Στους έν Χριστώ άδελφούς
μου άπανταχού γης την ευλαβική
προσκύνηση καί τόν εκ ψυχής άσπασμό
Εκείνος ό περίφημος καί
περιώνυμος Μάρκος ό Εφέσου ό Ευγενικός, παρουσιάζεται σήμερα από μένα, μέ τήν
επιγραφή ΄Άντίπαπας, ή αδιάψευστος μονομάχος. Ό ορθόδοξος φιλαναγνώστης,
πρέπει νά έχει τήν υπομονή νά διαβάσει τόν παρόντα λόγο καί τότε ν’ αποφασίσει
άν ταιριάζει ή όχι σ’ αυτόν μία τέτοια προσωνυμία. Ή ονοματοθεσία δέν είναι
βέβαια ιδιότητα τοϋ κάθε τυχόντα, αλλά μιλούν τά γεγονότα ώστε κι οί πλέον
απαίδευτοι σ’ αυτά νά βρίσκονται ικανότατοι καί νά τά κατανοούν.
’Έτσι ό Θεάνθρωπος
ονομάστηκε Ιησούς από τόν λόγο του αγγέλου, ακόμη καί πριν από τή σύλληψη, αλλά
ονομάστηκε ύστερα κι Εμμανουήλ άπό τούς ανθρώπους, παρακινούμενοι σ’ αυτό απ’
αυτά τά πράγματα καί τόσο ορθά καί κατάλληλα, ώστε καί πριν πολλούς αιώνες ό
προφήτης Ήσαΐας προεϊπε μία τέτοια ονομασία.
Αυτό υποστηρίζω κι εγώ
γιά τόν δικό μας Άντίπαπα ή μονομάχο, γιατί τά γεγονότα τού αποδίδουν δίκαια
αυτόν τόν τίτλο. Ποια είναι αυτά; Ελάτε καί θά σάς τά διηγηθώ. Καί θά τά
διηγηθώ όλα, όχι ανάλογα μέ τό πλήθος τους, ούτε ακριβώς ανάλογα μέ τήν αξία
τους. Γιατί σέ μένα καί τό ένα είναι αδύνατο καί τό άλλο.
Έγώ (όπως θ’ ακούσεις καί μέσα στό λόγο μου όπου
τό ομολογώ), δεν κινήθηκα πρός αυτό από καμιά έπαρση καί αυθάδεια, άλλά στ’
αλήθεια άπ’ έναν υπέρμετρο ζήλο γιά νά παρουσιάσω τήν αγιότητα τού Μάρκου τοϋ
Ευγενικού σ’ όλον τόν κόσμο, γιά δύο λόγους: πρώτα γιά τήν ωφέλεια τού πιστού
απλού λαού καί δεύτερο γιά τήν καταισχύνη τών εχθρών του, τών μιαρότατων
παπιστών [1]
Ή ωφέλεια συνίσταται στό
νά μάθει ό απλός λαός εκείνα πού προηγουμένως δέν ήξερε γι’ αυτόν τόν άγιο κι
έτσι νά τόν τιμά όπως οφείλει καί νά τόν δοξάζει σάν αληθινό δοϋλο τού Θεού καί
νά τόν μιμείται ό καθένας, κι όταν υπάρξει αιτία κι άνάγκη γιά την πίστη, νά
τού γίνεται έτοιμος προστάτης καί βοηθός στις άνάγκες τής παρούσας ζωής. Κι
είναι μεγάλη κι άθεράπευτη ντροπή γιά τούς αχρείους παπιστές, νά κηρύσσεται
άγιος, καί δοξασμένος από τό Θεό, ό υπέρτατος εχθρός τους, ό άσπονδος πολέμιός
τους καί τί άλλο περισσότερο νά πούμε παρά ό Άντίπαπας,
Μάρκος ό Άντίπαπας Άγιος.
Καί ποιά άλλη ντροπή
υπάρχει, μεγαλύτερη απ’ αύτή;
Ποιά άλλη σαΐτα πιό
φαρμακερή άπ’ αύτή;
Ό Άντίπαπας Άγιος.
Καί δέν υπάρχει
αμφιβολία, ότι κάθε ορθόδοξος είναι Άντίπαπας κι όμως αυτός δέν είναι απλά
Άντίπαπας, άλλά ό κατεξοχήν Άντίπαπας.
Μάρκος ό Άντίπαπας Άγιος.
Αυτόν τόν μικρό κι ευτελή
κόπο μου, τόν διάβασαν κι άλλοι κι εκτός άπ’ αύτούς, τόν άνέγνωσε κι ό
θεοφιλέστατος κι έλλογιμότατος άγιος Καμπανίας, κύριος Θεόφιλος καί ό
θεοφιλέστατος κι έλλογιμότατος άγιος Σερβίων, κύριος ’Ιγνάτιος καί μαζί μ’
αύτούς κι ό μακαρίτης οικονόμος τής Κοζάνης, άνδρες κι οί τρεις ικανοί νά
εκφέρουν γνώμη γιά τό άν τό άνάγνωσμα είναι ή δέν είναι άξιο νά ’ρθει στό φως.
Κι έπειδή συμφωνώντας κι οί τρεις τους κι έκαναν όχι μέτριους επαίνους, άπ’
αυτήν τήν παραίνεση αυτών πήρα κι εγώ τό θάρρος νά τό διαλαλήσω πρός όλους τούς
ομογενείς μου, τυπώνοντάς το. Γι’ αυτό κι αναζητώντας κάποιον ζηλωτή χορηγό καί
πρόθυμο ν’ άναλάβει τά τυπογραφικά έξοδα, εκεί πού έψαξα αρχικά δεν ευδόκησε ό
Θεός. Βρέθηκε όμως ανέλπιστα σέ μένα τέτοιος χορηγός ζηλωτής καί πρόθυμος μέ
μεγάλη χαρά, ό οσιότατος καί μουσικότατος ανάμεσα στους ίεροδιακόνους, κύριος
Νικηφόρος Ίωάννου ό Ραγεζής, άπό τη νήσο Σίκινο. Αυτός θέλησε αυτοπροαίρετα ν’
άναλάβει αυτή τήν κοινωφελή δαπάνη. Παρ’ όλες τίς σκοτούρες καί τίς ταλαιπωρίες
τού επαγγέλματος του πού είναι διπλό. Ή θαυμάσια μουσική καί ή άριστη
μεθοδικότατη παιδαγωγία του, τίς όποιες αυτός έξασκεΐ καλύτερα απ’ όλους καί
τήν ώφέλεια αυτών των δύο εργασιών του τίς δέχτηκε ήδη πολλά χρόνια καί δέχεται
ακόμα ή μεγαλούπολη Θεσσαλονίκη, μ’ όλον τόν έπαινο καί τήν εύχαρίστηση.
Λοιπόν, αν κάποιοι άπό
τούς ’Ορθόδοξους λάβουν κάποια ωφέλεια άπό τήν άνάγνωση τού βιβλίου, άς
άποδώσουν:
Πρώτα τήν όφειλόμενη δόξα
στό Θεό, τόν αίτιο καί δότη κάθε καλού.
Δεύτερον, άς ευγνωμονούν
καί τόν χορηγό πού άφειδώς κατέβαλε τη δαπάνη γιά τήν κοινή ωφέλεια.
Καί τρίτον, άς εύχεται
πρός τόν Κύριο καί γιά μάς τούς ταπεινούς, καί νά μάς κρίνει ήπια, άν δέν
κατορθώσαμε νά γράψουμε άξια γιά μία τέτοια καί τόσο μεγάλη υπόθεση κι άκόμα
γιά όσα λάθη άπ’ άγνοια κι άλλα άκούσια σφάλματα συναντήσει στόν λόγο.
Επειδή μέχρι σήμερα,
κανείς άλλος δέν έκανε σ’ αυτόν τόν μεγάλο ηρώα τό δίκαιο υπόμνημα, εγώ ό
άνάξιος τόλμησα νά παρουσιάσω στό κοινό, αυτόν τό μικρό καί ταπεινό μου κόπο,
γιά τήν ώφέλεια τών απλών άνθρώπων κι όχι μόνο γιά τούς λόγιους καί τούς
ειδήμονες. Διάβασε λοιπόν σέ παρακαλώ τό βιβλίο μέ υπομονή ως τό τέλος καί 0ά
βεβαιωθείς υπεραρκετά καί γιά τά δύο, συγχωρώντας εμάς μέ καλή διάθεση, είτε
γιά τίς ελλείψεις, είτε γιά τίς άπαραίτητες παρεμβολές. Επειδή θέλησα μέσω
αύτοϋ τοϋ ιερού βίου, νά δώσω περιληπτικά καί στους απλούς άνθρώπους μία ιδέα
των τότε γεγονότων, ή οποία είναι απλά χρήσιμη σ’ όλους όσους δέν τά γνωρίζουν.
Ένώ στους ’Ορθόδοξους πού κατοικούν στούς τόπους των παπολατρών καί συζοϋν μέ
τούς Φρά-γκους, είναι σχεδόν κι άναγκαΐα, γιά νά μήν έξαπατούνται από τούς
άπατεώνες πού κηρύττουν ως άγια σύνοδο τό ληστρικό καί τυραννικό κι άντίχριστο
εκείνο συνέδριο τής Φλωρεντίας.
Αυτός είναι ό σκοπός γιά
τόν όποίοτόλμησα τά ύπεράνω των δυνάμεών μου καί γι’ αυτό δεχτείτε πρόθυμα καί
μετά χαράς τόν δικό μας Άντίπαπα καί μονομάχο καί διαβάζοντας αυτόν έπιμελώς
καί ωφελούμενοι άπ’ αυτόν τά εύλογα, νά εύχεστε καί υπέρ τής δικής μου
άναξιότητας.
Τής δικής σας άγάπης έν
Χριστώ άδελφός καί ταπεινός δούλος
10 Αύγούστον 1785
Αθανάσιος ιερομόναχος ό Πάριος
Λόγος Αγίου Αθανασίου του Πάριου είς τον Αγιον
Μάρκον τον Ευγενικόν
Τα υπερφυσικά και
παράδοξα αποτελέσματα της θείας πίστης είναι βέβαια από μονα τους ανώτερα από
κάθε νού καί διάνοια. Γι’ αυτό καί μπορούν αναντίρρητα νά δείχνουν καί στους
άσεβεις τόν αληθινό Θεό καί μόνο δημιουργό τής πλάσης, όπως στις μέρες των
θείων Αποστόλων καί ιών αγίων Μαρτύρων. Τότε έπέστρεφαν σά ποτάμι τά έθνη,
έλκυόμενα άπό τά παράδοξα έργα τής πίστης μέ τή βοήθεια ιοΰ Κυρίου καί την
επιβεβαίωση τού λόγου Του άπό τά επακόλουθα θαυματουργικά σημάδια. Κι αυτά τά
ίδια μπορούν νά οδηγήσουν στήν ορθόδοξη πίστη κι εκείνους τούς χριστιανούς, πού
κακώς καί χωρίς φρόνηση, μέ τις αιρετικές τους πλάνες, ξεμακραίνουν άπό τή μία
κι αληθινή πίστη, τήν οποία κοινώς ονομάζουμε ΄’Ορθοδοξία ή καί ευσέβεια
Ενα άπό τά υπερφυσικά
έργα τής θείας πίστης, γιά ν’ άφήσω πρός τό παρόν τ’ άλλα, αδελφοί μου
’Ορθόδοξοι χριστιανοί, είναι ή αγιότητα τών άνθρώπινων λειψάνων ή γιά νά τό πώ
απλά, ή αγιότητα τών άνθρώπων. Αυτό, όταν δοθεί κι όμολογηθεΐ φανερά, πώς ό
τάδε άνθρωπος αγίασε, πώς τά λείψανά του εκπέμπουν ανείπωτη κι άσύγκριτη
ευωδιά, πώς κάνει παράδοξα κι εξαίσια θαύματα, αυτό λέω, είναι ένα θαύμα καί
πηγή μύριων άλλων θαυμάτων. Αυτό δέν μπορεί νά τό καυχηθεΐ καμιά άλλη άπό
κείνες τις ψεύτικες θρησκεΐες, αυτό πού οπωσδήποτε δεν είναι τίποτα άλλο, παρά
μία κρίση τού αδέκαστου ουρανού. Αυτό λέω, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μία
λαμπρή κι αναντίρρητη απόδειξη, ή οποία ψηλότερα καί πιό μεγαλόφωνα από κάθε
σάλπιγγα, φωνάζει καί κηρύττει σ’ όλα τά πλανεμένα γένη καί τά συστήματα των
αιρετικών, πώς μία είναι ή καθαρή κι άγια πίστη, ή θεία κι ευάρεστη στό Θεό,
δηλαδή αυτή τής άνατολικής ’Ορθοδόξου Εκκλησίας. Επειδή γνωρίζουμε ότι κατά τήν
άγια Γραφή, ΄ό Θεός απέχει άπό τούς άμαρτοολούς, άρα πώς είναι δυνατόν νά κάνει
αντίθετα, δηλαδή νά υποδείξει γιά άγιους ανθρώπους αιρετικούς βλάσφημους κι
ασεβείς; Ποιος δέν τό ξέρει πώς γιά νά υποδείξει τό ΄Αγιο Πνεύμα έναν άνθρωπο
άγιο, άναγκαστικά πρέπει ν’ αναπαύεται σ’ αυτήν τήν Εκκλησία πού άλ'ήκει καί σ’
αυτόν τόν άνθρωπο τό ΄Αγιο Πνεύμα, ποιος αλήθεια δέν τό ξέρει; Γιατί αυτή
πρέπει νά είναι ή μία καί μόνη Εκκλησία, εκείνη στήν οποία ό Θεάνθρωπος ’Ιησούς
ύποσχέθηκε νά στείλει τό Πνεύμα του καί νά μένει μ’ αυτήν αιώνια.
Εσείς λοιπόν αιρετικοί
καί κακόφρονες άνθρωποι, όσοι χωρίς φρόνηση, είτε μιλάτε άδικα γιά τό ύψος τής
υπερούσιας κι ακατάληπτης Θεότητας, είτε γιά τήν άρρητη οικονομία τού
Μονογενούς καί χρησιμοποιείτε βέβηλη καί μιαρή γλώσσα, εσείς οί πύλες καί τά
στόματα τού ΄Αδη, όπως σάς ονόμασε ό βλασφημούμένος άπό σάς Δεσπότης και
Κύριος, ακούστε όλοι καί μάθετε: Μία είναι, μία καί μόνη ή Εκκλησία. Ή αληθινή
Εκκλησία, ή νύμφη ή καλή κι εκλεκτή, όπως τήν ονομάζει ό Νυμφίος της. Μία είναι
λέω, εκείνη στήν οποία άναπαύεται τό ΄Αγιο Πνεύμα Του καί στήν οποία έχει
άποταμιεύσει τούς θησαυρούς τών θείων Του χαρισμάτων. Ποιά είναι αυτή; Αύτή ή
δική μας αγία μητέρα, αυτή είναι ή ’Ανατολική ’Ορθόδοξη ’Εκκλησία. ’Από που
είναι αυτό φανερό; ’Από τήν αγιότητα των τέκνων της, αγία ή ρίζα, άγιοι κι οί
καρποί. Επειδή σάπιο δέντρο δέν μπορεί νά κάνει καλούς καρπούς. Δέν τό πιστεύετε;
Θά τούς άπα-ριθμήσω καί είναι πλήθος περισσότερο κι άπό τήν άμμο.
Αλλά εγώ χριστιανοί
’Ορθόδοξοι, αφήνοντας εκείνους νά πλανιόνται άθλια μέσα στά σκοτάδια των
αίρέσεών τους, όσοι μέ κακή θέληση κλείνουν τά μάτια τής ψυχής τους καί
΄βλέποντας δέν βλέπουν τό φως τής αλήθειας΄ κατά τό γραμμένο, σέ σάς ήδη
άπευθύνω τό λόγο καί σάς ρωτώ: Δέν κηρύττουμε κάθε άγιο τής Εκκλησίας μας
φέροντάς τον ώς απόδειξη τής άγιας μας πίστης ενάντια των πολλών καί διαφόρων
αιρέσεων πού κατά καιρούς εμφανίζονται; [2] Τότε δέν πρέπει περισσότερο ν’
άνακηρύττουμε τούς νέους άγιους μας, εναντίον αυτών των αιρέσεων πού είναι
κοντά μας καί μάς πολεμούν άκατάπαυστα σήμερα; Τέτοιου είδους είναι μάλιστα οί
ασεβέστατοι Αατίνοι, οί όποιοι τόσο μαίνονται καί λυσσούν εναντίον μας, ώστε
γιά νά μάς παρουσιάσουν σάν εντελώς χαμένους, αύθαδιάζουν οί αναίσχυντοι καί
κηρύττουν, πώς άπό τόν καιρό πού χωρίστηκαν οί ’Ανατολικοί άπό μάς ή ’Εκκλησία
τους δέν έβγαλε πλέον κανένα άγιο. Αυτή είναι τόσο φανερή συκοφαντία κι ένα
τόσο μεγάλο ψέμα, αφού κανείς δέν μπορεί στ’ αλήθεια ν’ άπαριθμήσει τούς
άγιους, ή τούς όσιους ή τούς ιεράρχες αλλά καί τούς μάρτυρες, οί όποιοι μετά τό
παπικό σχίσμα, αλλά καί τόν καιρό του σχίσματος, έλαμψαν στην Εκκλησία μας. Γιά
νά φράξουν λοιπόν τ’ απύλωτα στόματά τους καί νά μήν εξαπατούν τούς απλούς
ανθρώπους με τέτοιες συκοφαντίες, πρέπει όσο είναι δυνατόν αυτούς τούς άγιους
μας, τούς μετά τό σχίσμα, νά τούς προβάλλουμε καί νά τούς επικροτούμε
περισσότερο, γιά δόξα καί τιμή τής άγιας μας Εκκλησίας.
Αλλά καί πόσο περισσότερο
πρόκειται νά κλείσουν εκείνα τά βλάσφημα στόματα καί πόσο περισσότερο πρόκειται
νά ντροπιαστούν οί υπερβολικά τολμηροί καί άδικοι παπικοί, βλέποντας ότι αυτοί
οί δικοί μας άγιοι δέν είναι από κείνους πού έφευγαν στήν έρημο, μακριά από τις
πόλεις καί τούς ανθρώπους, γιά νά ζήσουν έκεΐ με τήν αμέριμνη καί μέ τήν
ατάραχη ζωή τής ησυχίας, μόνοι τους συνομιλώντας πρόσωπο μέ πρόσωπο μέ τό Θεό
καί μέσω τής ιερής ήσυχίας νά κυβερνούν τήν καρδιά τους οί καλές αναβάσεις των
θείων εμφανίσεων κι έλλάμψεων, ώσότου νά φτάσουν καί στήν τελείωση τής θέωσης;
Όταν, λέω, αυτοί οί νέοι μας άγιοι δέν είναι θρέμματα τής ερήμου, αλλά μάλιστα
είναι εκείνοι οί ίδιοι, πού μέ λόγους, διαλέξεις καί συγγράμματα καί μέ
διάφορους αγώνες καί τρόπους άντιστάθηκαν, πολέμησαν καί στηλίτευσαν παντού
στήν οικουμένη τις δικές τους κακοδο-ξίες καί τις άθεότατες αιρέσεις; Πόσο λέω,
περισσότερο πρόκειται νά ντροπιαστούν οί παπικοί, όταν τούς ίδιους εκείνους,
γιά νά τό πω μέ μία λέξη, τούς δικούς τους εχθρούς, ό Θεός τούς δόξασε καί τούς
τίμησε τόσο, ίοστε τούς άνέδειξε άγιους στόν κόσμο, φανερώνοντας μ' αυτό, πώς
δέχτηκε σάν οσμή ευωδίας όλους εκείνους τούς αγώνες πού διεξήγαν εναντίον αυτών
τών ασεβών Λατίνων.
Παρουσίαση του Αγίου
Μάρκου
Έναν τέτοιο λοιπόν παρουαιάζω εγώ σήμερα
’Ορθόδοξοι χριστιανοί, ανάμεσα σέ πολλούς άλλους ή, γιά νά τό πώ καλύτερα,
ανάμεσα σέ πάμπολλους άλλους τέτοιους άγιους, παρουσιάζω σ’ άλες τής κοινότητες
των ’Ορθοδόξων πιστών, τόν Μάρκο τής Εφέσου. Εκείνον τόν Μάρκο τόν όποίο
άνέτειλε ή ’Ανατολή άλλά φοβήθηκε ή Δύση. Εκείνον τόν Μάρκο, τό καύχημα τής
’Ασίας καί μάστιγα τής Ευρώπης’. Εκείνον τόν Μάρκο, τόν φωστήρα τής ’Ανατολικής
Εκκλησίας καί κεραυνό τής Δυτικής υπεροψίας. Εκείνον τόν Μάρκο, τό στόμα των
θεολόγων, τή δόξα των ’Ορθοδόξων, τόν ύπερθαύμαστο άθλητή, τόν μόνο άήττητο κι
αδαμάντινο άνθρωπο. Εκείνον τόν Μάρκο, τό θαύμα των αιώνων, τόν όποίοπολλοί καί
πάμπολλοι κηρύττουν καί όια-λαλοΰν, μά δέν τόν γνωρίζουν όλοι όπως πρέπει.
Αυτόν εγώ παρουσιάζω σήμερα, ενώπιον όλης τής οικουμένης. ’Αλλά μάλλον όχι εγώ,
επειδή πιά εξουσία έχω, εγώ ό τιποτένιος, γιά νά παρουσιάσω ένα τέτοιου είδους
έργο; ’Όχι εγώ, άλλά ή Εκκλησία τού Χριστού, δηλαδή σά νά λέμε ό ουρανός
άνωθεν, τού οποίου τήν άπόφαση Ακολουθώντας πάντοτε, έμαθε εκείνους μόνο νά
κάνει άγιους, όσους είδε πώς δόξασε γιά τά υπερφυσικά θαύματα ή φοβερή δεξιά
τούΎψίστου.[ 3]
Η αγιότητα του Μάρκου
Είπα πώς δεν τόν
γνωρίζουν ολοι όπως πρεπει. Δεν αμφιβάλλω πώς είναι πολλοί καί πάμπολλοί, γιά
νά μην πώ σχεδόν όλοι, πού δεν ξέρουν πώς αυτός είναι βεβαιότατα ένας μεγάλος
άγιος καί στ’ αλήθεια Οεοψόρος Πατέρας κι απλανής δάσκαλος τής Εκκλησίας μας.
Κι ή αιτία είναι, ότι δέν βρίσκεται ή ιερή μνήμη τής μέρας του στά Μηνολόγια
καί στά Ωρολόγια. Πράγμα τό όποίοείναι αδύνατον, πρώτον γιατί είναι πολύ
πρόσφατος άγιος καί δεύτερον, γιατί αυτά τά βιβλία τυπώνονται στή Βενετία, κάτω
δηλαδή από τό βλέμμα των ορκισμένων εχθρών αυτού τού άγιου [4]
Λοιπόν άς ξέρει κι άς
είναι βέβαιος κάθε Ανατολικός χριστιανός, πώς άπό τήν αρχή ή άγια μας Εκκλησία,
αυτόν τόν ιερό Μάρκο, τόν άναγνιόριζε ώς άγιο καί τιμούσε τή μνήμη του στήν
Κωνσταντινούπολη μ’ ετήσια γιορτή, πριν δηλαδή νά πέσει στά χέρια των ασεβών μέ
τήν άλωση. Κι αυτό τό μαρτυρούν κι άλλοι πολλοί. Τό μαρτυρεί μάλιστα κι ό
ιερός Νεκτάριος ό Ιεροσολύμων, ό όποιος
λέει ότι τό ακούσε από κάποιον άνθρωπο, πού όταν ήταν νέος καί είχε προφτάσει
γιά νά δει αυτή τή λαμπρή γιορτή, πού τελούνταν στόν Γαλατά τής Πόλης. Κι αυτός
πού έφτασε στη γιορτή, ονομαζόταν ’Αρσένιος Κύπριος. Επειδή όμως μετά συνέβη ή
καταστροφική άλωση σέ κείνη τή Βασιλεύουσα, μερικά χρόνια αργότερα, έβαλε τέλος
καί στή γιορτή αυτή καθώς καί σέ πά-μπολλα άλλα καλά, εκτός από τήν ευσέβεια.
Έξαιτίας αυτού τού γεγονότος πού συνέβη κατάντησε νά μήν είναι καί ατούς πάντες
γνωστή ή άγιότητά του, αφού άφανΐστηκαν από τήν πανωλεθρία τής αιχμαλωσίας καί
ό βίος καί τά εγκώμια κι ή ακολουθία τής ιερής του μνήμης, προτού διαδοθούν σέ
περιοχές έξω από τήν Πόλη.
Η Συνοδική άπόφαση του 1734
Αλλά εκείνο που μπορεί να
άρει κάθε αμφιβολία καί νά δώσει στον καθενα και σε όλους τήν τελειότατη πληροφορία,
είναι δίχως άλλο ή αυθεντία τής Συνοδικής απόφασης, ή οποία έκδόθηκε τό 1734
γι’ αυτόν τόν Μάρκο, όχι τάχα γιά νά τόν θεσπίσει τότε γιά πρώτη φορά ώς άγιο,
επειδή φαίνεται νά έχει έκδοθεΐ πριν από λίγο, δηλαδή τώρα, στόν δικό μας
αιώνα, αλλά γιατί δόθηκε αφορμή, τήν οποία οφείλουμε νά τήν φανερώσουμε στούς
άπλούς ανθρώπους, όπως τή βρίσκουμε μέσα σ’ αυτό τό συνοδικό θέσπισμα. Κι έχει
ώς εξής:
Στό νησί τής περιβόητης
Κεφαλονιάς [Βενετοκρατούμενης τότε], κάποιος Συμεών, επονομαζόμενος Βυζάντιος,
λόγω τής εύλάβειας πού είχε πρός αυτόν τόν άγιο, θέλησε νά τού κάνει γιορτή
πεπεισμένος γιά τήν άγιότητά του. Κάποιοι όμως από τούς εκεί χριστιανούς, πού
δέν είχαν αυτή την πληροφορία γιά τόν θείο Πατέρα, τόσο κληρικοί όσο καί
λαϊκοί, άντιστάθηκαν ισχυρά, λέγοντας ότι
τό εγχείρημά του δέν ήταν νόμιμο, επειδή αυτός ό Μάρκος, έλεγαν, είτε
δέν είναι εντελώς άγιος, ή κι άν είναι, ωστόσο δέν είναι άναγνωρισμένος άπό τήν
Εκκλησία. Κι όσο γι’ αυτό, αυτοί μήν ξέροντας, μιλούσαν ορθά. Επειδή σωστά οί
χριστιανοί τής ’Ανατολικής Εκκλησίας, περιμένουν πάντοτε σ’ αυτά τά θέματα τή
θεία απόφαση τής Εκκλησίας τους. Γι’ αυτό κι εκείνοι, γνωρίζοντας καλά τά έθιμα
τής ’Ανατολικής Εκκλησίας, δέν παραδέχονταν εκείνη τή γιορτή, ώς δήθεν μή
αναγνωρισμένη. Κι αφού λοιπόν δημιουργήθηκε εκεί μεγάλη φιλονικία γιά τήν
αγιότητα τού Εφέσου, όταν τά πληροψο-ρήθηκε αυτά ή αγία Εκκλησία, έκρινε άτοπο
νά μένει αγνοημένος ό μέγας φιοστήρας καί δάσκαλος τής Εκκλησίας. Έξέδωσε
λοιπόν Συνοδική εγκύκλιο πού ορίζει ότι καί ΄ήταν κι είναι άγιος δοξασμένος άπό
τό Θεό, ό ιερός αυτός Μάρκος, ό αξιαγάπητος ποιμένας τής ’Εφέσου κι όποιος
θέλει, άς τόν γιορτάζει άνεμπόδιστα΄, λέγοντας πολλά καί μεγάλα εγκώμια γι’
αύτόν καί τέλος προσθέτοντας καί φρικτότατα επιτίμια κι αναθέματα εναντίον
αυτών πού αντιστέκονταν καί πολεμούσαν τήν όφειλόμενη σ’ αύτόν δόξα καί τιμή.
Αφού λοιπόν, ό καθένας
μπορεί νά βεβαιωθεί γιά τήν άγιότητά του, μένει τώρα σέ μένα νά παρουσιάσω, όσο
μπορώ, τήν αρχή καί. τή μέση καί τό τέλος τής πανόσιας ζωής του. Δείχνω λοιπόν
σέ μορφή διήγησης, ποιος υπήρξε, τί έπραξε καί ποιά ήταν ή κοίμησή του, γιά νά
έχει ό καθένας τήν πρέπουσα τιμή κι εύλάβεια, σ’ έναν τέτοιο τρισμακάριστο καί
θειότατο ιεράρχη, πού στάθηκε, γιά νά τό πώ έτσι, τό μόνο άπαραβίαστο
θυσαυροφυλάκιο τής ’Ορθόδοξης πίστης μας.
Εισαγωγή σε πρώτη
αποκλειστική δημοσίευση στό Ορθόδοξο
Διαδίκτυο από το Βιβλίο :
ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ
Η ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ
ΤΟΥ ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ
ΑΓΙΟ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΤΟΝ ΠΑΡΙΟ
Η ηλεκτρονική επεξεργασία αναρτήσων κειμένων, τίτλων και εικόνων έγινε από τον N.B.B
Επιτρέπεται η χρήση, διάθεση και αναπαραγωγή κειμένων σε Ορθόδοξα Ιστολόγια, αρκεί να διατηρείται το αρχικό νόημα ,χωρίς περικοπές που πιθανόν να το αλλοιώνουν για μη εμπορικούς σκοπούς,με βασική προϋπόθεση την αναφορά στην πηγή :
© ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ
Τό κείμενο τού 'Αγίου Αθανασίου
τού Παρίου έχει αποδοθεί στήν νεοελληνική Γλώσσα.
Προστέθηκαν μέσα σέ
αγκύλες οί χρονολογίες των γεγονότων πού περιγράφονται.
Στό κείμενο τοποθετήθηκαν
κεφάλαια καί διευκρινιστικές σημειώσεις με σκοπό νά πληροφορήσουν ή νά
διευκρινίσουν κάποια στοιχεία πού πιθανόν νά είναι άγνωστα
Δ. Π. ΝΕΣΤΩΡ
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου