Η καταδίκη του Παπισμού

Ή σύντομη άναφορά στίς λατινικές έτεροδιδασκαλίες οδηγεί άβίαστα στό συμπέρασμα ότι ό Παπισμός δέν είναι μία άπλή αίρεση τοϋ Χριστιανισμού -άφοϋ ώς αίρεση χαρακτηρίζεται καί ή παραμικρή άπόκλιση άπό τήν άλήθεια τής ’Εκκλησίας-, άλλά είναι παναίρεση καί άναίρεση τοϋ ίδιου τοϋ Χριστιανισμού. Κι αύτό γιατί, καθώς έξηγεϊ ό π. Ιουστίνος Πόποβιτς, οί διάφορες αιρέσεις παραμόρφωσαν μερικά μόνο ιδιώματα τοϋ Χριστού, ένώ ό Παπισμός άπομάκρυνε ολόκληρο τόν Χριστό καί στή θέση του τοποθέτησε τόν άλάθητο άνθρωπο10. «Στήν περίπτωση των καινοτομιών τής δυτικής έκκλησίας δέν έχουμε άπλώς μιά καινούργια “αίρεση” τού Χριστιανισμού, άλλά ριζική άλλοτρίωση τού ίδιου τού πυρήνα τής έκκλησιαστικής άλήθειας. Καμιά προγενέστερη αίρεση δέν άλλαξε τόσο ριζικά τόν τρόπο τού χριστιανικού βίου, δέν δημιούργησε πολιτισμό μέ άντεστραμμένους τούς όρους τού χριστιανικού εύαγγελίου»".

Ή έκκλησιαστική συνείδηση γιά τήν αίρετικότητα τοϋ Παπισμού έχει καταγραφεϊ έπανειλημμένα σέ πληθώρα Συνοδικών άποφάνσεων12. ’Έτσι, οί Γ' καί Δ' Οικουμενικές Σύνοδοι (431, 451) καταδικάζουν ώς αιρετικούς όσους διαστρέφουν τήν πίστη πού έκτίθεται στό ιερό Σύμβολο- ή χαρακτηριζόμενη ώς Η' Οικουμενική Σύνοδος (Κωνσταντινούπολη, 879-880) καταδικάζει τήν αίρεση τοϋ Filioque- ή χαρακτηριζόμενη ώς Θ' Οικουμενική Σύνοδος (Κωνσταντινούπολη, 1351) καταδικάζει την αίρεση γιά την κτιστή χάρη. Στους νεότερους χρόνους, οί άντιπαπικές Συνοδοί που συγκροτήθηκαν στήν Κωνσταντινούπολη (1722,1727,1755, 1838,1848,1895), έγραψαν μιά ένδοξη σελίδα στήν έκκλησιαστική μας Ιστορία. Σ’ αυτές, οί πατριάρχες τής ’Ανατολής καί οί λοιποί ορθόδοξοι άρχιερείς, μέ υψηλό αίσθημα ποιμαντικής ευθύνης καί μέ κρυστάλλινη γλώσσα, στηλί- τευσαν τόν Παπισμό γιά τίς παραποιήσεις τής χριστιανικής πίστεως.

Γιά τό ίδιο θέμα υπάρχει ευρύτατη συμφωνία στά έργα των άγίων Πατέρων (consensus Patrum). Όλοι οί Πατέρες, δίχως καμιά έξαίρεση, άπό τόν άγιο Φώτιο τόν Μέγα καί τόν άγιο Γρηγόριο τόν Παλαμά ώς τόν άγιο Κοσμά τόν Αίτωλό, τόν άγιο Νικόδημο τόν Αγιορείτη καί τόν άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως, καταδικάζουν τους Παπικούς ώς αιρετικούς. Σημειώνουμε μόνο τόν λόγο τοΰ άγίου Μάρκου τοϋ Εύγενικοϋ: «Τούς άποστραφήκαμε ώς αιρετικούς καί γι’ αύτό χωριστήκαμε άπό αύτούς... είναι αιρετικοί, καί ώς αιρετικούς τούς άποκόψαμε».

Είναι αυτονόητο ότι ό Παπισμός, ώς παναίρεση, βρίσκεται έξω άπό τήν ’Εκκλησία τοϋ Χρίστου, γι’ αύτό καί τά ονόματα τών Παπικών δέν έπιτρέπεται νά μνημονεύονται στίς θείες Λειτουργίες μας. «"Οσοι άνήκουν στήν Εκκλησία του Χριστού», λέει σχετικά ό άγιος Ερηγόριος ό Παλαμάς, «έχουν τήν αληθινή πίστη· όσοι, όμως, δέν έχουν τήν αληθινή πίστη, ούτε στήν Εκκλησία τοΰ Χριστού άνήκουν».

Οϋτε, βέβαια, άποτελεί ό Παπισμός άλλη ’Εκκλησία, γιατί άπλουστατα ή ’Εκκλησία τοϋ Χριστού, καθώς ομολογούμε στό Ιερό Σύμβολο, είναι Λ4/ακαί μοναδική, όπως ένας καί μοναδικός είναι ό Χριστός· «Εις Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα» (’Εφ. 4: 5). ’Έξω άπό τήν ’Εκκλησία δέν ύπάρχουν Ιερείς καί δέν τελοϋνται έγκυρα καί άγιαστικά Μυστήρια. Καθώς άναφέρει ό άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης, «δέν ύπάρχει πουθενά σ’ αύτούς (τούς Παπικούς) τό "Αγιο Πνεύμα, γι’ αύτό καί τά μυστήριό τους είναι άχαρίτωτα».

Μέ σαφήνεια άναφέρει σχετικά ό Μέγας Βασίλειος στόν Α' Κανόνα του, τόν έττικυρωμένο άττό την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο: «'Όσοιχωρίστηκαν άπό τήν Εκκλησία, έχασαν τή χάρη τού 'Αγίου Πνεύματος, τήν οποία είχαν. Για- τί, μέ τή διακοπή τής άποστολικής διαδοχής (έξαιτίας τοϋ χωρισμού), σταμάτησε καί ή μετάδοση τής χάριτος... Αύτοί λοιπόν, άφού Αποσχίστηκαν, (άπό κληρικοί) έγιναν λαϊκοί καί ούτε έξουσία είχαν νά βαπτίζουν καί νά χειροτονούν, ούτε πάλι μπορούσαν νά μεταδίδουν σέ άλλους τή χάρη τού Αγίου Πνεύματος, τήν οποία οί ίδιοι είχαν στερηθεί». Γι’ αύτό καί σήμερα, όσοι παπικοί «ιερείς» προσέρχονται στήν ’Ορθοδοξία καί έπιθυμοϋν νά διακονήσουν στό άγιο θυσιαστήριο, χειροτονούνται.

ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

Οί άλλοιώσεις τοϋ δόγματος έπέφεραν άλλοιώσεις, όπως ήταν επόμενο, καί στό ήθος τής δυτικής Χριστιανοσύνης καί οδήγησαν τόν Παπισμό σέ πράξεις που ή ιστορία έχει χαρακτηρίσει ώς έγκληματικές. Αυτές δέν άποτε- λοϋν άπλώς περιστατικές παρεκτροπές ή προσωπικά λάθη κάποιων έκπροσώπων του, άλλά άπορρέουν άπό τήν κρατική του δομή καί τήν αιρετική του διδασκαλία. Όσο ή Δυτική «’Εκκλησία» παραμένει κράτος, καί μάλιστα μέ κοι- νωνικοπολιτικές κυριαρχικές τάσεις, καί όσο έμμένει στό δόγμα γιά τήν ικανοποίηση τής θείας δικαιοσύνης, δέν θά πάψει νά έπαναλαμβάνει τό θλιβερό της παρελθόν.

Τήν πρώτη μαύρη σελίδα τοϋ Παπισμού τήν έγραψαν οί Σταυροφορίες. ’Από τό 1095 μέχρι τό 1270, μέ πρόσχημα τήν άπελευθέρωση των Αγίων Τόπων καί άνομολόγητο σκοπό τήν υποταγή τής χριστιανικής ’Ανατολής, ό παπικός θρόνος οργάνωσε, σέ συνεργασία μέ τους δυτικούς ήγεμόνες, οκτώ Σταυροφορίες. Σ’ αυτές συμμετείχαν άγροίκοι καί φανατισμένοι «στρατιώτες τοϋ Χριστού», πού στό πέρασμά τους σκότωναν, βεβήλωναν, ρήμαζαν τά πάντα. θυμίζουμε μόνο ότι τό 1099, όταν οί βαρβαρικές αυτές ορδές κατέλαβαν τήν Ιερουσαλήμ, κατέσφαξαν 70.000 Σαρακηνους καί έκαψαν τους Εβραίους μέσα στη συναγωγή τους· επίσης, ότι τό 1204 αιματοκύλισαν την Κωνσταντινούπολη καί κατέστρεψαν μνημεία άνεκτίμητης πολιτιστικής άξίας, ζημιώνοντας άνεπανόρθωτα τόν παγκόσμιο πολιτισμό (6λ. παρακάτω, σελ. 28-29).

Τη δεύτερη μαύρη σελίδα τοΰ Παπισμού την έγραψε ή Ιερά Εξέταση, που καλύπτει ένα άπό τά έφιαλτικότερα κεφάλαια τής παγκόσμιας ιστορίας. 'Οδήγησε μυριάδες άνθρώπους στά βασανιστήρια καί τήν πυρά. Βύθισε ολόκληρα κράτη στή φρίκη καί τόν τρόμο. Ταύτισε τόν Χριστιανισμό στίς συνειδήσεις των λαών μέ τήν άπανθρωπιά καί τήν άνελευθερία. Τέλος, «υπήρξε ό πρόδρομος των τρομοκρατιών τής Γαλλικής (1789) καί τής Μπολσεβικικής (1917) Έπαναστάσεως καί των έγκληματιών τού Φασισμού καί τού Ναζισμού»13. Ιδρύθηκε, όπως προαναφέρα- με, τόν 13ο αί. γιά νά στηρίξει τήν παπική έξουσία στή Δύση. Θύματά της υπήρξαν διάφοροι αιρετικοί, άπιστοι, μάγοι, άλλόθρησκοι καί γενικά άμφισβητίες τοΰ παπικού καθεστώτος ή υποθετικοί άντίπαλοί του. Οί ιεροεξεταστές ήταν κυρίως δομινικανοί μοναχοί καί είχαν τό δικαίωμα νά υποβάλλουν τους υπόπτους σέ σκληρά βασανιστήρια, γιά νά νά τους πειθαναγκάσουν στήν ομολογία τής ένοχής τους. Προβλέπονταν ποινές παροιμιώδεις γιά τήν αύστηρότητά τους: Δημόσια μαστίγωση, ισόβια δεσμό, δήμευση περιουσίας, θάνατος στή φωτιά. Διαβόητες υπήρξαν οί πανηγυρικές δημόσιες τελετές καύσεως τών θυμάτων, τίς όποιες ονόμαζαν Έργο Πίστεως καί στίς όποιες συμμετείχαν καί κληρικοί. ’Άλλο έγκλημα τοΰ Παπισμού, καί μάλιστα τών τελευταίων δεκαετιών, υπήρξε ή ένεργός συμμετοχή του στή γενοκτονία τών Σέρβων. Πρόκειται γιά τό Βαλκανικό 'Ολοκαύτωμα, τό όποιο οί δυτικοί ιστοριογράφοι άκόμη μέχρι σήμερα σκόπιμα άποσιωποΰν.

Τό 1941 οί ναζιστικές καί φασιστικές δυνάμεις τής έποχής, ύποστηριζόμενες άπό τόν πάπα Πίο ΙΒξ άποκόπτουν έδάφη τής Γιουγκοσλαβίας καί δημιουργούν τό Άνε- ξάρτητο Κράτος τής Κροατίας, στό όποιο έγκαθιστοϋν τό φιλοναζιστικό καθεστώς του ’Άντε Πάθελιτς. 'Ο παπικός άρχιεπίσκοπος Ζάγκρεπ Άλόιζιγιε Στέπινατς καί ό Πάβελιτς οργανώνουν την έξολόθρευση τών ορθοδόξων Σέρβων καί τών ολιγάριθμων Εβραίων καί Τσιγγάνων τής χώρας, προκειμένου ή Κροατία νά καταστεί ένα άμιγές παπικό κράτος. ’Έτσι, φανατισμένες ομάδες έθνικιστών Κρο- ατών (Ούστάτσι), μέ τήν ένεργή συμμετοχή τοϋ παπικού κλήρου, έπιδίδονται σέ μαζικές σφαγές καί έκτελέσεις, έγκλεισμους σέ στρατόπεδα συγκεντρώσεως, έξορίες, καταστροφές ιερών ναών, βίαιους έκλατινισμους καί άλλες πολλές θηριωδίες. Μέσα σέ τέσσερα χρόνια (1941-1945), άπό τους 2.300.000 ορθόδοξους Σέρβους θανατώθηκαν περισσότεροι άπό 1.500.000, ένώ 250.000 προσηλυτίστηκαν μέ τή βία στόν Παπισμό. Οί έναπομείναντες Σέρβοι συνέχισαν νά ζοΰν σέ καθεστώς βίας καί τρόμου14.

Τό 1998, ό πάπας ’Ιωάννης Παύλος ΣΤ΄ έπικύρωσε πανηγυρικά τά έγκλήματα αύτά, άνακηρυσσοντας τόν υποκινητή τους, καρδινάλιο Ά. Στέπινατς, «άγιο» τής Δυτικής «’Εκκλησίας»! Τήν ίδια μάλιστα έποχή τό Βατικανό πρωτοστατούσε παρασκηνιακά στήν άποσταθεροποίηση τών Βαλκανίων, στόν διαμελισμό τής Γιουγκοσλαβίας, στά έγκλήματα τής «πολιτισμένης» Δύσεως σέ βάρος τών ορθοδόξων Σέρβων. Θυμίζουμε μόνο τό μήνυμα που άπήυθυνε ό πάπας, τό 1992, σέ συγκέντρωση ξένων διπλωματών στό Βατικανό: «’Αφοπλίστε τούς Σέρβους ή έξοπλίστε τούς Μουσουλμάνους»'5!

Ή Ρώμη δέν φαίνεται νά έχει άλλάξει μέχρι σήμερα ούτε μεθόδους ούτε συμπεριφορά, παρ’ όλες τίς ειρηνόφιλες διεθνείς κινητοποιήσεις τής «Αγίας "Εδρας» καί τά υποκριτικά «συγγνώμη» τοϋ Ρωμαίου ποντίφηκα.

'Ο κατάλογος τών παλαιών καί συγχρόνων έγκλημάτων τοϋ Παπισμοϋ είναι μακρύς. Είναι σκληρό νά τό πεί κανείς, μά, άν άφαιρεθεί τό θρησκευτικό προσωπείο τοϋ Βατικανού, άποκαλύπτεται μιά άδίστακτη οργάνωση. 'Ο άδυσώπητος λόγος τοϋ μεγάλου Φ. Ντοστογιέφσκι άποδεικνύεται ώς τίς μέρες μας πέρα γιά πέρα αληθινός: «Ό ρωμαϊκός καθολικισμός δέν είναι πιά Χριστιανισμός... Ό καθολικισμός είναι μιά πίστη μή χριστιανική..


. Ή Ρώμη άνακήρυξε έναν Χριστό πού ύπέκυψε στόν τρίτο πειρασμό τού Σατανά... διακήρυξε σ' όλον τόν κόσμο πώς ό Χριστός δέν μπορεί νά βασιλέψει χωρίς τήν έπίγεια βασιλεία... Ό Πάπας άρπαξε γη, κάθησε σέ γήινο θρόνο καί πήρε τό ξίφος στά χέρια του. Από τότε δέν έχει άλλάξει τίποτα, μονάχα πού στό ξίφος πρόσθεσαν καί τό ψεύδος, τήν ραδιουργία, τήν άπάτη, τόν φανατισμό, τήν πρόληψη, τό έγκλημα· παίξανε μέ τά πιό άγια, τά πιό δίκαια, τά πιό άγνά, τά πιό φλογερά αισθήματα τού λαού· όλα, όλα τά προδώσανε, γιά νά κερδίσουν τήν άνάξια γήινη έξουσία. Δέν είναι, λοιπόν, όλα αύτά διδασκαλία τού ’Αντίχριστου; Πώς νά μή ξεφύτρωνε άπό κεϊ ό άθεϊσμός;».

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: