20.Κοίμηση του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού

Αλλά έφτασε τέλος και γι΄αυτόν ν’ αφήσει αυτή ΄τήν κοιλάδα των δακρύων΄ καί ν’ ανεβεί στην ουράνια κληρουχία, γιά νά λάβει έκεϊ από τόν αγωνοθέτη Χριστό, τις επάξιες αμοιβές των μυρίων του αγώνων. ’Έτσι καί σύμφωνα με τούς νόμους της φύσης, ασθένησε λίγο καί κείτονταν στήν πατρική του κατοικία, στό Γαλατά. Καί πλησιάζοντας στό τέλος, δίδασκε τούς παρόντες Χριστιανούς τά πρέποντα κι ιδιαίτερα τούς δίδασκε ν’ αποφεύγουν μ’ όλες τις δυνάμεις τους τήν ψυχοφθόρα ένωση, πού είναι ανατροπή όλης τής ’Ορθόδοξης πίστης. Κι αφού παράγγειλε αυτά καί παραινούσε καί δίδασκε τούς πάντες, νά εμμένουν στήν καλή ομολογία των Πατέρων τους καί νά μήν έξαπατούνται από τά χρηστά καί γλυκά λόγια των απατεώνων παπιστών, παρέδωσε έν ειρήνη τό πνεύμα του στόν Άρχιποιμένα ’Ιησού, αυτός ό καλός ποιμήν καί γνήσιος μαθητής αυτού τού άρχιποιμένα, ό μιμητής τού θείου Παύλου, τό στόμα των θεολόγων, τό μέγα άμόνι τής πίστης, ό απερίγραπτος πύργος τής γενναιότητας, ό ασφαλέστατος οδηγός των πλανεμένων.

Πόσα καί ποιά εύφημα ονόματα νά πώ, γιά νά πλέξω τό άξιο εγκώμιο αυτού, άφού όσα κι άν παραθέσω, δέν είναι δυνατόν νά προσεγγίσω τήν αξία του ούτε στό ελάχιστο;

Τελείωσε λοιπόν τή ζωή του ό μέγας Μάρκος, ό εύγενέστατος άπόγονος των Ευγενικών καί λαμπρός πρόεδρος των Έφεσίων καί κοινός Δάσκαλος όλης τής οικουμένης. Καί τελείωσε τή ζωή του θαυμάσια, όπως τό μαρτυρεί κι ή επικήδεια μονωδία τού σοφότατου Σχολαρίου, τήν οποία εκφώνησε στήν ιερή του ταφή, θρηνώντας κι όδυρόμενος γιά τήν απώλεια του πού τό γένος δέχθηκε από τήν κοίμηση ενός τέτοιου μεγάλου προστάτη καί, πρόμαχου. Καί. στην ιερή του ταφή συνέρευσε όλη ή πόλη, οί αρχιερείς που παρευρίσκονταν τότε εκεί, όλοι οί ιερείς, τά πλήθη των μοναχών, άνδρες καί γυναίκες, νέοι καί παρθένες, πρεσβύτεροι καί νεότεροι. 'Όλοι συνέρευσαν από παντού, όχι τόσο για νά τιμήσουν αυτόν πού τίμησε τούς πάντες, όσο γιά ν’ άξιωθούν τήν ευλογία καί τή χάρη πού έξέπεμπε εκείνο τό πανίερο καί θείο σώμα, άλλοι μέ τόν ασπασμό του κι άλλοι μόνο μέ τή θέα του, μή μπορώντας νά πλησιάσουν από τό μέγεθος τού πλήθους. Καί τό ιερότατο σώμα του, μετά άπ’ αυτή τήν πάνκοινη εκφορά απ' όλους τούς ομίλους πού προπορευόταν καί τό συνόδευε μέ τούς ιερούς καί θείους ύμνους τής Εκκλησίας, παραδόθηκε στή γή, σύμφωνα μέ τόν κοινό νόμο των σωμάτων, κι ή μακάρια ψυχή του, έγκαταλείποντας τό χώμα, μεταφέρθηκε στόν Δεσπότη πού ποθούσε καί γιά τόν όποίοτέ-λεσε εκείνους τούς μακροχρόνιους καί συνεχείς αγώνες καί τά παλέματα. Καί προσμετρήθηκε μέ τούς όσιους αυτός ό όσιος, μέ τούς ιεράρχες ό ιεράρχης, μέ τούς θεολόγους ό θεολόγος, μέ τούς αθλητές ό αθλητής, μέ τούς ομολογητές ό ομολογητής καί μέ τούς μάρτυρες ό άναίμακτος μέ τή θέλησή του μάρτυρας. Κι ότι στ’ αλήθεια υπήρξε τέλειο τό μαρτύριο σ’ αυτόν μέ τή δική του επιθυμία, τό αποδείξαμε ικανοποιητικά κι είναι εύκολο νά τό καταλάβει ό καθένας.

Ανακεφαλαίωση  των γεγονότων και η αποτίμηση των έργων του Μάρκου      
  

Ο   βασιλιάς Ιωωννης άπελπισμένος, χωρίς καμία βοήθεια καί δύναμη,  ελπίζει νά βρει βοήθεια από τούς Λατίνους, άν δεχτεί νά ενωθεί μ’ αυτούς κατά τήν πίστη. Καί γι' αυτό καί μόνο τό λόγο, συγκαλεΐ τήν ’Ανατολική Σύνοδο. Πολλά πλοία στέλνονται από τόν Πάπα μέ βαρύτατα δικά του έξοδα, μόνο καί μόνο γιά τήν ένωση. Αδειάζει τά θησαυροφυλάκιά του καί δανείζεται όσα τού λείπουν, γιά νά τρέφει όλους τούς ’Ανατολικούς, από τό βασιλιά ώς καί τόν παραμικρό δουλευτή, μέ πολλές χιλιάδες φλουριά, σχεδόν τρία χρόνια. Καί γιά ποιό σκοπό; Μόνο γιά τήν ένωση. Συγκροτείται ή σύνοδος στή Φερράρα καί τή Φλωρεντία καί γίνονται πολλές συνελεύσεις κι έντονες συζητήσεις, όχι γιά τίποτα άλλο, παρά μόνο γιά τήν ένωση. Τείνει κι ό βασιλιάς κι ό Πατριάρχης καί όλοι οί αρχιερείς, μέ κάθε τρόπο, νά δεχτούν τό λατινικό δόγμα καί νά κάνουν τήν ένωση. Κι αυτός ό Μάρκος βρίσκεται ό μόνος ενάντιος. Ενάντιος σέ πόσους; Γιό. νά τό πούμε απλά, σ’ όλους, σέ Βασιλιάδες, Πατριάρχες, σ’ άρχιερεΐς, έγκριτους καί λόγιους, στόν ίδιο τόν Πάπα. Γιά νά μήν αναφέρω τούς καρδινάλιους, τούς Λατίνους επισκόπους κι όλο τό λατινικό γένος, πού όλοι επιθυμούσαν αυτόν τό σκοπό. Φοβεριζόταν αλλά δεν δίσταζε, κολακευόταν αλλά δεν πειθόταν, παρακαλούνταν αλλά δεν καμπτόταν. Τήν ελευθερία τού γένους, τό καλό τής πατρίδας, όλη τήν ευδαιμονία πού τού πρόβαλαν γιά νά τόν έλκύσουν, τά θεωρούσε ονειροπολήματα καί φλυαρίες μπροστά στήν ελευθερία τής ψυχής καί τήν ευδαιμονία τού ουρανού, τόν οποίο μόνο αναγνώριζε εκείνος ώς αληθινή πατρίδα, όπως λέει ό Παϋλος. Γι’ αυτό καί την εξορία, την καταδίκη, τό βάραθρο, την έπαπειλούμενη κρεμάλα, όλα τ’ αψηφούσε εντελώς. Καί τόν λιμό, ό όποιος, ώς έπί τό πλευστόν, ανάγκασε τούς άλλους νά δεχτούν τόν παπισμό, αυτός τόν είχε ώς τρυφή από τή νεότητά του. Τή φυλακή, τά δεσμά, τό ξίφος, τό πϋρ, τά θεωρούσε υπέρτατη ευεργεσία. Πώς λοιπόν αυτός, πού ήταν ό μόνος άήττητος άπ’ όλα αυτά καί μόνος ένάντιος στις γνώμες όλων, ό μόνος καταλύτης τής περισπούδαστης ένωσης,

«Δεν καταφέραμε τίποτα»   «Facimus nihil»

Δεν είναι καί ολοκληρωμένος μάρτυρας μέ τή θέλησή του καί μάλιστα όταν στάθηκε μπροστά στόν περήφανο καί εωσφορικό ποντίφικα; Ναι, λέω στ’ άλήθεια εγώ έκ τών πραγμάτων καί μέ τή μαρτυρία τού θείου Χρυσόστομου σέ πολλά σημεία, αυτή τή γνώμη έχω γιά τό δικό μας λαμπρό καί, πανένδοξο ήρωα.

’Αλλά όμως, όπως γράφει ό σοφότατος Γεώργιος ό Κορέσσιος στό εγχειρίδιό του, τό επονομαζόμενο κατά τής Φλωρεντινής συνόδου, κεφάλαιο ιβ', ιε', δέν τού έλειψαν ούτε τά σημάδια τού μαρτυρίου. Γιατί αναφέρει έτσι:

 Κατά τόν Μεθώνης, χτύπησαν άμείλικτα τόν Εφέσου εκείνοι οί σφοδροί διώκτες, γιά νά ύπογράψει όπως φαίνεται στά τυπωμένα κείμενα μετά τήν Φλωρεντινή Σύνοδο

Νά λοιπόν πού κι έμπρακτα κοσμήθηκε καί μέ τά μαρτυρικά σημάδια. Χτύπησαν λέει τόν Εφέσου. Κι όχι απλά τόν χτύπησαν όπως έτυχε, λίγο κι ελαφρά, αλλά σφόδρα, δηλαδή άμείλικτα καί μέ θυμό καί μεγάλη αγριότητα. Γι  αυτό καί τούς ονομάζει ΄σφοδροί διώκτες΄, δηλαδή άπάνθρωπους καί σκληρούς. Επομένως, αυτός ό Μάρκος πού ύπέμεινετόν σφοδρό δαρμό γενναία, γι.ά νά μήν αθετήσει τό πατρικό δόγμα, ήταν αναμφίβολα έτοιμος νά ύπομείνει μέ τόν ίδιο τρόπο κι άλλα περισσότερα, ώς καί τόν ίδιο τό θάνατο, τόν όποίοβέβαια, αν δεν τόν έπραξαν εκείνοι οί Λατινόφρονες, αυτό υπήρξε έργο όχι τής δικής τους φιλανθρωπίας, όπως πολλές φορές τό είπαμε, αλλά τής θείας Πρόνοιας, γιά την μετέπειτα ανασύσταση καί διόρθωση τής Εκκλησίας, γιά την οποία ό μέγας Θεός, πού όπως λέγεται ανατρέπει τίς βουλές των ανθρώπων. Δεν άφησε ούτε νά τόν καθαιρέσουν εκείνοι οί μιαρότατοι, γιά νά μην ατιμαστεί κατά κάποιον τρόπο ή υπόληψή του καί γιά νά μήν πάρει τή θέση του κανένας Ιούδας, αλλά νά βρίσκεται στην αξία του δοξασμένος καί τιμημένος, νά υπάρχει σ’ όλους ωφέλεια από τά θεόσοφα λόγια του.

«Δόξα στόν άγιο Θεό, πού σοφά διεξάγει τά πάντα, για τή δική μας σωτηρία»

Επίλογος, παραινέσεις 

Αυτή είναι αδελφοί, ή ζωή κι οί αγώνες καί τό τέλος τού θεόσοφου κήρυκα καί γενναίου, πού μαστίγωσε τόν παπισμό. Τού ιερού καί δοξασμένου ανάμεσα στούς αγίους, Μάρκου τού στ’ αλήθεια Ευγενικού καί λαμπρού ποιμένα τής Εφέσου καί κοινού ευεργέτη καί φωστήρα όλου τού ’Ορθόδοξου πληρώματος. Αυτόν πρέπει κι εμείς νά μιμούμαστε καί νά υπακούμε στις άγιες συμβουλές του καί παραινέσεις καί ν’ αποφεύγουμε, όσο μπορούμε, ως πραγματικό κι αληθινό θάνατο, τήν ολέθρια κοινωνία των βδελυρών καί θεομίσητων Φράγκων, στά ζητήματα τής πίστης. Κι άν οί ανάγκες τής ζωής, μάς αναγκάζουν νά συναναστρεφόμαστε μ’ αυτούς, αυτό δέν βλάπτει. Επειδή συναναστρεφόμαστε καθημερινά καί μέ άλλους αιρετικούς κι άσεβεΐς άδιακρίτως, γιατί σ’ αυτό τό μεγάλο χωράφι, τού κόσμου, έτσι, έχουν τά πράγματα. Τά ζιζάνια πρός τό παρόν είναι άναμεμειγμένα μέ τό σιτάρι. Καί θά έρθει ή μέρα, πού οί θεριστές θά τά ξεδιαλέξουν. Καί τό σιτάρι θά κατατεθεί στην αίο'ινια αποθήκη καί τά ζιζάνια θά παραόοθοΰν στό άσβεστο πύρ. ’Άς προσέχουμε καλά λοιπόν, γιά νά μένουμε σάν τό καλό σιτάρι καί νά μήν ύποκΰ'ψουμε στά νοήματα καί τή δύναμη πού έχουν τά αιρετικά ζιζάνια τού παπισμού κι ύστερα, πράγμα πού μακάρι νά μή γίνει, βρεθούμε αντί γιά σίτος, ζιζάνια.

’Άς κρατούμε λοιπόν στερεή τήν πατρική μας ευσέβεια. Άς μένουμε στά έθιμα καί τά δρια τής άγιας μας Ανατολικής Εκκλησίας, στήν οποία γεννηθήκαμε κι άναγεννηθήκαμε κι άνατραφήκαμε, μέ τόν θεϊκό της λόγο καί μέ τ’ άχραντα μυστήριό της. Άς αποφεύγουμε τούς παπιστές ώς μιάσματα καί, γιά νά τό πούμε απλά, ώς στ’ αλήθεια αιρετικούς, γιά ν’ αξιωθούμε κι εμείς, από τήν καθαρότητα τής πίστης μας, νά έχουμε μερίδιο, μ’ αυτόν τόν θείο δάσκαλο καί Πατέρα μας καί μέσω αυτού καί μαζί μ’ αυτόν, μέ τόν Κύριό μας ’Ιησού Χριστό. Γιατί πλούτισε πολύ κι έχει παρρησία πρός τό Θεό καί μπορεί καί θέλει νά μεσολαβεί γιά μάς, γιά τούς οποίους ύπέμεινε μύριους πόνους, άπειρους Ιδρώτες κι αγωνίστηκε μέχρι αίματος, αυτός ό φημισμένος κι αείμνηστος ό άγιος Μάρκος ό Ευγενικός ό  Άντίπαπας..

 

Εισαγωγή σε πρώτη αποκλειστική δημοσίευση  στό Ορθόδοξο Διαδίκτυο από το Βιβλίο :

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ

Η ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΟΥ ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ

ΑΓΙΟ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΤΟΝ ΠΑΡΙΟ 

Η ηλεκτρονική επεξεργασία αναρτήσων κειμένων, τίτλων  και εικόνων έγινε από τον N.B.B

Επιτρέπεται η χρήση, διάθεση και αναπαραγωγή κειμένων σε Ορθόδοξα Ιστολόγια, αρκεί να διατηρείται το αρχικό νόημα ,χωρίς περικοπές που πιθανόν να το αλλοιώνουν για μη εμπορικούς σκοπούς,με βασική προϋπόθεση την αναφορά στην πηγή :

© ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: