8. Τό ύψος της υποταγής

ΗΤΑΝ ΚΥΡΙΑΚΗ, άπολείτουργα τοΰ Αγίου Άνδρέα,  σχεδόν μεσημέρι έξω άπό τό ναό των Άγίιον Άναργύρων στοΰ Ψυρρή. Κι ήταν χειμώνας.

Ο κυρ-Νικόλας Μπούκης πλησίασε τόν Παπαδιαμάντη, ύστερα άπό όρμήνεια τής κυρα-Πολυξένης, τής γυναίκας του καί τοΰ είπε μέ σεβασμό, με συστολή, σχεδόν μέ ντροπή

-Κύριε Άλέκο θά μας έκαμνε μεγάλη ευχαρίστηση νά ερχόσαστε στό σπίτι μας.

-Πάλι; άποκρίθηκε μέ εύγενικό τρόπο έκεϊνος.

-Τό φαγί μας σήμερα δέν είναι τίποτα σπουδαίο. Νά, θά μοιραστούμε τή σούπα πού ’φτιαξε ή Πολυξένη.

-Μά σάς είμαι μπελάς.

-Όχι, όχι, κάθε άλλο. Θά βρίσκονται καί μερικοί άλλοι φίλοι στό τραπέζι, δέν μπορείτε νά λείψετε σείς

-Νά ξέρατε κύρ Νικόλα, τί θά πει μαγκούφης άνθρωπος...

-Μά τί είναι αύτά πού λέτε κύρ Άλέκο. Άφοΰ ξέρετε πόση χαρά μάς δίνετε κάθε φορά πού έρχεστε στό φτωχικό μας.

Read More ->>

9. Οι χαρές

ΟΛΗ ΚΕΙΝΗ τή νύχτα έβρεχε άδιάκοπα. Κόντευε νά σαπίσει ή Αθήνα. Μάλιστα δέν έλεγε νά σταματήσει ούτε τήν άλλη μέρα τό πρωί, χαράματα, όταν ξύπνησε ό παπα-Νικόλας γιά νά πάει νά λειτουργήσει στον Άγιο Αθανάσιο. Τό εκκλησάκι αυτό βρισκόταν κεΐ στό Βρυσάκι, κάτω άπό τόν ίσκιο τής Ακρόπολης.

Ήταν κάτι πολύ δυνατό αυτό πού ένιωθε μέσα του. Ακατανίκητο. Τίς περισσότερες ώρες έπρεπε νά βρίσκεται στό πραγματικό σπίτι του, στήν Εκκλησία. Σ’ όποια Εκκλησία καί αν ήταν αυτή.

«...ήρέσκετο νά ένδιατρίβη συνεχώς εις μικρά παρεκκλήσια είτε τής παλαιάς πόλεως των Αθηνών, περί τήν Άκρόπολιν, είτε και μακραν αυτής εν τοις προαστείοις...».

Καί κανένα έμπόδιο δέν ήταν ποτέ δυνατό νά τόν σταματήσει σ’ αυτή τήν ώθηση τοΰ εαυτού του.

-Είσαι έτοιμη κόρη μου νά ξεκινήσουμε, είπε στή Βικτωρία πού έβλεπε μέσα άπό τό μικρό παράθυρο καί άναλογιζόταν τό πρακτέο

-Μά, γέροντα, δέ βλέπεις τί γίνεται έξω; Δέ μπορεί νά ξεμυτίσει κανένας Πού θά πάμε; Βρέχει συνέχεια.

-Οί άνθρωποι πορεύονται τό δρόμο τους Βικτωρία καί μεϊς τόν έδικό μας. Τοιμάσου νά πηγαίνουμε. Πρέπει νά συντρέξουμε τόν παπά τ’ Άι-Θανάση. Αλλιώς δέ γίνεται

Read More ->>

10. Σ’ ενα δικό του ευλογημένο κόσμο

 

ΟΣΑ ΠΡΟΗΓΗΘΗΚΑΝ καί όσα επακολούθησαν τής Μικρασιατικής καταστροφής δεν ήταν μόνο δυστυχία,απελπισία καί εξουθένωση. Μά καί μιά ευρύτερη ποσοτική καί ποιοτική άλλαγή στόν πληθυσμό τής Αθήνας.

Τά καράβια πού έρχονταν στήν Μητροπολιτική Ελλάδα: «Ερείπια ξεφορτιόνουν, κουρέλια ξεφορτώνουν, κουρέλια άνθρώπινα, ζωής άχνά άπομεινάρια. Μάτια κατακόκκινα άπό τίς φλόγες πού άντίκρισαν καί άπό τήν άγωνία, τήν κούραση, τό κλάμα».

Ξεφόρτωναν νέο πληθυσμό. Αλλά καί άπορίες, άμφιβολίες, μίση, φόβους, άγωνίες καί νέους προβληματισμούς γιά τή Ρωμιοσύνη.

«Κι άξαφνα έγινε ή Καταστροφή, ήρθαν τά τραγικά γεονότα. Απανωτά. Ήρθαν οί πρόσφυγες. Γέμισε ή Αθήνα άθλιότητα, έσχατη φτώχεια, δυστυχία πού δεν τή φαντάζεται ό άνθρωπος. Τό άπέραντο σπίτι των Ζακχαίων άνοιξε τίς πόρτες του, τά πελώρια δωμάτια γέμισαν προσφυγιά, γέμισαν πόνο».

Έβραζε παντού ή άγανάκτηση, ή οργή, ή σύγχυση. Κι άρχιζε τότε ένα γενικότερο κυνήγι άλλαγών Αλλαγές πολιτειακές. Αλλαγές κυβερνητικές. Ελευθέριος Βενιζέλος. Βασιλιάς Κωνσταντίνος. Διαμαρτυρίες καί κινήσεις. Άναστατώσεις κοινωνικές καί αλλοιώσεις. Ένας κόσμος πέθαινε κι ένας άλλος ερχόταν. Άρχιζε κιόλας νά μετράει ένας άλλος χρόνος Νά γίνονται άλλοι λογαριασμοί γιά πρόσωπα, γεγονότα καί πράγματα.

Read More ->>

11. Δοξαστικό κάλεσμα

Η ΖΩΗ τοϋ παπα-Νικόλα αυτόν τόν καιρό ήταν μιά δοκιμασία. Έχασε τό άγαπημένο πνευματικοπαίδι του, τόν Ήλία. Έφυγε ή μυροφόρα άδελφή Συγκλητική γιά τήν άνω Ιερουσαλήμ καθώς καί ό Διονύσιος. Κι αύτός ό Μωραϊτίδης, άφοΰ έκάρη μοναχός μέ τό όνομα Ανδρόνικος, κοιμήθηκε στή Σκιάθο.

Εξάλλου τά γηρατειά άρχισαν πιά νά βαραίνουν. Βέβαια άπό καιρό είχε κοντά του μόνιμο αμαξά γιά νά τόν μετακινεί, τόν Παναγιώτη. Εντούτοις τά πόδια του τόν βασάνιζαν άπό τούς πόνους, επειδή παρ’ όλα αυτά έξακολουθοΰσε νά οδοιπορεί, νά ελεεί καί νά αγιάζει τούς άνθρώπους τής Αθήνας, όπου τόν καλοΰσαν.

«Τήν εσπέραν ώδεύομεν όμοϋ άνά τήν άμπελόφυτον πεδιάδα, άπερχόμενοι είς τόν ναΐσκον τοϋ Αγίου Ίωάννου τοϋ Θεολόγου. Έτελεΐτο εκεί μικρά πανήγυρις. Έμελλε νά γίνει παννυχίς άπό τής ένάτης ώρας μέχρι τής τρίτης τοϋ όρθρου· είτα μετά δίωρον διάλειμμα, θά έτελεΐτο λειτουργία...».

Τίς μέρες οπού γιόρταζαν τά ξωκκλήσια καραβάνια άπό γυναίκες, γέροντες καί παιδιά, συνέχιζαν νά τόν άκολουθοΰν περπατώντας μέσα άπό άγρούς, περιβόλια, λιόδεντρα, άμπέλια καί βοσκοτόπια άπό τίς πλαγιές τοϋ 'Υμηττοϋ ίσαμε τήν Πεντέλη ή τούς άνοιχτούς έρημότοπους τής Καλλιθέας, τής Νέας Σμύρνης καί των Τζιτζιφιών.

Read More ->>

12. Μνήμες ιερές καί ζωντανές

Ό παπα-Πλανάς είχε συγγενείς στην Αθήνα -θείες, ξαδέλφια καί άνήψια. Απόκτησε όμως καί άλλους κατοπινά άπό τή μεγάλη οικογένεια τής νύφης του Μαριγώς Δεκουλάκου.

"Ολους αύτούς τούς επισκεπτόταν συχνά στά σπίτια τους στην όδό Κλάδου, Καλλιδρομίου, Ασκληπιού, Μαυρομιχάλη, Πετμεζά, Δράκου γιά νά τούς εύλογήσει, νά άναπαυθεΐ ή καί νά λύσει πνευματικά προβλήματα μέ τήν προφητική ικανότητα τής άγαθότητας.

Εξάλλου άνάμεσα σ’ αύτούς βρίσκονταν καί κείνοι οι όποιοι μέ στοργή είχαν μεγαλώσει τό γιό του Γιάννη.

Ώς κοιμήθηκε τό 1932 ό παπα-Νικόλας κι άφοΰ πέρασαν 43 χρόνια άπό τότε, δυό γυναίκες άπ’ αύτούς τούς συγγενείς ένα καλοκαιριάτικο δειλινό, Ιούλιο τού 1975, παρουσιάστηκαν στόν Άι-Γιάννη τού Αγρού, κρατούντας στά χέρια τους μιά τσάντα Ζήτησαν νά δούν τόν έφημέριο. Αλλά έκεΐνος άπουσίαζε. Καί τότε ό νεωκόρος κυρ-Κώστας ζήτησε νά μάθει τί τόν ήθελαν. Εκείνες τού άποκρίθηκαν ότι έπιθυμοΰσαν νά παραδώσουν στόν προϊστάμενο τού ναού κάποια λείψανα πού είχε άλλοτε στην κατοχή του ό παπα-Νικόλας.

Read More ->>