ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ - ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΠΑΛΑΙΑ  ΔΙΑΘΗΚΗ

Μετάφραση από τα πρωτότυπα κείμενα

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

Παλαιά Διαθήκη καί ή Καινή Διαθήκη είναι τα δύο ιερά βιβλία, τα όποια αποτελούν την Αγίαν Γραφήν. Αύτή πάλι μαζί μέ την Ίεράν Παράδοσιν αποτελούν την Άποκάλυψιν, ή οποία είναι ή πηγή τής χριστιανικής θρησκείας. Διότι ή θρησκεία ή χριστιανική είναι θρησκεία άποκεκαλυμμένη, δηλ. φανερωμένη εις τούς ανθρώπους υπό τού Θεού διά τού στόματος τών Πατριάρχων, των Προφητών καί κατ’ εξοχήν διά τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Ή Παλαιά Διαθήκη είναι:

α') Ή άποκάλυψις τής θρησκείας τού αληθινού Θεού διά τών Πατριαρχών, τού Μωυσέιος καί τών Προφητών. Καί κυρίως ή ΰπόσχεσις τής έλεύσεως τού Σωτήρος Χριστού εις τον κόσμον καί β') Τό βιβλίον, τό οποίον περιέχει την άποκάλυψιν αύτήν καί τό όποιον έδόθη εις τον Ίσραηλιτικόν λαόν. Αύτός διεφύλαξε τό βιβλίον αυτό σάν τά μάτια του, διότι μέσα εις αύτό, μαζί μέ την ιστορίαν του. Καταγράφεται ή ιστορία τής θρησκείας του.

Read More ->>

1 ΓΕΝΕΣΙΣ

Εισαγωγή

Το πρώτο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης φέρει, σύμφωνα με την ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο'), τον τίτλο “Γένεσις" (= απαρχή, δημιουργία), ενώ στην Εβραϊκή Βίβλο, κατά αρχαία συνήθεια των λαών της περιοχής, τιτλοφορείται, όπως και τα υπόλοιπα βιβλία της Πεντατεύχου, από τις πρώτες λέξεις του κειμένου του: "Μπερεσίθ" (= Στην αρχή).

    Το βιβλίο διαιρείται σε δύο μέρη (κεφ. 1-11 και 12-50), που το καθένα του έχει ως κύριο θέμα του μια δημιουργία: τη δημιουργία του κόσμου και τη δημιουργία του λαού του Ισραήλ. Κόσμος και Ισραήλ οφείλουν την ύπαρξή τους στο Θεό, είναι έργα του ίδιου Δημιουργού.

    Το πρώτο μέρος του βιβλίου αναφέρεται στην περίοδο της προϊστορίας της ανθρωπότητας, όχι για να προσφέρει ιστορικές πληροφορίες σχετικά με την περίοδο αυτή, αλλά για να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους ο Θεός, μετά τη δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου, επεμβαίνει για δεύτερη φορά στην ιστορία δημιουργώντας ένα λαό. Ο κόσμος προήλθε από τα χέρια του Δημιουργού τέλειος και η διαχείρισή του παραχωρήθηκε στον άνθρωπο. Οι πρώτες όμως επιλογές που κάνει ο άνθρωπος ως ελεύθερο ον τον οδηγούν σε διάσπαση της σχέσης του με το Θεό, με αποτέλεσμα να αρχίσει μια πτωτική πορεία από την αρχική του κατάσταση, που χαρακτηρίζεται από την αλυσιδωτή διάσπαση των σχέσεων σε όλα τα επίπεδα: διάσπαση της σχέσης άντρα-γυναίκας, με εξουσιαστική επιβολή του πρώτου στη δεύτερη (Αδάμ-Εύα), διάσπαση της σχέσης μεταξύ των αδερφών, που φτάνει μέχρι την αδελφοκτονία (Κάιν-Άβελ), δολοφονίες (Λάμεχ), ανατροπή της φυσικής τάξης του κόσμου (Γιοι του Θεού, Κατακλυσμός) διάσπαση της σχέσης πατέρα-γιου (Νώε-Χαμ) και, τέλος, πλήρης διάσπαση της ανθρώπινης κοινωνίας (Πύργος της Βαβέλ).

Read More ->>

2 ΕΞΟΔΟΣ

Εισαγωγή

    Το δεύτερο βιβλίο της Πεντατεύχου τιτλοφορείται, σύμφωνα με την ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοντα (θ'), "Έξοδος", από το κεντρικό θέμα του, την έξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο, ενώ στην Εβραϊκή Βίβλο "Βεέλε σεμόθ" (= Αυτά [είναι] τα ονόματα), από τις πρώτες λέξεις του κειμένου του.

    Το βιβλίο περιλαμβάνει τέσσερα μέρη, που αναφέρονται στην απελευθέρωση των Ισραηλιτών από τη δουλεία της Αιγύπτου (1,1-15,21), την πορεία τους προς το όρος Σινά (15,22-18,27), τη συνθήκη (διαθήκη) που συνήψε εκεί ο Θεός μαζί τους (19,1-24,18) και την οργάνωση της λατρείας τους (25,1-40,38).

    Η γή της πολιτικής κατάστασης με την άνοδο του Ραμσή Β' (1290-1224 π.Χ.) στο θρόνο της Αιγύπτου, όπου ήταν εγκαταστημένοι οι απόγονοι του Ιακώβ (Ισραήλ), είχε οδυνηρές γι’ αυτούς συνέπειες, καθώς μετατράπηκαν σε δούλους των Αιγυπτίων. Από τη δεινή θέση τους τους απάλλαξε ο Μωυσής, ο οποίος τους οδήγησε έξω από την Αίγυπτο, στην έρημο του Σινά. Εκεί, μέσα από μια μεγαλειώδη θεοφάνεια, ο Θεός συνήψε συνθήκη (διαθήκη) με το λαό του και του έδωσε τους νόμους του, που θα ρυθμίζουν την ηθική, κοινωνική και θρησκευτική ζωή του.

Read More ->>

3 ΛΕΥΤΙΚΟΝ

Εισαγωγή

Το τρίτο βιβλίο της Πεντατεύχου φέρει, σύμφωνα με την ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοπα (Ο'), τον τίτλο “Λευιτικόν", επειδή στο μεγαλύτερο μέρος του περιέχει τελετουργικές διατάξεις, την ευθύνη της τήρησης των οποίων είχε το προερχόμενο (με τη φυλή Λευί ιερατείο. Στην Εβραϊκή Βίβλο το έργο τιτλοφορείται, κατά ανάλογο με τα υπόλοιπα βιβλία της Πεντατεύχου τρόπο, από τις πρώτες λέξεις του κειμένου του: "Βαγικρά" (= Και κάλεσε).

    Το περιεχόμενο του βιβλίου συνιστά μια συλλογή λεπτομερών Ουσιαστικών τυπικών, καθώς και διατάξεων για τα καθήκοντα του ιερατείου. Αν και για το σύγχρονο άνθρωπο τα περίπλοκα τελετουργικά φαίνονται ξένα ή και, ως ένα βαθμό, βάρβαρα, γιά τους ανθρώπους της εποχής είχαν μεγάλη σημασία, γιατί προσέφεραν τη δυνατό-τήτα αποκατάστασης των σχέσεων που διαταράσοονταν με την αμαρτία. Η σφαγή του ζώου από τη μια μεριά εκφράζει το μη αναστρέψιμο χαρακτήρα της βλάβης που προ-κλήθηκε με την αμαρτία, καθώς πάντα παραμένει ένας πόνος και η αποκατάσταση δεν μπορεί να είναι πλήρης' και από την άλλη δηλώνει την ετοιμότητα του ανθρώπου να κάνει μια νέα αρχή, προσφέροντας κάτι από την περιουσία του, χάνοντας δηλαδή ένα μέρος από τη δύναμή του, η κατάχρηση της οποίας συνιστά την αμαρτία.

Read More ->>

4 ΑΡΙΘΜΟΙ

Εισαγωγή

    Η ονομασία του τέταρτου βιβλίου της Πεντατεύχου “Αριθμοί” οφείλεται στο ότι τα τέσσερα πρώτα κεφάλαιά του αναφέρονται σε μια απογραφή του ισραηλιτικού λαού κατά την αναχώρησή του από το όρος Σινά, ενώ για μια δεύτερη απογραφή, πριν από την είσοδο στη Χαναάν, γίνεται λόγος στο κεφ. 26. Στην Εβραϊκή Βίβλο το έργο τιτλοφορείται “Μπεμιδμπάρ” (= Στην έρημο) από τις πρώτες σημαντικές λέξεις του κειμένου του.

    Το περιεχόμενο του βιβλίου καλύπτει περίοδο σαράντα ετών, κατά τη διάρκεια των οποίων ο λαός του Θεού περιπλανιέται στην έρημο. Στην αφήγηση, που συνεχίζει την ιστορία από το τέλος του βιβλίου της Εξόδου, εντάσσονται και διατάξεις τελετουργικού και ηθικού χαρακτήρα, που συμπληρώνουν τη νομοθεσία του Σινά ή προετοιμάζουν την εγκατάσταση στη Χαναάν.

    Μετά την αναχώρηση από την περιοχή του όρους Σινά, οι Ισραηλίτες πορεύονται μέσα από την έρημο προς τα νότια σύνορα της “γης της επαγγελίας”. Όταν όμως πληροφορούνται από τους κατασκόπους τους για την οχύρωση των πόλεων και τη δύναμη των κατοίκων της χώρας, χάνουν το θάρρος τους και την εμπιστοσύνη τους στη θεία βοήθεια. Μια προσπάθεια, μάλιστα, μερίδας του λαού να εισβάλει στη χώρα από το νότο, βασισμένη στις δικές της δυνάμεις και ενάντια στη θέληση του Θεού, καταλήγει σε αποτυχία. Αυτή η έλλειψη πίστης στο Θεό έχει ως συνέπεια την παράταση της παραμονής των Ισραηλιτών για μία γενιά στην έρημο, εκτός των ορίων της Χαναάν. Οι περιπλανήσεις και οι ταλαιπωρίες της ερήμου αποθαρρύνουν συχνά τους Ισραηλίτες και προκαλούν διαμαρτυρίες που φτάνουν μέχρι την αμφισβήτηση της αυθεντίας των ηγετών τους. Ωστόσο, ο Θεός δεν εγκαταλείπει το λαό του και τον οδηγεί τελικά, παρ’ όλα τα εμπόδια και τις αντιξοότητες, στα ανατολικό όρια της Χαναάν.

Read More ->>

5 ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ

Εισαγωγή

    Το πέμπτο βιβλίο της Αγίας Γραφής και τελευταίο της Πεντατεύχου ονομάζεται “Δευτερονόμιον” (= δεύτερος νόμος), ενώ στην Εβραϊκή Βίβλο τιτλοφορείται “Έλε χαντεβαρίμ” (= Αυτοί [είναι] οι λόγοι) από τις πρώτες λέξεις του κειμένου του.

    Ο ελληνικός τίτλος δικαιώνεται πλήρως από το περιεχόμενο του έργου, που αποτελεί στο μεγαλύτερο μέρος του επανάληψη της νομοθεσίας που παρατίθεται στο βιβλίο της Εξόδου με ορισμένες συμπληρώσεις και προσαρμογές στις νέες συνθήκες ζωής μετά την εγκατάσταση των Ισραηλιτών στη Χαναάν.  Πρόκειται για έναν απολογισμό των περιπετειών της ερήμου και μια διασάφηση της νομοθεσίας του Σινά, που γίνεται με τη μορφή τριών λόγων (κεφ. 1-4  5-28· 29-30), τους οποίους εκφωνεί ο Μωυσής λίγο πριν από το θάνατό του. Οι αρχές του Δευτερονομίου επηρέασαν τη θρησκευτική μεταρρύθμιση του βασιλιά Ιωσία (639-609 Π.Χ.), όταν, σύμφωνα με τη βιβλική αφήγηση (Β'Βασ κεφ. 22-23), κατά τη διάρκεια ε-πισκευαστικών εργασιών στο ναό της Ιερουσαλήμ, ανακαλύφθηκε ένα βιβλίο του νόμου, που κατά πάσα πιθανότητα ταυτιζόταν με τον πυρήνα του παρόντος έργου (12,1-26,15).    Κεντρικό θέμα του Δευτερονομίου αποτελεί ο τονισμός της μοναδικότητας του Θεού, από την οποία απορρέει η διδασκαλία για την ενότητα πίστης, λατρείας και ηθικής, καθώς και η υποχρέωση των Ισραηλιτών για πιστή τήρηση των διατάξεων του νόμου. Ο Θεός εξέλεξε από αγάπη και μόνο τον Ισραήλ ως λαό του και συνήψε μαζί του διαθήκη. Αλλά προϋπόθεση για την πιστότητα του Θεού στους όρους της διαθήκης είναι η πιστότητα του λαού στην τήρηση του νόμου τού ενός και μοναδικού Θεού, ο οποίος λατρεύεται σε ένα και μοναδικό ιερό.

    Η διδασκαλία του Δευτερονομίου συνοψίζεται στην περικοπή 6,4-9, που συνιστά μέχρι σήμερα τη βασική ομολογία πίστεως του Ισραήλ. Την εντολή της αγάπης προς το Θεό που περιέχεται στην περικοπή (6,5) θα χαρακτηρίσει ο Ιησούς Χριστός ως την πρώτη και μεγαλύτερη εντολή (Μτ 22,37-38 πρλ.)

Read More ->>

6 ΙΗΣΟΥΣ ΤΟΥ ΝΑΥΗ

6 ΙΗΣΟΥΣ ΤΟΥ ΝΑΥΗ

 1,1    Όταν πέθανε ο δούλος του Κυρίου ο Μωυσής, ο Κύριος είπε στο βοηθό του τον Ιησού, γιο του Ναυή:
 1,2    «Ο δούλος μου ο Μωυσής πέθανε. Ετοιμάσου, λοιπόν, τώρα εσύ και όλος αυτός ο λαός, να διαβείτε τον Ιορδάνη που είναι μπροστά σας και να μπείτε στη χώρα που δίνω σ’ εσάς, τους Ισραηλίτες.
 1,3    Όπως υποσχέθηκα στο Μωυσή, σας δίνω κάθε τόπο όπου θα πατούν τα πόδια σας.
 1,4    Η περιοχή σας θ’ απλώνεται από την έρημο, νότια, ως το Λίβανο, βόρεια, κι απ’ το μεγάλο ποταμό, τον Ευφράτη, ανατολικά, μέσα από τη χώρα των Χετταίων, ως τη Μεσόγειο Θάλασσα, δυτικά.
 1,5    Κανείς δε θα μπορέσει να σου αντισταθεί όσο θα ζεις. Εγώ θα είμαι μαζί σου, όπως ήμουν και με το Μωυσή· δε θα σ’ αφήσω, δε θα σ’ εγκαταλείψω.
 1,6    »Να είσαι θαρραλέος και δυνατός, γιατί εσύ θα οδηγήσεις αυτόν το λαό να πάρει ιδιοκτησία του τη χώρα που την υποσχέθηκα με όρκο στους προγόνους τους.
 1,7    Μόνο να είσαι θαρραλέος και δυνατός και να φροντίζεις να ενεργείς απαρέγκλιτα σύμφωνα με το σύνολο του νόμου που σου παρέδωσε ο δούλος μου, ο Μωυσής. Έτσι θα έχεις επιτυχία σε καθετί που θα επιχειρείς.
 1,8    Μην πάψεις ποτέ να επαναλαμβάνεις τις εντολές αυτού του βιβλίου του νόμου και να το μελετάς μέρα και νύχτα, για να εφαρμόζεις πιστά όλα όσα είναι γραμμένα σ’ αυτό· τότε θα έχεις επιτυχία στα έργα σου και θα ευημερείς.
 1,9    »Σου είπα να είσαι θαρραλέος και δυνατός. Μη φοβάσαι και μη δειλιάζεις, γιατί ο Κύριος ο Θεός σου θα είναι μαζί σου όπου κι αν πας».
 1,10    Τότε ο Ιησούς διέταξε τους άρχοντες του λαού
 1,11    να διασχίσουν το στρατόπεδο και να δώσουν στο λαό την εξής εντολή: «Εφοδιαστείτε με τρόφιμα, γιατί ύστερα από τρεις μέρες θα περάσετε τον Ιορδάνη, για να πάτε να καταλάβετε τη χώρα που σας δίνει για ιδιοκτησία σας ο Κύριος, ο Θεός σας».
 1,12    Έπειτα ο Ιησούς μίλησε στους απογόνους του Ρουβήν και του Γαδ και στο μισό της φυλής Μανασσή:

Read More ->>

7 ΚΡΙΤΑΙ

Εισαγωγή

    Οι Κριτές, στην εποχή των οποίων αναφέρεται το ομώνυμο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, ήταν πολιτικοί ή στρατιωτικοί ηγέτες των ισραηλιτικών φυλών πριν από την εγκαθίδρυση της μοναρχίας. Τον τίτλο του Κριτή έφεραν διάφορα πρόσωπα με ποικίλα χαρακτηριστικά. Πρόκειται κατ’ αρχήν για τοπικούς πολιτικούς ηγέτες, οι οποίοι ασκούσαν διοικητική εξουσία στα όρια της πόλης ή της φυλής τους και για τους οποίους παρατίθενται στο βιβλίο μόνον κάποια σύντομα βιογραφικά σημειώματα (λεγόμενοι “μικροί Κριτές": Σαμγάρ, Τωλά, Ιαΐρ, Ιβοάν, Αιλών, Αβδών). Ο ίδιος τίτλος αποδίδεται και στους χαρισματικούς ηγέτες που αναδεικνύει ο Θεός οε κρίσιμες περιόδους, για να σώσουν και απελευθερώσουν το λαό του από την απειλή και καταδυνάστευση των γειτονικών λαών και στο έργο των οποίων γίνεται λεπτομερής αναφορά οτο βιβλίο (λεγόμενοι “μεγάλοι Κριτές": Οθνιήλ, Εούδ, Δεβόρα και Βαράκ, Γεδεών, Ιεφθάε, Σαμψών).

Read More ->>

8 ΡΟΥΘ

Εισαγωγή

    Το βιβλίο "Ρουθ” φέρει ως τίτλο το όνομα μιας Μωαβίτισσας γυναίκας, την ιστορία της οποίας περιγράφει.

    Επειδή η ιστορία αυτή διαδραματίζεται κατά την περίοδο των Κριτών, το έργο κατατάσσεται στα “Ιστορικά Βιβλία” της Παλαιός Διαθήκης, αμέσως μετά το βιβλίο των Κριτών, ενώ στην Εβραϊκή Βίβλο στην τρίτη ομάδα βιβλίων που φέρει το γενικό τίτλο "Αγιόγραφα”.

    Η Ρουθ καταγόταν από τη Μωάβ, μια μικρή χώρα στα ανατολικά της Νεκρός Θαλάσσης. Εκεί μετανάστευσε μια ιουδαϊκή οικογένεια από τη Βηθλεέμ και η Ρουθ παντρεύτηκε ένα από τα μέλη της. Μετά το θάνατο του συζύγου της, ακολουθεί την επίσης χήρα πεθερά της στην Ιουδαίο, όπου παντρεύεται ένα μακρινό συγγενή τους, τον Βοόζ. Από το γάμο αυτόν γεννήθηκε ο Ωβήδ, παππούς του Δαβίδ.

    Στόχος του συγγραφέα της εποικοδομητικής αυτής ιστορίας είναι να καταδείξει ότι το έλεος του Θεού δεν περιορίζεται στα στενά όρια του λαού του Ισραήλ, αλλά επεκτείνεται σε κάθε άνθρωπο, ο οποίος δείχνει εμπιστοσύνη σ’ αυτόν. Αυτή η ιδέα της παγκοσμιότητας του Θεού αποτελεί κεντρική διδασκαλία της όλης αφήγησης.

Read More ->>

9 Α ΣΑΜΟΥΗΛ ή ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Α΄

Εισαγωγή

    Το βιβλία "Α'και Β'Σαμουήλ" αποτελούσαν αρχικά ενιαίο έργο, που αργότερα, για πρακτικούς λόγους, χωρίστηκε σε δύο. Τιτλοφορούνται με το όνομα του Κριτή και προφήτη Σαμουήλ, η δράση του οποίου περιγράφεται στο πρώτο μέρος του έργου, και ο ρόλος του οποίου υπήρξε καθοριστικός κατά τη μεταβολή του πολιτικού συστήματος του βιβλικού Ισραήλ από αμφικτυονία φυλών σε βασιλεία. Στην ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο') τα δύο βιβλία επιγράφονται "Βασιλειών Α'καιΒαντίστοιχα, επειδή το περιεχόμενό τους αναφέρεται στην εγκαθίδρυση του θεσμού της βασιλείας και στην ιστορία των πρώτων ηγεμόνων Σαούλ και Δαβίδ.

    Το Α' Σαμουήλ ή Βασιλειών Α' κατατάσσεται στα Ιστορικά Βιβλία” της Παλαιάς Διαθήκης, ενώ στην Εβραϊκή Βίβλο στην ομάδα "Προγενέστεροι Προφήτες".

    Στο πρώτο μέρος του βιβλίου (κεφ. 1-12) εκτίθεται η ιστορία του Σαμουήλ από τη γέννησή του μέχρι την εκλογή του Σαούλ ως πρώτου βασιλιά των Ισραηλιτών, ενώ στο δεύτερο (κεφ. 13-31) περιέχονται τα γεγονότα της βασιλείας του Σαούλ μέχρι το θάνατό του.

Read More ->>

10 Β΄ ΣΑΜΟΥΗΛ ή ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Β'

Εισαγωγή

    Το βιβλίο “Β 'Σαμουήλ" ή “Βασιλειών Βαποτελεί ενιαίο έργο με το προηγούμενο, του οποίου την ιστορία συνεχίζει, και γι’ αυτό φέρει τον ίδιο τίτλο και κατατάσσεται στις ίδιες με εκείνο ομάδες των βιβλικών έργων της χριστιανικής και της ιουδαϊκής Βίβλου αντίστοιχα.

    Κεντρικό θέμα του βιβλίου αποτελεί η ιστορία του βασιλιά Δαβίδ, από το θάνατο του Σαούλ μέχρι τα τελευταία χρόνια της ζωής του.

    Μετά το τραγικό τέλος του Σαούλ, ο Δαβίδ ανακηρύσσεται βασιλιάς αρχικά των φυλών Ιούδα και Βενιαμίν και στη συνέχεια των υπόλοιπων δέκα βόρειων φυλών. Καθιστά την Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα του κράτους του και, ύστερα από επιτυχείς πολεμικές επιχειρήσεις, επεκτείνει τα όριά του πολύ πέρα από τις περιοχές των δώδεκα φυλών, γεγονός που καθιστά τον Ισραήλ μια από τις υπολογίσιμες δυνάμεις της περιοχής. Παρ’ όλα αυτά, δεν εξαλείφονται πλήρως οι εσωτερικές αντιθέσεις των φυλών, οι οποίες θα οδηγήσουν μια γενιά αργότερα το βασίλειο σε διάσπαση.

    Στο πρόσωπο του Δαβίδ συνδυάζονται από τη μια μεριά η γενναιότητα του στρατιωτικού και η οξύνοια του πολιτικού ηγέτη και από την άλλη η ευσέβεια του ως εντολοδόχου του Θεού ενεργούντος ηγεμόνα, ο οποίος αναγνωρίζει τις ανθρώπινες αδυναμίες του, αλλά εμπιστεύεται απόλυτα τη θεία ευσπλαχνία και βοήθεια. Έτσι, δέχεται μέσω του προφήτη Νάθαν τη θεία διαβεβαίωση για συνέχιση της δυναστείας του (κεφ. 7), μια προφητεία που θα είναι η πρώτη μιας σειράς εξαγγελιών του Θεού για την έλευση ενός νέου Δαβίδ. Οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης θα δουν την προφητεία αυτή πραγματοποιούμενη στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.

Read More ->>

11 Α΄ ΒΑΣΙΛΕΩΝ ή ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Γ΄

Εισαγωγή

    Το βιβλίο “Α' Βασιλέων” συνεχίζει την ιστορία από το σημείο που αυτή διακόπτεται στο προηγούμενο βιβλίο Β Σαμουήλ. Μαζί με το ομώνυμο βιβλίο, “Β' Βασιλέων”, που ακολουθεί, αποτελούσε αρχικά ενιαίο έργο, που αργότερα, για πρακτικούς λόγους, χωρίστηκε σε δύο. Ο τίτλος τους οφείλεται στο περιεχόμενό τους, που αναφέρεται στην ιστορία των βασιλιάδων του Ισραήλ και του Ιούδα. Στην αρχαία ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοντα (θ') τα δύο βιβλία επιγράφονται “Βασιλειών Γ' και Δ΄ αντίστοιχα, ως συνέχεια των δύο προηγουμένων.

    Στη χριστιανική Βίβλο κατατάσσονται στα “Ιστορικά Βιβλία" της Παλαιάς Διαθήκης, ενώ στην ιουδαϊκή στην ομάδα “Προγενέστεροι Προφήτες".

    Το βιβλίο αρχίζει με αναφορά στις αντιπαραθέσεις για τη διαδοχή του Δαβίδ και συνεχίζει με την έκθεση των γεγονότων της ένδοξης βασιλείας του Σολομώντα. Μετά την εδραίωσή του στο θρόνο και την οργάνωση του κράτους του, ο Σολομών προχώρησε στην οικοδόμηση του ναού της Ιερουσαλήμ, που συνιστά αναμφίβολα το σπουδαιότερο έργο της βασιλείας του.

Read More ->>

12 Β΄ ΒΑΣΙΛΕΩΝ ή ΒΑΣΙΛΕIΩΝ Δ΄

Εισαγωγή

    Το βιβλίο “Β' Βασιλέων" ή ‘‘Βασιλειών Δαποτελεί, όπως μαρτυρεί ο τίτλος του, τη συνέχεια του προηγούμενου και κατατάσσεται στις ίδιες με εκείνο ομάδες βιβλίων της χριστιανικής και της ιουδαϊκής Βίβλου αντίστοιχα.

    Στο πρώτο μέρος του έργου ολοκληρώνεται ο κύκλος των σχετικών με τη δράση του προφήτη Ηλία αφηγήσεων και ακολουθεί ένας δεύτερος κύκλος με επεισόδια από τη ζωή του προφήτη Ελισαίου, στο πλαίσιο των οποίων συνεχίζεται και η έκθεση της ιστορίας των δύο βασιλείων. Μετά τον κύκλο αυτόν συνεχίζεται η παράλληλη αναφορά στους ηγεμόνες των δύο βασιλείων μέχρι την υποδούλωση του βασιλείου του Ισραήλ στους Ασσυρίους το 722 π.Χ. και την καταστροφή της πρωτεύουσάς του Σαμάρειας. Στο δεύτερο μέρος εκτίθεται η ιστορία του εναπομείναντος βασιλείου του Ιούδα μέχρι και τη δική του υποταγή στους Βαβυλωνίους και την τελική καταστροφή της πρωτεύουσάς του Ιερουσαλήμ το 587 π.Χ. Το βιβλίο ολοκληρώνεται με μια σύντομη αναφορά στη δράση του διοικητή της περιοχής Γεδαλία και με ένα ελπιδοφόρο για το λαό του Θεού σημάδι, την αποφυλάκιση του αιχμάλωτου προτελευταίου βασιλιά Ιωαχίν.

Read More ->>

13 Α΄ ΧΡΟΝΙΚΩΝ ή ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΩΝ Α'

Εισαγωγή

   Η ιστορία που εκτίθεται στα βιβλία “A '-Β'Σαμουήλ" και “Α -Β 'Βασιλέων” επανεξετάζεται στα δύο βιβλία των “Χρονικών” που πιθανότατα αποτελούσαν μαζί με τα επόμενα βιβλία, “Έοδρας" και “Νεεμίας", ενιαίο έργο. Πρόκειται για έργο του μεταιχμαλωσιακού Ιουδαϊσμού, μιας εποχής κατά την οποία ο λαός του Θεού ζει οε καθεστώς στέρησης της πολιτικής του ανεξαρτησίας, αλλά και σχετικής αυτονομίας, που του επιτρέπει μια αναθεώρηση της ιστορίας του και αναζήτηση νέων προσανατολισμών. Ο τίτλος του βιβλίου, “Χρονικά”, προέρχεται από την απόδοση στα λατινικά (Ιερώνυμος) του εβραϊκού τίτλου “Ντιβρέ Χαγιαμίμ" (= Λόγοι των Ημερών) και δικαιολογείται από το περιεχόμενό του, που είναι μια ανασκόπηση όλης της ιερής ιστορίας από τη δημιουργία μέχρι τη βαβυλώνια αιχμαλωσία. Στην ελληνική μετάφραση των Ε-βδομήκοντα (θ') επιγράφεται “(Βιβλίο των) Παραλειπομένων", προφανώς γιατί συμπληρώνει τα άλλα “ιστορικά"βιβλία και με υλικό που εκείνα παρέλειψαν.

   Στη χριστιανική Βίβλο τα Α'καιΒ 'Χρονικών ή Παραλειπομένων κατατάσσονται αμέσως μετά τα βιβλία των Βασιλέων ή Βασιλειών στην ομάδα “Ιστορικά Βιβλία" της Παλαιάς Διαθήκης. Αντίθετα η ιουδαϊκή παράδοση κατατάσσει τα βιβλία αυτά στο τέλος της Εβραϊκής Βίβλου, στην ομάδα που φέρει το γενικό τίτλο “Αγιόγραφα".

Read More ->>

14 Β ' ΧΡΟΝΙΚΩΝ ή ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΩΝ Β΄

Εισαγωγή

Το “Β'Χρονικών” ή ‘‘Παραλειπομένων Β'” συνιστά, όπως μαρτυρεί ο τίτλος του, ουνέχεια του προηγούμενου ομώνυμου βιβλίου και κατατάοσεται οτις ίδιες με εκείνο ομάδες βιβλίων στη χριστιανική και ιουδαϊκή Βίβλο αντίστοιχα.

    Το βιβλίο αρχίζει με έκθεση της ιστορίας του βασιλιά Σολομώντα και με ιδιαίτερη αναφορά στην ανοικοδόμηση του ναού (κεφ. 1-9). Στη συνέχεια παρουσιάζει την ιστορία του βασιλείου του Ιούδα μέχρι την καταστροφή του (κεφ. 10-36), ενώ στους τελευταίους στίχους του κάνει λόγο για το ευεργετικό διάταγμα του βασιλιά των Περσών Κύρου, με το οποίο επιτρέπεται η επιστροφή των Ιουδαίων αιχμαλώτων στην Παλαιστίνη.

    Ο ιδιότυπος χαρακτήρας του έργου, για τον οποίο έγινε λόγος στην εισαγωγή του Α΄ 'Χρονικών, εξηγεί τις διαφορές του με τα βιβλία A '-Β' Βασιλέων στην έκθεση της ιστορίας. Μετά τη διάσπαση του βασιλείου, η ιερή ιστορία συνεχίζεται με το λαό του Ιούδα, ο οποίος καθίσταται πλέον ο πραγματικός Ισραήλ και κληρονόμος των επαγγελιών του Θεού. Έτσι, ο συγγραφέας δεν αναφέρεται στην ιστορία του βόρειου βασιλείου του Ισραήλ και αντιπαρέρχεται γρήγορα ή αποσιωπά τις πράξεις των ασεβών ηγεμόνων, οι οποίοι προήγαγαν την ειδωλολατρία ή τις πράξεις των ευσεβών βασιλιάδων που αμαύρωσαν την προσωπικότητά τους. Το ενδιαφέρον του είναι στραμμένο στο μέλλον της νέας ιουδαϊκής κοινότητας, που συγκροτείται με κέντρο το ναό της Ιερουσαλήμ και γι’ αυτό επικεντρώνει την αφήγησή του στους βασιλιάδες εκείνους (Σολομών, Ασά, Ιωσαφάτ, Ιωάς, Εζεκίας και Ιωσίας) οι οποίοι φρόντισαν για την αποκατάσταση της αληθινής λατρείας, καθώς και στο λευιτικό ιερατείο.

Read More ->>

15 Α' ΕΣΔΡΑΣ

Εισαγωγή

   Το βιβλίο “A' Εσδρας” δεν συγκαταλέγεται μεταξύ των έργων της Εβραϊκής Βίβλου. Παρατίθεται από την ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο') πριν από το βιβλίο του Εσδρα (“Β' Εσδρας" στους Ο') και κατατάσσεται στα Ιστορικά Βιβλία” της Παλαιάς Διαθήκης. Ο τίτλος του οφείλεται στο ότι αποτελεί μια παργή του βιβλίου Εσδρας, από το οποίο αντλεί μεγάλο μέρος του περιεχομένου του.

   Το έργο αναφέρεται στα τελευταία χρόνια του βασιλείου του Ιούδα και ιδιαίτερα στα πρώτα χρόνια της μεταιχμαλωσιακής περιόδου. Κεντρικό θέμα του αποτελεί η δράση του διοικητή της Ιουδαίος Ζοροβάβελ και ο ρόλος του στην ανοικοδόμηση του ναού της Ιερουσαλήμ.

   Το βιβλίο συνιστά μια πολύτιμη πηγή πληροφοριών για τη μεταιχμαλωσιακή περίοδο, καθώς διασώζει υλικό (όπως π.χ. η ενότητα των κεφ. 3-4 που πιθανότατα γράφτηκε πρωτοτύπως στα ελληνικά) που δεν αναφέρεται σε άλλες πηγές.

Read More ->>

16 ΕΣΔΡΑΣ ή Β΄ΕΣΔΡΑΣ

Εισαγωγή

    Το βιβλίο “Εσδρας" ή “Β' Εσδρας” αποτελεί συνέχεια των βιβλίων των Χρονικών, μαζί με τα οποία, όπως και με το επόμενο βιβλίο, “Νεεμίας”, αποτελούσαν πιθανότατα ενιαίο έργο. Το έργο τιτλοφορείται με το όνομα του ιερέα και γραμματέα Έσδρα, στη δράση του οποίου αναφέρεται, και ο ρόλος του οποίου υπήρξε καθοριστικός για την οργάνωση της μεταιχμαλωσιακής ιουδαϊκής κοινότητας. Στην ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοντα (θ') το βιβλίο φέρει τον τίτλο “Β'Εσδρας", επειδή προτάσσεται μια παραλαγή του έργου αυτού με τον τίτλο “Α' Εσδρας".

    Στη χριστιανική Βίβλο το έργο κατατάσσεται στη φυσική του θέση, μετά τα βιβλία των Χρονικών ή Παραλειπομένων, στην ομάδα Ιστορικά Βιβλία” της Παλαιάς Διαθήκης. Αντίθετα η ιουδαϊκή παράδοση κατατάσσει το βιβλίο πριν από τα βιβλία των Χρονικών, στην ομάδα που φέρει το γενικό τίτλο "Αγιόγραφα”.

    Το έργο αρχίζει με επανάληψη των τελευταίων στίχων του Β'Χρονικών που ανα-φέρονται στο διάταγμα του Κύρου (538 π.Χ.), με το οποίο παρέχεται στους εξόριστους Ιουδαίους η άδεια να επιστρέφουν στην Ιερουσαλήμ. Τα 6 πρώτα κεφάλαια περιγράφουν την επιστροφή μιας πρώτης ομάδας εξόριστων, τις προσπάθειές τους για ανοικοδόμηση του ναού, αλλά και τις δυσκολίες που συνάντησαν μέχρι την ολοκλήρωση του έργου. Τα υπόλοιπα 4 κεφάλαια είναι αφιερωμένα στο έργο του Έσδρα, ο οποίος αποστέλλεται από το βασιλιά Αρταξέρξη επικεφαλής νέας ομάδας εξόριστων στην Παλαιστίνη και αναλαμβάνει, παίρνοντας αυστηρά μέτρα, να οργανώσει τη νέα ιουδαϊκή κοινότητα με βάση το νόμο του Μωυσή.

Read More ->>

17 ΝΕΕΜΙΑΣ

Εισαγωγή

    Ο Νεεμίας, στη δράση του οποίου αναφέρεται το φερώνυμο βιβλίο, υπήρξε πολιτικός διοικητής της περσικής επαρχίας Ιουδαίος και έδρασε κατά την ίδια με τον Έσδρα περίοδο. Το έργο συνεχίζει την ιστορία που εκτίθεται στα βιβλία A '-Β'Χρονικών και Έσδρας, με τα οποία ήταν αρχικά ενωμένο. Σε ορισμένες εκδόσεις της ελληνικής μετάφρασης των Εβδομήκοντα (Ο') δεν παρατίθεται ως ανεξάρτητο έργο, αλλά ως μέρος του βιβλίου Β' Έσδρας (Εσδρας = Β' Έσδρας κεφ 1-10 και Νεεμίας = Β' Έσδρας κεφ 11-23).

    Στη χριστιανική Βίβλο το έργο κατατάσσεται στα “Ιστορικά Βιβλία” της Παλαιάς Διαθήκης, ενώ στην ιουδαϊκή στην τρίτη ομάδα βιβλίων, τα “Αγιόγραφα”.

    Το βιβλίο αρχίζει με αναφορά στο πρόσωπο και την ευσέβεια του Νεεμία και στην αποστολή του από το βασιλιά Αρταξέρξη στην Ιουδαίο ως πολιτικού διοικητή. Κύριο μέλημα του Νεεμία ήταν η ανοικοδόμηση των τειχών της Ιερουσαλήμ, έργο το οποίο κατόρθωσε να ολοκληρώσει, παρά τις αντιξοότητες. Παράλληλα παίρνει μέτρα για την ανακούφιση των φτωχών. Η αφήγηση συνεχίζεται με αναφορά στην επίσημη ανάγνωση του Νόμου από τον Έσδρα, τον πανηγυρικό εορτασμό της γιορτής της Σκηνοπηγίας, τη δημόσια εξομολόγηση των αμαρτιών του λαού και την υπόσχεσή του για πιστή τήρηση του νόμου. Ακολουθούν κατάλογοι των Ιουδαίων που επέστρεψαν και εγκαταστάθηκαν στην Παλαιστίνη, περιγραφή των εγκαινίων των τειχών της Ιερουσαλήμ και αναφορά σε συμπληρωματικά μέτρα του Νεεμία για την οργάνωση της κοινότητας. Το έργο ολοκληρώνεται με σύντομη έκθεση της δεύτερης αποστολής του Νεεμία στην Ιουδαίο, μετά από ένα διάστημα απουσίας του στην Περσία.

Read More ->>

18 ΕΣΘΗΡ

Εισαγωγή

    Το βιβλίο “Εσθήρ” τιτλοφορείται με το όνομα της κεντρικής ηρωίδας του, μιας νεαρής Ιουδαίος, η οποία ως σύζυγος του βασιλιά των Περοών έσωσε τους συμπατριώτες της

    Το κείμενο του έργου σώζεται σε δύο βασικές παργές μία γραμμένη πρωτοτύπως στα εβραϊκά και μια εκτενέστερη στα ελληνικά που μαρτυρείται από την ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοντα (θ'). Κατατάσσεται στα “Ιστορικά Βιβλία” της Παλαιάς Διαθήκης, ενώ στην Εβραϊκή Βίβλο στην τρίτη ομάδα των βιβλίων, τα “Αγιόγραφα”.

    Θέμα του βιβλίου αποτελεί η σωτηρία των Ιουδαίων της Περσίας από την επιβολή των εχθρών τους με την παρέμβαση στο βασιλιά των Περσών της συζύγου του Εσθήρ. Ο ανώτατος αξιωματούχος Αμάν σχεδιάζει να εξολοθρεύσει τους Ιουδαίους και κατορθώνει, μάλιστα, να πάρει τη σχετική άδεια από το βασιλιά. Η Εσθήρ, καθοδηγούμενη από το θείο της Μαρδοχαίο, πετυχαίνει τελικά να ανατρέψει πλήρως το σχέδιο του Αμάν. Ο ίδιος οδηγείται στην αγχόνη και οι Ιουδαίοι εκδικούνται σκληρά, φονεύοντας χιλιάδες εχθρούς τους. Σε ανάμνηση του γεγονότος αυτού θεσπίστηκε η γιορτή των "Πουρίμ”.

Read More ->>

19 ΙΟΥΔΙΘ

Εισαγωγή

    Η Ιουδίθ είναι η κεντρική ηρωίδα του φερώνυμου βιβλίου, η οποία με το θάρρος και την πίστη της στο Θεό σώζει την πατρίδα της από την καταστροφή.

    Το πρωτότυπο κείμενο δεν σώζεται και το έργο δεν συγκαταλέγεται μεταξύ των βιβλίων της Εβραϊκής Βίβλου. Παρατίθεται από την ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο') και κατατάσσεται στα "Ιστορικά Βιβλία” της Παλαιάς Διαθήκης.

    Το περιεχόμενο του έργου αναφέρεται στη σωτηρία της μικρής πόλης Βαιτυλούα από την πολιορκία των εχθρών. Η Ιουδίθ, μια νέα Ιουδαίο χήρα, κατορθώνει με την εμπιστοσύνη της στο Θεό να εμψυχώσει τους πολιορκημένους συμπατριώτες της και να σκοτώσει τον αρχηγό των εχθρικών στρατευμάτων, τα οποία πανικοβάλλονται και αποχωρούν.

    Σκοπός του συγγραφέα δεν είναι η έκθεση ιστορικών γεγονότων, αλλά η διακήρυξη της αλήθειας ότι κύριος του κόσμου και της ιστορίας είναι ο Θεός. Για το σκοπό αυτόν αφηγείται μια ιστορία, στην οποία πρωταγωνιστούν πρόσωπα από διάφορες εποχές. Γραμμένη σε μια εποχή, κατά την οποία ο μικρός ιουδαϊκός λαός αγωνίζεται κατά της πολιτικής των Σελευκιδών, τονίζει την παντοδυναμία του Θεού, ο οποίος σώζει το λαό του με τα αδύναμα χέρια μιας γυναίκας.

Read More ->>

20 ΤΩΒΙΤ

Εισαγωγή

    Το βιβλίο “Τωβίτ” φέρει ως τίτλο το όνομα ενός ευσεβή Ιουδαίου της διασποράς, ο οποίος είναι ένας από τους ήρωες της ιστορίας που αφηγείται ο ίδιος.

    Η γλώσσα του πρωτοτύπου (εβραϊκή, αραμαϊκή ή ελληνική) είναι άγνωστη. Το έργο παρατίθεται από την ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο') και κατατάσσεται συνήθως στα Ιστορικά Βιβλία” της Παλαιάς Διαθήκης, ενώ απουσιάζει από την Εβραϊκή Βίβλο.

    Το περιεχόμενο του έργου αναφέρεται στις δοκιμασίες και στις περιπέτειες δύο συγγενών ιουδαϊκών οικογενειών, του Τωβίτ και του Ραγουήλ, οι οποίες ζούσαν στη Νινευή και στα Εκβάτανα αντίστοιχα. Ο Τωβίτ χάνει την περιουσία του και τυφλώνεται, ενώ η κόρη τού Ραγουήλ, η Σάρρα, χάνει διαδοχικά εφτά συζύγους, οι οποίοι πεθαίνουν την πρώτη νύχτα του γάμου της. Με παρέμβαση του Θεού τα προσωπικά δράματα μεταστρέφονται σε ευτυχία: Υπό την καθοδήγηση του αγγέλου Ραφαήλ, ο Τωβίας, γιος του Τωβίτ, παίρνει ως σύζυγο τη Σάρρα και θεραπεύει τον πατέρα του.

Read More ->>

21 Α΄ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ

Εισαγωγή

    Βιβλία των “Μακκαβαίων" ονομάζονται τα έργα που αναφέρονται σε γεγονότα της μακκαβαικής περιόδου. Το όνομα "Μακκαβαίος” δόθηκε ως παρωνύμιο στον Ιούδα, ηγέτη της ιουδαϊκής επανάστασης του 166 π.Χ. εναντίον του ηγεμόνα του βασιλείου των Σελευκιδών Αντιόχου Δ' του Επιφανούς (2,4). Το επίθετο είτε προέρχεται από την εβραϊκή λέξη “μακκέβεθ" (= σφυρί) ή την αραμαϊκή αντίοτοιχή της “μακκαμπά” (=σφύρα), οπότε μπορεί να σημαίνει αυτόν που οφυροκόπηοε τους εχθρούς του· επίσης μπορεί να έχει σχέση με κάποιο ιδιόμορφο σχήμα του κεφαλιού του, είτε είναι συντετμη μένος τύπος του ονόματος “Μακκαβγιάχου”, οπότε σημαίνει αυτόν που είναι ορισμένος από τον Κύριο (πρβλ. Ησ 62,2). Το ίδιο επίθετο χαρακτηρίζει στη συνέχεια και τους διαδόχους του Ιούδα, παράλληλα με το οικογενειακό τους όνομα Ασμοναίοι.

    To A' Μακκαβαίων γράφτηκε πρωτοτύπως στα εβραϊκά, αλλά το κείμενο αυτό χάθηκε και σώζεται μόνο στα ελληνικά, οπότε δεν συμπεριλαμβάνεται στην Εβραϊκή Βίβλο. Στην ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο') κατατάσσεται στα Ιστορικά Βιβλία" της Παλαιάς Διαθήκης.

    Το περιεχόμενο του βιβλίου αναφέρεται στην επανάσταση που προκάλεσαν τα αν-τιιουδαικά μέτρα του Αντιόχου Δ' του Επιφανούς (175-164 π.Χ.) και στους αγώνες που ακολούθησαν. Η αφήγηση, που καλύπτει περίοδο 40 ετών (175-135 π.Χ.), αρχίζει με την ανάρρηση του Αντιόχου στο θρόνο, τα μέτρα που πήρε εναντίον των Ιουδαίων και την εξέγερση του ιερέα Ματταθία. Το κύριο μέρος του βιβλίου διαιρείται σε τρεις ενότητες που αναφέρονται στη δράση των τριών γιων του Μαπαθία, οι οποίοι αναλαμβάνουν διαδοχικά την ηγεσία της επανάστασης.

Read More ->>

22 Β΄ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ

Εισαγωγή

   Το βιβλίο “Β' Μακκαβαίων" δεν αποτελεί συνέχεια του προηγούμενου ομώνυμου βιβλίου, αλλά ανεξάρτητο έργο. Ο τίτλος του οφείλεται στο περιεχόμενό του, που α-ναφέρεται σε γεγονότα της ίδιας με το A' Μακκαβαίων περιόδου.

   Το Β'Μακκαβαίων γράφτηκε πρωτοτύπως στα ελληνικά ως επιτομή ενός πεντάτομου έργου κάποιου Ιάσονα Κυρηναίου. Στην ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοπα (θ') κατατάσσεται στα "Ιστορικά Βιβλία" της Παλαιάς Διαθήκης, ενώ δεν συγκαταλέγεται μεταξύ των βιβλίων της Εβραϊκής Βίβλου.

   Η αφήγηση, που καλύπτει περίοδο 15 ετών, αρχίζει με το τέλος της βασιλείας του ΣελεύκουΔ'του Φιλοπάτορα (187-175 π.Χ.) και ολοκληρώνεται με την τελευταία νίκη του Ιούδα Μακκαβαίου, λίγο πριν από το θάνατό του (161 π.Χ.). Στα δύο πρώτα κεφάλαια περιέχονται δύο επιστολές των Ιουδαίων της Ιερουσαλήμ προς τους συμπατριώτες τους της Αιγύπτου, με τις οποίες τους πληροφορούν για τη γιορτή των Εγκαινίων του ναού και τους καλούν να γιορτάσουν μαζί τους. Ακολουθεί αναφορά στην πολιτική των Σελευκιδών κατά των Ιουδαίων, αλλά και στις διαμάχες για την εξασφάλιση του αρχιερατικού αξιώματος. Η ενότητα τελειώνει με την περιγραφή του μαρτυρίου του γέροντα γραμματέα Ελεάζαρου, καθώς και των εφτά αδερφών και της μητέρας τους.

   Το υπόλοιπο έργο είναι αφιερωμένο στην έκθεση της ιστορίας που περιγράφεται στα 7 πρώτα κεφάλαια του A' Μακκαβαίων. Η έκθεση γίνεται σε δύο ενότητες που ολοκληρώνονται, η πρώτη με το θάνατο του Αντιόχου Δ' του Επιφανούς, ο οποίος βεβή-λωσε το ναό, και η δεύτερη με το θάνατο του στρατηγού Νικάνορα, ο οποίος απείλησε το ναό. Στο τέλος της κάθε ενότητας γίνεται Λό/ος για τη θεσμοθέτηση μιας αντίστοιχης γιορτής, στις οποίες αναφέρονται και τα δύο εόρτια γράμματα των δύο πρώτων κεφαλαίων.

Read More ->>

23 Γ΄ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ

Εισαγωγή

Το βιβλίο “Γ' Μακκαβαίων”, αν και φέρει τον ίδιο με τα δύο προηγούμενα τίτλο, αναφέρεται οε εντελώς διαφορετικά με εκείνα γεγονότα τα οποία διαδραματίζονται στην Αίγυπτο και οε παλιότερη από τη μακκαβαϊκή επανάσταση εποχή. Πιθανότατα ο τίτλος του οφείλεται στον παραλληλισμό των διωγμών που αντιμετώπιζαν οι Ιουδαίοι της Αίγυπτου προς εκείνους των συμπατριωτών τους της Παλαιστίνης.

Το Γ'Μακκαβαίων γράφτηκε πρωτοτύπως στα ελληνικά, οπότε δεν συμπεριλαμβάνεται στην Εβραϊκή Βίβλο. Στην ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο') κατατάσσεται στα “Ιστορικά Βιβλία” της Παλαιάς Διαθήκης.

Θέμα του βιβλίου αποτελεί ένα επεισόδιο της εποχής του Πτολεμαίου Δ' του Φιλοπάτορα (221-205 π.Χ.), ο οποίος συγκέντρωσε τους Ιουδαίους της Αλεξάνδρειας στον ιππόδρομο για να καταπατηθούν από ελέφαντες. Με την παρέμβαση δύο αγγέλων ύστερα από προσευχή του ιερέα Ελεάζαρ, οι ελέφαντες καταπάτησαν τους διώκτες των Ιουδαίων, οι οποίοι, μετά τη σωτηρία τους ανέκτησαν τα δικαιώματά τους και θέσπισαν αναμνηστική γιορτή.

Πρόκειται για εποικοδομητικό έργο που τονίζει τη σημασία της προσευχής και την παρέμβαση του Θεού υπέρ του πιστού λαού του. Στόχος του είναι η ενθάρρυνση και η παρηγοριά των Ιουδαίων της Αιγύπτου και η αιτιολόγηση της, αντίστοιχης προς τη γιορτή Πουρίμ της Ανατολής (βλ. εισαγωγή στο βιβλίο της Εσθήρ), τοπικής γιορτής της ιουδαϊκής παροικίας της Αιγύπτου.

Read More ->>

24 ΨΑΛΜΟΙ - 1 - 29

Εισαγωγή

    Το βιβλίο τών Ψαλμών αποτελεί μια συλλογή 150 θρησκευτικών ποιημάτων “Ψαλμοί” ονομάζονται τα ποιήματα που απαγγέλλονται με τη συνοδεία ενός έγχορδου μουσικού οργάνου, του “ψαλτηρίου", και επειδή στην κατηγορία αυτή ανήκουν τα περισσότερα ποιήματα της συλλογής, η ονομασία αποδόθηκε σε ολόκληρο το βιβλίο Στην Εβραϊκή Βίβλο η συλλογή φέρει τον τίτλο “Αίνοι, που επίσης αντιστοιχεί σε μία μόνον κατηγορία ποιημάτων. Μεταγενεστέρως τοποθετήθηκαν ατούς περισσότερους ψαλμούς και επιγραφές, που, αν και οε ορισμένες περιπτώσεις είναι δυσνόητες, παρέχουν πληροφορίες για το είδος του ποιήματος, τον τρόπο της μουσικής του εκτέλεσης ή τη λειτουργική του χρήση, τη συλλογή στην οποία ανήκε, κλπ.

    Οι Ψαλμοί ανήκουν στα "Ποιητικά-Διδακτικά Βιβλία” της Παλαιάς Διαθήκης, ενώ στην Εβραϊκή Βίβλο κατατάσσονται στην τρίτη ομάδα των βιβλικών έργων, τα "Αγιόγραφα”. Οι Ψαλμοί αριθμούνται διαφορετικά στο ελληνικό απ’ ό,τι στο εβραϊκό κείμενο. Η ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο') αριθμεί τους ψαλμούς 9-10 και 114-115 ως 9 και 113 αντίστοιχα, ενώ τους ψαλμούς 116 και 147 ως 114-115 και 146-147 απίστοιχα, οπότε το σύνολο παραμένει 150. Διαφορά υπάρχει επίσης ανάμεσα στην παρούσα και σε παλαιότερες μεταφράσεις στην αρίθμηση των στίχων, καθώς σε παλαιότερες εκδόσεις του κειμένου οι επιγραφές δεν αριθμούνται ως στίχοι, οπότε ο στίχος 2 της παρούσας μετάφρασης αριθμείται εκεί ως1

Read More ->>

ΨΑΛΜΟΙ - 30 - 49

ΨΑΛΜΟΙ 30

Κύριε, μου ’δωσες πίσω τη ζωή

1Ψαλμός του Δαβίδ· άσμα για τα εγκαίνια του ναού.

2Θα σ’ εξυμνήσω, Κύριε,

γιατί με γλίτωσες·

και δεν άφησες να χαρούν

για μένα οι εχθροί μου.

3Κύριε, Θεέ μου·

σου ζήτησα βοήθεια

και με θεράπευσες.

4Κύριε, μου ’δωσες πίσω τη ζωή

την ώρα που με θάβαν

και στη ζωή με κράτησες.

5Τον Κύριο υμνήστε οι πιστοί του!

Ευχαριστία δώστε του ως ανάμνηση

της αγιότητάς του.

Read More ->>

ΨΑΛΜΟΙ - 50 - 99

ΨΑΛΜΟΙ 50

Ο Κύριος εμφανίζεται για ν’ αναγγείλει την κρίση του

1Ψαλμός του Ασάφ.με

Θεός θεών ο Κύριος,

μίλησε και κάλεσε τη γη

απ’ την ανατολή του ήλιου ως τη δύση.

2Απ’ τη Σιών

–της ομορφιάς το στέμμα–

έλαμψε ο Θεός.

3Θα ’ρθεί ο Θεός μας και δεν θα αδρανήσει·

μπροστά του πάει φωτιά που κατακαίει,

τριγύρω του μεγάλη ανεμοθύελλα.

4Καλεί τους ουρανούς, καλεί τη γη

σαν μάρτυρες, για να δικάσει το λαό του.

5«Μαζέψτε μπρος μου τους πιστούς μου»,

είπ’ ο Θεός,

«που δέχτηκαν τη διαθήκη μου

και την επισφραγίσανε

προσφέροντας θυσία».

6Οι ουρανοί κηρύττουν τη δικαιοσύνη του·

Θεός είναι ο κριτής αυτός.

(Διάψαλμα)

Read More ->>

ΨΑΛΜΟΙ - 100 - 109

ΨΑΛΜΟΙ 100

Είμαστε λαός του Κυρίου

1Ψαλμός ευχαριστήριος.

Στον Κύριο αλαλάξτε ολόκληρη η γη!

2Τον Κύριο λατρέψτε με χαρά!

Ελάτε μπρος του μ’ αγαλλίασης κραυγές!

3Καλά γνωρίστε ότι ο Κύριος,

αυτός είν’ ο Θεός·

αυτός μας έφτιαξε κι όχι εμείς·Ϟθ

λαός δικός του είμαστε, κοινότητα που τη φροντίζει.

4Τις πύλες του μ’ ευχαριστία περάστε,

με ύμνο μπείτε στου ναού του τις αυλές·

δοξολογήστε τον, το όνομά του ευλογήστε!

5Είναι καλός ο Κύριος!

Αιώνια διαρκεί η αγάπη του,

κι η αξιοπιστία του σε όλες τις γενιές.

Read More ->>

ΨΑΛΜΟΙ - 110 - 119

ΨΑΛΜΟΙ 110

Βασιλιάς και ιερέας

1Ψαλμός του Δαβίδ.

Είπε στον Κύριό μου ο Κύριος:

«Κάθισε στα δεξιά μου,

ώσπου να υποτάξω τους εχθρούς σου

κάτω απ’ την εξουσία σου».

2Απ’ τη Σιών θα στείλει ο Κύριος

της εξουσίας σου το σκήπτρο·

δέσποζε στους εχθρούς σου ανάμεσα.

3Σ’ ακολουθεί ο λαός σου εθελοντικά,

όταν τους προσκαλείς ν’ αγωνιστούνε.

Ομορφοστόλιστα σαν να ’ταν για την άγια γιορτή,

δροσάτα καθώς της αυγής τ’ αγιάζι,

τα παλικάρια σου τριγύρω σου συνάζονται

Read More ->>

ΨΑΛΜΟΙ - 120 -150

ΨΑΛΜΟΙ 120

Προσευχή εκείνου που κατηγορείται άδικα

1Ωδή των αναβαθμών.ριε

Μέσα στη θλίψη μου

στον Κύριο φώναξα

και μ’ αποκρίθηκε.

2Κύριε, την ψυχή μου λύτρωσε

από τα χείλη που λέν’ ψέματα,

από τη γλώσσα της απάτης.

3Πώς να τιμωρηθείς

και ποια βαρύτερη ποινή να λάβεις γλώσσα απατηλή;

4Βέλη πολεμιστή ακονισμένα

και φλογισμένα κάρβουνα.

5Αλίμονο σ’ εμένα,

στη Μεσέχ πάροικος να ζω,

στου Κηδάρρις μέσα τις σκηνές να μένω.

6Πάρα πολύν καιρό κατοίκησα

μ’ αυτούς που την ειρήνη τη μισούν.

7Εγώ ειρήνη επιθυμώ·

μα όταν γι’ αυτήν μιλώ

εκείνοι αρχίζουν πόλεμο.

Read More ->>