13.Οι συκοφαντίες του Ουνίτη για τον Μάρκο

Τί τάχα νά κάνει  τώρα καί πώς νά διασφαλίσει τόν εαυτό του κι όλη την’Ανατολική Εκκλησία, ό μόνος καί μέγας προστάτης της καί πρόμαχος; Αυτό πάντως πού γράφει ό κοινός ψευδοχρονογράφος γι’ αυτόν, είναι μύθος καί φλυαρία. Δηλαδή πώς ό άγιος έκοψε τή γενειάδα του κι αφού άλλαξε καί τό υπόλοιπο σχήμα του, έφυγε κρυφά από τή σύνοδο. Φλυαρία λοιπόν είναι αυτό, ότι δηλαδή ό Μάρκος έκλεψε τή νίκη με τή φυγή. Καί παρόλο πού αυτό δεν δηλώνεται ρητά, στά τής πίστειος ωστόσο είναι επαινετό, γιατί φανερώνει πρώτον, μετριοφροσύνη γιά τήν ανθρώπινη αδυναμία καί δεύτερον, γιατί έτσι αίρεται κι ή αφορμή τού φόνου από τούς διώκτες, όπως τό έκαναν κι άλλοι δύο επίσκοποι, ό Γιουρτζίας καί ό Σταυρουπόλεως. Ό πρώτος, όταν άρχισαν νά λένε τή γνώμη τους, απογυμνώθηκε από τά ρούχα του, έκανε γιά λίγες μέρες τόν τρελό καί μ’ αυτόν τόν τρόπο έξαπάτησε τούς θυρωρούς καί ξέφυγε. Ό δεύτερος, δηλαδή ό Σταυρουπόλεως, τήν ώρα πού συγκεντρώθηκαν γιά νά υπογράψουν τόν όρο, μπόρεσε κρυφά νά βρει τρόπο (γιατί ή ανάγκη μάς κάνει εφευρετικούς) κι έτσι γλίτωσε κι. έφυγε. ’Αλλά γιατί αναφέρω μόνο αυτούς; Ό μέγας ’Αθανάσιος εκείνες τις μεγάλες του νίκες κατά τών Άρειανών τις κατόρθωσε, ώς επί τό πλεΐστον, μέ τις αλλεπάλληλες φυγές του. Καί σ’ όλα αυτά έχουμε ώς κανόνα τό παράδειγμα τού Δεσπότη μας, ό όποιος φεύγει στήν Αίγυπτο γιά νά γλιτώσει από τή βρεφοκτονία τού Ηρώδη.

Νά μήν άναγκαστώ να υπογράψω τον όρο . Γιατί αυτό δεν πρόκειται  τότε νά τό κάνω, ότι καί νά γίνει

Ωστόσο λέω, ό λαμπρός αγωνιστής τής αλήθειας δέν τό έκανε αυτό. Χρησιμοποίησε άλλον τρόπο, πιό επαινετό κι ασφαλή. Άς τόν ακούσουμε αυτολεξεί, από τόν φιλαλήθη ιστορικό μας.

Ό Συρόπουλος λοιπόν λέει, ότι ό Εφέσου καθόταν σιωπηλός καί ύπόψερε μ’ αυτά πού γίνονταν (πρόσεξε τό ύπόφερε, γιατί δείχνει, τήν μεγάλη θλίψη καί λύπη από τήν οποία ύπέφερε εκείνη ή θεία ψυχή, γιά τήν προδοσία τού ’Ανατολικού ’Ορθόδοξου φρονήματος). Κι όταν έμαθε ότι πρόκειται νά γραφτεί κι ό όρος, ξέροντας πώς θά τόν φώναζαν καί θά τόν ανάγκαζαν νά υπογράψει, πρόλαβε καί παρακάλεσε τόν άρχοντα Δημήτριο (δηλαδή τόν αδελφό τού βασιλιά), καί βάζοντας αυτόν νά μεσολαβήσει στό βασιλιά, άνέφερε μέσω έκείνου τά έξης:

Ή αγία σου βασιλεία ξέρει καλά, πώς εγώ δεν ήθελα ούτε νά γίνω αρχιερέας, ούτε νά έρθω στή σύνοδο, γιατί από τήν αρχή επιθυμούσα νά διάγω όσο τό δυνατόν πιό ήσυχο καί μοναχικό βίο. ’Αλλά ή άγια σου βασιλεία διέταξε καί μ’ ανάγκασε καί γιά τά δύο. Χωρίς νά θέλω λοιπόν, αναγκάστηκα νά δείξω τήν όφειλόμενη ύπακοή στήν άγια σου βασιλεία. Κι αποδέχτηκα καί τόν κόπο καί τόν αγώνα των συνδιαλέξεων, ακόμα καί πάνω από τις δυνάμεις μου καί δέν παράβλεψα, ούτε αμέλησα τίποτα άπ’ όσα μπορούσα νά κάνω. ’Αλλά τιάρα, επειδή ή κατάσταση πηγαίνει ανάποδα άπ’ ότι φαινόταν στις συζητήσεις καί όχι όπου κατευθυνόταν μέ τόν διάλογο πού έκανα, γι’ αυτό τώρα κι εγώ γιά ανταμοιβή των πολλών μου αγώνων καί κόπων, ζητώ από τήν άγια βασιλεΐα σου τά έξης: Πρώτον νά μην αναγκαστώ νά υπογράψω τόν δρο. Γιατί αυτό δεν πρόκειται ποτέ νά τό κάνω, ότι καί νά γίνει (δηλαδή ακόμα κι άν κινδυνέψει ή ζωή μου). Καί τό άλλο πού σου ζητώ, είναι νά έπιστρέψω στην πατρίδα προστατευμένος. Αυτά ζητώ καί παρακαλώ νά ευεργετηθώ από τήν αγία βασιλεία σου΄.

Καί τελικά ό άγιος τά πέτυχε καί τά δύο, μέ τή μεσολάβηση τού άρχοντα Δημήτριου. Γιατί ό βασιλιάς δέχτηκε καί τόν πληροφόρησε ότι δέν θά αναγκαστεί νά υπογράψει καί θά έπεστρέτρεε στήν πατρίδα μ’ επιμέλεια καί φροντίδα τοϋ βασιλιά. ’Έτσι ύποσχέθηκε κι έτσι έκανε ό βασιλιάς γιά τόν άγιο.

Ωστόσο αυτό γεννά μεγάλη άπορία καί παρόλο πού είναι, αληθινό κι αναμφίβολο γεγονός, δέν μπορεί νά τό χωρέσει ό νους εύκολα καί χωρίς αμφιβολία.

Γιά ποιό λόγο ό βασιλιάς, μέ τούς μάταιους σκοπούς του καί τις ι|ιεύτικες καί κούφιες ελπίδες του, κίνησε μ’ όλη τήν Ανατολική Σύνοδο καί πήγε στήν Ιταλία; Γιά τήν ένωση πού έπρόκειτο νά γίνει, ένωση πού θά γινόταν μέσον ώστε νά βρει τήν αναγκαία στρατιωτική βοήθεια από τό έλεος τού Πάπα. Γι΄ αυτόν τόν μυριοπόθητο κι όνειροφάνταστο σκοπό έγιναν όλα, όχι μόνο όσα διηγηθήκαμε ώς τώρα, αλλά καί όσα παραλείψαμε χάριν συντομίας. ’Αλλά γιατί λέω γιά τά περασμένα; Τά παρόντα καί τά πρόσφατα είναι ανάγκη ν’ αναφέρω, γιά νά δείξω ότι ή άπορία μου είναι εύλογη καί δίκαιη.

Υπογραφές των αρχιερέων

Γράφτηκε ό όρος καί συγκεντρώθηκαν στά βασιλικά δωμάτια μέ πρόσταγμα γιά νά τόν υπογράψουν, πρώτα οί ’Ανατολικοί, παρόντων καί κάποιων Λατίνων επισκόπων, πού είχαν σταλεί εκεί έπίτηόες. Ποιοι καί πόσοι λοιπόν συνήλθαν; ΄Ολοι πλήν του ’Εφέσου. Καί δέν τοϋ ζητήθηκε καθόλου νά έρθει. Ποιοι καί πόσοι τόν υπέγραψαν; Όλοι, άπό τόν πρώτο ώς τόν τελευταίο, εκτός από τόν ευσεβέστατο άρχοντα Δημήτριο, επειδή είχε αναχωρήσει πριν άπό δύο μέρες γιά τή Βενετία, έχοντας στή συνοδεία του καί τούς δύο σοφότατους δασκάλους, τόν Γεμιστό καί τόν Σχολάριο, τόν μετέπειτα ονομαζόμενο Γεννάδιο. Ό Ήρακλείας, τοποτηρη-τής τού ’Αλεξάνδρειάς, πού στις προηγούμενες διαλέξεις έδειξε αρκετά τόν ζήλο του καί φάνηκε σύμφωνος καί βοηθός τοϋ αγίου καί στις γνωμοδοσίες μαζί μ’ αυτόν δέν δέχτηκε τό ΄έκ τοϋ Υίοϋ΄, τελικά υπέγραψε τόν δρο. Ό Άγχιάλου, δταν έτοιμάζονταν νά πάνε άπό τή Φερράρα στή Φλωρεντία. έτυχε ν’ ακούσει τόν Πατριάρχη, πού είπε νά πάρουν μαζί τους λίγα πράγματα καί κυρίως τά ιερά τους άμφια, επειδή, λέει, εκεί έπρόκειτο νά γίνει κι ή ένωση. Τότε αυτός ό Άγχιάλου έδειξε τόσο ζήλο, ώστε μέ δυνατές φωνές έλεγε: ΄Τί είναι αυτό ποΰ άκοϋμε; Εμείς καταλάβαμε καί πληροφορηθήκαμε ότι οί Λατίνοι δέν πείθονται μέ κανένα τρόπο ν’ άλλάξουν τό παραμικρό άπό τις καινοτομίες τους. Πώς λοιπόν πρόκειται νά γίνει ή ένωση; Σίγουρα δέν συμβαίνει, τίποτα άλλο, παρά οί δικοί μας άποφάσισαν νά δεχτούν αυτά πού λένε οί Λατίνοι. Γι΄ αυτό λοιπόν μάς έφεραν εδώ; Γιά νά προδώσουμε τήν ευσέβεια, μας γι’ αυτά τά σκεύη τής άπωλείας; ’Ενιό θά άπομακρυνθώ καί θά τ’ άποφύγω αύτά γιά νά μήν άπολέσω τήν ψυχή μου πού άκούει ότι θά γίνει ένωση΄.

Κι αυτός λοιπόν ό καλός αρχιερέας, πού έδειξε τόσο ζήλο καί κίνησε μεγάλη αναταραχή καί στούς άλλους καί στίς γνωμοδοσίες, πράττοντας σωστά δεν δέχτηκε τό έκ τού Υιού, κι αυτός όμως στό τέλος υπέγραψε.

 Ό Μονεμβασίας, σέ μία άπό τις προηγούμενες συνελεύσεις, επειδή άντιλήφθηκε τόν σκοπό τού βασιλιά πού έκλινε πρός τόν λατινισμό, έδειξε τόσο ζήλο, ώστε τόλμησε νά πει στόν ίδιο τόν βασιλιά:

'Άγιέ μου Δέσποτα, πρόσεχε, γιά νά μήν πράξεις καί σύ τώρα, όπως έπραξε κι ό βασιλιάς Μιχαήλ ό Παλαιολόγος ό λατινόφρονας΄. Αύτός λέω, πού τόσο τολμηρός υπήρξε προηγουμένως καί στίς γνωμοδοσίες δέν δέχτηκε τό έκ τού Υιού κι αύτός τελικά υπέγραψε τόν όρο.

Ό Τραπεζούντας, πού κι αύτός έδειξε πρωτύτερα ζήλο καί στίς γνωμοδοσίες δέν δέχτηκε τό έκ τού Υιού, υπέγραψε κι αύτός στό τέλος. Καί παρόλο πού δέν είναι φανερός ό τρόπος μέ τόν όποιον υπέγραψαν αυτοί, οί όποιοι δέν είχαν συναινέσει πρωτύτερα, ώστόσο είναι φανερό πώς δέν μπόρεσαν μέχρι τέλους καί, θέλοντας καί μή, έγιναν προδότες καί δυστυχείς, αυτοί πού υπήρξαν στέρεοι καί ζηλωτές.

Λοιπόν, όταν κι αυτοί πού πρωτύτερα έδειξαν ζήλο καί στίς γνωμοδοσίες δέν δέχτηκαν τό λατινικό δόγμα υπέγραψαν, πώς λοιπόν ό βασιλιάς κάνει αύτή τή χάρη στόν Εφέσου, πού ήταν ό έξαρχος δλων κι ήταν φανερά ένάντια στούς σκοπούς του καί στίς επιδιώξεις του;

Υπογραφές αρχόντων λαικών

Η άπορία μας αυξάνει άκόμα περισσότερο. Αυτός ό ίδιος βασιλιάς όπως είπαμε, έδιωξε άπό τις γνωμοδοσίες τούς εκκλησιαστικούς άρχοντες, ένας από τούς οποίους ήταν κι ό ιστορικός Συρόπουλος. Αυτοί, εφόσον είχαν άποβληθεϊ, σώπασαν στό εξής καί τό θεώρησαν μεγάλη χάρη καί δοκίμαζαν μεγάλη χαρά, γιατί νόμιζαν πώς διαφύλαξαν τη συνείδησή τους καθαρή από τό φαρμάκι τού παπισμού χωρίς κόπο. Αλλά δέν κράτησε γιά πολύ ή χαρά των δύστυχων. Γιατί ό βασιλιάς πρόσταξε νά υπογράφουν κι αυτοί. Έξανέστησαν καί ταράχτηκαν οί κακόμοιροι με τό παράδοξο τής προσταγής. Καί τί δέν είπαν καί τί δέν πρόβαλαν ώς δικαιολογία, καί πόσο δέν παρακάλεσαν γιά νά γλιτώσουν. Αλλά ό βασιλικός υπηρέτης απαντούσε πώς όχι, είναι ανάγκη νά υπογράφουν τήν έπομένη. Στό τέλος ζήτησαν νά γίνει χάρη σ’ αυτούς καί νά πάνε μόνο στή λειτουργία τής ένωσης καί νά μήν υπογράψουν, θεωρώντας τήν υπογραφή μεγαλύτερο κακό. Ό βασιλιάς όμως άπάντησε πώς όχι, αυτός ζητά καί τά δύο, καί νά υπογράφουν καί νά παρευρεθούν οπωσδήποτε. Γιατί λοιπόν δέχτηκαν όλοι;

Θρήνος και ομολογία του υπογράφοντος Συρόπουλου 

Θά χρησιμοποιήσω τά ίδια λόγια τού καλού   μας ιστορικού:

 Όταν είδα, λέει, τήν πίεση καί τήν άναγκαιότητα τού πράγματος κι ότι έγκαταλείφθηκα μόνος καί ότι άπό τή δική μου ένσταση δέν θά υπήρχε καμιά βοήθεια γιά τήν Εκκλησία, άλλά άντίθετα θά επακολουθήσει σέ μένα βλάβη σωματικής, είπα κι εγώ, επειδή ορίζει ό άφέντης μας ό βασιλιάς όσα ορίζει, κι επειδή όλοι θεωρούν ότι αυτό είναι τό συμφέρον τής Πόλης καί τής ομόνοιας των χριστιανών, γιά νά μή φανώ ότι δεν αγαπώ τήν πατρίδα μου καί δεν επιτρέπω την ανασύσταση καί τήν αύξησή της, αλλά εναντιώνομαι στό καλό καί τή βελτίωσή της καί στήν ωφέλεια των χριστιανών καί σ’ όλα τ’ άλλα πού απαριθμούσαν ύπέρ τής Πόλης, έξ ανάγκης ακολούθησα τούς πολλούς, γιά νά εκπληρώσω τό βασιλικό θέλημα καί τή διαταγή, διαμαρτυρόμενος καί τώρα, ότι ούτε μέ τή γνώμη μου, ούτε μέ τή θέλησή μου θεωρώ τό γεγονός αυτό ώς υγιή διδασκαλία τής Εκκλησίας μας. Γιατί ό Θεός μόνο ξέρει τή διάθεση τής ψυχής μου κι ότι ούτε τό δέχομαι αυτό, ούτε υπογράφω εκούσια. Kι΄ επαφίεμαι στήν ευσπλαχνία του. Τό κάνω λοιπόν αυτό πρός τό παρόν καί πάλι είναι δυνατόν σέ μένα νά κάνω αυτό πού θέλω αργότερα στόν εαυτό μου. Κι έτσι υπογράψαμε λέει, κι έμεϊς οί δειλοί, αλίμονο, παρά τή θέλησή μας, όπως γνωρίζεις Ιησού Χριστέ Βασιλιά΄.

Υπογραφές  Ηγουμένων 

Τόση πίεση λοιπόν δέχθηκαν από το βασιλιά .εκεινοι που όπως ειπώθηκε ό ίδιος τους είχε πρίν εμποδίσει από το να γνωμοδοτούν ’Αλλά είναι, κι άλλο ακόμα σπουδαιότερο. Πρόσταζε νά υπογράψουν ακόμα κι οί ηγούμενοι τών μοναστηριών, γιά τούς οποίους όταν ρωτήθηκε ό Πατριάρχης civ πρέπει κι αυτοί νά λένε τή γνώμη τους στις συνελεύσεις, άπάντησε αρνητικά, γιατί ισχυρίστηκε πώς είναι άχειροτόνητοι καί δέν πρέπει νά ονομάζονται ούτε ηγούμενοι. Ακόμα κι αυτούς λέω, πού ώς τότε ήταν απόβλητοι από τις γνωμοδοσίες ώς δήθεν άχειρο-τόνητοι, τότε τούς πρόσταζε κι αυτούς νά υπογράψουν καί. υπέγραψαν.

Ήττα του Πάπα νίκη του Μάρκου

Ο βασιλιάς λοιπόν, έπέφερε μεγάλη πίεση σ’όλους γενικά κι έκανε τά πάντα κι ενεργούσε έτσι, ώστε να ευχαριστήσει την καρδιά τοϋ Πάπα καί νά τού δείξει μέ κάθε τρόπο, πώς μπόρεσε νά πείσει όλους τους ’Ανατολικούς, νά ύποκλιθοΰν στη δική του λατρεία καί πώς όλοι εξίσου μαζί μ' αυτόν, δέχονται ολόψυχα τό δόγμα τής Δυτικής Εκκλησίας καί τήν ένωση μέ τούς Λατίνους. Κι Αποβλέποντας σ’ αυτό, ανάγκασε ώς καί τούς άχειροτόνητους νά υπογράψουν. Πώς λοιπόν δέχτηκε ν’ αφήσει έξω από τήν κοινή στάση αυτόν τόν ιερό Μάρκο, πού δέν ήταν ένας αφανής, ούτε άσημος άνθρωπος, αλλά ό πλέον επίσημος καί γνωστός στόν Πάπα όσο κανένας άλλος;

 Καί γιά νά δείξω τή σημαντικότητα τού προσώπου του, λέω, ότι ό Πάπας τόν είχε σέ τόση υπόληψη, ώστε θεωρούσε πώς είχε τόση ισχύ, όση δέν είχαν όλοι οί άλλοι Ανατολικοί. Καί λίγο είπα. 'Όση ισχύ δέν είχε όλη μαζί ή Ανατολική καί Δυτική σύνοδος μαζί μέ τόν μέγα Πάπα επικεφαλής. Καί γιά νά μή νομίσει κανείς πώς αυτό είναι δική μου υπερβολή, θά σάς φέρω τόν ίδιο τόν Πάπα νά τό δείξει.

Δεν καταφέραμε τίποτα΄ «acimus nihil»

Αφού υπέγραψαν, λέει όλοι οι ανατολικοί  στά βασιλικά δωμάτια, πήγαν τόν όρο καί στόν Πάπα, γιά νά υπογράψει κι αυτός κι ή δική του σύνοδος. Καί ό βασιλιάς έστειλε καί πολλούς Αρχιερείς καί τούς εκκλησιαστικούς άρχοντες πρός τιμή τού Πάπα, μεταξύ των οποίων ήταν παρών κι ό ίδιος ό Συρόπουλος. Όταν ό Πάπας, λέει, πήρε τόν όρο στά χέρια του κι είδε καί τις δικές μας υπογραφές σ’αυτόν, υπέγραψε κι, αυτός. ’Έπειτα ρώτησε αν υπέγραψε ό Εφέσου. Κι όταν ακούσε ότι δέν υπέγραψε, είπε:

Λοιπόν, ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ

Άκοΰς τί αποφάσισε; Λοιπόν λέει, δέν κάναμε τίποτα, δέν κατορθώσαμε τίποτα. Επιθυμεί ό Πάπας νά ’χει τό αναμάρτητο στις άποφάσεις του; ναι αυτό τό θυμίαμα οί λατρευτές του ή ορθότερα οί δικοί του, τά παράσιτά του, τού τό δίνουν πλουσιοπάροχα. Αυταρχικά καί δογματίζοντας τ’ αρπάζουν άπό τό Θεό κι άπό τις Οικουμενικές Συνόδους καί τού τό δίνουν καί υποστηρίζουν ότι είναι καί πρώτος καί άλάθητος. Μά άν σ’ αυτό τού φράζει τό στόμα ό Δαβίδ, λέγοντας: ΄κάθε άνθρωπος είναι ψεύτης΄, ωστόσο, σάν άλλος Καϊάφας, δέν έσφαλλε όταν είπε την φράση ΄Δέν καταφέραμε τίποτα΄. Είπε μία αλήθεια πού αξίζει νά γραφτεί όχι μέ μελάνη, άλλα, μέ χρυσά γράμματα. Επειδή ήταν Πάπας καθισμένος στήν καθέδρα τού Πέτρου κι εκείνη τή στιγμή μάλιστα, θεωρούνταν ώς ή κεφαλή εκείνης τής ψευδοοικουμενικής συνόδου κι είπε μία τέτοια φράση μπροστά στ’ αυτιά όλης εκείνης τής συνόδου κι όλου τού παρευρισκόμενου λατινικού πλήθους. Λοιπόν άποφάνθηκε έτσι ώστε κύρυξε κι ομολόγησε λαμπρά τόν Μάρκο τής Εφέσου, ώς υπέρτερο, ώς τόν πιό κατάλληλο γιά άξίωμα καί πιό άξιόπιστο, όχι μόνο άπ’ όλους τούς άνατολικούς, άλλά κι άπ’ αυτόν ακόμα τόν μέγα Πάπα τής Ρώμης, τού οποίου ή άπόφαση θέλουν νά είναι χρησμός τού ουρανού.

Δέν καταφέραμε τίποτα λοιπόν.

Μία μαρτυρία στ’ άλήθεια, μετά τήν οποία δέν χρειαζόμαστε τίποτα περισσότερο, γιά νά δείξουμε τήν μεγάλη υπόληψη πού τού είχαν οί ίδιοι οί εχθροί του καί μάλιστα εχθροί θανάσιμοι. Καί νομίζω ότι αυτά τά λόγια του παπικού στόματος, δεν παρουσιάζουν καμιά δυσκολία, ώστε νά δεχτεί ό καθένας τήν άπλούστατη κι άβίαστη έρμηνεία πού τούς έδωσα.

Εισαγωγή σε πρώτη αποκλειστική δημοσίευση  στό Ορθόδοξο Διαδίκτυο από το Βιβλίο :

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ

Η ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΟΥ ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ

ΑΓΙΟ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΤΟΝ ΠΑΡΙΟ

Η ηλεκτρονική επεξεργασία αναρτήσων κειμένων, τίτλων  και εικόνων έγινε από τον N.B.B

Επιτρέπεται η χρήση, διάθεση και αναπαραγωγή κειμένων σε Ορθόδοξα Ιστολόγια, αρκεί να διατηρείται το αρχικό νόημα ,χωρίς περικοπές που πιθανόν να το αλλοιώνουν για μη εμπορικούς σκοπούς,με βασική προϋπόθεση την αναφορά στην πηγή :

© ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: