6. Φθόνος κατά Μάρκου

Αυτός ο Νικαίας στην αρχή που πρόβαλαν αυτό τό ζήτημα οί Λατίνοι  κι είπαν νά γίνονται γι' αυτό οί συζητήσεις, ομολόγησε ενώπιον τού βασιλιά ότι: Δέν έχω τί νά πώ γι’ αυτό. Γιά τά σχετικά μέ τό δόγμα, ίσως μπορώ νά μιλήσω. ’Αλλά γι’ αυτό δέν γνωρίζω τί νά πώ. Αυτός λοιπόν, πού πρώτα δέν ήξερε τί νά πει σέ μία τέτοια υπόθεση, ύστερα καί χωρίς νά τού δοθεί εντολή, βρέθηκε πρόθυμος νά γράψει. ’Αλλά γιατί κι από ποϋ είναι γνωστή αυτή ή αιτία; ’Ηταν σέ κείνη τή Σύνοδο κι ένας πνευματικός, μάλλον όμως σατανικός άνθρωπος, μέ τό όνομα Γρηγόριος, πονηρός καί κακότροπος υπέρ τό δέον, όπως περιγράφεται. ικανοποιητικά γιά τά κακά του ήθη από τόν ιστορικό Συρόπουλο. Αυτός από μηδαμινές καί φαύλες αιτίες, έτρεφε μεγάλη έχθρα πρός τόν Εφέσου. Αυτός λοιπόν, από τόν τάχα δίκαιο φθόνο του, παρακινεί τόν Νίκαιας νά γράψει μέ κάθε τρόπο κι έκεΐνος ό φιλότιμος πείθεται καί γράφει. Τό παίρνει αυτό ό μηχανογράφος Γρηγόριος κι αμέσως τρέχει στό βασιλιά, τού τό δείχνει καί τό επαινεί, τό εξυψώνει καί παρακινεί έντονα τό βασιλιά νά στείλει αυτό στούς Λατίνους, ώς δήθεν σεβάσμιο καί ρητορικότερο στήν έκφραση. ’Αλλά αυτός ό δόλιος δέν πέτυχε νά συμπαρασύρει προς   τό μέρος του τήν γνώμη τοϋ βασιλιά όπως ήθελε.

Όταν ό βασιλιάς είδε καί τά δύο γραπτά, επαίνεσε μεν κι αυτό τού Νίκαιας, άλλά περισσότερο καί. μόνο από τό προοίμιο, εξύψωσε τού Εφέσου, γιά τά ισχυρά του επιχειρήματα, τις έντεχνες φράσεις του καί τις πολλές περιγραφές καί μαρτυρίες του. 'Έτσι έστειλε τό γραπτό τού Μάρκου απάντηση στούς Λατίνους. ’Από αυτό τό περιστατικό ό Νίκαιας κεντήθηκε στήν καρδιά του μέ τόν πόνο τής ζήλιας κατά τού αγίου κι ό φθόνος τού πνευματικού Γρηγόριου αναζωπύρωνε καί φούντωνε τό πάθος σάν μεγάλη φλόγα μέσα του. Γι’ αυτό λέγοντας καί πράττοντας πάντα κατά τού δίκαιου καί άριστου άντρα Μάρκου κι επαινώντας υπερβολικά κι έξυψώνοντας έσκεμμένα τόν Νίκαιας ό μιμητής τού πρωτεργάτη διαβόλου, ό Γρηγόριος, τόν έφερε σέ τόση εμπαθή διχόνοια κατά τού Μάρκου.

Τόσο πολύ λοιπόν δέν ήθελε στή συνέχεια ό Νίκαιας νά συμφωνεί μέ τόν Εφέσου, ώστε έδειξε κι έμπρακτα τό μίσος του καί τήν αποστροφή του πρός τόν άγιο. Γιατί σέ μία άπό κείνες τις συζητήσεις (όταν ό βασιλιάς δέν άφηνε τόν Εφέσου νά εξηγήσει στούς Λατίνους καί τή γνώμη τής δικής μας Εκκλησίας πού εκείνοι ζητούσαν επίμονα), ό Νίκαιας, άψηψώντας τό βασιλικό διάταγμα, είπε: ΄Έγώ έχω εξουσία νά πω τή γνώμη μου όπως θέλω΄. Καί λέγοντας όπως ήθελε τή γνώμη πού είχε γιά τήν μέλλουσα κατάσταση των τευχών, άφοΰ περίμενε λίγο, έφυγε κοντά άπό τόν Εφέσου καί πήγε καί κάθισε σ’ άλλο σημείο, όπου κάθονταν άρχοντες συγκλητικοί, γιά τήν τήρηση τής τάξης στις διαλέξεις, δείχνοντας έτσι έμπρακτα τή διχόνοια καί τήν άπέχθεια πού είχε στήν ψυχή του κατά τής άγιας εκείνης ψυχής. Κι άν καί πρωτύτερα ή βοήθειά του ήταν λίγη, τότε όμως αφού λιποτάκτησε, άφησε αυτόν τόν μέγα αθλητή ν’ αγωνίζεται, εντελώς μόνος που στό στάδιο.

Αλλά τί έκανε αυτός ό μέγας αγωνιστής; Μήπως συγχύστηκε μέ τήν προδοσία τού συναγωνιστή του; Μήπως φοβήθηκε τήν έφοδο των εχθρών; Μήπως δείλιασε βλέποντας μόνο τόν έαυτό του ν’ άντιπαρατάσσεται σε πολλούς; ’Όχι, όχι. Μήν τό σκεφτεϊτε αυτό αδελφοί. Τότε είναι πού έδειξε τή σταθερότητα τής ψυχής του. Τότε συγκέντρωσε τις δυνάμεις του καί ένας αυτός κατατρόπωνε καί νικούσε τούς πολλούς. Καί κυρίως νίκησε καί κατέβαλλε εκείνον τόν όποίοτού πρόταξαν οί εχθροί στή μονομαχία ώς ακρόπολη ή καλύτερα ως άλλον Γολιάθ. Καί γιά νά καταλάβετε ποιόν εννοώ, θά εξηγήσω τά λόγια μου, όσο τό δυνατόν σαφέστερα καί προσέξτε γιατί στ’ αλήθεια είναι άξιο προσοχής.

Ο πρώτος Λατίνος αντίπαλος του Μάρκου

Από τους δέκα που ήταν διορισμένοι εκ μέρους τών Λατίνων για τις συζητήσεις, ήταν κι  ένας καρδινάλιος πού ονομαζόταν Γουλιανός ( Καισαρίνη καρδινάλιος, Giuliano Cesarini). Αυτός είχε τόση δύναμη στά λόγια κι ή φύση τόν στόλισε μέ τόσο καλή μνήμη, ώστε όπως λένε οι αρχαίοι 'Έλληνες, ήταν δαιμόνιος στό νοϋ, δηλαδή έκπληκτικός καί παράδοξος. Γιατί όταν άκουγε έναν ολόκληρο λόγο, στό τέλος απαντώντας, έλεγε όλα τά κεφάλαια τού λόγου, είτε ήταν δέκα, είτε δεκαπέντε, είτε είκοσι. Τό πρώτο κεφάλαιο είχε τό εξής νόημα, τό δεύτερο τό εξής, τό τρίτο τό έξής καί τά λοιπά, ώς τό τέλος. ’Έπειτα άρχιζε από τό πρώτο, λέγοντας: στό πρώτο σου κεφάλαιο πού είπες τό εξής, σού απαντώ αυτό. Στό δεύτερο πού είπες τό έξής, σου απαντώ αυτό. Κι έτσι έκανε ώς τό τέλος γιά κάθε κεφάλαιο ξεχωριστά. Δέν είπα λοιπόν τήν αλήθεια πώς ήταν δαιμόνιος στή νοημοσύνη; Τί νομίζετε λοιπόν ακροατές καί τί περιμένετε ν' ακούσετε; Πώς αυτός ό καρδινάλιος είναι ό Γολιάθ των Λατίνων, με τόν όποίομονομάχησε ό Μάρκος; ’Όχι, δεν είναι αυτός. Αυτός ό τόσο ασύγκριτος νούς, δεν έκρινε τόν εαυτό του ικανό γι’ αυτούς τούς αγώνες μέ τόν ιερό Μάρκο. Καί γιά νά μή νομίσετε ποός δεν λέω αλήθεια, ακούστε το από τό ίδιο του τό στόμα, πού δεν ντρέπεται νά ομολογήσει τήν αλήθεια: ΄Μέχρι, τώρα (λέει ό Τουλιανός), είπα γιά όσα ασφαλώς έκανα λόγο. Τούς επόμενους λόγους Οά τούς άναλάβει ό δάσκαλος τού ιερού παλατιού. Καί θά μιλήσει καί θά τούς αποδώσει ικανοποιητικά καί σωστά, συνενώνοντας μ’ αυτά τη σύνεση καί τή σοφία του. Καί θ’ αγωνιστεί ικανά σ’ αυτόν τόν αγώνα. Γιατί, έγώ δέν είμαι τόσο ικανός όσο αυτός΄, καί σταμάτησε.

Ο δεύτερος Λατίνος αντίπαλος του Mάρκου

Ας στοχαστεί τώρα ό καθένας, πόσο σοφός ήταν εκείνος ό δάσκαλος, ονομαζόταν Ίωάννης καί ήταν ’Ισπανός στό γένος[19], ώστε ή τόση δεινότητα τού Ίουλιανοΰ συγκρινόμενη μέτή σοφία του, όπως ό ίδιος ομολόγησε, ήταν μικρή κι αδύναμη. Αυτός είναι εκείνος ό φοβερός γίγαντας πού ορίστηκε νά μονομαχήσει μέ τόν ιερό Μάρκο.

Μήπως φοβηθήκατε τάχα χριστιανοί γιά τόν δικό μας αγωνιστή;

Μήπως τρομάξατε μέ τήν υπερβολική δύναμη τού ανταγωνιστή; ς στοχαστεί τώρα ό καθένας, πόσο σοφός ήταν εκείνος ό δάσκαλος,

Μήπως τάχα δείλιασε νά μονομαχήσει, με τόν Ισπανό Γολιάθ;

 Όχι, έχετε θάρρος αδελφοί. Ή νίκη είναι, μέ τό μέρος μας.

Ό ’Ισπανός άλήθεια ήταν πολύ πλούσιος στή σοφία, δεινότατος στή συζήτηση, ποικίλος καί πανούργος στό νοϋ κι εύστροφος στό χειρισμό τού λόγου, όπως τόν περιγράφει, ό άναφερόμενος πολλές φορές μέγας εκκλησιάρχης, ό αληθέστατος ιστορικός εκείνων των γεγονότων. Ηταν λεω τέτοιος, άλλά ή σοφία του ήταν αυτή, ή κοσμική, ή δουλική, ή ανόητη καί χωμάτινη, όπως τήν ονομάζουν οί θείοι δάσκαλοι. Δεν ήταν δηλαδή εκείνη ή θεία καί πνευματική, τήν όποία  μόνος άπ’ όλους είχε ό Μάρκος. Γι’ αυτό αναγκαστικά ή σοφία τού κόσμου, έπρεπε νά φανεί ως μωρία κι αφροσύνη. Καθώς εμφανιζόταν διά μέσω τού Μάρκου, ή σοφία τού 'Αγίου Πνεύματος. Νά, τά ίδια τά λόγια τού φιλαληθέστατου ιστορικού:

Ό ’Ισπανός ’Ιωάννης, διαλεγόταν μέ τόν Εφέσου άγωνιζόμενος μ’ επιμονή κι άπό τήν προκειμένη ύλη των συζητήσεων (πού ήταν τό Πουργατόριο), μετέβαινε σ' άλλα, (μήν έχοντας τί ν’ απαντήσει, φανερά ντροπιασμένος) καί πρόβαλλε προβλήματα πού δεν ανήκαν στόν προκείμενο διάλογο ..., κι εμείς θαυμάζαμε πώς ό Εφέσου έδινε αμέσως τις λύσεις μέ παραστάσεις άπό τις Γραφές μή γνωρίζοντας άπό πριν όσα είχε τή πρόθεση νά προβάλλει ό ’Ιωάννης΄.

Συμπεράσματα των προσυνοδιακών διαλόγων στην Φερράρα

Ω νίκη, ω τρόπαια, ώ δόξα τού γένους των Ρωμαίων! Οί διορισμένοι σ’ αυτές τίς διαλέξεις ήταν όπως   είπαμε δέκα. Άπό αυτούς ό βασιλιάς αποφάσισε μόνο οί δύο νά διαλέγονται, δηλαδή ό Εφέσου καί ό Νίκαιας. Κι αν υπάρξει καμιά απορία, τότε νά συμβουλεύονται καί νά συζητούν καί μέ τούς άλλους οχτώ, γιά νά βρίσκουν τήν κατάλληλη άπάντηση μέ κοινή σκέψη. Ό Νίκαιας Βησσαρίων όπως είδαμε, υποκινημένος άπό φθόνο απείχε, λιποτάκτησε καί δεν πρόσφερε στό συναγωνιστή του τήν παραμικρή βοήθεια. Καί μάλιστα ειρωνευόταν καθισμένος παράμερα μαζί μέ τό σατανικό Γρηγόριο καί περιγελούσε κρυφά τόν άθλητή τής αλήθειας πού αγωνιζόταν μέσα στό στάδιο. Κι οί υπόλοιποι, όπως είπε ό ιστορικός, ένας άπό τούς οποίους ήταν κι αυτός ό ίδιος ώς άρκετά πεπαιδευμένος καί λόγιος, όχι  μόνο δεν βοήθησαν, αλλά καί θαύμαζαν λέει.

Γιατί θαύμαζαν; Γιατί παρόλο πού εκείνος ό τόσο περιβόητος αντίπαλος ό Ιωάννης χρησιμοποιούσε τις διαλέξεις του μέ πολυμήχανο τρόπο γιά νά βάλει δυσκολίες, παρόλο πού δέν στεκόταν στη υπόθεση των διαλόγων, όπως ταιριάζει ατούς αληθινούς καί τιμημένους φιλοσόφους καί θεολόγους, παρόλο πού πρόβαλλε ξαφνικά πολλά καί διάφορα ζητήματα καί προβλήματα, γιά τά όποία  δέν ήταν πληροφορημένος ό Μάρκος, πώς αυτό κι αυτό δηλαδή έχει νά τού προβάλλει. γιά νά προετοιμαστεί, όπως κάνουν άλλοι σ’ άλλες υποθέσεις, ωστόσο καί παρόλα αυτοί, ό πάνσοφος καί θαυμάσιος Μάρκος λέει, έδινε σ’ δλα αμέσους τις λύσεις, σάν νά ήταν προετοιμασμένος άπό μέρες.

Αλλά άπό πού καί μέ ποιό τρόπο έδινε τίς απαντήσεις  του ό Μάρκος; Μ’ αναφορές, από τίς Γραφές. ΄Οχι δηλαδή από τόν ’Αριστοτέλη καί τόν Πλάτωνα, όχι από την έξω σοφία, τήν καταπατημένη καί μωρή, αλλά άπό την αυθεντία των αγίων Γραφών. Άπό τίς άγιες Γραφές λέω, πού είναι ό θησαυρός τής άλήθειας, τό ανεξάντλητο ταμείο τής αληθινής σοφίας, ή ακαταμάχητη πανοπλία του Πνεύματος. Άπό κεϊ, άπό κεΐ λέω, ό πράγματι σοφός καί μέγας Μάρκος, άποστόμωσε καί ντρόπιασε τόν φλύαρο και σοφιστή μάλλον, παρά σοφό. Άπό κεϊ, άφοΰ πήρε λίθους ό νέος Δαβίδ, τίς εκσφενδόνισε καί κατετρόπωσε εκείνο τόν δυτικό αλαζόνα Γολιάθ, μέ τή δύναμη τού Πνεύματος. Επειδή εκείνος μετέ-βαινε άπό τά προκείμενα θέματα τής συζήτησης σ’ άλλα καί πρόβαλλε ζητήματα πού δεν είχαν καθόλου σχέση μέ τό προκείμενο θέμα, ό,τι λογής κι άν ήταν καί ρωτούσε, παράδειγμα, πώς πετούν οι άγγελοι κι άπό ποιά ύλη μπορεί ν’ ανάψει έκεΐνο τό πϋρ τής κόλασης πού πρόκειται νά δεχτεί τούς αμαρτωλούς. Γι΄ αυτά τ’ άνόητα κι άσεβή ερωτήματα κάποιος πού λεγόταν Ίάγαρις κι ήταν ένας άπό τούς προκαθήμενους συγκλητικούς, είπε μέ πολλή αγανάκτηση:

Θά τό γνωρίσει αυτό ό έρωτών, όταν θά βρεθεί έκεΐ, θά καταλάβει άπό ποιά ύλη ανάβει έκεΐνο τό πύρ, όταν πέσει σ’ αυτό εκείνος πού κάνει τέτοιες ερωτήσεις΄. Αυτή τήν απάντηση έδωσε άγανακτισμένος ό καλός Ίάγαρις.

Οταν λοιπόν εκείνος ό φλύαρος Ιωάννης πρότεινε τέτοιες φλυαρίες, πού ήταν εντελώς εκτός θέματος καί γεμάτες ανοησία, δέν είναι φανερό, ότι τά έλεγε αυτά ως νικημένος καί κατατροπωμένος άπό τή θεϊκή άλήθει.α των λόγων τού Μάρκου, μόνο καί μόνο γιά νά μή φανεί πώς νικήθηκε κι έπεσε στή γή ό μέγας γίγαντας τών παπιστών; Αυτή είναι ή αλήθεια καί λάμπει περισσότερο κι άπό τόν ήλιο.

Αλλά τί; Αυτά ήταν σάν να λέμε άκροβολισμοί. Ό μεγάλος πόλεμος δέν είχε αρχίσει ακόμα. Ή κύρια σύνοδος δεν είχε ακόμα ανοίξει. Τελικά όμως, μετά άπ’ οχτώ μήνες σχεδόν πού ταλαιπωρούνταν φοβερά στη Φερράρα, ήρθε κι ό καιρός τής τελικής Συνόδου.

Εναρξη της κύριας Συνόδου στην Φερράρα

 Έφτάσε ή ορισμένη  ημέρα, γιά νά γίνει ή πρώτη συνέλευση [8.10.1438]. Αλλά δέν έγινε σέ ναό. όπως συνηθιζόταν στις Οικουμενικές Συνόδους, αλλά στό παλάτι τού Πάπα, γιατί, λέει, ήταν αταίριαστο κι ανάρμοστο γιά την υπεροχή τού Πάπα, νά φαίνεται στά πλήθη ότι πηγαίνει, στην Εκκλησία, ή όποία  δέν ήταν άπόσταση μακρινή από μίας βολής λίθου. Έκεΐ λοιπόν πού έγινε ή συνοδική συνέλευση, ό Μάρκος αποδέχτηκε τόν αγώνα των διαλέξεων καί στήν πρώτη διάλεξη προαναγγέλλει, πώς ό λόγος του θά είναι στό εξής σχετικός μέ τή προσθήκη τού Φιλιόκβε (Filioque) στό Σύμβολο τής Πίστεως. Ζητά λοιπόν: Να άναγνωστοϋν οι ΄Οροι των Οικουμενικών Συνόδων, όπως έκανε καθεμιά από κείνες, καθώς ξεκινούσαν γιά νά δείξουμε (λέει), ότι κι εμείς είμαστε σύμφωνοι μέ τούς Πατέρες εκείνων των Συνόδων κι ότι ή παρούσα Σύνοδος είναι   συνέχεια εκείνων΄.

Αυτό τό ζήτημα δέν άρεσε καθόλου στούς Λατίνους. Μάλιστα προσπαθούσαν μέ κάθε τρόπο νά κάνουν απολογία καί ν’ αποδείξουν ότι ορθά κι εύσεβώς έκαναν τήν προσθήκη στό Σύμβολο τής Πίστης.

’Όχι (έλεγε ό Μάρκος), εμείς είμαστε οι καταγγέλοντες. Εμείς πρέπει νά πούμε πρώτα όσα αρμόζει νά πει ό καταγγέλων  καί τότε μένει σέ σάς νά φέρετε στό μέσον τής Συνόδου τις απολογίες σας΄.

Κι έγινε μεγάλη λογομαχία ανάμεσα στό θείο Μάρκο, πού προσπαθούσε νά πει κατά τής προσθήκης κι απαιτούσε την ανάγνωση των 'Όρων των Οικουμενικών Συνόδων καί από την άλλη πλευρά τούς Λατίνους πού όρμοϋσαν μ’ όλες τους τίς δυνάμεις καί άρνοϋνταν καί δεν παραδέχονταν την ανάγνωση των Όρων μέ κανένα τρόπο καί απολογούνταν γιά την άρνησή τους. Τόσο βαρύ καί κακό φαινόταν στούς Λατίνους τό γεγονός τής ανάγνωσης των Συνοδικών Όρων. Όταν έληξε ή συνεδρίαση εκείνης τής μέρας, [13.10.1438] οί καρδινάλιοι καί πολλοί Λατίνοι έπίσκοποι, έτρεξαν αμέσως στό βασιλιά καί τόν Πατριάρχη καί μέ την παρουσία καί τών ανατολικών αρχιερέων στό κελί τού Πατριάρχη, έβαλαν όλα τους τά δυνατά, γιά νά εμποδίσουν αυτή τήν ανάγνωση.

Καί τί πρόκειται νά κερδίσετε (έλεγαν), άν άνακηρύξετε εναντίον μας τό ανάθεμα τών Οικουμενικών Συνόδων;΄

Κι αύτό τό έλεγαν, επειδή όταν κηρύχτηκε ή συνοδική συνέλευση, έτρεξαν έκεϊ πλήθη άνθρώπων κι όλα τά μέρη τού παλατιού καί πάνω καί κάτω καί παντού, ήταν γεμάτα κόσμο. Γι’ αύτό κι έλεγαν πώς εκείνη ή ανάγνωση, ήταν όχι μόνο περιττή κι ανώφελη, άλλά καί πρόξενος σκανδάλων.

Αλλά, άν θέλετε τέλος πάντων (είπαν), διαβάστε τούς όρους μεταξύ σας στή δική σας συνέλευση΄.

Οί δικοί μας λοιπόν, βλέποντας ότι ή επιδίωξη τού θεόσοφου Μάρκου ήταν νά πλήξει τήν λατινική έπαρση καί αύθάδεια, άντιστάθηκαν κι αυτοί συμφωνώντας μαζί του. Καί τούς άνάγκασαν ν’ άποδεχτούν τήν ανάγνωση στην κοινή συνέλευση στό παλάτι τού Πάπα, ώστε αποφάσισαν, ότι άν δέν διαβαστούν πρώτα οί Όροι, είναι αδύνατο νά γίνει άλλη συνέλευση. Οί παπικοί λοιπόν, βλέποντας τήν τόση αντίσταση κι σταθερότητα, στό τέλος δέχτηκαν μέ τό ζόρι νά γίνει ή ανάγνωση τών Όρων σέ κοινή σύνοδο.

Ιστορική αναδρομή των   Οικουμενικών Συνόδων

Αλλά επειδή κρίθηκε τόσο άναγκαία από τούς δικούς μας ή ανάγνωση εκείνων των Όρων στήν Φερράρα κι εδώ τώρα τούς άναφέραμε πολλές φορές, μοΰ φαίνεται πώς επιβάλλεται νά πούμε μέ τήν ευκαιρία αυτή, τί είναι αυτοί οί Όροι των Οικουμενικών Συνόδων, γιά νά καταλάβουν κι οί πιό άπλοι άνθρωποι, πόσο μεγάλο κακό τόλμησαν οί Λατίνοι.

Πρέπει λοιπόν νά ξέρει ό καθένας, ότι  στις άπαρχές τής Χριστιανοσύνης, δέν ήταν άκόμα έγγραφη ή πίστη στόν κόσμο. Κι άπαρχές τής Χριστιανοσύνης εννοώ τριακόσια χρόνια μετά Χριστό κι έπειτα. Επειδή δταν κάποιος πίστευε, διδασκόταν κι ομολογούσε τήν πίστη μόνο προφορικά, όπως τήν παρέδωσαν οί θείοι Απόστολοι καί τήν παρέλαβαν οί μεταγενέστεροι, κι έτσι βαπτιζόταν.

Ή πρώτη αγία Οικουμενική Σύνοδος (325) πού συγκλήθηκε άπό τόν μεγάλο Κωνσταντίνο εναντίον τής άθεότατης αίρεσης τού Άρείου, εκείνη πρώτη συνέταξε γραπτά τήν πίστη των χριστιανών καί τήν παρέδωσε σ’ δλο τόν κόσμο. rHcav εκείνοι οί 318 άρχιερεΐς, όλοι Οεοφόροι Πατέρες, όλοι άγιοι, όλοι πλήρεις θείας σοφίας καί χάρης, όλοι χαρισμα-τούχοι καί θαυματουργοί. Εκείνοι οί τόσοι πολλοί στόν αριθμό, οί τόσο μεγάλοι σ’ άγιότητα καί θεία σοφία, κατέγραψαν τήν πίστη, καταβάλλοντας κάθε επιμέλεια καί πνευματική φροντίδα. Δηλαδή περιέκλεισαν μέσα σέ λίγες γραμμές θεοσόφως, δλα έκεΐνα τά δόγματα τής χριστιανικής πίστης, τά όποία  πρέπει άναγκαστικά νά ομολογήσει εκείνος πού έρχεται νά γίνει χριστιανός κι έτσι βαπτίζεται.

Αυτό είναι εκείνο πού ονομάζουμε άγιο Σύμβολο τής Πίστεως, δηλαδή τό ΄Πιστεύω σέ ένα Θεό ...΄ καί τά λοιπά ως τo τέλος. Λίγα χρόνια μετά, προέκυψε άλλη φοβερή αίρεση, τού πνευματομάχου Μακεδόνιου. Αυτός βλαστήμησε τό ΄Αγιο Πνεύμα, άποκαλώντας το υπόδουλο καί κτίσμα τού Υίοϋ, όπως ό Άρειος έλεγε τόν Υιό κτίσμα τού Θεοΰ καί Πατρός. Αυτή ή αίρεση έγινε αιτία νά συνελθεί στήν Κωνσταντινούπολη από τόν μέγα Θεοδόσιο, ή δεύτερη αγία Οικουμενική Σύνοδος (381), μέ λιγότερους στό αριθμό από τήν πρώτη, επειδή ήταν 150, όχι όμως καί κατώτεροι κατά τή σοφία καί τήν αγιότητα καί τά υπόλοιπα χαρίσματα τού 'Αγίου Πνεύματος. Καί γιά νά μήν αναφέρω άλλους, αρκεί νά πώ πώς σέ κείνη τή Σύνοδο, ήταν κι ό πολύς καί μύγας στή θεολογία Γρηγόριος.

Αυτοί οι θείοι Πατέρες, επειδή συνήλθαν γι’ αυτό καί μόνο, γιά νά εξηγήσουν τή φύση καί τό είναι τού 'Αγίου Πνεύματος, πού βλασφημοΰνταν κι υβριζόταν από τούς αιρετικούς, γι’ αυτό καί φωτισμένοι απ’ αυτό τό ΄Αγιο Πνεύμα, εξακρίβωσαν κι ερμήνευσαν μ’ όλη τήν τελειότητα σύμφωνα μέ τις θείες Γραφές, όλη τή θεολογία τού 'Αγίου Πνεύματος. Επειδή όμως τό Σύμβολο τής πρώτης συνόδου έλεγε ΄Πιστεύω καί σέ ένα Πνεύμα ΄Αγιο΄, καί τόσο μόνο κι όχι περισσότερο, άφοΰ δέν είχε προκύι|ιει ακόμα τότε ή πικρή αίρεση των πνευματομάχων, έπειδή λέω μόνο αυτό έλεγε τό Σύμβολο τής πρώτης, γΓ αυτό κι ή δεύτερη κινούμενη μέ θεοσοφία, πρόσθεσε κι αυτά, δηλαδή ΄τό κύριο, τό ζωοποιό, τό εκ τού Πατρός έκπορευόμενον, τό σύν Πατρί καί Υίώ συμπροσκυ-νούμενον καί συνδοξαζόμενον, τό λαλήσαν διά των προφητών΄. Οί θεολόγοι τής άγιας μας Εκκλησίας λένε, ότι όλα αυτά περιέχονται μέσα στό Σύμβολο τής πρώτης Συνόδου, αλλά συνοπτικά, δηλαδή μέ πολλή βραχυλογία κι άμυδρά.

Γι’  αυτό ή δεύτερη Σύνοδος λένε ότι δέν έκανε τίποτα άλλο, παρά ανέπτυξε, δηλαδή εξήγησε καί φανέρωσε το  δόγμα τού 'Αγίου Πνεύματος, μέσα σέ κείνο τό Σύμβολο τής πρώτης. 'Αφού λοιπόν αυτή ή αγία Σύνοδος τό διασαφήνισε καί τ’ αναπλήρωσε καί τό κατέστησε τέτοιο όπως τό λέμε σήμερα, όλοι οί άνήκοντες στήν Εκκλησία στό έξης δέν είχαν άδεια νά προσθέσει κανείς ή νά γράφει μέσα σ’ αυτό, ούτε ένα γιώτα.

Γιατί τάχα: Επειδή ή αγία τρίτη Οικουμενική Σύνοδος (431), ή όποία  μετά απ’ αυτά συνήλθε στήν ’Έφεσο κατά τού χριστομάχου Νεστόριου, αυτή λέω, κινούμενη μέ τό θείο Πνεύμα, εμπόδισε τόν καθένα μέ στερεή απόφαση, από τό νά τολμήσει νά προσθέσει ή ν’ άφαιρέσει άπ’ αυτό ώς κι ένα γιώτα, προσθέτοντας καί κατάρες κι άλλες φρικτές ποινές. ’Αλλά κι ή τέταρτη (451) αγία καί μεγάλη Οικουμενική Σύνοδος ακολούθησε τήν άπόφασή της καί όμοια κι ή πέμπτη κι ή έκτη (680) κι ή έβδομη (787) καί τελευταία κι ή όγδοη (879). όπως είπαμε. ’Ακολούθησαν όλες ή μία τήν άλλη, βεβαιώνοντας καί στερεώνοντας μέ φοβερά αναθέματα τή θεόπνευστη απόφαση τής τρίτης.

Εισαγωγή σε πρώτη αποκλειστική δημοσίευση  στό Ορθόδοξο Διαδίκτυο από το Βιβλίο :

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ

Η ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΟΥ ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ

ΑΓΙΟ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΤΟΝ ΠΑΡΙΟ

Η ηλεκτρονική επεξεργασία αναρτήσων κειμένων, τίτλων  και εικόνων έγινε από τον N.B.B

Επιτρέπεται η χρήση, διάθεση και αναπαραγωγή κειμένων σε Ορθόδοξα Ιστολόγια, αρκεί να διατηρείται το αρχικό νόημα ,χωρίς περικοπές που πιθανόν να το αλλοιώνουν για μη εμπορικούς σκοπούς,με βασική προϋπόθεση την αναφορά στην πηγή :

© ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: