Φοβερή απάτη ένάρετου Πνευματικού

Τό Περιβόλι τής Παναγιάς

Γεροντικόν

Φοβερή απάτη ένάρετου Πνευματικού   

Κατά τά χρόνια 1870-72 σέ ένα «Κάθισμα» [ Κάθισμα λέγεται οίκημα εξω άπό τό μοναστήρι κατάλληλο γιά ησυχία· έκεΐ έφησυχάζουν μοναχοί μεγάλης ηλικίας καί έμπειροι πνευματικής ζωής.]

τής Ίεράς Μονής Άγιου Παντελεήμονος ησύχαζε ένας Πνευματικός, τό όνομα Νικηφόρος, περίφημος για την άρετή του κα'ι ξακουστός ώς έμπειρος Πνευματικός.Ό Πνευματικός αυτός Νικηφόρος ήταν από την ελληνική αδελφότητα τής μονής αύτής, ή όποία (μονή) μέ τήν επέμβαση τού Οικουμενικού Πατριαρχείου, διαφωνούσης τής 'Ιεράς Κοινότητος τού Αγίου "Ορους, έπειδή έπλήθυναν οί αδελφοί Ρώσοι, τό 1875 έξερωσίσθη και άπό τότε ονομάζεται έλληνορωσική Μονή τού Αγίου Παντελεήμονος.Ό Πνευματικός Νικηφόρος μαζί μέ τά πνευματικά του καθήκοντα έπιδιδόταν πολύ καί στή νοερά προσευχή καί, κατά τήν ομολογία τού γέροντος Δανιήλ τών Δανιηλαίων. έπρόκειτο γιά πολύ προοδευμένο άνθρωπο στήν άρετή καί τήν πνευματική ζωή.

Όπως όμως αποδείχθηκε έκ τών υστέρων, είχε εισχωρήσει στόν ακάματο αύτό εργάτη τής αρετής κάποια σοβαρή καί φοβερή πλάνη, τήν όποία πολύ πιθανόν καί ό ίδιος νά μήν είχε άντιληφθεί ή νά τή θεωρούσε γιά άρετή καί δεν τήν έξομολογήθηκε ούτε συμβουλεύθηκε κανέναν άλλον έμπειρο σ’ αυτά τά πράγματα Πνευματικό. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή καί διάκριση στά πνευματικά ζητήματα, διότι όπως συμβαίνει καί μέ τους μή έμπειρους καί ικανούς γιατρούς, το ίδιο συμβαίνει καί μέ τούς Πνευματικούς, που μπορεί άπό ένα θεωρούμενο μικρό έργο νά πέσουν σέ πλάνη καί να χαθούν, όπως χάθηκε και ό Πνευματικός Νικηφόρος.

—        Μά τί συνέβη μέ τόν Πνευματικό αύτόν καί χάθηκε;

—        Όπως μού διηγήθηκαν οί αδελφοί άγιογράφοι Δανιηλαΐοι, συνοδεία τού αείμνηστοι; γέροντος Δανιήλ Δανιηλίδη, που σήμερα ησυχάζουν στα Κατουνάκια. καί καθώς αυτοί είχαν άκούσει άπό τόν γέροντα καί παππού τους Δανιήλ, ό Πνευματικός αύτός Νικηφόρος, που έρχόταν σέ επαφή μέ πλήθος εξομολογούμενων μοναχών είχε συνάψει φιλία μέ ένα φίδι μεγάλο, τό όποιο σχεδόν κάθε ήμέρα κατέβαινε άπό τό δάσος, έπισκεπτόταν τόν Πνευματικό καί ανέβαινε στήν αγκαλιά του. Τό φίδι ανέβαινε στα πόδια του καί ό μοναχός τό χάιδευε στό κεφάλι καί μάλιστα τού έδινε διάφορα φαγητά. Γιά πολύ καιρό είχαν μεγάλες φιλίες. Όμως τό φίδι πήγαινε στον Πνευματικό όταν δέν βρισκόταν κανείς άλλος στό ήσυχαστήριό του. Καθόταν γιά λίγη ώρα, έτρωγε ό,τι τού έδινε καί μετά πήγαινε πάλι στό δάσος.

Ό μακαρίτης γέροντας Δανιήλ ήταν γραμματέας στήν Ιερά Μονή τού Αγίου Παντελεήμονος (ρωσική) καί ιδιαίτερος (παραγουμενιάρης) σύμβουλος τού μέχρι τό 1875 "Ελληνα ήγουμένου Αρχιμανδρίτη Γερασίμου, τού τελευταίου "Ελληνα καθηγουμένου, διότι μετά πλήθυναν πολύ οί αδελφοί Ρώσοι καί μέ πραξικόπημα έξέλεξαν καί άνέδειξαν τόν πρώτο Ρώσο ηγούμενο Αρχιμανδρίτη Μακάριο.

Σάν μορφωμένος λοιπόν "Ελληνας μοναχός ό γερο-Δανιήλ δέν ήταν μόνον πνευματικός σύμβουλος τού καθηγουμένου, αλλά καί όλης τής ελληνικής αδελφότητος στήν Ιερά αύτή Μονή τού Αγίου Παντελεήμονος. Ήταν καθοδηγητής τής πνευματικής ζωής καί συμβούλευε όλους τούς αδελφούς, κυρίως τους νεοεισερχόμενους αρχάριους καί δόκιμους μοναχούς, στους όποιους έκανε πνευματική κατήχηση.Ό γερο-Δανιήλ έπισκεπτόταν τακτικά τόν Πνευματικό Νικηφόρο καί αντάλλασσαν γνώμες στά διάφορα πνευματικά ζητήματα. Ποτέ όμως δέν έτυχε νά δει τό φίδι ό ίδιος ούτε κι ό Πνευματικός Νικηφόρος τού άνέφερε τίποτε γιά τόν παράξενο αύτόν επισκέπτη καί μυστικό του φίλο πού γιά πολλά χρόνια πήγαινε στό Κάθισμα. Ίσως άπό τόν επισκέπτη του αύτόν νά είχε εισχωρήσει στον Πνευματικό ή ιδέα ότι άπό τήν άρετή του τού έδωσε ό Θεός τό χάρισμα νά ύποτάσσει τά θηρία.

Μια μέρα όμως ένα από τα πολλά καλογέρια  πνευματικοπαίδια του, ό αδελφός Γεράσιμος, πήγε νά δει τον Πνευματικό Νικηφόρο και τόν βρήκε νά είναι πολύ άνήσυχος καί νά βηματίζει νευρικά μέσα στο ησυχαστήριό του. Τότε μέ ταπείνωση καί πολλή αγάπη ό άδελφός Γεράσιμος ρώτησε τόν Πνευματικό: «Πνευματικέ, τί έχεις; Τί σού συμβαίνει καί φαίνεσαι τόσο στενοχωρημένος καί άνήσυχος;».

Ό Πνευματικός προσποιήθηκε πώς δεν τού συμβαίνει τίποτε τό Ιδιαίτερο. Τού είπε πώς περίμενε κάποιον νά έρθει, άλλά εκείνος δεν ήρθε. Κάποιον που έρχόταν καθημερινά καί τώρα είχε δεκαπέντε μέρες νά φανεί καί είχε άπλώς προβληματιστεί αν τού συμβαίνει τίποτα.

Έν τώ μεταξύ είχε βασιλέψει ό ήλιος κι έπαιρνε νά βραδιάζει. Ό μοναχός Γεράσιμος ετοιμαζόταν νά βάλει μετάνοια στόν Πνευματικό, νά ζητήσει συγχώρεση καί νά έπιστρέψει στο μοναστήρι. Πριν κλείσει ή κεντρική πόρτα τής μονής, ακούσε απ’ έξω, από τό δάσος, ένα θορυβώδες σύρσιμο. Παρατήρησε καί είδε τά κλαδιά νά άνοίγουν δρόμο καί τότε φάνηκε νά έρχεται στό Κάθισμα τού Πνευματικού ένα τόσο μεγάλο φίδι, πού έμοιαζε μέ δράκοντα.

Ό σατανάς σε σχήμα φιδιού

Ό μοναχός στό θέαμα αυτό τρόμαξε καί είπε στόν Πνευματικό πώς έρχεται στό σπίτι του ένας φοβερός δράκοντας.

Ό Πνευματικός χάρηκε στό άκουσμα αύτό καί είπε στόν αδελφό Γεράσιμο: «Μήν ανησυχείς, πάτερ Γεράσιμε, αύτό είναι ένα άπό τά καλογερο-παίδια μου. Μη φοβάσαι καί θά δείς πού θά τό μαλώσω, γιατί άργησε νά έρθει στό γέροντά του».Ό μοναχός Γεράσιμος τρόμαξε τόσο πού πιάστηκε ή άναπνοή του καί κόπηκε ή λαλιά του. Τότε βλέπει τό φίδι νά πλησιάζει τόν Πνευματικό. Ανεβάζει τό κεφάλι του στήν ποδιά του, βγάζει τη γλώσσα του, πού έμοιαζε μέ φωτιά, καί άρχισε νά τού γλείφει τό χέρι.Ό Πνευματικός Νικηφόρος χτύπησε χαϊδευτικά μέ τό χέρι του τό κεφάλι τού φίλου του (τού φιδιοϋ) καί μέ θυμό τάχα τού είπε: «Πού ήσουν παλιόπαιδο; Γιατί άργησες νάρθεις; Καί είχα μεγάλη άγωνία μήν έπαθες τίποτα...». Ό μοναχός Γεράσιμος βλέπει τότε τό φίδι νά σηκώνεται ψηλά. Ανεβάζει τό κεφάλι του άπέναντι άπό τό πρόσωπο τού Πνευματικού καί κάνει ένα παρατεταμένο χού οϋ ού...Μέ τό φύσημα αύτό, ό Πνευματικός έπεσε αμέσως κάτω ξερός καί παρέδωσε την ψυχή του.

Μόλις τό είδε αύτό ό αδελφός Γεράσιμος, πήγε στο μοναστήρι του καί άνέφερε τό γεγονός στον ηγούμενο, στους γερο-ντάδες καί στον γέροντα Δανιήλ. Οί Γερο-ντάδες μέ τον ηγούμενο έτρεξαν άμέσως καί βρήκαν τον ταλαίπωρο Πνευματικό πεθαμένο, μέ αλλοιωμένα τά χαρακτηριστικά τού προσώπου του, προφανώς άπό τόν τρόμο πού θά δοκίμασε άπό την απροσδόκητη μεταβολή τού φίλου του σέ θανάσιμο εχθρόότανΤό φίδι, βέβαια, που πιθανόν νά ήταν ό άρχέκακος δφις καί ό άσπονδος εχθρός τού ανθρώπου διάβολος, είχε γίνει άφαντο.

Οί πατέρες λυπήθηκαν πολύ γιά τήν ξαφνική συμφορά πού βρήκε τόν Πνευματικό τόν όποιο όλοι αγαπούσαν, εκτιμούσαν καί θεωρούσαν άγιο ασκητή καί ερημίτη. Τόν πήραν στό μοναστήρι, έκαμαν τά διατεταγμένα καί τόν έθαψαν στό κοινό Κοιμητήρι μέ τούς άλλους πατέρες. Συζητούσαν όμως  έντονα καί άμφέβαλλαν γιά τήν ψυχική του σωτηρία.

Έπ’ αυτού έλεγε ό μακαρίτης γερο-Δανιήλ στά καλογέρια του: «Αδελφοί καί πνευματικά μου τέκνα, προσέχετε καί άπέχετε άπό τις φιλίες μέ τά φίδια τά όποια είναι ακάθαρτα καί δέν πρέπει ποτέ νά έχετε εμπιστοσύνη στή φιλία τους, διότι όλα τά ζώα καί τά τρομερότερα θηρία ακόμη, όπως είναι τά λιοντάρια, οί αρκούδες, οί τίγρεις κ.λπ. όταν είναι μικρά, μπορείς νά τά πάρεις στά χέρια σου, νά παίξεις καί νά χαρείς μαζί τους, άλλά τό φίδι δσο μικρό κι αν είναι, μόνο νά τό δει ό άνθρωπος τόν πιάνει φόβος καί τρόμος, διότι είναι εχθρός τού ανθρώπου. Τήν έχθρα καί τό μίσος τού φιδιού προς τόν άνθρωπο τήν έχει βάλει ό ίδιος ό Θεός καί Γι’ αύτό είναι πάντοτε έχθρός τού άνθρώπου καί ποτέ φίλος, καθώς ό ίδιος ό Θεός λέγει στήν Αγία Γραφή προς τόν δφι: «Επικατάρατος σύ άπό πάντων τών κτηνών... καί έχθραν θήσω άνά μέσον σοό καί άνά μέσον τής γυναικός καί άνά μέσον τού σπέρματός σου καί άνά μέσον τού σπέρματος αυτής· αύτός σού τηρήσει κεφαλήν καί σύ τηρήσεις αύτού πτέρναν» (Γεν. γ' 14, 15).

Δηλαδή ό άνθρωπος όπου  θά σέ βρίσκει, θά σού συντρίβει τό κεφάλι καί συ θά προσπαθείς πάντοτε νά τού τσιμπήσεις τή φτέρνα· Γι’ αύτό καί μέχρι σήμερα καί πάντοτε, όταν τό φίδι συναντήσει τόν άνθρωπο άμέσως προσπαθεί νά φύγει, γιατί τόν νιώθει ότι  είναι εχθρός του· κι αν δεν μπορεί νά φύγει, τότε προσπαθεί νά τόν τσιμπήσει, για νά χύσει τό θανατηφόρο δηλητήριο πού έχει μέσα του. Άλλα καί ό άνθρωπος, άμα άντικρύσει τό φίδι, τρομάζει, γιατί αισθάνεται τόν έχθρό του καί προσπαθεί νά τό σκοτώσει.

Επομένως, παιδιά μου. συνέχισε ό γερο-Δανιήλ, τά φίδια αντιπροσωπεύουν τόν έχθρό τού καλού καί είναι όργανα τού σατανά. Γι’ αυτό κάνουν ύπακοή μόνον στους άοιδούς, στους γόητες καί στους μάγους, οί όποίοι  μέ διάφορα σατανικά μέσα τά υποτάσσουν. Μακριά λοιπόν άπό τη φιλία μέ τά φίδια, διότι ό άνθρωπος από τή φιλία αύτή θά βγει πάντοτε ζημιωμένος».

Οσιος Σεραπίων ό Ρώσος

Στό νοητό στερέωμα τών Αγίων τής Εκκλησίας μας καί στην άγιορειτική χορεία τών οσίων Πατέρων, κατά τά τελευταία αύτά χρόνια, προστέθηκε κι άλλο αστέρι μεγάλου μεγέθους, ό Ρώσος αδελφός τής ’Ιεράς Μονής τού Αγίου Παντελεήμονος, Σεραπίων μοναχός, ό όποίος γιά περισσότερη ησυχία καί ενασχόληση μέ τήν επιστήμη καί γιά καλλιέργεια τής νοεράς προσευχής, άποφάσισε ν’ αναχωρήσει άπό τήν πολυθόρυβη ζωή τής μετανοίας του.Αφού προγυμνάστηκε στην αυταπάρνηση, τήν ύπακοή καί τήν ταπείνωση, υπηρετώντας πρόθυμα τούς γέροντες καί άδελφούς τής μονής, καί, αφού έλαβε τά απαραίτητα αύτά εφόδια, μέ τήν ευλογία καί άδεια τού Καθηγουμένου, αναχώρησε γιά τήν έρημο τών Κατουνακίων καί τών Καρουλίων.

Εκεί βοηθήθηκε άπό τούς ήσυχαστές τής έρήμου καί προόδευσε πολύ στήν καρδιακή νοερά προσευχή καί μέ πολλούς καί σκληρούς αγώνες, στερήσεις καί κακουχίες άντιστάθηκε σ’ όλους τούς πειρασμούς τής ολιγωρίας καί όλιγοπιστίας. Μέ θερμή πίστη καί άληθινή άγάπη προς όλους τούς πατέρες καί μέ πολλή ταπείνωση τούς παρακαλούσε νά προσεύχονται γιά τήν ψυχική του σωτηρία.

"Υστερα άπό μικρή αδιαθεσία προεΐδε τόν καιρό τής έκδημίας του καί ήταν έτοιμος νά έρθει έκείνη ή εύλογημένη ώρα, όπως συνήθιζε νά λέει πολλές φορές μέ χαρά. Έτσι μέ τή χάρη τού Θεού, αφού ζήτησε συγχώρεση άπό όλους τούς πατέρες, κοιμήθηκε τόν μακάριο ύπνο τών Όσιων τό 1974.Άρέσκομαι νά παρακολουθώ το φως καί τη σκιά νά παίζουνε σε τρούλλους μοναχικούς...

Μέ την ενάρετη καί αγία ζωή του ό όσιος Σεραπίων απέδειξε ακόμη μιά φορά ότι ό Κύριος ημών «Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ό αυτός καί εις τούς αιώνας» (Έβρ. ιγ' 8). Και ότι εκ τών άναισθήτων λίθων τών σημερινών ανθρώπων καί πιστών χριστιανών, μοναχών καί κληρικών, μπορεί ό Θεός καί κατά τούς έσχατους αυτούς καιρούς, νά άναδείξει άξιους δούλους Του, εργάτες τής αρετής, οι όποίοι  μπορούν νά λάβουν την άγιαστική Του θεία χάρη.

Εισαγωγή  σε πρώτη αποκλειστική δημοσίευση  στό Ορθόδοξο Διαδίκτυο από το Βιβλίο :

Τό Περιβόλι τής Παναγιάς

Γεροντικόν

Η ηλεκτρονική επεξεργασία αναρτήσων κειμένων, τίτλων  και εικόνων έγινε από τον N.B.B

Επιτρέπεται η χρήση, διάθεση και αναπαραγωγή κειμένων σε Ορθόδοξα Ιστολόγια, αρκεί να διατηρείται το αρχικό νόημα χωρίς περικοπές που πιθανόν να το αλλοιώνουν για μη εμπορικούς σκοπούς,με βασική προϋπόθεση την αναφορά στην πηγή :

© ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: