Τό θαύμα Μια αληθινή Ιστορία

Τό Θαύμα Μιά αληθινή Ιστορία
Λεωνίδα Κουμάκη
Ευχαριστίες

Θα ήθελα να ευχαριστήσω δύο ανθρώπους που χωρίς τη βοήθειά τους δεν θα μπορούσα να ολοκληρώσω το βιβλίο αυτό:Τον Δημήτρη Καλούμενο, δημοσιογράφο στην Πατριαρχική Αυλή του Φαναρίου μέχρι το 1958, που με μεγάλη υπομονή, ώρες ολόκληρες, μου έδωσε ουσιώδεις λεπτομέρειες των τελευταίων 80 χρόνων, όπως τις έζησε, και με εφοδίασε με τα ανεκτίμητης αξίας συγγράμματά του «Η σταύρωση του Χριστιανισμού» (1975) και «Η συρρίκνωση του Ελληνικού Έθνους (1985)».Την μητέρα μου Ειρήνη που χάρις στη βοήθειά της ενεργοποίησα αδρανοποιημένες μνήμες και συμπλήρωσα εικόνες και γεγονότα.Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω την Εταιρία Προστασίας Εθνικής Κληρονομιάς, τόσο για την παροχή άφθονου φωτογραφικού -και όχι μόνο- υλικού, όσο και για την επιμέλεια της απόδοσης του κειμένου της Δεύτερης Έκδοσης του βιβλίου στην Αγγλική γλώσσα.

Read More ->>

Κωνσταντινούπολη, Σεπτέμβρης 1964

Κεφάλαιον Α΄
Τό Θαύμα Μιά αληθινή Ιστορία
Λεωνίδα Κουμάκη
Κωνσταντινούπολη, Σεπτέμβρης 1964

Τα μάτια της έπαιξαν ανήσυχα μέσα στις κόγχες τους. Γύρισε και κοίταξε φοβισμένα προς τα πίσω και, αφού βεβαιώθηκε πως δεν μας άκουγε κανείς, μου είπε με φωνή που φανέρωνε περισσή αγωνία:

— Είσαι πια ολόκληρος άντρας. Πόσες φορές δεν σου είπα πως δεν πρέπει να μιλάς ελληνικά στην μέση του δρόμου; Δε μας φθάνουν όσα μας βρήκανε; Δε φτάνει η καταστροφή πού 'πεσε πάνω μας; Θέλεις να σ' ακούσει κανείς και να 'χουμε κι άλλες φασαρίες τώρα που ο πατέρας σου είναι μακριά μας; Τόσο γρήγορα ξέχασες τι τράβηξε ο θείος Σιδερής;Είχε δίκιο. Απ' τη μέρα που έφυγε ο πατέρας μου κακήν-κακώς, η γλώσσα της είχε βγάλει μαλλί επαναλαμβάνοντας συνεχώς σε μένα και στην αδελφή μου πως, όταν περπατούσαμε στον δρόμο ή σε δημόσιο χώρο, έπρεπε νάμασταν μουγγοί. Μουγγοί από ανάγκη. Γιατί κινδυνεύαμε. Το να μιλάς ελληνικά στο δρόμο ή σε δημόσιους χώρους στην Τουρκία ισοδυναμούσε περίπου με ανθρωποκτονία από πρόθεση. Ήταν σαν να διασχίζεις με τα πόδια μια Εθνική οδό χωρίς να κοιτάς ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Γιατί στην Τουρκία υπάρχει ένας Νόμος του 1932 «περί εξυβρίσεως του Τουρκισμού». Ο Νόμος αυτός ψηφίστηκε για την τρομοκράτηση και την καταπίεση των μη Τουρκικών πληθυσμών. Αρκούσε η ψευδομαρτυρία δύο ατόμων που θα έλεγαν αορίστως πως, τάχα, έβρισες την Τουρκία ή τους Τούρκους. Η καταδίκη που ακολουθούσε σήμαινε φυλάκιση χωρίς επιστροφή. Έτσι φοβόμασταν να αρθρώσουμε στον δρόμο ακόμα και μία λέξη ελληνική, γιατί κινδυνεύαμε να κατηγορηθούμε ότι βρίζαμε την Τουρκία.

Το πάθημα του θείου Σιδερή, πριν από 4 χρόνια περίπου, που γλίτωσε τη ζωή του παρά τρίχα, πληρώνοντας στα «κατάλληλα» πρόσωπα όλα όσα είχε συγκεντρώσει μια ζωή, ήταν πραγματικά πολύ χαρακτηριστικό.

Read More ->>

Όλα ξεκίνησαν ένα ζεστό απόγευμα

Κεφάλαιον Β΄ 
Τό Θαύμα Μιά αληθινή Ιστορία
Λεωνίδα Κουμάκη 
Όλα ξεκίνησαν ένα ζεστό απόγευμα 

Όλα ξεκίνησαν για μας ένα ζεστό απόγευμα του Ιουλίου του 1964. Ήταν Τρίτη, που ο πατέρας μου θεωρούσε ανέκαθεν άτυχη μέρα γιατί το μεσημέρι μιας Τρίτης, στις 29 Μαΐου 1453, έπεσε η Κωνσταντινούπολη.Βρισκόταν στο κατάστημα ηλεκτρολογικών ειδών που είχε σε κεντρικό σημείο της αριστοκρατικής συνοικίας Τζιχανγκίρ. Το κατάστημα αυτό το διατηρούσε 25 ολόκληρα χρόνια και είχε περάσει ένα σημαντικό μέρος της ζωής του εκεί μέσα.Ο πατέρας μου ήταν, όπως όλοι τον τελευταίο καιρό, ανήσυχος. Είχαν αρχίσει απελάσεις Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη με διάφορες ανόητες προφάσεις.Ο πατέρας μου γνώριζε πολύ καλά πως η Τουρκία είχε καταστρώσει την στρατηγική της για την εξόντωση του ελληνισμού που ζούσε εκεί πολλές δεκαετίες νωρίτερα. Απλά περίμενε και αξιοποιούσε τις ευκαιρίες που παρουσιάζονταν διαχρονικά για να πετύχει την πάγια στρατηγική της.Όπως, όταν ξέσπασε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, αφού χάρισε απλόχερα «διευκολύνσεις» τόσο στις Φασιστικές όσο και στις Συμμαχικές Δυνάμεις, η Τουρκία δεν έχυσε ούτε σταγόνα αίμα. Αντίθετα, θεώρησε την περίοδο αυτή σαν θαυμάσια ευκαιρία να καταφέρει ένα γερό πλήγμα στον Ελληνισμό της Πόλης.

Read More ->>

Αναχώρησις

Κεφάλαιον Γ΄
Τό Θαύμα.Μιά αληθινή Ιστορία
Λεωνίδα Κουμάκη
Αναχώρησις

Οι μέρες που μεσολάβησαν μέχρι την άλλη Τρίτη το πρωί ήταν γεμάτες ένταση και τρεξίματα.

Η καταγραφή της περιουσίας μας στο σπίτι και στο μαγαζί έγινε χωρίς καθυστέρηση.

Στο σπίτι κατέγραψαν τα πάντα -έπιπλα, χαλιά ακόμα και σκεύη- τα πάντα εκτός από ρουχισμό.

Στο μαγαζί όλα τα πάγια -εργαλεία, έπιπλα- καθώς και μερικά κινητά είδη κάποιας αξίας.

Οι γνωστοί και οι φίλοι είχαν μαζευτεί στο σπίτι για να προσφέρουν τη συμπαράστασή τους. Άλλοι έκλαιγαν, άλλοι όμως χαμογελούσαν και μας ενθάρρυναν για την βεβαιότητα μιας καλύτερης ζωής.

Ο πατέρας μου προσπάθησε να διαθέσει το εμπόρευμα εκείνο, που επειδή ήταν ευτελούς αξίας, δεν είχε καταγραφεί με λεπτομέρεια. Μάταια βέβαια. Οι Τούρκοι καραδοκούσαν να αρπάξουν την λεία, δωρεάν. Όπως και έγινε. Στο μαγαζί εγκαταστάθηκε ένας Τούρκος που είχε ο πατέρας μου για βοηθό. Στο σπίτι αργότερα, όταν φύγαμε, ο Τούρκος θυρωρός της διπλανής πολυκατοικίας.

Ο πατέρας μου πάντως αντιμετώπιζε την κατάσταση με χαρακτηριστική ψυχραιμία.

Η μητέρα μου έδειξε τις επόμενες μέρες να ξεπερνάει το αρχικό σοκ και να συμβιβάζεται με την ιδέα μιας καινούριας αρχής.

Read More ->>

Ανάθεμα στούς γκιαούρηδες

Κεφάλαιον  Δ΄
Τό Θαύμα .Μιά αληθινή Ιστορία
Λεωνίδα Κουμάκη
(Ανάθεμα στους γκιαούρηδες!)

«Θυμάστε πώς την γλύτωσα πάρα τρίχα;»

Το ίδιο βράδυ ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου δεν ήταν φυσικά δυνατόν να κοιμηθώ. Στο νου μου ήλθαν οι κουβέντες του πατέρα μου: «Θυμάστε πώς την γλύτωσα πάρα τρίχα;» Μιλούσε για την νύχτα του Σεπτέμβρη του 1955.

Ήλθε στο νου μου, σαν σε όνειρο, η σκηνή που ήμασταν μαζεμένοι στην ταράτσα του σπιτιού μας, στριμωγμένοι σε μια γωνιά με θέα στο δρόμο που θα 'πρεπε να φανεί ο πατέρας. Κι αργότερα, όταν ήρθε ο πατέρας μου, στο ίδιο σημείο, περιμέναμε με αγωνία να περάσει το κύμα του φονικού όχλου. Εκείνες οι στιγμές θα μείνουν βαθειά χαραγμένες στη μνήμη μου. Ο τρόμος και ο φόβος ότι θα δεχτούμε επίθεση μας έκανε να μοιάζουμε με ποντίκια πιασμένα στη φάκα. Όσα χρόνια κι αν περάσουν δε θα ξεχάσω την εικόνα που σαν εφιάλτης χάραξε τη μνήμη μου: Φωτιές και καπνοί φαινόταν στον ουρανό, όπου κι αν έστριβες το βλέμμα σου. Οι κραυγές «Ανάθεμα στους γκιαούρηδες» «Ανάθεμα στους γκιαούρηδες», έφθαναν στ' αυτιά μας σαν φονικές σφαίρες.

Read More ->>

Απέλασις απο τήν Τουρκία

Κεφάλαιον Ε΄
Τό Θαύμα Μιά αληθινή Ιστορία
Λεωνίδα Κουμάκη
Απέλασις απο τήν Τουρκία

Το πρωί της 16ης Ιουλίου 1964 ο πατέρας μου απελάθηκε από την Τουρκία. Τις βδομάδες που μεσολάβησαν μέχρι τον Σεπτέμβρη περιμέναμε με αγωνία τα νέα που μας έστελνε.

«Έφτασα, είμαι καλά. Πήγα στο Παγκράτι και βρήκα την Μαρίτσα και τον Γιάννη. Ας είναι καλά οι άνθρωποι μου στάθηκαν απ' την πρώτη στιγμή. Η μοναχοκόρη τους, η Τζένη, είναι στην ηλικία της Αγγελικής, κι έτσι η Αγγελού μας θα έχει μια φιλενάδα για παρέα μόλις έρθετε κοντά μου» έγραφε στο πρώτο του γράμμα.«Βρήκα ένα μικρό διαμέρισμα στην οδό Κόνωνος, απέναντι απ' εκεί που κάθονται ο Γιάννης με την Μαρίτσα.Είναι ένα όμορφο διώροφο σπίτι που η ιδιοκτήτριά του είναι δασκάλα και κατάγεται απ' την Μικρά Ασία. Είναι λίγο ακριβό, αλλά στην αρχή θα 'χουμε μόνο το ενοίκιο. Δε χρειάζονται τώρα έπιπλα και πολυτέλειες. Θα σας ειδοποιήσω μόλις είμαι έτοιμος. Να προσέχετε όλοι σας. Τα μάτια σας δεκατέσσερα», μας έγραφε αργότερα.

Ρουφούσαμε με λαχτάρα τα λιτά και λιγόλογα γράμματα. Μετράγαμε τις μέρες μέχρι να πάρουμε ειδοποίηση για να ξεκινήσουμε.

Read More ->>

Ανάθεμα στούς άπιστους

Κεφάλαιον ς΄

Τό Θαύμα Μιά αληθινή Ιστορία
Λεωνίδα Κουμάκη
Ανάθεμα στούς άπιστους
«Γκιαουρλάρ καχρολσούν»

Συνεχίζαμε, μαζί με τη μητέρα μου και την αδελφή μου, το δρόμο μας για το Σιρκετζή. Το μπαούλο με τα υπάρχοντα μας θα περνούσε Τελωνειακό έλεγχο.

Ήμασταν σιωπηλοί. Στους τοίχους τα συνθήματα είχαν ένα και μοναδικό στόχο: Τους Έλληνες. «Βαταντάς Τούρτσε κονούς» (Συμπολίτες μιλάτε Τουρκικά) «Γκιαουρλάρ καχρολσούν» (Ανάθεμα στους άπιστους). Είχα την αίσθηση ενός πρόβατου που οδηγείται στη σφαγή. Η μητέρα μου κρατούσε την αδελφή μου σφιχτά απ' το χέρι και της είχε πει να κοιτάζει μόνο κάτω. Ποτέ δεξιά ή αριστερά.

Πολλές φορές αναρωτιόμουνα ποια άραγε να είναι τα όρια της ανθρώπινης αντοχής.

Φαίνεται τελικά πως ο άνθρωπος είναι ένα πολύ ανθεκτικό ον. Αντέχαμε να αντιμετωπίσουμε ένα απάνθρωπο, εξοντωτικό ψυχολογικό και οικονομικό αφανισμό συγκρατώντας όλες μας τις δυνάμεις, όλες μας τις αξίες. Λες και οι διώξεις, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η λεηλασία των περιουσιών μας και τώρα ο εξοστρακισμός από την πατρώα γη χαλύβδωνε τη θέληση για τη ζωή, γιγάντωνε την ορμή για νέα δημιουργία.

Read More ->>

«Δόξα τω Θεώ τω καταξιωσάντι με τοιούτον έργον επιτελέσαι»

Κεφάλαιον Ζ'

Τό Θαύμα Μιά αληθινή Ιστορία

Λεωνίδα Κουμάκη

«Δόξα τω Θεώ τω καταξιωσάντι με τοιούτον έργον επιτελέσαι. Νενίκηκά σε Σολομών!»

Είχαν μείνει μόλις 24 ώρες για την αναχώρηση μας για την Αθήνα. Ο καθ' ένας μας ζούσε στον κόσμο του. Εγώ ένοιωθα ένα απροσδιόριστο μούδιασμα και μια έλλειψη οποιασδήποτε ζωντάνιας.

Ήθελα πριν φύγουμε να κάνω ένα τελευταίο προσκύνημα στους τόπους που γεννήθηκα και έζησα τα πιο χαρούμενα χρόνια της ζωής μου. Την παραμονή της αναχώρησης μας, πήγα πρώτα στην πρώτη γειτονιά που ζήσαμε τα Σεπτεμβριανά. Στάθηκα μπροστά στο σπίτι που μέναμε κάποτε κοιτάζοντας τη μεγάλη σιδερένια του πόρτα. Θυμάμαι που λέγαμε τότε πως το υπόγειο του ήταν στοιχειωμένο. Πόσες ιστορίες δεν κυκλοφορούσαν για την Κυρία Βάσω, που καθόταν στον πρώτο όροφο και που έλεγε πως ένοιωθε στον ύπνο της μετά τα μεσάνυχτα, κάποιο χέρι να της τραβάει το πόδι. Λέγανε πως ήταν το πνεύμα του σπιτιού που έβγαινε απ' το πηγάδι που υπήρχε στο υπόγειο. Όλοι φοβόμασταν να κατεβούμε σ' εκείνο το υπόγειο κι εγώ τουλάχιστον δεν θυμάμαι ποτέ ούτε να το πλησίασα.

Read More ->>