φιλιόκβε] μαζί μέ δέκα αρχιερείς. Οί περισσότεροι δέν τό δέχτηκαν, μόνο όμως γιά κείνη τή μέρα, γιατί αργότερα κι αυτοί μέ διάφορους τρόπους, γκρεμίστηκαν στό βάραθρο τού λατινισμού, άλλοι μέ φοβέρες, άλλοι μέ κολακείες κι ελπίδες κι άλλοι μέ πλούσια τραπεζώματα, πού ήταν τό πιό αισχρό, ν’ ανταλλάξουν δηλαδή τά λαμπρά πρωτοτόκια τής πίστης τους, μέ λίγη κοπριά τής κοιλιάς, σάν τόν βέβηλο Ήσαύ,

Ιντριγκες και ρουσφέτια 

Δέν θά μιλήσω γιά ίντριγκες και  τρόπους πού μεταχειρίστηκαν διάφοροι, ώστε νά μεταπείθουν καί νά υπογράφουν, αλλά θα πώ  μόνο γιά τόν Πατριάρχη.

Ό μηχανευόμενος κακά καί διεφθαρμένος γέρος, ό Πατριάρχης, προσκάλεσε τόν Τυρνόβου, τόν Άμασείας καί τόν Μολδαβίας καί τούς κατηγορούσε λέγοντας:

Πολύ ωραία τά κάνατε, δεν είστε δικοί μου; Έγώ δέν φρόντισα νά προκόψετε καί σάς προβίβασα; Δέν έχετε από μένα ό,τι θέλετε; Δέν ανήκετε στό κελί μου καί στή φαμίλια μου; Πώς δέν ακολουθήσατε τή γνώμη μου, αλλά άφήσατε νά μέ νικήσουν οί αντίπαλοί μου;΄.

Αυτά κι άλλα παρόμοια τούς είπε καί τούς δίδαξε καί τούς πήρε μέ τό μέρος του. Κι ύστερα άπ’ αυτούς, λέει., Θέλησε ό άθλιος νά δοκιμάσει άν μπορέσει νά μετακινήσει κι αυτόν τόν ασάλευτο στύλο τής πίστης τόν Μάρκο τόν Ευγενικό. Μεγάλο τό μέγεθος τής μωρίας σου, ταλαίπωρε, άκόμα καί πού άφησες νά σοΰ μπει στό μυαλό ή ιδέα γιά ένα τέτοιο εγχείρημα! Τόν προσκάλεσε λοιπόν κι αυτόν κι άρχισε νά τόν παρακινεί, νά τόν παρακαλεΐ καί νά τού δίνει ευχές.

Νά έχεις τις ευχές τών αγίων, τού έλεγε. Νά έχεις τις ευχές τού πατέρα σου. Σ’ αυτές σ’ έξορκίζω. Μήν στέκεσαι ενάντια σ’ αυτό τό θείο έργο τής ένωσης. Συγκατένευσε καί σύ λίγο γιά τήν κοινή ωφέλεια τού γένους μας, γιά νά γίνει κάθε καλό

Τέτοια είπε καί κίνησε ΄κάθε πέτρα΄, κατά τήν παροιμία καί μηχανεύτηκε τό καθετί, αυτός ό κακότροπος καί, πολυμήχανος Πατριάρχης γιά νά μεταπείθει κι εκείνον τόν άδάμαντα (αυτή είναι λέξη τού ίδιου τού ιστορικού). Τήν απάντηση τού άγιου δέν μάς τήν άφησε γραμμένη ό ιστορικός.

’Αναφέρει όμως ό ιστορικός ότι ό Πατριάρχης δεν βρήκε καλάμι πού παρασύρεται από τόν άνεμο, ούτε φύση χαλαρή κι εύκολη στην ύπακοή. Αλλά βρήκε ψυχή καλά θεμελιωμένη πάνω στήν πνευματική πέτρα, τόν ’Ιησού Χριστό καί γι’ αυτό κι άπέτυχε στό σκοπό του, ό ανόητος καί μάταιος λατινόφρονας’Ιωσήφ.

Συμφωνία  ένωσης-Ουνίας

Γιά νά συντομεύσω τόν λόγο, αυτά γίνονταν γιά δύο μέρες καί τήν τρίτη συγκεντρώθηκαν στά βασιλικά δωμάτια μέ πρόσταγμα. Κι αφού προτάθηκε πάλι ή απόφαση, τούς ρώτησαν όλους, ιερωμένους, άρχοντες, ως καί τούς υπεύθυνους των ίματίων καί τούς γιατρούς κι όλοι αποδέχτηκαν ως καλή τήν ένωση μέ τούς Λατίνους. Κατόπιν, σύμφωνα μέτή συνήθεια, σηκώθηκαν όρθιοι γιά νά πει κι ό βασιλιάς τή γνώμη του. Καί γιά νά μήν γράψω κατά λέξη όλη του τήν ομιλία είπε έν όλίγοις, πώς τήν παρούσα σύνοδο δέν τήν θεωρεί κατώτερη από τήν πρώτη άγια κι Οικουμενική Σύνοδο, ούτε από τις υπόλοιπες πού ακολούθησαν τήν πρώτη καί γι’ αυτό ό καθένας οφείλει ν’ ακολουθεί τήν απόφασή της. Κι έτσι κι εγώ λέει, πού είμαι χρισμένος βασιλιάς μέ τή χάρη τού Θεού, οφείλω ν' ακολουθώ τή δική της απόφαση καί των περισσοτέρων μέσα σ’ αυτή κι επιπλέον νά υπερασπίζομαι αύτά πού αποφάσισε ή πλειοψηφία. Γι’ αυτό λέω κι ομολογώ μέ τή δύναμη καί τήν ισχύ τής ιερής βασιλείας μουςότι ακολουθώ τήν απόφαση αυτής τής ιερής συνόδου καί τών περισσότερων μέσα σ’ αυτή απαρέγκλιτα, ώστε μέ κάθε τρόπο νά τήν υπερασπίζομαι άπ’ όλους. Αυτή είναι έν συντομία ή γνώμη τού βασιλιά.

Ήταν νά τούς κλαϊνε κι΄ οι σκύλοι

Κι΄ αξίζει νομίζω εδώ να  προσθέσω κι εγώ. εκείνο τό αξιοσημείωτο γεγονός τό όποίο διηγείται αμέσως μετά ό φιλαληθέστατος ιστορικός.

 Ενα από τά κυνηγετικά σκυλιά, λέει, συνήθιζε ν’ ακολουθεί τό βασιλιά, όσες φορές πήγαινε στά διαμερίσματα τοϋ Πατριαρχείου. Ό βασιλιάς καθόταν πάνω στό θρόνο του καί τό σκυλί ανέβαινε καί κοιμόταν στό χρυσό προσκέφαλο πού ήταν μπροστά από τό θρόνο καί χρησίμευε γιά υποπόδιο. Σ’ όλες τις συνελεύσεις πού γίνονταν στό διαμέρισμα τοϋ πατριάρχη, είτε μιλούσε ό βασιλιάς είτε σιωπούσε, αυτό πάντα καθόταν ήσυχο καί σιωπηλό πάνω στό υποπόδιο. Μόνο εκείνη τή φορά, όταν ό βασιλιάς άρχισε νά λέει τή γνώμη του, αμέσως άρχισε καί τό σκυλί νά γαβγίζει καί νά κλαψουρίζει. Πολλοί επιχείρησαν αμέσως νά τό εμποδίσουν καί νά τό σταματήσουν καί κυρίως οί βασιλικοί άκόλουθοι πού έστεκαν δίπλα, αλλά μάταια. Δοκίμασαν μέ φωνές καί ραβδίσματα, αλλά τίποτα. Τό σκυλί δέν σταματούσε. ’Έλεγε άκατάπαυστα τό σκυλίσιο του τραγούδι καί κλαψούριζε θρηνητικά κι έξύψαινε σκυλίσια τραγωδία καί. συνόδευε γοερά μέ τή φωνή του τά βασιλικά λόγια. Καί κατά κάποιο τρόπο, φαινόταν πώς κρατούσε τό ίσο στη φωνή τοϋ ομιλητή καί τοϋ έδινε τό ρυθμό μέ σκυλίσια μελωδία. Καί όπως οί μουσικοί λαμπρύνουν τις καλλιφωνίες των δασκάλων μέ τις λεπτές φωνές των παιδιών καί τις καθιστούν μελωδικότερες, έτσι καί τό σκυλί εκείνο, τραγουδούσε καί γάβγιζε διαπεραστικά καί διεκτραγωδούσε σκυλίσια κι έψελνε στόν όμι-λοΰντα. ’Ή καλύτερα, κλαψούριζε, θρηνούσε καί κραύγαζε καί δέν σταμάτησε, παρά μόνο όταν σιώπησε κι αυτός πού έλεγε τή γνώμη του.

Αυτό τό παράδοξο κι ασυνήθιστο κι εξαίσιο γεγονός, αμέσως ερμηνεύτηκε άπό τούς γνωστικούς, όπως έπρεπε νά ερμηνευτεί, δηλαδή πώς ό Θεός υποκίνησε εκείνο τό ζώο, όπως κάποτε τόν γάιδαρο τού Βαλαάμ, ατό νά θρηνεί καί νά κλαίει την προδοσία πού έκανε ό βασιλιάς τού ’Ορθόδοξου δόγματος, γιά νά ελέγξει μέ τό άλογο όν τούς λογικούς, πού σηκώθηκαν καί παραφρόνησαν. Κι άφοΰ τελείωσε ή ομιλία τού βασιλιά κι όλοι σχεδόν είπαν τη γνώμη τους, πώς δέχονται δηλαδή τήν ένωση μέ τούς Λατίνους, αμέσως ό βασιλιάς πρόσταζε τούς βασιλικούς υπηρέτες, νά προσέχουν στό έξης: ΄όποιον ακούσουν νά μιλά έναντίον τής ένωσης καί νά υποκινεί ταραχές, όπως ακούω, (είπε), πώς κάνουν κάποιοι καί διαφωνούν, αμέσως νά τού τό αναφέρουν΄ γιά νά έπιβάλλει σ’ αυτούς την πρέπουσα τιμωρία.

Επίθεση Παπικών στα έθιμα της Εκκλησίας

Νόμισε λοιπόν ό βασιλιάς πώς μ αύτόκατόρθωσε τά πάντα. Γι’ αυτό κι έτρεξε στόν Πάπα περιχαρής, δίνοντας αυτή τήν καλή είδηση, πόας ή ’Ανατολική Σύνοδος δέχτηκε τή γνώμη των Λατίνων καί δέν λείπει τίποτα άλλο, παρά νά γραφτεί όρος, κατά τή συνήθεια των Οικουμενικών Συνόδων καί νά τόν υπογράφουν καί τά δύο μέρη κι οι ’Ανατολικοί κι οί Δυτικοί κι έπειτα, μία μέρα νά γιορτάσουν τήν κοινή ένωση των Εκκλησιών, μέ μία κοινή λειτουργία σ’ ένα ναό, ντυμένοι όλοι μέ τά ιερά τους άμφια. Κι αμέσως μετά νά φύγουν. Αυτά σκύφτηκε καί ζήτησε ό βασιλιάς, αλλά δέν φάνηκαν αυτά ικανοποιητικά στόν Πάπα, χωρίς νά τελειώσουν καί τά άλλα ζητήματα πού ετοίμασαν νά τούς παρουσιάσουν. Επειδή, χάρηκαν μέν μέ τά σχετικά μέ τό ΄Αγιο Πνεύμα, άλλά τούς άπάντησαν, πώς ό όρος δεν πρόκειται νά γραφτεί, άν δεν διορθώσουν, ή γιά νά τό ποϋμε καλύτερα, άν δεν διαστρεβλώσουν καί τά άλλα έθιμα τής ’Ανατολικής Εκκλησίας, τά όποία  εκείνοι ονόμαζαν νεωτερισμούς καί παρεισφρήσεις. Ζητούσαν δηλαδή, νά δεχτούν οί δικοί μας τά άζυμα στή λειτουργία, τό δόγμα γιά τό καθαρτήριο, τήν μοναρχία τού Πάπα καί τέλος ν’ άποβάλλουν από τή λειτουργία τις επικλήσεις, δηλαδή τις δεήσεις τού ιερέα γιά τήν μεταβολή τού άρτου καί τού οίνου, ώς περιττές καί νά πιστεύουν όπως εκείνοι, ότι  δηλαδή τά μυστήρια τελειώνουν μέ τήν εκφορά των λόγων τού Κυρίου.

Αυτά τάραξαν υπερβολικά τούς Λατινόφρονες καί περισσότερο τόν Βασιλιά καί τόν Πατριάρχη, γιατί φοβούνταν πώς ειδικά γιά τή θεία λειτουργία, θά γίνει μεγάλη ταραχή στήν Κωνσταντινούπολη, άν ακουστεί πώς άλλαξαν τή λειτουργία τού Χρυσόστομου καί τού μεγάλου Βασιλείου, οί όποιες είναι ολοφάνερα συνθεμένες μέ τις ιερές επικλήσεις τής μεταβολής.

Μεταχειρίστηκαν πολλούς τρόπους, πρόβαλαν μεγάλη αντίσταση, μέχρι πού ό βασιλιάς άγανακτισμένος, προσκα-λεΐ τόν μέγα δάσκαλο, τόν Μάρκο καί τόν παρακαλεΐ νά γράφει γιά τό ζήτημα τής θείας μεταβολής των τίμιων Δώρων. Κι αυτός πείστηκε νά γράψει κι απέδειξε, ότι  έτσι παρέδωσαν οί άγιοι δάσκαλοι τής Εκκλησίας νά τελούνται τά θεία δώρα στήν Λειτουργία, όπως τά αγιάζουν οί ιερείς τής Ανατολικής Εκκλησίας. Τά έγραψε όντιος καί τ’ απέδειξε αυτά ό θεόσοφος δάσκαλος, αλλά πότε έμαθε νά πείθεται αυτό τό πεισματάρικο γένος; ’Έκαναν τόσες συχνές κι αλλεπάλληλες επιθέσεις κι ενστάσεις πρός τό βασιλιά, ιοστε αυτός από τήν πολλή θλίψη, φώναξε μία μέρα:

Βλέπω ανθρώπους πού δέν πείθονται καί φιλονικούν διαρκώς γιά νά επιβάλλουν τή θέλησή τους. Αγωνίζονται τόσο γι,ά ν’ αναιρέσουν ιό καθετί, ώστε θά μπορούσε νά προλάβει καί νά πει κάποιος ότι, άν ίσως ένας από μάς πει ότι ό Χριστός είναι ό αληθινός Θεός μας, αυτοί θά φιλονικούν καί μία καί δύο μέρες καί μέ κάθε τρόπο θά προσπαθούν νά τό αναιρέσουν καί νά πουν ότι ό Χριστός δεν είναι ό αληθινός Θεός μας΄.

Νά τί είπε γιά τούς αγαπημένους του Λατίνους ό άπελπι-σμένος βασιλιάς κι άθελά του, επιβεβαίωσε τόν λόγο τού μεγάλου Βασιλείου, πού έγραψε ότι:

«Ούτε γνωρίζουν την αλήθεια, ούτε δέχονται νά τήν μάθουν»

Οριστική υποχώρηση λατινοφρόνων στην Ουνία

Τελικά, αφού άντιστάθηκε  αρκετά κα· πολλές φορές, σκεφτόμενος ό άθλιος αύτοκράτορας πώς δεν υπάρχει άλλος τρόπος ούτε νά ζήσουν, γιατί ό ουρανός τού Πάπα έκλεισε διά μιας, ούτε νά βγουν από τήν ’Ιταλία, γιατί βρίσκονταν σέ περιορισμό, τά έδωσε όλα όσα τού ζήτησαν κι έτσι άποφασίστηκε νά γραφτεί ό όρος καί νά υπογράφει καί νά λάβει τέλος ή επιθυμητή ένωση. Όλα τά προηγούμενα λοιπόν, οί συνελεύσεις, οί συζητήσεις, οί αντιπαραθέσεις, οί γνωμοδοτήσεις κι οί συγκαταθέσεις, άπέβλεπαν σ’ αυτό τό σκοπό, σάν νά λέει κανείς, πώς όλα εκείνα, ήταν ό δρόμος πού έφερε σ’ αυτό τό βάραθρο, τό άνοιγμα, τήν πύλη τού ΄Αδη.

Εισαγωγή σε πρώτη αποκλειστική δημοσίευση  στό Ορθόδοξο Διαδίκτυο από το Βιβλίο :

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ

Η ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΟΥ ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ

ΑΓΙΟ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΤΟΝ ΠΑΡΙΟ

Η ηλεκτρονική επεξεργασία αναρτήσων κειμένων, τίτλων  και εικόνων έγινε από τον N.B.B

Επιτρέπεται η χρήση, διάθεση και αναπαραγωγή κειμένων σε Ορθόδοξα Ιστολόγια, αρκεί να διατηρείται το αρχικό νόημα ,χωρίς περικοπές που πιθανόν να το αλλοιώνουν για μη εμπορικούς σκοπούς,με βασική προϋπόθεση την αναφορά στην πηγή :

© ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: