21. Θαύμα του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού

                         

Αλλά, ξέρω τί ζητά εδώ ώς κάτι απολειπόμενο  αναγκαίο, ό φιλαναγνώστης Χριστιανός. Ζητά καί διήγηση θαυμάτων καί σωστά μιλά καί τό αίτημά του είναι δίκαιο κι εύλογο. Όμως, εκείνο πού είπα έξαρχής, γιά όσα άλλα καλά μάς λείπουν από την παρούσα διήγηση, έξαιτίας τής δεινής 'Άλωσης, τό ίδιο λέω καί γιά τά θαύματα, ότι άν είχαμε τόν βίο του έξαρχής, σίγουρα θά τά βλέπαμε κι αυτά. Επειδή εγώ δέν αμφιβάλλω καθόλου, πώς ό μέγας Θεός, δοξάζει αύτούς πού τόν δοξάζουν, δόξασε καί τόν πιστό του δούλο Μάρκο καί μ’ αυτό τό χάρισμα, τ’ όποίοτό αξιώθηκαν κι άλλοι πολλοί μέ πολύ λιγότερη εργασία. Επειδή όμως δέν έχουμε πληροφορίες από τότε λόγω των γεγονότων τής άλωσης τής Πόλης. ’Έχουμε όμως πρώτον τήν υπεράνθρωπη ζωή του, πού μάς παραδίδεται ώς μαρτυρία, όχι μόνο απ’ έναν ή δύο, αλλά απ’ ένα καθόλου ευκαταφρόνητο πλήθος γραπτών μαρτυριών. Καί δεύτερον έχουμε τήν αύθεντία τού συνοδικού θεσπίσματος, πού αποφασίζει μέ τή χάρη τού Άγιου Πνεύματος, νά τόν αναγνωρίζουμε ώς μέγα άγιο τής Εκκλησίας κι έχουμε χρέος νά τελούμε γι’ αυτόν, κάθε έτος τήν σεβάσμια γιορτή.

Αλλά, γιά νά μήν άφήσουμε εντελώς στερημένους κι αμέτοχους άπ’ αυτή τήν ούράνια πνευματική νοστιμάδα, τις ψυχές πού αγαπούν τά θαύματα, θά περιγράφω εδώ, ένα από τά θαύματα αύτού τού άγιου, τό όποιο, πράγματι παραδόξως, τέλεσε στό Μεσολόγγι, όχι  πριν από πολλά χρόνια. Κι αύτό τό θαύμα είναι έτσι, όπως εγώ ό ίδιος τό άκουσα, από τήν πολλή καί μεγάλη εύλάβεια καί τόν πόθο πού έχω σ’ αυτόν τόν θειο ιεράρχη, τόν ενάντιο των ασεβών παπιστών. Ένώ λοιπόν βρισκόμουν στό Μεσολόγγι, έπιτελώντας, ανάξια, τό έργο τοϋ ιεροκήρυκα, θέλησα νά κηρύξω στην Εκκλησία, στους παρευρισκόμενους χριστιανούς γι’ αυτόν τόν άγιο, τό βράδυ τής παραμονής τής ιερής του μνήμης στις 19 ’Ιανουάριου, όπως ορίζει ή συνοδική απόφαση νά τελείται ή σεβάσμια γιορτή του. Είπα λοιπόν μέ συντομία, ποιος υπήρξε ό Μάρκος τής Εφέσου, πόσο άγωνίστηκε γιά τήν ευσέβεια καί πώς έχουμε όλοι μας χρέος μεγάλο νά τόν ευχαριστούμε καί νά τόν τιμούμε ώςευεργέτη μας, γιατί μόνος διαφύλαξε τήν πίστη, τήν όποία  όλοι οί άλλοι τήν πρόδω-σαν. Κι ότι τήν επομένη πού είναι ή μνήμη του, όποιος θέλει, νά τόν γιορτάζει άνεμπόδιστα, όπως πρόσταζε ή άγια Σύνοδος. Επομένως λέω, δέν σάς αναγκάζω ν’ αργήσετε αύριο, αφού έτυχαν καί πολλές συνεχόμενες αργίες. Σάς παρακινώ όμως, νά έλθετε νά λειτουργηθείτε γιά τή δόξα τού αγίου καί νά τόν έχετε μεσίτη στό Θεό καί βοηθό στις ανάγκες σας. Κι άν κάποιος θέλει νά τόν γιορτάσει, άς τό κάνει. ’Έχει από τήν Εκκλησία τήν άδεια. Καί στήν συνέχεια άς εξακολουθήσει ειρηνικά ν’ άσχολεΐται μέ τις δουλιές του. Ή Εκκλησία μάλιστα μάς προτρέπει σ’ αυτό, γιά ν’ αποβαίνει ή δόξα του, σέ ντροπή των δικών του καί τών δικών μας εχθρών, σέ ντροπή των παπικών.

Αυτά είπα. Κι όταν έγινε ή άπόλυση τού έσπερινοΰ, βγήκαμε καί καθίσαμε έξω από τό ναό γιά λίγο, όπως συνηθίζεται εκεί. ΤΗταν εκεί κάποιος γέροντας, έντιμος στό γένος, Δημητράκης στό όνομα, Ζουρμπαϊος στό επώνυμο. 'Ο όποιος, από τά βαθιά γηρατειά, μόλις πού άκουγε τά λεγάμενα. Αυτός λοιπόν ό γέρος, μόλις καθίσαμε, μέ ρώτησε μέ χαμηλή φωνή καί τρεμάμενη προφορά, λέγοντας τά εξής:

Δάσκαλε, γιά ποιόν έλεγες αυτά πού ’λεγες; Γιά τόν Μάρκο της Εφέσου;

Ναι΄, τού απάντησα. ΄Γιατί ρωτάς;

Ρωτώ, είπε, ΄γιατί έχω νά σου πω γώ γι’ αυτόν τόν Μάρκο. ’Εγώ, είχα μία άόερφή, νά, την ξέρουν κι αυτοί εδώ, είπε, δείχνοντας τούς παρευρισκόμενους. Αυτή έναν καιρό άρρώστησε βαριά. Είχαμε όλους τους γιατρούς τού τόπου μας πού τήν κοίταζαν καί μήν μπορώντας νά τήν γιατρέψουν στό τέλος άπελπισμένοι άποφάσισαν πώς τό δίχως άλλο θά πεθάνει. Κι άλήθεια, τρεις μέρες έμενε κι άλαλη κι άναίσθητη κι εντελώς άκίνητη. Γι΄ αυτό κι μεϊς, μη βλέποντας καμιά ελπίδα, άρχίσαμε νά φτιάχνουμε τά χρειαζούμενα γιά τήν κηδεία της καί τήν κλαίγαμε σά πεθαμένη. Στό μεταξύ, εκεί πού μεΐς περιμέναμε νά πεθάνει, ξαφνικά άκού-σαμε νά βγάζει ένα μεγάλο άναστεναγμό καί μαζί καί φωνή. Κι άνασηκώθηκε λέγοντας: !Ώχ, δέν μ’ άλλάζετε πού πνίγηκα στό νερό; Τότε εμείς, άμέσως τρέξαμε κοντά της καί μ’ άνέλπιστη χαρά πού τήν άκούσαμε νά μιλά, τήν ρωτήσαμε τί έχει καί γιατί είναι τόσο βρεγμένη. Κι αΰτή μάς άπάντησε, ότι  λίγο πριν, ήρθε ένας σά δεσπότης καί τήν πήρε καί τήν πήγε σε μία βρύση. Κι τήν έβαλε μέσα στή γούρνα καί τήν έπλυνε. Κι άφοϋ τήν έπλυνε, τής είπε: Σύρε τώρα. Δέν έχεις πλέον τίποτα. Κι τώρα μάς είπε, είμαι βρεγμένη καί αισθάνομαι πώς είμαι καλύτερα. Κι εμείς τής είπαμε, Δέν τόν ρωτούσες ποιος ήταν; Τόν ρώτησα, μάς άπάντησε, ποιος είσαι ή αγιοσύνη σου; Καί μοϋ άπάντησε, έγώ είμαι ό Μάρκος τής Εφέσου, ό Ευγενικός. Τότε κι εμείς πιάσαμε νά τήν άλλάξουμε κι είδαμε ότι  ήταν στ’ άλήθεια βρεγμένα, όχι μόνο τά ρούχα πού φορούσε, άλλά άκόμα καί τά στρώματα πού κείτονταν. Κι άπό τότε έγινε καλά κι έζησε άλλα δεκαπέντε χρόνια κι υστέρα πέθανε. Αυτό ξέρω νά πώ γώ γι’ αυτόν τόν άγιο, πού τό είδα ό ’ίδιος στην αδερφή μου΄.

Κι εγώ χάρηκα υπερβολικά, γιατί ανέλπιστα κι ανεπιτήδευτα ό καλός εκείνος γέροντας επιβεβαίωσε τά λόγια μου. Καί γιά περισσότερη βεβαιότητα, εγώ ρώτησα πάλι αυτόν λέγοντας:

Κι είχατε πρωτύτερα κύρ Δημητράκη, καμιά είδηση γι’ αυτόν τόν άγιο;΄.

Όχι΄, μου απάντησε, ΄ούτε τόν είχαμε ακούσει ποτέ μας. Μόνο από κείνη τήν αιτία τόν μάθαμε΄. Τότε εγώ στράφηκα πάλι στούς παρόντες Χριστιανούς κι είπα:

Βλέπετε άδελφοί, πώς ή αγία μας Εκκλησία δεν σφάλλει στην άπόφασή της; Νά πού ξαφνικά μόνοι σας άκούσατε πώς τόν δόξασε ό Θεός κι είναι θείος 'Ιεράρχης κι έχει θάρρος στό Θεό νά μεσολαβεί γιά τις αμαρτίες μας΄. Αυτά είπα τό βράδυ καί τό πρωί πήγα σ’ άλλη εκκλησία, δηλαδή στήν αγία Παρασκευή, γιά νά λειτουργηθώ. Κι εκεί βλέπω κι εικόνα αυτού τού άγιου, τήν οποία έφεραν άπό τό σπίτι εκείνης τής γυναίκας, μέ τήν επιγραφή: ό άγιος Μάρκος, ό ευγενικός άρχιερεύς, δηλαδή έτσι όπως φάνηκε στήν απλοϊκή άπαιδευσιά τού ζωγράφου.

Νά λοιπόν Χριστιανοί, καί θαύμα αυτού τού αγίου. Θαύμα άληθινό, όντως θαύμα. ’Όχι τόσο, γιατί τάχα παραδόξως άρπαξε άπό τίς πύλες τού  Άδη τήν άπ’ όλους ξεγραμμένη γυναίκα, αλλά γιατί είναι άπό κάθε άποψη ανεπιτήδευτο κι όχι κατασκευασμένο ή πλαστό, αφού οί άνθρωποι εκείνοι, δεν ήξεραν, ούτε είχαν ακούσει ποτέ άλλοτε τό όνομα αυτού τού Πατέρα. ’Αλλά ό ποιητής των παραδόξων, ό Θεός, θέλοντας νά φανερώσει καί νά δοξάσει τόν πιστό του δούλο, γιά νά μιμούμαστε κι εμείς τό ζήλο του καί τήν καρτερία της ψυχής του στην ομολογία της αλήθειας, γι’ αυτό, ενέργησε από κάθε άποψη παράδοξα, μέ τήν μέσω αυτοί έποπτεία κι επίβλεψη τής ανέλπιστης θεραπείας εκείνης τής γυναίκας.

’Ώ, θείο στολίδι των Πατέρων, τέμενος των θείων χαρί-των, στόμα των ιερών θεολόγων, πρόμαχε τής ’Ορθόδοξης πίστης, ύπέρμαχε τής αγίας Εκκλησίας τού Χρίστου, θερμότατε ζηλωτή τής πατροπαράδοτης ομολογίας τού αγίου Συμβόλου, άνατροπέα τής παπικής αλαζονείας, κι ανορθωτή τού ανατολικοί φρονήματος, δόξα, καύχημα καί στύλε καί στήριγμα τής ’Ανατολικής Εκκλησίας, δείξε ευσπλαχνία στή δική μου άναξιότητα καί δεξου άπό μένα αυτόν τόν ταπεινό κι ευτελή λόγο.

Αντάμειψε τήν προαίρεση τής αμαρτωλής μου ψυχής μέ τις πνευματικές κι ουράνιες ευλογίες σου.

Γιατί γνωρίζεις καλά τό ζήλο καί τόν πόθο καί τήν εύλά-βεια πού έχω στή δική σου αγιότητα, γιά τούς μεγίστους καί μύριους καί υπερβολικούς αγώνες σου, υπέρ τής Εκκλησίας τού Χριστοί.

Κι αντάμειψε μέ τις πλούσιες δωρεές σου καί τά χαρίσματα, όχι μόνο έμενα τόν ταπεινό, αλλά καί κάθε ευλαβή σου Χριστιανό.   Κι άξίωσέ μας, νά ευαρεστήσουμε σ’ όλα μέ τήν μετάνοια, τόν Κύριό μας Ίησοϋ Χριστό.Στόν όποίο ανήκει ή δόξα καί τό κράτος, μαζί μέ τόν Πατέρα καί. τό 'Άγιο Πνεύμα, στους αιώνες τών αιώνων.

Αμήν.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ  ΓΙΑ TON ΑΠΟ ΜΑΡΚΟ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΟΥ

Γεννήθηκε περίπου τό 1391. Τό κοσμικό του όνομα ήταν Μανουήλ. Οί γονείς του λεγόταν Γεώργιος καί Μαρία. Ό πατέρας του ήταν διευθυντής τής Πατριαρχικής αλληλογραφίας καί τής Βιβλιοθήκης τοϋ Πατριαρχείου. Ή μητέρα του ήταν κόρη γιατρού όνόματι Λουκά. Μέχρι 13 ετών μαθήτευσε στόν πατέρα του πού είχε φροντιστήριο (σχολείο ιδιωτικό). Στά 13 έμεινε ορφανός. Σπούδασε σέ δύο όνομαστούς δασκάλους τής εποχής του τόν Μητροπολίτη Σηλυ-βρίας ’Ιγνάτιο καί τόν Γεώργιο Γεμιστό ή Πλήθωνα. 'Ηταν συμμαθητής μέ τόν Βησσαρίωνα μετέπειτα Νίκαιας τόν τελικά αρνητή τής πίστης καί παπικό Καρδινάλιο. ’Έγινε μετά τήν πάροδο χρόνου ό Μανουήλ προϊστάμενος τού Πατριαρχικού σχολείου.

Όταν έγινε 26 ετών, μοίρασε όλη τήν περιουσία του καί έγκατέλειψε τόν κόσμο. Έγινε μοναχός σέ μιά μονή των Πριγκιποννήσων στήν νήσο τήν ’Αντιγόνη μέ τό όνομα Μάρκος. Μετά από δύο χρόνια τό 1420 έξαιτίας τών οθωμανικών επιδρομών, ό ίεροδιάκονος Μάρκος εγκαταλείπει τήν μονή τής νήσου ’Αντιγόνη καί εγκαθίσταται στήν μονή αγίου Γεωργίου Μαγγάνων μέσα στήν Πόλη μέχρι τήν κοίμησή του. Έλειψε από τήν Μονή τής Μαγγάνωντου όταν πήγε στήν ’Ιταλία χωρίς τήν θέλησή του καί όταν έπέστρεψε λόγο) των δύσκολων συνθηκών έςαιτίας τού Λατινόφρονα Πα-τριάρχτ|. Ή μόρφωσή του καί ή πνευματική του άσκηση τόν έφεραν παρά τήν θέλησή του νά γίνει σύμβουλος οδηγός σέ δύο Αύτοκράτορες, τόν Μανουήλ Β' καί τόν ’Ιωάννη Η' Παλαιολόγο. Τού ζητούσαν νά τούς λύσει θεολογικές απορίες καί νά γράψει ακολουθίες καί ύμνους. Ώς μοναχός στήν μονή των Μαγγάνων πιθανόν νά είχε πνευματικές σχέσεις μέ τόν μοναχό ’Ιωσήφ τόν Βρυέννιο τόν Στουδίτη, ό όποιος μάλιστα υπήρξε διάδοχος των ησυχαστών τού Γρηγορίου τού Παλαμά.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΜΟΝΟ ΘΕΟ ΜΑΣ

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ

ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

ΑΜΗΝ

Εισαγωγή σε πρώτη αποκλειστική δημοσίευση  στό Ορθόδοξο Διαδίκτυο από το Βιβλίο :

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ

Η ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΟΥ ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ

ΑΓΙΟ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΤΟΝ ΠΑΡΙΟ

Η ηλεκτρονική επεξεργασία αναρτήσων κειμένων, τίτλων  και εικόνων έγινε από τον N.B.B

Επιτρέπεται η χρήση, διάθεση και αναπαραγωγή κειμένων σε Ορθόδοξα Ιστολόγια, αρκεί να διατηρείται το αρχικό νόημα ,χωρίς περικοπές που πιθανόν να το αλλοιώνουν για μη εμπορικούς σκοπούς,με βασική προϋπόθεση την αναφορά στην πηγή :

© ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: