20. Δεν πρέπει νά κρίνουμε από τά φαινόμενα

ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΑ

Ό μακαρίτης Πνευματικός μου από τή Σκήτη των Καυσοκαλυβίων ΠαπαΝικόδημος μοϋ διηγήθηκε την ακόλουθη Ιστορία, παρμένη άπό πατερικά άγιορείτικα χειρόγραφα: «"Ενας πιστός χριστιανός έπί δέκα πέντε χρόνια πήγαινε στόν' Πνευματικό του και έξομολογεΐτο τις ανθρώπινες αδυναμίες του. Μια μέρα όμως, όπως συνήθιζε, πήγε στον Πνευματικό του καί τόν βρήκε νά πορνεύεται μέ μια γυναίκα. Αμέσως βγήκε έξω καί φεύγοντας είπε στον έαυτό του: «’Άχ! τί έπαθα. αλίμονο σέ μένα, έχω τόσα χρόνια που έξομολογοϋμαι σέ αυτόν καί τώρα τί θά κάνω; Θά κολασθώ, γιατί όσα άμαρτήματα κι άν μού συγχώρεσε, εφόσον είναι άμαρτωλός άνθρωπος, είναι όλα άσυγχώρετα». ’Έκλεγε καί χτυπιόταν ό άνθρωπος γιά τό κακό που τόν βρήκε καί δεν ήξερε τί πρέπει νά κάνει. Στο δρόμο δίψασε, προχώρησε λίγο καί μπροστά του βρέθηκε ένα μικρό ρεματάκι στο όποιο έτρεχε γάργαρο καί πεντακάθαρο νερό. "Εσκυψε καί ήπιε. ’Ήπιε τόσο που χόρτασε καί δεν τού έκανε καρδιά νά φύγει, αλλά ήθελε νά πιει κι άλλο άπό έκεΐνο τό νεράκι
. Σέ μιά στιγμή σκέφτηκε μέσα του καί είπε: «’Άν έδώ στό ρεματάκι τό νερό αυτό είναι τόσο καθαρό καί νόστιμο, φαντάσου πώς θά είναι στην πηγή». Μέ την σκέψη αύτή ξεκίνησε νά βρει την πηγή τού νερού. Όταν έφτασε όμως εκεί τί νά δει! Βλέπει τό νερό νά βγαίνει μέσα από ένα ψόφιο καί βρώμικο κουφάρι σκύλου, μέσα άπό τό στόμα του! Τότε αναστέναξε βαθιά καί είπε: «Αλίμονο σέ μένα τόν άθλιο, μαγαρίστηκα ό ταλαίπωρος που ήπια άπό τό μολυσμένο αύτό νερό, φαίνεται είμαι πολύ άμαρτωλός καί ακάθαρτος γιά νά μού συμβαίνουν αυτά τά πράγματα».

Στη μεγάλη αύτή στενοχώρια πού βρισκότανε, παρουσιάστηκε Άγγελος Κυρίου και τού είπε: «Γιατί, άνθρωπέ μου, στενοχωριέσαι και λυπάσαι για τα πράγματα πού σού συμβαίνουν; Σαν ήπιες τό νερό από τό ρεματάκι. δεν ευχαριστήθηκες που τό βρήκες πολύ καθαρό και δέν χόρταινες να πίνεις; Και τώρα που είδες ποϋθε βγαίνει λες ότι μαγαρίστηκες; Είδες ότι βγαίνει άπό τό στόμα τού σκύλου καί λες ότι μολύνθηκες; Έάν, αγαπητέ μου, ό σκύλος είναι ψόφιος καί ακάθαρτος, μη λυπάσαι Γι’ αύτό έσύ, διότι τό νερό που ήπιες έσύ κι ό κόσμος όλος πού πίνει μπορεί να βγαίνει άπό τό ακάθαρτο στόμα τού σκύλου, άλλα τό νερό πού βγαίνει δέν είναι δικό του, δέν είναι τού σκύλου, είναι δώρο τού Θεού.

Έτσι καί μέ τον Πνευματικό πού σέ έξομολογούσε· ή συγχώρεση πού σού έδινε δέν ήταν δική του. άλλα δωρεά τού Θεού. Εκείνος τή δίνει, τό Πανάγιο Πνεύμα τή χορηγεί σ' αύτόν πού είλικρινά καί καθαρά εξομολογείται τις άμαρτίες καί άδυναμίες του.

Μέ τή διαφορά ότι οί δωρεές καί τα χαρίσματα τού Θεού δίνονται στους άνθρώπους μέσω τής ίερωσύνης, άπό τούς κανονικά χειροτονημένους πού έχουν τήν άδεια τής έξομολογήσεως καί άφέσεως τών άμαρτιών, όπως είπε ό ίδιος ό Δεσπότης Χριστός στούς άγιους Αποστόλους καί Μαθητές Του: «Λάβετε Πνεύμα Άγιον· αν τινων άφήτε τάς άμαρτίας, άφίενται αύτοΐς· αν τινων κρατήτε. κεκράτηνται» (Ίωαν. κ' 22).

Έτσι, οί άγιοι Απόστολοι έδωσαν τήν έξουσίαν αύτή στούς Επισκόπους καί τούς διαδόχους τους καί έκείνοι στούς κανονικά χειροτονηθέντες ιερείς καί Πνευματικούς. ’Εκ τού λόγου τούτου καί διότι τελούν τά άγια Μυστήρια τού Θεού, οί ιερείς είναι άνώτεροι κατά τό άξίωμα κι άπό αύτόν τό βασιλιά καί άνώτατο άρχοντα τού λαού, διότι κι αύτός, οποιοσδήποτε καί αν είναι στό κοσμικό του άξίωμα, άπό τον ιερέα καί Πνευματικό θά λάβει τή συγχώρεση τών άμαρτιών του, διότι δέν υπάρχει άλλος δρόμος, αύτή είναι ή ιερά Παράδοση τής άγιας Εκκλησίας μας».

«Καί τώρα», λέγει ό Άγγελος, «πήγαινε νά βάλεις μετάνοια καί νά ζητήσεις συγχώρεση άπό τον Πνευματικό σου, πού τον είδες νά άμαρτάνει. καί παρακάλεσέ τον νά σέ συγχωρέσει γιά τήν κατάκριση πού έκαμες σέ βάρος του. Όσο δέ γιά τήν άμαρτία πού έκανε, ό Θεός θά τον έξετάσει καί Αύτός μόνον θά τον κρίνει, διότι έσύ τον είδες

νά αμαρτάνει, δεν μπορείς όμως νά γνωρίζεις αν αύτός μετανόησε ή τον τρόπο τής μετάνοιας του. Έτσι, έσύ μεν έχεις την αμαρτία τής κατακρίσεως, έκείνος δέ, αν μετανοήσει, θά τρυγήσει τούς καρπούς τής μετάνοιάς του».

Άφού μοϋ διηγήθηκε αύτά ό Πνευματικός μου παπαΝικόδημος, συνέχισε τό λόγο του και μέ πολλή αγάπη μοϋ είπε: «Γι’ αυτό, αδελφέ Χαράλαμπε (ή συζήτηση αύτή έγινε τό 1934, πού δεν ήμουν ακόμη μοναχός καί μέ άποκαλούσε μέ τό κατά κόσμον όνομά μου) δέν έχουμε δικαίωμα νά εξετάζουμε τη ζωή των άλλων ανθρώπων, όπως λέει καί ό Απόστολος Παύλος: «Σύ τίς ε! ό κρίνων άλλότριον οίκέτην;....» (Ρωμ. ιδ' 4). Πολύ δέ περισσότερο νά κρίνουμε τούς κληρικούς, τούς ιερωμένους, τούς Πνευματικούς καί γενικά όλους τούς ρασοφόρους, τούς οποίους σκληρότατα δοκιμάζει ό Θεός καί μέ μεγάλη πονηριά καί μαεστρία πολεμεί ό διάβολος, όπως λέει ό ίδιος ό Θεός: «Μή κρίνετε, ϊνα μή κριθήτε καί έν ω κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, καί έν ω μέτρω μετρεΐτε μετρηθήσεται ύμιν» (Ματθ. ζ' 13).

Εμείς όφείλουμε νά συγχωρούμε τά σφάλματα τών άλλων καί νά μετανοούμε. Όφείλουμε νά κρίνουμε καί νά τιμωρούμε τον εαυτό μας καί μόνον. ’Άν θέλουμε νά σωθούμε, νά συγχωρούμε τούς άλλους, όπως λέει καί τό Ιερό Ευαγγέλιο: «Έάν άφήτε τοϊς άνθρώποις τά παραπτώματα αυτών, αφήσει καί ύμϊν ό Θεός τά παραπτώματα υμών».

Θεία οπτασία τού αγίου Ακακίου

Ό άγιος Ακάκιος, όπως αναφέρει ό διάδοχός του παπαΊωνάς, είδε τόν όσιο Μάξιμο τον Καυσοκαλυβίτη κατά τήν ώρα τής ίεράς Ακολουθίας στο Κυριάκό νά θυμιάζει. Φορούσε αρχιερατική στολή καί θύμιαζε τό Ναό καί τούς πατέρες ακολουθούμενος από άλλους σαράντα όσιους μέ τά έπανανωκαλύμμαχά τους. Όταν ό άγιος Ακάκιος τούς είδε, ρώτησε τόν όσιο Μάξιμο: «Ποιοί είναι αύτοί πού ακολουθούν θυμιάζοντας;». Καί τού ήλθε άπάντηση, πώς είναι οί διά τού αγίου Μαξίμου σεσωσμένοι όσιοι από τήν περιφέρεια τών Καυσοκαλυβίων.

Ό ιστοριογράφος τού Κυριάκού τής Σκήτης αύτής έχει έξιστορήσει στο νάρθηκα τής εκκλησίας, προς επιβεβαίωση τής άποκαλύψεως

τού αγίου Ακακίου, μέ τή σειρά τους Αγίους: Αθανάσιο τον κτίτορα τής Μεγίστης Λαύρας, Πέτρο τον Αθωνίτη, Νείλο τον όσιο, Μάξιμο τον ύπόπτερο, Νήφωνα τον δσιο καί άλλους να είναι γονατιστοί μαζί μέ τον οσιο Ακάκιο τον νέο, προ τού θρόνου τής Παναγίας Τριάδος, καί νά πρεσβεύουν για όλους τούς πατέρες καί αδελφούς πού θά τελειώσουν τό βίο θεάρεστα στον ιερό αυτό καί ευλογημένο τόπο, τό «Περιβόλι τής Παναγίας».

Γέρων Θεοφύλακτος ό σαλός

Στο ασκητήριο τού Αγίου Νήφωνος έμεινε γιά πολλά χρόνια άγωνιζόμενος ό πατήρ Θεοφύλακτος, πού έκάρη μοναχός στην Καλύβη «Ευαγγελισμός τής Θεοτόκου», καθώς μάς διηγήθηκε ό γερο-Μιχαήλ άπό την ϊδια Καλύβη «Ευαγγελισμός» δύο μέρες πρό τού θανάτου του πού συνέβη άπροσδόκητα στις αρχές Ιουνίου τού 1979, κατά τό χρονικό διάστημα πού γράφαμε τό άνά χείρας βιβλίο, στο Νοσοκομείο «Αλεξάνδρα» των Αθηνών. Ό γέρων Θεοφύλακτος προσποιείτο τό σαλό καί τον κουφό, γιά νά μη τόν ενοχλούν οί άλλοι μοναχοί. Τό 1924, ήμερα Σάββατο, κοινώνησε τά Άχραντα Μυστήρια καί μετά τή Θεία Λειτουργία, όταν έφυγαν οί άλλοι πατέρες, άπό τούς οποίους είχε ζητήσει χωριστά άπό τόν καθένα συγχώρεση, σταύρωσε τά χέρια καί χαρούμενος παρέδωκε τήν ψυχή του στά χέρια τού Δεσπότη Χριστού. Μετά άπό τρεις μέρες πού τόν έπισκέφθηκαν οί πατέρες, τόν βρήκαν στή στάση αυτή μέσα στο σπήλαιο τού Αγίου Νήφωνος μέ τό χαμόγελο στά χείλη.

Οί πατέρες Ιερόθεος καί Τιμόθεος

Στήν Καλύβη «Κοίμησις τής Θεοτόκου» βρίσκεται τό Σπήλαιο τού Αγίου Ακακίου, όπου έζησε καί άσκήτευσε ό μεγάλος αυτός δάσκαλος τής άρετής. Ό άκάματος αύτός εργάτης, πού μέ τήν άκρα ταπείνωση έφτασε άπό τήν πράξη στή θεωρία καί άπό τή θεωρία στήν πράξη τής άρετής, επειδή κατά τό άποστολικό λόγιο «πολύ ισχύει δέησις δικαίου ένεργουμένη» (Ιακώβ, ε' 16), μέ τήν ευχή καί πρεσβεία τού αγίου Ακακίου, οί διάδοχοί του. Ιωνάς ό Πνευματικός, ό υποτακτικός του ιερομόναχος Πελάγιος καί Ακάκιος ό νεώτερος, άγωνιζόμενοι ασκητικά έως τό 1880 μέ άκρα ύπακοή, αύταπάρνηση και ταπείνωση, συνέχισαν την ιερή παράδοση της ασκητικής ζωής τού όσιου Ακακίου καί των άγιων Πατέρων. Μετά άπό αυτούς, ό Ιωνάς ό δεύτερος μέ τόν Γέροντα Διονύσιο κα'ι τον Γέροντα Ακάκιο συνέχισαν την πορεία τής πνευματικής ζωής των προκατόχων τους μέχρι τό 1910, έτος κατά τό όποιο οί δύο άδελφοί Κακούνη άπό τό Καστόριον τής Λακωνίας ξεκίνησαν άπό τό Ι,ίηη τής Ν. Ύόρκης καί ήλθαν κατ’ ευθείαν στο Άγιον Όρος γιά νά μονάσουν.

Τά δύο άδέλφια έπισκέφθηκαν καί προσκύνησαν τά Ιερά Μοναστήρια καί τις Σκήτες. Ό μικρότερος έμεινε στην Καλύβη «Κοίμησις τής Θεοτόκου», όπου βρίσκεται τό Σπήλαιο τού Αγίου Ακακίου καί έκάρη μοναχός άπό τόν Γέροντα Διονύσιο, παίρνοντας τό όνομα Ιερόθεος. Ό μεγαλύτερος άδελφός κοινοβίασε στο Ησυχαστήριο τής κάτω Παναγίας «Κοίμησις τής Θεοτόκου» στη Μικρή Άγιάννα. ύπό τη συνοδεία τού Πνευματικού παπαΣτεφάνου καί τού παπαΘεοδοσίου, όπου έκάρη μοναχός μέ τό όνομα Θεόδωρος.

Ό μοναχός Θεόδωρος άπό ημέρα σέ ημέρα προόδευε στην ύπακοή καί την πνευματική ζωή, έγινε δεκτικός τής Χάριτος τού Παναγίου Πνεύματος καί γιά τό ταπεινό του φρόνημα, ό Γέροντάς του παπαΣτέφανος. κατόπιν σχετικής ευλογίας τής Σκήτης τής Αγίας Άννης καί τής κυριάρχου Μονής Μεγίστης Λαύρας, τόν προχείρισε σέ ίεροδιάκονο.

Την ιερή διακονία του αύτή υπηρέτησε μέ εόλάβεια, μέχρις δτου κοιμήθηκε ό Γέροντάς του παπαΣτέφανος. Κατόπιν ό διάκονος έκλήθη νά υπηρετήσει στις τάξεις τών μοναχών τού ίερού Κοινοβίου τού Όσιου Γρηγορίου. Εκεί έγινε υπόδειγμα ύπακοής καί μέ ταπείνωση καί ύπομονή τούς υπηρετούσε όλους. Ύπό την καθοδήγηση τού κατά πάντα θεοφοβούμενου καί ενάρετου πνευματικού άρχηγού καί Καθηγουμένου τής μονής αυτής Αρχιμανδρίτου Αθανασίου, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος.

Στή μονή αύτή υπήρχαν άλλοι πέντε πρεσβύτεροι, ό προηγούμενος Γεώργιος, ό παπαΣτέφανος, ό παπαΚωνσταντϊνος, ό παπαΔημήτριος κι ό παπαΔιονύσιος· ό ένας ήταν καλύτερος άπό τόν άλλον. Παρά ταΰτα, όλοι υπέδειξαν γιά διάδοχο στήν ήγουμενία τόν πρεσβύτερο Θεόδωρο, ό όποίος ήταν ό πλέον υπομονετικός άπό τους ύπολοίπους καί έτσι «ψήφω κανονική» έξελέγη ηγούμενος τής Ίεράς Μονής του Όσιου Γρηγορίου.

Ό αύτάδελφός του Παναγιώτης Κακούνης, μετέπειτα Ιερόθεος, όπως είπαμε, έκάρη μοναχός στα Καυσοκαλύβια, στη Σπηλιά τού Αγίου Ακακίου, όπου διαδέχθηκε τούς γέροντες Διονύσιο καί Ακάκιο.

Τρομερό θέαμα σε θέατρο τής Αμερικής

Οί δύο αύτο'ι αύτάδελφοι. όταν εργάζονταν στο Πίηπ τής Αμερικής, είχαν κοντά τους καί ένα αδελφικό τους φίλο άπό τή Δημητσάνα, τον Δημήτριο. Καί οί τρεις ευλαβείς νέοι είχαν πάει στην Αμερική να εργαστούν, να βγάλουν μερικές οικονομικές υποχρεώσεις τών οικείων τους καί να επιστρέφουν στην πατρίδα γιά να ζήσουν κάπως πιο άνετη ζωή. Πλήν όμως «άλλαι αί βουλαί τών ανθρώπων καί άλλα ό Θεός κελεύει», όπως λέγει καί ή Αγία Γραφή.

Κάποια μέρα, σαν νέοι πού ήταν κι αυτοί, μετά άπό τήν καθημερινή έργασία τους θέλησαν κάπως νά ψυχαγωγηθούν καί αποφάσισαν νά πάνε σέ ένα μεγάλο θέατρο. Τό θέατρο αυτό ήταν ένα μεγάλο κτήριο, ολόκληρο τετράγωνο, έξω άπό τήν πολιτεία καί κτισμένο στή θάλασσα. Εκεί μέρανύχτα έπαιζαν διάφορα θεατρικά έργα, τά όποια διαρκούσαν όλο τό εικοσιτετράωρο. Γιά μιά περίοδο, έπί τέσσερις καί πλέον ώρες, έδειχναν σέ μία παράσταση πώς είναι ή Κόλαση μέ τούς δαίμονες καί τά κολαστήρια καί πήγαινε ό κόσμος νά ίδεί όλα αύτά τά παράξενα πράγματα.

Πηγαίνοντας καί οί άγαθοί αυτοί φίλοι προς τό κτήριο εκείνο, βλέπουν άπό μακριά, στό πάνω μέρος τού κτηρίου όπου ήταν καί ή φωτεινή επιγραφή, νά γυρίζουν γύρωγύρω άπό τό θέατρο κατάμαυροι δαίμονες μέ κέρατα καί τεράστιες ουρές, μαλλιαρά κατσικίσια πόδια καί βουβαλίσια πρόσωπα, χορεύοντας στον αέρα καί κρατώντας τό χέρι μιας ολόγυμνης κοπέλας κι ενός άντρα κουρελιάρη καί μεθυσμένου. Από τά μάτια τους βγάζανε φωτιές καί σέ κάθε βόλτα πού κάνανε γύρω άπό τό κτήριο γκρέμιζαν κάτω σ’ ένα μεγάλο βάραθρο πότε μιά κοπέλα καί πότε έναν άντρα καί τή θέση τους παίρνανε άλλοι νέοι καί νέες.

Τό τρομερό αύτό θέαμα, στό όποιο τά πρόσωπα τών ανθρώπων εναλλάσσονταν συνεχώς, τούς καθήλωσε περισσότερο άπό τρεις ώρες κι άπό το φόβο και την τρομάρα πού πήραν, δεν μπορούσαν να κάνουν βήμα.

Τότε σαν άπό λήθαργο ξύπνησαν κι είπαν ό ένας στον άλλο: «Βρέ αδελφέ, αύτό είναι τό σπίτι των δαιμόνων κι εμείς πάμε κεί να διασκεδάσουμε; Γιά κοιτάξτε πώς γκρεμίζουν τούς ανθρώπους οί δαίμονες καί καταστρέφουν τη ζωή των νέων καί των νεανίδων!». Τό γεγονός αυτό στάθηκε αφορμή οί τρεις νέοι να πάρουν τήν απόφαση νά φύγουν άπό τήν Αμερική. Συμφώνησαν μάλιστα νά πάνε στο Άγιον ’Όρος. νά γίνουν μοναχοί γιά νά σώσουν τήν ψυχή τους καί μέ τό θέλημα τού Θεού νά ζήσουν εκεί σάν χριστιανοί, ελεύθεροι άπό κάθε έπήρεια τών ψυχοφθόρων δαιμόνων.

Τή σκέψη τους τήν έκαναν άπόφαση· «άμ’ έπος, άμ’ έργον»· «τό γοργόν καί χάριν έχει» είπαν καί συμφώνησαν νά άναχωρήσουν καί οί τρεις το συντομώτερο. Τά δύο άδέλφια, τά παιδιά τού γερο-Κακούνη άπό τό Καστόριο τής Λακωνίας, έφυγαν άμέσως άπό τήν Αμερική καί άφού τακτοποίησαν τις ύποχρεώσεις μέ τούς συγγενείς τους δι’ άλληλογραφίας, πήγαν κατ' ευθείαν στό Άγιον ’Όρος καί, όπως είπαμε, ό ένας (ό μετέπειτα μοναχός Ιερόθεος) έμεινε στή Σκήτη τής Αγίας Τριάδος στα Καυσοκαλύβια κι ό άλλος (ό μοναχός Θεόδωρος) έγινε ήγούμενος στήν Ιερά Μονή Γρηγορίου.

Μετά άπό δύο χρόνια, ό μοναχός Ιερόθεος, άφοϋ γεύτηκε τό νέκταρ τής ήσυχίας καί τής άρετής, σκέφτηκε πώς πρέπει νά ύπενθυμίσει τήν υπόσχεση πού είχε δώσει κι ό φίλος του στήν Αμερική καί νά τον καλέσει νά έρθει κι εκείνος, γιά νά γευθεί τά άγαθά καί τά πνευματικά χαρίσματα τής μοναχικής ζωής, που ό ίδιος μέ άνέκφραστη χαρά καί ευχαρίστηση γευόταν.

Πράγματι, κι ό φίλος του ύστερα άπό λίγο άφησε τήν Αμερική καί ήρθε στή συνοδεία τού γέροντος Διονυσίου, στήν Καλύβη «Κοίμησις τής Θεοτόκου» στό Σπήλαιο τού Αγίου Ακακίου. Μετά άπό τριετή δοκιμασία έγινε κι ό Δημήτρης μοναχός κι έλαβε τό όνομα Τιμόθεος. Ό μοναχός Τιμόθεος έδειξε μεγάλη υπομονή στή σκληρή δοκιμασία τής καλογερικής ζωής, άπεριόριστη έγκράτεια, τυφλή ύπακοή καί μέχρι θανάτου αυταπάρνηση. Φαγητό γευόταν τόσο λίγο, όσο χρειαζόταν γιά νά διατηρείται στή ζωή. καί σχεδόν άλάδωτο.

"Υστερα άπό λίγα χρόνια ό Γέροντάς τους Διονύσιος έφυγε άπό τά πρόσκαιρα γήινα, γιά νά μεταβεί στά αιώνια, θεία καί έπουράνια

σκηνώματα τής Βασιλείας τών Ούρανών καί κατά την άγιορείτικη παράδοση Γέροντας έγινε ό πατήρ Ιερόθεος.

Ό Ιερόθεος καί ό Τιμόθεος, όπως καί στόν κόσμο, έτσι καί στην Καλογερική, ήταν μία ψυχή σέ δύο σώματα. Συμφωνούσαν σέ όλα τα πνευματικά θέματα καί όπως γιά πολλά χρόνια στήν Αμερική τούς διέκρινε χριστιανική αγάπη καί συνεργασία, έτσι καί στήν καλογερική ζωή. Ό πατήρ Τιμόθεος, μεγαλύτερος κατά τι στά χρόνια άπό τόν πατέρα Ιερόθεο, νέκρωσε τό θέλημά του καί έκανε ύπακοή στόν Γέροντά του πλέον Ιερόθεο. Καί οί δύο αυτοί τελευταίοι διάδοχοι στο Ασκητήριο τού Αγίου Ακακίου, παρόλο πού ήταν ολιγογράμματοι, σέ μικρό διάστημα έγιναν εγκρατείς τής έκ παραδόσεως Μοναχικής φιλοσοφίας. Έδειξαν άγάπη καί φιλαδελφία προς όλους τους συνασκητές τους καί άφησαν έντονα ίχνη πνευματικής ζωής, γινόμενοι φωτεινά παραδείγματα στους έπιγενόμενους μοναχούς καί άφήνοντάς τους πολλά πνευματικά παραγγέλματα. Κέρδισαν όμως κι αύτοί τήν άγάπη καί τό σεβασμό τών συνασκητών τους καί όλων τών άγιορειτών μοναχών πού είχαν τήν τιμή νά τούς γνωρίσουν καί νά τους ζήσουν άπό κοντά.

Ό κόσμος έχει ανάγκη άπό τή διδαχή σας

Τά δύο άδέρφια μετά άπό είκοσι χρόνια διαμονής στή μοναχική πολιτεία τού Αγίου ’Όρους. επειδή ό κατά σάρκα πατέρας τους γερο-Κακούνης πλησίαζε στο τέλος τής ζωής του καί σάν τελευταία έπιθυμία ζήτησε νά δεί τά δύο παιδιά του, μέ τήν ευλογία καί άδεια τών Γερο-ντάδων τους, πήγαν στό χωριό τους, τό Καστρί Καστοριού, όπου οί συγγενείς τους τούς περίμεναν μέ πολλή χαρά, γιά νά τούς δούν.

Ό παπάς τού χωριού μέ περισσότερη άνυπομονησία περίμενε κι αύτός τούς άγιορείτες μοναχούς, γιά νά τού έξηγήσουν τις πολλές άπορίες πού είχε γύρω άπό τά πολλά καί πολλαπλά θέματα τής Χριστιανικής μας πίστεως. Καί σχεδόν όλο τό διάστημα, όπως μάς διηγήθηκαν οί ίδιοι οί άδελφοί, δέν τούς άφηνε, άλλά συνέχεια ρωτούσε νά μάθει έκείνα τά οποία δέν είχε γνωρίσει καί καθημερινά τόν απασχολούσαν σάν έφημέριο τού χωρίου καί ποιμένα τών χριστιανών.

Από τις άπαντήσεις τών όντως ένάρετων αύτών μοναχών ενθουσιάστηκε τόσον ό παπάς, ό πρόεδρος καί οί πρόκριτοι τού χωριού, πού θερμά τούς παρακαλούσαν νά μείνουν έκεί καί μέ τό καλό τους

παράδειγμα καί την κατάλληλη διδαχή να βοηθήσουν τους αδελφούς χριστιανούς πού έχουν τόση άνάγκη τού καλού παραδείγματος κα'ι τού θείου κηρύγματος.

Οί μοναχοί στην επιμονή αυτή των συγχωριανών τους με πολλή ταπείνωση καί σύνεση απάντησαν: «Ακούστε αγαπητοί μας άδελφοί χριστιανοί, έμείς μέ τήν άδεια τών Γερο-ντάδων μας ήρθαμε έδώ γιά ένα συγκεκριμένο σκοπό, με τήυ εντολή νά επιστρέφουμε όσο τό δυνατόν συντομώτερα στη μετάνοια μας. "Αν παρακούσουμε καί παραβιάσουμε την εντολή αύτή γιά νά κάνουμε τήν επιθυμία σας καί νά βοηθήσουμε, όπως λέτε, τους αδελφούς χριστιανούς, τότε κι εμείς, νά είστε βέβαιοι, πώς θά χάσουμε αύτή τήν καλοσύνη πού εσείς βλέπετε καί θά γίνουμε κι έμείς ίσως χειρότεροι άπό εκείνους πού θεωρείτε εσείς κακούς καί άτακτους· Γι’ αυτό, όπως λέγει καί ή Αγία Γραφή: «"Εκαστος έν τή κλήσει ή έκλήθη. εν ταύτη μενέτω» (Α' Κορ. ζ' 21).

Τήν παραμονή τής άναχωρήσεώς τους, αφού ήσαν άνένδοτοι νά μείνουν, ό παπάς τού χωριού, έκεί πού κάθησαν στό κοινό τραπέζι γιά φαγητό, έπέμενε ότι έχουν ίερώτατο καθήκον νά παραμείνουν εκεί γιά νά βοηθήσουν τούς χριστιανούς καί έκεί πού έλεγε αύτά καί πίεζε τρόπον τινά τούς μοναχούς γιά νά μείνουν, άπότομα κάποια μπουκιά πήγε στραβά καί κινδύνευσε νά πνιγεί.

Μέ τά χέρια ζητούσε απεγνωσμένα βοήθεια καί τρέξανε όλοι οί παρευρισκόμενοι νά βοηθήσουν. Οί δέ μοναχοί σηκώθηκαν λίγο παράμερα καί έκαναν μέ τό κομβοσχοίνι προσευχή λέγοντες: «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ τού Θεού, βοήθησον τον δούλόν σου» καί μετ’ όλίγον ελευθερώθηκε καί ώς έκ θαύματος διέφυγε τον πνιγμό.

Όταν συνήλθε, σηκώθηκε ό παπάς καί βάλλων μετάνοια έλεγε στούς μοναχούς: «Συγχωρέστε με, πατέρες, πού έπέμενα νά μείνετε εδώ. Κάμετε όπως σάς φωτίσει ό Θεός καί όπως είναι τό θέλημά Του τό άγιο».

Καί έτσι μέ ειρήνη καί αγάπη οί μοναχοί τήν έπόμενη αναχώρησαν άπό τό χωριό τους καί γύρισαν στή μετάνοιά τους.

Δεν μένεις νά ώφελήσεις τόν κόσμο;

Παρόμοιο μέ τό προηγούμενο γεγονός είναι και τό εξής: Πριν άπό σαράντα πέντε χρόνια ό ένας άπό τά δύο άναφερθέντα αδέρφια, ό γερο-Ίερόθεος, άπό τή Σπηλιά τού Αγίου Ακακίου στά Καυσοκαλύβια είχε μεταβεί στή Θεσσαλονίκη μέ άγια Λείψανα, προς διενέργεια έράνου, γιά τή συντήρηση καί ένίσχυση τής Σκήτης.

Στή Θεσσαλονίκη διανυκτέρευε στό σπίτι ενός φίλου καί πνευματικού ίερέως, μέ τόν όποίον συζητούσε διάφορα θέματα γιά τήν Εκκλησία καί τούς πιστούς χριστιανούς, στά όποια έδινε πετυχη

μένες καί πολύ ωφέλιμες απαντήσεις και συμβουλές, που πληροφορούσαν τόσο τόν ιερέα όσον και τούς χριστιανούς, οί όποίοι  τις δέχονταν σαν λόγια τού Χριστού μας. Για δεκαπέντε ημέρες πού παρέμεινε έκεί ό γερο-'Ιερόθεος, ό ιερέας και οί χριστιανοί προσπαθούσαν μέ κάθε τρόπο να τόν πείσουν να μείνει κοντά τους, για να τούς συμβουλεύει καί να τούς καθοδηγεί στην κατά Θεόν ζωή, μέ τη χριστιανική καί πεφωτισμένη διδασκαλία του. «Ό Θεός, τού έλεγαν, δεν θά έπιτρέψει νά βλαφθεί ή πνευματική σου ζωή. αλλά γιά τό καλό πού θά κάνεις στούς χριστιανούς θά σε ανταμείψει αίώνια στή Βασιλεία των Ουρανών». Ό γερο-Ίερόθεος απαντώντας στον ιερέα, πού έπέμενε περισσότερο άπό τούς άλλους νά μείνει λέγοντάς του πώς άπό τήν παραμονή του στόν κόσμο δεν θά ζημιωθεί, έκαμε την παρακάτω ερώτηση: «Δεν μού λές, παπά μου, όταν προετοιμάζεσαι νά λειτουργήσεις, κάνεις καμμιά ιδιαίτερη προετοιμασία;»

Εισαγωγή  σε πρώτη αποκλειστική δημοσίευση  στό Ορθόδοξο Διαδίκτυο από το Βιβλίο :

ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Η ηλεκτρονική επεξεργασία αναρτήσων κειμένων, τίτλων  και εικόνων έγινε από τον N.B.B

Επιτρέπεται η χρήση, διάθεση και αναπαραγωγή κειμένων σε Ορθόδοξα Ιστολόγια, αρκεί να διατηρείται το αρχικό νόημα χωρίς περικοπές που πιθανόν να το αλλοιώνουν για μη εμπορικούς σκοπούς,με βασική προϋπόθεση την αναφορά στην πηγή :

© ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: