19. Αληθινός υποτακτικός

Στην ίδια περιοχή, στά Κελλιά τής Κερασιάς καί συγκεκριμένα στο Κελλί τού «Τιμίου Προδρόμου καί Βαπτιστού Ίωάννου», τριάντα περίπου χρόνια μετά άπό τό προαναφερθέν άποτρόπαιο γεγονός, έζησε ένας εύλαβής καί ταπεινός μοναχός, ένας άληθινός ύποτακτικός μέ τό όνομα Παντελεήμων, κατά κόσμον Θεοφίλης Θεοφιλόπουλος  άπό τό Λογκανίκο τής Σπάρτης. Ό άπλός καί ενάρετος αυτός άνθρωπος, άφού μελέτησε μέ προσοχή τό βίο τού άββά Δοσιθέου που έζησε τον 5ο αί. στη Μονή τού άββά Σερίδου στήν Ανατολή καί άναφέρεται άπό τον άββά Δωρόθεο στο βιβλίο του, θέλησε νά τον μιμηθεί.

Πρόκειται περί τού κατά σάρκα αδελφού τού συγγραφέως (σημ. έπιμελητού).

Ό τρόπος ζωής τού άββά Δοσιθέου έκανε τόση εντύπωση στον πατέρα Παντελεήμονα. που ολόψυχα άπεφάσισε νά τον μιμηθεί. Πράγματι, άντέγραψε σέ όλα τή ζωή τού άββά Δοσιθέου, ό όποίος κάποτε δέν θέλησε νά φάει αύγά. αν καί ήταν άπαραίτητα λόγω τής άσθενείας του, γιά νά νεκρώσει μέ τον τρόπο αυτό τή θέλησή του, επειδή τά είχε ζητήσει μόνος του. Έτσι καί ό πατήρ Παντελεήμων δέν θέλησε σέ κανένα πράγμα νά κάνει τό θέλημά του, άλλα ήθελε κάθε πράγμα νά γίνεται άκριβώς κατά τήν εντολή τού Γέροντα. Είχε τέλεια αύταπάρνηση, ούτε νερό δέν έπινε χωρίς τήν άδεια καί τήν εύλογία τού Γέροντα, ένώ ήταν άδύνατο νά κοιμηθεί τό βράδυ, αν δέν άποκάλυπτε τούς λογισμούς του καί τόν πνευματικό πόλεμο τής ήμέρας στον Γέροντα.

Άπό παλιά παράδοση τών πνευματικών πατέρων καί γεροντάδων, είχε καθιερώσει καί ό γέροντάς μας Ιωακείμ μοναχός κάθε βράδυ άπαραιτήτως νά έξομολογούμεθα μισή έως μία ώρα πώς περάσαμε την ημέρα, νά ανταλλάσσουμε σκέψεις και γνώμες καί νά δεχόμεθα συμβουλές ανάλογες για τή νύχτα και γιά την άλλη ήμέρα. Αυτό ύπάγορεύει ή Καλογερική και ή άγρυπνη παρακολούθηση των πνευματικών ηγητόρων, ηγουμένων και γερο-ντάδων, «ώς λόγον άποδώσοντες» γιά τήν ψυχική σωτηρία τών πνευματικών τους τέκνων. Από τήν παράδοση, που έγινε συνείδηση, κι ό π. Παντελεήμων έκανε άνελλιπώς τόν Κανόνα τής προσευχής τού εικοσιτετραώρου μετάνοιες καί κομποσχοίνια καί άκατάπαυστα πρόφερε μέ τό νοϋ καί μέ τά χείλη τίς προσευχές: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υίέ τού Θεού, έλέησόν με», «Ύπεραγία Θεοτόκε, σώσόν με», «Βαπτιστά τού Χριστού, πρέσβευε ύπέρ έμοϋ καί βοήθει μοι τώ άμαρτωλώ», «Άγιοι Πατέρες, πρεσβεύσατε γιά όλον τόν κόσμον καί δι’ εμέ τόν άμαρτωλό». Μέ τήν άδεια τού Γέροντα καί τού Πνευματικού, έκτος άπό τίς καθημερινές σκληρές καί βαρειές έργασίες τού Κελλιού καί τίς δικές του πνευματικές υποχρεώσεις καί προσευχές, έκανε ορισμένη προσευχή γιά τούς γονείς καί συγγενείς του, κατά σάρκα καί κατά πνεύμα, καί γιά όλον τόν κόσμο.

Είχε τόση άκρίβεια καί προσοχή στή ζωή του γενικά καί στις καθημερινές υποχρεώσεις τής άτομικής του προσευχής, τών ιερών Ακολουθιών καί λειτουργιών, που όταν τό 1931 έπρόκειτο νά τόν στείλει ό Γέροντας στο γιατρό στήν Ίερισσό, γιά νά τού θεραπεύσει τό δεξί του χέρι, πού άπό μικρό παιδάκι είχε βγαλμένο καί στραβοτοποθετημένο άπό πρακτικό γιατρό, καί επειδή γιά δεκαπέντε ημέρες, έως δτου άποθεραπευτεί. δέν θά μπορούσε νά κάνει μετάνοιες καί κομποσχοίνια. κανόνισε μία βδομάδα ένωρίτερα νά κάνει τόση προσευχή καί μετάνοιες, ώστε νά καλύψει τήν έλλειψη τής προσευχής κατά τή διάρκεια τής άποθεραπείας του. "Εφτασε έτσι νά κάνει πεντακόσιες έως χίλιες μετάνοιες καί πενήντα έως εξήντα κομποσχοίνια τό εικοσιτετράωρο.

Γιά νά δώσουμε ένα παράδειγμα εγκράτειας καί αύτεπιβολής, θά άναφέρουμε ένα άπό τά πολλά γεγονότα που ζήσαμε.

Ήταν καλοκαίρι, εποχή τών σύκων. Στό Κελλί μας είχαμε άρκετές συκιές μπροστά στό σπίτι καί κάτω στους κήπους, πού βρίσκονταν σε απόσταση εκατό μέτρων άπό τό σπίτι. Στις συκιές τού σπιτιού είχαν άρχίσει τά σύκα νά φουσκώνουν, άλλα δέν είχαν ωριμάσει. Τήν άλλη μέρα πήγαμε μέ τόν άδελφό Παντελεήμονα κάτω στόν κήπο νά

σκάψουμε. Αρχίσαμε την έργασία κι δταυ καθίσαμε λίγο να ξεκουραστούμε στον ίσκιο τής συκιάς είδα αρκετά ώριμα και δοκίμασα νά κόψω για να φάμε.

Ό αδελφός Παντελεήμων μού είπε:

—        Έ! Τί κάνεις έκεί. αδελφέ;

Χωρίς νά ύποπτευθώ ότι έκανα κάτι τό άτοπο, τού απάντησα με απλότητα:

—        Αδελφέ, βλέπω έδώ τα σύκα νά είναι ώριμα καί έφόσον δεν έχουμε πάρει τίποτε γιά πρωινό, θά κόψω λίγα σύκα γιά νά φάμε.

Κι εκείνος με πράο ύφος μού είπε:

—        Αδελφέ, πήρες ευλογία άπό τον Γέροντα;

—        Δέν ήξερα, άδελφέ, ότι έχουν γίνει τά σύκα έδώ. γιά νά πάρω προκαταβολικά τήν ευλογία τού Γέροντα. Καί δέν νομίζω νά έχει άντίρρηση. "Ας κόψω τώρα νά φάμε καί μετά τό λέμε στόν Γ έροντα.

—        Ωραία σκέψη είναι αύτή. άδελφέ. νά κάνεις πρώτα τη λαθροφαγία καί μετά νά ζητάς συγχώρεση! Αύτό είναι καί λέγεται προμελετημένη πράξη καί τιμωρείται. Θά πρέπει, λοιπόν, πρώτα νά πάρεις τήν άδεια γιά κείνο πού θά κάνεις, γιά νά είναι μέ τήν ευλογία τού Θεού, προς ψυχική καί σωματική σου ώφέλεια.

Μ’ αύτόν τό γνώμονα κανόνιζε πάντα τη ζωή του καί έτσι δέν έπεφτε ποτέ έξω. έπειδή τήν ευθύνη γιά κάθε πράξη του τήν είχε ό Γέροντας, πού άπό πριν λάβαινε γνώση γιά οτιδήποτε έπρόκειτο νά κάνει, καί έτσι είχε πάντα τή συνείδησή του ήσυχη, καθαρή καί αναπαυμένη, γιατί έκανε τό καθήκον του.

Προείδε καί προείπε τον θάνατό του

Ο π. Παντελεήμων προείδε τό θάνατό του δεκαπέντε ημέρες πριν καί τό είπε στόν Γέροντα, ώστε νά τόν προετοιμάσει καί νά μη λυπηθεί. έπειδή ό Γέροντας τόν ύπεραγαπούσε. Καί ό Γέροντας γνώριζε πώς ό καιρός τής έκδημίας του έφτασε, άλλά τού έδινε θάρρος: «Θά · γίνεις καλά», τού έλεγε, «θά έρθει ό αδελφός σου καί θά πάτε στήν πατρίδα νά άλλάξεις κλίμα. Τίποτα δέν έχεις» κ.λπ.

Στις 15 Μαρτίου 1935, Κυριακή τής Σταυροπροσκυνήσεως. στο γειτονικό Κελλί «'Άγιος Νικόλαος» γινόταν αγρυπνία καί ή κουρά ένός νέου άδελφού, τού Χριστοφόρου. Άπό τις γειτονικές Σκήτες Αγιάννα καί Καυσοκαλύβια είχαν έρθει φίλοι ασκητές, γιά νά παρευ

ρεθούν. Λίγο πριν ξημερώσει, κάλεσε ό ασθενής π. Παντελεήμων τον Γέροντα καί τού είπε: «Πέστε στον ιερέα να συντομεόσει τή Θεία Λειτουργία, γιά νά κοινωνήσω τα ’Άχραντα Μυστήρια, τό Σώμα καί Αίμα τού Κυρίου καί Θεοϋ καί Σωτήρος ήμών Ίησού Χριστού, διότι βιάζομαι, πρέπει νά φύγω άπό τον κόσμο τούτο. Τηλεγραφήστε καί στόν αδελφό μου νάρθει».

Εμένα, λόγω τής ασθένειας τού άδελφοϋ μου φυματίωση κατόπιν συμφωνίας γιατρού καί Πνευματικού, με είχαν στείλει στους πνευματικούς μας συγγενείς στις Καρυές.

Ειδοποιήθηκε ό εφημέριος ιερέας κι όταν ήρθε νά τόν κοινωνήσει, μαζί του ακολούθησαν καί πολλοί φίλοι ασκητές καί αγαπητοί αδελφοί, νά συμπαρασταθούν στίς τελευταίες στιγμές τού αδελφού μου Παντελεήμονα, μεταξύ τών οποίων ήταν ό γέρων Ζαχαρίας ό άγιογράφος, ό γέρων Παντελεήμων άπό την Άγιάννα καί άλλοι πατέρες καί αδελφοί άπό τα Καυσοκαλύβια καί την Κερασιά.

Μετά τή θεία Κοινωνία ό αδελφός μου Παντελεήμων, άπό τήν έξάντληση τής άσθένειάς του, είχε γείρει τό κεφάλι τόσο, πού άκουμπούσε στό στήθος καί δέν ήταν δυνατόν νά ίδεί τί γίνεται μπροστά του, μόνον κάτω έ'βλεπε. Σέ μία στιγμή ζήτησε τόν Γέροντα, προς τόν όποίον είπε ψιθυριστά: «Γέροντα, δώσε μου τήν εύχή σου, γιατί άπέρχομαι άπό τή ζωή αύτή». Ό Γέροντας στό άκουσμα τών λόγων τούτων, άπό τήν πολλή λύπη καί στενοχώρια, έπεσε λιπόθυμος. Οί άλλοι πατέρες πού παρευρίσκονταν έβγαλαν τόν Γέροντα έξω άπό τό κελλί τού άσθενούς καί όταν τόν συνέφεραν πήγε πάλι κοντά στόν ετοιμοθάνατο.

Ό άδελφός Παντελεήμων. κάπως έντονότερα τώρα, μόλις πού άκουγόταν, γιά δεύτερη φορά είπε: «Γέροντα, δώσε μου τήν εύχή σου καί μή λυπάσαι καί μέ καθυστερείς, γιατί ήρθε ό Τίμιος Πρόδρομος νά μέ πάρει». Ό Γέροντας μέ δάκρυα στά μάτια καί πόνο στήν καρδιά είπε: «’Έχε τήν εύχή μου καί τήν εύχή καί εύλογία όλων τών αγίων Πατέρων»· καί μέ τό λόγο αύτό ό άδελφός Παντελεήμων παρέδωκε τό πνεύμα στά χέρια τού προστάτη τού Κελλιού μας, τού Τιμίου Προδρόμου καί Βαπτιστού Ίωάννου. Κοιμήθηκε τόν αιώνιο ύπνο σέ ηλικία 23 ετών, ήμέρα Κυριακή τής Σταυροπροσκυνήσεως τού 1935. Είχε άκριβώς πέντε χρόνια στήν Καλογερική, όσα έκαμε καί τό ίνδαλμά του, ό άββάς Δοσίθεος. τού άββά Δωροθέου, τον όποιο, όπως είπαμε, κατά πάντα μιμήθηκε.

Θέλουμε να πιστεύουμε πώς ό Πανάγαθος Θεός κατέταξε τόν εργάτη αυτόν τής ύπακοής στη χορεία τών Όσιων Πατέρων, των αγιορειτών, τόν βίο τών όποιων κατά πάντα αντέγραψε, γενόμενος καί ό ίδιος υπόδειγμα σιωπής, βαθειάς ταπεινώσεως καί πάσης αρετής. Προς τούτο μάς πείθει καί τό γεγονός που ακολούθησε τό θάνατο τού άδελφού Παντελεήμονα. Κατά την έπικρατούσα τάξη καί παράδοση, όταν ό μοναχός ξεψυχήσει, αφού τόν αλλάξουν καί τού φορέσουν όλα τά ένδύματα, τό σχήμα, τό κομποσχοίνι στά χέρια, τά σανδάλια στά πόδια καί τό έπανωκαλύμμαυχο στό κεφάλι, τότε τόν περιτυλίγουν μέ τό ράσο, τό όποιο ράβουν κάνοντας εξωτερικά σταυρούς από λευκές ή κόκκινες λουρίδες υφάσματος. Τότε τόν μεταφέρουν στην έκκλησία καί βάζουν επάνω στό στήθος του μία εικόνα τού Χριστού ή τής Παναγίας.

"Ενας σεβάσμιος Γέροντας άπό γειτονικό Κελλί τών «Αγίων Πάντων», ό αγαπητός μας γερο-Γρηγόρης. άνέλαβε νά βοηθήσει τόν Γέροντα στό ράψιμο τού ράσου τού νεκρού. "Οταν τελείωσε τό ράψιμο, είδε ότι ή σκούφια στό κεφάλι είχε λίγο στραβώσει άπό τό ράψιμο καί είπε στον Γέροντά μας: «Πάτερ Ιωακείμ, νά ξηλώσουμε τό ράψιμο καί νά διορθώσουμε τη σκούφια, γιατί φαίνεται άσχημα».

Ό Γέροντας είπε: «Σεβαστέ μου γερο-Γρηγόρη. κάμε όπως νομίζεις καλύτερα». Μόλις ό γερο-Γρηγόρης ξήλωσε καί άνοιξε τό ράσο, φάνηκε τό πρόσωπο τού αδελφού Παντελεήμονα. τό όποιο άπό ισχνό καί άδυνατισμένο πού ήταν πρίν. είχε γίνει στρογγυλό καί έφεγγε όπως τό φεγγάρι σε πανσέληνο. Ό Γέροντας κάλυψε πάλι τό πρόσωπο καί δόξασε τόν Θεό πού έδωσε τό σημείο αύτό γιά πληροφορία τής άκρας ταπεινώσεως καί ύπακοής τού μεταστάντος άδελφού.

Αυτοί είναι οί καρποί πού τρυγάει ό αληθινός ύποτακτικός άπό τόν άγωνοθέτη καί πλουσιοπάροχο μισθαποδότη Δεσπότη Χριστό, προς δόξαν Θεού Πατρός καί Πνεύματος Αγίου. Αμήν.

Ουράνια ευωδία

Σέ όλη τήν περιφέρεια έκείνη, άπό τη Νέα Σκήτη μέχρι τή Μεγίστη Λαύρα, έχουν πολλοί πατέρες καί εύλαβείς χριστιανοί προσκυνητές αισθανθεί νά αναδύεται ούράνια εύωδία καί άρωμα μοσχολίβανου.

Άπό τή Σκήτη της Αγίας Τριάδος, τά λεγάμενα «Καυσοκαλύβια». ανεβαίναμε μέ τόν αδελφό μου μοναχό Παντελεήμονα στα Κελλιά τής Κερασιάς.

Στο σημείο που λέγεται «Χαΐρι». σέ μία στροφή τού δρόμου, αίσθανθήκαμε έ'ντονη ουράνια ευωδία. Σταθήκαμε για λίγο καθηλωμένοι. Δεν μπορούσαμε να προχωρήσουμε έπΐ δέκα λεπτά τής ώρας. Φυσούσε ένα λεπτό άεράκι καί ή ευωδία ήταν σαν να κατεβαίνει άπό πάνω, άπό τόν ’Άθωνα. Πώς νά καταλάβει όμως κανείς άπό πού ακριβώς έρχόταν αυτό τό θείο άρωμα; Κάναμε τό σταυρό μας καί ξεκινήσαμε καί σέ λίγο χάθηκε ή εύωδία εκείνη.

Πολλές φορές ξαναπεράσαμε άπό τό μέρος έκεΐνο, αλλά τίποτε δέν αΐσθανθήκαμε. Πιστεύουμε πώς τό εύλσγημένο έκεΐνο μέρος τού Αγίου ’Όρους, άπό τή θάλασσα μέχρι τήν κορυφή τού ’Άθωνα. είναι γεμάτο άπό άγια Λείψανα οσίων πατέρων που έχουν κοιμηθεί τόν μακάριο καί φυσίζωο ύπνο, κατόπιν σκληρού ασκητικού αγώνα, μέσα σέ καλύβες καί σπηλιές, ίχνη καί ερείπια τών οποίων σώζονται μέχρι σήμερα σέ πολλά μέρη, όπως στις Σκήτες πού παρήκμασαν καί δέν λειτουργούν σήμερα σάν Σκήτες, όπως ή παλιά Σκήτη τού Αγίου Βασιλείου, πού βρισκόταν μεταξύ τών Καυσοκαλυβίων καί τής τοποθεσίας «Κρύα νερά». Ή Σκήτη αυτή, επειδή έκεί έκανε πολύ κρύο, μεταφέρθηκε στή νοτιοδυτική πλευρά τού Καρμήλιου ’Όρους αλλά παρήκμασε σάν Σκήτη καί σήμερα σώζονται πολύ λίγες Καλύβες. Καί σέ πολλά μέρη τού Αγίου ’Όρους υπάρχουν σήμερα τέτοια ερείπια ασκητικών ησυχαστηρίων καί Καλυβών.

Ό ήσυχαστής π. Ματθαίος

Στο ήσυχαστικό Κελλί «Τίμιος Σταυρός», πολλοί καλοί καί ένάρετοι μοναχοί έφτασαν κατά καιρούς μέ πολλή άσκηση σέ μέτρα πνευματικής ζωής καί καλλιέργησαν μαζί μέ τήν περιοχή τού Κελλιού εκείνου καί τό πνευματικό περιβόλι τής ψυχής τους, μέ τήν ύπακοή καί τή νοερά προσευχή.

Μεταξύ έκείνων πού πρόφτασαν οί Γερο-ντάδες μας κι εμείς ήσαν ό γερο-Παχώμιος ό Πρώτος καί ό μοναχός Ματθαίος, τό έτος 1895. μέ τούς ύποτακτικούς τους Λουκά καί Λβιμέλεχ. πού έφυγε προς τόν κόσμο γιά θείο κήρυγμα τού ιερού Ευαγγελίου, γιά νά φωτίσει τούς πιστούς "Ορθόδοξους χριστιανούς τής πατρίδος μας.

Απ’ αυτούς όλους  ξεχώρισε ό μοναχός Ματθαίος, που προοδέυσε στην εγκράτεια καί τή νοερά προσευχή. Ό π. Ματθαίος σέ νεαρή ακόμη ηλικία τυφλώθηκε, επειδή κάποιος πρακτικός μοναχός τού έκοψε βεντούζες στον τράχηλο, πράγμα που έβλαψε προφανώς μέ τήν άφαίμαξη τό οπτικό νεύρο καί άπό τότε έμεινε τελείως τυφλός.

Παρά ταϋτα, αντί να άγανακτήσει κατά τού διαπράξαντος τό λάθος μοναχού, αυτός τόν ευχαριστούσε καί δόξαζε τό όνομα τού Πανάγαθου Θεού καί παρακαλούσε για τή σωτηρία τού αδελφού έκείνου.

Τόσο δε είχε προχωρήσει στη νοερά προσευχή, πού πολλές φορές ερχόταν σέ έ'κσταση καί σιγανά, μέρανύχτα, πρόφερε τήν ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ τού Θεού, έλέησόν με. έλέησον τόν κόσμον σου». Αυτή ήταν ή αναπνοή του, ή αδιάλειπτη προσευχή.

Μια μέρα ό π. Λουκάς, πνευματικός του αδελφός άπό τή Συνοδεία τους, μπήκε σιγάσιγά για εργασία στο κελλί τού μοναχού Ματθαίου καί, ένώ εκείνος έλεγε χαμηλόφωνα τήν προσευχή του, μόλις κατάλαβε πώς κάποιος μπήκε στο κελλί του. σταμάτησε τήν εύχή καί έκανε πώς έψελνε.

Ό παπα-Ιερόθεος άπό τήν Κερασιά έλεγε γιά τόν π. Ματθαίο πώς κάποτε πήγαν κοσμικοί προσκυνητές στο Κελλί πού βρίσκεται έπάνω στο δρόμο πού πηγαίνει γιά τή Σκήτη των Καυσοκαλυβίων. Εκεί θέλησαν νά πιουν λίγο κρύο νερό. Όταν πλησίασαν άπ’ έξω άπό τό Κελλί. ακόυσαν τόν π. Ματθαίο νά λέει τήν εύχή. Περίμεναν πολλές ώρες γιά νά τελειώσει τήν προσευχή του, άλλ’ έπειδή δέν τελείωνε, αναγκάστηκαν νά χτυπήσουν τήν πόρτα καί ή προσευχή σταμάτησε ν’ άκούγεται. Ό π. Ματθαίος, όντας τυφλός, δέν μπορούσε ν’ άνοίξει τήν πόρτα, γιατί οί άλλοι έλειπαν. Οί κοσμικοί έμειναν έκστατικοί καί. όταν απομακρύνθηκαν λίγο άπό τό σπίτι, ακόυσαν νά λέει καί πάλι τήν προσευχή έκφώνως.

Εισαγωγή  σε πρώτη αποκλειστική δημοσίευση  στό Ορθόδοξο Διαδίκτυο από το Βιβλίο :

ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Η ηλεκτρονική επεξεργασία αναρτήσων κειμένων, τίτλων  και εικόνων έγινε από τον N.B.B

Επιτρέπεται η χρήση, διάθεση και αναπαραγωγή κειμένων σε Ορθόδοξα Ιστολόγια, αρκεί να διατηρείται το αρχικό νόημα χωρίς περικοπές που πιθανόν να το αλλοιώνουν για μη εμπορικούς σκοπούς,με βασική προϋπόθεση την αναφορά στην πηγή :

© ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net

 

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: