3. Περί πρωτείου και φιλιόκβε

Σύντομη Ιστορία του Παπισμού

Αυτό το εθνος των Λατίνων το οποίο η κοινή συνήθεια ονομάζει Φράγκους [Γάλλοι], από τή Φραγκιά, τήν ονομαζόμενη τώρα Φράντζα [France-Γαλλία] [8] , δεν ήταν χωρισμένο έτσι άπό μάς εξαρχής, ούτε υπήρχαν δύο άντιμαχόμενες Εκκλησίες, ή Ανατολική κι ή Δυτική, όπως είναι σήμερα. Αλλά υπήρχε κι. ονομαζόταν μία Εκκλησία κι ή ’Ανατολική κι ή Δυτική, σάν μία έκλεκτή λ'ύφη, σάν σώμα καλό, έχοντας ουράνιο νυμφίο κι αθάνατη κεφαλή τόν Θεάνθρωπο Ίησοϋ, τόν Κύριό μας καί Θεό μας. Κι ή Ρώμη τότε δεν ήταν γιά μάς τό στόμα τοϋ 'Άδη, αλλά θύρα του ούρανοΰ. Κι οι φράτορες, ήταν στ’ αλήθεια φράτορες, δηλαδή αδελφοί κι όχι όπως σήμερα, άδελφοκτόνοι σάν τόν Καιν, σκεύη τοϋ Σατανά, υπηρέτες τοϋ 'Άδη καί σκοτεινοί άγγελοι τοϋ αντίχριστου. Αυτή ή ειρηνική ενότητα των Εκκλησιών κι ή αδερφική σύμπνοια, κράτησε ώς τό 800 μ.Χ., ίσιος και περισσότερο.

Το διοικητικό σχίσμα

Τήν εποχή τής βασιλείας  των αύτοκρατόρων Μιχαήλ Γ' (842-867) καί Θεοδώρας (842-856), οί πάπες τής Ρώμης κινούμενοι χωρίς φρόνηση, άφόρισαν τούς δικούς μας ανατολικούς κι έκαναν καθαιρέσεις των Οικουμενικών Πατριάρχων [9]. Οί δικοί μας από τήν άλλη πλευρά, κινούμενοι δίκαια, δέν έδωσαν σημασία στούς κεραυνούς πού έπεσαν από τόν ούραλ'ό τής Ρωμαϊκής καθέδρας. Εκείνοι, ονειρεύονταν τή μοναρχία καί καλοΰσαν τούς δικούς μας Πατριάρχες στό δικό τους υπέρτατο δικαστήριο καί, γιά νά τό πούμε κι έτσι, ήθελαν μέ κάθε τρόπο νά καθυποτάξουν τήν Ανατολική Εκκλησία στήν εξουσία τους. Οί Ανατολικοί όμως γαλουχημένοι νά διοικοΰνται σύμφωνα μέ τ’ αρχαία ήθη καί τούς Άποστολι.κούς καί Συνοδικούς κανόνες, άρνήθηκαν μέ μιας μία τέτοιου είδους υπέρτατη αρχή κι εξουσία τοϋ πάπα πάνω στό σύνολο τής Εκκλησίας καί δεν υπάκουσαν στις παπικές διαταγές. ’Από κεϊ έγινε ή πρώτη αρχή τοϋ σχίσματος των δύο φίλτατων κι αδελφών Εκκλησιών. Είπα ή αρχή τοϋ σχίσματος κι όχι τό τελειωτικό σχίσμα. Επειδή, όσο γινόταν λόγος γιά τά έθιμα καί τις εκκλησιαστικές διατάξεις, όπως ήταν αυτά πού συνέβηκαν τότε, ούτε τό δόγμα τής πίστης διασαλευόταν, ούτε ακολουθούσε καθόλου σκάνδαλο κι οριστικός χωρισμός. ’Αφού αύτά μπορούσαν νά διορθωθούν μ’ ευκολία ως μικρότερες κι έπιμέρους διαφωνίες.

Φιλιόκβε

Αλλά γιά δυστυχία μας, ό πονηρός κι αρχέκακος δαίμονας, φθόνησε το  καλό τής ειρήνης καί τής ομόνοιας. Έτσι, εκείνο τόν καιρό πού ή εκκλησία τής Ρώμης μισούσε τήν ’Ανατολική γιατί δέν δεχόταν νά σηκώσει τό ζυγό τής τυραννίας της, νά πού γεννιέται άπό κείνη τήν ίδια, μία φοβερή βλασφημία μέσα στό άγω Σύμβολο τής Πίστης. Ποιά είναι αυτή; ΄Οτι δηλαδή τό ΄Αγιο Πνεύμα ΄εκπορεύεται καί έκ τού Πατρός καί έκ τού Υιού΄. Καί δέν μπορεί νά περιγράφει μέ λόγια, τό πόσο τάραξε τήν ’Ανατολική Εκκλησία αυτή ή βλασφημία, όταν έγινε γνωστή. Μία βλασφημία πού ήταν αρκετή άπό μόνη της, νά διασπάσει καί ν’ άπομακρύνει τις δύο εκκλησίες, όσο απέχουν ή άνατολή μέ τή δύση. Καί τώρα πλέον, δέν γινόταν λόγος γιά τις χειροτονίες καί τις προτιμήσεις τών θρόνων, αλλά γι’ αύτά τά καίρια ζητήματα τής ορθόδοξης Πίστης. Οί δικοί μας Πατέρες τήν άποκήρυξαν καί τή στηλίτευσαν αμέσως τήν προσθήκη στό Σύμβολο, σύμφωνα μέ τό παράδειγμα τών παλιών Οεοψόρων άνδρών. Τήν καταδίκασαν επειδή καθαίρει κι ανατρέπει όλη τήν θεολογία, τήν όποία  αυτός ό ίδιος ό ’Ιησούς Χριστός, ό μονογενής Υιός του Θεοϋ, ό μόνος ικανός ερμηνευτής καί δάσκαλος του μυστηρίου τής ύπερθέου καί 'Αγίας Τριάδας μάς παρέδωσε στό άγιό Του Ευαγγέλιο, λέγοντας ότι τό 'Άγιο Πνεύμα, εκπορεύεται από τόν Πατέρα ΄ό παρά τού Πατρός εκπορεύεται

.

Η όγδοη Οικουμενική Σύνοδος

Για να μην απαριθμήσω πολλές λεπτομέρειες  λίγα χρόνια μετά αφού άρχισε να διαδίδεται αυτή ή αίρεση, λόγω κάποιων εκκλησιαστικών ταραχών, ό Βασίλειος ό Μακεδών συγκάλεσε Οικουμενική Σύνοδο (879) [10], στήν οποία ήταν καί τοποτηρητές τού Πάπα Ιωάννη Η' (872-882). Τότε πρόσταζε ό ίδιος ό αύτοκράτορας νά διαβαστεί καί νά βεβαιωθεί ό όρος, δηλαδή τό άγιο Σύμβολο τής Πίστης. Μάλιστα τά πρακτικά εκείνης τής Συνόδου στήν έκτη συνέλευση, λένε κατά λέξη τά εξής:

Οί αγιότατοι τοποτηρητές τής πρεσβύτερης Ρώμης, είπαν, όπως διέταξε ό μέγας εκ Θεού βασιλιάς μας, ότι είναι αναγκαίο, νά μήν ανακαινιστεί άλλος όρος, αλλά αυτός ό αρχαίος κι επικρατών σ’ όλη τήν οικουμένη φανερά, νά διαβαστεί καί νά επιβεβαιωθεί. Καί διαβάστηκε ώστε όλοι ν’ ακούσουν τό άγιο Σύμβολο, δηλαδή τό ΄Πιστεύω σέ ένα Θεό ...΄ καί τά λοιπά μέχρι τέλους, χωρίς καμιά προσθήκη ή αφαίρεση, ή τήν παραμικρή μεταβολή, αλλά απαράλλακτο, όπως τό διαβάζουμε κι εμείς σήμερα. ΄Επειτα συνεχίζει νά λέει ρητά καί τά εξής: Μετά τήν ανάγνωση, οί παρόντες συγκεντρωμένοι φώναξαν: ΄΄Ολοι αυτό φρονούμε, αυτό πιστεύουμε, μ’ αυτή τήν ομολογία βαπτιστήκαμε κι άξιωθήκαμε τόν ιερατικό βαθμό. Κι αυτούς πού φρονούν διαφορετικά άπ’ αύτά, τούς θεωρούμε εχθρούς τού Θεού καί τής αλήθειας. Κι άν κάποιος, σ’ αύτό τό ιερό Σύμβολο, τολμήσει νά γράψει κάτι άλλο ή νά προσθέσει ή ν’ άφαιρέσει ή καί νά δημιουργήσει άλλον όρο αποθρασυνόμενος, νά είναι κατακριτέος κι άπόβλητος άπό κάθε χριστιανική ομολογία. Γιατί τό ν’ άφαιρεθεΐ ή νά προστεθεί κάτι, κάνει ανενεργό τήν μέχρι σήμερα ομολογία τής Άγιας καί όμοούσιας Τριάδας καί καταφέρεται ενάντια στην Άποστολική παράδοση καί διδασκαλία των Πατέρων. Άν λοιπόν κάποιος τολμήσει νά φτάσει σέ τέτοιο σημείο παραφροσύνης, όπως λέχθηκε παραπάνω, καί παρουσιάσει άλλο σύμβολο κι ονομάσει άλλο όρο ή κάνει προσθήκη ή άφαίρεση σ’ αύτό πού παραδόθηκε σέ μάς άπό τήν Άγια κι Οικουμενική Σύνοδο τής Νίκαιας, τήν πρώτη μεγάλη σύνοδο, νά είναι άφορισμένος΄.

 Είπαμε παραπάνω, πώς στή Δυτική εκκλησία γεννήθηκε αυτή ή βλασφημία καί στήν παρούσα σύνοδο οί τοποτηρητές τού Πάπα αποφασίζουν πρώτοι, νά μείνει αμετακίνητο κι απαρασάλευτο τό άγιο Σύμβολο τής Πίστης καί μαζί μ’ όλους τούς Πατέρες εκείνης τής Συνόδου, πού ήταν τριακόσιοι ογδόντα πέντε, αναθεμάτισαν όποιον έπρόκειτο νά προσθέσει ή ν' άφαιρέσει ή νά κάνει κάποια άλλη αλλαγή σ’ αύτό τό κοινό Σύμβολο τής ’Εκκλησίας.

Η Φράγκικη αίρεση

Τώρα λοιπόν, έπεται νά γεννηθεί σέ κάποιον ή    απορία καί νά πει πώς ήταν δυνατόν κατά τήν στιγμή πού ή Δυτική Εκκλησία έκανε αυτή τήν προσθήκη, πώς ήταν λέω δυνατόν, οί δικοί της τοποτηρητές, ν’ αναθεματίζουν τή δική τους Εκκλησία μέσα σέ κείνη τή Σύνοδο; Κι αλήθεια έχει νόημα αύτή ή απορία. Όμως, άς ξέρει αυτός ό αδελφός πού άπορεΐ, ότι  όπως γράφουν οι παλιοί ιστορικοί, αυτή ή επάρατη προσθήκη, πρωτοέγινε στή Φράντζα, αμέσως μετά τήν έβδομη Οικουμενική Σύνοδο (787).[11] Καί μετά από μερικά χρόνια, συνέβη νά επιστρέφει στήν πίστη τού Χριστού τό γένος των Βουλγάρων (τό 864), στις μέρες τού αύτοκράτορα Μιχαήλ καί τού αγιότατου Πατριάρχη Φωτίου. Βαπτίστηκαν οί Βούλγαροι καί βαπτίστηκε πρώτα ό δικός τους βασιλιά πού ονομαζόταν Βόγορης (852-889) με τό όνομα τού αύτοκράτορα Μιχαήλ, ό όποιος έγινε κι άνάδοχός του. Ό τότε Πάπας Νικόλαος Α' (858-867) όταν έμαθε τήν επιστροφή των Βουλγάροτν, θέλησε νά οίκειοποιηθεΐ τή Βουλγαρία. Γι’ αυτό έστειλε έπισκόπους από τή Ρώμη, γιά νά διδάξουν τήν πίστη τού Χριστού καί νά τούς υποτάξουν στον Πάπα. Εκείνοι λοιπόν οί ψευδοεπίσκοποι, έτυχε νά είναι σκεύη τού Σατανά. Υποστήριζαν τήν αίρεση πού γεννήθηκε στή Φράντζα. Γι αυτό καί πρώτη φορά οί πρόδρομοι τού αντίχριστου κήρυξαν έκεϊ στή Βουλγαρία αύτή τήν ασέβεια. Ή ασέβεια δέν διδασκόταν μέσα στή Ρώμη κι οί Πάπες τής Ρώμης τήν πολεμούσαν έντονα. Όπως διαβάζουμε στήν ιστορία κι όπως μαρτυρεί κι ή επιστολή τού προαναφερόμενου Πάπα Ιωάννη, γράφει πρός τόν Φώτιο καί τόν πληροφορεί, ΄πώς όχι μόνο δεν ομολογεί καί δεν δέχεται, αυτή τήν βλασφημία, αλλά μάλιστα συγκαταλέγει μαζί μέ τόν προδότη ’Ιούδα εκείνους πού τόλμησαν νά τήν ομολογήσουν γιά πρώτη φορά΄. Λοιπόν τήν εποχή εκείνη τής αγίας Συνόδου, ή όποία  δίκαια ονομάζεται όγδοη Οικουμενική Σύνοδος, αυτή ή βλασφημία δέν ήταν ριζωμένη μέσα στή Ρώμη. Καί γι’ αυτό ώς ευσεβείς πού ήταν οι τοποτηρητές τού Πάπα, άναθεμάτιζαν εκείνους πού τολμούσαν νά διασαλέψουν τό άγιο Σύμβολο.

Άς μή σκεφτεΐ όμως ό φιλαναγνώστης ότι πρώτη αυτή ή Σύνοδος εκφώνησε αυτές τις φοβερές κατάρες. ’Όχι βέβαια. Ή αγία τρίτη Οικουμενική Σύνοδος πού έγινε στήν ’Έφεσο έκανε τήν αρχή. Αυτή πρώτη άποφάσισε, ότι τό Σύμβολο πού μάς παρέδωσαν οί θείοι Πατέρες τής πρώτης Συνόδου είναι τέλειο κι άπό τώρα καί στό έξης, λέει, νά μήν τολμήσει κανείς νά προσθέσει ή ν’ άφαιρέσει τό παραμικρό. Κι όποιος τολμήσει, νά είναι υπό άνάθεμα. Τά ϊδια άποφάσισε κι ή τέταρτη Οικουμενική Σύνοδος καί μ’ άκόμα περισσότερη σφοδρότητα. ΄Ομοια καί ή πέμπτη κι ή έκτη κι ή έβδομη Οικουμενική. Πάντα ή έπόμενη, επιβεβαίωνε τήν πρώτη κι έπαιρνε πάντοτε εκείνες τις φοβερές αποφάσεις τις όποιες δέν μπορεί νά τις άθετήσει κανείς, παρά μόνο όποιος άποφασίσει νά είναι άσεβής. ’Ακολουθώντας λοιπόν τά παράδειγμα εκείνων των άγιων Οικουμενικών Συνόδων κι ή όγδοη Οικουμενική Σύνοδος πού είπαμε, μέ τήν ίδια εκείνη εξουσία τού Πανάγιου Πνεύματος πού άποφάσιζαν κι εκείνες, άποφάσισε κι αυτή μέ μεγάλη σαφήνεια καί καθαρότητα καί σφοδρύ-τητα, εκείνα πού είπαμε ήδη πολλές φορές.

΄Ολα αυτά δέν είναι περιττά, ούτε άσχετα μέ τήν υπόθεσή μας, όπως θά μπορούσε νά πει κανείς, άλλά είναι κι άναγκαία κι απαραίτητα. Πρώτον, γιατί δεν είναι γνωστά σ’ όλους κι είναι αναγκαίο νά καταλάβει ό καθένας, γιά ποιό λόγο έγινε εκείνη ή σύνοδος στή Φερράρα, στήν όποία  ό θείος Μάρκος στάθηκε ό μόνος ύπέρμαχος τής αλήθειας. Δεύτερον, γιατί δέν ήταν μικρή ούτε ευκαταφρόνητη υπόθεση εκείνη γιά την όποία  αγωνιζόταν, αλλά όπως βλέπει ό καθένας, ήταν τέτοιου είδους καί τόσο σπουδαία, πού εξαρχής τάραξε καί σύγχυσε πολύ τήν ’Ανατολική Εκκλησία, αφού κι ή παραμικρή τόλμη προσθήκης στό άγιο Σύμβολο, κρινόταν κι άποφασιζόταν άπό κοινού απ’ όλες τις Συνόδους κι απ’ όλους τούς έπιμέρους Πατέρες καί Θεολόγους, ώς ανατροπή τής ’Ορθόδοξης Πίστης.

Αίρεση ο Παπισμός

Λοιπόν, γιά νά έπανέλθουμε στό προκείμενο, όσο αυτό τό κακό λεγόταν έξω άπό τό θρόνο τής Ρώμης, δηλαδή σποραδικά εδώ κι εκεί, σκανδάλιζε μέν τούς ’Ανατολικούς καί τούς τάραζε πολύ μία τέτοια φοβερή βλασφημία, ωστόσο οί ’Εκκλησίες ήταν άκόμα ενωμένες, αφού ή κεφαλή τής Ρώμης ήταν υγιής καί καθαρή. Κι ή ’Ανατολική Εκκλησία, γιά πολλά χρόνια έδειχνε μεγάλη φιλανθρωπία κι άδελφική συμπάθεια πρός τή Δυτική. ’Αλλά, όπως φαίνεται, έπρόκειτο κάποτε εκείνος ό θρόνος νά παύσει νά είναι Άποστολικός κι Ευαγγελικός, άλλά νά γίνει στό τέλος καί σατανικός καί άξιος έσχατης άποστροφής, έξαιτίας τής εωσφορικής έπαρσης τού θρονιασμένου πάνω σ’ αυτόν, ό όποιος, μιμούμενος εκείνον τόν πρώτο άποστάτη, τόν εωσφόρο είπε μέ νού καί λόγο, ΄θά θέσω τό θρόνο μου πάνω άπό τούς άστέρες΄, δηλαδή πάνω άπό τούς Πατριάρχες καί τούς βασιλείς, (καί τό πλέον τολμηρό),πάνω από τίς Οικουμενικές Συνόδους καί θά γίνω όμοιος μέ τον Υψιστο, μόνος εγώ κεφαλή, μονοκράτορας τοϋ κόσμου, μόνος κλειδοϋχος, μόνος πατέρας καί κριτής όλης τής οίκου-μένης, αναμάρτητος κι άλάνθαστος΄ [12]. Έπρόκειτο αυτός ό νέος εωσφόρος, νά παραδοθεΐ κατά τόν απόστολο Παύλο, ΄σ’ αδόκιμο νοΰ΄ καί να πάθει κι αυτός ελεεινή καί βαρύγδουπη πτώση, κηρύττοντας καί διδάσκοντας αυτά πού δεν έπρεπε. Δηλαδή τί εννοώ; ΄Οτι οί Πάπες υιοθέτησαν αύτή τή μιαρότατη κι όχι τήν άγια πίστη. ΄Αρχισαν δηλαδή καί μέσα στήν καθέδρα τής Ρώμης νά λένε εύθαρσώς στις Εκκλησίες τήν ολέθρια αυτή προσθήκη στό Σύμβολο. Καί τήν υιοθέτησαν τόσο πολύ, ώστε καί τήν οίκειοποιήθηκαν καί τήν έκαναν δική τους. Επειδή οί άλλοι βλασφημούσαν μόνο κρυφά καί διά στόματος. Ένώ ό αντίχριστος Πάπας, τήν κατέστησε στέρεο δόγμα τής Δυτικής Εκκλησίας. Γιατί πρώτος εκείνος ό πάντολμος, περιφρονώντας τό Ευαγγέλιο κι αθετώντας τίς Οικουμενικές Συνόδους καί μήν υπολογίζοντας τίποτα ό μιαρότατος κι απ’ όλες τίς άγιες Συνόδους αναθεματισμένος, λόγω τής προσθήκης πού τόλμησε νά βάλει χέρι στό άγιο Σύμβολο καί vex προσθέσει έγγράφως, ό υιός τής απώλειας, ότι ΄τό ΄Αγιο Πνεύμα εκπορεύεται καί έκ τοϋ Υιού΄. ΄Ω, άθεότατη γνώμη καί τόλμη καί χέρι, έσχατη αφροσύνη καί παντελής έλλειψη νοΰ! ΄Ω, νέε ΄Αρειε καί κακέ Σαβέλλιε καί προδότη Ιούδα! Τί έπρεπε νά κάνουν λοιπόν οί Ανατολικοί,άφοϋ έδειξαν ατούς Δυτικούς πάνω απ’ εκατό χρόνια, τόση φιλανθρωπία κι αδελφική αγάπη, ελπίζοντας ότι μέ τόν καιρό καί μέ διάφορες φροντίδες θά σβήσουν εκείνη τή φωτιά τής Δύσης; Τί έπρεπε νά κάνουν λέω, όταν εκείνη ή λαμπρή φλόγα, όχι μόνο δέν έσβηνε, αλλά μέ θράσος κι από κοινού οί ίδιοι οί Πάπες τήν άναψαν στή συνέχεια, για. νά πυρπολήσουν άπό κεϊ όλη τήν Καθολική Εκκλησία μέ τήν σκοτεινή φλογάτου Αδη;

Παπικό σχίσμα του 1009, επιβεβαίωση και καταδίκη του σχίσματος του 1054

Να τι έκαναν .Εκείνο όποίο φοβόταν ό προαναφερόμενος Πάπας ’Ιωάννης, πολλά χρόνια νωρίτερα καί στήν επιστολή πού έγραψε πρός τόν Φώτιο τόν παρακαλοϋσε θερμά νά μήν τόν άποκόψει άπό τό υπόλοιπο σώμα τής Εκκλησίας γι’ αυτή τή βλασφημία. Αυτό λέω πού φοβόταν εκείνος καί γιά τό όποίοικέτευε, τό έκανε ό αγιότατος Οικουμενικός Πατριάρχης Σέργιος Β' (999-1019), κατά τή βασιλεία των Βασιλείου Β' Βουλγαρο-κτόνου (976-1025) καί Κωνσταντίνου Η' (976-1028) των Πορφυρογέννητων. Εξάλειψε τό (1009) συνοδικώς τό όνομα τού αντίχριστου πάπα Σέργιου Δ' (1009-1012) άπό τά δίπτυχα τής μεγάλης ’Εκκλησίας, γιά νά μήν μνημονεύεται στό εξής μαζί μέ τούς’Ορθόδοξους Πατριάρχες. Αυτό ήταν δίχως άλλο ένα σημάδι, ότι ή ’Ανατολική Εκκλησία, μήν ελπίζοντας πλέον στή διόρθωση τής Δυτικής, τήν άπέκοψε σαν σάπιο μέλος, μέ τήν άποβολή τής δικής της κεφαλής, δηλαδή τού Πάπα.

 Άπό τότε λοιπόν ή μία Εκκλησία έγινε δύο, χωρισμένες μεταξύ τους. Κι, εμείς μεί αμε, όπως καί μένουμε μέ τή θεία χάρη ώς σήμερα στά δρια των Οικουμενικών Συνόδων καί των Πατέρων μας. ενώ εκείνοι αντίθετα έμειναν στην πλάνη τής δικής τους αίρεσης καί πρόκειται νά μείνουν στόν αιώνα τόν άπαντα.

Κανένα από τά δύο μέρη όμως, δέν σταμάτησε ποτέ νά δοκιμάζει από τήν αρχή τήν ένωση τών Εκκλησιών, άλλά πότε; ΄Οταν τό ένα μέρος είχε κάποια άνάγκη τό άλλο κι όχι γιά τήν αγάπη τού Θεοΰ [13]

Μάλιστα οι δικοί μας, έβλεπαν τή σατανική επιμονή εκείνων πού έλεγαν, ότι: ΄αυτό πού άποφασίζει ό Πάπας άπό τήν καθέδρα τού Πέτρου είναι άναμάρτητο-άλάθητο, (έτσι άκουγαν ότι) είναι άδύνατον νά βγει αυτή ή προσθήκη άπό τό άγιο Σύμβολο τής Πίστης επειδή ή αυθεντία τού Πάπα τήν είσήγαγε καί τή θέσπισε νά πιστεύεται σάν θείο καί άγιο δόγμα΄. Βλέποντας λοιπόν λέω οί δικοί μας αυτή τή σατανική έμμονή, όχι μόνο άπέβαλαν άπό τά δίπτυχα τό όνομα τού Πάπα, όπως είπαμε παραπάνω, άλλά καί μέ διάφορες Συνόδους καί σέ διάφορες εποχές [14], άναθεμάτισαν κι αυτούς καί την προσθήκη τους, καθώς όμολογουμένως είσάγεται, μέσω αυτής τής εμμονής στήν αιρετική άποψη, ή ανατροπή τής ’Ορθόδοξης Πίστης.

Εισαγωγή σε πρώτη αποκλειστική δημοσίευση  στό Ορθόδοξο Διαδίκτυο από το Βιβλίο :

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ

Η ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΟΥ ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ

ΑΓΙΟ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΤΟΝ ΠΑΡΙΟ

Η ηλεκτρονική επεξεργασία αναρτήσων κειμένων, τίτλων  και εικόνων έγινε από τον N.B.B

Επιτρέπεται η χρήση, διάθεση και αναπαραγωγή κειμένων σε Ορθόδοξα Ιστολόγια, αρκεί να διατηρείται το αρχικό νόημα ,χωρίς περικοπές που πιθανόν να το αλλοιώνουν για μη εμπορικούς σκοπούς,με βασική προϋπόθεση την αναφορά στην πηγή :

© ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: