2.Αρχή της Διήγησης

Παρακαλώ λοιπόν τούς αναγνώστες, νά χαρίσουν σέ μένα αδελφική συγγνώμη, άν σέ πολλά σημεία αυτής της διήγησης, φανώ ελλιπής. Όπως προηγουμένως είπα, ή κοινή δυστυχία τού γένους μας, μας στέρησε από τις ακριβείς πληροφορίες τής αρχής καί τής συνέχειας των ασκητικών καί τών όσιων κατορθωμάτων του, αλλά καί τά όσα ακολούθησαν. 'Όλα αυτά αναμφίβολα θά περιείχε πληρέστατα ό βίος του πού τότε ίσως θά είχε γραφεί. Ζητώ συγγνώμη λοιπόν, αδελφοί, γιά τήν έλλειψη, επειδή τόσα μόνο πρόκειται νά ποϋμε, όσα σποραδικά εδώ κι έκεΐ μπορέσαμε νά βρούμε σ’ άλλους καί νά τά συνθέσουμε ενιαία. Τά περισσότερα, πρόκειται νά μοΰ χορηγήσει ό μέγας εκκλησιάρχης Σίλβεστρος, ό ονομαζόμενος Συρόπουλος, από τήν ιστορία τής ψευδοένωσης πού είχε γίνει στήν βόρεια Ιταλία.

Αλλά ούτε όμορφες φράσεις επαγγέλλομαι εγώ εδώ, ούτε ρητορική χάρη. Γνωρίζει καλά ό γνώστης τών κρυπτών τής ψυχής, ό Θεός, κι ακόμα ή μακάρια ψυχή τού θείου αυτού Πατέρα, ότι μόνο ό ένθερμος ζήλος τής καρδιάς μου διέγειρε τό πνεύμα μου στό νά συνθέσω αυτό τό έργο. Παρουσιάζω συγχρόνως σ’ όλους τούς χριστιανούς, πόσο είναι τό χρέος μας σ’ αυτόν τόν μέγιστο καί θειότατο ευεργέτη μας, κι. επιπλέον γιά νά διακηρύσσεται παντού πρός δόξα τού Θεού, ότι μόνο ή δική μας αγία Εκκλησία τρυγά κι απολαμβάνει ευτυχέστατα τούς καρπούς τού 'Αγίου Πνεύματος. Ή άλήθεια αυτή άναδεικνύεί τήν Εκκλησί α μας λαμπρή κι ένδοξη, άφοΰ είναι ή μόνη αληθινή καί ’Ορθόδοξη. ’Αλλά ταυτόχρονα ή αλήθεια άποδεικνύει καί καταλήγει σ’ αιώνια ντροπή τής Παπικής, πού είναι αντίθετη κι εχθρική τής Ανατολικής καί δεν σταματά νά συκοφαντεί άκατάπαυστα, τήν αθωότητα κι άγιότητα τής ’Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Καταγωγή και παιδεία Μάρκου και Ιωάννη Ευγενικού

Λοιπό για να αρχίσω από όπου αρχιζει κανείς συνήθως, ή πατρίδα αυτού τού θείου άνδρα, ήταν ή πάλαι ποτέ καί τώρα βασίλισσα των πόλεων, ή Κωνσταντινούπολη, ή κάποτε ώς μητέρα Σάρα, αγαθή καί πολυαγαπημένη πού τώρα μεταστράφηκε σέ Αγαρ, σέ βάρβαρη, μισητή κι επαχθή μητριά. Ποιοι ήταν όμως οί γονείς του καί μέ τί καταγίνονταν, αυτό δέν είναι φανερό από τήν ιστορία, γιά τήν προαναφερόμενη αιτία, είναι ωστόσο όμολογούμενο, ότι  καί χριστιανοί ’Ορθόδοξοι ήταν ώς πρός τή θρησκεία κι ακόμα λαμπροί στό βίο τους, πράγμα πού συμπεραίνεται, όχι μόνο από τήν επωνυμία πού είχαν ΄Ευγενικοί (γιατί ευγενικοί επονομάζονταν κατεξοχήν οί γενάρχες καί πρόγονοι τοϋ Μάρκου), αλλά πολύ περισσότερο μπορούμε νά τό σκεφτοϋμε κι από τήν εύγενέστατη αγωγή κι ανατροφή των παιδιών τους. Επειδή, αν ή παιδεία σύμφωνα μέ τά λόγια του σοφού, κι όπως μάς τό δείχνει ή καθημερινή πρακτική, χρειάζεται μεγάλες δαπάνες, κι ή κατάσταση των φτωχών δέν επιτρέπει νά προχωρούν σέ μεγάλα καί μακροχρόνια μαθήματα, είναι φανερό πώς οί γονείς του δέν ήταν άνθρωποι άσημοι κι ευτελείς, αλλά περί φανείς καί λαμπροί κατά τό βίο τους. ’Έτσι τόσο ό ιερός Μάρκος, όσο κι ένας άλλος αδελφός του μέ τό όνομα Ιωάννης, δεν υπήρξαν άνθρωποι, μέτριας παιδείας. 'Ηταν θαυμαστοί ανάμεσα στους πρώτους της τότε εποχής, αυτοί δεν κατείχαν παρακατιανή θέση σέ κάθε είδος μάθησης.

 Εκείνη την εποχή, ή βασιλεία των Ρωμαίων [5] έπνεε τά λοίσθια, αλλά καί τά πράγματα βρίσκονταν σ’ απόλυτη άναστάτωση. Ό φόβος των προφανών κινδύνων τούς περικύκλωνε όλους από παντού. Παρόλα αυτά όμως, τό φιλομαθέστατο γένος μας, δέν έπασχε τότε ούτε από τόση αδιαφορία πρός τή μάθηση, ούτε στερούνταν τόσο απ’ άντρες έπιστήμονες, όπως σήμερα. Γιατί τότε άκμαζαν οί Χρυσολωράδες, οί Γεμιστοί, οί Σχολάριοι, οί Βρυέννιοι, οί Θεόδωροι Γαζήδες. οί Άγαλλιανοί κι άλλοι πολλοί. Τότε λοιπόν κι αυτοί οί Ευγενικοί, δυάδα εννοώ ό Μάρκος κι ό ’Ιωάννης, εξισώνονταν μ' άλλους κι είχαν τά πρωτεία ανάμεσα στούς πρώτους κι υπερείχαν άπ’ άλλους πάνω τού μέτριου κι άναγνωρίζονταν κι άνακηρύσσονταν ανώτεροι φιλόσοφοι κι έπιστήμονες. Καί γιά τό ότι λέω.τήν άλήθεια γιά τή σοφία τού θείου Μάρκου, τό μαρτυρούν κι οί δικοί του λόγοι κι οί αγώνες αλλά καί τό γεγονός ότι πολλοί συγγραφείς τόν θαυμάζουν υπέρ τού δέοντος. Ό Ιωάννης ό Ευγενικός δέ, όμολογεΐται τόσο μορφωμένος ώστε έλαβε καί τήν επωνυμία ό φιλόσοφος, καλούμενος κι αναγνωριζόμενος έτσι κατεξοχήν, όπως μαρτυρούν καί πολλές ευχές του πρός τό Θεό, πού φέρουν τήν επιγραφή τού ΄’Ιωάννη τού φιλόσοφου κι Ευγενικού΄. Κι άκόμα περισσότερο φανερώνει τή σοφία του, ή ευστοχότατη κι επιδέξια άντίρρησή του στον ψευδώνυμο δρο τού Φλωρεντινού συνεδρίου, πού βρίσκεται στον Τόμο τής Καταλλαγής. [6] 

Ασκητική παιδεία Μάρκου και Ιωάννου  

Συνεπάγεται λοιπόν οτο οι τόσο λαμπροί  καί περιφανείς στη σοφία, προέρχονται από λαμπρούς καί περιφανείς γεννήτορες, πού είχαν τή δυνατότητα νά έπιδίδονται σε δαπάνες τόσο πολλές κι αναγκαίες, όσες απαιτούσε κι ό μεγάλος όγκος αυτού τού μέγιστού εμπορίου, δηλαδή τής μάθησης. ’Αλλά σέ τί συμβάλλει νά ξέρουμε, ότι εκείνοι δέν ήταν άνθρωποι χαμηλής τάξης καί φτωχοί, αλλά εύγενεΐς καί πλούσιοι; Καί βέβαια συμβάλλει τά μέγιστα, στόν έπαινο λέω εγώ. Επειδή δέν είναι τό ίδιο νά είναι κάποιος έξασκημένος στή σκληρή καί ταπεινή φτωχή ζωή, μέ κάποιον πού γεννήθηκε μέσα στις πλουσιοπάροχες απολαύσεις κι έπειτα νά τις άποστρέφεται μέ τή θέλησή του καί νά προτι μά τις κακοπάθειες τής επίπονης ασκητικής ζωής, γιά χάρη τής αιώνιας. Ένώ λοιπόν αυτοί οί καλοί άνθρωποι προήλθαν από τέτοιους γονείς, ώστόσο, αυτοί οί μακάριοι, άπαρνήθηκαν τά πάντα, καί τό γένος τους καί τόν πλούτο καί τις τρυφές καί τις ήδονές καί τις τιμές καί δόξες από τούς βασιλιάδες, στις όποιες τούς χαλούσε κι ή λαμπρότητα τού γένους τους κι ή άξιοσύνη τής μεγάλης τους προκοπής καί σοφίας. Καί τίποτα άπ’ αύτά δεν μπόρεσε νά χαμηλώσει τόν υψηλό λογισμό τής ψυχής τους. Άλλα κατά τόν θείο Απόστολο όλα αύτά ΄τά θεώρησαν σκουπίδια, γιά νά κερδίσουν μόνο τό Χριστό΄. Γι’ αυτό κι άπαρνήθηκαν τόν κόσμο καί τά εγκόσμια καί προτίμησαν μέ μεγάλη προθυμία, νά σταυρώσουν τη σάρκα καί τά πάθη καί τις επιθυμίες της, μέ τούς αγώνες τού άγιου κι αγγελικού σχήματος, τό όποίοπράγματι τό κατόρθωσαν θαυμάσια.

Χαρακτήρας του Αγίου Μάρκου 

 Αλλά σ’ ότι αφορά το φιλοσοφο Ιωάνννη Ευγενικό, τόν όποίοτόν βρίσκουμε νά έπιγράφεται καί ώς διάκονος καί Νομοφύλακας τής μεγάλης Εκκλησίας, άς λάβει τέλος ό λόγος ώς εδώ. Άς συνεχίσουμε όμως τά σχετικά μ’ αυτόν τόν ιερό Μάρκο, όπως είπαμε εξαρχής στό λόγο μας.

 Αλλά, άχ φθονερή τύχη καί χρόνε πού αφανίζεις όλα τά καλά, δέν μάς βοηθά αδελφοί μου, νά πούμε μ’ ακρίβεια, πού έστησε την παλαίστρα των ασκητικών του αγώνων, μετά την άποταγή τής κοσμικής ματαιότητας, αυτός ό ούρανόφρονας άνθρωπος. Αγνοούμε τά ηρωικά άσκητικά κατορθώματα. Δέν γνωρίζουμε λεπτομέρειες, γιά τό πώς καί πόσο αγωνίστηκε γιά την άπονέκρωση τών παθών, πόση πειθαρχία έδειξε στις νηστείες, πόση καρτερία στις ολονύχτιες αγρυπνίες, στην κατάνυξη, στά δάκρυα, στις ιερές αναβάσεις τής ψυχής του κι όσα άλλα τέτοια ξέρει νά γεννά στις ψυχές τών δικών της εραστών, ή καλή καί θεία μητέρα, ή κατ' Θεόν ησυχία, τά όποία  αύτά όλα έχουν ένα σκοπό, την μακάρια θεωρία, την θέα τού Θεού καί θέωση, όπως μάς τό εξηγούν από τις εμπειρίες τους εκείνοι πού τά δοκίμασαν στην πράξη. ’Αλλά παρόλο πού ιστορικά κι επί μέρους μένουν άγνωστα σέ μάς τ’ ασκητικά του κατορθώματα, έχουμε ωστόσο, τούς πάρα πολύ άξιόπιστους άνδρες τού καιρού του, πού βασικά ομολογούν τό έξης: ΄ότι όσα μπορούν ν’ αποτελούν καί νά χαρακτηρίζουν μία άγια ζωή, όλα τά κατόρθωσε πριν λάβει την άρχιερωσύνη, μέ θαυμαστή τελειότητα.

Μαρτυρίες συγχρόνων για τον Μάρκο 

Ας είναι πρώτος στη μαρτυρία κάποιος Ιερομνήμων ( Θεόδωρος Αγαλλιανός), άνθρωπος θεοσεβής, ζηλωτής τής ευσέβειας, δάσκαλος μέ μεγάλη φήμη στό Βυζάντιο καί στις εκτός τής Πόλης περιοχές καί σύγχρονος αυτού τού άγιου άντρα. Αυτός κάνει ένα διάλογο μ’ ένα ξένο μοναχό από τά Εύχάϊτα, σχετικά μέ τήν ήδη γενόμενη ψευδοσύνοδο στή Φλωρεντία, γιά τήν όποία  ό μοναχός ρωτούσε νά μάθει τά συμβάντα. Ό λόγος ήρθε τότε στ’ όνομα τού Εφέσου κι ό μοναχός ρωτά τόν Ίερομνήμονα, μ’ αυτά τά λόγια: ΄’Ακούω γι’ αυτόν τόν άνδρα, τόν Εφέσου εννοώ, μεγάλη κι επαινετή φήμη΄. Κι ό 'Ιερομνήμονας άπαντά μ’ αυτές τις λέξεις: ΄Είναι θαυμάσιος άνθρωπος (δηλαδή ό Μάρκος Εφέσου), στολισμένος μ’ όλα τά πνευματικά χαρίσματα καί γεμάτος μέ κάθε θεία σοφία, κι άσκησε όσιακό βίο πριν τήν άρχιερωσύνη΄.

Άκούτε χριστιανοί τί μαρτύρησε αυτός ό καλός δάσκαλος γι' αυτόν; ΄Ηταν λέει θαυμάσιος, γιατί; Γιατί ήταν στολισμένος μέ τά διάφορα χαρίσματα τού άγιου Πνεύματος. ’Αλλά πώς αξιώθηκε αυτά τά χαρίσματα; Μέ τ’ ότι αγωνίστηκε κι έξασκήθηκε στήν ησυχία κι απέκτησε όσιακή ζωή. Γι’ αυτό κι ή φήμη του ήταν μεγάλη κι εξαπλωνόταν παντού, όπως έλεγε εκείνος ο ξένος μοναχός. ’Αλλά καί πιό κάτω σ’ άλλο σημείο, ό ίδιος αυτός 'Ιερομνήμονας, άφοΰ είπε ότι όλοι πρόδωσαν τήν ευσέβεια εκτός από τόν άγιο Εφέσου, γιά νά μή θεωρηθεί πώς τόν είπε άγιο όπως συνηθίζουμε νά προσφωνούμε κάθε αρχιερέα, προσθέτει έπειτα κι αυτό, ότι ήταν στολισμένος καί μέ τήν αγιότητα του βίου καί τή σοφία των λόγων

Άς είναι δεύτερος μετά τόν 'Ιερομνήμονα νά συμμαρτηρεΐ ό Γεώργιος Σχολάριος, σύγχρονος κι αυτός του άγιου, ό όποιος μετά τήν αιχμαλωσία έγινε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, καί ως μοναχός είχε μετονομαστεί σέ Γεννάδιος, πριν ακόμα πέσει ή βασιλεύουσα Πόλη. Αυτός, στό σημείωμα πού κάνει γιά τήν ιερά Σύνοδο πού έγινε κατά τοϋ ’Ιωάννη τού Βέκκου, πού άσκησε κακώς τό πατριαρχικό αξίωμα στις μέρες τοϋ βασιλιά Μιχαήλ τοϋ Παλαιολόγου τοϋ λατινόφρονα, άφοϋ απαριθμεί πολλούς άγιους καί θείους δασκάλους, πού αποδέχτηκαν καί συμφώνησαν μέ κείνη τή Σύνοδο, στό τέλος αναφέρει καί γιά τούτον εδώ τόν θείο πατέρα. Ό ιερότατος Μάρκος ’Εφέσου προστίθεται σέ κείνους τούς μακάριους, χωρίς νά υπολείπεται σέ τίποτα από τούς άλλους άριστους, δηλαδή στήν αρετή καί στή σοφία καί στή δύναμη των λόγων. Νά τί αναφέρει κι αυτός ό μέγας δάσκαλος: ΄ότι δεν ήταν, λέει, κατώτερος, από κείνους πού υπήρξαν άριστοι στήν αρετή καί τή σοφία΄.

Αλλά κι εκείνα πού γράφει ό ιερός Νεκτάριος 'Ιεροσολύμων, είναι, τάχα άπορριπτέα, επειδή δέν είναι σύγχρονος τού αγίου; ’Όχι βέβαια, γιατί υπήρξε κι αυτός σοφότατος καί φιλαληθέστατος Πατριάρχης καί δέν είχε ανάγκη νά γράφει ψέματα γιά μία υπόθεση πού μπορούσε νά ελεγχθεί  ψευδόταν. Λέει λοιπόν κι αυτός ρητά τά εξής: ΄Εμείς τρέφουμε θαυμασμό γιά τόν Μάρκο, πού διέπρεψε μέ τή λαμπρότητα τοϋ βίου του κι αγιάστηκε μέ τόν ασκητικό τρόπο ζωής καί κοσμήθηκε μέ μύριες όσες αρετές καί δέν υπολειπόταν σέ τίποτα απ’ αυτούς πού άνακηρύχτηκαν άγιοι΄.

Συμπεραίνεται. λοιπόν κι άποδεικνύεται πέρα από κάθε αμφιβολία, απ’ αύτές τις αξιόπιστες μαρτυρίες κι από τούς πραγματικούς, ή γιά νά τό πώ καλύτερα από τούς φανερούς κινδύνους πού αντιμετώπισε αργότερα γιά την ’Ορθόδοξη πίστη, ότι ύπερέβη τά μέτρα καί τά όρια τής κοινής ζωής των άνθρώπων καί μέ τη μοναχική άσκηση, είχε γίνει τέλειος μιμητής των παλιών οσίων καί άγιων άνδρών. Γι’ αύτό κι άναγνωριζόταν κι αναγορευόταν θαυμάσιος καί άριστος καί ισάξιος σ’ όλα μέ κείνους τούς προγενέστερους [7 ] 

Από κεϊ λοιπόν, δηλαδή άπό τήν ιερή εκείνη άσκηση, αφού διδάχτηκε άριστα τούς αθλητικούς κανόνες, έγινε άριστος αθλητής καί στούς κατοπινούς άγώνες γιά τήν πίστη. ’Από τήν ιερή άσκηση σφυρηλατήθηκε ή μάχαιρατοϋ Πνεύματος γιά τά αιρετικά ζιζάνια. Άπό ιερή άσκηση κατασκευάστηκε ή ούράνια σάλπιγγα, πού ήχοΰσε τρανά καί κήρυττε τις θείες φωνές τού Πνεύματος. Άπό τήν ιερή άσκηση έξήλθε τό αληθινό σκεύος εκλογής, γιά νά υπερασπιστεί κι αυτός, κατά τό μέγα Παύλο, τό όνομα τού Χριστού, ενώπιον βασιλιάδων κι εθνών. ΄Οπως εξάλλου, πρόκειται νά τά δείξει όλα αύτά ό λόγος τήν κατάλληλη στιγμή, αψευδώς καί τελειότατα.

Ο Επίσκοπος Μάρκος

Αφοϋ λοιπόν έφτασε στα  ανώτατα όρια τής πνευματικής τελειότητας μ’ εκείνους τούς όσιακούς άγώνες, δέχεται καί τό χρίσμα τής ίερωσΰνης καί χειροτονείται πρεσβΰτερος. ’Αλλά πώς καί πότε κι από ποιόν, οΰτε αυτό μπορούμε νά τό ποΰμε μ’ ακρίβεια. Εκτός από τό ότι ήταν περιφανής γιά τήν λαμπρότητα τής αρετής καί τής σοφίας του, όχι μόνο σ’ αυτούς πού ήταν κοντά του καί τόν έβλεπαν, αλλά άκόμα καί σ’ αυτούς πού ήταν μακριά. Κι όταν άκόμα ήταν ιερομόναχος, ό Πατριάρχης ’Αλεξάνδρειάς παραβλέποντας όλους τούς έγκριτους Μητροπολίτες καί τούς ΄ύπέρτιμους των ύπερτίμων΄, διάλεξε αυτόν ώς τοποτηρητή του στήν σχεδιαζόμενη ώς οικουμενική σύνοδο τής Φερράρας. Τόση καί τέτοια υπόληψη καί φήμη, άκόμα καί πριν τήν άρχιερωσύνη. απολάμβανε απ’ όλους ό Μάρκος. Κι επειδή όπως έδειξαν αργότερα τά πράγματα, μόνος αυτός έπρόκειτο ν’ άναλάβει τόν καθολικό αγώνα υπέρ τής πίστης καί νά γίνει στόμα των Θεολόγων καί νά φανεί άκλόνητος οτύλος τής Εκκλησίας, προλαβαίνει σωστά ή θεία Πρόνοια, πού από μακριά προεξοφλεί τις αρχές των μεγάλων πραγμάτων καί. τόν ανεβάζει επιπλέον καί στό υπέρτατο βαθμό τής άρχιερωσύνης. Κατά θεία πρόνοια ό τότε αρχιεπίσκοπος Εφέσου Ίωάσαφ πού έτοιμαζόταν γιά τή σύνοδο, μετατίθεται στις ουράνιες μονές΄ κι αντί εκείνου προετοιμάζεται αυτός, τό μεγάλο φως τής αρετής καί τής σοφίας, ό Μάρκος χειροτονείται ή υψηλή λυχνί α τής μητρόπολης τής Εφέσου. ’Ή, γιά νά τό πώ καλύτερα χειροτονείται ώς πυρσός όλης τής οικουμένης κι ώς άλλος στύλος φωτός, πού προπορεύεται τού ’Ορθόδοξου λαού. Τρία πράγματα θεωρούνται αναγκαία γιά τήν επίτευξη κάθε είδους καλού: ή σοφία, ή δύναμη κι ή αγαθή βούληση. Γι΄ αυτό λοιπόν κι ή θεία πρόνοια, πού γνωρίζει τά πάντα πριν από τή γένεση τους, βλέποντας τή μεγάλη σοφία τού Μάρκου καί τόν διακαή ζήλο γιά τά δόγματα των Πατέρων, συνένωσε μ’ αυτά τά χαρίσματά του καί τύ θάρρος καί τή δύναμη τού λόγου πού απορρέει άπό τήν θέση τού κατέχοντα τόν επισκοπικό θρόνο, γιά νά είναι καί νά φανεί ύστερα καί θεολόγος απαράγραπτος κι αήττητος πρόμαχος τής ’Ορθοδοξίας.

Αλλά ποια αισθήματα μέ κατακλύζουν ξαφνικά, φιλαναγνώστες αδελφοί μου; Βλέπω τό λόγο πού επιχειρώ ν’ αρχίσω. σάν άπειρο κι αχανές πέλαγος καί στ’ αλήθεια δειλιάζω καί ζαλίζομαι στήν ιδέα νά πάθω τά ίδια μέ κείνους πού αύθαδιάζουν καί πλέουν στό μεγάλο ανοιχτό πέλαγος μέ βαρκούλα πού έχει μόνο δύο κουπιά. Σ’ αυτούς μοιάζω κι εγώ καθώς τολμώ νά διηγηθώ τούς μεγάλους αγώνες καί τά κατορθώματα αύτοϋ τού άγιου. Γι’ αυτό καί φοβάμαι πολύ, μήπως δέν μπορέσω ν’ άποτυπιάσω στό νοΰ σας, έκείνη τήν υπόληψη τήν όποία  οφείλει νά χει όλος ό κόσμος σ’ έναν τόσο σπουδαίο άγιο ήρωα. Αλλά επειδή κατά τό θεολόγο καί φίλο τού Θεού, έγινε ό,τι ήταν δυνατόν κι άπό τούς μορφωμένους καί τούς επιστήμονες, αλλά δέν έκόόθηκαν στό κοινό καλύτερα καί πληρέστερα, γι’ αυτό κι εγώ τολμώ λοιπόν νά προσφέρω τά δικά μου ψελλίσματα, έχοντας πίστη στις άγιες ευχές τού θείου καί μεγάλου Πατέρα, γιά τού οποίου τό ζήλο επιχείρησα τά πάνω άπό τις δυνάμεις μου.

Είναι λοιπόν τώρα καιρός νά πούμε ποιά ήταν αυτή ή σύνοδος. γιά τήν οποία χειροτόνησε ό Θεός τόν ιερό Μάρκο καί μητροπολίτη καί τοποτηρητή καί γιά νά τό πούμε άπλά, έξαρχο όλης τής ανατολικής συνόδου, παρόλο πού στό τέλος έκείνη ή σύνοδος δέν κατέληξε υπέρ τού Θεού. Καιρός είναι νά δούμε στή συνέχεια καί τί κατόρθωσε ό άγιος σ’ αυτή τήν σύνοδο καί μετά τό τέλος αυτής τής συνόδου. Καί μοΰ φαίνεται  καλό γιά τήν πληροφόρηση των απλών ανθρώπων, νά κατευθύνουμε λίγο τό λόγο πρός τά κεϊ, γιά νά γίνει σαφέστερος καί πληρέστερος. Καί παρακαλώ νά μέ συγχωρήσουν οί μορφωμένοι κι οί λόγιοι γι’ αυτή τήν συγκατάβαση, επειδή ό λόγος αφορά στήν κοινή ωφέλεια.

 

Εισαγωγή σε πρώτη αποκλειστική δημοσίευση  στό Ορθόδοξο Διαδίκτυο από το Βιβλίο :

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ

Η ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΟΥ ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ

ΑΓΙΟ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΤΟΝ ΠΑΡΙΟ

Η ηλεκτρονική επεξεργασία αναρτήσων κειμένων, τίτλων  και εικόνων έγινε από τον N.B.B

Επιτρέπεται η χρήση, διάθεση και αναπαραγωγή κειμένων σε Ορθόδοξα Ιστολόγια, αρκεί να διατηρείται το αρχικό νόημα ,χωρίς περικοπές που πιθανόν να το αλλοιώνουν για μη εμπορικούς σκοπούς,με βασική προϋπόθεση την αναφορά στην πηγή :

© ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: